All language subtitles for The.Confession.Killer.S01E02.720p.NF.WEBRip.x264-GalaxyTV

LUBBOCK, TEKSAS

Debbie była wyjątkową córką.

Była dobra.

Przyjazna.

Zawsze wszystkim pomagała.

MATKA DEBBIE

Ale nie w domu.

To zdjęcie zrobiono,
kiedy skończyła liceum.

Debbie miała 18 lat, kiedy wyszła za mąż.

Miałam osiem lat.

Sypałam kwiatki na jej ślubie.

Denerwowałam się, że coś sknocę.

SIOSTRA DEBBIE

Chciałam, żeby dobrze wyszło.

Widziałam Debbie po raz ostatni...

Przepraszam.

To był okropny dzień.

W dniu...

urodzin jej taty.

Wszyscy razem poszliśmy na kolację.

24 SIERPNIA 1975

Zjedliśmy, a potem odwieźliśmy ją do domu

około 20.30.

Miałam zostać u niej na noc.

Ale z jakiegoś powodu na miejscu
mama zdecydowała, że jednak nie.

Zawsze czułam, że gdybym tam była,
byłoby inaczej.

Zadzwonił do nas jej mąż Doug.

Powiedział, żebyśmy przyjechali,
bo Debbie nie żyje.

To było straszne.

Nigdy nie zapomnę tej chwili.

KOBIECIE ZADANO 15 CIOSÓW NOŻEM
POLICJA SZUKA MOTYWU

PIĘĆ TYGODNI ŚLEDZTWA

Nikt nie miał innego pomysłu

poza tym, że może z kimś się pokłóciła.

MORDERCA WCIĄŻ NA WOLNOŚCI

Nigdy nie straciliśmy nadziei,

że...

złapią mordercę.

Przez dziewięć lat
nie było żadnych tropów.

Nie mieliśmy już sił.

Kiedy zadzwonili z policji,

że ktoś się przyznał,

nie wiedzieliśmy, kto to jest,

ale...

to nie miało znaczenia.

Byliśmy bardzo szczęśliwi.

Towarzyszyło nam wiele emocji.

Dotarły do nas takie wieści,

myśleliśmy, że to koniec.

Moi rodzice natychmiast pojechali
wysłuchać tego wyznania

i dowiedzieć się czegoś o człowieku,

który zabił moją siostrę.

I wtedy właśnie zaczął się
kolejny koszmar.

Henry Lee Lucas
pojawił się w naszym życiu.

NETFLIX — ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

Lucas twierdzi,
że zabił ponad 150 kobiet.

Przypisuje się mu 170 morderstw.

Aż 189 zabójstw w 24 stanach.

Zamordował co najmniej 360 osób,
w tym własną matkę.

Henry Lee Lucas przyznał się
do zabicia 600 osób.

Moje ofiary nie wiedziały, co je czeka.

Postrzelenia,

uduszenia, bicie.

Uczestniczyłem
w prawdziwych ukrzyżowaniach.

STRAŻNIK TEKSASU

Ostatnia osoba, którą zabił,
znaczyła mniej niż papieros.

To nie miało dla mnie znaczenia,
nic nie czułem.

Jakbym napił się wody.

To nic dla mnie nie znaczyło.

WIĘZIENIE W GEORGETOWN

LUTY 1984
LICZBA POTWIERDZONYCH MORDERSTW: 47

Henry był w Georgetown w Teksasie.

Na czele więzienia
stał szeryf Jim Boutwell.

Boutwell dał mi pełny dostęp do Henry’ego.

I tak było przez jakieś pół roku.

Nikt nie miał do niego takiego dostępu.

DZIENNIKARZ

Nie ufali dziennikarzom.

A mnie zaufali.

Cześć.

Kiedy tam byłem,

poruszał się swobodnie.

Bez kajdanek.

Kajdanki?

Pomówmy o Jimie Boutwellu.

Wyjątkowy człowiek.

SZERYF

Jaką macie relację?

Widzę w nim przyjaciela, nie szeryfa.

Dobrze mnie traktuje,

robił dla mnie rzeczy,

których nie robiłby dla innych więźniów.

Boutwella i Lucasa łączyła nietypowa więź.

Henry powiedział mi,
że szeryf jest dla niego jak tata.

Boutwell robił dla Henry’ego

wszystko.

Idziemy na lunch, Henry. Przynieść ci coś?

Nie,

chyba że znajdziecie gdzieś
mlecznego shake’a.

Coś wymyślę.

Codziennie przynosił mu
truskawkowego shake’a.

Przed wszystkimi go chwalił.

To, co teraz robi,

jest bardzo wartościowe
dla organów ścigania i ludzkości.

Trzeba przyznać,

że mimo że nie musi wyjaśniać tych spraw,

wie, że nie musi mówić,

to jednak chce je wytłumaczyć.

Henry nigdy nie miał takiego życia.

Porządnie jadł,

pił,

miał tyle papierosów, ile zapragnął.

W trakcie swojej pracy
zawsze starałem się traktować ludzi tak...

GRUPA ZADANIOWA

...jak sam chciałbym być traktowany.

Przynosiliśmy mu papierosy

albo prosiliśmy funkcjonariuszy,
żeby mu je przynosili.

Te chyba lubisz.

Gdybym palił,
chciałbym, żeby mnie tak traktowano.

Boutwell i strażnicy Teksasu

utworzyli grupę zadaniową, żeby rozwikłać

setki morderstw, do których się przyznał.

Henry zachowywał się,
jakby był członkiem tej grupy.

Często rozmawiał telefonicznie
ze służbami

w całym kraju,
pomagając im rozwiązać ich sprawy.

Wyglądało to dziwnie.

Nie wiem, czy znajdę to na mapie.
Muszę spojrzeć.

Mieliśmy w biurze
mapę Stanów Zjednoczonych.

Kiedy któryś z funkcjonariuszy ustalił,

że Lucas był powiązany z daną sprawą,

wbijaliśmy w to miejsce pinezkę.

Policjanci przyjeżdżali z całego kraju,
by rozwiązać swoje sprawy.

- Długo rozmawialiście?
- Półtorej godziny.

Jest pan blisko aresztowania

lub postawienia zarzutów
w którejś z tych spraw?

Dość blisko.

W obu czy w jednej?

Nie możemy o tym mówić.

To był najważniejszy moment w karierze
dla wielu z tych policjantów.

Możliwość rozmowy i zapalenia papierosa,

a może nawet wspólnego posiłku
z największym mordercą na świecie.

Dziękuję za pański czas

w imieniu swoim i policji w Pensylwanii.

Ci policjanci rozwiązywali swoje sprawy,

ściskali mu dłoń i klepali po plecach.

Na czym skończyliśmy?

Chyba na tym, że zabiłem tę dziewczynę
i to była moja 70. ofiara.

Nigdy w życiu nie czuł się tak ważny.

Nagle wszyscy chcieli rozmawiać
z Henrym Lucasem.

Czy to możliwe,

że to ty ją zamordowałeś?

Kiedy policjanci przyjeżdżali
z nim rozmawiać,

mówiłem im, żeby wierzyli mu tylko wtedy,
kiedy mogą potwierdzić jego słowa.

Jeśli polubił policjanta, robił wszystko,

żeby wziąć odpowiedzialność
za daną zbrodnię.

Jeśli nie można tego potwierdzić,

nie można mu ufać.

Rozrzuciłem je po kraju...

Lubił robić wrażenie na ludziach tym,
co zrobił.

Chciałem nauczyć czegoś organy ścigania.

Zamiast ukrywać to, co zrobił,

zaczął to wyolbrzymiać.

Wszystko poza otruciem.

Wszystko?

Czasami spotykałem na miejscu

ludzi z dwóch, trzech wydziałów
jednocześnie.

Każdy miał dwie godziny.

To jadalnia

i salon.

Nie można przyjść i powiedzieć:

„Słuchaj, zabiłeś 300 osób w całym kraju.

EMERYTOWANY STRAŻNIK

Opowiedz mi o tej, którą mam na myśli”.
Trzeba coś mu dać.

Czy coś ci to mówi?

Lepiej reagował,
kiedy widział zdjęcie ofiary.

Tę kobietę zaczepiłem w tym samochodzie.

Kiedyś wszedłem do biura,
żeby porozmawiać ze strażnikami,

a on przeglądał dokumentację,

którą przysłano grupie zadaniowej.

Były tam zdjęcia z miejsc zbrodni.

Następnego dnia przyjechała policja,

a on już wiedział,
o jakiej autostradzie mowa,

jak wyglądał dom.

Podpisz się...

Czasem w kilka godzin

rozwiązywali sześć spraw morderstw.

Złóż podpis, jak chcesz.

Boutwell powiedział:
„Rozwiązaliśmy sześć spraw”.

KAPŁANKA WIĘZIENNA

A Bob Prince na to:

„Obiecałem Henry’emu shake’a
za każdą sprawę.

Czyli razem będzie sześć.

Chcesz jeden dziennie?”.

Henry odpowiedział: „Pewnie.

Truskawkowy”.

Sześć spraw...

Sześć spraw morderstw.

Clemmie była przekonana,
że jej rolą jest nie tylko...

DZIENNIKARKA

...wsparcie duchowe Henry’ego,

ale również emocjonalne. Uważała,

że przeżywał te rozmowy

po powrocie do celi.

Za wszelką cenę chciał zadowolić Clemmie.

Nigdy nie miał takiej przyjaciółki.

Uwielbiał jej prezenty.

Gdyby nie ona, szczerze mówiąc,

nie dałbym rady

przeżywać na nowo tych spraw.

Bywał humorzasty.

Boutwell wiedział,
że Henry chętniej współpracował,

jeśli Clemmie uważała to za dobry pomysł.

Często przekonywali Clemmie,

że potrzebują jej pomocy.

Szeryf Boutwell mówił, że rodziny czekają,

żeby dowiedzieć się,
czy ich bliscy to ofiary Henry’ego.

Ci biedni ludzie.

Mówił: „Tylko go przekonaj,

siostro Clemmie, a ja zajmę się resztą”.

Rozwiązywali sprawę po sprawie,

już wtedy Henry’emu groziło
kilka wyroków dożywocia.

Ale sprawa Pomarańczowych Skarpetek

wszystko zmieniła.

Groziła mu kara śmierci.

Sprawie nadano przydomek
Pomarańczowe Skarpetki.

Ciało kobiety znaleziono
w kanale na północ od Georgetown.

Nazwano ją Pomarańczowe Skarpetki,

to jedyny element tożsamości,
jaki zostawił jej Lucas.

Była to nierozwiązana sprawa
morderstwa kobiety na drodze I-35.

Przydzielono ją szeryfowi Boutwellowi.

Wiem, że zobowiązał się,
że zrobi wszystko, co w jego mocy...

ADWOKAT LUCASA

...by znaleźć zabójcę
Pomarańczowych Skarpetek.

- Czy to dziewczyna...
- Ta sama.

- ...którą zabrałeś?
- Tak.

Dobrze.

Szeryf Boutwell twierdzi,
że Lucas przyznał się do morderstwa

i opisał szczegóły,
które tylko zabójca mógł znać.

Spojrzał na zdjęcie

i po chwili powiedział,

że dziewczyna była autostopowiczką,
którą zabrał niedaleko Oklahoma City.

Powiedział, że została uduszona.

Zatrzymałem się,
chwyciłem ją za szyję i udusiłem.

Znowu uprawiałem z nią seks.

Zszedłem tutaj.

Wyrzuciłem ją tam.

Wylądowała na boku.

W samych skarpetkach.

Nie zabiłem dziewczyny
w pomarańczowych skarpetkach.

Mogę to udowodnić.

Kiedy byliśmy sami,

Henry nie przyznawał się
do sprawy tej dziewczyny.

Mówił, że pracował wtedy na Florydzie.

A Pomarańczowe Skarpetki?

- Ujmę to tak...
- Nie wściekną się.

- Zrobiłeś to.
- Sprawa już zamknięta,

zostawmy to.

Wiedziałem, że muszę sprawdzić,

czy to, co mówi Henry, jest prawdą.

JACKSONVILLE, FLORYDA

Pojechałem do Jacksonville,
gdzie pracował.

W życiu bym nie pomyślał,

że Henry zostanie mordercą,

bo był normalny, cichy.

Cała rodzina go uwielbiała,
dogadywaliśmy się.

To była...

ciężko pracująca rodzina.

Nie wierzy pani, że zabił tych ludzi?

Nie.

To był dobry chłopak.

Okazało się, że ma świetną pamięć.

Powiedział mi, gdzie sprzedawał złom.

Gdzie wykupił ubezpieczenie.

Gdzie był w areszcie.

Jego historie się sprawdzały.

Znajdowałem...

prawdziwe dowody.

Jeśli zadzwonisz, podadzą godzinę.

Znalazłem miejsce,
gdzie Lucas zrealizował czek

dzień przed zabójstwem
Pomarańczowych Skarpetek.

Przychodził wypłacać pieniądze co tydzień.

Znalazłem dokumenty, które potwierdzały,

że był w pracy

kilka godzin przed zabójstwem
tej dziewczyny.

Tysiąc osiemset kilometrów dalej.

Po co jechałby taki kawał,
żeby zabić kogoś, kogo nie znał?

To niedorzeczne.

Kiedy wróciłem do Georgetown,

powiedziałem o tym Boutwellowi.
Zawsze był wobec mnie przyjazny.

Stwierdził, że Lucas to zrobił,
bo mu się przyznał.

Lucas wspominał o sprawach,

o które nikt nie pytał,

opisywał je szczegółowo,

wskazywał miejsca zbrodni

i mówił funkcjonariuszom,
co zastaną za następnym pagórkiem.

Służby w całym kraju monitoruję tę sprawę.

Niektóre czekają ze złożeniem oskarżeń
do końca procesu

i decyzji ławników o tym,
czy Lucas dostanie karę śmierci.

Wiedziałem, że Henry był zabójcą

i kłamcą,

ale sądziłem, że nie powinien
dostać kary śmierci za zbrodnię,

z którą nie miał nic wspólnego.

Poszedłem do jego adwokatów.

Don i ja byliśmy współobrońcami
w sprawie Lucasa.

Kiedy Henry powiedział nam,

że nie było go w Teksasie,

zapytaliśmy, dlaczego się przyznaje.

Według niego,

a powiedział nam to
przed rozpoczęciem procesu,

próbował popełnić prawne samobójstwo.

Miał ogromne wyrzuty
po zamordowaniu Becky.

Becky była jedyną osobą,
która traktowała go

z miłością i szacunkiem.

ZABIŁEM JEDYNĄ KOBIETĘ, KTÓRĄ KOCHAŁEM

Chciał umrzeć,

ale gdyby odebrał sobie życie,

nie poszedłby do nieba, gdzie była Becky.

Wymyślił sobie, że to państwo go zabije

i dzięki temu trafi do nieba, do Becky.

Nigdy nie uczyłem się
o czymś takim studiach,

nie słyszałem o prawnym samobójstwie.

Oczywiście nie powołaliśmy się na to
w sądzie.

Zatrzymałem się i...

Henry, przypominam ci,

że za to, co powiesz,
może ci grozić kara śmierci.

Muszę to powiedzieć,
nic na to nie poradzę.

Proszę, żebyś nie składał oświadczenia
i przerwał tę rozmowę.

Zwykle oskarżony próbuje pomóc
swojemu prawnikowi

i oddalić zarzuty.

To było irytujące...

reprezentować kogoś,
kto z tobą nie współpracuje

w takiej sprawie.

Tyle razy...

Pan Higginbotham i ja

wychodziliśmy z więzienia i...

Co tu się dzieje?

Chce pan dostać karę śmierci?

Dostanę.

Powiedział, że dostanie?

Wyrwałem się w drugim tygodniu,
gdy wybierano ławę przysięgłych,

i poleciałem do Jacksonville.

Znalazłem czterech świadków.

W więzieniu

spotkałem się z kolegą Henry’ego,
Ottisem Toolem.

Zapamiętałem, że miał na sobie

koszulkę z nadrukiem z kreskówki.

Był...

porażająco głupi.

Pokażę ci zdjęcia

ofiary, jej ciała.

Badamy...

Ottis nie miał pojęcia,
o czym mówię poza tym,

że byłem jednym z prawników Henry’ego.

A on chciał pomóc Henry’emu.

Henry i Ottis Toole

rywalizowali ze sobą,

starali się sobie zaimponować.

Kiedy zadawałem Ottisowi pytanie,
odpowiadał:

„A co Henry powiedział?”.

Chciał się do niego dopasować.

Doradzałem...

A co on mówi?

- Słucham?
- Nie dostanie...

Nie, chcę wiedzieć,
co ty masz do powiedzenia.

A ja chcę wiedzieć, co mówi on.

Kiedy się z nim spotkałem,
powiedział, że uwielbia Henry’ego.

„Cokolwiek powiedział, zgadzam się z nim”.

Zawsze będziemy razem.

Tak.

To twoja decyzja.

Jasne, ciągle o tobie myślę.

Ja o tobie też. Mam twoje zdjęcie w celi.

Ja twoje też.

Moje rozmowy z Lucasem i Ottisem

to był stek bzdur.

Zwykłe przechwałki.

Gdy byli razem, wzajemnie się nakręcali.

Co mnie skłoniło,
żeby ugotować tych ludzi?

Czy to znaczy, że jestem kanibalem?

Nie byłeś kanibalem.

Mówiłem ci, że to wina diabła...

Wyssałem im krew.

Wiem.

Chciałem sprawdzić, jak smakuje.

Niektórzy smakowali jak zwykłe mięso,
kiedy dodało się sos.

Wiesz, jak jest.

Pytałem Lucasa,

dlaczego Ottis wymyśla te historie

o grillowaniu i jedzeniu ludzi.

Henry odpowiedział:
„Dlatego, że jestem sławny.

Był zazdrosny

i chciał,
żeby wszyscy się o nim dowiedzieli”.

Ile osób zabiłeś, Henry?

Sto pięćdziesiąt.

- Sam?
- Nie.

Czasem ci towarzyszyłem, prawda?

Jeśli chcesz się przyznać, to OK.

To zależy od ciebie...

Nieważne, co zrobiłeś.
Wciąż zależy mi na tobie.

Wiem.

Dopóki się rozumiemy,

znamy prawdę na swój temat...

Tylko tego chcę.

Muszę się przejść.

Dziś rozpoczęły się przesłuchania
w procesie Henry’ego Lee Lucasa.

Do tej pory nie groziła mu kara śmierci.

Prokuratorzy starają się dowieść,
głównie z pomocą zeznań Lucasa,

że faktycznie zabił
niezidentyfikowaną autostopowiczkę

znalezioną na północ od Georgetown
w 1979 roku.

W zaskakującym nagraniu
słyszymy szeryfa Jim Boutwella,

który podaje Lucasowi kluczowe szczegóły

dotyczące tego morderstwa.

Boutwell tłumaczył,

że odświeżał tylko Lucasowi pamięć.

W tym czasie

zaczął mieć wątpliwości.

Chciał się wycofać, ale wiedział jak.

Bał się.

Wygląda na to, że obrona wystąpi jutro.

Trwają spekulacje, czy Ottis Elwood Toole

będzie zeznawać jako świadek obrony.

Według naszych źródeł – nie.

Nikt przy zdrowych zmysłach
nie powołałby go na świadka,

który ma pomóc w sprawie.

Ottis w ogóle nam nie pomógł.

Mieliśmy świadków z Florydy,

którzy zeznawali po stronie obrony.

Pracownik firmy budowlanej

potwierdził zapiski
z dnia śmierci kobiety.

Mecenas Parker McCullough zapytał:
„Czy Lucas pracował tego dnia?”.

„Tak, dostał tego dnia czek”.

- „Skąd pan wie?”.
- „Dałem mu go”.

„Widział pan Lucasa
przy tym konkretnym zleceniu?”.

„Tak”.

Prawnicy wykorzystują dwie linie obrony:

alibi Lucasa, który w dniu morderstwa
miał pracować na Florydzie,

i jego niepoczytalność.

Ale oskarżyciele cytują samego Lucasa,
by obalić te argumenty.

Lucas twierdził
że opłacił ludzi na Florydzie,

którzy mieli poświadczyć,
że był wtedy w pracy.

Psychiatra orzekł, że Lucas jest socjopatą

bez wyrzutów sumienia,

a także dewiantem seksualnym i nekrofilem.

Ale plasuje się w granicach normy.

Po zaprezentowaniu dowodów

jedynym uśmiechniętym
był oskarżony, Henry Lee Lucas.

Jego adwokaci
stracili jednak pewność siebie,

którą widzieliśmy w ostatnich dniach.

Doszliśmy do wniosku,

że jedynym sposobem,
by uchronić Henry’ego od kary śmierci,

jest pozwolić mu zeznawać.

Przygotowywałem go przez trzy godziny

do złożenia zeznań następnego ranka.

Powiedziałem prawnikom,
że tego nie zrobiłem.

Powiedziałem też szeryfowi.

Podałem wam informację
o zapiskach z pracy,

a potem powiedziałem, że nie są prawdziwe.

No to są prawdziwe czy nie?

Są.

Powiesz to jutro?

Tak.

Miałem dobre przeczucie.

Rano przyjeżdżam

i pytam: „Jesteś gotowy?

Dziś ważny dzień”.

A Henry na to: „Nie zrobię tego”.

Powiedziałem:

„Chwileczkę.

Dwanaście godzin temu

byłeś gotów zeznawać”.

„Nie mogę”.

Ktoś musiał z nim rozmawiać.

Ktoś się z nim spotkał tego wieczoru

lub rano, zanim do niego przyjechałem.

Jestem absolutnie przekonany,
że Henry odmówił zeznań

na swoją obronę,

bo nie chciał wystąpić
przeciwko szeryfowi.

Na tym zakończyliśmy sprawę.

To był koniec obrony Henry’ego Lee Lucasa.

Po usłyszeniu werdyktu w San Angelo

Henry Lee Lucas,
skazany na śmierć za morderstwo,

opuścił sąd z uśmiechem.

To dla ciebie samobójstwo?

Tak, bo nie popełniłem tego przestępstwa.

- Dlaczego się cieszysz?
- Mam to, czego chciałem.

Dostał to, czego chciał.

Chyba powinienem mu pogratulować.

Ale...

zrobiłem i zrobię wszystko,

żeby do tego nie dopuścić.

Osobiście byłem bardzo rozczarowany,

że...

byłem częścią wielkiej pomyłki.

Tak surowy wyrok zrobił na mnie wrażenie.

Zdałem sobie sprawę,

że ten człowiek
załatwił sobie karę śmierci

i wyrok skazujący.

Na razie jednak Lucas
nie zostanie przeniesiony do celi śmierci,

a pozostanie w więzieniu w Williamson

by pomóc grupie zadaniowej
w rozwiązywaniu spraw,

w które rzekomo był zamieszany.

Najłatwiej byłoby przenieść go

od razu po skazaniu.

Tak byłoby najłatwiej.

Ale nie możemy tego zrobić ludziom,
którzy opłakują zaginionych bliskich.

Departament Bezpieczeństwa Publicznego
twierdzi, że należy wyjaśnić

jak najwięcej spraw, zanim kara śmierci
Lucasa zostanie wykonana.

Lucas wyjeżdża z Teksasu,

by kontynuować spotkania w całym kraju.

Władze nie chcą ujawnić jego grafiku,

ale donoszą,
że te wizyty potrwają do września.

Lucas przybył do Nowego Orleanu

i przyznał się do 30 morderstw
w naszym regionie.

Nigdy wcześniej nie leciał samolotem.

Nagle latał po całym kraju

i przyznawał się do morderstw.

Ramię w ramię z policjantami
i pijąc hektolitry kawy,

odwiedza miejsca zbrodni.

Był arogancki.

Kiedy mieliśmy lecieć do Kalifornii,

powiedział, że chce mieć
w każdej swojej celi telewizor.

Byliśmy w Kalifornii
jakieś pięć, siedem dni.

I miał w celi telewizor.

Chciałbym poinformować,

że 15 niewyjaśnionych dotąd
spraw morderstw

udało się zamknąć dzięki niedawnej wizycie

seryjnego mordercy, Henry’ego Lee Lucasa.

Lucas wskazał lokalnym władzom
miejsca zbrodni w całym stanie.

Mam tu zapis

różnych lokalizacji.
Aż trudno w to uwierzyć.

Popełnił każde możliwe przestępstwo.

Dosłownie każde.

Osobiście zaprowadził śledczych

w miejsca ponad 100 zbrodni.

Był traktowany jak gwiazda filmowa.

Potrzymam ci.

Ludzie przychodzą do mnie

i pytają, dlaczego to robię.

Odpowiedź jest prosta.
Bo Bóg mnie o to poprosił.

Gdyby nie On, nigdy bym się nie przyznał.

Potrafię bezbłędnie wskazać

miejsca,

podać szczegóły tego, co tam zaszło.

LUBBOCK, TEKSAS

Henry Lee Lucas był wczoraj w Lubbock

i wskazał śledczym
kilka miejsc zbrodni, w tym wiatę,

gdzie w 1975 roku znaleziono ciało
Deborah Sue Williamson.

Informacja, którą przekazał, była tak
szczegółowa, że przeraziła władze.

W pewnym sensie śledczy odczuli ulgę,

że udało im się rozwikłać tę sprawę.

Zadzwonili z policji

i pojechaliśmy tam w poniedziałek.

POLICJA

Pokazali nam jego oświadczenie,

opisał, jak wszedł do domu.

Powiedział, że wszedł

przez szklane drzwi.

Na przeciwko drzwi tarasowych
stała duża witryna.

Nie mógł tamtędy przejść.

Twierdzi, że przeszedł
korytarzem do sypialni

i wyszedł tylnymi drzwiami.

To nieprawda.

Powiedzieliśmy śledczym,
że mu nie wierzymy,

nie mógł tego zrobić.

Jak mogliście to przyjąć?

Byliśmy wściekli.

Poszliśmy z tym do mediów.

Bob i Joyce Lemons to rodzice
jednej z ofiar

zbrodni Henry’ego.

Na początku państwo Lemons cieszyli się,
że morderca ich córki został złapany.

Ale potem wysłuchali nagrań
z przesłuchania.

Jego wyznanie upewniło nas,

że nie ma pojęcia o tej sprawie.

Nie mogę komentować materiału dowodowego.

PROKURATOR

To jest ich opinia,
ja się z nią z nie zgadzam.

Był zdumiony,

że nie wierzymy w to,
co chce nam wcisnąć.

Był niezadowolony,
że podważyliśmy to nagranie.

Nie mieliśmy żadnego wsparcia.

Postanowiliśmy,

że przeprowadzimy własne śledztwo.

Chcieli wznowić jej sprawę

i ustalić, czy Henry to zrobił, czy nie.

Spędzili

długie miesiące, rozmawiając z ludźmi

i zbierając dokumentację
dotyczącą miejsc pobytu Henry’ego.

Joyce i ja

zostaliśmy zmuszeni do tego,

żeby wykonać pracę organów ścigania.

Pojechaliśmy z Bobem Lemonsem
do Maryland,

żeby prześledzić miejsca,
w których bywał Henry.

- Pani nazwisko?
- Betty M. Crawford.

Znaleźliśmy Betty Crawford,

byłą żonę Lucasa.

Zdobyliśmy dokument

poświadczający, że wzięli ślub w dniu

morderstwa w Pensylwanii,
do którego Lucas się przyznał.

Jakie uczucia żywiła pani
do Henry’ego Lucasa?

To chory, zboczony człowiek.

Dowiedziałam się...

że molestował moje najstarsze córki.

Powoli odkrywali,
kim był i gdzie przebywał.

Nie mógł być w Teksasie,

kiedy zabito Debbie.

Debbie została zamordowana
24 sierpnia 1975 roku.

Dowiedzieliśmy się,
że Henry wyszedł z więzienia

dwudziestego drugiego sierpnia.

Zadzwonił z dworca autobusowego
w Perryville,

żebym po niego przyjechała.

Mieszkał ze swoją przyrodnią siostrą,

kiedy zabito Debbie.

Sądzicie, że nie było go w Teksasie
tego wieczoru, kiedy zginęła Debbie?

Wiemy, że go tu nie było.

Wiemy, gdzie był. W Maryland.

Podczas tych podróży
i w czasie spędzonym w Maryland

nie spotkaliśmy nikogo,
kto kiedykolwiek rozmawiał

ze śledczymi,

ze strażnikiem,

z kimkolwiek z Teksasu.

Pojechaliśmy do Georgetown
na spotkanie z Bobem Princem.

Wiedziałem o Lemonsach,

o tym, że w mediach krytykowali
organy ścigania.

Stracili dziecko.

Cierpieli tak,
jak cierpiałby każdy rodzic.

Ale wyładowywali swoją złość...

na nieodpowiednich ludziach.

Bob Lemons i jego żona
przyszli pewnego dnia do mojego biura

i zażądali,
bym z nimi porozmawiał o tej sprawie.

Mieliśmy ze sobą dokumenty.

Powiedzieliśmy mu,

że takie są fakty.

Henry nie mógł tego zrobić.

Od razu im powiedziałem,

że nic nie wiem
i nic nie mogę powiedzieć.

Musieliby rozmawiać z władzami w Lubbock.

Bardzo ich to rozwścieczyło.

Pan Lemons...

Myśleliśmy, że dojdzie do rękoczynów.

Bob Prince powiedział,

że albo wyjdziemy sami,
albo nas wyrzucą.

Co pan sądził o ich śledztwie?

Lemonsów?

Bez komentarza.

Poświęcili lata na zbadanie sprawy Lucasa.

Nie interesuje mnie to.

LISTOPAD 1984
LICZBA POTWIERDZONYCH SPRAW: 198

Mogłem wykazać,

że wielu morderstw,
które Lucas sobie przypisywał,

nie mógł popełnić,
bo nie było go w tych miejscach.

Poszedłem do Dallas Times Herald.

Po paru godzinach zgodzili się.

Dali mi najlepszego reportera.

Nie zajmowałem się raczej zbrodniami.

DZIENNIKARZ

Robiłem to kiedyś, gdy byłem młody.

Nigdy nie byłem jedną z tych osób,
które uważają, że przestępcy są ciekawi.

Ale zaczęliśmy rozmawiać
o historii Henry’ego Lucasa

i Hugh powiedział,
że może uda nam się udowodnić,

że nie mógł popełnić
ok. 20 z tych zbrodni.

Szybko okazało się,

że ta liczba była dużo większa.

Zaskakująco łatwo było ustalić,
gdzie przybywał Lucas

po 1975,
czyli po jego wyjściu z więzienia.

Pracował, chodził do dentysty.

Mandaty za prędkość,
wyciągi bankowe, długi.

Jego pies załatwił się w parku
i Henry miał przez to problemy.

Lucas zostawił za sobą
mnóstwo śladów w dokumentach.

Wcale nie był takim włóczęgą,
jak opisywano.

Jim i ja zdobyliśmy raport
grupy zadaniowej.

Przede wszystkim musieliśmy poukładać
te sprawy chronologicznie.

Było ich może 200.

Od czasu wyjścia z więzienia w 1975

aż do 1983, kiedy trafił do więzienia
w hrabstwie Montague.

Od razu było widać,
że to jedna wielka ściema.

Zadzwonił jakiś szeryf z Minnesoty
i zapytał:

„Macie coś na Henry’ego
drugiego czerwca?”.

Zerknęli na listę przestępstw na ścianie
i odpowiedzieli:

„Nie, tego dnia był dostępny”.

Dodawali: drugi czerwca.

I znowu telefon.
„A czwarty czerwca jest wolny?”.

Jasne.

Czyli...

drugi czerwca w Minneapolis

i czwarty czerwca

w Seattle albo w El Paso.

Od razu nas to uderzyło.

Według nich Lucas dokonał morderstwa

w Spokane w Waszyngtonie
drugiego października,

potem przejechał ponad 3000 kilometrów

na próbę porwania czwartego października,

potem dalej ponad 900 kilometrów –
zabójstwo w Saline w Arkansas siódmego,

następnie 1500 kilometrów, Nowy Meksyk,
gdzie zabił szesnastego października.

Potem 1600 kilometrów –
morderstwo w Nevadzie 11 dni później.

Potem kolejne 2500 kilometrów,
zabójstwo w Bossier City w Luizjanie

dwudziestego dziewiątego.

Następne 3300 kilometrów,
żeby zabić dwa dni później,

i z powrotem 3200 na kolejne morderstwo.

To po prostu niemożliwe.

Nawet gdyby latali
na pocisku manewrującym,

nie byliby w stanie
tak szybko się przemieszczać.

Lucas musiałby ciągle być w podróży.

Osiemdziesiąt km/h,

bez snu,

bez przystanków,

tankowania, niczego.

Gdzie jest granica absurdu?

Skoro to oczywiste,

dlaczego nie było takie dla strażników

i szeryfa Boutwella?

Lucas ciągle podróżował.

Uwielbiał prowadzić
i mieszkać w samochodzie.

Pieniądze na paliwo
zdobywał dzięki morderstwom i kradzieżom.

Myślę, że Henry Lucas nie wie,
ilu ludzi zabił.

Myślę, że nikt tego nie wie.

Ale jestem przekonany, że to największy

seryjny morderca w historii naszego kraju.

W tamtym czasie wiele podróżowałem,
starając się ustalić historię Lucasa.

Pewnego razu po powrocie
w domu zastałem wybitą szybę.

Aparat, telewizor i reszta
były nietknięte.

Ale zginęło wiele moich nagrań.

Kasety, które ukradziono,

zawierały rozmowy z Henrym Lee Lucasem.

Przeprowadziłem się do Maryland...

Znałem wielu policjantów w Dallas,

ale wiedziałem, że trzymają sztamę,

więc tego nie zgłosiłem.

Jakiś czas później wpadłem na Boutwella.

Powiedział: „Przykro mi
z powodu tego włamania u ciebie”.

Media o tym nie mówiły.

Nikt poza moimi najbliższymi przyjaciółmi
nie wiedział o tym włamaniu.

WACO, TEKSAS

Pamiętam, że usłyszałem o Henrym Lucasie.

Chyba zanim zostałem
prokuratorem okręgowym.

Może podczas kampanii.

„O, ten facet znowu się przyznał!”

Zadzwonili do mnie strażnicy Teksasu,
mówiąc, że przyznał się

do trzech zbrodni w moim hrabstwie.

Chcieli go przywieźć,
żeby przyznał się do winy.

Dla młodego, ambitnego prokuratora

podanie na tacy spraw Lucasa,

których nawet nie będzie się wypierał,

to był prawdziwy prezent, darmowy rozgłos.

Jakby ktoś dał mi

czekoladowy tort z wisienką na górze.

Pomogłoby mi to w karierze politycznej.

Czekałbym w kolejce z resztą,
aż zrobią mi zdjęcie,

zabraliby tego potwora i do widzenia.

Ale kiedy strażnicy
przesłali mi szczegóły tych spraw,

nabrałem wątpliwości.

Wiedziałem, że nie zabił Dorothy Collins,
bo znaliśmy faktycznego sprawcę.

Przyjrzałem się też uważniej
sprawom Glen Parks i Rity Salazar.

Jeśli chodzi o Ritę, przyznanie się
Henry’ego wydało mi się zabawne.

Byłem już wtedy doświadczony,
uczestniczyłem w procesach

i wiedziałem, jak wygląda
prawdziwe przyznanie się do winy.

Sprawa panny Salazar
wzbudziła moje wątpliwości.

Wtedy poszedłem do Trumana.

Truman Simon był zastępcą szeryfa
w biurze prokuratora okręgowego

do spraw zabójstw.

Poprosiłem go, żeby ustalił,

gdzie był Henry Lucas

w czasie tych dwóch morderstw.

Sprawdził w TCIC i NCIC.

To rejestry karne dla Teksasu

i dla całego kraju.
Nie mieliśmy wtedy internetu.

Mieliśmy tylko mały ekran w piwnicy

podłączony do tych dwóch baz danych.

Kiedy go sprawdziłem w krajowym rejestrze,

wyświetliły się różne miejsca pobytu.

Znaleźliśmy 11 czy 12 dat,

kiedy Henry

siedział w więzieniu albo dostał mandat

w zupełnie innych miejscach
niż te, w których doszło do morderstw,

które już zostały mu przypisane.

Pewnego razu pracowałem do późna.

Truman przyjechał do mojego biura,
biały jak ściana.

Powiedział: „Nie uwierzysz, co się stało.

Chciałem sprawdzić Lucasa
w krajowym rejestrze karnym,

poszukać informacji na jego temat.

Ekran zamigotał

i po chwili pojawił się napis:
„Odmowa dostępu”.

Szczęka mi opadła.

Mamy gościa,

który jest rzekomo seryjnym mordercą
i tak dalej,

a oni chcą ukryć informacje o nim
przed innymi służbami.

Dziwne. Nigdy się z czymś takim
nie spotkałem.

Wiedziałem, że naprzeciw nas
stoją bardzo wpływowi ludzie.

Ktoś będzie musiał ucierpieć

i obawiałem się, że to będę ja.

Napisy: Paulina Korzeniewska