All language subtitles for Judge John Deed S04E03 In Defence Of Others

SĘDZIA JOHN DEED
odcinek 3 sezonu 4

tłumaczenie: nkate

Więzienie Maybrook

W OBRONIE INNYCH

- Jeden dzień i wyfruwasz, Alan.
- Jeszcze zatęsknię za tym czasem nauki.

Założę się.

- Jesteś trupem, Baylis.
- Nie możesz mnie tknąć.

On ma linę!

Rozprawa wstępna będzie następna.

- Pani Hurst chce pozwać gminę.
- Za co?

Adoptowała trudne dziecko
i najwyraźniej nikt jej nie ostrzegł.

To jej trzecie podejście.

Rok temu odrzucił sędzia jej sprawę.
Nie złożono poprawnie papierów.

Możesz poprosić przewodniczącego,
by to wziął?

Nie mogę tego wziąć, John.

Prowadzę sprawę
jej adoptowanego syna,

ucznia, który zgwałcił
swoją nauczycielkę.

Mógłbym się z tobą zamienić, ale...

Vera?

Moja żona nalega,
by zasiąść ze mną na ławie.

Dziwaczny przywilej.

Wejść!

- Jak tam nasz nowy adept?
- Orzeł z niego.

Bellman znowu mnie nachodził,

bym przekonał cię
do obrony Alana Fernsa.

Nie widzę możliwości obrony.

Kamery wszystko zarejestrowały,
powinien się przyznać.

Rzecz w tym...

że Bellman prowadzi
poważny przypadek oszustwa.

Prywatny klient.
Kancelaria nieźle na tym wyjdzie.

Tak, znam presję, Tony.

Więzień prosił o ciebie.

To ma mi pochlebiać?

Jest bardzo bystry.
W więzieniu zrobił dwa stopnie prawa.

Więc powinien wiedzieć,
że nie ma szans.

Pomyślę o tym.
Porozmawiam z Michaelem.

W porządku, nie mam nic przeciwko.

Cześć. Miło, że przyszłaś.

Nie ma podstaw do obrony,
panie Ferns.

Najlepiej zawrzeć umowę
z prokuraturą.

A co z prowokacją?

Są dowody,
że ofiara pana sprowokowała?

Wykorzystywał chłopców
nie starszych od pani podopiecznego.

Nie żałuję, pani Mills.

Baylis twierdził, że jest niewinny.

Wiemy o co najmniej
ośmiu wykorzystanych dzieciach.

Prowokacja musiałaby spowodować
natychmiastową utratę samokontroli.

Dostał trzy miesiące.

Pewnie połowa ojców w tym kraju
chciałaby go zabić.

To też nie jest obroną.

Ludzie mówią, że jestem szalony,
skoro porwałem się na to.

Pozostał mi tylko dzień
mojego wyroku.

Ograniczona poczytalność
mogłaby zadziałać.

Jeśli wykażemy, że pewne odchylenia
doprowadziły do niepoczytalności.

Nie straciłem rozsądku.

Więc jak chce pan
przekonać przysięgłych?

Tym, że działałem w obronie innych.

By zapobiec przestępstwu?

Tak?

- Barry Baylis był w więzieniu.
- Tak.

Ale za kilka tygodni by wyszedł
i żerował na innych dzieciach.

Pomimo jego żarliwej wiary,
nie jestem pewna, czy to realna obrona.

Daj spokój, Jo.

Przypomnij sobie jak przemawiałaś
w Towarzystwie Prawniczym:

„Obrona jest częścią procesu.

W naszym systemie prawnym
każdy więzień

zasługuje mimo wszystko
na najlepszą możliwą obronę".

- Gdzie to wykopałeś?
- Nie ja...

Alan Ferns.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.

Witam, pani Tredaway.
Byłyśmy umówione?

Nie.

Jak ci idzie gra na wiolonczeli?

Dobrze.

Czy... możemy porozmawiać w środku?

Oczywiście.

Jego nauczyciel mówi,
że może być w tym dobry.

Już jest.

Pani Mills...

Skontaktował się z nami mężczyzna,
który sądzi, że jest ojcem Michaela.

Co?

Czy to możliwe?

Mówi, że miał przelotny romans
z Dianą Hulsey.

Czas się zgadza.

Przyjechał aż z Afryki Południowej.

Mając małą szansę, że tak jest?

- Chciałby poznać Michaela.
- Nie może.

Nawet jeśli jest ojcem,
nie ma z nim nic wspólnego.

Mówi, że on nie miał na to wpływu,
tylko matka Michaela.

Czy ma jakieś prawa?

Jeśli test DNA jest pozytywny,
zachęcamy do kontaktu.

A co ze mną?

Tak.

Nie mogę go stracić.

- Michael wie o tym człowieku?
- Nie, jeszcze mu nie powiedziałam.

Może nie być jego ojcem.

Mam przeczucie, że jest.

Jeśli tak, możesz z nim walczyć.

Niedobrze mi.

Jeszcze go nie straciłaś.

Co mam zrobić?

Co Michael może do niego poczuć?

A ty co byś czuł, gdyby pojawił się
twój prawdziwy ojciec?

Wysoki sądzie, prosimy
o wysłuchanie przed sądem sprawy,

która jest jasna i jednoznaczna.

Zgodnie z art. 12 rozporządzenia
w sprawie agencji adopcyjnych z 1983 r.,

dołączonym do mego szkicu,

Rada Rotherwas miała obowiązek
zapewnić adoptującym,

pani Hurst i jej mężowi,

między innymi pisemną informację
o historii dziecka.

Twierdzimy, że to, co pominięto
w raportach na temat Paula Lawrence'a,

który miał wtedy
11 lat i osiem miesięcy,

celowo wprowadziło w błąd,
co do jego prawdziwego charakteru.

Ma pan dowody wskazujące na to,

że rada przedstawiła
nieprawdziwy wizerunek?

Będziemy prosić o pozwolenie
wysokiego sądu na przeszukanie bazy rady.

Odmówiono nam udostępnienia...

Nie. Musiano by naruszyć
ustawę o ochronie danych.

Jeśli są tam dowody na poparcie
tego twierdzenia, rada nie może odmówić.

Odmawiając, rada chroni najbardziej
bezbronnych członków społeczeństwa.

Zobaczmy najpierw jak pan Stafford Clark
przedstawi tę sprawę.

Chętnie posłucham.

Po pierwsze,
rada nie wypełniła obowiązku

gdyż ich urzędniczka,
Margaret Tredaway,

ukrywała informacje
o Paulu Lawrence'ie,

po drugie, zniszczyła je.

Wysoki sądzie,
przedstawianie hipotezy jako faktu.

Fakt może mieć miejsce.

Panie Stafford Clark.

Po trzecie, wysoki sądzie,
w wyniku punktu drugiego,

10-letnia córka pani Hurst

padła ofiarą napaści seksualnej
ze strony adoptowanego dziecka.

Uważamy, że rada mogła to przewidzieć,

ale nic nie zrobiła,
by ostrzec panią Hurst i jej męża.

Jeśli okaże się to prawdą,
może skutkować postępowaniem karnym.

Podjęcie tych działań
nie przyszło łatwo pani Hurst.

Usilne próby ułożenia relacji z adoptowanym
synem kosztowały ją małżeństwo.

Dziękuję.

Jak daleko posunęła się
sprawa gwałtu przez ucznia?

Sędzia Everard słucha teraz
prawnych argumentów.

Pani Hurst trafiła na twardy orzech
w osobie tego chłopca.

To zaskakujące,
na co niektórzy się porywają.

Mój brat i szwagierka
mają przybrane dzieci.

Niektóre kradły im pieniądze,

jeden ich zaatakował,
ale nadal to robią.

Pani Hurst nie potrafi zrezygnować
z tego dziecka, mimo tego, co zrobił.

Nie sądzę, by zdołała,
nie po stracie syna.

Wpadła na budowlaną ciężarówkę.

Belka rusztowania przebiła
przednią szybę i zabiła jej syna.

Pani Channing, chociaż nie chcę
zamieniać tego przesłuchania w proces,

chciałbym poznać odpowiedzi
na parę pytań.

Jest tu ktoś z rady?

Urzędniczka prowadząca sprawę,
pani Tredaway.

Może pani pozwolić?

Po tym, jak pozwolono
państwu Hurst na adopcję,

jak zdecydowaliście się
na Paula Lawrence'a?

Poprzez serię spotkań.

Tak, to jasne z akt.

Mam na myśli,
w jaki sposób wybrano akurat jego?

Państwo Hurst spotkali
wiele dzieci w wieku Paula.

Chcieli starszego dziecka.

A czy Paul otworzył się na nich?

Nie, był niegrzeczny.

Pan Hurst chciał go odrzucić.

Ale zmienił zdanie?

Sądzę, że pani Hurst przekonała go

do przyjęcia dziecka z najmniejszymi
szansami na adopcję,

Paula.

Czy odmalowała pani zbyt optymistyczny
obraz tego chłopca?

Nie malowaliśmy żadnego obrazu.

Jego postawa mówiła wszystko.
Był wrogi od pierwszego dnia.

W porządku, dziękuję.

Panie Stafford Clark?

Tak, mam parę pytań.

Pani Tredaway,
ile informacji o chłopcu

podano pani Hurst
i jej byłemu mężowi?

Trudno to sprecyzować.
Większość przekazano ustnie.

Czy ktokolwiek
protokołował spotkania?

To raczej nie jest przyjęte.

Nawet jeśli rodzice są niezwykle
emocjonalnie podatni w takich sytuacjach,

nie widzieliście powodu
prowadzenia notatek?

Nie. Nie pracujemy w ten sposób.

Więc, gdy powie pani,
że w pełni poinformowała panią Hurst

o niebezpieczeństwach,
jakie stwarzał ten chłopiec,

mamy na to tylko pani słowo.

Dziękuję.

Pani Channing.

Jak długo zajmuje się pani adopcjami?

Osiem lat.

Ile adopcji nadzorowała pani
w tym czasie?

Około 300.

Zanim państwo Hurst
adoptowali Paula,

była pani pewna,
że wiedzieli, na co się decydują?

Pani Hurst naciskała, by to był on.

Było oczywiste,
że Paul był bardzo bezbronny.

Po rozpoczęciu procesu wyboru
czuliśmy, że nie możemy go porzucić.

Proces wyboru jest okropny.
Morze kuszących twarzy.

Czy rada was ostrzegła,
że może być trudny?

Tak.

Czuliśmy nawet,
jakby nie chcieli go oddawać.

Jakby chcieli go ukarać.

Co myślał pani mąż?

Uważał, że rada
zachowuje się haniebnie.

Dopiero gdy Paul zamieszkał z nami,
ogarnęły go wątpliwości.

Przed adopcją?

Pod koniec okresu próbnego.
Uważał, że Paul jest zbyt uciążliwy,

i potrzebuje całej naszej uwagi.

Dlaczego go pani wybrała?

Wiele razy zadawałam sobie to pytanie.

Myślałam, że zasługuje
na drugą szansę.

Chociaż nie, nie drugą,
nigdy nie miał szansy.

Panie Stafford Clark.

Pani Hurst,

w jakim momencie
zaangażowała się pani emocjonalnie?

Spotkałam go trzy razy,
gdy poczułam, że to on.

Ciągnęło mnie dziwnie do niego.

Czy w czasie spotkań z Paulem
lub w okresie próbnym

ktokolwiek z rady wspomniał,
że stanowi on zagrożenie dla pani rodziny?

Nie, nikt.

Czy nie jest prawdą, że wciąż
ostrzegano panią względem chłopca,

ale pani brnęła dalej?

Ludzie wyrażali się negatywnie
i złośliwie o Paulu,

ale nigdy nie powiedzieli,
że jest niebezpieczny.

Czy pani Tredaway nie powiedziała
podczas piątego spotkania z Paulem,

cytuję: „On może sprawić
waszej rodzinie wiele cierpień"?

Nie przypominam sobie.

Może nie chciała pani
słyszeć ostrzeżeń.

Chciałam dać Paulowi szansę w życiu.

Zdawali się nie chcieć mu jej dać.

To bolesne dla pani,

ale prawdopodobnie będzie jeszcze trudniej,
jeśli dojdzie do procesu.

Panie Stafford Clark,
pozwolę powodowi

na ograniczony dostęp
do bazy danych rady,

i wrócimy tutaj za tydzień.

Proszę powstać!

Dawaj, blokuj go!

Co sprawia, że kobieta chce przygarnąć
kogoś takiego, jak Paul Lawrence?

Czy nie dlatego, że przedstawiono

bardziej optymistyczny obraz,
niż w rzeczywistości?

Obraz, jaki namalowała rada,
nie był zbyt optymistyczny.

Możliwe, że Vivienne Hurst
czuje się winna śmierci syna.

Może wybrała najtrudniejsze dziecko,
by się ukarać.

Ukarała całą rodzinę.

Może podświadomie chciała
zniszczyć ich wszystkich.

To bardzo niebezpieczny kurs.

Jak tam twój urlop?

Biorę sprawę Alana Fernsa.

Wiesz, że ją prowadzę, prawda?

Mogę z tym żyć, jeśli ty możesz.

Czy nie ryzykujesz,
że stracisz szanse na Michaela?

- Tak!
- Ach!

Dobra robota! Ale strzał!

Jo, prokuratura poprosiła,
bym złożył ofertę Alanowi Fernsowi,

wbrew mojej radzie,
jak mam być szczery.

Przyjmą jego przyznanie się
do nieumyślnego zabójstwa.

Rozmyły się nagrania z kamer?

Nie, jak i niechęć przysięgłych
do pedofilii.

Zobaczę, co powie.

To oznacza kolejne 15 lat więzienia.

Jako twój prawnik muszę ci doradzić,
że to dobra oferta.

Wiesz, co czuje społeczeństwo.

"The Sun" nazwał Baylisa potworem.

Więc wykorzystam swoje szanse

ze zwykłymi mężczyznami i kobietami
na ławie przysięgłych.

Dziękuję.

Proszę wstać!

Alanie Peterze Fernsie,

odnośnie zarzutu zabójstwa
Barry'ego Baylisa,

jest pan winny, czy niewinny?

Niewinny.

Proszę usiąść.

Jaka dokładnie jest pani
linia obrony, pani Mills?

Zapobieganie zbrodni,
atak prewencyjny.

Nie rozumiem, w jaki sposób?

Ofiara była w więzieniu.
Na pewno istnieją nagrania z kamer.

Może powinienem uświadomić sąd,
że prokuratura była gotowa

przyjąć przyznanie się
do lżejszego zarzutu.

Mój klient się nie zgodził.

- Przedstawiła pani zalety?
- Widział tylko wady.

Dziękuję.

Zdaje pan sobie sprawę,
że ryzykuje wyrok dożywocia,

jeśli zostanie uznany winnym?

Tak.

Jeśli taka będzie obrona, będę musiał
powiedzieć ławie, o jej ograniczeniach.

Każdy ma prawo do obrony,
wysoki sądzie.

Dziękuję.

Dlaczego nie spróbuje pani
niepoczytalności?

Pan Ferns wiedział, co robi.

Zapobieganie przestępstwu miałoby
zastosowanie tylko wtedy,

gdyby ofiara, Baylis,

groził zabiciem lub poważnie kogoś zranił,
i to zagrożenie było realne.

Taka jest nasza linia obrony.

W porządku.
Zaprzysięgnijmy ławę przysięgłych.

Alan Ferns, oskarżony,

zabił Barry'ego Baylisa,
szefa ochrony.

To, panie i panowie,
jest faktem bezspornym.

Cały akt został nagrany
przez kamery w więzieniu,

gdzie zmarły mężczyzna
odbywał trzymiesięczny wyrok.

Udowodnimy, że oskarżony, Alan Ferns,
zaplanował to zabójstwo

z zimną krwią i wyrachowaniem.

Nie zaatakował Baylisa w afekcie.

To była pełna premedytacja.

Za pozwoleniem wysokiego sądu,

chciałabym zwrócić się do ławy
ze słowem wstępnym,

by na samym początku
wyjaśnić problem.

Nie jest to przyjęte, ale przyzwalam
z uwagi na niezwykłe okoliczności.

Gdy doszło do zabójstwa

pan Ferns kończył odsiadywanie
siedmioletniego wyroku za napaść.

Wziął prawo w swoje ręce
i zaatakował pedofila.

Przyznał się do winy,
ale nie okazał skruchy,

dlatego odsiedział
pełne siedem lat wyroku.

Pozostał mu wtedy tylko jeden dzień.

Jeden dzień do zwolnienia.

Mówię wam to, panie i panowie,

gdyż chcę, byście wiedzieli,
co było stawką dla pana Fernsa,

kiedy poczuł się zmuszony
zabić pana Baylisa.

Chodzi tu o to,
czy to było uzasadnione, czy nie.

Pan Baileys został skazany
na trzy miesiące więzienia tylko za to,

że w trakcie postępowania w sprawie
o molestowanie seksualne dziewięciolatka,

nie udostępnił dysku
twardego swego komputera.

W ciągu ostatnich pięciu lat,
aresztowano go nie mniej niż osiem razy

za przestępstwa przeciwko dzieciom.

Za każdym razem unikał oskarżenia.

Wyglądało na to,
że nic nie powstrzyma pana Baylisa

w jego patologicznej pogoni
za małymi dziećmi.

Ani policja, ani sądy,

ani absurdalnie krótki wyrok
więzienia, który otrzymał.

Pan Ferns zrobił, to co zrobił,

by zapobiec kolejnym ofiarom.

Proszę wejść.

Są jakieś wieści
o domniemanym ojcu Michaela?

Tak.

Test DNA jest pozytywny.

A teraz, jak przypuszczam,
mam usunąć się z życia Michaela?

Najpierw, Michael powinien
się z nim spotkać.

Jak długo tu będzie?

Myślę, że to zależy od tego,
jak zareaguje Michael.

- Jeśli go nie polubi?
- Podejrzewam, że odjedzie.

Czy on ma rodzinę?

Dwóch nastoletnich synów.
Mieszkają z nim w Kapsztadzie.

Nazywa się Marc Thompson. Ma 46 lat,
rozwiedziony, kardiochirurg.

Chce pani, bym porozmawiała
o tym z Michaelem?

Chciałabym najpierw poznać
pana Thompsona. Dajcie mu mój numer.

Jak to wygląda dla Paula Lawrence'a?

Niedobrze.

Jego przybrana matka twierdzi,

że rada nie ujawniła
jego całej przeszłości.

Twierdzą, że nauczycielka się zgodziła.

Nie wydaje mi się.

Pani Hurst zeznawała?

Jest w sądzie każdego dnia.

Wiesz, naprawdę nie rozumiem, dlaczego
ktokolwiek miałby wziąć tego chłopca.

Ma 13 lat,
a śmiertelnie mnie przeraża.

- Miałbyś coś przeciwko, gdybym posłuchał?
- Jasne, że nie.

Twoja sytuacja prawna nie jest dobra.
Ojciec Michaela może walczyć o opiekę.

Sędzia spóźni się z pół godziny.
Zawiadomię, gdy będzie gotowy.

Dziękuję.

- Herbata?
- Tak, chodźmy.

Paul Lawrence wciąż zmieniał opiekunów

odkąd zmarła jego babcia,
gdy miał 3 lata.

Jak zmarła babcia Paula?

Zamordował ją inny narkoman
próbując ukraść jej narkotyki.

Pana zdaniem,
jak to mogło wpłynąć na Paula?

Wysoki sądzie, świadek nie ma kwalifikacji,
by na to odpowiedzieć.

Mimo wszystko, i tak chciałbym
usłyszeć odpowiedź.

Powiedziałbym, że to zapoczątkowało
jego antyspołeczne zachowania.

Jakie były oznaki tego
antyspołecznego zachowania?

W szkole był nie do opanowania.

Przejawiał drapieżne,
seksualne zachowanie

zarówno tam,
jak i w rodzinach zastępczych.

W sprawozdaniach rady
nie ma o tym wzmianek.

Z pewnością poinformowałem kolegów.

Jeśli ten chłopiec był tak niebezpieczny,
dlaczego ktoś chciałby go adoptować?

Myślę, że jego rodzice
byli niesamowicie odważni.

- Szukam pani Mills.
- Tam jest.

Dzięki.

Jeszcze nie wszystko stracone.

Stołek sędziego
ustabilizowałby twoje życie.

Nie mówię, że to by wiele pomogło.

Przepraszam. Pani Mills?
Jestem Marc Thompson.

Pani Tredaway z rady poradziła,
bym się z panią skontaktował.

Dzwoniłem do pani kancelisty.

Na pewno powiedział, że jestem w trakcie
procesu o morderstwo. Przepraszam.

Jo, nie chcę się wtrącać...

- To ojciec Michaela.
- Domyśliłem się.

Jak długo zdołasz go unikać?

Wiem, to głupie.

Panie Thompson!

Powinnam przeprosić za moje zachowanie.
Przepraszam.

To musiał być wielki szok.

Cóż...

Napiłby się pan herbaty?

- Jeśli to pani nie opóźni.
- Jeszcze nie zaczęliśmy.

Michael świetnie sobie radzi w szkole.

Tak, służby społeczne powiedziały mi,
że jest bardzo bystry.

- Bardzo go polubiłam.
- Tak, widzę.

Może powinienem
zostawić go w spokoju.

Jest pan jego ojcem, musi wiedzieć.

Jego matka nie próbowała
się ze mną skontaktować.

- Wiedziała, gdzie pan jest?
- Nie było trudno znaleźć.

Może dlatego, że był pan żonaty?

Byli z Michaelem bardzo sobie bliscy.

Myśli pani, że moja obecność
go zdenerwuje?

Kiedy tracisz kogoś,
kto był centrum twego życia,

wszystko cię niepokoi.

Musimy ocenić, co na dłuższą metę
jest lepsze dla Michaela.

Doszła pani do jakiegoś wniosku?

Myślę, że powinien
przynajmniej pana poznać.

Panie Sweeney, czy podczas
wykonywania obowiązków

udało się panu
zbliżyć do Alana Fernsa?

Tak, był bardzo przyjazny.

Dlaczego mnie nie zawołałeś?

Clive chciał,
ale byłaś pochłonięta rozmową.

Jaki był stan umysłu oskarżonego
przed śmiercią pana Baylisa?

Idealnie spokojny, świadomy.

Rozmawialiśmy o jego drugim stopniu,
który właśnie otrzymał.

Czy był poruszony lub rozemocjonowany?

Nie, był spokojny.
Nie mógł doczekać się zwolnienia.

Dziękuję, panie Sweeney.

Mówił o tym,
co zrobi po zwolnieniu?

Chciał pracować w organizacji
charytatywnej, którą założył.

Wie pan, za co pan Ferns
odbywał wyrok?

Za pobicie pedofila.

Czy rozsądnym było dopuszczanie
pedofila w pobliże pana Fernsa?

Wysoki sądzie, zarzuty wobec ofiary
nigdy nie zostały udowodnione.

Wiemy, że pan Baylis nigdy nie został
skazany za molestowanie dzieci,

ponieważ był zupełnie niewinny.

Proszę nam przypomnieć,
jaki był wyrok pana Baylisa.

- Trzy miesiące, milordzie.
- Dziękuję.

Za wypaczanie wymiaru sprawiedliwości.
Główna sprawa przeciwko niemu upadła.

Pani Mills może spekulować,
czy Baylis był pedofilem.

Ale ponieważ nigdy nie został skazany,
pozostaje tylko spekulacja.

Pani Mills.

Czy pan Ferns skomentował
niski wyrok Baylisa?

Był oburzony, wszyscy byliśmy.

Czy oskarżony groził panu Baylisowi?

Powiedział, że ktoś powinien
go załatwić.

Napawało go grozą,
że Baylis wyjdzie z więzienia?

To mu dopiekło do żywego.

Zdobył wiele informacji o tym,
co Baylis zrobił dzieciom.

Czy kiedykolwiek mówił
o swoim dzieciństwie?

Nie bardzo.

Mówił, że był wykorzystywany
seksualnie przez gacha matki.

Czy był pan zaskoczony,
że pan Ferns zabił pana Baylisa?

Niezbyt.

Pomimo tego,
że miał nazajutrz wyjść?

Wierzył, że Baylisa i jemu podobnych
trzeba powstrzymać.

Powstrzymać przed
wykorzystywaniem dzieci.

Wysoki sądzie!

Pani Mills, zechce pani
przeformułować swoje oświadczenie?

Nie, nie sądzę, bym chciała.

Chciałbym, byście zignorowali
ostatnie oświadczenie obrońcy.

Obowiązkiem obrony jest zadawanie pytań,
a nie składanie oświadczeń.

Myślałeś kiedyś o swoim ojcu?

Czasami, gdy inni ojcowie
przychodzą do szkoły.

Zastanawiasz się, jaki on jest?

Nie mam ojca.

Spotkałam go dzisiaj.

Jest bardzo miły.

Mieszka w Afryce Południowej.
Nie wiedział o tobie.

Mama powiedziała, że nie mam ojca.

Może ci nie powiedziała,
ponieważ nie była tego pewna.

Muszę ćwiczyć na wiolonczeli.

Michael, możemy porozmawiać?

- Muszę ćwiczyć.
- Możesz poćwiczyć później.

Muszę odrobić pracę domową.

Kochanie, czasami dorośli
nie mówią dzieciom czegoś,

ponieważ chcą ich chronić.

Dlaczego nie przyszedł
i mnie nie zabrał?

Do tej pory
nic o tobie nie wiedział.

Muszę z nim iść?

Chciałbyś go poznać?

- Nie, nie lubię go.
- Na jakiej podstawie?

Jeśli chcesz zostać adwokatem,
musisz nauczyć się oceniać dowody.

Nie chcę być adwokatem.

Nie winię cię.

Jak on się nazywa?

Czy to ciekawość...

czy zbieranie dowodów?

Marc Thompson, jest chirurgiem.

- Ale ja nie nazywam się Thompson.
- Nie, masz nazwisko po mamie.

Wydaje się bardzo miły.

Wyjdziesz za niego?

To mogłoby rozwiązać twoje problemy,
ale nie moje.

Ponieważ kochasz sędziego?

Może.

Możemy spotkać się z twoim ojcem
gdzieś na herbacie.

Sierżancie Martin, prowadził pan śledztwo
w sprawie zabójstwa pana Baylisa?

Tak. To była oczywista sprawa.
Kamery nagrały wszystko.

Odźwierny, możemy to zobaczyć?

Niektórzy z was
mogą uznać to za zatrważające.

Czy to zapis z kamery
zachowany po zabójstwie?

- Tak.
- Dziękuję.

Czy ofiara była znana
policji, sierżancie?

Wielokrotnie był obiektem śledztwa.

Czyż nie trafiał do sądu
co najmniej osiem razy

- za nieprzyzwoite ataki na dzieci?
- Tak było.

Wysoki sądzie...

Za każdym razem zdołał
uniknąć sprawiedliwości.

Doprawdy, wysoki sądzie.

Tak. Pani Mills,
to nie jest właściwy kierunek.

Nie sądzimy tu ofiary
ataku pana Fernsa.

Nie, i w tym rzecz, że powinniśmy.

Gdyby nie wymigał się sprawiedliwości,
nie byłoby tu mego klienta.

Pani Mills, wystarczy.

Jak rozumiem,
nie ma pani więcej pytań.

Nie, wysoki sądzie.

- Panie Norwalk, jeszcze jakieś pytania?
- Nie, dziękuję.

- To wszystko, sierżancie.
- Dziękuję.

Oskarżenie wzywa na świadka
dr Margot Lupton,

psycholog kliniczną,
która badała oskarżonego

przed i po zabiciu pana Baylisa.

W jakim przedziale czasu
badała pani oskarżonego?

Nieregularnie przez cztery lata.

Doszła pani do jakichś wniosków?

Pan Ferns jest inteligentny, elokwentny,
zdolny do uchwycenia abstrakcyjnych pojęć,

zawzięcie obstaje przy swoim,
jest nieco nietolerancyjny.

Ma silną potrzebę,
by zawsze mieć rację.

Opisała go pani w jednym
ze swoich raportów,

że ma patologiczną potrzebę zemsty?

Tak, zaobserwowałam to.

Jakie mogło być źródło tej potrzeby?

Jako dziecko
był maltretowany seksualnie

i w rezultacie, czuje, że ma
pełne prawo karać pedofilów.

I to usprawiedliwienie
dotyczy również Barry'ego Baylisa?

Pan Baylis idealnie pasował
do modelu człowieka,

na którym Alan Ferns
chciał się zemścić.

Nawet jeśli nie został skazany
za krzywdzenie dzieci?

To w pewnym sensie uczyniło z niego
bardziej odpowiedni cel.

W oczach pana Fernsa,

skoro prawo nie ukarało Baylisa,
więc on musiał to zrobić.

Dziękuję.

Nie lubi pani Fernsa?

Nie sądzę, by to była prawda.

Proszę spojrzeć na pozycję 37
w aktach sprawy.

Pani sprawozdanie na temat pana Fernsa
za okres czterech lat.

„Arogancki egoista,
który zawsze musi mieć ostatnie słowo”.

To prawda, taki jest.

„Zawsze wykorzystujący swój intelekt,
by poniżyć mnie na sesjach grupowych”.

Tak robił.

A może jego intelekt postawił was
na niebezpiecznym kursie kolizyjnym?

Myślę, że używa intelektu,
by zamaskować ból, który czuje.

Mówił kiedykolwiek
o bólu, który czuje?

Niezupełnie, zbyt głęboko go zakopał.

Może popracował nad tym bólem
i go pokonał?

Nie sądzę.

Ból po prostu przejawia się w fantazji.

Wciela te fantazje w życie
grając zbawcę

naprawiającego
niesprawiedliwości na świecie.

Zabicie pana Baylisa
było częścią tej fantazji.

Zrobił to z premedytacją,

w wyraźnym przekonaniu,
że ma rację.

To człowiek,
któremu pomimo pochodzenia

udało się zdobyć dwa stopnie prawa
podczas pobytu w więzieniu.

Czy to wskazuje na kogoś,

kto nie pokonał obezwładniającej
traumy z dzieciństwa?

Jestem przekonana,
że tylko w niewielkim stopniu,

ponieważ wciąż żywi
mściwe uczucia wobec pedofilów.

Czy nie był tak przytłoczony poczuciem
niesprawiedliwości, że musiał działać,

ponieważ myślał, że trzeba
powstrzymać tak groźnego człowieka?

To iluzja,
pod płaszczykiem której działał:

"Mam rację."

Czy nie zrobiła pani tego samego
wydając opinię?

Pani Mills,
dr Lupton jest biegłą.

Jej obserwacje są oparte
na jej kwalifikacjach i doświadczeniu.

Tak, powstały w wyniku starcia osobowości,
w którym chciała być lepsza.

Pani Mills, sędzia prosi na słowo.

- Mnie też?
- Nie, tylko panią Mills.

Nie mogę. Pędzę na spotkanie
Michaela z ojcem.

Nie mogę się spóźnić.
Przepraszam.

Ojciec Michaela?

To nie ten ciemnowłosy mężczyzna,
który był z nią w sądzie?

Nie zauważyłam go.

Nie rzuca się zbytnio w oczy.

Chce sędzia jutro
wrócić do sprawy pani Hurst?

Tak, proszę.
Powiadomisz strony?

Ma dwoje dzieci.
Mieszkają w Kapsztadzie.

Fajnie.

Niewiele wiem o Kapsztadzie,
ale on wydaje się niezwykle miły.

- A jeśli mnie nie polubi?
- To niemożliwe, Michael.

- Skąd wiesz?
- Niektóre rzeczy po prostu się wie.

Z drugiej strony,
może ci się nie spodobać.

W takim przypadku - damy nogę.

Dziękuję.

Na pewno nie chcesz herbaty?

- To wystarczy.
- Woli wodę.

W porządku, chcę wodę.

Dobra.

Poradzisz sobie z nakrętką?

- Tak.
- Dobrze.

Dziękuję.

Z czego jesteś najlepszy?

- Najbardziej lubię matematykę.
- To był mój ulubiony przedmiot.

Byłeś w niej najlepszy?

Nie. Fizyka najlepiej mi szła.

Nie mamy fizyki,
dopiero w szkole średniej.

Chyba też miałem dopiero w średniej.

- Dlaczego zostałeś chirurgiem?
- Nie jestem pewien.

Nienawidziłem sekcji w szkole.
Myślałem, że to okrutne i bezcelowe.

Ja też.

Uciekłam z klasy,
gdy zaczęli rozcinać żaby.

- Wykorzystywali prawdziwe zwierzęta?
- Tak.

Co powiedział nauczyciel?

Narobiłam takiego szumu,
że przestali to robić.

Brawo. Podobają mi się ludzie,
którzy bronią swoich przekonań.

Mama i ja protestowaliśmy
przeciwko cięciom szpitalnym.

Mama była aktywistką polityczną?

- Nie wiem.
- Ale chodziliście na demonstracje?

Czasami.

Robiliście wszystko razem?

Nie lubię tego.

- Chcesz czegoś innego?
- Nie, nie trzeba.

- Nie musisz być taki uprzejmy.
- Wiem.

Jesteś bardzo prostolinijny.

To dobrze, czy źle?

Powiedziałbym, że to dobrze,
przeważnie.

- Zaraz wrócę, dobrze?
- Tak.

Bystry jest.

- Będzie świetnym adwokatem.
- To właśnie chce robić?

Mówił tak, gdy jego mama żyła.

- Bardzo cierpiała?
- Nie narzekała, jeśli tak.

Byłaś odważna przyjmując Michaela.

Nietrudno zrozumieć,
dlaczego tak go polubiłaś.

Szkoda, że Mimi tu nie ma.
Z nią jest zabawniej.

Kim jest Mimi? Pani córką?

Nie, to pies.
Należy do sędziego.

On jest kimś wyjątkowym?

Był moim mentorem.

Jest coś między wami?

Jak widać, nie tylko Michael
wali prosto z mostu.

Dobranoc, Michael.

Znowu zasnął.

Dziękuję, że postarała się pani
o tak przyjemne spotkanie.

Spodziewałem się, że odbędzie się
w biurach rady.

Czas by nas gonił
i niezbyt byśmy się poznali.

I jakie odniósł pan wrażenie?

Kiedy poszedłem zapłacić
rachunek w hotelu,

obserwowałem was razem.

Byliście tak pochłonięci swoim światem,
że zwątpiłem, czy zdołam tam wkroczyć.

Powinienem był odejść.

Teraz może to być trudne.

Dlaczego nie ułożył pan spraw
z Dianą Hulsey?

Bardzo kogoś potrzebowała.

Miałem...

Próbowałem wtedy ratować
własne małżeństwo.

Kiedy myślisz, że twe życie
wkroczyło na nową drogę,

zdajesz sobie sprawę,
ile dróg przegapiłeś.

Lepiej pójdę.

Wróci pan?

A chciałaby pani?

Byłoby bolesne dla Michaela,
gdyby pan tego nie zrobił.

Możemy jutro zjeść razem lunch?

- To będzie kanapka w sądzie.
- Mogę znowu popatrzeć?

To publiczny sąd.

Pani Mills, sędzia się spóźni.

- Ma coś jeszcze na liście.
- Dziękuję, pani Cooper.

Chciałby, by pani i pan Norwalk
dołączyli do niego na lunchu na kwaterze.

Przepraszam, ale jestem umówiona
na lunch z ojcem Michaela.

Przekażę.

Proszę powstać!

Panie Stafford Clark,

czy znaleźliście w bazie danych rady
coś interesującego?

Nie znaleźliśmy dowodów winy...

ale nadal twierdzimy,

że pani Hurst nie poinformowano
w pełni o przeszłości syna.

Wysoki sądzie,
to pozycja bez podstaw.

Fakty są takie, że rada ujawniła
wszystko, co było konieczne.

Pani Channing, kiedy tak zepsute dziecko
jest oddawane do adopcji,

rada powinna być tak otwarta,
jak to tylko możliwe

przekazując przyszłym rodzicom
szczegóły jego osobowości.

Panie Stafford Clark.

Twierdzimy, że rada nonszalancko
ukryła informacje.

Powiedzenie rodzicowi, że syn jest kłamcą,
złodziejem i potencjalnym gwałcicielem,

to zupełnie co innego,
niż powiedzenie komuś postronnemu.

Osąd nieznajomego byłby
oczywiście ostrzejszy.

Do czasu, gdy pani Hurst otrzymała

większość informacji
na temat Paula Lawrence'a,

utworzyła z nim taką więź,
jakby de facto była jego rodzicem.

Stało się tak przez oszustwo
ze strony pani Tredaway.

Nazywanie oszustwem
stopniowe przekazywanie informacji

jest zarówno emocjonalnym,
jak i bezużytecznym.

Pierwszym obowiązkiem rady
jest ochrona dziecka w procesie adopcji.

Kiedy para dorosłych chce adoptować
dziecko, rada pomaga im w wyborze.

W tym konkretnym przypadku,
rodziców odsuwano od Paula Lawrence'a.

Cytując sędzię Hale w sprawie Essexa:

„Agencja adopcyjna ma prawo decydować
o przekazywanych informacjach.

Musi mieć
politykę ujawniania informacji.

Oczywiście,
w indywidualnych przypadkach,

może być właściwe odstąpienie
od tej polityki,

zatajenie informacji,
które inaczej zostałyby podane.

Taką decyzję może podjąć
Komisja adopcyjna”.

Czy decyzja
została podjęta przez Komisję?

Tak było, wysoki sądzie.

Tak czy inaczej,
pani Hurst wydaje się bardzo cierpieć

przez zaangażowanie się w to dziecko.

Muszę przemyśleć moją decyzję.

Moja kancelistka zawiadomi was,
kiedy ją ogłoszę.

Proszę powstać!

Cześć, tu Jo Mills.
Zostaw wiadomość, a oddzwonię.

Jo, tu John.

Potrzebuję twej opinii
o mej drugiej sprawie.

Co mówiłaś o pani Hurst
i jej cierpieniu?

Możesz poświęcić mi parę chwil
po dzisiejszej rozprawie?

Chodź!

Wyczuła pani zamiary Paula Lawrence'a?
pod koniec lekcji?

Nie, był uważny i pomyślałam,
że do niego dotarłam.

Pozostał z tyłu?

Tak. Zabrzmiał dzwonek na lunch.

Klasa Paula jadła w pierwszej turze,
więc wszyscy wybiegli.

Paul zawrócił i zadał mi pytanie
dotyczące lekcji.

Pochlebiło mi, że słuchał.

Kiedy pochyliłam się nad biurkiem,
by mu wyjaśnić,

ścisnął moją pierś.

Jak pani zareagowała?

Byłam zszokowana,
ale potem się zdenerwowałam,

gdyż nie chciałam go stracić,
teraz, gdy chciał się uczyć.

Powiedział...

„Myślałem, że mnie lubisz.
Nikt mnie nie lubi”.

I złapał oddech,
jakby chciał szlochać.

Położyłam dłoń na jego ramieniu
i powiedziałam:

„Lubię cię, Paul,
ale nie możesz mnie tak dotykać”.

Powiedział, że bardzo mu przykro...

i wziął moją rękę.

Potem nagle złapał mnie
i pchnął na podłogę.

Upadając uderzyłam się w głowę.

Potem zaczął rozpinać mi ubranie.

Nie jest większy ode mnie,

ale przygwoździł mnie
i zatkał usta ręką.

- Mogła pani wydać głos?
- Nie.

Nawet później.

Tylko tam leżałam
nieprzytomna z szoku.

Musiałam tam leżeć ze 20 minut
zanim znalazł mnie kolega.

Mieliśmy się spotkać na lunchu.

Co pani sobie wyobrażała
kładąc rękę na dzieciaku,

który jak pani twierdzi
zalecał się seksualnie?

Nie wiem...
Próbowałam go uspokoić.

Panno Simpson, zgodziła się pani
na ten akt, prawda?

Nie, nie zgodziłam.

W rzeczywistości, skusiła go pani.

Potem poczuła, że musi
to jakoś ukryć,

więc oskarżyła go o gwałt.

Nie, nie zrobiłam tego.
To nieprawda.

Dr. Niamba, rozumiem, że to pan
stwierdził zgon Barry'ego Baylisa?

Jak to się stało?

Miałem dyżur w więzieniu,
gdy usłyszałem alarm.

Przerwał pan pracę?

Dopiero gdy wpadł strażnik
i powiedział, że więzień uderzył w ramki.

To kod śmierci.

Pobiegłem za nim
i znalazłem Baylisa na podłodze

ze sznurkiem zaciągniętym na szyi.

Myślałem, że się powiesił.

Od razu mogłem stwierdzić,
że nie żyje.

Jak długo trwa duszenie kogoś
w ten sposób?

Niedługo, ze dwie minuty.

Jak szybko po alarmie
dotarł pan do Baylisa?

Po dwóch minutach, nie więcej.

Nie badał go pan?

- Oczywiście, że badałem.
- Zgodnie z protokołem śmierci mózgowej?

Sprawdziłem puls i oddech.

Był martwy.

Może dotarcie do Baylisa
zajęło więcej czasu...

pięć lub sześć minut?

Nie, biegliśmy całą drogę.

Próbował go pan cucić?

Był martwy.

Dr. Niamba, po dwóch minutach
duszona osoba traci przytomność.

Potrzeba pięciu lub sześciu minut,
by zabić.

Czyż nie tak?

Może.

Możliwe.

Był pan świadomy wrogości
wśród więźniów wobec Baylisa?

Tak.

Niektórzy go nienawidzili.

Na tym bloku było trzech strażników,
dwóch z pierwszą pomocą,

jednak nikt nie próbował
przywrócić Baylisa do życia?

Nie.

Nikt tego nie zrobił.

Krótki ten lunch. Myślałem, że sędziowie
prowadzą ekstrawaganckie życie.

Nie w tym stuleciu,
a już na pewno nie John Deed.

To sędzia od tego
ulubionego psa Michaela?

Może powinniśmy go ukraść.
Sędzia szybko biega?

Jak na kardiochirurga
niezły z ciebie szelma.

Trzeba nad tym popracować.

Ludzie biorą siebie
zdecydowanie zbyt poważnie.

Dlaczego twoje małżeństwo
się rozpadło?

Przepraszam, to bolesne.

Byłem... Miałem obsesję
na punkcie pracy.

Zanim zdałem sobie sprawę, że życie
jest czymś więcej - Louisa odeszła.

Nie możesz jej odzyskać?

Nie, znalazła kogoś innego.

Nie chciała chłopców.

Bardzo źle to przyjęli.

Zresztą, my wszyscy.

Ale, radzimy sobie.

Są teraz bardzo ustabilizowani.

- Pani Mills, sędzio.
- Dziękuję.

Dzięki, Coop, mogę prosić o herbatę?

Nie mogę zostać,
muszę wracać do Michaela.

Widuję cię coraz rzadziej.

Nie powinieneś wcale,
gdy bronię przed tobą.

Chyba muszę zrezygnować z prawa.
Chcę częściej was widywać.

Pytałeś o panią Hurst.

Mówiłaś, że ona podjęła
to trudne doświadczenie,

podświadomie chcąc zniszczyć
siebie i swoją rodzinę.

To tylko przypuszczenie.

Jeśli dąży do samodestrukcji -
nie chcę zaostrzać problemu,

ale nie widzę alternatywy.

Wybacz.

Mógłbym pójść z tobą odebrać Michaela.
Mimi za nim tęskni.

Nie, byłby zdezorientowany.
Jego ojciec tam będzie.

Ach, tak. Jaki on jest?

Ciepły, prostolinijny.

Wygląda, jakby pokochali się
od pierwszej chwili.

Jakby nigdy nie byli rozdzieleni.

Jest taki jak ty - bystry i pracowity.

O własnych siłach skończył medycynę.
Jest kardiochirurgiem.

Skradł ci serce?

Muszę pędzić.

To był cudowny wieczór.

Nic nie robiliśmy.

To właśnie było takie miłe.
Nie musieliśmy.

Nawet cisza wydawała się naturalna.

Więc co zrobimy z Michaelem?

Sprawa nie jest przesądzona.

Rada jedynie zasygnalizowała,
że możesz uzyskać opiekę.

Mogę z tobą walczyć.

Co Michael by o tym pomyślał?

Nie chcę go oddawać, Marc.

Chcesz, żebym odszedł?

Cześć, tu Jo Mills.
Zostaw wiadomość, a oddzwonię.

Chodź.

Panie Ferns,
zabił pan Barry'ego Baylisa?

Tak.

Udusiłem go kawałkiem sznurka,
który zastępował mi pasek.

Dlaczego pan to zrobił?

Aby powstrzymać go
przed wykorzystywaniem innych dzieci.

Siedem lat temu trafiłem do więzienia
za zaatakowanie pedofila.

Organizacja, którą pomogłem utworzyć,

"Prawnicy przeciwko
wykorzystywaniu dzieci",

oszacowała, że w tym czasie

doszło do ponad 90 tysięcy
poważnych przestępstw,

których ofiarami były dzieci.

Oskarżono mniej niż
jeden procent sprawców.

Może pan opowiedzieć
o swoim dzieciństwie?

Panie Ferns?

Gdy miałem dwa lata

ojciec miał załamanie nerwowe
i nas opuścił.

Od tamtej pory go nie widziałem.

Nowy przyjaciel matki...

wykorzystywał mnie
od piątego roku życia.

Odważyłem się komuś powiedzieć
dopiero gdy miałem 9 lat.

Co się z nim stało?

Nic.

Nie było wystarczających dowodów,
by go oskarżyć.

W tym czasie moja matka
została narkomanką

i zostałem objęty opieką.

Jeden z opiekunów
zaczął mnie wykorzystywać.

Myślałem, że wszyscy dorośli są tacy.

Próbowałem popełnić samobójstwo
i trafiłem na oddział psychiatryczny.

Tam spotkałem dorosłych,
którzy pomogli mi odzyskać wiarę w świat.

A co z ludźmi,
którzy pana wykorzystywali?

Wyśledziłem i zdemaskowałem
każdego z nich.

Zostali oskarżeni?

Nie.

Prawo było bezsilne
z powodu braku dowodów, więc...

...pobiłem ich.

Jeden prawie umarł,
a ja trafiłem na 7 lat do więzienia.

Ile z tego pan odsiedział?

Wszystko, oprócz jednego dnia.

Nie dali mi warunku,
ponieważ nie chciałem przyznać,

że to, co zrobiłem tym ludziom,
było złe.

Doświadczenia z dzieciństwa
musiały wzbudzić w panu gniew.

Nie będę udawać, że nie jestem zły.

I szczególnie denerwują pana sprawcy
nie ukarani przez prawo.

Czyż nie tak?

Początkowo.

Potem zdałem sobie sprawę,
że nie mogę sam wymierzać kary,

pobić każdego pedofila.

Dlatego studiuję prawo.

Zdobyłem stopień,
założyłem organizację,

by ścigać tych ludzi,
gdy władze tego nie zrobią.

Czy ta organizacja nie jest tylko
przykrywką dla wyśledzenia pedofilów,

na których może pan później
wyładować swój gniew?

Proszę zapytać prawników,
którzy do nas dołączyli, czy to przykrywka.

Co pan myślał,
gdy zaatakował Baylisa?

Że już nigdy nie skrzywdzi
innego dziecka.

Jakie ma pan dowody stawiające pana
ponad sądami i rzetelnymi procesami?

Przeprowadziliśmy śledztwo,
wiedzieliśmy, że jest pedofilem.

- Ale nie mieliście dowodów.
- Cóż, to wymaga czasu.

Był bardzo sprytny.

Dlatego wciąż wymykał się prawu.

Nie wybaczył pan
swoim prześladowcom, prawda?

A jak pan myśli?

Myślę, że chciałby pan zrobić z nimi
to samo, co z Baylisem.

Staram się o nich nie myśleć.

Myślę, że nieustannie pan o nich myśli.

Kiedy zaatakował pan Baylisa,
myślał o ojczymie i opiekunie zastępczym.

Nie, chciałem tylko
powstrzymać Baylisa.

Nie bronił pan innych dzieci,
gdy zaatakował i zabił tego człowieka.

Po prostu był pan żądny zemsty!
Czyż nie?

Nie, to nieprawda.

Pozwólmy przysięgłym zdecydować,
co jest prawdą.

Wie pan, co się dzieje,
gdy doświadczy się takiego nadużycia?

- Dziękuję, panie Ferns.
- Umiera się od środka.

To się ze mną stało.

Wykorzystane dzieci nigdy
w pełni się z tego nie otrząsają.

- Dziękuję...
- Czują, że nie są tego godne, że są zbrukane.

Że nie zasługują
na niczyją miłość i szacunek.

Teraz moje życie poświęcam temu,
by nie zrobiono tego innym dzieciom.

Nie chcę... Dziękuję, panie Johnson.

Nie chcę słyszeć „w obronie innych”
w twojej mowie końcowej.

- Takie są instrukcje klienta.
- Prawo jest jasne. Nikt nie był zagrożony.

Niech przysięgli zdecydują.

Zrobią to.
Poinstruowani przeze mnie.

Problem z pedofilami
może bardzo niepokoić przysięgłych.

Ława może nas jeszcze zaskoczyć.

- Dlaczego nie odbierasz telefonów?
- To były gorączkowe dni.

Ojciec Michaela musi być
bardzo zainteresowany.

Rada powiedziała mu,
że może ubiegać się o Michaela.

Będą go wspierać.

Zamierza zabrać Michaela do RPA?

Musi wkrótce wrócić,
ma tam inne dzieci.

Nie może po prostu wziąć Michaela.

Chce, bym z nim pojechała.

W Kapsztadzie zawsze jest ciepło.

Naprawdę się cieszę,
że znalazłeś swego ojca.

Nie pojedziesz z nami?

Nie powiedziałam, że nie.
Po prostu muszę to przemyśleć.

Muszę myśleć nie tylko o tobie,
ale też o Tomie i Marku...

i mojej pracy.

Tato mówi, że w RPA
też możesz być adwokatem.

Doprawdy?

Już wszystko zaplanował.

Pojedziesz z nami?

Michael, jeśli nie pojadę...

to nie znaczy, że cię nie kocham.
Jasne?

To naprawdę wielka zmiana.

Tato mówi, że wszyscy moglibyśmy
zacząć od nowa.

Tak byłoby najlepiej.

Może i tak.

Cześć, tu Jo Mills.
Zostaw wiadomość, a oddzwonię.

Przepraszam, sir John.

Kucharz pyta, czy zje pan kolację.

Sędzia Everard jest obecny?

Sir Monty i lady Everard
są na przyjęciu.

Nie, dziękuję, myślę,
że zjem na mieście.

Pani Hurst, przepraszam,
nie poznałem pani.

- Mogę z sędzią porozmawiać?
- Nie jestem pewien, czy powinniśmy.

Rada nie była szczera.

Zasady zabraniają
omawiania spraw poza sądem.

Przepraszam.

Kiedy pana zobaczyłam, wiedziałam,
że muszę z panem porozmawiać.

Proszę...?

Oszaleję, jeśli z kimś
nie porozmawiam.

Kieliszek wina?

Nie chcę zajmować panu czasu.

W samotności jedzenie nie smakuje.

- Pani je sama?
- Zawsze.

Dziewczynki mieszkają z ojcem.

Można prosić drugi kieliszek?

Dziękuję.

Córki obwiniają panią
za to, co zrobił Paul?

Najstarsza prawie ze mną nie rozmawia.

Nie wiedziałam, że ją wykorzysta.
Naprawdę.

To nie świadczy o zaniedbaniu rady.

Myślałam, że nie możemy
o tym rozmawiać.

Dziewczynki nie potrafią zrozumieć,
dlaczego stałam przy nim.

Ani ich ojciec.

Straciłam już jednego syna.

Prowadziłam samochód, kiedy... umarł.

Opowiadał mi o swoim nauczycielu.
Naśladował jego głos.

Był w tym genialny.

Na chwilę oderwałam wzrok od drogi...

To był wypadek.
Musi pani sobie sobie wybaczyć.

Nie!

To była moja wina.
Zabiłam go.

Może pani przyjąć odpowiedzialność
bez przypisywania winy?

Myśli pan, że to właśnie robię?

Może powinna pani zatroszczyć się
o rodzinę, którą wciąż ma.

Nie mogę porzucić Paula.

Zbyt wielu ludzi już to zrobiło.

Trudno to przezwyciężyć,
gdy jest się dzieckiem.

Mi też to się przydarzyło.

Zostałem adoptowany i moja przybrana
matka popełniła samobójstwo,

gdy byłem trochę młodszy od Paula.

To znaczy, nikt nie był temu winny,
nie mogę nikogo obwiniać.

Myślę, że pani cierpi.

Można by sądzić, że dzień w sądzie
rozwiąże sprawy,

uwolni nas,

zakończy sprawę.
Jednak dość często...

tylko jeszcze głębiej otwiera rany.

Musi pani żyć dalej.

Nie wiem jak, sędzio.

Musi pani znaleźć sposób.

Proces w najlepszym razie
pozwoli pani przerzucić winę

z siebie na radę.

Sytuacja się nie zmieni.

Więc jaki jest sens sądów?

Często nie mają sensu poza
normalizacją naszego zachowania,

ponieważ nie wiemy,
jak się do siebie odnosić.

Myśli pan,
że kiedykolwiek wiedzieliśmy?

Kiedy ostatni raz
tak pani rozmawiała?

Powinnam iść.

Myślę, że powinna pani
napić się wina.

Po raz pierwszy nie wygląda pani,
jakby zaraz miała się załamać.

Ulgą jest rozmowa z kimś,
kto rozumie.

Tak więc bronię psa...

w apelacji, zgodnie z Ustawą
o niebezpiecznych psach

i on mnie gryzie.

Stoję więc przed tym sędzią,
krew leje się z mojej ręki,

i próbuję go przekonać,
że ten pies nie jest niebezpieczny.

Jesteś kompletnie inną osobą,
gdy się śmiejesz.

- Od bardzo dawna się nie śmiałam.
- Powinnaś robić to częściej.

Nie pozwoliłam sobie
na taki wieczór od...

Zapomniałam, jak to może być.

Muszę iść.

Dokąd pójdziesz?

Wrócisz do mieszkania,
by dalej się zadręczać?

Chcesz się ze mną kochać.

Nawet myśl o tym
jest dla mnie niebezpieczna.

Panie Johnson, kim była ta kobieta
odjeżdżająca taksówką?

Przypuszczam, że gościem sędziego Deeda.

Nie, mam nadzieję, że nie.

Przyszła na śniadanie?

Naprawdę nie wiem, milady.
Nie serwuję śniadań.

Jest pan kamerdynerem,
powinien pan wiedzieć o wszystkim.

Gdzie jest mój mąż?

Chociaż panią Hurst i jej męża

potraktowano w niezbyt idealny sposób
w procesie adopcji Paula Lawrence'a,

uważam, że rada nie myliła się
w swoim postępowaniu.

Podano im wystarczającą
ilość informacji,

by mogli wydać sprawiedliwy
i uzasadniony osąd.

Fakt, że jednak przygarnęli Paula,
przysparza im chluby.

To, że adopcja poszła tak źle, nie rzuca
w żaden sposób cienia na panią Hurst.

Sąd szczerze jej współczuje i ma nadzieję,
że uda jej się ułożyć swoje życie.

Pełny tekst tego orzeczenia

ukaże się w przyszłym tygodniu
na stronie internetowej sądu.

Proszę powstać!

John!

Wszystko w porządku?

Czy pani Hurst była dziś
u ciebie w sądzie?

Nie, nie była.

Vera mówi, że widziała ją
opuszcającą rano kwaterę.

Tak, potrzebowała porady.

Nie jesteś odpowiednią osobą,
jest powódką w sprawie u ciebie.

Mam nadzieję, że zdołałem jej pomóc.

Rzecz w tym, że nie powinna była
cię odwiedzać.

Jako przewodniczący muszę zapewnić,
by takie kontakty nie miały miejsca.

Tak, wiem, z kim mogę lub nie
się spotykać.

To bardzo niebezpieczne.

To może być żenujące
dla ciebie i ławy sędziowskiej.

Monty, mam to gdzieś!

Sędzia Deed miał stosunki
seksualne z tą kobietą?

Wątpię, by spędzili czas
omawiając cenę kawy.

W jego pokoju?

Nie poprosił personelu
o przygotowanie pokoju dla gościa.

Tym razem naprawdę go mamy.

Nigdy nie byliśmy w stanie przyszpilić go
za stosunki seksualne z adwokatką.

W przypadku powódki
to samobójstwo zawodowe.

To niebezpieczne założenie,
nie masz dowodów.

Dawaj, Monty.

By dowiedzieć się, czy to prawda,
potrzeba konfrontacji.

- Dobry pomysł. Chodźmy.
- Nie, Vera.

Nic takiego nie zrobisz.

John Deed jest sędzią Sądu Najwyższego.

Ian może zdecydować, jak procedować.

Zalecam jednak ostrożność.

To proste pytanie.
Czy ta kobieta była w pańskim pokoju?

Nie jest proste,
ale perfidnie dwuznaczne.

Jeśli to prawda,
może panu zaszkodzić.

Jestem tego pewien.

Milordzie, jeśli gazety to wywęszą...

Tylko jeśli pan im w tym pomoże.

Chcemy chronić pańską reputację.

Dziękuję za troskę.

Pani Cooper.

Słyszałaś coś?

Więcej niż bym chciała.

Mogą być kłopoty.

Nie pierwszy raz.

Pani Mills wciąż jest w budynku?

Widziałam, jak śpieszy przez hol
z tym mężczyzną.

Może pojedzie z tym mężczyzną do RPA.

Naprawdę?

Znajdź dr Crawcheck, dobrze?

Zapytaj, czy może się ze mną spotkać
wieczorem, gdzie tylko chce.

Mimi!

Cholera!

Michael jest tutaj?

- Przyprowadziłem mu Mimi.
- Nie, jest z ojcem.

Cześć, maleńka.

Co teraz będzie?

Michael chce, bym pojechała
do Południowej Afryki.

Nie zdecydowałam.

John?

Porozmawiaj ze mną.

Próbowałem z tobą rozmawiać
przez cały tydzień.

Nie mogłem cię złapać.

Marc jest tu tylko przez krótki czas.

Jesteś w nim zakochana?

Znam go tylko kilka dni.

Jest bardzo miły.

Uroczy.

Poświęca mi dużo uwagi.

Szturmem chce zdobyć uczucia.

Zrobiłem coś głupiego,
nawet według moich durnych standardów.

Pozwoliłem pani Hurst
zostać na noc na kwaterze.

Kompletnie oszalałeś?

A siły reakcji już wiedzą.

Czego ode mnie oczekujesz?
Nie mogę ci pomóc.

I jesteś zaskoczony,
że myślę o wyjeździe do RPA?

Jesteś taki głupi!

Chodź, Mimi!

Nawet według twoich
egzotycznych standardów,

spanie z powódką to szczyt głupoty.

Jeszcze zwiększyłem tę głupotę.

Zamiast się wycofać,
wydałem wyrok.

- Na jej niekorzyść.
- To bez znaczenia.

Nie, jeśli jest o to zła.

Myślę, że Jo Mills
zakochuje się w kimś innym.

Więc postanowiłeś się zniszczyć.

Pomóż mi, Rachel.

Jak mogę to zrobić po tym,
jak spaliśmy ze sobą?

Jak mielibyśmy przywrócić
relację pacjent-terapeuta?

- Moglibyśmy znaleźć sposób.
- Dopóki znowu nie wylądujemy w łóżku.

- Tak się stanie?
- Taki już jesteś.

Seks jest u ciebie
jakąś głęboką patologią.

Chodź, porozmawiajmy przy kawie.

Naprawdę myślę,
że Vera powinna zeznawać.

To śmieszne.

Tak jak i mnie,
nie można jej wezwać na świadka.

Musimy więc liczyć, że Laurence James

przekona panią Hurst,
by zeznawała przeciwko Deedowi.

Myślę, że może to zrobić...

jeśli orzeczenie Deeda w jej sprawie
zostałoby obalone.

Wiemy, jakie to trudne dla pani.

Faktem jest, że sędzia rozpatrujący
sprawę zachował się niewłaściwie.

Więc może powinien pan
porozmawiać z nim.

Chodzi o to, pani Hurst,

że niekorzystne dla pani orzeczenie,
może zostać obalone.

To możliwe?

Dopilnujemy tego,
jeśli zezna pani przeciwko niemu.

Skalkulowane, zaplanowane,
z premedytacją.

Te słowa przychodzą na myśl
rozważając zabójstwo Barry'ego Baylisa.

„Aby zapobiec cierpieniom
potencjalnych przyszłych ofiar” -

tak usprawiedliwia zabójstwo
Alan Ferns.

Ale pan Baylis
nie zagrażał niczyjemu życiu.

Nikt nie był chroniony
przed przestępstwem.

Być może po wyjściu z więzienia
złamałby prawo.

Wszystko jest możliwe.

Nie możemy pozwolić na egzekucje

w oparciu o osobiste spekulacje
Alana Fernsa.

Musimy odpowiedzieć sobie na pytanie:

"Czy ktokolwiek ma prawo
brać sprawiedliwość w swoje ręce?"

Czy można pozwolić arogantowi
przekonanemu o swej nieomylności

na decydowanie i planowanie
czyjejś egzekucji?

Jeśli na to pozwolimy,
podpiszemy licencję na przemoc

dla czujnych, twardych
ludzi jak Ferns,

zezwalając na falę
zdwojonych krzywd

pod płaszczykiem
wymierzania sprawiedliwości.

Mój klient zaatakował Barry'ego Baylisa,
by zapobiec pewnej śmierci

lub poważnemu wykorzystywaniu
seksualnemu innego dziecka,

któremu nasz system sprawiedliwości
nie mógł lub nie chciał zapobiec.

Prawo upoważnia was do obrony
siebie lub kogoś innego,

jeśli grozi wam pewny
lub nie do uniknięcia atak.

Nie wolno mi powiedzieć wam,

że pan Ferns zabił Barry'ego Baylisa,
by powstrzymać seryjnego pedofila

przed żerowaniem na naszych dzieciach.

Albo że Baylis w chwili śmierci
odsiadywał śmiesznie krótki wyrok

za wypaczenie policyjnego śledztwa
dotyczącego jego działalności.

Nie wolno mi tego powiedzieć

ze względu na zasady
postępowania karnego.

To te same zasady,
które pozwoliły Baylisowi

na wielokrotne wymiganie się
od odpowiedzialności.

Te właśnie zasady sprawiły,
że pan Ferns stał się ofiarą pedofilów

i wpędziły go we frustrację
tym, że tacy jak Baylis,

nic sobie nie robią z prawa.

Pan Ferns szczerze wierzył,
że broni naszych dzieci,

gdy zabijał Barry'ego Baylisa.

Ale zasady mówią,
że musicie to zignorować.

Obrona całkiem słusznie wskazała,

co może, a czego nie może
powiedzieć zgodnie z procedurami.

Zasady dyktują, by nie przerywać
mowy końcowej.

Ale teraz mogę wam powiedzieć,
że musicie całkowicie zignorować

te kwestie, które tak dobitnie opisała,
że powinny być wykluczone.

Pan Ferns otwarcie przyznaje się
do zabicia pana Baylisa,

ale to niekoniecznie oznacza,
że go zamordował.

Morderstwo to celowe zabijanie,

które ma zabić lub spowodować
poważne uszkodzenie ciała.

Wytłumaczeniem
mogłaby być samoobrona,

by zapobiec śmierci
lub poważnym obrażeniom,

które obejmują
seksualne wykorzystywanie.

Musicie sobie zadać pytanie,

czy to zagrożenie
było natychmiastowe?

Czy były jakieś inne środki,

które pan Ferns mógł przedsięwziąć,
by temu zapobiec?

To kwestia dla was.

W 1967 zlikwidowaliśmy egzekucję
w tym kraju.

Parlament nie ustanowił wyjątku
dla pana Fernsa.

Dzięki.

Ława wraca w sprawie gwałtu.

Dobrze, wpadnę i tego posłucham.

Dziękuję.

Uważacie, że Paul Lawrence Hurst
jest winny, czy niewinny?

Uważamy go za winnego.

Czy to werdykt was wszystkich?

- Tak.
- Dziękuję.

Jestem w rozterce,
jak mam zareagować.

Smutne, że tak młody chłopiec

zgwałcił swą nauczycielkę,
która tak o niego dbała,

zaufała mu, próbowała pomóc.

Tak, panie Sorrell, wysłucham
pana prośby o złagodzenie wyroku.

Wysoki sądzie, Paula Lawrence'a
można nazwać straconym człowiekiem.

Wie, że jest zły,

i wie, że nie może nic na to poradzić.

Viv?

Miałam nadzieję, że uniknę spotkania.

Zamierzasz go zobaczyć?

Nie zrezygnuję z niego.

Ale muszę uratować
me relacje z córką.

Dobrze.

- Dziękuję za wszystko, co zrobiłeś.
- Cóż ja zrobiłem?

Pomogłeś mi odzyskać moje życie.

Więcej cię nie zobaczę?

Sędzio! Pana przysięgli wracają.

Już? Nie zastanowili się jak należy.

Pani Hurst!

Zna pan moją odpowiedź.

Nie mogę pomóc.

Pani przewodnicząca,
już uzgodniliście werdykt?

Tak.

- I to jest werdykt was wszystkich?
- Tak.

Dobrze. Panie Harrison.

Wstań.

Odnośnie oskarżenia o morderstwo,
czy uznaliście Alana Petera Fernsa

winnym czy niewinnym?

Niewinnym.

- Tak!
- Tak!

Dziękuję.

Nie mogę ukryć mojego zdania,
że werdykt ławy nie jest właściwy.

Jednak jest pan wolny, panie Ferns.

Proszę powstać!

- Gratulacje.
- Dziękuję.

Pani Mills, dziękuję.

Gratuluję.

Brawo, Jo.

Jest to prawny odpowiednik
chodzenia po wodzie.

Panie Ferns,
skomentuje pan werdykt?

Mam dług wdzięczności wobec
mojego zespołu prawnego,

zwłaszcza mojej adwokatki,
pani Jo Mills.

- Jakie są pana plany?
- Powstrzymanie wykorzystywania dzieci.

Wielka Brytania staje się centrum
liberalnej kultury wykorzystującej dzieci.

Nieodpowiednie przepisy chronią pedofilów
zamiast naszych dzieci.

- Zalewa nas fala degeneratów.
- Co by pan z nimi zrobił?

Szumowiny takie jak Baylis
nie zasługują, by żyć.

Każdy przyzwoity obywatel
powinien chwycić za broń przeciwko nim.

Jeśli policja nic nie zrobi -
nasza organizacja ją wyręczy.

Usuniemy każdego z nich.
Dziękuję.

Co sądzi pan o 7 latach,
które odsiedział?

Jo?

Nagle poczułam się,
jakbym miała cementowe buty.

Jedź z nami, Jo.
Spodoba ci się.

Całe moje życie jest tutaj.

- To horrendalna decyzja.
- Takie już są decyzje odmieniające życie.

Będzie warto, obiecuję.

Dlaczego nie zostaniesz?

Nie mogę ponownie
wykorzenić moich dzieci.

Ale co z moimi dziećmi?

Jak mamy to rozwiązać?

Rzecz w tym, że nie jestem pewien,
czy Michael pojedzie bez ciebie.

Rany, tylko bez presji.

Jo...

Na wszystkich zakrętach mego życia
nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak ty.

Pociąg odjeżdża jutro o 19.

Mam trzy bilety.

Mogę dojechać później.

Tak, mogłabyś, ale to zrobisz?

Kocham cię, Jo.

Michael!

Na co patrzysz?

To był błyskotliwy wynik.
Będziesz rozchwytywana.

Czuję, jakby to był
mój najgorszy dzień w zawodzie.

To przesądziło o wyjeździe
z Markiem do RPA,

choćby po to, by pomóc
Michaelowi się zaaklimatyzować.

Prawie nie znasz tego człowieka.

Jest ojcem Michaela,
nie może być taki zły.

- Mówi, że mnie kocha.
- Ja cię kocham.

Jeśli pojedziesz, nie wrócisz.

Pociąg odjeżdża dziś o 19.

Jo...

Wiem, że nie mam prawa cię prosić,
po tym, jak się zachowałem...

Proszę, zostań.

Cześć, tu Jo Mills.
Zostaw wiadomość, a oddzwonię.

Jo, jesteśmy gotowi.
Przyjechać po ciebie?

Spróbuję na komórkę.
Kocham cię.

Halo, John?

Jestem spóźniona, właśnie wychodzę.

Tak, John, nie mogę rozmawiać,
mój akumulator... Halo?

- Halo?
- Jo?

Dziękuję.

Dalej, chodźmy.

tłumaczenie: nkate