All language subtitles for Las.Sandinistas.2018.DVD.AC3.5.1.x264-SaL

آزادی_زندگی_زن#
ارائهای اختصاصی از کانال تلگرامی سینما نگاه

زیرنویس این اثر تقدیم میشود به
آیدا رستمی

مترجم: ملیکا بابایی

.خاطره دو رو داره

.من دوست دارم زندگیم رو با جزئیات خاصی پیوند بزنم

.تا خاطراتم رو زنده کنم، تا به لحظات گذشتهام، زندگی دوباره ببخشم

،اگر به شیرقهوه فکر کنم

.یاد نخستین عشای ربانی میافتم

،با هر تغییر نور در طی روز

.پرت میشم به دورههای مختلف زندگیم

.خانوادهام من رو طوری تربیت کردن که هرکاری دلم میخواست انجام بدم

.به عنوان یک دختر هیچ محدودیتی بهم تحمیل نمیشد

.خانوادهام به اون معنا سنتی نبودن

.برای خانواده، تحصیلات ما در اولویت اول قرار داشت

.پدرم محض تفریح بهمون طرز استفاده از اسلحه رو یاد میداد

.اما لحظاتی در زندگیم هست که ابدا هیچی ازشون یادم نمیاد

...منظورم اینه که، لحظات خاصی، چیزهای خاصی هستن که

.به کلی از حافظهام پاک شدن

:بنابرین دو جور تجربه وجود داره

،تجربهی به یادآوردن خاطره

.و تجربهی محو شدن خاطره

دورا ماریا، دختر جنگجو

.کسی که وجود مستبد را از خشم به لرزه انداخت

دورا ماریا
سیاستمدار و فرمانده

سوفیا
روزنامهنگار، مبارز

دِیزی
شاعر، مبارز

جیوکوندا
نویسنده، مبارز

کلودیا
کشاورز، مبارز

اولگا
معلم، مبارز

زنده باد مردم نیکاراگوئه

زنده باد جبههی ملی آزادیبخش ساندنیستها

!ساندنیستها

.نیکاراگوئه، از سال 1912 تا 1933 تحت اشغال نیروی دریایی ایالات متحده بود

،ارتش گارد ملی نیکاراگوئه، به فرماندهی ژنرال سوموزا
.از نیروی دریایی ایالات متحده آموزش نظامی دریافت میکرد

.در سال 1936، ژنرال سوموزا گارسیا، نیکاراگوئه را تحت کنترل خود دراورد

.در سال 1967، پسرش ژنرال سوموزا دیبایله، حکومت را در دست گرفت

.خاندان سوموزا، تمامی مخالفان سیاسی خود را سرکوب کردند

.و با وجود فقر و نابرابری گسترده در نیکاراگوئه، ثروت انبوهی برای خود انباشتند

خاندان سوموزا

با وجود خطرات متعدد، گروههای مخفی دانشجویی، کارگری
.و سیاسی زیادی تشکیل شدند تا برای تغییر و برابری بجنگند

زنان شروع به مشارکت در نهضتهای مقاومت کردند
.و همین مسئله منجر به ایجاد تغییراتی در زندگی آنان شد

،ما طوری تربیت شده بودیم که دیگران را برابر با خودمان ببینیم

.نه پایینتر و پستتر

،پدرم به من یاد داده بود که مردم در طبقات مختلفی زندگی میکنند

.و از این به عنوان چیز مثبتی یاد نمیکرد

.به من یاد داد که این یک مشکله

1967
نیکاراگوئه تحت سلطهی رژیم سوموزا

.دیکتاتوری، این دیکتاتوری خونخوار، نمادی از عقبماندگی بود

.نمادِ چیرگی و تسلط، نمادِ اعمالِ قدرتِ سوءاستفادهگرانه

گارد ملی سوموزا

.به نقل از ژنرال پاتون، ثروت شما در حدود پانصد میلیون دلار است

.خب، این چیزیه که مخالفان من میگن

.اما فکر میکنم، ثروت من چیزی حدود یکصد میلیون دلار باشد

.هیچی، ما هیچی نداریم، نه مرغی، نه چیزی

.نمیتونیم چیزی داشته باشیم

آیا شما صاحب صدها هزار هکتار زمین هستید؟

.بله

آیا صاحب اصلیترین شبکهی تلوزیونی هستید؟

.بله

ایستگاه رادیو چطور؟

روزنامهای هم دارید؟

.بله، میتونید همینطور یکریز ادامه بدید

.سرکوب بیداد میکرد، آزادی وجود نداشت و فقر شدید گریبان مردم رو گرفته بود

.فقر به حدی شدید بود که مردم دچار سوءتغذیه، بیماری و بیسوادی فراگیر بودن

.من توی مدرسهی دخترانهی کاتولیک درس خوندم

،راهبهها

.ما رو میبردن به محلههای فقیرنشین

.مهربون بودن کافی نبود

،با خودم میگفتم یه چیزی درست نیست

.یه چیز ناعادلانهای وجود داره

.من در محلهای فقیر نشین درس میدادم

...کاملا عادی بود که

.بچههایی رو ببینید که از حال میرفتن یا درد میکشیدن

.چون این بچهها هیچی با خودشون نمیاوردن که توی مدرسه بخورن

.همین مسئله باعث شد که من به جای انفعال، برخورد فعالانهای در پیش بگیرم

...اون زمان فکر میکردم

.میتونم در ساختن یک سیستم سیاسی متفاوت موثر باشم

.به امکان ایجاد جامعهای با عدالت اجتماعی و بدون فقر، امیدوار بودم

.جامعهای در صلح و آرامش و بدون کمبود

!جامعهای آزاد

دورا ماریا

...چیزی که منو تشویق به مشارکت کرد این بود که

.در مِتاگالپا، فعالیت اجتماعی داشته باشم
(از شهرهای مهم نیکاراگوئه Metagalpa)

.تحت دیکتاتوری سوموزا، سانسور و سرکوب خیلی شدید و خطرناک بود

.پای خشونت سوموزا تا تو خونهی من کشیده شد

...و

.اونا تمام اعضای خانوادهی من رو کشتن

حتی دخترعموی من رو، که فقط هجده سال داشت و حامله بود

.خودش رو کشتن و با یه سر نیزه بچهاش رو از شکمش بیرون کشیدن

،در مقابل این حکومت

.ما هیچ قدرتی نداشتیم

اینطور بود که هرکاری میخواستن باهات میکردن و کاریش نمیشد کرد،

.و حق استیناف یا امکان توسل به قانون در کار نبود

.وجود دیکتاتوری، بزرگترین تهدید علیه حقوق زنانه

:تمام محدودیتها و قید و بندها، به طور ضمنی در این جمله خلاصه میشد

!تو یک زنی

.تنها نقش زنان در خانه ماندن و بچه بزرگ کردن بود

ما هیچ حقی نداشتیم، هیچ تحصیلاتی نداشتیم

.من در هجدهسالگی ازدواج کردم

.وقتی نوزده سالم بود بچهی اولم به دنیا اومد

.مجبور بودم با شوهرم بجنگم

چون در اون زمان، زنان بعد از ازدواج
.دیگه نباید به کار کردن بیرون از خانه ادامه میدادن

.برادرهام از مزیت رفتن به دانشگاه برخوردار بودن

.خیلی حرفی از این نمیزدن که منم میتونم کاری چیزی داشته باشم

...و

.و این منو آتیشی میکرد

.با انگلیسی دست و پا شکستهام و یک دیکشنری، شروع کردم به خوندن

.شروع کردم به شرکت در تظاهرات و تجمعات

.همهی اینها در کنار هم منو عمیقا متحول کرد

...تا حدی که...نمیتونستم به چیزی که قبلا بودم برگردم

.و با یکی که خوب پول درمیاره ازدواج کنم و زندگی امن و بیدغدغهای داشته باشم

.خیلی خوب میتونم لحظهای که انگار نوری در سرم جرقه زد رو به یاد بیارم

.مسئله نه تنها جنسیتی، بلکه طبقاتی هم بود

.من شدم رهبر جنبش دانشآموزی دبیرستانی که توش درس میخوندم

،ما از انجمن ملی معلمین و اعتصاب کارگران بیمارستان حمایت میکردیم

.تا اینطوری با دیکتاتور مقابله کنیم

.اونا به همه برچسب "کمونیست" میزدن

.اصلا مهم نبود عضو کدوم گروه باشی

،بخشی از کار من کپی گرفتن از مطبوعات ممنوعه بود

...باید مدام تایپ میکردم و بعد

،جوهر میریختم توی اون وسیله

.و اگر حین اون کار گیرم میانداختن، مشخصا میرفتم زندان یا به دردسر میفتادم

.رهبران دانشجویی مداوما در رفت و آمد به زندان بودن

.بعد جنبشهای دانشاموزی/دانشجویی به شدت سرکوب شدن

،در خیابان اصلی ماناگوِئا

.اعتراضات گستردهای از سوی اپوزیسیون در جریان بود

.و صدها نفر از مردم کشته شدن

.از همه طرف توی محل لعنتی تظاهرات گلوله میبارید

.مجبور بودن جنازههای کف خیابون رو جمع کنن و بذارن توی کامیون

.صبح روز بعد، خیابونها تر و تمیز بودن

.نه اثری از خون بود، نه جنازهای، هیچی

زلزلهی ماناگوئا 1972

،امروز مقامات رسمی نیکاراگوئه در میامی

.خواستار کمک فوری به قربانیانِ زلزلهی روز شنبه در ماناگوئا شدند

.نود درصد شهر کاملا ویران شده است

.حکومت نظامی برقرار است

.در حال حاضر ارتش فرماندهی کل شهر و کشور را در دست دارد

.ژنرال ساموزا، سوار بر هیلکوپتر ایالات متحده، بر فراز شهر در پرواز است

.بدون شک، زلزله در تغییر دید مردم نسبت به دیکتاتوری یک نقطهی عطف بود

.توزیع کمک و امدادرسانی به زلزلهزدگان عملا انجام نمیشد

.و فساد بی حد و حصری در جریان توزیع اتفاق میافتاد

آیا در این منطقه غارتگری رخ داده؟

.بله

اگر با یک غارتگر مواجه بشی چه کار میکنی؟

.دستور داریم شلیک کنیم-
چیکار کنید؟-

.شلیک کنیم، غارتگر دیدیم شلیک کنیم

چیزی نمیپرسید و فقط شلیک میکنید؟-
.فقط شلیک-

.بعد از زلزله، سرکوب شدیدتر شد

.و زندگی بیاندازه سخت شد

...اون موقع بود که من در نگاهم نسبت به دیکتاتوری سوموزا

...و نحوهی مقابله با این دیکتاتوری

.رادیکال (تندرو) شدم

.در جامعهی ما نمیشد با دین یا با خیرات تغییری ایجاد کرد

.اگر میخواستیم چیزی را تغییر بدیم، تنها و تنها از طریق "عمل" ممکن بود

،زنان متحول شده بودن

.و این تحول تنها سیاسی نبود، یک تحول وجودی بود

.ما نمیتونستیم از طریق صندوق رای با دیکتاتور مبارزه کنیم

.نمیتونستیم به سادگی از طریق بسیح سیاسی مدنی مبارزه کنیم

...در نتیجه کم کم به این نتیجه رسیدم که

.مبارزات مسلحانه، تنها راه مقابله با دیکتاتوره

،جبههی ساندنیستها

،جلودار مردم نیکاراگوئه

.میخواهد به یاری تمام استثمارشوندگان بشتابد

.این اسلحهها رو مردم به ما اهدا کردند

.این جنگ مشروع نیکاراگوئه، برای رهایی انسانیت است

:رفقا، این فریاد ماست

!یا آزادی یا مرگ

،هدف اصلی جبههی ساندنیستها

.از میان بردن فقر و دیکتاتوری بود

.و از دید زنان، هدف اصلی پیوند دادن زنان با جامعه بود

برای چه به انقلاب پیوستید؟

.برای رهایی از سوموزا و دیدن نیکاراگوئهی آزاد

دلیل دیگهای هم داشتید؟

.چون خوشم میومد

.من و نورا بهترین دوستای همدیگه بودیم

!از کلاس سوم

.وقتی اون فارغ التحصیل شد من عضو جبههی ساندینیستها شده بودم

...اونم عضو شده بود اما

!من نمیدونستم

.اونم نمیدونست من عضو شدم

.مسئله تا این حد محرمانه بود

...طرف زنگ زد به من

.و من خیلی ترسیدم

!وقتی با اعضا ارتباط برقرار کردم گفتم من خیلی میترسم

!چون من بچه دارم

.اون موقع یه بچه داشتم

.اونم گفت تو باید این کارو به خاطر بچهات انجام بدی

.چون اگر تو این کارو برای بچهات نکنی، بچهات در اینده مجبور میشه این کارو بکنه

منم با خودم فکر کردم و دیدم حق با اونه، میدونید؟

.مسئولیتی روی دوش ماست

.من سال 1974 به ساندنیستها پیوستم

.زنان به همراه جبههی ساندنیستها مبارزه کردند

و به درجاتی از فرماندهی رسیدند
.که تا به حال در هیچ انقلابی سابقه نداشته است

.رویای من این بود که در زندگی زنان تغییری ایجاد کنم

.و نیکاراگوئهی متفاوتی رو به چشم ببینم

.وقتی به ساندنیستها پیوستم، کل زندگیم عوض شد

.احساس میکردم سرشار از زندگیام، و زندگیام سرشار از امکاناته

.و این بسیار شورانگیز و پرهیجان بود

.ما مصمیم در این جنگ نابرابر بجنگیم

.با اینکه آه در بساط نداریم

.زندگی مخفیانه، باعث میشه ارتباطات ادم با تمام اعضای خانواده قطع بشه

.و مشکل برای من این بود که بسیار به خانوادهم وابسته بودم

.پدر من عضو ارتش سوموزا بود

.و برادرم هم توی ارتش بود

.علیه ساندنیستها میجنگید

!من خواهر کوچکترش بودم

.و خیلی منو دوست داشت

.مشخصا منم دوستش داشتم

.اما این مسئله، خانواده رو از هم پاشوند

.و احتمالش وجود داشت که ما رو در رو با هم بجنگیم

.من رابطهی خوبی با پدر و مادرم داشتم

.البته رابطهای به همون اندازه خوب که هر نوجوونی میتونه با والدینش داشته باشه

.در نتیجه، انتخاب زندگی مخفیانه برای من تصمیم سختی بود

.هجده ساله بودم

.این مسئله تاثیر بسیار زیادی روی من گذاشت

.پدرم عادت داشت تو هر زمینهای همه جوره منو نصیحت بکنه

.دلم برای اوقاتم با پدر و مادرم تنگ میشد

.احساس میکنم زمانی که با پدر و مادرم گذروندم خیلی کوتاه بود

.بهشون نگفتم

...یه نامه براشون نوشتم که

.چهار پنج روز بعد از اینکه زندگی مخفیانه رو شروع کردم به دستشون رسید

.فقط گذاشتم و رفتم
.میدونستم ممکنه دیگه هیچوقت برنگردم

.دست کشیدن از تحصیل به خاطر مبارزه تصمیم سختیه

.بخصوص اگر آدم به تحصیل و شاغل شدن علاقهمند باشه

،اما کم کم انسان میفهمه در شرایطی که سیستم اقتصادی
...سیاسی و اجتماعی داره جامعه رو سرکوب میکنه

تنها یک تغییر انقلابی، این امکان رو ایجاد میکنه
.که هرکسی اونطور که حقیقتا دوست داره کار کنه

زندگی مخفی چطور زندگیایه؟

.اولش سخته

دیگه فقط در ساعات مشخصی از شب میتونستم از خونه بیرون بیام

،وقتی بار اول توی روشنایی روز از خونه درومدم

.خیلی احساس عجیبی داشتم

شغل شما چیه؟

.وکیل شرکت هستم

نورا آستورگا
مبارز

:با خودم گفتم
اگر بقیهی زنها میتونن، چرا من نتونم؟

لوپیتا لازو
مبارز

.گارد ملی تسلیحات بسیار زیادی داشت

.ما فقط چندتا بچه با چندتا اسلحه بودیم

.ما به هرکسی که طرز استفاده از اسلحه رو بلد نبود، اموزش میدادیم

،راجر نونز نمیتونست موقع تیراندازی یک چشمش رو ببنده

مجبور بود موقع تیراندازی چشم بند بذاره روی یک چشمش

.اما بعدا تیرانداز ماهری شد

.بخشی از کار، جا به جا کردن افراد و تسلیحات بود

.باید سعی میکردیم که تحت تعقیب قرار نگیریم

.برای همین مجبور بودیم بارها ماشین عوض کنیم

...و کلاهگیس بذاریم

.انگار تو یه فیلم جاسوسی بودیم

...همسر سابقم، هیچوقت فکرشم نمیکرد که من توی کمدم

.نارنجک و 22 تا تفنگ و بمب داشته باشم
نورما روچا، همکار

،هروقت میرفت سرکار، میرفتم تفنگش رو برمیداشتم

.و بنگ! بنگ! بنگ! توی هوا تیر میزدم

.آره، خیلی بازیگوش و شر بودم

.مجبور بودیم از هیچ، کلی چیز بسازیم

.این موضوع، از ابعاد قهرمانانهی مبارزات بود

.ما بمبهای دستساز میساختیم

.بدهش به من

.این یجور بمبه که خودمون ساختیم

.توی جیبهای پیشبندم سه تا بمب با خودم حمل میکردم

.مجبور بودم مسلح برم، چون پاسدارها داشتن توی خیابون گشت میزدن

...هیچوقت این احساس از آدم جدا نمیشد که

.امروز ممکنه اخرین روز زندگیت باشه

.زندگی توی کمپ اصلی چندان آسون نبود

.ساعت پنج صبح تمریناتمون رو شروع میکردیم

.مشکل غذا داشتیم

.کمبود غذا تبدیل شده بود به بحران

.غذامون میوهی وحشی بود و حیواناتی که شکار میکردیم

.اما مرتب به برنامهی مطالعاتیمون ادامه میدادیم

،مثلا ما روستاییها

.باید خواندن یاد میگرفتیم

،وقتی پریود میشدیم

.هیچ جور نوار بهداشتی یا چیزی از این دست نداشتیم

.مجبور بودیم همونطور با لباس بریم توی رودخونه و خودمون رو بشوریم

.ولی مشکلی باهاش نداشتیم

.ما با احساس ایثار عمیقی این کارو میکردیم

.ایثار برای یک ایدهال

.و این مایهی لذت ما بود

.یک دورهی خیلی سختی پیش اومد

.تعداد بسیار زیادی از رفقا در جاهای مختلف کشته شدن

.در نادایمه، در جینوتپه
(نام شهرهای نیکاراگوئه)

.کار راحتیه

اِدِن پاستورا
فرمانده

،وقتی در گوادالاخارا پزشکی میخوندم
(کلانشهری در مکزیک Guadalajara)

.سومازا داشت دانشجویان رو در لئون قتل عام میکرد
(از مهمترین شهرهای نیکاراگوئه Leon)

.و من نمیتونستم چنین چیزی رو تحمل کنم

.سومازا آدم عادیای نیست

مردم خودش رو میکشه، شهرها رو نابود میکنه

ارتشش مردم پیر، زنان و بچهها رو میکشه

!بعد میاد میگه: اینجا که هیچ اتفاقی نیفتاده

!سومازا خودش رو حقیقتا قانع کرده که هیچ اتفاقی نیفتاده

.سومازا اعلام کرده بود که جبههی ساندنیستها اصلا دیگه وجود خارجی نداره

.فکر میکرد تمام رهبران جبههی ساندنیستها یا مردن یا توی زندانن

.تمام اون بازهی زمانی صرف سازماندهی یک حملهی بزرگ علیه سوموزا شد

1974
حملهی عمارت کاستیلو

.حملهی کاستیلو اولین عملیات علنی ساندنیستها علیه دیکتاتور بود

.به افتخار سفیر آمریکا، جشنی در عمارت کاستیلو برگزار میشد

.ساندنیستها تمام مهمانان این جشن را گروگان گرفتند

و در ازای آزاد کردن آنها، خواستار آزادی
.اعضای زندانی ساندنیستها و 5 میلیون دلار پول شدند

بیست و هفتم دسامبر 1974

.جبههی ساندینیستها، با حملهای بزرگ، خود را به جهان معرفی میکند

،ما جشن عمارت کاستیلو را انتخاب کردیم

.چون به افتخار سفیر آمریکا، شِلتون، برگزار شده بود

چون سالیان ساله که آمریکا برای تامین منافع خودش در امور کشور ما دخالت میکنه
جرمن پومارس، فرمانده

،ما در جریان جزئیات ماموریت قرار گرفتیم

.ماموریتی که باعث شد وارد فاز مبارزاتی بشیم

اولگا آویلِس
مبارز

،به ما گفتن دو تا تاکسی بگیریم

.و به سمت محل ماموریت بریم

.مارکوس فرمانده شمارهی 0، اولین کسی بود که با اسلحه از ماشین بیرون پرید

.پاسدارها بهش شلیک میکردن و اون هم به پاسدارها شلیک میکرد

.کاستیلو درحالی که شلیک میکرد اومد بیرون و یکی از رفقای ما رو با تیر زد

.در بحبوحهی نبرد، مارکوس زنگ زد به سوموزا

،به سوموزا گفت اگر به تیراندازی ادامه بدن

.سفیر شیلی اولین نفری خواهد بود که کشته میشه

.بعد اعلام کردیم که در ازای آزادی گروگانها چی میخوایم

.سوموزا قبول کرد
،هرچند پنج میلیون دلار گیرمون نیومد

.اما موفق شدیم یک میلیون دلار بگیریم

.بعد با 16 زندانی آزاد شده اونجا رو ترک کردیم

از جمله یکی از اعضای هیئت رئیسه، دنیل اورتگا

دنیل اورتگا
.رهبر جبههی ملی آزادیبخش ساندنیستها، آزاد شد

.بعد از حملهی کاستیلو، ما سکوت خودمون رو شکسته بودیم

.و دیکتاتوری رو در حالت آمادهباش قرار داده بودیم

.به نقل از رئیسجمهور سوموزا، کشور به طور کلی در صلح و ارامش است

.به بیان دقیقتر، در محوطهی بیرونی ساختمان مسلسلهایی مستقر شده بودند

.و ظاهرا درگیریها رو به پایاناند

.چیزی که بعد از حملهی کاستیلو تغییر کرد، سطح و مدل سرکوب بود

.سرکوب شدیدتر شد و در مقطعی هم حکومت نظامی برقرار شد

.تتها زمانی که دچار شک و تردید شدم، وقتی بود که پسرم به دنیا اومد

.چون وقتی زایمان کردم که زندگی مخفیانهام شروع شده بود

مونیکا بالتودانو
فرمانده

.مجبور شدم پسرم رو بفرستم بره

.چون نمیتونستم با حضور بچه مخفیانه هم بجنگم

.اون لحظات تنها لحظاتی بودن که من توی مبارزه دچار شک و تردید شدم

،این بین ما زنان مشترک بود

.ما کاملا متعهد شده بودیم که نیکاراگوئه رو عوض کنیم

.مصمم به انجام کارهایی بودیم که مستلزم از خودگذشتگیهای عظیمی بود

.مثل کاری که اون کرد

.این اون بعد انسانی مسئلهس که هیچکس نمیبینتش

،من عضو گروهی از دانشجویان پزشکی بودم

.که به کوبا فرستاده شده بودیم تا جراحی مخصوص جنگ یاد بگیریم

.بعد، چندین ماه در پایگاه کوباییها آموزش نظامی دیدیم

برخی از اعضای ساندنیستها در کنار فیدل کاسترو در کوبا

.ما آموزشهای فوقالعادهای در زمینهی چریک روستایی و کوهستان دیدیم

.طرز استفاده از مهم ترین سلاحها رو یاد گرفتم

.طرز استفاده از تپانچه، هفتتیر، مسلسل، خمپاره انداز و غیره

،یادگیری تاکتیکهای چریک کوهستان
.به ابداع تاکتیکهای تازه برای چریک شهری کمک میکنه

.تاکتیکهای نو در نسبت با نقاط ضعف دشمن و نقاط قوت خود

.رمز مبارزهی انقلابی همین است

.وقتی پای مبارزهی واقعی وسط باشه، دیگه هیچی به کار نمیاد

،تمام اموزشهایی که دیدی
!اون لحظه در این خلاصه میشه که داری میجنگی و بس

!و باید هرچی توی چنته داری بذاری وسط تا کشته نشی

شعری از دِیزِی زامورا

آن لحظات را، همچون فیلمی با حرکت آهسته به یاد میآورم

تو پیش از همه، بیرون پریدی

،و اندامت در برابر روشنایی تیره مینمود

ما، پنهان در ظلمت حاشیهی جنگل

.چشم به راه تو ماندیم

،اسلحه در درستهایمان

،بوی سوختن در اتش

،صدای هلیکوپتر

صدای گاه و بیگاه مسلسل،

و با هر قدم، بخاری سپید از دهان تو بیرون میآمد

.چشم تمام رفقا به تو بود،دیونیسوس

.زیرِ ماهِ کامل، قلبهامان بیهوده میتپید

.این حق رو داشتم که مستقیما درگیر مبارزات نباشم

.اما تصمیم گرفتم که برم

"و رفقای جوخهای که توش بودم، بارها از من پرسیدن "مطمئنی؟

.و من گفتم بله

.و من تنها زن اون جوخه بودم

،اول صدای فریاد اومد

.بعد هلیکوپترها رسیدن و شروع کردن به تیراندازی

.و بعد دیگه جایی باقی نمیموند که ادم سنگر بگیره

،داشتم پشت بوتهها میدویدم و شلیک میکردم

!و با خودم میگفتم وای خدای من، پشت بوتههام! نمیتونن منو بکشن

.بار اولم بود و میخواستم خودم رو غرق این تجربه کنم

!تصور کردنش یه چیزه و تجربه کردنش یه چیز

!تا روزها خودم رو لمس میکردم و با خودم میگفتم هنوز زندهام

...پس

.دفعهی بعد دیگه انقدر شوکه نمیشم

.توی نبرد، پای چپم تیر خورد

.هنوزم خیلی درد میکنه

.من رهبر گروه بودم

.توی تسخیر زندان 21 هم نقش داشتم

"اسم تفنگش (کارابین) رو گذاشته "ببری

.ما تصور بسیار رمانتیکی از مرگ داشتیم

.اگر کشته میشدیم، کس دیگری راهمون رو ادامه میداد

.میدونید، واقعا ارزشش رو داشت

.عمل قهرمانانهای بود

.و مرگ ارزشمندی محسوب میشد

.اول فکر میکردیم هزاران نفریم

.و بعد متوجه شدیم چندصدتا بچه بیشتر نیستیم

!چندصد تا بچه، درحال جنگیدن

آیا موفق به عقب نشاندن ساندنیستها شدید؟

افسر گارد ملی

.بله، در طول دو روز گذشته، ساندنیستها تلاش کردن پیشروی کنن

.اما ما تحرکات اونها رو کاملا نابود کردیم

،وسط راه متاگالپا بودیم

.که یه ماشین از ما جلو زد و شروع کرد به تیراندازی به سمتمون

.گلوله باران شدیم

.من دستگیر شدم

.و دست بسته و سراپا برهنه در یه اتاق زندانی شدم

.بعد هم مورد ضرب و شتم و بازجوییهای تهدید آمیز قرار گرفتم

.به زنانی که دوستان من بودند تجاوز شد

.تمام اون سال رو توی زندان بودم و یکبار هم موفق به دیدن پسرم نشدم

.از تساوی و برابری زیاد حرف میزدن

.به حرف میگفتن که زنان با مردان برابرند، ولی در عمل اینطور نبود

!برای همین ما مجبور بودیم در خودِ انقلاب، با انقلاب بجنگیم

.به طور کلی بیشتر رهبران مردسالار بودن

.هیچ بحث انتقادیای برای تغییر این واقعیت در جبههی ساندنیستها شکل نمیگرفت

!چه دختر قشنگی

.ما تحت هیچ شرایطی ادب و تواضع انقلابیامان را از دست نمیدهیم

توماس بورج
عضو هیئت موسس ساندینیستها

.ما در برخورد با زنان ادب و احترام را رعایت میکنیم

.هرچند در جنگ هم مشارکت دارند

.در نتیجه روابط بین زن و مرد تغییر کرده است

.فکر نمیکنم چیزی در روابط زن و مرد تغییر کرده باشد و یا در اینده تغییر کند

.حداقل امیدوارم اینطور نباشد

.ما ترجیح میدم این مسائل رو همونطور که همیشه بودن حفظ کنیم

.هرچند که قطعا باید احترامی دوجانبه میان زن و مرد وجود داشته باشد

.و همینطور برابری

،هرکس با فرمانده رابطه برقرار میکرد

.به این معنا بود که امنیتش تضمینه

اگر کسی معشوقهش میشد یا باهاش وارد رابطه میشد،

.هیچکس دیگه جرئت نمیکرد کاری باهاش داشته باشه

.زنان خودشون هم به مردان اجازه میدادن که مردسالار باشن

.در نتیجه زنان هم به نوعی مردسالار بودند

.این گرایش بسیار پررنگ بود که به زنان نقشی شبیه نقششون در جامعه بدن

،در نتیجه زنان ساندینیست، درحالی که توی کوه و کمر بودن

.همون کارایی رو میکردن که قبلا تو خونه انجام میدادن

،یا آشپزی میکردن

.یا ظرف و رخت و لباس میشستن

.اما، ما برای حمایت مبارزان اونجا نبودیم، ما خودمون مبارز بودیم

.و این باعث شد بسیاری از زوجها از هم جدا بشن

.سختترین قسمتش رابطهی شخصی من با همسرم بود

اوایل تعادل وجود داشت. بعد من تصمیم گرفتم
.مشارکت بیشتری داشته باشم ولی اون مخالف بود

.ما همه از همسرانمون جدا شدیم

...همه احساس میکردیم

.از همسرانمون جلو زدیم

.بله

،چون انسان هرچه مستقلتر میشه

.کمتر تمایل داره که بهش بگن چیکار بکنه و چیکار نکنه

.جیوکوندا هم از همسرش جدا شد

.و این تجربه بین همهی ما مشترک بود

بعد کارتر، رئیس جمهور امریکا

.شخصا نامهای به سوموزا نوشت

.و در اون نامه بابت بهبود وضع حقوق بشر در نیکاراگوئه به سوموزا تبریک گفت

،کمی بعد از نوشتن این نامه، دولت امریکا
.چهل، پنجاه و شصت میلیون دلار به سوموزا وام داد

،با وجود حمایتهای امریکا از سوموزا و سرکوب تشدید یافته

.ساندنیستها، در طی عملیاتی به کاخ ملی حمله کردند
.این بزرگترین حملهای بود که تا ان زمان از سوی آنها رخ داده بود

.هدف، گروگان گرفتن تمام اعضای کنگرهی سوموزا بود

تا از این طریق بتوانند خواستار آزادی 60 نفر از اعضای زندانی
.و مبلغ ده میلیون دلار بشوند

1978
حملهی کاخ ملی

.نقشه از فرط سادگی، جنون امیز بنظر میرسید

.تصرف کاخ ملی ماناگوئا

.در روز روشن و فقط با 25 نفر

...تاریخدانان، تاریخ نیکاراگوئه را

:به دو دوره تقسیم میکنند

.قبل و بعد از حمله به کاخ ملی

.در نهایت این عملیات در سال 1978 در برابر بحران دیکتاتوری صورت گرفت

.ما هشت سال برای آمادهسازی این عملیات وقت گذاشتیم
اِدِن پاستورا، فرمانده شماره 0

.تعداد نیروهای کماندویی این عملیات خیلی کم بود، 25 نفر بیشتر نبودیم

.من تنها زن گروه بودم

.و اکثر مردهای گروه هم 17-18 ساله بودن

.هشتاد درصد اون بچهها یکبارم تجربهی شلیک کردن نداشتن

من فرمانده اول ماموریت بودم، فرمانده دوم هوگو تورس
.و فرمانده سوم دورا ماریا بود

.اعضای حلقهی داخلی جبهه، ادعا میکردن که من زیادی سختگیرم

.چون من حاضر به هیچگونه مذاکره نبودم

.میگفتن که من میخوام ارادهی خودم رو به همهی گروه تحمیل کنم

،اینطور شد که حلقه داخلی جبههی ساندینیستها

...دورا ماریا رو

.مسئول انجام مذاکره کردن

.در کاخ حدود 1500 تا 2000 نفر ادم بود

...شامل کارکنان وزارتخانهها، اعضای کنگره

.بادیگاردها، سربازها و غیره

.ما مجبور بودیم برای تحقیق به روزنامهها اتکا کنیم

.عکسهای مقامات در روزنامهها چاپ میشد

و ما کمترین دادههارو از مهمترین افرادی
.که لازم بود اونها رو شناسایی کنیم در اختیار داشتیم

...لازم بود که اعضا دربارهی اونها تحقیق کنن

.تا وقتی وارد کاخ شدن قادر به شناسایی اونها باشن

.من مسئول اسکنر بودم

.و باید پیامهایی که رد و بدل میشد رو رمزگشایی میکردم

.میخواستیم تخمای ببر رو بگیریم توی دستمون و نگه داریم
(اشاره به به دام انداختن حریف با دست گذاشتن روی نقطهضعفش)

.مسئلهی بسیار پیچیدهای بود

.همهچیز واقعا با منابع ناچیزی جمع و جور شد

.تا حدی که مثلا یونیفورمهای بعضی از بچهها اندازهشون نمیشد

.یونیفورمها برای بعضیها خیلی تنگ بود

.برای بعضیها گشاد بود

.اما هیچکدوم اینا اهمیتی نداشت، ما باید اون کارو انجام میدادیم

،وقتی روز عملیات فرارسید

.به من گفتن باید موی سر تمام اعضای عملیات رو بزنم

.چون ظاهرشون باید شبیه اعضای گارد الیت، یعنی گارد پسر سوموزا میشد

.دورا ماریا هم باید موهاش رو از ته میزد

.میدونید اون یه دختر خیلی جوون بود اما در نهایت مجبور بودم موهاش رو بتراشم

.من تو تمام جنگیدنها ترس رو تجربه میکردم

.جنگ همیشه منو وحشتزده میکرد

.شاید فقط توی اولین تجربهی جنگیدن نترسیدم

.چون نمیدونستم قراره واقعا با چی مواجه بشم

وقتی اونا رفتن، من باید خونه میموندم

.تا بفهمم که موفق به انجام عملیات شدن یا نه

.در ورود به کاخ هیج مشکلی نداشتیم

،چون به نگهبانها گفتیم کماندوهای الیتِ کاخ ملی هستیم

.و اینطوری تونستیم خلع سلاحشون کنیم

.اونا هم از دستورمون پیروی کردن

،اما به محض اینکه رسیدیم جلوی سالن جلسات

.از جلو و عقب شروع کردن به تیراندازی

.اولش اخبار سردرگم کنندهای به گوشم میرسید

.نمیدونستم بالاخره کی به کی حمله کرده، هرکس یه چیزی میگفت

.تا اینکه بالاخره فهمیدم بچهها موفق شدن

...گروه من داشت جلوی در ورودی نگهبانی میداد که

.پاسدارانی که در خیابان گشت می زدند وارد شدند و شروع کردن به تیراندازی

.حداقل یک گروه اسکورت مسلح همراهشون بود

.عملیات بسیار پرخطری بود

.هر کسی رو که در معرض دیدشون قرار میگرفت میکشتن

،مصاحبهگر: اونطور که من خوندم شما به اتاق پشتی رفتید

،توی اون اتاق یک نگهبان قصد داشته به شما شلیک کنه

.و درست پیش از اینکه ماشه رو بکشه، شما بهش شلیک کردید

.چون چارهی دیگهای نداشتید

.بله شرایط بسیار دشواری بود

.موقع جنگ در کوهستان، ادم نمیتونه کسانی رو که بهشون شلیک میکنه ببینه

.اما اصلا آسون نیست که بتونی ببینی به کی داری شلیک میکنی

.اصلا آسون نیست

،بعد از یک تیراندازی کوتاه

،فرمانده تمام گروگانها رو خلع سلاح کرد

.تمام درهای کاخ رو قفل و زنجیر کردن

.دو نفر از بستگان سوموزا رو جدا نگه داشتن

.چریکها به سرعت زنان باردار، بچهها و زخمیها رو تحویل صلیب سرخ دادن

.ما انقلابیون محترم و باشخصیتی بودیم

.در نتیجه، با اعضای کنگره رفتار خوبی داشتیم

.مجبور بودیم خواستههامون رو تحمیل کنیم

.بخش بزرگی از تنشهای درون گروهی ما مربوط به مسئلهی مذاکره بود

.مذاکره قرار بود تعیین کنه ما از اونجا بیرون خواهیم امد یا نه

.مذاکرات بسیار سخت و پرتنش پیش میرفت

.اولین واکنش سوموزا به این اتفاق، یک بیاعتنایی شرمآور بود

.او 24 ساعت مهلت خواست تا فکر کند

پیش خودش اطمینان داشت که 25 تا نوجوون
.از پس نگه داشتن 2000 نفر برنمیان

.مذاکره متوقف شده بود

.و ما از مقدار پولی که در ازای آزادی گروگانها میخواستیم کم کردیم

.پاسخ قاطعی به پیام مبهم سوموزا داده شد

گفتند اگر در طول 4 ساعت، پاسخی قطعی
.از سوی دولت داده نشود، مذاکره منتفیست

.و گروگانها تیرباران خواهند شد

.خاطرم هست که همه خسته شده بودیم

.دورا ماریا داشت خوابش میبرد

،دیدم داشت چرت میزد، یه تیر از تفنگش در رفت
.از خواب پرید، اونم وقتی داشت با من حرف میزد

.زمان علیه ما بود

.گذشت زمان همیشه به نفع کسانیه که اون بیرون هستن

،حدود چهار ساعت بعد

.سوموزا از ترس شورش مردم، تمام نیروهای مسلح رو به خیابانها فراخواند

.تا از همدلی پیدا کردن مردم با ساندنیستها جلوگیری کنه

.و بعد پذیرفت که به خواستهی اونها تن بده

،با وجود تهدیدات گارد ملی

.مردم در خیابانها تجمع کردهاند

.تا کوماندوی پیروز ساندانیست رو تا فرودگاه اسکورت کنن

.در نهایت به 500 هزار دلار قانع شدیم

.یه حملهی سازماندهیشدهی تاریخی بود

.علیه امپریالیسم و تمام نیروهاش

.تمیزترین عملیات کوماندویی تاریخ بشر بود

.وقتی داشتم از پلهها بالا میرفتم صدای تشویق مردم رو شنیدم

.برگشتم و براشون دست تکون دادم

چرا اونها برای حمله به ساختمان کنگره دورا ماریا رو انتخاب کرده بودن؟

.به خاطر پایداریاش در تمام مبارزاتی که داشتیم

.به خاطر قابلیتهای سیاسیاش

.مهارتاش در مذاکره

.شفافیتاش و تواناییاش در حفظ خونسردی

میدونستن که من ممکنه خونسردیام رو از دست بدم، برای همین کسی رو همراهم فرستادن که بتونه منو اروم نگه داره

!همینطور هم شد و در لحظاتی مجبور بود به من بگه خونسردیت رو حفظ کن، رفیق

.زنان رفتن و جنگیدن، به خوبی مردان جنگیدن

.مثل هر مرد مبارزی، کشتن و کشته شدن

!حتی وقتی میجنگن، زیباترن

.در دوسال اخر مبارزه، مشارکت زنان به شدت پررنگ بود

.و در وضعیتهای شورشی، روابط بین زن و مرد کاملا عوض میشد

.افراد بیشتری شروع کردن به پیوستن به جبههی ساندینیستها

.بخصوص جوانان

.و بعد از اون بود که جبههی ساندینیستها بزرگ و بزرگتر شد

،اگه اونها از حمایت مردم برخوردار بودن

.من الان اینجا نبودم

فکر میکنید این آشوب فعلی چقدر دوام خواهد آورد؟

.گمان میکنم یک هفته

و فکر میکنید بعدش کارشون برای همیشه تمام خواهد شد؟

.نه

تا زمانی که یک جنگ غیر رسمی بین کمونیسم
...و باورمندان به دموکراسی و دولت جمهوریخواه ادامه داره

.این وضعیت هم ادامه داره...

،بعد از حمله به کاخ

.من برای اولین بار دورا رو دیدم

.یادمه یونیفورم تنش براش بزرگ بود

.تا جایی که یادمه همیشه لاغر و باریکاندام بود

.بسیار خجالتی بود

،و اگه الان ببینیدش

...باور نمیکنید

.که اون جثهی کوچک چه کارها که نکرده

لئون 1979

.در جنگ مسئولیت یکی از جبههها با من بود

.جبههی غربی

در سال 1979، 6 تن از رهبران ساندنیستها، در یک میتینگ مخفی
.در لئون، توسط گارد ملی به قتل رسیدند

.لئون دومین شهر مهم نیکاراگوئه است

.ایدانا فرناندز، کسی که از دوران مدرسه دوست دورا بود نیز در این میتینگ کشته شد

.اون قتل عام برای ما خیلی گرون تموم شد

ایدانا فرناندز

.ویرانکنندهترین ضربهی عاطفیای بود که من خوردم

.چنین چیزی رو هرگز در تمام طول زندگیم تجربه نکرده بودم
.ویرانکننده بود

.بعد من رو به لئون فرستادن که مسئولیت گروه اونجا رو به عهده بگیرم

.نیروهای شورشی، نیروهای پر هرج و مرج و بینظمی هستن

...هنر اونجاست که

.شورش، تبدیل به عملی تودهای میشه

،درسته که میشه به گارد ملی دستور داد که هرجایی حکومت نظامی برپا کنن

.اما گروههای مختلفم داشتن همزمان در سراسر کشور همین کارو میکردن

!به خاطر خدا! دورا ماریا فقط 22 سالش بود

!سال 1979 در دوران شورش، وقتی برگشت، شهر دوم رو هم با حمله گرفت

.موقع جنگ، اون رهبر نیروهای ساندنیست در لئون بود

.گرفتن مراکز اصلی فرماندهی، تاثیر تعیینکنندهای در روحیهی افراد گارد ملی گذاشت

،ساندنیستها، بزرگترین موفقیتشان را اینجا
.در شهر لئون، واقع در شمال ماناگوئا به دست آوردهاند

.مبارزه یعنی سازماندهی در ابعاد عظیم

:چیز دیگری هم هست که باید متوجهش باشید

،اینکه تمام نیروهای تشکلیافتهی سیاسی
.باید با یکدیگر در خدمت شورش و قیام همکاری کنند

.اون فرماندهی چندین ستون مبارزاتی رو به عهده داشت

.نتیجتا امکان نداشت که ما زنان به عقب برگردیم

.شورشیان اکنون لئون، دومین شهر بزرگ نیکاراگوئه را تحت کنترل گرفتهاند

و همینطور بخشهایی از دو شهر دیگر شمالی
.و بخشهایی از ماناگوئا، پایتخت کشور

شورش نهایی، 1979

،بعد از اینکه دورا ماریا، شهر لئون را در دست گرفت

ساندانیستها همزمان به دیگر شهرهای مهم
.حمله کردند تا آنها را نیز به تصرف درآورند

.من یکی از فرماندهان عالیِ ماناگوا بودم

.سه نفر بودیم، من و دو مرد دیگر

مونیکا بالتودانو
فرمانده

.من در مبارزات مشارکت مستقیم داشتم

.ما یک گردان تشکیل دادیم

.در ماسایا، چهارمین شهر بزرگ کشور، جنگ شدیدی درگرفت

.شهری که فاصلهی چندانی از پایتخت ندارد

.گارد ملی ما رو در فاصلهی شهرهای ماسایا و ماناگوئا بمبباران کرد

.تخمین زده میشه که زیر بمب باران حدود 70 مبارز کشته شدند

،در گرانادا، که بعد از لئون دومین شهر مهم محسوب میشه

.من نقش خیلی مهمی در دفاع از مَقَر نیروهامون داشتم

ادواردو گالِئانو، شعری دربارهی اون نبرد سروده به نام :فرماندهان

،گرانادا

دژ دیکتاتور،

.دارد سقوط میکند

!فرمانده کیه؟ اسمتو بگو
!اسم کاملت رو بگو

کلنل، به آن سوی خیابان میرود

صورتش را با پارچهای پوشانده است

!شلیک نکن

:فرمانده اومد و گفت

.اومدم دربارهی وضعیت مذاکره کنم

.به من گفت میخوام با رئیستون صحبت کنم

.بهش گفتم: رئیس خودمم

مونیکا بالتاندو به او گفت: فرمانده منم

!جواب داد: حاضر نیستم خودم رو تسلیم یک زن کنم

!تسلیم یک زن نمیشوم

.کلنل، مردسالارِ متکبر، اینگونه پاسخ داد

.و سپس تسلیم شد

.اکنون شورشیان، بسیاری از شهرهای کشور را تحت کنترل دارند

.و میزان تلفاتِ نیروهای حکومت رو به افزایش است

.رئیس جمهور ادعا میکند که مخالفینش از آنچه فکر میکرده است مسلحترند

،و شکست دادن ساندنیستها بیش از دو هفته
.یعنی بیش از آنچه پیش بینی کرده بود، به طول خواهد انجامید

من از مردم امریکا درخواست یاری دارم، همانطور که من سی سال تمام
.برای جنگیدن علیه کمونیسم به آنها کمک کردهام

.دیگر شهرها نیز یکی پس از دیگری به دست ساندانیستها میافتند
.سیدرصد کل مبارزین را زنان تشکیل میدهند

.نزاع میان سربازان حکومتی و چریکهای ساندنیست شدیدتر از سال گذشته است

.گروهی دیگر از شهروندان امریکایی امروز از نیکاراگوئه خارج شدند

.اینها ساندنیستها هستند

m16 آنها به انواع سلاحها مسلحاند، از جمله تفنگ آمریکایی اتوماتیک

.تقریبا هرروز، هنگام حملهی گارد ملی از این سلاحها استفاده میکنند

.آناساتازیو سوموزا، دیکتاتور نیکاراگوئه، با پروازی به میامی گریخت

.ساندنیستها قدرت را در دست گرفتهاند

1979 پیروزی

.امروز، ساندنیستهای پیروز همه به سوی پایتخت کشور راه افتادند

.تا اواسط صبح امروز، چریکهای ساندنیست از هر سو وارد ماناگوئا شدند

.ما انتظار تغییرات عظیمی داشتیم

.دورهی بسیار زیبایی بود چون همه سرشار از امید بودیم

.کسانی که چنین چیزی رو تجربه میکنن، تا آخر عمر نمیتونن فراموشش کنن

!با یکدیگر خیالبافی کردن، با یکدیگر جنگیدن! تجربهی شگرفی بود

.تنها بعد از پیروزی انسان متوجه میشه داره تاریخ رو عوض میکنه

،این ستون ساندانیستها، به رهبری زنی جوان

.به سمت دفتر و خانهی سابق اناستازیو سوموزا هجوم بردند

.جشنی برپا بود

.همه میرفتن روی تخت سوموزا، توی رخت خوابش، دراز میکشیدن و عکس میگرفتن

.فضای دیوانهواری بود و شیرینترین تفریحی بود که میشد تصور کرد

،چریکها که مدت مدیدی در کوه و جنگل زندگی کردهاند

.به انبار تسلیحات نظامی رفتند تا اسلحهها و مهمات را جمعآوری کنند

.تنها چیزی که یادمه اینه که داشتم از روز پیروزی لذت میبردم

.در میدان و درکنار همهی مردم

.اما همزمان هم میدونستم که برادرم دستگیر شده

.میدونستم که نتونسته از کشور فرار کنه

مجبور شده بود که به گروهی از ساندنیستها
.که تا ساحل تعقیبش کرده بودن، تسلیم بشه

.برای مادرم، این یه مسئلهی بغرنج حلناشدنی بود

.میدونید؟ و برای برادرهام هم همینطور

.آدم که نمیتونه بین زنده موندن دختر و پسرش، یکی رو انتخاب کنه

.این مسئله منو به لحاظ احساسی و روانی داغون کرد

.ماه جولای دستگیر شد و اکتبر همون سال کشته شد

...و

.حرف زدن راجع به این موضوع برای من سخته

.ساندنیستها با هیئت رئیسهای متشکل از 9 مرد به قدرت رسیدند

.دنیل اورتگا نیز درمیانشان بود

.قرار نیست که همین فردا شاهد بهبودی در وضعیت جامعه باشیم

.و یا حتی در 3، 4 روز آینده

.همهی ما باید در یک سال اول فداکاریهایی بکنیم

.چرا که آیندهی این کشور اکنون در دست مردم است

،در بسیاری از کشورها، زنان دوشادوش مردان مشارکت میکنند
.میجنگند و بعد از پیروزی به نقشهای سنتی سابق رانده میشوند

فکر نمیکنید یک انقلاب زنانه هم لازم باشه؟

.یک تفاوتی وجود داره

.رهایی زنان، لازمهی هر انقلابیه

و هر پروسهای که منجر به رهایی زنان نشه
.شاید، دیگه اسمش انقلاب نیست

.اولین مبارزهی ما بعد از انقلاب، برای احقاق حق تشکل برای زنان بود

.این اولین مبارزهی ما زنان بود

برای مثال نمیتونستن بفهمن که چرا سرخپوستها
.و سیاهپوستها شورش میکنن

...از سرخپوستهای میسکیتو هم انتظار داشتن که
(مردم بومی آمریکای مرکزی)

!کاری رو بکنن که بهشون دیکته میشه

.چون مردان نمیخواستن هیچکس تسلط اونها رو به چالش بکشه

.مردان به زنان و به فمنیسم بدگمان بودن

.مسئولیت ادارهی سازمانها رو فقط به مقامات رسمی حزب میدادن
سوفیا مونتنگرو
موسس جنبش مستقل زنان

.اونا ما رو نمایندگی نمیکردن

!نمایندهی حزب و منافع و تصمیماتِ حزب در جنبش زنان بودند

!این دو باهم فرق داره

رهایی زنان برای شما چه معنایی داره؟

.متوجه نمیشم

سوال اینه: چطوری میخواین تغییراتی به نفع زنان ایجاد کنید؟

.زنانی که بر اساس طبقات تقسیم بندی شدهن

.ما سعی کردیم ابعاد مختلف سرکوب رو بشناسیم

.اما سرکوبی که بر کل جامعهی زنان اعمال میشه
!ما زنان همه به گا رفتیم چون زنیم

مهم نیست سفید پوستیم، سیاه پوستیم

.پروتستان، کاتولیک یا هرچیز دیگهای هستیم

.بنابراین، این وضع بین تمام ما زنان، مشترکه

.و تفاوتهامون باید در بستر این وضع مشترک فهمیده بشه

سوفیا و تعدادی از ما، به این نتیجه رسیدیم که
.برای پرداختن به مسائل زنان باید راهی خلاقانه پیدا کنیم

،وقتی قانون اساسی پیشنویس شد

.بخشهای مختلف جامعه جمع شدن که بگن خواستار چه چیزهایی هستن

در نتیجه این فرصتی برای ما زنان بود تا
.جمع بشیم و سند مطالبات خودمون رو ارائه بدیم

ما بر سر چیزهایی که میخواستیم قاطعانه بهشون دست پیدا کنیم
.به موافقت جمعی رسیدیم

.و تونستیم به حق طلاق یک طرفه دست پیدا کنیم

.اینجا اگر بخوای طلاق بگیری فقط کافیه بگی طلاق میخوام

"ما نمیخواستیم در این کشور "مسابقهی بانوی شایسته
.برگزار بشه و به خواستهمون هم رسیدیم

.ما نمیخواستیم از بدن زنان استفادهی تبلیغاتی بشه

.ما همهی این چیزها رو به دست آوردیم

.ما زنان این کشور از قدرت خودمون آگاه شده بودیم

.از اینکه قادر به انجام چه کارهایی هستیم، چه کارهایی ازمون بر میاد

.و این خیلی مهم بود

.نیکاراگوئه در اون روزها شبیه به هفت روز نخست افرینش بود

.همه چیز تازه بود، همه چیز در حال خلق شدن بود

.از یک قربانی تبدیل به آفریننده شده بودیم

.گویی در چیزهای کهنه روح تازهای دمیده شده بود

.کارگران میتونستن متشکل بشن

.مردم شروع کردن به ایجاد تشکلهای مختلف

.زنان متشکل شدند، روستاییان هم همینطور

.من مسئول منظقهی نظامی دوم بودم

.که میشد لئون و شیناندگا

.بعد به ماناگوئا فرستاده شدم

.تا فعالیتهای سیاسی و سازماندهی تودهها رو هدایت کنم

.اوضاع شبیه فیلمهایی بود که راجع به جنگ جهانی دوم ساخته شدن

.هیچی سرجاش نبود

نه دولتی در کار بود،

،نه دستگاه قضایی

!نه ارتشی

.ما باید همه چیز رو از صفر میساختیم

.من معاون وزیر فرهنگ بودم

خب، وزارت فرهنگ چی هست؟|

.ما تا اون زمان هرگز چیزی تحت عنوان وزارت فرهنگ در نیکاراگوئه نداشتیم

.در نتیجه، شروع کردیم به تصور کردن یک وزارت فرهنگ

،شروع کردیم با خودمون گفتیم خب ما سینما لازم داریم

برنامهای برای سینما، برای فیلمها

برنامهای برای موسیقی

برای هنرهای تجسمی

،برای شعر

،لازم بود در سراسر کشور کتابخانه بسازیم

.هر کس هر فکری دربارهی وظیفهی وزارت فرهنگ داشت میگفت

.ما هم همهی نظرات روی یه تخته سیاه مینوشتیم

و ایدهها انقدر زیاد بود که نوشتههای روی تخته سیاه
.شبیه تار عکنبوت درهم برهم شده بود

.و اینطوری بود که وزارت فرهنگ شروع به شکلگیری کرد

،از اونجایی که مجبور بودیم همه چیز رو از نو ابداع کنیم
!بسازیم، و انجام بدیم، همه چیز ممکن بود

.و در نهایت وزارت فرهنگ رو در خانهی سابق سوموزا برپا کردیم

.دفتر کار من توی حمام ِ زنِ سوموزا بود

!اتاق بسیار بزرگی بود

توی اون اتاق جکوزی داشت، سولاریوم داشت

.ما همه چیز رو تغییر کاربری دادیم

جکوزی اتاق رو برداشتیم و فرستادیم به یک بیمارستان

تا برای بازپروری بیماران مورد استفاده قرار بگیره

،آینهها رو برداشتیم و فرستادیم به مدارس رقصی که تازه تاسیس کرده بودیم

.این توانایی رو داشتیم که به همه چیز کاربردهای تازه بدیم و این شگفتانگیز بود

.در طی یک ماه همه چیز رو سازماندهی کردیم

.و وزارت فرهنگ یکی از موفقترین برنامههای اجرایی انقلاب بود

.ساختمان وزارت فرهنگ از طرفی شبیه مهدکودک بود

.پر از بچههای کوچولویی که اینو اونور میدویدن

.اون موقع فقط دختر اولم به دنیا اومده بود

،وقتی کوچیک بود همیشه با خودم میبردمش دفتر
.اونم چهار دست و پا توی اتاق واسه خودش میچرخید

،در ماه ژانویه، حدود 5 ماه بعد

.نهضت سوادآموزی رو راه انداختیم

.دانشجوها به نهصت سوادآموزی پیوستن

.انرژی فراوان و عملگرایی اجتماعی چشمگیری در جامعه وجود داشت

داوطلبان سوادآموزی

نهضت سوادآموزی 1980
سطح سواد از 50% به 88% رسید

.این روزا انگار دوباره به دنیا اومدیم

.همه چیز خیلی بهتر شده، چون داریم باسواد میشیم

.من دورهی ابتداییام رو تو یه مدرسه نظامی گذروندم

.روزهای یکشنبه سنگم میبارید میرفتم مدرسهی شبانه

.و هرجور بود دورهی متوسطه رو هم تموم کردم

Poesia Libre ما در وزارت فرهنگ یک نشریه داشتیم به اسم

به معنی شعرِ آزاد

،شمارهی اول اختصاص داده شد به امیلی دیکنسون

لارنس فِرلینگتی، دِنیس لِوِرتُف، آلن گینزبرگ

.این شروع خوبی برای معرفی شاعران آمریکایی به نیکاراگوئه بود

.شاعرانی که ما تحت تاثیر اشعارشون بودیم

.بنابراین، مردم نیکاراگوئه با اشعاری از سراسر جهان به خوبی آشنا میشدن

.من اولین وزیر زن در نیکاراگوئه بودم

لئا گوئیدو
وزیر بهداشت 85-1980

.بسیار ویژهست، شبیه به یک کارناواله

.روزنامهنگارها مدام میخواستن باهام مصاحبه کنن

قصد دارید در وزارت بهداشت چه کنید؟

.باید بچهها، زنان و افراد پیر رو ملاقات میکردم

.خیله خب، در یک کلام باید با همه ملاقات میکردم

.راهحلهای مشترکی برای مشکلات اجتماعی وجود داره

.نیروهای بسیاری برای واکسیناسیون و مالاریا بسیج شدن

!بسیج ملی

.انها از صدها پزشک و مدرس کوبایی استقبال کردند

.و تاکید دارند که اقدامات انان فقط و فقط بشردوستانه است

:اقدامات وزارت بهداشت

ایمنسازی عمومی رایگان

ریشهکن کردن فلج اطفال

%کاهش میزان ابتلا به مالاریا تا 50

%کاهش میزان مرگ و میر نوزادان تا 34

Maryknoll خواهر پَد اِدمیستون، یک راهبه از اعضای سازمان مسیحی

.او از سال 1974 ساکن نیکاراگوئه است

.در جهان امروز دو قدرت اساسی جولان میدهند

.کمونیسم و سرمایهداری

چرا حتما مجبوریم یکی از این دو سیستم را انتخاب کنیم؟

.این چیزیه که نیکاراگوئه داره میگه

ما میخوایم از هرکدوم از این سیستمها چیزهایی رو برداریم
.کمی از این کمی از اون

.ما میخوایم تلاش کنیم چیز تازهای بسازیم

.کار کردن در اینجا برای ما افتخاره

.پدر پیتر مارکِتی

راهب عیسوی آمریکایی اهل ایالت نبراسکا

.طبق گفتهی خودش، کاملا از ساندنیستها حمایت میکند

.دهقانها دارن صاحب زمین میشن

.مردم دارن خواندن یاد میگیرن

.درحال امادهسازی شرایط برای برگزاری انتخابات هستن

،خب به این وضعیت نگاه میکنم

.و حقایقی که جلوی چشمامه به من میگه از این روند باید حمایت بشه

1981
جنگ کونتراها

رئیس جمهور ایالات متحده

.حکومت ساندنیستها، یک حکومت وحشت کمونیستیست

ریگان، رئیس جمهور آمریکا

.عصر بخیر، خواهش میکنم، بنشینید

بر طبق اظهارات وزیر امور خارجه، آقای شولتز،

هدف سیاستهای فعلی شما حذف
.و از میان بردن حکومت ساندنیستها در نیکاراگوئه است

.منظور از حذف، برچیدن ساختار فعلی این حکومته که توتالیتر و کمونیستیه

پس جوابتون مثبته؟

به چی؟

به این سوال که آیا از سرنگونی حکومت فعلی نیکاراگوئه دفاع میکنید؟

.نه در حال حاضر

.بیان دیگری از انچه شما گفتید میشه انقلاب

.اگر دولت فعلی تغییر رویه بده

.اگر این کارو کردن، اون وقت اوضاع فرق میکنه

.ما رو به این متهم میکردن که شدیم کوبای دوم

.که کمونیست هستیم

.و اولین حملات "کونترا" علیه ما شروع شد
گروهی چریکی که در سالهای 1979-1990
علیه دولت چپگرای ساندنیستها میجنگیدن

امروز، چریکهای ضدانقلاب(کونتراها)
.در نیزارهای ایالت فلوریدا به تمرینات نظامی پرداختند

.خانواده و دوستان آنها در جنگهای کوبا و نیکاراگوئه،شکست خوردند

.آنها اموال و قدرتشان را از دست دادهاند و حالا میخواهند ان را پس بگیرند

.باور دارند که با اندک کمکی از سوی دوستانشان، چنین چیزی ممکن میشود

،وقتی دولت ریگان قدرت رو به دست گرفت

،و شروع کرد به تزریق پولهای هنگفت به کونتراها

.قدرت نظامی کونترا رشد سرسامآوری پیدا کرد

.ما دوباره به وضعیت قرمز جنگی برگشتیم

.جنگ در اولویت بود

.و این موضوع که با مسائل زنان چه باید کرد، در اولویت آخر قرار گرفت

.و به ما گفتن که باید از انقلاب دفاع کنیم

.سطح بازدهیمون رو بالا ببریم

.و کم کم اینطور به نظر میرسید که مردسالاری دوباره داره برمیگرده

.آزارهای جنسی فراوانی اتفاق میافتاد

!هرچند ملایمتر از قبل

هیئت رئیسهی ملی جبههی ساندانیستها

...چهار

.چهار تا از فرماندهان هیئت رئیسه میخواستن با من رابطه داشته باشن

.و من به هر چهارتاشون جواب منفی دادم

یکی از این فرماندهان خیلی گستاخ بود

...و من مجبور بودم مستقیما بهش بگم که

.تو خودت با کسی هستی

.و بغیر از اون، من ازت خوشم نمیاد، متاسفم

.بعد از اینکه بهش جواب منفی دادم

بسیار پیش میومد که هر دو در یک مکان باشیم

.ولی طوری رفتار میکرد که انگار من وجود ندارم

.انگار نامرئی بودم و دیگه هیچوقت نگاهش به من نیفتاد

.بعد از اون اتفاق، از طرف دو نفر از اعضای حزب مورد حمله قرار گرفتم

.اومدن تا منو متقاعد کنن که از وزارت فرهنگ استعفا بدم

از اون موقع به بعد به مرور داشتم بیشتر و بیشتر
.قدرتم رو برای اعمال تغییراتی در نیکاراگوئه از دست میدادم

من هیجوقت ساندنیستها رو دموکراتهای بی عیب و نقص
یا هر واژهای که شما به کار بردین، توصیف نکردم

من فقط از بانک جهانی، آکسفام، انجمن جزوئیتها و دیگر سازمانهایی
.که اقدامات اونها رو به رسمیت شناختن، نقل قول آوردم

اقداماتی که در طی آنها، منابع ناچیز اون کشور
.به نفع اکثریت فقیر جامعه به کار گرفته شده
نوام چامسکی، نویسنده و فعال سیاسی

به همین علته که سطح بهداشت رشد کرد، سطح سواد رشد کرده

،هرچه ما شدت جنگ رو بالا ببریم
اونها دقیقا کاری رو میکنن که دولت امریکا میخواد

برای مثال اونها منابعشون رو به جای اصلاحات اجتماعی
صرف تسلیحات نظامی میکنن، چیزی که ما واقعا ازش میترسیم

.آمریکا تحریمهای تجاری زیادی به این کشور تحمیل کرد

.دسترسی به مواد غذایی سخت شده بود

!دستمال توالت پیدا نمیشد

.هر چیز ضروری و مهم به سختی گیر میومد

اعلام آتش بس کنید تا ببینید اونها برمیگردن و رویهای رو پیش میگیرن
!که قبل از اینکه ما بهشون حمله کنیم، پیش گرفته بودن

بعنوان مثال انها پیش از جنگ داشتن اصلاحات اجتماعیِ
!موثری در این نیمکره ایجاد میکردن

،تمام تلاشهامون
رُزا پازوس، سرهنگ دوم در ارتش ساندنیستها و در جنگ با کونتراها

...تلاشهای اجتماعی، اقتصادی

...سیاسی

...همهاش با شکست مواجه شد، نتیجتا ما مجبور بودیم

!بجنگیم

!روز از نو روزی از نو

!مجبور بودم دوباره برم جنگ

.تا از کشورم دفاع کنم

.بنابراین زندگیم اصلا عوض نشده بود

.زندگی من در دفاع از کشورم خلاصه میشه

.اولین جنگ رو در کاردناس تجربه کردیم

سونیا کولادو
مبارز

.یونیفورم کونتراها، آبی بود

.هرموقع یه چیز آبی رنگ میدیدیم، میدونستیم که باید شلیک کنیم

،توی جنگ، رفقات دور و ورتن

یک لحظه بعد میبینی یکیشون مرده

.بعد یکی دیگه و یکی دیگه

،بعد فکر میکنی حداقل اونی که کنارته زندهس

.اما سر برمیگردونی و میبینی اونم مرده

!شماها اصلا نمیدونید جنگ یعنی چی

!توی خاک خودتون

!آمریکاییها هیچی از جنگ نمیدونن

.بچهها هم مجبور بودن برن خدمت

!میدونید؟ خدمت نظامی

!خیلی مضحک بود

اما در عین حال، افراد بسیاری از امریکا اومدن که ببینن اینجا چه خبره

،ریچارد گییر، سوزان ساراندون

کورتاسار، گارسیا مارکز

.اومدن تا راجع به اینکه اینچا چه میگذره صحبت کنن

.راجع به اینکه این کشور داره کار بسیار اصیل و نویی میکنه

،هیچکس نمیتونه با گذروندن هفت روز در نیکاراگوئه
کارشناس مسائل اون کشور بشه

اما همین مدت زمان برای هر کسی کافیه تا بفهمه

بیشتر چیزهایی که رئیس جمهور و رسانهها
دربارهی این کشور میگن مطلقا حقیقت نداره

سالهای سال بود که این کشور زیر سلطهی منافع آمریکا اداره میشد،
برنی سندِرز، 1985

.حالا میخوان روی پای خودشون بایستن، اونا مردمی آزاد و مستقلاند

.و من فکر میکنم کاملا حق با اونهاست

،رهبرانشون انسانهای بسیار باهوشی هستن

.و اونطور که ریگان گفته، هیچ شباهتی به کاراکترهای لونی تونز ندارن
(منظور کاراکترهای انیمیشنهایی مثل میگ میگ و باگز بانی است)

.در اونجا شاهد چیزهای بسیار تحسینبرانگیزی بودیم

.دارن بیمارستان میسازن، مدرسه میسازن

رئیس جمهور ایالت متحده، نمیخواد شما به اون کشور برید
.میخواد روابط شما رو با مردم نیکاراگوئه منقطع کنه

!و مردم نیکاراگوئه میگن لطفا بیاید اینجا
!میتونید هرجا که میخواید برید

!در این صورت ممکنه تلاش کنید بفهمید انگیزههای رئیس جمهور چیه

.پنج سال بعدی، سالهای خیلی پیچیدهای بودن

.جنگ با کونتراها روی تمام جامعهی نیکاراگوئه تاثیر گذاشت

.چه شهر چه روستا

دورا ماریا تِلِز
وزیر بهداشت 90-1985

.دورا ماریا، به پرخطرترین مناطق جنگی سفر کرد

تا از طریق دارورسانی، پرستاری و ایمنسازی
.به چهلهزار زخمی جنگ کمک کند

.وزارت بهداشت دچار بحران شده بود

.بحران افزایش شدید تقاضای خدمات، منابع و نیروی انسانی

...چالش اصلی این بود که این مشکلات رو
،مثلا بحران کمبود منابع رو طوری حل و فصل کنیم

.که ضربهای به خدمات درمانیای که مردم دریافت میکردن وارد نشه

.و من فکر میکنم در این رابطه موفق عمل کردیم

...با در نظر گرفتن کمبود منابع،

...میشه گفت واقعا موفق شدیم به هرنحوی که بود

.بدون اینکه به خدمات درمانی صدمهای وارد بشه، مسئله رو مدیریت کنیم

.مردم از جنگ خسته شده بودن

...ما برای پایان یافتن جنگ

.مذاکره کردیم...
دنیِل اورتِگا، رئیس جمهور نیکاراگوئه

،در سال 1990، رئیس جمهور اورتگا و جبههی ساندنیستها
.انتخابات ریاست جمهوری را به ویولتا کامورا-کاندید مورد حمایت آمریکا- باختند

.با کنار رفتن ساندنیستها از قدرت، کونتراها با پایان جنگ موافقت کردند

،آدم فکر میکنه به محض برداشتن اولین گام رو به جلو

.محاله دیگه به عقب برگرده

.اما زندگی این شکلی نیست

.روندهای اجتماعی خطی نیستن

.بیشتر به یک رودخانه شبیهاند

.مدام به عقب و جلو در حرکتاند

.خیلی پیچیدهتر از این حرفان

.در طول جنگ ما زنان مهم محسوب میشدیم

.و بعد از جنگ کاملا به حاشیه رانده شدیم

...فکر میکنم مشکل این بود که همه سعی داشتن

.از انقلاب محافظت کنن

...و

.به همین دلیل مردم دیگه کم کم با چیزای مختلف کنار اومدن

،چون هیچکس نمیخواست که این فرصت

...این فرصت تاریخی

.از دست بره

،اونها تلاش کردن انجمن فرهنگیان ساندینیستها رو

.به یک موسسهی فرهنگی تبدیل کنن

،من مطلب اعتراض آمیزی نوشتم و منتشر کردم

.که جنجال بسیاری به پا کرد

.قرار بود من به ریاست کانون نویسندگان انتخاب بشم

...و دنیل اورتگا منو به دفترش احضار کرد و بهم گفت که

.وقتی برای دادن پیشنهاد ریاست کانون اومدن سراغت، باید بگی نه

بنظرتون دورا ماریا گزینهی مناسبی برای عضویت در هیئت رئیسه نبود؟

.چرا

.برای این کار زاده شده بود

.توانایی مدیریت توی ذاتش بود

چرا دورا ماریا برای عضویت در هیئت رئیسه پذیرفته نشد؟

.هیچکدوم از زنها پذیرفته نشدن

!اصلا
.حتی یک زن هم در هیئت رئیسهی ملی ساندنیستها نبود

دورا ماریا چی؟ چرا انتخاب نشد؟

.از زنان برای ورود به بالاترین ردهها حمایتی نمیشد

.مردم با این قضیه راحت نبودن

.اینکه یه زن بخواد در همچین مقامی باشه

.او در میان تمام زنان این قاره یکی از درخشانترین ذهنها رو داره

.اگر حاضر نیست به این موضوع اقرار کنه به خاطر اینه که نمیخواد

...میگن یه مشکلی که ما زنان داریم اینه که

تمایل داریم همیشه رام و سربزیر باشیم
.و با همه چیز مسالمت آمیز برخورد کنیم

.اگر بخوایم میتونیم خیلی راحت بگیم نه
.قرار نیست تسلیم بشیم

.برامون مهم نیست که خوشتون نمیاد

.اما میدونید، ما همچین کاری نکردیم

.باید میکردیم

،بعد از پیروزی

.مسئلهی برابری جنسیتی، هرگز به طور جدی مطرح نشد

،بین نقشهایی که زنان میتونستن و نقشهایی که نمیتونستن ایفا کنن

.تقاوت فاحشی وجود داشت

،مسئله اینجاست که

،وقتی اساسا وجود مشکل انکار میشه

.مسلما تغییری هم رخ نمیده

.مردان، بعضا بدون اینکه حتی متوجه باشن، در مسند قدرت هستن

بخشی از این قدرت، بسیار ظریفه

ظریف و نامحسوس

.هیچ تغییری در جامعه بدون سایش و اختلاف رخ نمیده

.چون هیچکس دودستی قدرتش رو تقدیم دیگری نمیکنه

.واقعیت همینه

.هنور هم جنبش زنان مستقل و بسیار جالبی در نیکاراگوئه فعاله

.که فکر میکنم راجع بهش با سوفیا صحبت کردید

فکر میکنید دلیل اصلی اینکه مردها نتونستن بگذارن زنان هم بخشی از این انقلاب باشن چی بود؟

.دههی نود، در رهبری ساندنیستها شکاف ایجاد شد

،بسیاری از زنان حاضر در این مستند
.از حزب ساندانیستها خارج شدند

.دنیل اورتگا در سمتِ رهبری جبههی درحال تغییر ساندنیستها باقی ماند

.تا اینکه در سال 2006 مجددا به ریاست جمهوری برگزیده شد

سال 2006، ریاست جمهوری مجدد دنیل اورتگا

.دولت فعلی، به مردمش اهمیت میده

.به بچهها، و اموزش بچهها اهمیت میده

.دارو و درمان رایگان و آموزش رایگان در اختیارشون قرار میده

...من فکر میکنم که

،جبههی ساندنیستها و دولت فعلی

.پیشرفتهایی داشتن

.که موجب بهبود وضعیت میشه

،بهبود در وضعیت بهداشت

،آب

،ارتباطات

،شبکهی برقی

.جادهها

.اینها مسائلی بنیادیناند

.و فکر میکنم برای بهبود این مسائل بنیادین قدمهایی برداشته شده

.ما به دنبال یک انقلاب بنیادین بودیم

.انقلابی حقیقی، در آزادی و دموکراسی

.و این همون کاریه که اورتِگا و روساریو درحال حاضر دارن انجام میدن

.میگن خاطره دو رو داره

.بدترین چیز برای من از هم پاشیدن خانوادهام بود

.برادر من توسط ساندنیستها اعدام شد

.من سالی یکبار به آرامگاه خانوادگیام سر میزنم

.یکی سنگ قبرش رو خراب کرده

.قبر برادرم فرانکلینه
.یکی سنگ قبرش رو خراب کرده

....دیدن اینکه لوح سنگ قبر برادرم رو کندن

...لوحی که اسم برادرم روش حک شده بود

.انگار میخوان منو از میان بردارن

!و میدونم که این کارو میکنن

چون توی تلوزیون همگانی در لئون سر من داد زدن

.و گفتن که همونطور که برادرت رو کشتیم تو رو هم میکشیم

:به یکی از رفقا که الان شهرداره گفتم

!من هنوزم میتونم کار کنم، میتونم

.اما نه، انگار هیچ جایی برای من نبود

.احساس میکنم اونا در تفسیر تاریح دست به تحریف حقایق میزنن

.تا از کسانی مثل اِدِن پاستورا قهرمان بسازن

.چون برای مثال مواضع پاستورا، همراستا با سیاستهای دنیل اورتگاست

اورتگا و موریو، طوری دارن تاریخ مبارزه علیه دیکتاتور رو تحریف میکنن
.که نقش دیگران، از تاریخ حذف بشه

.اونا فقط من و هوگو رو از تاریخ حذف نکردن، نه
!همه رو حذف کردن

.بهویژه کسانی که به هر نحوی در رهبری مبارزات نقش داشتن

.یا اینکه در مبارزه با دیکتاتور رهبران قدرتمندی محسوب میشدن

بنابراین، آیا این مونیکا بالتودانو بود که حمله به گرانادا رو رهبری کرد؟

!نه

اونایی که شورشهای لئون رو رهبری میکردن چی؟

!تقریبا هیچی

دو جور تجربه داریم

،تجربهی به یادآوردن خاطره

.و تجربهی محو شدن خاطره

،تمام موسسات کشور رو یا خود اورتگا اداره میکنه

،یا زنش

.یا عزیزکردههاش

و احزاب اپوزیسیون یا ممنوع اعلام میشن
.یا بیوقفه مورد اذیت و آزار قرار میگیرن

.انحصار تلوزیون در دست اورتگاس

.و این مثلا انقلابیها، حق سقط جنین رو از میان برداشتن

!هرگونه سقط جنین

.حتی سقط جنین برای حفظ جان مادر هم غیرقانونی اعلام شد

.آمار خشونت علیه زنان به شدت بالا رفته

.و همچنین آمار تجاوز به زنان

در حال حاضر، دختران 11 تا 14 سالهی بسیار زیادی
.وجود دارن که بر اثر تجاوز باردار شدن

روتا مارینا
روانشناس، رئیس موسسه ونانکیا

.فقط امسال، 64 مورد زنکشی در این کشور اتفاق افتاده

.این یک پسرفت به تمام معناست

!حتی سوموزا هم جرئت نمیکرد دست به مسئلهی سقط جنین درمانی بزنه

:با این کار دارن یه پیامی میفرستن

!زندگی زن در همهی موارد بی ارزشه

!چیزی که شرایط رو بدتر میکنه اینه که رئیس جمهور خودش متجاوزه

!بعنوان مثال

دخترخواندهی اورتگا

.من از طرف اورتگا، مورد اذیت و آزار جنسی قرار گرفتم

.و درحال تشکیل پرونده علیه ایشون هستم

سمت چپ: رئیس جمهور اورتِگا
سمت راست: دخترخواندهی رئیس جمهور

.خشونت در اشکال مختلفی وجود داره

.خشونت از طریق اعمال کنترل

.از طریق تحقیر کردن

.از طریق ترساندن

.این خشونتها ناشی از کنترلگریه

.و ما در همین لحظه، داریم در این کشور تجربهاش میکنیم

من واقعا به این باور داشتم که ما میتونستیم
.نیکاراگوئه رو تبدیل به الگویی برای دیگران کنیم

،کشوری که دیگر کشورها در امریکای مرکزی و آمریکای لاتین بهش نگاه کنن

!و با خودشون بگن پس میشه

،شاید یکم شرمگین باشم از گفتن اینکه چنین باوری داشم

.ولی واقعا بهش باور داشتم

.فکر میکردم عوض کردن سیستم خیلی آسونتر باشه

...اما زمان به آدم یاد میده که

هم سخته و هم زمانبر

،وضعیت بهداشت ما

!بحرانیه

سطح برابری در سیستم آموزشی،

!اسفناکه

!خیر سرشون این دو مورد، ارکان اصلی سیاست اجتماعیِ انقلاب بودن

.اونا به مردم نیکاراگوئه خیانت کردن

دموکراسی که نداریم

مردم هم که هنوز فقیرن

زنان از حقوقشون محرومان

سرخپوستها از حقوقشون محرومان

!پس ما باید یه بار دیگه از اول انقلاب کنیم

دورا ماریا در سال 1995، "جنبش نوسازی ساندنیستها" را تاسیس کرد
.تا از این طریق دست به اصلاحاتی دموکراتیک بزند

،هزاران هزار روستایی در نیکاراگوئه
.به مرور دارند زمینهایشان را از دست میدهند

!دارن زمینهامون رو از ما میگیرن

!اورتگا نمیتونه همینطوری بیاد و زمینای مارو ازمون بگیره

روزیکروشنها، باور دارن که تخیل از اراده قدرتمندتره
روزیکروشنها: فرقهای مسیحی با عقاید فلسفی و صوفیانه

.انسان از قدرت تخیلاش استفاده میکنه نه از قدرت ارادهش

.ما داریم در یک جنگ چریکی اطلاعاتی مبارزه میکنیم

.این جنگ، در درجهی اول یک جنگ اطلاعاتیه

.و بعد از اطلاعات، بسیج و سازماندهی در اولویت قرار داره

هرگونه خشونت جنسی، مطلقا محکوم است

.و به هیچ وجه نباید از سوی جامعهی نیکاراگوئه پذیرفته شود

.با این خشونتورزیها باید برخورد قانونی بشود

.بعضی از آدمها دوست ندارن باور کنن که توانایی ایجاد تغییر رو دارن

.ترجیح میدن فکر کنن اعمالشون اهمیتی نداره

،اگر فکر میکنید نمیتونید هیچ تغییری در زندگیتون ایجاد کنید

.لابد هیچوقت با یه پشه توی رخت خوابتون گیر نیفتادید

.من همیشه دوست داشتم که افکار عمومی رو متوجه مسائل زنان کنم

.من فکر میکنم یکی از اساسیترین مشکلات زنان، دیده نشدن آنهاست

.چریک افسانهای، دورا ماریا تِلِز، مصمم به ادامه دادن اعتصاب غذاست

.و امروز روز هفتم اعتصاب غذای اوست

.اعتصاب غذای من برخاسته از یک ضرورت اساسی بود

.آزادی مشارکت سیاسی مردم در معرض تهدید بود

از طرفی، حیات سیاسیِ جنبش نوسازی ساندانیستها
.به عنوان یک حزب تحت خطر بود

جنبش فمنیستی تونسته احترام افکار عمومی رو
.در رابطه با محکوم کردن دولت جلب کنه

.ما برای بقای جمهوری، با گرایشات اقتدارگرا مبارزه میکنیم

.چه اقتدار پدرسالارانه ، چه اقتدار سیاسی

.صدها و هزاران نفر از مردم باید به خیابان بیان

.هیچ راهی جز این وجود نداره

برای حق انتخاب

.اونها تشکیلات ما رو تضغیف کردن، ما دوباره سر پاش کردیم

.باز تضعیفش کردن، ما باز سرپاش کردیم

.ما در مقابل هیچ احدی عقب نمیکشیم

،تمام حرف من اینه که ما برای انتخاباتی شفاف
.رقابتی و سالم مبارزه میکنیم

.قراره حمام خون راه بیفته

.این آدم زندگی همه رو به بازی گرفته

!داره با دم شیر بازی میکنه

،از چه طریق باید با نابرابری، فقر و خشونت

با منطق پیشگیری و آموزش مبارزه کرد؟

.میشه از رسانهها برای این هدف استفاده کرد

.من همیشه به یک نهضت سوادآموزی بزرگ در تلوزیون فکر کردم

بعد به خودم گفتم حالا کی حاضره این زهرمارو اجرایی کنه؟

!تازه طوری که جوابم بده

،باید صد سالی بگذره

.تا شگفتی چیزی که نیکاراگوئه رو برای همیشه تغییر داده بفهمیم

قصهی زندگی مامانبزرگت رو میدونستی؟

.نه

فکر میکنی مامانبزرگت شجاعه؟

.آره

چرا فکر میکنی مامانبزرگت شجاعه؟

.به خاطر همهی اون کارایی که تو زندگیش کرده

،من با مردمی که مورد تبعیض قرار میگیرن

.خیلی احساس نزدیکی میکنم

ما زنان در انقلاب چیزی رو از کسی صدقه نگرفتیم،

.خودمون همه چیز رو به دست آوردیم

.خودمون اون فضا رو به دست آوردیم

.براش جنگیدیم، براش کشته دادیم

.روشنه که بازم به مبارزه ادامه میدیم

.تا به دست آوردن نتیجهی نهایی به مبارزه ادامه میدیم

.مبارزه یعنی سازماندهی

،تمام نیروهای متشکل سیاسی

.باید باهم دیگه در مسیر انقلاب و شورش همکاری کنن

نتوانستیم یکدیگر را ملاقات کنیم

اما یکدیگر را میشناسیم

این لحظهی کوتاه از زندگیامان را

.خاطره، با زنگاری از طلا میپوشاند

در پرتابراههای گوناگون این لحظه، زندگی میکند

لحظهای که هنوز دست نخورده است

و اکنون، به مدار خویش بازمیگردد

صمیمیت، بر بالای کلمات خدشهنیافته بنا میشود

تا آنکه کلمات،پاکِ پاک، به سوی ما بازگردند

در آپریل 2018، رئیس جمهور اورتگا، در پاسخ به اعتراضات مردمی
.نسبت به تغییر میزان حقوق بازنشستگی، دست به خشونت گستردهای زد

.اگوست 2018، سازمان ملل از کشته شدن حدود 300 معترض خبر داد

بسیاری از زنان این فیلم، بار دیگر در خط مقدم
.برای تغییرات سیاسی مبارزه میکنند

دورا ماریا، بعنوان رهبر جنبش نوسازی ساندنیستها
.همچنان برای دموکراسی و عدالت میجنگد

.او در حال حاضر تحت پیگرد قانونی است
.دولت نیکاراگوئه او را در لیست تروریستها قرار داده است

درست همانطور که در دههی هفتاد
.در لیست تروریستهای دولت سوموزا بود

جیوکوندا با نوشتن مقالات خبری و رمانهایی که در سراسر جهان منتشر میشوند، به بیان اعتراضات خودش ادامه میدهد

در سال 2018، به پاس تلاشهایش در دفاع از آزادی بیان
.جایزهی آلمانی مرکز قلم هرمان کیستن را دریافت کرد

.کلودیا، خارج از متاگالپا، سرپرستی خانوادهاش را به عهده دارد
.او همچنان دنبال کار میگردد

،و بابت خدمت در جبههی ساندنیستها
.هیچگونه قدردانی و حمایتی دریافت نکرده است

سوفیا همچنان مشغول رهبری جنبش مستقل زنان است
.و به نمایندگی از زنان، برای اصلاحات مبارزه میکند

.او ساکن ماناگوئا است و اغلب با جیوکوندا و دورا ماریا دیدار میکند

دِیزی استاد دانشگاه سانفرانسیکو است
.و به نوشتن و منتشر کردن اشعارش ادامه میدهد

.او همچنان در سراسر نیکاراگوئه به تفسیر شعر میپردازد

در یادبودها و موزههای رسمی مرتبط با انقلاب نیکاراگوئه
.هیچ ردی از هیچ یک از این زنان دیده نمیشود

آزادی_زندگی_زن#