All language subtitles for Disenchantment S05E07

ROZCZAROWANI

Dreamland jest na wprost.

Do niczego to antygęsie działo.

Nie kwacz, tato, utrudniasz sprawę.

Dobrze strzelasz, choć nie trafiasz.

Obym trafiła w Dagmar.

Myślisz, że jestem gotowa?

Skarbie, to niezręczna sytuacja,

gdy córka chce zabić matkę.

Z drugiej strony to moja była żona,
więc sprawy się wyrównują.

Martwiłbym się raczej tym, że w Dreamland

panuje niepokojąca tendencja do ożywania.

Rozpościerająca się przed nami
szara nicość jest taka błoga, co nie?

Łagodny szum śmigła tuż nad głowami
działa niezwykle odprężająco.

Wszystko jest w porząsiu
i zbliżamy się do domu.

Pozwolisz, że się zdrzemnę?

W górę! Teraz w dół!
A teraz celuj w otwór!

Robi się.

Widziałeś? Góra nagle przed nami wyrosła.

Od teraz zadowólmy się mułami.
Z nimi trudniej o kraksę.

Przysięgam, że już przechodziliśmy
przez tę mgłę.

Wiesz, dokąd idziemy?

Jasne, do tej mgły za rogiem.

Skąd mam wiedzieć?

Wracajmy do wraku. Zostawiłem orzeszki.

Zjadłam je.

Skąd się wzięły te drzwi?

Ja się pytam, czy jesteśmy
w środku, czy na zewnątrz?

Zaraz się przekonamy.

Wpuśćcie nas! Albo wypuśćcie.

To ty, Zøg. Zapraszam.

O nie! Chazzzzz.

Co to za budynek?
Wygląda jak akademia sztuki.

Brać ich!

ROZDZIAŁ XLVII
TERAPIA SZOKOWA

ZAKŁAD DLA OBŁĄKANYCH TWINKLETOWN

Bean, użyj swoich mocy.

Kto mnie łaskocze?

Czemu nie działa?

Może elektrogruczoł ci się zatkał.
Ja wciąż mam piasek w każdym otworze.

- Nie zazdroszczę.
- Co?

W nocy trochę ziębi, ale nie martwcie się.

Mam kocyk, który was ogrzeje.

Nie narzekajcie, macie na to resztę życia.

Zbytnik!

Cześć, królu-lulu. Co jest? Boisz się?

Nie, wcale nie.

To czemu zachowujesz się jak klepsydra?

Hej, Zøg. Podoba ci się

nasz apartament dla stałych klientów?

Z darmowym jazzem
rozbrzmiewającym całą noc.

Jazz.

Nie martw się.

Wydostanę nas stąd.

Póki co oddychaj. Dobrze?

Jakbyś wrzeszczał ze ściszoną głośnością.

Oddychaj spokojnie. Jesteśmy tu sami.

Witaj, Bean.

Wielki Jo!

Miło widzieć tak uczuciową relację
pomiędzy ojcem a córką.

Nigdy tego nie miałem z Wieprzykiem.

- Co tu robisz?
- Zostałem porwany

przez Chazzzzza,
mojego byłego praktykanta.

Wiesz, jak bywa.

Tak to jest, jak się jest, no wiesz, tobą.

Masz rację. Byłem podłym sobą.

Ale dzięki 14 sesjom
terapii grupowej dziennie

pojąłem, że odgrywałem się tylko

za lata gnębienia w dzieciństwie.

- Gnębiono cię?
- Nie, to ja gnębiłem.

Celowałem w dokuczaniu
słabszym i mniejszym.

Szczypanie, walenie z liścia, ręcznikiem,
opluwanie, pstrykanie w ucho,

tupanie w kałuży,
rzucanie błotem, topienie w muszli,

doprawianie komuś frytek ostrym sosem
i tym podobne.

Nie było łatwo.

To okropne.

Było, minęło.

Szczerze żałuję, że was prześladowałem.

Choć się w tym lubowałem, to był błąd.

Przyjmujesz przeprosiny?

Nie potrafię długo
się na ciebie gniewać, Wielki Jo.

Lepka.

Czarna magia.

Tiabeanie, ty przechero.
Czekałaś, by się mi odpłacić.

Dagmar, twoje wczorajsze pieszczoty
były niezwykle delikatne.

Nie zgadłeś, kwiatuszku.

Przyznaję się.

Ja tam się wyspałam,
pomimo waszych nocnych harców.

Pobudka. Przyniosłam śniadanie.

No pycha.

Tylko dla mamy, nie dla podlizusów.

Skoro chcesz nas obrażać,
to lepiej spływajmy.

Za mną, chłopaki.

Chwileczkę. Dodałaś truciznę
do jajecznicy? Jak słodko.

Nie chcę cię otruć.
Chcę być posłuszną, złą córeczką

i zapanować z tobą nad światem.
Polecam owsiankę.

Zawołać degustatora!

Nadworny degustator zmarł dziś rano.

Jego ostatnie słowa: „Można jeść”.

Jedz.

Przełknij, Turbish.

Można jeść. Ale za długo
gotowałaś owsiankę, Zła Bean.

Nie próbowałaś mnie otruć?

Rany, mamo. Nie.

Jaka z ciebie zła córka?

Następnym razem tak zrób. I nie rób tak.

Dzień dobry, Wasze Wysokości.

Powitałaś nas
za jednym zamachem? Nie rób tak.

Jestem Pierwszą Królową,

a Zła Bean zostanie podkrólową
dopiero po koronacji,

i o tym właśnie
chciałam z tobą porozmawiać.

Gdy włożysz tę koronę,

mamusię czeka coś wyjątkowego.

No nie wiem.

Jak wwierci mi się w czaszkę,
to nie będzie bolało?

Może troszkę zaswędzi,

ale jak już się wwierci,
zapomnisz, że bolało.

Będziesz tylko myślała o tym,
że wspólnie władamy

najpotężniejszą mocą na świecie.

Będziemy rządzić wspólnie?

Tak, skarbie. No może 60-40.

Będziemy ujarzmiać ludzi?

Będziemy ujarzmiać, kogo zechcemy,

ale musisz pomóc mamusi.

Tylko ty możesz nosić koronę cierpienia,
znaczy się rządzenia.

Tylko ty możesz wyzwolić magię.

Prawie zapomniałam,
jak okropnie mi w tej koronie. Dziękuję.

Odwraca uwagę od blizny na szyi.

Ubierz się.

- Jestem ubrana.
- Nie jesteś.

Siódma rano, trampolina!

Każdy, kto będzie skakał za nisko,
zostanie spryskany gorącą kawą.

Witajcie, jestem doktor Mulberry,
w zastępstwie doktora Fultona,

którego wczoraj
zaciukano na śmierć pogrzebaczem.

Zanim rozpoczniemy poranną sesję,

czy ktoś chciałby coś powiedzieć?

Może nowa pacjentka? Garbanzo?

- Bean.
- Zgadza się.

Wypuśćcie mnie. Nie lubię otwierać się
nawet przed znajomymi.

Nie szamocz się.
Już raz się stąd wydostałem.

Wystarczą lata cierpliwości
i odpowiednie narzędzia.

Jak czaszka mojej babci?

Dryndaj na wietrze, babciu. Dryndaj sobie.

Notatka na później: ile babć ma Zbytnik?

Bean, mów dalej.

Nie jestem jak inni maniacy.

Muszę stąd wyjść i wrócić do Dreamland,
żeby zabić swoją matkę.

Pamiętam, jak zabiłem swoją.

Skroiłem jej twarz obieraczką do jabłek

i zrobiłem z niej zabawną maskę.
Mam ją właśnie na sobie.

Ja walnąłem swoją w kokosa. Kokosem.

Moja babcia była dla mnie jak matka.
Zachowałem ją na sobie na deser.

Chwila. Ilu z was zabiło swoje matki?

Pan też?

Nie zdobyłbym tego stanowiska
bez zabicia paru matek.

Od dawna bezskutecznie
próbuję zabić swoją matkę.

Nie wiem nawet, czy moje magiczne moce…

Magiczne moce? Jakie masz?
Ja mam superwścibstwo.

Z jakiegoś powodu obecnie

nie mogę wam ich pokazać, bo nie działają,

ale wygląda to super.

Ciskam pioruny dłońmi.

Takie coś… I wyskakują.
Wygląda to dość efektownie.

Słowem jestem jak bóg.

Trzeba jej wybaczyć.
Jest trochę nie teges.

Bean, kontynuuj. Tylko nie przynudzaj.

To bez znaczenia. Nawet z moimi mocami

nie wiem, czy dam radę zabić Dagmar.

Wciąż próbuję, a ona ożywa.

Nie pomyślałaś,
że nie udaje ci się zabić matki,

bo coś cię przed tym powstrzymuje?

Trauma we wczesnym dzieciństwie?

Albo coś siedzi ci w sercu?
Jakiś maleńki wampirek?

Co?

Dowiedz się, co cię powstrzymuje,
a będziesz w stanie zabić.

Tak pan sądzi?

Ja to wiem.

Uwierz mi. Wielu świrów
już stąd wypuściłem.

Choćby Chazzzzza.

Chyba na odwrót, doktorku.
To ja pana wypuściłem.

I widziałem, co zrobił pan dr. Fultonowi.
Zachazzzzzował go pan na cacy.

Koniec sesji.

Na pocieszenie,
dziś kanapki z rybą na stołówce.

- Hura!
- Hura!

Nie cieszcie się.
Stołówkę zamknęli pięć minut temu.

Ale macie czas na zabawę
przed leżakowaniem.

- Hura!
- Hura!

Leżakowanie!

Pa!

Skarbie, najważniejsza umiejętność
Złej Królowej

to dobór idealnego stroju.

Musi być uwodzicielski,
a zarazem budzić postrach.

Uczyń dekolt swoim orężem. Sama popatrz.

Te skrzydlate naramienniki mówią:
„Jestem obiektem twoich fantazji

- i najgorszym koszmarem”.
- Dzięki.

Mój za to mówi: „Ciuchy są głupie,
jeśli mnie skrytykujesz, to cię zabiję”.

Podoba ci się?

Próbowałaś. I poległaś.
Przynajmniej próbowałaś. I poległaś.

Chodźmy. Musimy nastraszyć królestwo.

To dlatego tak surowo
cię traktowałem, Wieprzyku.

Bo w głębi duszy przeraża mnie,
jak bardzo cię potrzebuję.

Czy kiedyś mi wybaczysz?

Wieprzyku.

Wiesz, że to nie Wieprzyk, prawda?

Wiem. Pacynkowy Wieprzyk
dużo lepiej się wysławia.

Tak. A teraz odłóżmy Wieprzyka
i zacznijmy terapię, odgrywając scenki.

A co ja robiłem?

Bean udawaj, że jesteś córką Zøga.

Jestem jego córką.

Ale się wczuła.

Mówię serio. To mój tata.

Tak. Spłodziłem ją z jej mamą.

Fascynujące. Mów dalej. Ze szczegółami.

Głębokim, ponętnym głosem.
Możesz przy tym siorbać.

Boże, tylko nie siorb.

Świetnie, Bean. Popsułaś nastrój.
Przejdźmy dalej.

Bean, ty będziesz sobą,
a Zøg, ty będziesz matką Bean.

Jasne.

Cześć, skarbie.

Tak. Bean, masz coś do powiedzenia
swojej matce?

Tak. Mamo, pewnie wkrótce cię zabiję.

Co? Mnie? Piękną, seksowną, zgrabną,
ale nieznośnie jędzowatą diablicę

i wyrodną matkę? Czemu, skarbie?

Chcę cię zabić, bo…

Chcę cię zabić, bo…

zraniłaś każdą osobę,
na jakiej kiedykolwiek mi zależało.

Zrujnowałaś mi życie.

To głupie.

Pewnie tak. Ale kontynuuj.
Sięgnij głębiej.

No dobrze.

Jesteś najgorszą mamą na świecie.

Nie to, że zawsze chciałam cię zabić.

Kiedyś cię kochałam.
Zwłaszcza gdy nie żyłaś.

To były dobre czasy. Ale teraz…

Teraz co, Bean?

Jesteś królową Piekła,
więc nie mogę po prostu cię zabić,

bo będziesz nawiedzać mnie we śnie.

Muszę całkiem cię zniszczyć.

Cudownie! Mamy przełom. Kontynuuj.

Żadnego nieba czy piekła.

Musisz przestać istnieć.

I przez to czuję…

Przez to czuję… Sama nie wiem.

Zabić matkę to jedno.

Ale żeby tak całkiem ją wyzerować?
To się może bardzo źle na mnie odbić.

A jeśli już się nie wygrzebię?

Jeśli dosłownie
już się z tego nie wygrzebię?

Jeśli całkowicie kończąc jej egzystencję,
ja także przestanę istnieć?

Mocne.

Stara, mój haj jest za niski,
żeby to ogarnąć.

Beanie, to zbyt wielkie poświęcenie.

Zamieszkajmy na wyspie Mniam Mniam
albo coś. Zacznijmy od nowa.

A jeśli tylko tak da się ocalić Dreamland?
Kto wie.

Niezręcznie.

Dobrze, starczy na dziś.

Pora na ulubiony punkt programu.

Razowe krakersy i sok winogronowy.
A potem medytacja.

Medytacja!

Babuniu…

Zwietrzałe.

Drogi pamiętniku, atmosfera w obozie
przesiąknięta jest nadzieją na progu wojny

z królową Dagmar w jej kusym,
ponętnym bojowym przyodzieniu.

Nasza przyszłość jest mroczna,
a sojusze powikłane,

ale czuć jedność w tym skromnym obozie,

gdzie każdy, czy to elf, wróżka, człowiek,

robak, troll, prostak, łajdak,
czy inne licho, wie, że życie jest ulotne.

Dodają sobie animuszu
biesiadami, rubasznymi zapasami

i gęstą zupą z oposa.

…zdrowie.

A ten Trøg do góry nogami? Toż to Benji!

Nawet nie pytajcie, co jest w tej beczce.

Mówię wprost,
zdobycie zamku nie będzie łatwe.

Nie będzie przyjemne.
Zginie wielu dobrych żołnierzy.

Ale…

To wszystko. Mamy przechlapane.
Wybaczcie, niepotrzebnie zawiesiłam głos.

Powiedz coś pozytywnego,
co im doda zapału, jak mnie, niemoto.

No dobrze. Mamy pewną istotną przewagę.

Nie przejmują się nami.

I tu ma rację, wypierdki.

To misja samobójcza.
Gwarantuję wam to. Do zobaczenia w piekle.

Będę trzymał widły i dziabał was w pupcie.

Naszym orężem jest działanie z ukrycia.

Dziwaku, znasz się
na podglądaniu z podziemi,

więc powiedziesz szwadron

przez ścieki do sali tronowej od dołu. Tu.

Władko, ty powiedziesz Elf Force Five
i spotkasz się z Dziwakiem tutaj.

To dużo lepszy plan od mojego,
by utopić wszystkich w gorącym karmelu.

To był głupi pomysł.
Po prostu lubię gorący karmel.

Tu Merkimer, halo.

Jakież to bojowe zadanie macie
dla tak popularnego Dreamlandczyka jak ja?

Ja bym się przydzielił do PR-u.

Mógłbyś śledzić każdy ruch Dagmar
i Złej Bean, zbytnio się nie podniecając?

Niczego nie obiecuję.

A reszta ustawi się tu,
gotowa na atak z zaskoczenia.

Super, wreszcie jakiś pożytek
z niesprzedanych figurek Luciego.

Wypraszam sobie.

Ludzie wykupili figurki Elfo,
by przerabiać je na małe bonga.

Przynajmniej nie jestem gumową świnką.

Ściskasz mnie i puszczam bąka.

Ty czy zabawka?

Dzięki. Dałem się wrobić.

Wiem, że lubicie się przekomarzać,
ale dość tego.

Rozdzielimy Dagmar i Złą Bean.
To będzie decydujące starcie.

Starcie sera?

Nie, babciu Myszkin. Powtarzam,
w naszym planie nie ma miejsca na ser.

Tylko przemoc i zwycięstwo.

Przemoc. W to mi graj.

Nie umiem tego wyjaśnić,

ale teraz wiem, że to jedyne wyjście.

Doszczętnie wyeliminować Dagmar? Rety.

Najgorsze jest to,

że może nigdy się nie dowiem,
czy to coś dało.

A jeśli nie?

Naprawdę bym się wkurzyła.

Zakładając, że nadal bym tu była.

Obawiam się, ma rację, Zøg.

Czasem bohaterowie
muszą się poświęcić dla innych.

A sądząc po twoich mocach,
wiem, że to o tobie mówiły

przepowiednie, pieśni, ludowe podania,
limeryki i graffiti na wychodku.

Beanie, nie słuchaj Złego Jo.

Wielkiego Jo.

Wielki Zły Jo. To niesprawiedliwe wybierać
między egzystencją a ocaleniem Dreamland.

Córeczko, ocal siebie.
Jesteś wszystkim, co mam.

Jedyne dziecko, z którym mogę
wypalić na spółkę cygaro.

Pozostałe nie umieją się zaciągnąć.

Tiabeanie, nadejdzie czas,
gdy będziesz musiała wybrać,

dla kogo byś żyła, a dla kogo umarła.

- Mora.
- Ta syrena?

A jak myślisz?

Jest trzecia rano.

Tu DJ Chazzzzz i smooth jazz na dobranoc.

Solo na bębnach!

TERAPIA GRUPOWA W TOKU

Chcę wrócić do domu, wziąć kąpiel,
zabić mamę i robić swoje.

O zbyt wiele proszę?

Bean. Nauczyłaś się mówić
sama do siebie na głos.

- Dobrze. Podzielisz się z nami?
- Odepnij mnie.

Podzielę się pięścią z twoją gębą.

Tak chcesz wykorzystać nasz czas
i moją twarz?

Zupełnie jak moja matka.
Podważasz, co mówię.

Chyba jesteś na dobrym tropie.

Całe życie, gdzie się nie obrócę,

słyszę w głowie jej głos i krytykę.

Prześladuje mnie. Mieliście kiedyś
podwodny erotyczny sen,

w którym wasza matka
podgląda was zza koralowca?

W każdym jednym.

Tak jest. Dalej, wyrzuć gniew.
Nie hamuj się. O to właśnie chodzi.

Przez Dagmar zawsze czułam,
że coś jest ze mną nie tak.

Źle się wysławiałam, źle się ubierałam,
nie tak szydziłam z Bunty.

Może ze mną nie jest nic nie tak?
Ani z wami.

To mi się podoba.

Nie wierzyłam, gdy mówili
o mnie „zbawczyni”, „wyjątkowa”,

bo myślałam, że tylko sprawiam problemy.

Ale wiecie co? Uświadomiłam sobie
tu i teraz, na tym krześle,

że wszystko z góry zostało ukartowane.

Jak odmieńcy jak my mogą coś osiągnąć,
gdy ludzie jak moja matka

czy jak ty bez przerwy zmieniają zasady?

Otóż to nie ja stanowię problem. Tylko wy.

Interesujące. Twierdzisz,
że osoby z autorytetem jak ja,

rodzice, policjanci, nauczyciele WF-u,
instruktorzy jazdy, ochroniarze,

nadęci maître d' lub samo społeczeństwo
stanowią problem?

I ponieważ boimy się tego,
co jest w nas i co w was widzimy,

trzymamy was w takich okropnych miejscach,
żeby nie zaprzątać sobie wami myśli?

To jakieś szaleństwo.
Dobrze, że jesteś w wariatkowie.

Nie. Powinniśmy być

na swobodzie, by móc żyć w spokoju

i zabijać tych, którzy nam go zakłócają.

- Podkręcić gaslighting!
- Co?

Bean, ten wilczy dół
to świątynia akceptacji.

Zaakceptuj więc moje żądanie
i posadź tyłek z powrotem.

Nie mów mi, co mam robić ze swoim tyłkiem.

Nie rozumiesz?
Nie możesz już nam rozkazywać!

Nie. Teraz jesteśmy wolni.
Tak. Wiemy, kim naprawdę jesteśmy.

Tak! Kim jesteśmy?

Chazzzzz, Zbytnik, Bean dostała hyzia.
Pora na terapię szokową.

- Nie. Przestańcie.
- Spokojnie, Bean. Daj się ucapić.

Puszczajcie, wy kreatury!

Daj jej kopa, pielęgniarzu.

No co ty. Więcej.

Bean, dobrze się czujesz?

Nie, jestem mocno poirytowana.

Naładowali cię. Zrób to swoje zium!

Uciekajcie! Bądźcie wolni, obłąkańcy!

Nieście swoją chorobę psychiczną
w cztery krańce świata!

Zaangażuję się w politykę.

Czas rozpocząć zabijanie.

Straże, na pomoc!

Tato, uciekaj!

Niezbyt się poczuwam.

SZATNIA

Cieszę się, że się przyjaźnimy.
Chodź, pacynkowy Wieprzyku.

Panie i panowie,
chłopcy i dziewczęta, gbury i głupcy.

Drżyjcie i podziwiajcie

posłuszną córkę pięknej królowej Dagmar.

Płaszczcie się przed krnąbrną księżniczką,
impertynencką imperatorką,

boginią w gorsecie i niesłusznie
zdyskwalifikowaną Miss Nastolatek Ohio,

Tiabeanie Mariabeanie
de la Rochambeau Grunkwitz.

Przed wami Bean!

Czołem, przegrywy.

Co tu jest grane? To nie nasza Bean.

Uczesała się.

I ta blizna na szyi!

Widać, że miała lifting.

- Nie akceptujemy cię.
- To zaakceptuj to.

- Akceptujemy cię!
- Akceptujemy cię!

Pospiesz się. Przecież ich widziałeś.

Mieszkańcy Dreamland sami się nie ocalą.

Wieprzyk!

Wieprzyku. Miesiącami
modliłem się o kolejne spotkanie.

Od kiedy ktoś cię dziecięciem porzucił
w Zaczarowanym Lesie i cię ocaliłem,

po czym porzuciłem tydzień później tam,
gdzie cię znalazłem,

a trzy dni później powodowany winą
wróciłem, a ty nadal żyłeś,

więc cię wychowałem, choć nic nie mówiłeś,

tylko patrzyłeś na mnie
z gorzkim wyrzutem,

poświęciłeś całe swoje życie,
by mi służyć i eliminować demony.

Nie chcę już, byś dla mnie pracował.

Nie zwalniam cię.
Proponuję partnerski układ.

Trzymasz nóż za plecami?

Nie powiem, że na to nie zasłużyłem.

Proszę tylko, byś ciął precyzyjnie.

Wieprzyku.

Nawet upiorne typy bywają uczuciowe.

Zaciągnij nas do Dreamland.

I żadnych postojów na siusiu
czy kiełbaski z grilla, partnerze.

ZAKŁAD DLA OBŁĄKANYCH TWINKLETOWN

Popatrz. Widzisz ten zamek na wzgórzu?

Prawie jesteśmy w domu.

Dreamland wygląda stąd niewinnie i uroczo.

Widzisz to migoczące czerwone światełko?
To twoja sypialnia.

To jak, skarbie? Jesteś gotowa?

Jestem.

A potem pojmiemy Bean
i jej przemądrzałą gromadkę

i zamordujemy ich z zimną krwią.

Pozwolisz mi zabić Bean, mamusiu? Proszę.

Zabijemy ją wspólnie, kochanie.
Całą rodziną.

Napisy: Ewa Nowicka