All language subtitles for saviourhd-alphabetangstoderliebe-avc

Mamy niesamowitą moc.

Moc wyobraźni.

Każdy aspekt ludzkiej kultury
jest produktem tej wyjątkowej cechy.

Cechy, która doprowadziła do rozkwitu
niesamowitego bogactwa kultury

przedsiębiorczości, innowacji.

Zrodziła 6000 języków.

Dzięki niej nasz gatunek
stworzył Hamleta,

dzieła Mozarta, rewolucję przemysłową,
hip hop, jazz,

mechanikę kwantową,
teorię względności, silnik odrzutowy

i wszystkie inne wyznaczniki rozwoju
ludzkiej kultury.

Ale według mnie obecnie systematycznie

niszczymy ten potencjał
w naszych dzieciach

i w sobie samych.

Świadomie nie powiedziałem,
że robimy to „celowo”.

Nie uważam, żeby było to działanie
celowe, ale jest systematyczne.

A najgorzej, że robimy to
rutynowo, bezrefleksyjnie.

Przyjmujemy na wiarę
określone koncepcje szkolnictwa,

dzieci, edukacji,
społecznej użyteczności

i zapotrzebowań,
celów gospodarczych...

Przyjmujemy je na wiarę,
mimo że są błędne.

ALFABET

Latawiec symbolizuje nadzieję.

Jest metaforą edukacji.

Widzimy w naszych dzieciach latawce,

których sznurki dzierżą
rodzice i szkoła.

Chcemy, by wzleciały wysoko,

ale zarazem próbujemy
ciągle je kontrolować.

Wielu rodziców kieruje się tą zasadą
w swojej praktyce wychowawczej.

Nazywam się Yang Dongping.

Jestem profesorem pedagogiki
na Uniwersytecie Pekińskim.

Jestem szefem grupy roboczej
„Edukacja w XXI wieku”.

Doradzam też rządowi
w kwestii ustawodawstwa edukacyjnego.

Przez długi czas Chiny nie zachęcały
do współzawodnictwa.

Naszym mottem była równość.

Społeczeństwo, w którym
wszyscy jedzą z jednego "garnka”.

Otwarcie na świat i reformy
przyniosły gospodarkę rynkową,

która z kolei zaostrzyła
konkurencję w szkołach.

Dziś uczniowie szkół podstawowych,
średnich i wyższych

wciągani są w wir współzawodnictwa.

Rodzice tych dzieci wiele poświęcili.

Wybudowali te osiedla,
całe nowe miasto.

Uczniowie tej szkoły dla dzieci
robotników migrujących

różnią się od swoich miejskich kolegów.

Nadal zachowują się
jak prawdziwe dzieci.

Miejskie szkoły, zwłaszcza te elitarne,

osiągają rezultaty drogą ostrej
konkurencji i presji egzaminacyjnej.

Rząd i rodzice mają duże oczekiwania
względem dzieci,

chcą by zdobywały nagrody.

Można sobie wyobrazić,

jak bardzo tego typu presja
kłóci się z naturą dziecka.

Wszyscy wiedzą, że tak jest,

ale kładziemy nacisk na awans społeczny

i dostanie się na najlepsze uczelnie.

Dlatego wszyscy padają ofiarą

tego niezdrowego fenomenu.

Kolejny korek.

Myślałby kto, że gdy zbudują obwodnicę...

Tymczasem po kilku latach
wracamy do punktu wyjścia.

Pracuję dla OECD,

Organizacji Współpracy
Gospodarczej i Rozwoju,

która stara się kształtować
działania państw w kierunku

polepszenia jakość życia ludzi.

Edukacja jest
jednym z filarów tej pracy.

Przedstawię teraz naszego gościa.

Przedstawię teraz naszego gościa.

Po prawej stronie widzicie
pana Andreasa Schleichera.

Jest on jednym z wiodących
ekspertów w zakresie PISA

i motorem tego programu.

W Niemczech nazywany jest „Panem PISA”.

Razem pojechaliśmy do Ameryki.

Pojechaliśmy do Los Angeles,
Nowego Jorku...

Do wielu miast.
Odwiedziliśmy Yale, Harvard.

- Świetnie.
- Piękne miejsca.

Dobrze, że macie tu możliwości rozwoju.

Zwykle zabiera to 12 lat.

Dlaczego chcesz
ukończyć program w 9-10 lat?

Nasza szkoła chce sprawdzić,
czy poradzimy sobie z tym systemem.

Czyli zdajesz te same egzaminy,
co inni uczniowie,

ale szybciej i wcześniej.

Masz życie poza szkołą?

Tak. Oczywiście.

Jest mnóstwo zajęć pozaszkolnych.
Tutaj jest wystawa szkolnych...

Nawet, gdy kończysz szkołę 2 lata
wcześniej, jesteś 10 lat starsza.

Więc warto.

Ci ludzie nad teraźniejszość
przedkładają przyszłość.

Każda rodzina oddałaby ostatni grosz,

żeby jej dzieci dostały się
do najlepszych szkół.

Widzimy, że naprawdę wiele
da się wydobyć z każdego dziecka.

W Chinach certyfikaty i egzaminy
stały się lukratywnym interesem.

Dodatkowe kursy i korepetycje dla
uczniów szkół podstawowych i średnich

są na porządku dziennym.

Od 2009. r. 14 firm z tego sektora jest
notowanych na amerykańskiej giełdzie.

Generują ogromne zyski.

Doszło do tego, że niektóre przedszkola
zadają dzieciom prace domowe.

Wszyscy niepokoją się
perspektywami gospodarczymi.

To nowy fenomen.

Olimpiada Matematyczna
jest koszmarem każdego dziecka.

- Spójrz. To prosta linia, prawda?

Tu masz 16, tu 4.
Jaka to część 64?

- Półtora.

Dolne linie są po tej stronie.

Teraz potrzebujemy celu.
Jak go znajdziemy?

Trzeba przedłużyć te dwie do styku.

Przedłużamy i uzyskujemy A.
Możesz połączyć A z B1.

Ale jak połączysz C1 z A?

Tak, żeby nie było żadnych linii?

- Narysowałem je na twój użytek.
- No nie ma ich.

Skoro tak, to czy mamy połączyć C1 z D?

Tak.

- Dobrze. W ten sposób łączymy je z BO?

- Teraz możemy wyliczyć kolejny punkt.

Potrafisz zrobić to samemu?

1 do 5.

Nie... 2 do 4.

Nie. Zaraz.

- 3 do 2.
- 3 do 2.

Pole trójkąta BOE?

Pole trójkąta COE?

- A w sumie?

- Czyli teraz możemy obliczyć 1A?

Pole 1E minus...?

4A.

- Czyli teraz wystarczy dodać.

A możemy to całkowicie podzielić?

Jedną z cech systemu opartego
na egzaminach jest to,

że nie sprzyja dywersyfikacji opinii.

Jedynym celem jest odnalezienie
standardowej odpowiedzi.

A to właśnie standardowe odpowiedzi
zabijają chińską kreatywność.

Dlatego dzieciom,
które wychowały się w tym systemie,

brakuje umiejętności niezbędnych,

by poradzić sobie
z przemianami społecznymi

i podważać ustalone dogmaty.

Jeśli chodzi o miejsca pokroju Chin,

jestem optymistą.
Wiedzą, w jakim kierunku zmierzają

i są gotowi równoważyć przyszłość
z dniem obecnym

inaczej niż my.

Wiele osiągnęliśmy.
Możemy czerpać z długiej tradycji.

To solidna podstawa.

Ale w świecie, który każdego dnia
rzuca nam nowe wyzwania,

samo to nie wystarczy.

W porównaniu z resztą świata,

chińscy uczniowie najkrócej śpią,
najwięcej czasu spędzają w szkole,

są poddawani największej
presji egzaminacyjnej

i są najnieszczęśliwsi.

Zazdroszczą swoim rodzicom,
którzy mogą w weekendy dłużej pospać

i oglądać wieczorem telewizję.

Odmawia im się prawa do odpoczynku.

Od pierwszej klasy uczymy ich
nienawiści do nauki.

Oczywiście jest też wiele minusów.

Presja, jakiej poddawani są
tutejsi uczniowie,

stawiane im wymagania...

Na pewno człowiek nie życzyłby
tego swojemu dziecku.

Pewnie nie zgodziłby się na coś takiego.

Ale wymaganiom towarzyszą
zachęty i bardzo silne wsparcie.

To za skok wzwyż.

Zajął piąte miejsce. W trzeciej klasie.

To za skok wzwyż w czwartej klasie.

W trzeciej zajął drugie miejsce.
W czwartej się poprawił.

Trzecie miejsce w piątej,
bieg na 400 metrów.

Nagroda dla Wzorowego Ucznia,

drugie miejsce za skok wzwyż.

Wzorowy Uczeń,

Gwiazda Nauki,

Pierwsze miejsce
w Olimpiadzie Matematycznej,

to z piątej klasy, z tego roku.

To z czwartej klasy.

Nie, to drugie miejsce, w piątej klasie.

Pierwsze miejsce w Ogólnokrajowej
Olimpiadzie Matematycznej

w piątej klasie.

Proszę...

Załóż go, mały.

Prawda, że ładny?

Z 2012 roku. Taka pamiątka!
Pierwsza nagroda.

A będą kolejne!

Jeszcze to powtórzysz.

Pojawiło się hasło:

„Dzieci nie mogą mieć
opóźnionego startu!”

Teraz już nawet małe dzieci
muszą ze sobą współzawodniczyć.

Konsekwencje tego stanu rzeczy są jasne:

nasze dzieci może i wygrywają na starcie,
ale na dłuższą metę przegrywają.

Nasi uczniowie wyrastają

nie na ludzi pełnych kreatywności
i ciekawości świata,

lecz na maszyny do zdawania egzaminów.

Co roku w okresie egzaminów
na uniwersytety

pojawiają się doniesienia
o samobójstwach.

Naprawdę wielu.

Można powiedzieć, że nigdy
w historii Chin nie było tak źle.

Chiny osiągają świetne wyniki w testach
PISA we wszystkich dziedzinach

i stawiane są za wzór edukacyjny.

OECD zaczęło traktować edukację
jako czynnik gospodarczy

i pole ekspansji biznesu w 1990r.

Test PISA został stworzony

w celu zwiększenia konkurencji
w sektorze edukacji.

Nazywam się Gerald Huther.

Studiowałem biologię,

następnie zająłem się
badaniami nad mózgiem.

Konkretnie neurobiologią.

Przez 20 lat prowadziłem
eksperymenty naukowe.

Ostatnio bardziej interesuje mnie
znalezienie praktycznego zastosowania

dla zdobytej w ten sposób wiedzy.

Na miejscu tego kościoła podczas
Wojny Trzydziestoletniej stała wioska.

Wojska katolickie i protestanckie
plądrowały ją na zmianę,

aż została zrównana z ziemią.

Tak wygląda cała nasza historia.

Wojna, cierpienie, wypędzenia.
I nieustający strach.

Obecnie wiemy, że rodzice
przekazują swoje obawy dzieciom.

Boją się, że ich dzieci
nie wyrosną na ludzi

i obarczają je swoimi obawami.

Nazywamy to międzypokoleniowym
transferem doświadczenia,

w ten sposób strach ten wpisuje się
w umysł dziecka.

Skądś musiało się to wziąć -
a jedynym wyjaśnieniem jest historia.

To cierpienie ukształtowało
cały nasz system edukacyjny.

Było to niezbędne
w celu prowadzenia kolejnych wojen...

Młodzi ludzie musieli działać
płynnie i skutecznie,

więc szkoły szkoliły ich w tym kierunku.

W przypadku szkół kadetów
nie było zresztą innej możliwości.

Ale głód wykwalifikowanych kadr
nie ograniczał się do wojska,

potrzebowała ich cała gospodarka.

Epoka maszynowa wymagała ludzi
działających jak maszyny.

W ten sposób konstruowano więc szkoły.
W ten sposób nauczano.

Dzięki temu absolwenci szkół
płynnie wykonywali polecenia.

Jeśli trzeba było przez cały dzień
ruszać wajchą - ruszałeś wajchą.

A gdy trzeba było pompować gaz
do komór w Auschwitz - pompowałeś gaz.

Chyba właśnie wtedy zrozumieliśmy,
zwłaszcza w naszej części świata,

że niedobrze jest przyuczać ludzi
do bezkrytycznego wykonywania poleceń.

McKinsey jest wiodącą
firmą konsultancką.

Pomagamy dużym korporacjom
rozwiązywać strategiczne problemy,

rozwijać się i wykorzystywać
nadarzające się okazje.

Chcemy stworzyć
najlepszym młodym talentom

możliwość wykazania się
w konkurencyjnym środowisku,

zademonstrowania swoich
umiejętności i priorytetów.

Powinni nauczyć się
próbować nowych rzeczy.

Według mnie to fantastyczne,

gdy wszyscy z radością ciężko pracują,
by osiągnąć coś dla firmy.

Tak jest w przypadku Porsche.

Jest to w najlepszym
interesie pracowników.

Rynek rządzi.

Jakie cechy powinien mieć w przyszłości
idealny menedżer?

Być zorientowany na wynik.

Nic innego nie ma znaczenia.

- Bez względu na wszystko?
- Bez względu na wszystko.

Opublikowano niedawno świetne badanie
na temat myślenia dywergencyjnego.

Myślenie dywergencyjne
to nie tyle kreatywność,

co potencjał do bycia kreatywnym,

zdolność dostrzegania
wielu odpowiedzi na dane pytanie,

wielu interpretacji samego pytania,

postrzegania problemów w nielinearny
i niekonwergentny sposób.

Są testy sprawdzające tę umiejętność.
Zrobiono je 1500 ludziom.

Przy wyniku powyżej określonego poziomu

jesteś uznawany za geniusza
myślenia dywergencyjnego.

Jaki odsetek ludzi spośród tych
1500 przekroczył ten próg?

Wiek 3-5 lat:

98% osiąga poziom geniuszu

Badanie oparto na strategii
porównań podłużnych,

więc te same dzieci zbadano
5 lat później, gdy miały 8-10 lat.

Wiek 8-10 lat:

32% osiąga poziom geniuszu

I po kolejnych 5 latach,
gdy były w wieku 13-15 lat.

Wiek 13-15 lat:

10% osiąga poziom geniuszu

Do tego zbadano 200 000 dorosłych
powyżej 25 roku życia,

jako grupę kontrolną.

Powyżej 25 lat:

2% osiąga poziom geniuszu

Wyłania się z tego ciekawa historia.

Badanie dowiodło dwóch rzeczy:

po pierwsze wszyscy mamy tę zdolność

a po drugie -
przeważnie z wiekiem zanika.

Dzieci te z biegiem lat
doświadczyły wielu rzeczy.

Ale jestem przekonany, że najważniejszym
czynnikiem była edukacja.

Spędziły 10 lat w szkole,

w której mówiono im, że jest
jedna odpowiedź, ta z tyłu podręcznika.

Nie dzieje się tak, dlatego,
że tego chcą nauczyciele.

Po prostu tak to wygląda.

Jest to wpisane w DNA edukacji.

Jeśli tak jest, to musimy
radykalnie odmienić nasze myślenie.

Porzucić obsesję
na punkcie wykonalności,

poszukiwania kolejnego sposobu
na poprawę edukacji,

czy osiągnięcie lepszych wyników PISA.

Oznacza to,
że ludziom nie można edukacji narzucić,

że trzeba ich do niej zachęcić.

Może teraz rozumiecie już,
co określam mianem samozarządzania.

Nie można instruować kogoś na siłę.

To niemożliwe
z neurologicznego punktu widzenia.

Uczyć można się tylko wtedy,
gdy się tego chce.

Nie można nikogo zmusić do chęci nauki.

Można tylko zachęcać.

Na tym polega nauczanie.

Opowiem wam o pierwszym rozdziale.
„Gra i Znak.”

Pracuję z dziećmi od ponad 60 lat.

Ale nie w systemie szkolnictwa.

Jako nauczyciel
byłbym już na emeryturze...

- To bardzo zabawne...
- I prawdziwe.

...na zasłużonym wypoczynku.

Ale nie wyobrażam sobie
porzucenia swojego zajęcia.

Nadal pracuję bez wytchnienia,
jak za młodu.

Gdy spojrzeć na rysunki małych dzieci,
są takie urozmaicone.

Ale gdy tylko trafiają do szkoły -
to bogactwo nagle znika.

Pojawia się coś innego, coś wyuczonego.

Dzieci przestają być spontaniczne.

Zaczynają wykonywać zadania,

by uszczęśliwić dorosłych
i spełnić ich oczekiwania.

Dziecko może zrobić, co chce.

A chce robić tylko to, co potrafi.

To naturalna droga rozwoju dziecka.

Ale rozwój ten jest możliwy
tylko u dzieci,

którym pozostawiono tę swobodę.

Na pewno nie u dziecka
uczonego według programu.

To najgorszy sposób wychowywania dzieci.

Wpajanie im,
że nic nie osiągną samodzielnie,

jeśli się bardziej nie wysilą.

Nazywam się Arno Stern.

Urodziłem się w 1924 r. w Kassel.

Jestem sługą w grze malowania.

Wymyśliłem ten zawód.

Nie istniał wcześniej.

Podobnie jak mój Malort,
w którym wszystko się zaczęło.

To z niego wyrosła moja praca.
Moja służba.

To z niego wyrosła moja praca.
Moja służba.

Ma tu miejsce specyficzna zabawa.

Dołączają do niej ludzie w różnym wieku.

Najmłodszy ma dwa lata, najstarszy - 70.

Bardzo cenię sobie tę różnorodność.

Dzięki niej nie ma mowy
o współzawodnictwie.

Wszystkich traktujemy tu poważnie.
I każdy to czuje.

Wskutek tego ludzie
zaczynają się zmieniać.

W życiu znosimy wiele nieprzyjemności.

Ludzie porównują cię,
oceniają i robią ci wyrzuty,

przez co nie masz, jak dowiedzieć się,
że jesteś w czymś naprawdę dobry.

W zabawie nie chodzi o stworzenie
wyprodukowania czegoś,

lecz o przyjemność i aktywność.

Zabawa angażuje całego człowieka.

A właśnie tego nie znajdziesz w szkole.

Mawia się, że dzieci powinno się
uczyć powagi życia.

Ale to zabawę należy traktować poważnie.

Angażuje ona wszystkie twoje
umiejętności, tym samym je ćwicząc.

Zabawa powala ci dotrzeć
do swojego rdzenia.

Nie potrzebujesz niczego innego.

Życie każdego dziecka
powinno obracać się

wokół tańca, muzyki i malarstwa.

Cała reszta przyjdzie naturalnie.

Te tzw. przedmioty dodatkowe powinny być
sednem życia każdego dziecka.

Dzięki nim byłyby
spełnionymi jednostkami

o nieograniczonym potencjale.

Oczywiście to nie przystaje
do programu nauczania.

Ale szkoły w ogóle ignorują
prawdziwe potrzeby dziecka.

Programy nauczania oparte są
na założeniach świata dorosłych.

Dzieci wpychane są na siłę w przegródki.

Widzę, co dzieci tracą
w toku wychowywania.

Te, które trafiają do Malortu
i odzyskują kontakt ze swoim wnętrzem,

te którym udaje się przełamać
zewnętrzne wpływy, są genialne.

I każdy może to osiągnąć,
jeśli mu na to pozwolić.

Musimy zrozumieć,
jak łatwo jest zdeformować człowieka

i uczynić go czymś innym, niż miał być.

Społeczeństwo raczej nie potrzebuje
pewnych siebie jednostek.

Ludzi o silnej woli.

Preferuje jednostki uległe,
które dopasują się do systemu.

Szkoła ma chyba na celu
delikatne unieszczęśliwienie ludzi.

Nie jakoś strasznie,
bo wtedy by się zbuntowali.

Ot na tyle, żeby poczuli potrzebę
ucieczki w konsumpcjonizm.

Szkoła jest częścią tego mechanizmu.

Niszczy w dzieciach to, co najlepsze.

Zamiast zajmować się swoim światem,
dzieci przejmują to, czego są nauczane,

a co ma niewiele wspólnego
z ich faktycznym potencjałem.

Rodzice i nauczyciele mają określone
koncepcje tego, co jest ważne

i czego trzeba uczyć 3-letnie dzieci.

Na pewno trzech języków w przedszkolu.

Wszak neurologowie twierdzą,

że ośrodek języka ojczystego w mózgu
może pomieścić 3 języki.

A jak się przyłożymy, to może nawet 5.

Ale dziecko doświadcza tych
dodatkowych zajęć w następujący sposób:

uczą mnie w szkole angielskiego,

choćby i w formie zabawy,

mimo że w ogóle go nie potrzebuję.

Więc jego pierwszą
stycznością z edukacją

jest przymus nauki rzeczy niepotrzebnej.

Musimy zastanowić się nad sobą
I nad tym, co robimy tym dzieciom.

W miejsce cudownych,

samozarządzających się
procesów mózgu dziecka

wciskamy ukierunkowującą strukturę,

aż otrzymujemy kogoś, kto nie ma odwagi
pokazać, w czym jest dobry.

W tym archiwum trzymamy obrazy

sięgające czasów wojennego sierocińca,
czyli 1946 r.

Co roku dochodzą nowe owoce twórczości
z paryskiego Malortu.

Mamy tu więc ok. 500 000 dokumentów.

Nie dlatego,
że to wielkie dzieła sztuki,

ale dlatego, że są bardzo istotne
dla moich badań.

Czasem wpadam na ulicy na ludzi

twierdzących, że malowali ze mną
jako dzieci,

30, 40, nawet 50 lat temu.

Wszyscy mówią mi, że to były
najlepsze chwile ich dzieciństwa.

Co za bogactwo.

Niektórzy dodają, że był to
kluczowy element ich rozwoju.

Klucz ptaków.

Kolejny.

I kolejny, pod innym pretekstem.

Ze ścieżką...

która tutaj ciągnie się dalej.

Marzec 1976r.

To dziecko nie może przestać powtarzać.

Dzieci muszą powtarzać rzeczy,
które sprawiają im przyjemność.

Kolejny akwen, jaki pełen życia.

Czuć podekscytowanie dziecka

doświadczającego tego raz za razem.

Widać to było u każdego dziecka,
które trafiło do Malortu.

Od, powiedzmy, 1950 do 1980 roku.

Drzewa.

A potem wszystko się zmieniło.

To niedawny malunek.

Z 2007r.

Wygląda jak rzetelny
obraz abstrakcjonistyczny.

Spójrzcie na ten.

Nie ma w nim zabawy,
radości, przyjemności.

Kolejna kompozycja
kierująca się określonymi regułami.

Dziecko trzyma się tych zasad,
zamiast się bawić.

Aż zadajesz sobie pytanie:
po co to robi?

Jaki ma w tym cel?

Tu celem było ukazanie gór,

dziecko w ogóle się nie bawi.

Jakby osaczało i przytłaczało je to,
czego je nauczono.

Od razu widać, że coś się zmieniło.

A powód jest jeden.
Dzieci są teraz przytłoczone.

Gdy patrzą na pustą kartkę,
zaczynają zastanawiać się,

jak spełnić oczekiwania dorosłych,
instruktorów.

Dziecko przestaje się bawić.

Gdy widzi przed sobą kartkę,
przestaje być dzieckiem.

Staje się teoretykiem.
Chłodnym dorosłym.

To żałosny widok.

Chodzę do 9. klasy
w hamburskiej szkole i mam problem.

Wszyscy wiemy, że szkoła to nie życie.

Ale moje życie składa się ze szkoły.
Czyli coś jest nie tak.

Wracam do domu o 16:00.
Do łóżka kładę się po 23:00.

Nie dlatego, że oglądam telewizję,
relaksuję się, czy się bawię.

Mój umysł jest pełny. Przepełniony.

Co sobie myślą ludzie,
którzy zarządzają naszymi szkołami?

Jaki mają z nas pożytek rodzice?

Jak mamy za 30 lat
łożyć na ich emerytury,

skoro już dziś jesteśmy wrakami?

To, o czym piszę,
powinno zainteresować wszystkich.

Uczniów, rodziców,
rodzeństwo, nauczycieli.

Chciałabym się poskarżyć, ale jak?

Komu? Skoro nikt
nie bierze za to odpowiedzialności?

Nazywam się Thomas Sattelberger.

Jestem kadrowym Deutsche Telekom.

Pracuję w tej branży od 40 lat.

Jestem chyba kadrowym
z najdłuższym stażem w kraju.

Przez 20 lat pracowałem
dla Daimlera-Benza,

przez 10 lat dla Lufthansy,

a następnie przez 4 dla Continental AG.

Deutsche Telekom
zatrudnia 250 000 pracowników.

Mamy niemal 60 miliardów euro obrotu.

Jesteśmy trzecim największym koncernem
telekomunikacyjnym świata.

Ministerstwo Edukacji
jest zakorzenione w tradycji pruskiej.

Nie udało mu się przewartościować,

by lepiej odpowiedzieć
na potrzeby świata,

w którym wydawanie poleceń,
dopasowywanie i przymuszanie

nie są już kwestiami kluczowymi.

Mamy ogromne rezerwy
nieodkrytego talentu.

Ale „dopasowując” ludzi

nie pielęgnujemy
ich naturalnego potencjału,

który może być nieco inny,
nieco mniej konformistyczny,

nieco mniej dostosowany
do norm społecznych.

Standardy edukacyjne są często
formułowane przez rządzącą elitę,

która wyniosła swoje pojmowanie nauki
z bardzo rygorystycznego systemu.

Nie robimy postępów
w kwestii zatrudnienia.

Bo jesteśmy uważani za tykającą bombę.

Tykającą bombę.

Za zagrożenie,
nie w sensie hierarchicznym,

lecz dlatego, że pracodawca myśli sobie:

„Ma 30 lat,
więc pewnie zaraz zajdzie w ciążę.

Gzy powinienem dać jej awans?

Ile ryzykuję? Zainwestuję w nią,

a ta zajdzie w ciążę i pryśnie...

W Szwajcarii masz 13 tygodni.

I koniec. Potem albo wracasz
do pracy albo nie.

Nie odbija się to negatywnie
na twojej karierze.

Przez 6 lat była poza rynkiem pracy.

Całkowicie. Trzeba ją ponownie
zintegrować z zespołem.

I ma od razu zrobić zawrotną karierę?

To koniec.

W wieku 40 lat? Jeśli pierwsze
dziecko urodzisz w wieku lat 35,

a drugie w wieku 37, czyli i tak późno,

na pewno nie zostaniesz prezesem
w wieku lat 40.

Problem polega na tym,

że obecny system edukacji
został zaprojektowany w innej epoce.

W oparciu o zapotrzebowania gospodarcze
epoki industrialnej.

Potrzebowano wtedy szerokiej
rzeszy ludzi do pracy fizycznej,

mniejszej grupy
do zarządzania nimi,

oraz jeszcze mniejszej
do administracji państwowej:

prawników, sędziów, lekarzy-
stąd uniwersytety.

Tzw. „predyspozycje akademickie”.

Wynikł z tego obecnie już
bardzo głęboko zakorzeniony podział

na „naukowców” i „nienaukowców”.
Na mądrych i niemądrych.

Wskutek tego wielu genialnych ludzi
nie uważa się za takich,

bo są oceniani według tych
bardzo wąskich kryteriów.

Czyli mamy dwa filary:
gospodarczy i intelektualny.

Ten model wprowadził chaos
do życia bardzo wielu ludzi.

W przypadku niektórych
świetnie się sprawdził,

są ludzie, którzy bardzo na nim
skorzystali. Ale większość - nie.

Co zrodziło wielki problem.

Mam na imię Patrick
i mieszkam na północy Dortmundu.

Od małego, przez całe życie.

Panuje tu ogromne bezrobocie.
Ponad 20%.

Powiedziałem, że chciałbym zostać
praktykantem. Odprawili mnie z kwitkiem.

Najpierw mam się zgłosić
do min. 3 agencji pracy tymczasowej.

Powiedziałem, że chcę
uzyskać kwalifikacje.

Być kimś więcej,
niż pracownikiem tymczasowym.

„Tak, ale najpierw musisz się
tam zgłosić.”

Więc zgłosiłem się do agencji i dostałem
pracę niewymagającą kwalifikacji.

Ale co to za życie?

Skończyłem tylko liceum,
ale z dobrymi ocenami.

Bardzo się staram znaleźć pracę.
Ustatkować się.

Zarobić jakieś pieniądze.
Ale nie udaje mi się.

Robisz wszystko, co możesz,
lecz na darmo.

Trudno wyrwać się z tej spirali.

Biorę udział w programie
przysposobienia do pracy,

podobnie jak wielu innych ludzi
w moim wieku i sytuacji.

Znaczy to, że nie jesteśmy
wliczani do statystyk.

Oficjalnie są niecałe
3 miliony bezrobotnych.

Ale to nieprawda.

Mnóstwo ludzi korzysta
z programów pracy tymczasowej

ze środków państwowych lub unijnych.

Ich statystyki też nie uwzględniają.

Mamy ponad 7-8 milionów bezrobotnych.

Tu Trójka.

4 wałęsających się nastolatków.
Pewnie Rosjan.

Idą w stronę starego rynku.

Zadzwoń sprawdzić,
czy wszystko w porządku.

Czwórka do Trójki.

Co się dzieje?

Na razie nic. Fałszywy alarm.

Zaczynam pracę o 22:00,
pracuję pięć razy w tygodniu.

Od 22 do 7 rano.

Jak etatowcy.

Tyle, że dostaję
znacznie mniej pieniędzy.

W sumie wychodzi 8 euro dziennie.

To niewiele.

Państwo zmusza człowieka
do przestępstwa.

Musiałbym kraść,
żeby mieć co jeść i pić.

Musiałbym zostać bandziorem.

Trzymanie się prawa
jest zupełnie bez sensu.

Jesteś wręcz zachęcany
do szukania innych sposobów.

Ten zawód nigdy nie zaniknie.

Co więcej, będzie coraz większe
za potrzebowanie.

Witam jurorów i publiczność.

Konkurs na Prezesa Przyszłości
rozpoczął się 7 miesięcy temu.

Dostaliśmy 2000 zgłoszeń, spośród
których wybraliśmy 80 najlepszych.

20 z nich przeszło
do tegorocznego finału.

Oto i oni.

Ta branża wkrótce
będzie warta miliard dolarów.

To rynek, który zmieni
przyszłość gospodarki.

Celem obu tych obszarów
musi być podbój rynku azjatyckiego.

Jesteśmy mocno niedoszacowani,
więc zagraża nam wrogie przejęcie.

Dobra wiadomość jest taka,

że akcje twoje i rodziny Schulz
mają lepsze notowania

i można je sprzedać
powyżej wartości rynkowej.

Jak wdrożyć tę strategię?

Potrzebujemy partnera strategicznego.

To jest najtrudniejsze.

Musimy skupić się
na marketingu i dystrybucji.

Przygotowałem szkic reklamy.

Kraksa to żaden problem.
Power Car Inside cię ochroni.

Jak wiecie,
jesteśmy mocno niedoszacowani,

więc może nam zagrażać wrogie przejęcie.

Dlatego przygotowaliśmy
wstępną strategię komunikacyjną.

Zaprezentowaliśmy ją, żeby polepszyć
notowania firmy na giełdzie,

bo obecnie cena naszych akcji
jest dość niska.

Dziękuję.

Obecnie gospodarka jest zorganizowana
na modelu wojskowym,

według kategorii „bitwa”
i „przetrwanie”,

„wygrana” i „przegrana”.

Takie postrzeganie gospodarki

jest głęboko zakorzenione także
w umysłach części młodych ludzi.

Według mnie to bardzo męskie podejście.

Porządkujesz świat w sposób racjonalny

sprowadzasz go do logiki rynku,

dodajesz do tego koncepcje
wygranej i przegranej

i opierasz na tym swoją karierę.

Oto założenia operacyjne naszego planu

przyciągnięcia klientów na górne piętro...

Przechodząc dalej trafiamy
do sektora AGD i gastronomicznego

następnie mamy
sekcję DIY i motoryzacyjną,

w której czeka na nas stylowy samochód,

ekscytujący element wizualny

i sprytne rozwiązanie użytkowe,

jest bowiem zarazem
gablotą pełną produktów.

Za kolejnym zakrętem mamy elektrykę.

Chciałbym zwrócić państwa uwagę
na podłogowy system informacji.

Oto on.

Kieruje klientów łukowatymi ścieżkami

między plakatami informującymi
o specjalnych ofertach

celowo umieszczonych na wysokości ręki.

Klienci po pracy są przeważnie zmęczeni,

więc częściej patrzą w dół niż w górę.

Poza tym spoglądając w górę,
ponad okularami, widzimy mniej.

Dlatego informacje o specjalnych
ofertach umieszczamy niżej.

Liczymy, że relaksując klienta

skłonimy go do kupna czegoś
poza tym, po co przyszedł.

Że uzna oferty z górnego piętra
za przekonujące

i dokona spontanicznych zakupów.

Mam nadzieję, że udało mi się
przedstawić przekonującą strategię

przyciągnięcia klientów na górne piętro.

Znam firmy, które są wyczerpane

niemal wyzute z kreatywności,

która pozwoliłaby im
zatrzymać się na chwilę

i ustalić, dokąd zmierzają i po co.

I jakimi innymi drogami
można dotrzeć do celu.

Wyczerpanie to wynika
bezpośrednio z faktu,

że światem rządzi wyłącznie gospodarka

coraz mocniej nakręcana,
o coraz krótszych cyklach.

Myślę, że wielu menedżerów wie,

że są niczym chomiki
uwięzione w kołowrotku.

System, w którym żyjemy
już nie przystaje do ich życia.

Więc wpadają w depresję.

Może się wydać, że przesadzam,

ale szkoła pozbawia mnie
najważniejszego: dzieciństwa.

Chciałabym po powrocie ze szkoły
jeszcze złapać trochę słońca.

Może zabrzmi to dziwnie,

ale marzę o tym, by móc robić,
co chcę już o 15:00.

Bo nie mam żadnych hobby.

Nie, żeby brakowało mi zainteresowań -
po prostu nie mam czasu.

Tak samo jest z moimi kolegami.

Nieodpowiedzialnie jest wychowywać
całe pokolenie ludzi bez hobby.

Oczywiście wszyscy jakieś mamy

ale czy zapytana przez swoje przyszłe
dzieci o to, jak wyglądało kiedyś życie,

będę musiała im opowiadać,
jak działa Facebook?

Zresztą nie będzie potrzeby,

przecież wszystkie będą
specami od komputerów

i będą korzystać z życia
jeszcze mniej od nas.

Dostaję 510 euro, z których 310 idzie...

Nawet nie 510,
bo potrącają mi transport.

330 na czynsz, 50 na prąd,
45 na bilety,

więc zostaje mi 80 euro.

Najedzenie potrzebuję
przynajmniej 50 tygodniowo.

Nijak się to nie domyka.

I tak miesiąc po miesiącu...

Dobrze, tak czy owak dziękuję.

Miłego weekendu.

Nie głosuję w wyborach. Nie
ma znaczenia, kto je wygra.

Wszyscy coś obiecują,
a potem nic z tego nie wychodzi,

za to jeszcze podnoszą podatki.

Po co głosować? To bez sensu.

Nie chcę dalej tak żyć.

Ściubić każdy grosz.

Chciałbym kupować jedzenie
bez patrzenia na ceny.

Kupować markowe rzeczy,
zamiast tych z supermarketów.

Jeansy za 70 euro. Bo mi się podobają!

Móc po prostu je kupić...

- Zauważyłeś rejestrację?
- Często tu staje.

Wyprowadza psa.

Chciałbym kupić mieszkanie albo dom.

Chciałbym zacząć żyć.

Chciałbym, żeby moje dzieci
miały wszystko, czego mi brakowało.

Moja żona też.

Chcę założyć rodzinę.

Być piekarzem i cukiernikiem.

Pracować w nocy, a w dzień
mieć czas wolny dla rodziny.

Zabierać ich do zoo, itp.

Tego zawsze chciałem - być piekarzem.

Niezły widok.

Zwłaszcza w nocy.

Jak skończą będzie jeszcze ładniej.

Ktoś stoi w oknie.

To szeryfowie.

- Czuwają, czy my czuwamy.
- Właśnie!

Uważam, że dotknął nas też drugi,
równoległy kryzys klimatyczny:

globalny kryzys zasobów ludzkich.

Idealnie analogiczny
do kryzysu ekologicznego.

Koszty uprzątnięcia
tego bałaganu są ogromne.

Podam wam kilka przykładów.

W zeszłym roku władze Kalifornii
wydały 3 miliardy dolarów

na stanowe uniwersytety.

A 9 miliardów dolarów na więzienia.

Trudno mi uwierzyć,

że co roku rodzi się
więcej potencjalnych przestępców

niż potencjalnych absolwentów.

Ludzie żyjący w złych warunkach
zaczynają postępować źle.

Byłem mistrzem regionalnym.

Mistrzem Westfalii i Zachodnich Niemiec.

Więc byłem całkiem niezły.

Boks pomagał mi się zrelaksować

zapomnieć o problemach.
A przynajmniej spróbować.

Gdy młócisz worek treningowy
problemy znikają.

Wracają, gdy wychodzisz z treningu.

Albo następnego dnia.

Tak to już jest.

Nie mogę się całkowicie stoczyć.
Muszę dalej walczyć.

Wyrwać się jakoś z tego bagna.

Nieustannie martwię się o jutro.
To jest najgorsze.

Co jutro będę jadł i pił?

Skąd wezmę pieniądze
na porządne mieszkanie?

Jak mam je urządzić? Nie da się.

To niemożliwe.

Patrick Kuhn szkoli się na ochroniarza

i ma nadzieję zatrudnić się
w policji lub wojsku.

Po kontuzji przestał boksować.

W skrócie: reformy i drobne korekty
niczego już nie dadzą.

Te struktury są
zbyt głęboko zakorzenione.

Potrzebujemy zdecydowanych działań.

Jeśli chcemy uniknąć oddolnej rewolucji,

potrzeba zdecydowanego
działania odgórnego.

Potrzebujemy prawdziwego wstrząsu,

strukturalnych zmian.

Ludzie muszą zniszczyć
stare systemy edukacji,

by zrobić miejsce na coś nowego.

Nie nienawidzę szkół.
Ale mają swoje wady.

Można zrobić więcej.

Zadanie szkół jest proste:
przygotować uczniów do życia.

Trzeba podejść do tego zadania inaczej.

I to nie drogą drobnych zmian.

Musimy spróbować czegoś zupełnie nowego.

Bo naprawdę niewiele mamy do stracenia.

Yakamoz Karakurt jest najlepszą
licealistką w Hamburgu.

Jej apel został opublikowany
w „Die Zeit” w sierpniu 2011 r.

Zasada „szybciej, dalej, wyżej”

przestała się sprawdzać w gospodarce

a sytuacja ta powtórzy się w edukacji.

Równie mylne jest przekonanie,

że ludzie ze świetnymi wynikami
egzaminów są dobrze wykształceni.

W McKinsey koncentrujemy się
na tym, co naprawdę ważne.

O twojej przyszłości zadecyduje to,
czy trafisz na odpowiedni uniwersytet

tym samym stworzysz solidną
podstawę pod przyszłą karierę.

Często ogarnia mnie niepokój.

Ludzie mogą
wyrwać się z tego letargu,

ale bardzo niewielu
młodych się na to decyduje.

Całe ich rzesze
zachowują się jak lemingi,

uczą się w tych szkołach,
które wpajają im wyłącznie kapitalizm

i maksymalizację zysków w imię kariery.

Dlaczego tylu młodych głupio daje się
dobrowolnie zamknąć w takim więzieniu?

Gdy masz 25-26 lat,
możesz już sam o sobie decydować.

Zadać sobie pytanie:
Czy naprawdę tego chcesz?

Czy do tego sprowadza się życie?

Z drugiej strony pojawia się pytanie:

Co o tym, jak powinno wyglądać życie
mówią im rodzice i nauczyciele?

Sprowadzanie życia do gospodarki

jest jednym z najgorszych
grzechów naszej epoki.

Thomas Sattelberger odszedł
z Deutsche Telekom w wieku 63 lat,

gdy wygasła jego umowa.
Obecnie pracuje jako wolontariusz

przy projektach dot.
Reform społecznych i edukacyjnych.

Kiedyś tu były Niemcy Zachodnie.

Niemcy Wschodnie
były po drugiej stronie.

Oddzielone murem granicznym.

Tu była tzw. strefa śmierci,

stworzona na wieki wieków
nikt nie wyobrażał sobie jej zniknięcia.

Ale świat jednak się zmienia.

Uznajemy współzawodnictwo
za tak istotne,

że zaczynamy coraz wcześniej
przygotowywać do niego dzieci.

Już w przedszkolu.

Ale powinno być odwrotnie.

Powinniśmy jak najdłużej chronić dzieci

przed współzawodnictwem.

Dzieci żyją w zupełnie innym świecie.

Początek życia nie jest
naznaczony konkurencją.

Na początku doświadczasz silnej,

nierozerwalnej więzi
z drugim człowiekiem.

Prenatalna więź matki z dzieckiem
jest niesamowicie mocna.

Przez te 9 miesięcy wykształcają się
zręby twojego mózgu.

Te połączenia nerwowe
stanowią rdzeń twojego istnienia.

Dlatego nigdy nie przestajesz łaknąć

porozumienia i kontaktu
z drugim człowiekiem.

To niesamowite,
że społeczeństwu udało się

wyplenić tę potrzebę bliskości

i obrócić dzieci przeciw sobie.

I kurtyna idzie w górę.

Mam koleżankę na Uniwersytecie Yale,
która bada niemowlaki.

Jej badania wykazały niezwykłą rzecz.

W ten sposób?

Tak, tak.

Czyli więcej...

...ciążenia.

Za drugim razem
dociągnij do tego miejsca.

Tutaj...

i spada.

Tutaj... i spada.

Chcesz się nimi pobawić?

Wszystkie 6-miesięczne dzieci
wybierają pomocnika.

I słusznie. Jest odzwierciedleniem
ich doświadczeń.

Bez pomocy nie przeżyłyby
tych pierwszych 6 miesięcy.

Ale jeszcze ciekawsza
jest druga część badania.

6 miesięcy później
dzieci mają już roczek.

Chcesz się pobawić?

Nagle 20% z nich woli odpychacza.

Chcesz się pobawić?

Badanie wykazuje,
że zachowanie to nie jest wrodzone

ani uwarunkowane genetycznie.

Uczysz się go od kogoś.

To nie kwestia budowy
niemowlęcego mózgu.

Nie jest to też dziedziczne.

To my dajemy im ten przykład.

W ewolucji życia od organizmów
jednokomórkowych do wielokomórkowych

doszło w którymś momencie do przełomu.

Czy doszło do niego
za sprawą współzawodnictwa?

Pomogło ono w udoskonaleniu
organizmów jednokomórkowych

ale jak przerodziły się
w organizmy wielokomórkowe?

Odpowiedź jest prosta: jednocząc się.

W ten sposób powstały większe organizmy.

Jednokomórkowce dosłownie
zwarły szeregi.

To samo dzieje się w mózgu.

Mózg działa...

nie dzięki współzawodnictwu
móżdżku z kresomózgowiem,

czy lewej półkuli z prawą.

By cokolwiek osiągnąć jego poszczególne
elementy muszą współpracować.

Mózg pokazuje nam drogę.

W jakiś sposób przezwyciężasz
ograniczenia

i zdobywasz nowe doświadczenia,
mimo że twój mózg nie rośnie.

Świat biznesu nie zna tego typu rozwoju.

Bo chodzi w nim nie o rozrost,

lecz o pogłębienie więzi
między jednostkami.

To zupełnie nowy wymiar.

Nasze mózgi pokazują nam drogę -
teraz tylko musimy nią podążyć.

Mam na imię Pablo Pindea
Ferre. Mam 37 lata.

Jestem najmłodszym z czterech braci.

Studiowałem pedagogikę,
z zakresu której uzyskałem dyplom.

I psychologię, do której ukończenia
brakuje mi 4 egzaminów.

Dla mnie istnieją dwie koncepcje:
strach i miłość.

Jeśli dotąd żyliśmy
kierując się strachem,

nadszedł czas porzucić tę drogę
i zwrócić się ku koncepcji miłości.

Głębokiej miłości
do prawdziwej natury człowieka.

Dzięki której przestajesz bać się różnic

i chcesz tylko
dogłębnie poznać bliźniego.

Miłości, dzięki której
akceptujesz ludzi takimi, jacy są,

a nie takimi, jacy chcesz, by byli.

Na tym polega koncepcja miłości.

Mam na imię Andre.

Urodziłem i wychowałem się w Paryżu.

Niemiecki nie jest
moim językiem ojczystym.

Niecodzienne jest we mnie to,

że rodzice nie posłali mnie
w dzieciństwie do szkoły.

Nie uczyli mnie też niczego w domu.

To historia szczęśliwego
dzieciństwa bez szkoły.

Historia, która odsłania
rozwiązania alternatywne.

Zawsze ciekawiły mnie rzeczy,

na które trafiałem
podczas swoich poszukiwań.

Pozwolono mi rozwijać zainteresowania
bez ingerencji z zewnątrz.

W wieku 3 lat otworzyłem książkę
i powiedziałem rodzicom,

że odkryłem jajka i kieliszki na jajka.

Byli zdumieni.

Po chwili zobaczyli,
że pokazuję na litery C i O.

Wyjaśnili mi, że to litery.

Chciałem wiedzieć, jak brzmią.

Wkrótce znałem wszystkie litery

i potrafiłem odcyfrowywać całe słowa.

W wieku 4, 5, 6, 7 lat
nadal nie potrafiłem płynnie czytać.

To zupełnie nie niepokoiło
moich rodziców.

Nikt tego ode mnie nie oczekiwał.

Nigdy nie bałem się egzaminów,

bo do żadnych nie podchodziłem.

Nigdy nie musiałem się
do nich przygotowywać.

Nigdy nie ubiegałem się o pracę.

Nigdy nie musiałem niczego udowadniać.

Tak jest lepiej?

Trochę.

Tak powinno być dobrze.
Widzisz parę?

Na razie nie.

Ustaw się tak, żeby dobrze widzieć.
Nigdy nie pracuj na ślepo.

Uczyłem się żyjąc, niejako przy okazji.

Rozłożyłem na części
swoją zabawkową kolejkę.

Chciałem wiedzieć,
jak działa elektromagnes.

Był opisany w encyklopedii mojej mamy,

więc zacząłem bardziej
przykładać się do czytania.

Pierwszy raz usłyszałem,
że mam Zespół Downa, gdy miałem 6-7 lat.

Profesor uniwersytecki,
Don Miguel Garcia Velero,

spytał mnie w gabinecie
dyrektora szkoły:

Czy wiesz, że masz Zespół Downa?

Odpowiedziałem, że tak,
choć nie miałem o tym pojęcia.

Zaczął mówić mi o genach i chromosomach.

Nic z tego nie rozumiałem.

Wiedziałem, że tego nie pojmuję,
więc spytałem go:

„Don Miguelu, czy jestem głupi?”

Odparł, że nie.

Więc spytałem, czy mogę zostać w szkole.

Powiedział, że tak.

Trzecie pytanie:
czy mogę nadal bawić się z kolegami?

Oczywiście!

Trzy pytania.

W ten sposób dowiedziałem się,
że mam Zespół Downa.

Od tego momentu
wszystko potoczyło się bardzo szybko.

Było to bardzo ekscytujące.

To był mój punkt wyjścia.

Musicie wierzyć, że da się to zrobić.

W latach 50-tych XX wieku

nikt nie wierzył, że ludzie z Zespołem
Downa poradzą sobie w szkole średniej.

Nikt w to nie wierzył!

Panowało przeświadczenie,

że to defekt genetyczny i mentalny
uniemożliwiający edukację.

Ale znaleźli się ludzie,

którym udało się odpowiednio
zachęcić te dzieci.

Genialni specjaliści
kształcenia specjalnego,

którzy zbudowali z nimi więź

i wysyłali im sygnały zachęty
wierząc, że można tego dokonać.

Dzięki temu teraz wiemy,
że to prawda - wystarczy uwierzyć.

Miałem szczęście.

Miałem nauczycieli,
którzy zachęcali mnie

do samodzielnego myślenia
i poszukiwania.

Oczywiście byli też tacy,

którzy próbowali mnie
przywołać do porządku,

stłamsić i zmanipulować.

Każde dziecko przynosi na ten świat
swoje wyjątkowe cechy.

Dlatego każde dziecko
jest uzdolnione. I kropka!

Jedynymi głupcami,

jedynymi, którzy naprawdę
powinni wrócić do szkoły,

są ci, którzy myślą, że któreś
uzdolnienia są warte więcej od innych.

Nasza koncepcja talentu

jest oparta na absurdalnych
odgórnych założeniach.

Gerald Huther, profesor neurobiologii
na Uniwersytecie w Getyndze,

bierze udział w kilku projektach
dot. zastosowania

wyników badań neurologicznych
do praktyki pedagogicznej.

Stworzenie takiej gitary
zabiera 200-300 godzin.

Jest wyjątkowa,
bo robisz ją na zamówienie.

Jest dopasowana
do wymagań danego klienta.

Drewno jest naturalnie sezonowane.

Przez 40-50 lat.

Rozszczepiamy je mając
na uwadze strukturę słoi

i jakość dźwięku,
w końcu to pudło rezonansowe.

Gdy miałem 18 lat ojciec podarował mi
podręcznik do niemieckiego.

W ten sposób nauczyłem się
wszystkich języków, które znam.

Nie uczysz się niczego na pamięć.

Po prostu czytasz tekst
i słuchasz kaset.

Wtedy jeszcze sprzedawano je z kasetami.

Zamiast robić jedną 10-minutową
lekcję dziennie,

robiłem ich 10, 20, 30.

Uczyłem się niemieckiego
do 6 godzin dziennie.

Widzisz, Andre?

Trudno to zgiąć.

Tutaj? Pochodzi z tego samego pnia?

- A ten kawałek?
- Tu było takie samo.

Gdy pierwszy raz przyszedłem do lutnika,
nie zażądał ode mnie dyplomu.

Zauważył tylko mój entuzjazm.

Naklejamy?

- W ten sposób, jako drugą warstwę.
- Lepiej nie?

Czerpał radość z uczenia mnie
czegoś, co kocha.

Moja pewność siebie i brak strachu

wynikały z tego, że nigdy
nie byłem do nikogo porównywany,

nigdy nie musiałem mierzyć się
z nikim na umiejętności,

nie wywierano na mnie presji,

nie oczekiwano ode mnie, że będę się
uczył czegoś, co mnie nie interesuje

i czego nie mogę
bezpośrednio zastosować,

tylko dlatego,
że „później już się tego nie nauczę".

Moje doświadczenia były inne.

Gdy jesteś chętny,
ciągle uczysz się czegoś nowego.

Pamiętam, że najmniej
lubiłem psychologię.

Wszystko tam było „problemem”.

Ten straszny przedmiot był
jak coś rodem z horroru.

Gdy powtarzałem go na głos, moja mama
spytała: „Co ty bredzisz, Pablo?”

W głowie jej się to nie mieściło.

Gdy zdałem ten egzamin, porwałem swoje
notatki na strzępy. Z radością.

To było wspaniałe uczucie.

Ech, wspomnienia.

Uniwersytet wyczerpuje.

Już samo chodzenie
po kampusie cię otępia.

Trzeba pruć na stołówkę.

Pracowałam z Arno,
a potem urodziło nam się dziecko.

Dzieci pojawiają się na tym świecie
wtedy, gdy nadchodzi odpowiedni moment.

Ale ważne jest, żeby otoczenie
przyjęło je z otwartymi rękami.

Dziecko od urodzenia ma swoją osobowość.

Początkowo to matka jest
jego łącznikiem z przyszłością

i otoczeniem.

Ale nikt nie wydaje mu instrukcji.

Nie ograniczajcie jego ducha witalności,
i jego energii. To wystarczy.

Nie zawdzięczam tego sobie.

Jestem to winien rodzicom.

Podjęli niezwykłą decyzję.

Mieli swoje przekonania
i pozostali im wierni.

Można by pomyśleć, że taki
wolny duch bez formalnej edukacji

będzie odrzucał wszelkie zasady.

Ludzie często przeciwstawiają
moje wychowanie dyscyplinie.

„Co, jako wyzwolone dziecko,
myślisz o dyscyplinie?"

Jakby była tu jakaś sprzeczność.

Nie potrafię sobie wyobrazić wolności
bez żadnych ram, bez struktury.

Sam wyznaczyłem sobie te ramy,
np. wstając o 6 rano, żeby ćwiczyć.

Nikt nie kazał mi tego robić.

Te ramy były istotnym elementem
mojej wolności.

Trudno płynąć pod prąd
i opierać się systemowi,

według którego ma być ciągle
więcej i więcej.

Ludzie trochę się mnie boją,
bo jestem bardzo bezpośredni.

Wierzę w swoje umiejętności,
więc pruję przed siebie.

A społeczeństwo tego nie akceptuje,

bo mamy stawać na końcu kolejki.

Nie powinno mnie być tu, gdzie jestem.

Ale prę naprzód, na nic nie zważając.

Kroczę swoją drogą.

Powinieneś robić wszystko,
co w twojej mocy

by nie dać się usadzić społeczeństwu

by nie dać się cofnąć na koniec kolejki.

To proste.

Szkoła w obecnej postaci
nie wchodziła w grę.

Nijak nie sprzyja kultywowaniu

przepełniającego dzieci
ducha witalności.

Jesteśmy winni dzieciom szczęście.

Powiedzieliśmy, że pora zacząć
odpowiednio szanować małe dzieci.

Nie powinniśmy ich traktować
tak, jak obecnie.

Ciąć ich życia na kawałki, na kursy.

Nie ma sensu ich uczyć.
Wystarczy zostawić je w spokoju.

Powinniśmy im towarzyszyć

nie narzucając im
żadnego celu edukacyjnego.

Nie powinniśmy odbierać im dzieciństwa

bo jest ono symbolem całego świata.

Jestem dzieckiem Malortu.

W pewnym sensie
urodziłem się w Malorcie.

W Malorcie mojego ojca Arno Sterna.

Uciekliśmy z Niemiec w 1933 roku,
gdy do władzy doszedł Hitler.

Odebrano nam wszystko.

Mieszkaliśmy we Francji,
początkowo jako uchodźcy.

Przez wiele lat nie miałem paszportu.

Po wojnie zaproponowano mi pracę
w sierocińcu dla ofiar wojny.

By czymś zająć dzieci między posiłkami
i lekcjami pozwoliłem im rysować.

Znalazłem jakieś resztki ołówków
i papier pakowy

i pozwoliłem im się nimi bawić.

Efekt był niesamowity.

Tak zrodził się Malort.

Potrafię sobie wyobrazić społeczeństwo
funkcjonujące na podobnych zasadach.

Bez konkurencji, stresu i posłuszeństwa.

Żeby ludzie poczuli się
szczęśliwi i zrównoważeni,

musi dokonać się
ta fundamentalna zmiana.

Michele Stern zrezygnowała
z pracy nauczycielki

z powodu sztywnej struktury
konwencjonalnego szkolnictwa.

Arno Stern jest pedagogiem
i badaczem akredytowanym przez UNESCO.

Prowadzi Malort od 65 lat,
nie opuścił ani jednej sesji.

Jesteśmy.

Moja pasja: futbol!

To będzie wspaniały mecz!

Malaga kontra Villa Real,
na boisku Malagi,

czyli Stadionie Rosaleda.

Wygrywamy 2:1.

Futbol to prawdziwa pasja!

Chodzi o docenianie tego,
co ludzie przekazują mnie, a ja im.

Każda relacja czegoś uczy.

Tu kończy się kultura strachu,
a zaczyna kultura miłości.

Wygraliśmy!

Pablo Pineda
jest hiszpańskim pedagogiem.

Jest pierwszym Europejczykiem
z Zespołem Downa,

który ukończył uniwersytet.

Zagrał główną rolę w filmie „Ja też!”

Nikt nie spodziewa się,
że dziecko rozkwitnie samo.

A tymczasem ono rodzi się
z idealnym zestawem

narzędzi do nauki:

chęcią zabawy i bezbrzeżnym entuzjazmem.

Wszystko, co najlepsze w nauce,
sztuce, rzemiośle i postępie społecznym

zrodziło się z zabawy.

Neurolodzy wiedzą, że zabawa jest
największym sprzymierzeńcem inwencji.

Tak wynika z mojego doświadczenia

i to samo chcę zaoferować
naszemu synowi.

Ale każdy może z tego skorzystać.

W dowolnym momencie. I za darmo.

Andre Stern jest muzykiem,
lutnikiem i pisarzem.

Jeździ po uczelniach z wykładami
na temat nauki bez szkół.

Ludzie osiągają najwięcej
zajmując się czymś, co mają,

gdy są w swoim żywiole.

Są przekonujące dowody na to,

że gdy uda ci się zestroić
z tym wewnętrznym talentem

i odkryć, co naprawdę potrafisz,
stajesz się nowym człowiekiem.

Właśnie to powinno według mnie
być fundamentem nowego systemu edukacji.

Oznacza to przejście od paradygmatu
industrialnego do organicznego.

Dolina Śmierci jest
najgorętszym miejscem w USA.

Niewiele tu rośnie, bo nie ma opadów.

W zimie 2004 r. wydarzyło się
jednak coś niezwykłego.

Spadło 18 cm deszczu.

Wskutek czego na wiosnę 2005 r.
Cała Dolina Śmierci utonęła w kwiatach.

Dowiodło to, że Dolina Śmierci
nie jest martwa. Po prostu spała.

Tuż pod powierzchnią ziemi
roiło się od nasion

czekających na odpowiednie warunki.

Według mnie dokładnie tak samo
jest z ludźmi.

Jeśli stworzymy w szkole
odpowiednie warunki,

jeśli zaczniemy odpowiednio
cenić każdego ucznia,

możemy być pewni rozkwitu.

Benjamin Franklin powiedział kiedyś:

„Na świecie są trzy rodzaje ludzi:

nieporuszalni,

poruszalni,

oraz ci, którzy poruszają.”

Myślę, że nadeszła pora się ruszyć.

Sir Ken Robinson jest konsultantem
edukacyjnym o międzynarodowej sławie.

W uznaniu dla jego osiągnięć królowa
Elżbieta II nadała mu tytuł szlachecki.

ALFABET

strach lub miłość