All language subtitles for The.Confession.Killer.S01E01.720p.NF.WEBRip.x264-GalaxyTV

TEKSAS
ROK 1983

Zabijałem na wszelkie możliwe sposoby
poza otruciem.

Uduszenia.

Ciosy nożem. Postrzelenia.

Ucieczki z miejsca potrącenia.

Henry Lee Lucas twierdzi,
że zabił 100 kobiet.

Lucas miał zabić ponad 150 kobiet.

Henry Lee Lucas zabił co najmniej 360 osób

w ciągu ośmiu lat,

póki władze Teksasu
nie złapały go rok temu.

Jeden z policjantów stwierdził,
że Charles Manson to przy nim pikuś.

Lucas zabił moją siostrę,
Laurę Jean Donez.

Zabił moją matkę, Joan Gilmore.

Zabił moją siostrę, Ritę Salazar.

KOBIETA DŹGNIĘTA 15 RAZY

Ludzie, których zabijał, znaczyli mniej
niż papierosy, które palił.

To zły człowiek.

Idealny przykład seryjnego mordercy.

A mimo to

elementy tej układanki się nie układały.

Nie można zabić 200 osób

i nie zostawić nawet jednego dowodu.

Nic. Zero.

Chwyciłem ją za gardło i zacząłem dusić.

Totalnie ich wykiwał.
Robił z nimi, co chciał.

Myślałem, że władzom zależy na prawdzie.

Myliłem się.

Prawdziwą tragedią w tym wszystkim
jest to,

że komuś uszło na sucho morderstwo.

Albo schwytali najgroźniejszego mordercę,

albo to największe oszustwo
w historii amerykańskiej kryminalistyki.

NETFLIX — ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

HRABSTWO MONTAGUE W TEKSASIE

W hrabstwie Montague

czas się zatrzymał.

Mieszkańcy byli wyluzowani.

Głównie farmerzy, niewiele przemysłu.

Biuro szeryfa i policja
to niewielkie jednostki, brakowało ludzi.

Zostałem strażnikiem w 1979.

Strażnicy Teksasu zwykle pracują
nad głośnymi sprawami.

EMERYTOWANY STRAŻNIK

Morderstwa, gwałty, napady,
przestępczość zorganizowana.

Mają wspierać przestrzeganie prawa
na poziomie lokalnym.

Byłem na stanowisku od dwóch lat,

kiedy zadzwonili z biura szeryfa
w Montague,

mówiąc, że potrzebują pomocy
w sprawie z zaginioną kobietą, Kate Rich.

Kate miała 82 lata, była samotna.

Ktoś z jej rodziny

wskazał podejrzanego,
Henry’ego Lee Lucasa.

Lucas mieszkał od jakiegoś czasu z Kate.

Usilnie szukaliśmy ciała.

Znaleźliśmy torebkę Kate niedaleko mostu.

Sądziłem więc,

że ciało musi być w pobliżu.

Mniej więcej po miesiącu

okazało się,
że zaginęła 15-letnia dziewczyna.

Mówili na nią Becky,

ale nazywała się Frieda Lorraine Powell.

Była dziewczyną Henry’ego.

Becky zaginęła, Kate też.

Łączy je Henry.

Całkiem niezły podejrzany.

Henry prawdopodobnie
zbliżał się do pięćdziesiątki.

Był niechlujny, wychudzony,

miał kaprawe oko.

Dobrze go sprawdziliśmy.

W 1960 poszedł do więzienia
za zabicie matki.

Spędził trochę czasu
w zakładzie psychiatrycznym.

RAPORT PSYCHOLOGA
MORDERSTWO DRUGIEGO STOPNIA

„NIE POWINIEN BYĆ SĄDZONY”

Przez pewien czas myślałem,

że zabił Becky,

a potem Kate to odkryła, więc zabił i ją.

Pojechał z nami do biura szeryfa,

był przyjazny, wydawał się szczery,

ale nic na niego nie mieliśmy.

Był pod wrażeniem, że zebraliśmy
tyle informacji na jego temat.

Powiedział, że skoro tyle o nim wiemy,

to pewnie wiemy też o nakazie.

W myślach dziękowałem Bogu!

Spytałem: „Ten z Florydy?"
i zacząłem grzebać w papierach.

„Nie, z Michigan”.

„No tak, racja”.

Zapytałem, za co ten nakaz.

Powiedział, że początkowo
za kradzież auta,

ale potem naruszył zwolnienie warunkowe.

Znalazłem numer nakazu

i wsadziliśmy go.

BIURO SZERYFA
MONTAGUE

Przez cały czas palił

i pił kawę.

Uwielbiał gadać.

Rozmawiałem z nim dzień i noc,

ale nic nie mogłem z niego wyciągnąć.

Widziałem, że kłamie,

ale do niczego się nie przyznał.

Powiedziałem szeryfowi,

żebyśmy go przymknęli i z nim nie gadali.

Niech nikt z nim nie rozmawia.

Ja też nie będę,
chociaż już do tego przywykł.

Szeryf powiedział,
że i tak musi zaorać pole.

Więc go wsadziliśmy
i nikt z nim nie rozmawiał.

ZABIŁEM KATE RITCH

W środę wieczorem dostałem telefon.
Przekazał wiadomość klawiszowi.

Powiedział mi, co zrobił Kate.

Wbił jej nóż w klatkę,

wywlókł na zewnątrz do rowu.

Uprawiał z nią seks.

Następnego ranka zabrał mnie w to miejsce.

Rzeczy, które opisywał, wciąż tam były.

Zniszczone części jej okularów.

Fragmenty ubrań.

Potem poszliśmy
do jego dawnego mieszkania,

gdzie pokazał nam piecyk,
w którym ją spalił.

Wydawało mi się,
że widziałem tam fragmenty kości.

Zebraliśmy je,
żeby zbadać, czy to ludzkie kości.

Powiedział, że pokaże nam,
gdzie jest Becky,

ale nie będzie to przyjemne.

Wskazał miejsce,
gdzie znajdziemy poszewkę, a w niej Becky.

„Jej nogi są tam,

a głowa gdzieś tam”.

Przywiozłem go do Denton na przesłuchanie.

Kłóciliśmy się,

wyzywaliśmy...

Wtedy dźgnąłem ją nożem.

Przypominasz sobie, co stało się potem?

Tak, ściągnąłem jej majtki i stanik...

i odbyłem z nią stosunek.

To jedna z tych rzeczy,

które...

są częścią mojego życia.

Seks ze zmarłą.

Rozumiem.

Po tym, jak zmarła...

i po tym, jak uprawiałeś z nią seks,

co było dalej?

Potem ją pociąłem

na małe kawałeczki.

Powiedział, że zabił swoją ukochaną.

Przynajmniej trochę go to ruszyło.

Wnieśliśmy akt oskarżenia
za morderstwo Kate.

21 CZERWCA 1983

Pojawiło się kilka lokalnych gazet,

dziennikarz z Austin's Statement
zajmował się tym tematem.

Sędzia zapytał Lucasa: „Rozumie pan,
że jest oskarżony o zabójstwo?”.

Siedzę na sali rozpraw...

DZIENNIKARZ

...słucham,

a Lucas nagle wypala:

„Wysoki Sądzie,

a co z tą pozostałą setką kobiet,
które zabiłem?”.

Co powiedział?

Od tej chwili było już tylko gorzej.

„JEST ICH STO”

POPEŁNIŁ 100 MORDERSTW

TWIERDZI, ŻE ZABIŁ 100 KOBIET

ZABIŁ 100 KOBIET

Powiedział pan, że zabił ponad 100 kobiet.

To prawda?

Śledczy w Montague w Teksasie

badają sprawę mężczyzny,

który przyznał się do 100 morderstw.

Lucas twierdzi, że zabijał
w całym kraju w ciągu ostatnich ośmiu lat.

To rodzi pytania
o pracę organów ścigania w innych stanach.

Dzwoniono do mnie ze służb w całym kraju.

Dziewiętnaście stanów, tyle naliczyliśmy.

Trudno za tym nadążyć.

Koszmar.

Lokalne władze ujawniają,
że Lucas był podejrzany w kilku sprawach.

Twierdzą, że może być seryjnym mordercą.

Media nie opuszczały go na krok.

Jedno wielkie przedstawienie.

W tym procesie to właśnie oskarżony
47-latek jest swoim najgorszym świadkiem.

Na nagraniu przyznaje się
do morderstwa z 1982,

a potem wybucha płaczem na sali rozpraw,
mówiąc, że żałuje zabójstwa Becky Powell.

Twierdzi, że Becky go uderzyła.

Następne, co pamięta,
to widok Becky z nożem wbitym w piersi.

Ława przysięgłych nie uwierzyła
w linię obrony o zabójstwie w afekcie.

Ława przysięgłych uznaje
Henry’ego Lee Lucasa winnym

zarzucanego mu czynu morderstwa.

W Denton
skazano rzekomego seryjnego mordercę

na dożywocie za zabójstwo
i rozczłonkowanie 15-letniej Becky Powell.

Lucas przyznał się również
do kolejnych 150 morderstw.

Charles Manson to przy nim pikuś.

Śledczy przyznają,
że opowieści Lucasa są tak makabryczne,

że już same przesłuchania są trudne.

Miewałem dni,

kiedy musiałem się zmusić, żeby tam iść.

Czasem musiałem przerywać przesłuchanie.

Miałem za zadanie
wydobyć z niego informacje

o innych morderstwach.

Dawałem mu ołówek i mówiłem,

by zapisywał to, co sobie przypomni,

bo nie ogarniemy wszystkiego naraz.

Rysował obrazki,

a po bokach opisywał, jak zostały zabite,

co miały na sobie.

MIAŁA NA IMIĘ SALLY

TO BYŁ DŁUGI HARCERSKI NÓŻ

Trudno było mi normalnie z nim rozmawiać.

Myślę, że próbowałem się chronić

i przez pewien czas nie wierzyłem
w ani jedno jego słowo.

No nie wiem...

Chciałem ścigać złodziei kóz
i wandali płotów, miałem dość morderstw.

Wysyłaliśmy rysunki służbom,
które miały być odpowiedzialne

za śledztwo w sprawie tego morderstwa.

Skontaktowaliśmy się między innymi
z szeryfem Boutwellem.

To był sobotni poranek w czerwcu 1983,
siedziałem w domu.

SZERYF

Zadzwonił do mnie szeryf
z hrabstwa Montague.

Powiedział: „Słuchaj, Jim,

mamy tu u nas gościa,
z którym pewnie chciałbyś pogadać”.

Szeryf Boutwell badał sprawę morderstw

od Dallas aż po Austin.

Znaleźliśmy kilka ciał
na drodze międzystanowej 35.

Nie udało nam się rozwikłać tych spraw.

Uważał, że to dzieło jednego człowieka,

i to Henry mógł być tym zabójcą.

Boutwell zdobył nakaz aresztowania

i przeniósł Henry’ego do Georgetown

tuż po jego skazaniu w Denton.

Od tej chwili
Boutwell nie opuszczał Henry’ego na krok.

Jim Boutwell był legendą
organów ścigania w Teksasie.

EMERYTOWANY STRAŻNIK

Cofnijmy się o kilka lat.

Kiedy snajper na wieży uniwersyteckiej

zabił wielu ludzi, wielu też ranił,

Jim wsiadł do samolotu

i przez radio podał lokalizację strzelca.

Jego maszyna oberwała,

ale on zachował się jak bohater.

Kiedy Lucas trafił do aresztu Boutwella,

szeryf poszedł do szefa
Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego,

chcąc powołać grupę zadaniową,
która koordynowałaby śledztwa Lucasa.

Lucas przebywa w celi
pod ścisłym nadzorem.

Był popularny

i mógł zainicjować powołanie takiej grupy.

Im więcej dowiemy się o mentalności,

metodach,
sposobach przemieszczania się mordercy,

tym ludzie będą bezpieczniejsi.

Adams chciał,
by na czele grupy stanął strażnik Teksasu.

Zostałem powołany.

Sierżant Prince był szefem strażników.

Jego rodzina pracowała
w organach ścigania. Porządny człowiek.

Grupa zadaniowa działała
w małym biurze lokalnego aresztu.

LISTOPAD 1983

Nie byliśmy grupą śledczą,

tylko koordynującą.

Mieliśmy ułatwić służbom z całego kraju

kontakt z Lucasem.

Mieliśmy pokój przesłuchań,

sprzęt do nagrywania.

Zeznania są nagrywane
na urządzeniu Panasonic.

Kiedy byli gotowi,
przyprowadzaliśmy Lucasa, nagrywaliśmy,

a potem go przepytywaliśmy.

Czy jesteś odpowiedzialny za te sprawy?

- Co było potem?
- Dźgnąłem ją.

Uprawiałem z nią seks,
zanim ją zastrzeliłem.

Uderzyłem ją, ale chyba pięścią.

Nie jestem pewny, ale chyba tak.

HRABSTWO DALLAS

BIURO SZERYFA

Umawiałem ich jak do lekarza.

Gdy prosili o cztery godziny,
dawałem im nawet 12.

Mieliśmy zapisy

na dwa miesiące do przodu.

Myślę, że chętnych do rozmowy z Lucasem
było około tysiąca oficerów.

Dla policjanta schwytanie takiego mordercy

to satysfakcjonujące uczucie.

Może rodzinom ofiar przyniosło ukojenie.

Rozmawiałem z Henrym.

Mówi, że miał dwutonową...

Grupa zadaniowa była czymś nowym,

bo miała na celu

skumulowanie organów ścigania
w jednym miejscu...

DZIENNIKARKA

...i wymianę informacji.
Wtedy to było pionierskie.

Służby z całego kraju
przesłuchują aresztowanego Lucasa

w sprawie otwartych morderstw.

Twierdzą, że potrzeba lat,
by zrekonstruować jego działania.

Henry Lee Lucas jest rekordzistą
pod względem liczby morderstw.

Lucas jeździł po kraju i mordował kobiety.

Bez wyrzutów sumienia.

Grasował po drogach międzystanowych
i bocznych,

szukając kolejnej ofiary.

Wiele z tych zabójstw
zostało dokonanych bardzo brutalnie.

W bardzo okrutny sposób.

Usłyszałem, że jakiś człowiek w Teksasie...

DZIENNIKARZ

...twierdzi, że zabił setki ludzi.

Właśnie spędziłem cztery lata,

rozmawiając z Tedem Bundym.

Ale Bundy zabił tylko około 30 osób.

A ten twierdzi, że zabił setkę.

Musiałem z nim porozmawiać
i dowiedzieć się prawdy.

Szeryf Boutwell
czytał moją książkę o Bundym

i powiedział, że mogę pogadać z Henrym,
kiedy tylko chcę.

Zacząłem przyjeżdżać tam dość często.

WIĘZIENIE W GEORGETOWN

Nigdy nie miałem tak dobrego dostępu
do rozmówcy, nawet z Bundym.

Mogłem przyjechać w każdy dzień,

o każdej porze.

Moje pierwsze wrażenie?

Obleśny typ.

Odrzucał mnie jego zapach.

Miał tylko jedno zdrowe oko.

Trzy, może cztery zęby.

Obraz nędzy i rozpaczy.

Papierosa?

Ściągnąłem ekipę filmową z Japonii.

Szeryfowi się to spodobało.

Przyjechali aż z Japonii

i pokażemy im, jak się u nas pracuje.

Doceniamy możliwość pokazania ludziom
z waszego kraju tego,

co się u nas dzieje.

Przykro mi, że to raczej ponure sprawy.

Japończycy byli podekscytowani

i osłupiali.

Siostro Clemmie!

Dzień dobry.

Bardzo mi miło.

Yoichi Aoki. Miło pana poznać.

Przywieźli prezent. Zestaw do malowania.

Proszę.

Otwórz.

To farby wodne.

- Oby się spodobały.
- Otwórz, Henry.

W Japonii staje się pan sławny.

Nikt nigdy

nie poświęcił Lucasowi tyle uwagi.

Wiemy, że urodził się pan
w Blacksburg w Wirginii.

Proszę opowiedzieć o swoim dzieciństwie.

Moja rodzina...

była biedna.

Nic nie mieli.

Moja matka była prostytutką.

Przyprowadzała do domu mężczyzn
i uprawiała z nimi seks na oczach dzieci.

Tak.

Czasem musiałem na to patrzeć.

A ojciec?

Leżał pijany.

Czasem po prostu wychodził,
bo nie chciał tam być.

Henry Lucas dorastał na wsi w Wirginii

w rozpadającym się domu.

Skończył tylko cztery klasy,

zawsze sprawiał kłopoty.

Jego ojciec stracił nogi

w wypadku kolejowym.

Sprzedawał ołówki, siedząc na ulicy.

Matka biła Henry’ego,

ciągle z niego szydziła.

Matka była dla pana surowa.

Pomyślał pan kiedyś o tym, żeby ją zabić?

Tak komuś powiedziałem.

Kiedyś mama wróciła do domu pijana

i podczas kłótni

biła mnie po głowie miotłą.

Zadałem jej cios nożem.

Potem po prostu wyszedłem.

Jak gdyby...

nie istniała.

Mówił pan szeryfowi Boutwellowi,

że kiedy pan zabija, odczuwa pan zimno.

Jakbym był w lodówce.

Jestem zimny,

zero uczuć.

Nie ma się wtedy uczuć

do człowieka, jakby go tam nie było.

Zamiast niego...

- Jest jakiś przedmiot.
- Tak.

Rzecz, nie człowiek.

Większość ludzi,

którzy mieli okropne dzieciństwo,

widzi granicę,

która nie pozwala im zacząć zabijać.

Lucas nie miał takiej granicy.

Był zaangażowany w rozmowę.

Uprzejmy.

Ale podczas tego wywiadu byłam przerażona.

Każdy by się bał.

Wcześniej o nim czytałam,

a poza tym nigdy nie byłam w pobliżu
kogoś takiego.

Naczelny powiedział mi,
że magazyn Life przygotowuje materiał

o fenomenie seryjnych morderców.

Po tygodniu

siedziałam już w pokoju przesłuchań.
Henry nazywał go swoim biurem.

Według magazynu Life

pięć tysięcy Amerykanów zginęło
z rąk seryjnych morderców

w samym tylko 1983 roku.

FILM DOKUMENTALNY
1984

Cały kraj zainteresował się

seryjnymi mordercami.

Bez motywu, przypadkowe,
czasem oddalone o tysiące kilometrów.

To zbrodnie seryjnych zabójców,
których, jak podają organy ścigania,

jest teraz w całym kraju co najmniej 35.

Ludzie próbowali zrozumieć,

jak takie rzeczy mogły się dziać.

Psycholog, z którym współpracowałam,
stworzył profil seryjnego mordercy.

Opisywał cechy charakterystyczne.

Seryjny morderca
zwykle nie miał żony ani dzieci.

Najczęściej miał do czynienia
z dominującym rodzicem.

Jako dziecko często lądował na pogotowiu.

Miał problemy natury psychicznej,
skłonności samobójcze,

znęcanie się nad zwierzętami.

O relacjach seksualnych
uczył mnie partner matki.

Co mówił o seksie ze zwierzętami?
Nauczył pana je zabijać?

Mówił,

żeby zabić zwierzę i uprawiać z nim seks.

Jakie zwierzę? Kozę?

Każde, to bez znaczenia.

Każde zwierzę.

Od razu było widać,

że Henry pasował do tego profilu.

Jego matka stosowała przemoc.

Kilka razy trafiał do szpitala.

Kiedy miał sześć lat,

uderzyła go w głowę kantówką.

Twierdzi, że był nieprzytomny
od 30 do 36 godzin.

Mówił, że kiedy miał jakieś zwierzątko,

zabijała je.

To mózg Henry’ego.

Widzimy uszkodzenie płata czołowego,

te małe białe kropki.

Lekarz uważa,
że powstało na skutek urazu głowy,

którego Henry doznał
między piątym a dziesiątym rokiem życia.

Stwierdzono uszkodzenie
płata skroniowego i czołowego.

To połączenie najgorsze z możliwych.

Uszkodzenie płata skroniowego...

to brak kontroli nad impulsami.

Płat czołowy odpowiada
za współczucie i empatię.

Połączenie tych zaburzeń
to recepta na seryjnego mordercę.

Nie rozumiem, jak to się rozwinęło.

Zacząłeś od zabicia matki,
a potem poszło lawinowo.

Co sobie wtedy myślałeś?

Co sprawiło...

Z każdą ofiarą było łatwiej?

Tak.

To już nie miało znaczenia.

Nie było...

Po 1979 roku

to był impuls.

Potem poznałem Ottisa Toole’a

i było tylko gorzej.

Zaczęliśmy zabijać razem.

Ottis Toole był kumplem Henry’ego.

Prawdopodobnie zabijali też razem.

Toole był homoseksualistą.

Lucas był wtedy najwyraźniej w potrzebie.

To bardzo...

okrutny człowiek,

o niskim IQ.

Toole przebierał się za kobietę

i podrywał ludzi w barze.

Oferował seks za pieniądze.

Bardzo potężny mężczyzna.
Miał około 190 cm wzrostu,

był umięśniony,

ale sposób mówienia miał bardzo łagodny.

On i Lucas zaprzyjaźnili się.

Często zabierał autostopowiczów.

Henry głównie zabijał kobiety sam.

Niektórym strzelał w głowę,

niektórym w klatkę piersiową.

Inne dusił.

Jeszcze inne...

tłukł po głowie łyżką do opon.

Dużo podróżowali

z Florydy do Kalifornii i z powrotem.

Myślę, że ciągle byli w drodze,

koczowali na parkingach,
gdzie tylko się dało.

Lucas był chodzącą mapą,
znał cały kraj na wylot.

Lokalne drogi, autostrady...

Żeby tak dobrze znać drogi,

trzeba spędzić na nich dużo czasu.

Wędrowni mordercy, tacy jak Lucas,
stanowią ogromny problem dla policji.

Mogą zabić dwójkę w Teksasie,
a potem w Arizonie

zamordować kogoś w ciągu 10 godzin.

A potem zabić kogoś w Kalifornii.

Trudno ich namierzyć.

Najtrudniej jest namierzyć
i zidentyfikować seryjnego mordercę,

bo nie ma z ofiarą żadnego związku.

Prawdopodobnie wielu seryjnych zabójców

nigdy nie zostało rozpoznanych,
bo nie ustalono związku

między morderstwem w Teksasie

a innym tego typu zdarzeniem na Florydzie.

Lucasowi udało się działać w ten sposób
przez wiele lat.

Dlatego utworzyliśmy grupę zadaniową.

Szeryf Boutwell zorganizował konferencję,

na którą zaprosił ludzi z całego kraju,

by mogli sprawdzić,

czy informacje o Lucasie
pomogą im w ich własnych sprawach.

Może Lucas i Toole to podejrzani
również w waszych stronach.

Służby wymieniają się danymi

w sprawie szlaku grozy Lucasa i Toole’a.

Policja twierdzi, że Lucas jest powiązany
z morderstwami w 17 stanach,

od wschodu do zachodu.

Nie wiem, czy to dzięki mnie,

może wyglądam na wartego zaufania,
ale wsiadali.

Pukałem do drzwi,

prosiłem o coś do jedzenia i picia,
a ludzie zapraszali mnie do środka.

Mówili, żebym wszedł.

To był ich największy błąd.

Myślę, że to klucz do jego skuteczności.

Wygląda i zachowuje się niegroźnie.

Wsiadali do auta

i zanim jeszcze poczuli smród,

myśleli, że taki koleś nic im nie zrobi.

Co sprawia,
że chwytasz kobietę i ją zabijasz?

Po prostu nie lubię kobiet.

Nigdy nie lubiłem.

Kiedy jakąś widziałem,

jak szła drogą czy ulicą,

wiedziałem, że się nią zajmę.

Nienawidzę ich.

To bardzo silne uczucie.

Żadna kobieta nie traktowała cię dobrze?

Clemmie była jedyną kobietą,
która dobrze mnie traktowała.

Bardzo starała się mi pomóc.

Wizytowałam więzienia.

Pewnego razu powiedzieli:
„Siostro Clemmie, mamy...

KAPŁANKA WIĘZIENNA

...nowego więźnia. Jest seryjnym mordercą.

Niech siostra będzie ostrożna”.
Wszyscy tak mówili.

Tuż przed Świętami

rozdawałam Biblie osadzonym.

Jedna została.

Miałam zabrać ją do domu, ale zapytałam:

„Boże, czy ta Biblia
powinna do kogoś trafić?”.

Powiedziała: „Jeśli dam ci Biblię,
nie podrzesz jej, prawda?

Przeczytasz ją?”. Odparłem, że tak.

Duch Święty będzie żył w tobie
i pomagał ci.

Co to dla ciebie znaczy?

Porządne życie.

Zgodne z wolą Boga.

Zaprzyjaźniłem się z nią.

Nauczyła mnie...

Biblii i jak dbać

o innych.

Po czwartym spotkaniu ochrzciłam go,

darzyłam go miłością,
której nie umiałam wyjaśnić.

WITAJ Z POWROTEM HENRY!
TĘSKNILIŚMY ZA TOBĄ

SPOKÓJ NA ZEWNĄTRZ
PŁYNIE Z WEWNĘTRZNEJ WIARY W BOGA

Mówił, że po raz pierwszy w życiu

czuje się ze sobą dobrze.

Dostrzega piękno w rzeczach,
które go otaczają.

Lubi malarstwo olejne.

To jedna z najłagodniejszych osób,
jakie znam.

Wcześniej nie był w stanie kochać,

a teraz darzy mnie braterską miłością.

Sam Bóg mi ją zesłał.

Lucas twierdzi,
że Bóg kazał mu opowiedzieć, co zrobił.

Do mojej celi nagle wpadło światło.

Jezus Chrystus przyszedł do mnie
i poprosił, bym go przyjął

jako swojego zbawcę.

Powiedziałem, że nie mogę...

wyjaśnić tych spraw, bo ich nie pamiętam.

A on na to, że się tym zajmie.

Od tamtej chwili
mogłem przypominać sobie ciała,

mówić, gdzie są, i w ogóle.

Władze podają,
że Lucas ma niezwykłą pamięć

do imion, dat i szczegółów swoich zbrodni.

Lucas był zrelaksowany i zapalił papierosa

po tym, jak zaprowadził służby
do miejsca, gdzie rzekomo zabił kobietę.

To, że zaprowadził nas w te miejsca

po 10–15 latach, jest przerażające.

Bardzo wiele elementów wskazuje na to,

że tam był.

Wyszedłem tymi drzwiami.

- Frontowymi?
- Tak.

Pamiętam sprawę, w której w pobliżu ofiary
znaleziono numer Playboya.

Henry powiedział funkcjonariuszom,
że go tam znajdą,

a nawet podał rok i miesiąc
wydania tego czasopisma.

To jest lepsze.

Jeśli zabiłem tę osobę,

to muszę zobaczyć jej zdjęcie.

Jeśli ją zabiłem,

to powiem wam jak i gdzie.

Przyznaje się do swoich zbrodni,

wskazuje ciała,
żeby mogły mieć chrześcijański pochówek.

JEŚLI ZABIŁ PAN NASZĄ CÓRKĘ,
PROSZĘ WSKAZAĆ CIAŁO

Listy, które otrzymuje od rodzin ofiar,

bardzo go poruszają.

POZWOLI MI TO CHOCIAŻ
ZAZNAĆ SPOKOJU DUCHA

DOCENIĘ KAŻDY SZCZEGÓŁ

Ludzie stracili swoich najbliższych
i chcą wiedzieć, kto to zrobił.

Dlaczego mam chować twarz jak tchórz?

Niech wiedzą, kim jestem.

Czuje, że wypełnia wolę Boga

i po raz pierwszy
doświadczył wewnętrznego spokoju.

Clemmie była jego duchową przewodniczką,

ale też gotowała dla niego.

Robiłam z Henrym wywiad

podczas jego kolacji.

Nie miał kajdanek,

Clemmie kroiła mu mięso

i warzywa, podawała mu talerz.

Rozmawialiśmy w trakcie.

Clemmie go strzygła.

Nie wierzyłam,
że Henry jest w pobliżu nożyczek,

uśmiecha się,

a Clemmie nie do końca rozumie,
jakie to niebezpieczne.

Tworzyli społeczność.

Prawie rodzinę.

Szeryf Boutwell i Bob Prince
często mówili

o utrzymaniu Henry’ego w dobrym humorze,
żeby dalej chciał współpracować.

Zyskaliśmy jego zaufanie
i musimy je utrzymać.

Jeśli je straci...

może przestać mówić

albo zacząć mówić nieprawdę.

Miał wolną rękę w Georgetown.

Wybierał sobie napoje z automatu,

chodził bez kajdanek.

Georgetown to mój dom.

Trochę to dziwne, bo jestem w więzieniu,
ale to mój dom.

Między mordercą a funkcjonariuszami
panuje przyjazna atmosfera.

Jesteśmy dla siebie mili,

dużo żartuję z Bobem,

tak samo z szeryfem i Claytonem Smithem.

Henry był bardzo szczęśliwy,

siedząc w więzieniu.

Nie traktowali go jak mordercy,

ale jak kolegę, z którym pracują.

Dzięki temu czuł, że pomaga

rozwikłać te sprawy,

bo tego chciały od niego rodziny.

Starałem się, tak jak i teraz,

rozwiązać te sprawy.

Nikt poza mną tego nie zrobi.

Kiedy zacząłem rozmawiać z Henrym,
elementy tej układanki się nie układały.

Były ich setki.

Jeden z Japończyków powiedział:

„Był pan chyba wszędzie”.

A Henry na to:

„W pana kraju też działałem”.

Policja go złapie,

bo to mały kraj.

Założymy się?

W pana kraju też byłem.

Ktoś go zapytał: „Jak się tam dostałeś?”.

Powiedział, że oczywiście samochodem.

- Dokąd?
- Do Japonii.

Grupa zadaniowa radziła sobie świetnie.

Boutwell był dumny,
chciał, żeby wszyscy wiedzieli,

że w jego więzieniu działa grupa zadaniowa

i wyjaśnia te wszystkie morderstwa.

Każdy chce rozwikłać takie sprawy.

Rodziny były zadowolone.

Kiedy członek twojej rodziny ginie,

chcesz odnaleźć sprawcę.

Wiele rodzin spało spokojniej,

bo sądzili, że znaleźli winnego.

To zły człowiek.

Idealny przykład seryjnego mordercy.

Przeprowadzałem dotąd wiele wywiadów
z mordercami,

ale to...

było zupełnie inne.

Bardzo dziękuję.

Wiedziałem,
że muszę pytać i sprawdzać dalej.

Kiedy nie było nikogo w pobliżu,

mówił, że tak naprawdę
nie zrobił tego wszystkiego.

„Po prostu zmyślam.

Później ci opowiem”.

Napisy: Paulina Korzeniewska