All language subtitles for The.John.Wayne.Gacy.Tapes.S01E02

Mike był moim przyrodnim bratem.
Najmłodszym dzieckiem taty.

Mieszkał
w północno-zachodniej części Chicago.

Często grał w baseball w okolicy.

Jego przyjaciel Mike powiedział do niego:

„Złapię autobus i zjem coś,
zanim wrócę do domu”.

Miał 17 lat,
gdy zaginął w czerwcu 1976 roku.

Miałam tylko cztery lata.

W domu o tym nie rozmawialiśmy.

Tata obwiniał siebie.

Pił i znikał.

Nie było go dniami.

Kiedy wracał do domu, mówił mamie,

że powinien spłonąć w piekle,
bo zawiódł Mike’a jako ojciec.

Nie radził sobie z faktem,
że nie mógł znaleźć syna.

Tata nie wierzył, że syn uciekł
i że mógł zniknąć bez słowa.

Tata zabierał mnie ze sobą na policję.

Chyba chciał w ten sposób
przełamać lody z nimi.

Ze mną miał większe szanse
wziąć ich na współczucie.

Pamiętam dźwięk moich butów
i wielkie drewniane krzesła,

z których zwisały moje nóżki.

Pokazywaliśmy zdjęcie.

Policja ciągle reagowała w ten sam sposób.

Często mówili rodzicom,
że ich zaginione dzieci uciekły.

„Syn wróci lada dzień.
Chłopcy już tacy są”.

To były lata 70.

Wiele wizyt kończyło się słowem:
„powodzenia”.

Widać było, że tata z każdą wizytą
bał się coraz bardziej,

bo czas upływał.

Tata i mama wciąż liczyli,
że ich syn wróci do domu.

Żyliśmy w stanie zawieszenia

i dopiero później się dowiedziałem,

że Michael mógł pracować
dla Johna Wayne’a Gacy’ego.

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

DZIESIĄTY DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE PIESTA
21 GRUDNIA 1978

Wtedy, gdy Gacy rozmawiał ze mną
całą noc w moim biurze,

mówił o każdej ofierze z osobna.

To było straszne.

Wróciłem do domu, wziąłem prysznic.
Nie wiedziałem, gdzie jest Gacy.

Pod prysznicem czułem się
jak ta ofiara z Psychozy.

Czułem, że ktoś zaraz odchyli zasłonę

i zacznie mnie dźgać.

Czułem się nieczysty.

Jakby wszystkie grzechy świata
mnie oblepiły…

Próbowałem je z siebie zmyć.

Jako urzędnika sądowego
obejmowała mnie tajemnica adwokacka.

Nie mogłem nic powiedzieć.

Gacy wyszedł w pośpiechu
z biura Sama Amirantego,

wsiadł do auta

i nawet do nas nie podszedł,
a zwykle mówił, dokąd jedziemy.

Była 8.30, kiedy zaczęliśmy za nim jechać.

Gacy łykał Valium jak cukierki.

Padał śnieg, drogi były śliskie,

a Gacy gnał
z prędkością 110 kilometrów na godzinę.

OGRANICZENIE 50 KM/H

Ci dwaj gliniarze narzekali,
że ciężko było mnie śledzić,

bo jechałem chaotycznie
po zaśnieżonych ulicach.

Wcześniej też nie dawali rady.

Nie mogliśmy aresztować go
za lekkomyślną jazdę.

Śledztwo było w dobrym punkcie,

a takie zatrzymanie mogło być uznane
za formę nękania.

Zajechaliśmy na stację benzynową
na rogu Higgins i Washington.

Gdy podszedł dzieciak,
żeby pomóc zatankować,

Gacy dał mu coś.

W kieszeni miałem marihuanę.

Miałem trzy skręty.

Musiałem się tego pozbyć,
bo byłem śledzony.

Wsadziłem mu je do kieszeni.

Dał dzieciakowi torebkę marihuany,
gdy śledziło go dwóch gliniarzy.

Myślę, że wtedy nie myślał trzeźwo.

Spanikował.

Śmiertelnie się bałem,
że coś mi się stanie.

Pojechałem na cmentarz na grób taty.

Zapytaliśmy, czy mamy go aresztować.

Powinniśmy go zatrzymać za marihuanę,
żeby móc go kontrolować?

Czy on próbuje się zabić,
zażywając tyle Valium?

Posiadanie marihuany
było wtedy przestępstwem,

więc powiedziałem: „Zatrzymajcie go”.

Wjeżdżałem do Niles
przez Oakton i Milwaukee Avenue.

Nagle zajechali mi drogę z obu stron
i wyszli z bronią w ręku.

Otworzyłem drzwi samochodu Gacy’ego,
przyłożyłem mu broń do ucha

i wyciągnąłem go z auta.

Zakuli mnie w kajdanki
i wrzucili na tylne siedzenie.

Gacy powiedział wtedy do mnie:

„Ron, co się stało?
Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi”.

To było naciągane aresztowanie,
ale mieliśmy go.

Najważniejsze,
że mogliśmy mieć na niego oko.

Musimy się dowiedzieć, co ukrywa.

21 GRUDNIA 1978

CZERWIEC 1970

ZAKŁAD POPRAWCZY DLA MĘŻCZYZN

W Waterloo w stanie Iowa
Gacy został skazany za akty homoseksualne.

Dostał dziesięć lat
w zakładzie karnym w Anamosie.

Udało mu się wyjść po około roku.

Jego małżeństwo się rozpadło.
Musiał opuścić Waterloo.

Wyszedłem w 1970 roku.

Jako były skazany
mogłem wybrać różne ścieżki.

Mogłem wierzyć,
że społeczeństwo jest przeciwko mnie

i zacząć użalać się nad sobą:

„Uwzięli się na biednego Johna”.

Mogłem też wyjść z zakładu z nastawieniem:

„Pieprzyć to piętno.

Udowodnię, że wciąż mogę czegoś dokonać

dzięki determinacji,
sile woli i motywacji.

I nic mnie nie powstrzyma”.

Pozwolono mu przebywać
na zwolnieniu warunkowym w Illinois,

więc przyjechał do Chicago.

Baza danych dotycząca przestępstw
była wtedy w fazie rozwoju.

Dostęp do dokumentów był ograniczony.

Nie było takiego przepływu informacji
między posterunkami jak dziś.

Właściwie mógł zacząć na nowo.

Rozwiodłem się z Marlynn.

Nie tęskniłem za nią,

ale tęskniłem za dziećmi.

Chciałem być znowu żonatym mężczyzną,
mieć rodzinę i własny dom.

W sierpniu 1971 roku kupiłem dom
przy Summerdale 8213.

DOM GACY’EGO

Mieszkałem trzy domy
od Johna Wayne’a Gacy’ego.

To była świetna i spokojna dzielnica.

Można było grać w piłkę na ulicy.

Gdy zapalały się latarnie,
wracało się do domu na kolację.

„Mogę wyjść na zewnątrz?”
„Tylko nie odchodź za daleko”.

John mieszkał w dzielnicy,
gdzie przeważała klasa średnia robotnicza.

Dom zbudowano
na przełomie lat 40. i 50. XX wieku.

Nieco ponad 90 metrów kwadratowych.
Nic szczególnego.

Jak dom przeciętnej babci.

Byłem początkującym fotografem.

Fotografowałem Johna

i wtedy właśnie poznałem Carole Hoff.

Była bardzo cicha, miła, powściągliwa,
po rozwodzie z dwiema dziewczynkami.

Zacząłem spotykać się z Carole
w październiku 1971 roku.

Rozwód dał jej w kość,
ale i tak zaczęliśmy się spotykać.

Chcieliśmy spędzać razem czas.

Zapytałem, czy zamieszka u mnie z dziećmi.

Odniosłem wrażenie,
że czuła się samotna i bezbronna.

John był dostępny,
a ona liczyła na to, że będzie dobrze.

John i Carole wyglądali jak normalna para.

Carole wydawała się cicha i uległa,

ale poza tym niczym się nie wyróżniała.

Lubiłem ją i kochałem dzieci.

W listopadzie 1971 roku powiedziałem jej,
że chcę się z nią ożenić.

Zapytałem, co o tym myśli.

Ale czułem, że żeniąc się drugi raz,

powinienem wejść w ten związek uczciwie.

Otworzyć się przed nią
jeszcze przed ślubem.

Wiedziała, że byłem w więzieniu,

ale chciałem wyjaśnić,
że jestem biseksualny

i miałem różne kontakty.

Ale że nie jestem gejem
ani nic w tym rodzaju.

Nie bała się o to, bo ich nie lubiłem.

Byłem przeciwko nim.
Myślałem, że są chorzy i słabi.

Opowiedziałem jej o wszystkim,

jakbym chciał jej coś wyznać,
jakbym potrzebował jej pomocy.

Gdyby była silniejsza…

WYBIELANIE SWOICH WYSTĘPKÓW

…to nigdy by ze mnie nie wyszło.

1 LIPCA 1972

Byłem fotografem na jego ślubie.

To był rok 1972.

To był bardzo ładny ślub

w kościółku na Harlem Avenue,
jeśli dobrze pamiętam.

Poczęstunek w formie bufetu
odbył się w piwnicy kościoła.

Zrobiłem zdjęcia dzieciom Carole

oraz zdjęcia rodzinne
do kartek z życzeniami.

Kartki świąteczne.

WESOŁYCH ŚWIĄT!

John i Carole byli parą z przedmieść.

Byli typową rodziną z Chicago.

Byliśmy bardzo towarzyscy.

Często wychodziliśmy.

Graliśmy razem w lidze kręglarskiej.
Takie rzeczy.

Nie czułem,
że jakoś szczególnie kocha Carole.

Nie widziałem, by okazywał uczucia.

Wobec kogokolwiek.

Albo był miły, albo był totalnym palantem.

Zmieniał się w mgnieniu oka.

Odnosiłem wrażenie,
że Johnowi zależy tylko na nim samym.

Gacy chciał być grubą rybą.
Chciał być sławny.

PARTIA DEMOKRATYCZNA

W Chicago polityka była wszędzie.

Byli wysoko postawieni
politycy od gubernatora

i byli nieistotni politycy jak John Gacy.

Organizacja Demokratyczna z Norwood Park.

Gacy był zwykłym żołnierzem.

Wychodził na ulice i zbierał głosy.
Pomagał ludziom w okolicy.

Ciężko pracował.

Lubił pomagać ludziom.
Dlatego był świetnym komisarzem okręgu.

Miał wpływy polityczne.

Znał wpływowych ludzi
i uwielbiał się z nimi spotykać.

Polityka to władza.

Poczucie bycia ważnym.
Poczucie, że ci ufają.

Lubię władzę. Lubię się nią cieszyć.

Ale trzeba harować.

I tak właśnie działałem w biznesie.

W połowie 1973 roku
zająłem się wykończeniówką.

- Jak nazywała się twoja firma?
- P.D.M.

Rozwiń ten skrót?

„Prowizorka Dla Mas”.

„Polskie Dopieszczanie Mieszkań”.
Jak komu pasuje.

Zacząłem pracować dla Johna Gacy’ego,
gdy miałem 19 lat.

Firma nazywała się PDM Contractors.

Malowanie, dekoracja, konserwacja.

Powiedział, że szuka pomocy
przy pracach na budowie.

Głównie gruntowne prace.

Był otoczony samymi młodymi facetami.

Jego znajomi kontrahenci zawsze pytali go:

„Dlaczego zatrudniasz ich,
a nie doświadczonych fachowców?”.

Widziałem dużo dobrego
w pracy młodych ludzi.

Musieli mieć tylko kogoś,
kto był wyrozumiały.

Dla wielu z nich byłem jak ojciec.

Zazwyczaj wciągał ich do firmy

i uczył, jak dobrze pracować.

MISTRZ W PRACY
„PAPA JOHN”

Nikt nie podawał tego w wątpliwość.

BYŁY PRACOWNIK

Poznałem Johna przez rodziców.

Miałem 16 lat.

John zawsze sprawiał,
że czułeś się jak jego przyjaciel.

Robił, co w jego mocy, żebym mógł dorobić.

Był rok 1975.

Pamiętam, że jednym z zadań,
które wykonywałem przy domu Johna,

było kopanie pod pit grilla

w ramach przygotowań
do jego letniego przyjęcia.

Urządzał imprezy. Nazywano je wystawnymi.

Nie wydały mi się takimi.

Nie było chińskiej porcelany,

za to były duże grille.

Zawsze zapraszał na przyjęcia tłumy,

zwłaszcza ważne osoby.

Sędziowie, radni, ważne szychy.

Imprezy były tematyczne.
Był motyw kowbojski.

Wcześniej motywem przewodnim były Hawaje.

Pamiętam imprezę
z okazji Dnia Niepodległości,

na którą przebrał się za Paula Revere’a.

Wykopałem około 20 centymetrów
pod tego grilla.

żeby można było wylać beton.

John powiedział, że muszę kopać głębiej.

Poprosił mnie, żebym kopał coraz głębiej,

co było przesadą
jak na fundamenty pod pit grilla.

Ale zrobiłem to.

Gdy wróciłem, dół był już wylany betonem.

Wydało mi się to dziwne.

I tak to wyglądało.
Mam w domu Carole i dwójkę dzieci.

Sam byłem sobie szefem.
Ciężko pracowałem do późna.

Wyprawianie przyjęć,
udzielanie się w Partii Demokratycznej…

Byłem bliski wyczerpania.

John Gacy od dziecka
miał niesamowitą motywację.

Tata mówił, że to on stwarzał presję.

To nieustanne dążenie do bycia lepszym.

Do bycia lepszym od innych.

Do pracowania ciężej niż inni.

„Udowodnię ci, że dam radę,

mimo że w to nie wierzysz.

Pokażę ci, że dam radę”.

Musiał cały czas działać.
Ten facet nigdy nie spał.

Udzielał się
w stowarzyszeniach polonijnych

i na Paradzie Trzeciomajowej,
której raz był dyrektorem.

Można go zobaczyć
przy Wacker Drive obok mostu

w gustownym czerwonym garniturze,
czerwonym kasku,

jak zawiadywał paradą.

Jest dobra droga, zła droga
i jest moja droga.

Trzeba mieć organizację i przywództwo.

Trzeba umieć nie żądać szacunku,
ale go roztaczać.

MAJ 1978

To samo, gdy przyleciała pani Carter.

Mówili mi, co robić.
Miałem gdzieś, kim są.

Był dyrektorem parady.

Ma zdjęcia z Rosalynn Carter,
żoną prezydenta

oraz z politykami i grubymi rybami
przy Daley Plaza,

mając na sobie kurtkę
z przypinką Secret Service.

Nikt by na to nie wpadł.

Podobało mi się,
że jestem w coś zaangażowany.

W związku z tym
angażowałam się w różne sprawy.

Udzielałem się jako klaun
na co najmniej 10–15 paradach.

Pogo był wytworem Johna
od stylu makijażu po sposób zachowania.

To wszystko jego sprawka.

Był bardzo dumny z klauna Pogo.

Wygłupiałam się dla Partii Demokratycznej,
Byłem na wielu paradach.

Lubiłem to.

Nie płacili mi za to.
Po prostu to lubiłem.

Lubiłem odwiedzać starsze osoby,
domy opieki albo kalekie dzieci.

To prawie jak uczucie,
gdy wychodzisz z kościoła w Wigilię.

Ale gdy byłem w złym humorze,
nie mogłem być klaunem.

Bo niektóre z tych dzieciaków
to małe dranie.

Zamiast chwycić za policzki, chcesz…

Chcesz spuścić takiemu łomot.

Gdy prowadziliśmy obserwację,
Gacy opowiadał, że jako klaun

siadał na kolanach kobiet,
rozmawiał i robił, co tylko chciał.

Macasz je i nic nie powiedzą.
Jesteś klaunem.

Gdy się wygłupiasz, ukrywasz wizerunek.

Są rzeczy,
których nie zrobiłbyś jako człowiek.

Pod koniec rozmowy powiedział mi…

Klaunom wszystko ujdzie na sucho,
nawet morderstwo.

MAJ 1978

21 GRUDNIA 1978

DZIESIĄTY DZIEŃ ŚLEDZTWA

Po aresztowaniu Gacy’ego
za dostawę i posiadanie marihuany

wsadziliśmy go do auta
i pojechaliśmy na posterunek.

Podczas gdy Gacy był na posterunku,
my dalej szukaliśmy Roba Piesta.

Wciąż miałem nadzieję,

że może jest przetrzymywany
w domu Gacy’ego.

Musieliśmy wrócić do tego domu,
aby się tego dowiedzieć.

POLICJA W DES PLAINES

Gdy poszedłem do Johna na posterunek,
z początku mnie nie wpuścili.

Byłem zły. Grali na zwłokę.

WYDZIAŁ DETEKTYWÓW

Podczas pierwszego przeszukania jego domu
znaleźli pokwitowanie na zdjęcia

od młodej pracownicy z apteki Nisson,
gdzie po raz ostatni widziano Roba.

Dodatkowo jeden funkcjonariusz
wyczuł gnijące lub rozkładające się mięso.

Terry Sullivan i Greg Bedoe

chcieli sporządzić
drugi nakaz przeszukania.

Poszliśmy do sędziego,

który pozwolił nam wejść do domu Gacy’ego.

Jego uwaga po podpisaniu nakazu brzmiała:
„Złapcie tego sukinsyna”.

POLICJA W DES PLAINES

DOM GACY’EGO

21 GRUDNIA 1978

Gdy wszedłem do tego domu,

naszym głównym celem
było odnalezienie Roberta Piesta.

W takim domu nie ma zbyt wielu miejsc,
w których można ukryć zwłoki.

Głównie chciałem przeszukać
przestrzeń pod podłogą,

bo tam można kogoś pochować.

NAGRANIE Z MIEJSCA ZBRODNI
BIURO SZERYFA HRABSTWA COOK

Zszedłem na dół
i przeczołgałem się wzdłuż i wszerz.

Rozglądam się
i widzę trzy małe kałuże w błocie.

Gdy poświeciłem w to miejsce,
zobaczyłem mnóstwo czerwonych robaczków.

Nigdy wcześniej ani później
czegoś takiego nie widziałem.

Robaki w reakcji na światło
schowały się w błocie.

Zastanawiałem się wtedy:
„Robaki, świeża ziemia.

Co jedzą te robaki?”.

Wziąłem narzędzie do kopania,
wbiłem je w ziemię

i natrafiłem na coś,
co przypominało cegłę lub odpływ.

Podważyłam to i ujrzałem kość ramienną.

Pomyślałem w myślach:

„Mamy cię!

Mamy cię, draniu!”.

Ja i kilku innych gliniarzy
byliśmy w salonie,

gdy Dan zaczął krzyczeć, że znalazł kości.

Zapytali: „Czy to Piest?”.

Patrzę na to i nie rozumiem, co widzę.

Piest zaginął niedawno,

ale ciało było
w stanie znacznego rozkładu.

Odpowiedziałem:
„Nie, to ciało leży tu zbyt długo”.

To nie był Piest.

Wiedzieliśmy, że mamy tu poważny problem.

To było nieznane morderstwo.

Kopaliśmy dalej.

Zaczęliśmy kopać w innym rogu

i dokopaliśmy się do czegoś,
co przypominało kolano.

Gdy przeszliśmy
do południowo-wschodniego kąta

i zaczęliśmy kopać,

znaleźliśmy dwie długie kości nogi.

Odkryliśmy już trzy ciała.

Chyba byli w szoku.

Nigdy nie zapomnę tego uczucia.

O mój Boże,

co to był za horror.

Wszystko stanęło.

Zadzwoniłem do sierżanta i powiedziałem:
„Don, mamy tu piwnicę pełną dzieciaków”.

Poszedłem porozmawiać z Gacym.

Gdy wszedłem, Gacy zapytał,
czy przeszukano przestrzeń pod podłogą.

Odpowiedziałem, że tak.

Spojrzał na mnie i rzekł:
„Nie spędzę za to nawet dnia w więzieniu”.

W końcu wpuścili mnie do niego.
Jestem z nim sam na sam.

Wyprostował się i powiedział:

„Chcę porozmawiać z ludźmi o tym,
co się stało”.

Powiedziałem: „Siadaj i rób, co ci każę.
Z nikim nie będziesz rozmawiał”.

Prawnicy kazali mu milczeć.
Nie słuchał ich.

„To moi prawnicy. Zrobią, co powiem”.

Chciał rządzić.

To był John Gacy. Chciał mieć kontrolę
i zrobić to po swojemu.

Weszliśmy tam.

Było tam osiem czy dziewięć osób.

Siedziałem przy stole,
a Gacy siedział naprzeciwko mnie.

Amirante usiadł na krześle obok niego.

Mieliśmy dobre relacje z Johnem.

Mówiliśmy do niego:

„John, wyglądasz na strapionego.
Jakbyś chciał coś wyznać”.

I wtedy zaczął mówić.

Po prostu słuchaliśmy.
Skoro chce się przyznać, niech gada.

„Śmiało, mów. Karty na stół”.

Powiedział, że zaczął zabijać w 1972 roku.

Mam to zracjonalizować i wytłumaczyć?

Chłopak z busa Greyhounda był pierwszy.

21 GRUDNIA 1978

3 STYCZNIA 1972

W noc sylwestrową
wróciliśmy z Carole do domu.

Wskoczyliśmy do łóżka
i przywitaliśmy Nowy Rok razem.

Potem zabrałem ją do domu.
Chyba przespałem cały dzień.

O pierwszej w nocy wybrałem się
na przystanek autobusowy Greyhound.

Zaczynał się boom na narkotyki
i wielu nastolatków uciekało z domu…

BILETY

…i lądowało
na dworcu autobusowym Greyhound.

W latach 70. było tyle uprzedzeń,

że kiedy nastolatkowie się ujawniali
lub gdy odkrywano ich homoseksualność,

rodzina czasami ich odrzucała.

Uciekinierzy to często wyrzutki,
którzy nie zawsze mają dokąd wracać.

Krążyłem, aż zatrzymałam się tam.

Wtedy go zabrałem.

Zapytałem: „Nie mam planów.
Chcesz się przejechać? Pokażę ci widoki”.

W dużym mieście jak Chicago
te dzieciaki się wyróżniały.

Przyjeżdżają tu
i zachwycają się budynkami i ludźmi.

Miał autobus dopiero w południe
następnego dnia, więc pojeździliśmy.

Rozmawialiśmy o wszystkim,
również o seksie.

Zapytałem,
czy obcował kiedykolwiek z facetem.

Gacy powiedział,
że przywiózł go do swojego domu.

Piliśmy, rozmawialiśmy o seksie.

Oboje uprawialiśmy seks oralny na zmianę.

Powiedziałem, żeby został

i że odwiozę go na dworzec
przed południem.

Poszedłem się położyć.
Coś mnie wystraszyło i obudziłem się.

Gdy spojrzałem na drzwi,

szedł na mnie z nożem w ręku.

Więc skoczyłem i zacząłem się bronić.

Siłowaliśmy się ze sobą.

Chyba dźgnąłem go kilka razy nożem.

Cztery lub pięć razy w klatkę.

Nie wiedziałem, czy wezwać policję.

Bałem się, że to źle zabrzmi.

Zszedłem więc do przestrzeni pod podłogą,
wykopałem dół i go tam zakopałem.

W swojej wersji
był zupełnie nieświadomy i niewinny.

Moim zdaniem łgał
w 80–90% swoich wypowiedzi

i próbował coś ugrać.

Po pierwszym morderstwie
pewnie trochę się obawiał,

czy policja będzie go szukać i wypytywać,

a nic takiego się nie stało.

Następnego dnia byłem z Carole
Nic się więcej nie wydarzyło.

To była moja tajemnica.

Wydaję mi się,
że nie obcowałem z mężczyzną

do 1974 lub 1975 roku.

John i Carole przez rok lub dwa
byli zwykłą rodziną z przedmieść.

Mieszkali razem w domu,

ale zacząłem zauważać,
że John nie zwraca uwagi na Carole.

Ich relacje się ochłodziły.

Carole zarzekała się, że wszystko gra.

Gacy był troskliwym ojcem i żywicielem,
ale sytuacja się pogorszyła.

Nie chciał ze mną przebywać.
Prawie nie uprawialiśmy seksu,

Ciężko było mu się do mnie zbliżyć.

Kłóciliśmy się o seks.

Byłem zmęczony pracą
przez siedem dni w tygodniu.

Po prostu nie miałem ochoty.

W międzyczasie wracał do domu późno
z innymi mężczyznami, chłopakami,

a nawet dzieciakami,
które dla niego pracowały.

Spędzali godziny w garażu.

Garaż był urządzony jak osobne mieszkanie.

John mógł sprowadzać ludzi
przez dom do garażu

i nikt by nawet nie wiedział, co tam robi.

Carole wiedziała o tym,
że obcował z mężczyznami.

Wiedziałam, co robi.

Czuł, że woli mężczyzn, a nie kobiety,

bo nie mógł funkcjonować z kobietą.

Zarzucała mi,
że zatrudniam młodych chłopców.

Pytała, czy robiłem coś z nimi.
Mówiłem, że nie.

Ciągle mi to zarzucano.

Wkurwiłem się: „Skoro jestem oskarżany,
to dlaczego by tego nie zrobić?”.

I zrobiłem.

Był rok 1975.

Pracowaliśmy przy rozbiórce.

Gwóźdź przebił się przez podeszwę buta
i ranił mnie w stopę.

John zabrał mnie
na zastrzyk przeciwtężcowy.

Pewnej nocy, około północy,
moi rodzice pojechali na wakacje.

Potem ktoś zapukał do moich drzwi
i to był John.

„Chciałem się upewnić,
że nic ci nie jest”.

Miał ze sobą wino.

REPREZENTACJA SZKOŁY

Wiedział, że byłem w drużynie zapaśniczej.
Często żartował: „Hej, zapaśniku”.

Tego typu rzeczy.

Zaczęliśmy dla zabawy zapasy,

a on nagle chwycił mnie za rękę

i założył mi kajdanki.

Potem wziął mnie za nogi
i powalił mnie na ziemię.

Wyszedł z pokoju i zniknął.

Tony Antonucci.

Bawiłem się nim.

Tylko się drażniłem.

Bardzo go to wkurzało.

Gdy dla niego pracowałem,

John chciał sprawdzać nas
w stresującej sytuacji.

Miałem wrażenie, że to jakiś test.

Zdałem sobie sprawę,
że mogę uwolnić jedną rękę i tak zrobiłem.

Chwilę później wrócił do pokoju,

a ja zaskoczyłem go obaleniem dwunożnym.

Rzuciłem go na ziemię.

W zapasach zawsze mówiliśmy:
„Tam, gdzie głowa, tam idzie ciało”.

Przyłożyłem mu więc głowę do dywanu
i tym razem ja go zakułem w kajdanki.

Potem ucichł.

A potem powiedział coś, czego nie zapomnę:

„Jako jedyny uwolniłeś się z kajdanek
i do tego zakułeś mnie”.

Pomyślałem więc,
że musiał robić już takie testy,

ale nie wracaliśmy już do tego.

Wypuściłem go z kajdanek i wyszedł.

OSTATNIO WIDZIANY 31 LIPCA 1975

Dwa tygodnie po incydencie ze mną

zaginął John Butkovich.

CENTRUM OBYWATELSKIE

Wszyscy słuchaliśmy,
jak opowiadał swoją historię.

Gdzieś około drugiej lub trzeciej w nocy

Gacy zaczął mówić o Butkovichu,
jednej z ofiar.

Ale największe uczucia
żywiłem do Butkovicha.

31 LIPCA 1975

John Butkovich był dobrym dzieciakiem.
Pracował dla Gacy’ego.

Był robotnikiem,
jak każdy dzieciak szukający pracy.

John Butkovich i ja pracowaliśmy razem
przy zleceniach dla Johna.

Nazywaliśmy Johna Butkovicha
„Małym Johnem”,

bo Gacy był „Wielkim Johnem”.

Tak naprawdę zaprzyjaźniłem się
tylko z Johnem Butkovichem.

Łączyła nas więź,
bo mieliśmy podobne auta typu hot rod.

Obaj uwielbialiśmy firmę Mopar.

Mawialiśmy:
„Bez Mopar daleko nie zajedziesz”.

John Butkovich rozpoczął dla mnie pracę.
Był bardzo naiwny.

Traktowałem go jak ojciec syna.

Mieliśmy również kontakty seksualne.

On obciągał mi, a ja jemu.

John Butkovich,
nastolatek pracujący u Johna, zaginął.

Mama Johna Butkovicha odegrała dużą rolę

w próbie nakłonienia policji
do odnalezienia jej syna.

Źle się czujemy z tym,
że policja nic nie robi.

Policja z Chicago miała to gdzieś.

„Twój syn uciekł.
Wyszumi się i kiedyś wróci”.

Kiedy znikała młoda osoba albo starsza,
policja nic z tym nie robiła.

A oni faktycznie znikali
bez rejestrowania tego w systemie.

Kiedy zaginął John Butkovich,
spytałem o niego Johna.

Spytałem, czy będę pracował
z Małym Johnem przy czymś.

Powiedział, że Mały John zrezygnował.

Nastolatkowie często działają pochopnie.

Uwierzyłem mu.

Dziwiło mnie tylko, że John Butkovich
zostawił swój samochód.

Wiedziałem, ile dla niego znaczył.

Była pierwsza albo druga w nocy.
Pojechaliśmy do mojego domu.

Wypiliśmy, wypaliliśmy parę jointów,
a on zaczął być agresywny.

Gacy powiedział, że Butkovich
wykłócał się z nim o należną pensję.

Chciał po prostu swoje pieniądze.

Powiedział wściekły, że odchodzi.

Kajdanki były przy barze.

Założyłem mu kajdanki
na jedną i drugą rękę.

Powiedziałem,
że teraz już się nie będzie kłócił.

Według zeznań Gacy’ego

udusił on Johna Butkovicha.

Potem pamiętam tylko,
że obudziłem się w łóżku.

Kiedy wstałem, zauważyłem jego stopy.
Wciąż miał linę na szyi.

Był martwy.

Nie wiedziałem, co robić.

Poszedłem do garażu.

Wykopałem najgłębszy dół, jaki mogłem.
Wrzuciłem go tam, a potem zacementowałem.

Dopiero się rozkręcał.
Odkrywał płynącą z tego radość.

Widział, że uchodzi mu to na sucho
i że jego sposób działa.

Tak jak przy pierwszym,
z kolejnymi też mi się upiekło.

Dlatego nie przestałem.

Po Butkovichu
moje małżeństwo nie było już takie same.

Carole wniosła o rozwód w 1975 roku.
Dostała go w lutym 1976 i wyniosła się.

To nie było zdrowe,

bo ludzie z sąsiedztwa
lubili mnie obgadywać.

Wiem, że piłem i krążyłem przy parku.

Gacy mówił dalej.

Mówił, że zaczęło się w Bughouse Square
przy przystanku.

Bughouse Square to jedno z wielu miejsc,

gdzie geje spotykali się ze sobą.

Nie było wówczas wielu innych opcji,

zwłaszcza dla ludzi,
którzy musieli się ukrywać,

czyli dla większości z nas wtedy.

Jeździł w tę i z powrotem,
szukając odpowiedniej osoby.

Patrolował tę okolicę.

Szukałem młodych, zadbanych
i męsko wyglądających chłopaków.

Czułem, że będę miał nad nimi kontrolę
albo ojcowską pieczę.

Szukałem niewinnych.

Takich zabierałem.

Na początku opowiadał,
jak zwabiał te dzieciaki do auta.

Mógł zwabić ich narkotykami
albo nową pracę i wypłatą.

Jeśli jesteś nastolatkiem
i próbujesz przetrwać na ulicy,

będziesz robił rzeczy,

które dla kogoś z zewnątrz
będą wyglądały na szalone i ryzykowne.

Nie masz wyboru.

Gacy był niezły
w wychwytywaniu tych dzieciaków

i sprowadzaniu ich do domu.

Kiedy jesteś zarobiony do granic,
chcesz się bardziej zadowolić.

Czy to możliwe,

że szukając różnych osób do seksu,
zacząłem ich nienawiść?

Kupujesz ich na godziny,
bierzesz ich ciała i robisz, co chcesz.

Dla mnie nie są ludźmi.

To jak zakupy w sklepie.

Jeśli zakupiony towar ci się nie spodoba,
możesz go rozwalić w domu.

Masz prawo, bo za to zapłaciłeś.

22 GRUDNIA 1978

Gdy słuchaliśmy zeznań Gacy’ego,
nie mieliśmy czasu na reakcję.

Przechodziliśmy od jednego do drugiego,
a on mówił dalej.

Do szóstej rano
wyrzucał z siebie wszystko.

Teraz, po latach doświadczeń wiem,

że mogłem być bardziej stanowczym
i nakłonić go, żeby się zamknął.

Myślał, że może zmanipulować policję.

Gacy przyznał się do winy i liczył na to,
że skoro współpracuje,

to pewnie ujdzie mu to na sucho.

Taki miał plan.

POLICJA W DES PLAINES

W tym samym czasie,
gdy rozmawialiśmy z Gacym,

przeszukiwano jego dom.

Wtedy zaczęły się fajerwerki.

PRACE NA POSESJI GACY’EGO
DZIEŃ PIERWSZY

22 GRUDNIA 1978

Było wcześnie rano.

Cokolwiek tam było, musieliśmy to znaleźć.

Zburzyliśmy więc ścianę

i zaczęliśmy zrywać podłogę.

NAGRANIE Z MIEJSCA ZBRODNI
BIURO SZERYFA HRABSTWA COOK

Zaczęliśmy nowy rozdział.

To był rok 1978.

Nikt nie słyszał
o środkach ochrony osobistej.

Nie mieliśmy kombinezonów ani masek.

Miałem na sobie dżinsy
i koszulkę do rugby,

bo było gorąco.

Nikt z nas nie musiał dotąd
mierzyć się z czymś takim.

Wtedy nie wiedziałem,

jaki będzie tego finał.

Patrzymy teraz na wschód
w kierunku podłogi w części biurowej.

Teraz idziemy dalej.

Patrzymy na zachód, w stronę sypialni.

Teraz odwracamy się

i wchodzimy do kuchni.

Pokazujemy kuchnię
i przechodzimy do dziury w podłodze.

Przychodzili jeden za drugim.

Jesteśmy na jednym wielkim cmentarzu.

To nie były takie ciała,
jak zwykle sobie je wyobrażamy.

Były to głównie szkielety,

ale w niektórych przypadkach
ciało było nienaruszone,

ale w stanie zaawansowanego rozkładu.

Były ułożone w różnych kierunkach.
Twarzą do góry, twarzą do dołu.

Dwa ciała obok siebie.

Na wiele sposobów.

Jedno ciało znaleziono w pobliżu grilla,

który stał za domem przy podjeździe.

Ciało Butkovicha było w garażu,
zakopane pod betonową płytą.

Po zaginięciu Johna Butkovicha zauważyłem,

że na całej podłodze
został wylany nowy beton.

Nie było powodu, by coś łatać.

Okazało się, że był tam John Butkovich.

Ogrom tej tragedii był oszałamiający.

To samo dotyczy zwłok
trzymanych pod budynkiem.

To była kryjówka.

To były moje ciała.

Tam chciałem je trzymać.
Nie mieli prawa ich tknąć.

Mamy jeszcze kilka.

- Potrzebujemy tu worka na zwłoki.
- Tutaj czy tam?

Gdy znaleźliśmy te ciała,

potwierdziły się słowa Gacy’ego.

Wciąż wydobywali nowe ciała,

a on mówił, że zamierza
opowiedzieć o mnóstwie morderstw.

Gacy dokładnie opisał każde morderstwo,
które popełnił.

Wiele ofiar
przyjechało do niego dobrowolnie.

Niektórzy niewątpliwie
byli ze środowiska przestępczego.

Przychodzili po pieniądze,
narkotyki albo seks.

Niektórych puszczał wolno.

Niektórych mordował.

Gacy mówił, że to męskie prostytutki.
Kto wie, jaka jest prawda?

Jeśli żądali więcej pieniędzy za seks,
niż się umawiali,

na przykład 50 dolarów zamiast 20,

albo grozili, że ujawnią jego działania,

to były powody, dla których zabijał.

Nie wszystkie te dzieciaki
prostytuowały się.

Większość ofiar Johna
po prostu szukała pracy.

To mnie w nim najbardziej przerażało.
Brak sensownego wytłumaczenia.

Ktoś mógł iść ulicą
albo pracować w aptece jako 15-latek

i to wystarczyło,
by stać się następną ofiarą Gacy’ego.

To przerażające.

Jak wybierał?

Nie chodziło o typ osoby.

Chodziło o możliwość
zaciągnięcia ich do domu.

Gacy miał różne sposoby działania.

John miał starego oldsmobile’a.
Czarnego, niezbyt modnego.

Ale miało zamontowany reflektor.

To było chyba oświetlenie policyjne.

Moje czarne auto przypominało radiowóz,

ale nigdy nie udawałem
i nie podawałem się za gliniarza.

Ale zdarzało się, że podwoziłem ludzi,
którzy myśleli, że jestem gliną.

„Zrobię, co zechcesz,
tylko mnie nie zamykaj”.

Miałem sporo darmowego seksu.

Czekałem tylko, aż wykiełkuje
zasiane przez nich własne ziarno.

Miał jakieś 50 różnych odznak
z różnych wydziałów policyjnych.

Miał czarną skórzaną kurtkę,

która przypominała
cywilny ubiór policjanta.

Myśleli, że zostali aresztowani,
a nie porwani.

Oszukiwał te dzieciaki na różne sposoby,
by dorwać je w swoje szpony.

Mieszkali w różnych częściach miasta
i poza nim.

Po prostu znikali.
Nikt nie powiązałby tego z Gacym.

Mógł mieć każdego.

Sprowadzał ich do domu,
a potem musiał tylko pozbyć się ciała.

Zwykle zaginieni odnajdują się w kostnicy.

Ci ludzie po prostu zniknęli
w czeluściach domu.

Gdy szukaliśmy kolejnych ciał,

pierwsza naszą myślą było:
„Ile ich tam jest?”.

Niemal wszystkie różniły się między sobą,

choćby ułożeniem.

Zdarzało się,
że znajdowaliśmy ślady na szyi.

W tym przypadku
była to lina z węzłem z tyłu.

Torturował te dzieciaki.

Tak przypuszczaliśmy.

Przesłuchanie trwa.
Gacy przyznaje się do morderstw.

Podobało mu się to.
Cieszył się, że był w centrum uwagi.

Przyjechałem tam i wszedłem do niego
wraz z Mikiem Albrechtem.

Pytałem Gacy’ego o wiele rzeczy,

ale najbardziej o to,
jak zabił swoje ofiary.

Powiedział, że sprowadzał chłopców do domu
i pokazywał im sztuczki.

Pierwszą była sztuczka z kajdankami.

Zakładał sobie kajdanki.

Pogmerał trochę, po czym kajdanki spadały.

Następnie mówił: „Teraz twoja kolej”.

Wykorzystywałem kajdanki. „Załóż je.
Pokażę ci, jak je zdjąć bez kluczyka.

Pomyślisz i zdejmiesz”.

Próbowali wyzwolić się z kajdanek,

ale im się nie udawało.

Gdy zakładałem kajdanki,
pytali, jak je zdjąć.

Mówiłem, że potrzebują kluczyka.

Gdy się skuwali, gra się kończyła.

Teraz Gacy mógł robić z nimi, co chciał.

Byłem tym wstrząśnięty.

Nie zapomnę, gdy powiedział:
„Pokażę wam to, tylko potrzebuję liny”.

Powiedziałem, że nie dam mu żadnej liny.

Powiedział: „Dobrze, zróbmy to inaczej”.

Wyciągnął różaniec i dotknął mojej dłoni.

„Udawaj, że twoja pięść to głowa,

a nadgarstek to szyja”.

Gacy owinął sobie różaniec
wokół nadgarstka.

Weź linę i zawiąż ją na nadgarstku.

Gdy zawiążesz pierwszy węzeł,

połóż na nim ołówek
i zawiąż kolejny węzeł.

Teraz przekręć ołówek i zobacz,
co się stanie z twoim nadgarstkiem.

Bardzo delikatnie przekręcił.

Gdy założysz linę na szyję
i okręcisz nią ze trzy razy, zaciska się.

Ledwo zacznie wierzgać,
a już, kurwa, mdleje.

Masz sukinsyna. Nie może ci nic zrobić.

A potem go zostawiasz.

Nie mogli się bronić i byli mordowani.
Duszeni na śmierć.

To bardzo osobisty sposób na zabicie.
Nie jak przy użyciu broni.

Jeśli chcesz kogoś udusić,
musisz być blisko.

Trzeba to lubić, żeby to zrobić.

Odnalazł dreszczyk emocji w tym,

że może decydować
o czyimś życiu i śmierci.

Cieszył się całym tym złem.

PRACE NA POSESJI GACY’EGO
DZIEŃ TRZECI

26 GRUDNIA 1978

Dobrze oddzielałem
życie prywatne od pracy.

Miałem na to sposób.

Trzymałem w kieszeni dużą monetę,
gdy pracowałem.

Gdy kończyłem, wrzucałem monetę
do popielniczki, zostawiając tam pracę.

Rano wkładałem monetę do kieszeni
i szedłem na służbę.

Nie przynosiłem pracy do domu.

Ludzie zawsze pytają mnie:
„Czy to cię nie przerasta?”.

Odpowiadam, że robimy to dla zmarłych.

Ktoś kochał te dzieciaki.

Ile spoczywających tu zaginionych osób

pozostawiło pustkę w życiu innych ludzi?

Musimy pozwolić tym ludziom poznać prawdę.

Gdy Mike zniknął, przez ponad dwa lata
ludzie ciągle zadawali pytania.

Na weselach czy urodzinach,

ludzie szeptali na boku,
rozważali różne scenariusze.

Bardzo się bałem.

Bałam się nawet pytać o to, co się stało.

A potem zadzwonili do nas
w Boże Narodzenie w 1978 roku.

Pobiegłam do kuchni do mamy.
Pamiętam, jak padało na nią światło.

Miała zawsze cięte riposty.

Odłożyłam słuchawkę
i poszłam powiedzieć tacie:

„Larry, chodzi o Mike’a”.

Potem wszystko było jak za mgłą.

Zrobiło się bardzo mrocznie.

Gacy miał nawyk

zbierania drobiazgów po swoich ofiarach.

KOLEJNE CZTERY CIAŁA

W domu Gacy’ego
znaleźli kartę wędkarską Michaela.

Wtedy zaczęłam oglądać wiadomości.

Byłam bardzo młoda i nie rozumiałam,
że mowa o naszej historii.

DZIEŃ CZWARTY
27 GRUDNIA 1978

Policja znalazła dziś kolejne sześć ciał
pod domem Johna Gacy’ego

w Norwood Park w stanie Illinois.

To daje łącznie 15 ciał
znalezionych pod tym domem i garażem.

Ofiarami są nastolatkowie
i młodzi mężczyźni.

Wszyscy byli w szoku.

Od dzieci w moim wieku

po rodziców w całej okolicy.

To był szok.

Widzisz ciała we śnie. Widzisz go we śnie.

To zbyt wiele.

Wszędzie było pełno mediów.

Wciskali się w każdy kąt.

Możecie pozostać pod posesją?

Za każdym razem, gdy wychodziłeś,
ktoś cię filmował.

Ktoś próbował cię o coś zapytać.

Jak w cyrku.

O Gacym mówiło się na całym świecie.

Codziennie pojawiały się nagłówki
o kolejnych ciałach.

Nie wziąłem tej sprawy dla rozgłosu,
a nagle stałem się ważny dla dziennikarzy

i mediów z całego świata.

Poszukiwania kolejnych ciał
pod domem Johna Gacy’ego…

John Wayne Gacy.

Zobaczyłem,
że w telewizji pokazują Johna Gacy’ego.

Krzyknąłem do żony: „To ten gość!

To on mi to zrobił!”.

Pamiętam, jak…

śmiertelnie się bałem w jego obecności

w styczniu 1967 roku.

Mogłem być jednym z tych,
których szkielety znaleźli.

Ci młodzi chłopcy, których zabił…

Nie wyobrażam sobie, przez co przeszli,

ale wyobrażam sobie tę przerażającą twarz,
którą zobaczyli.

Na północ i trochę na południe.

Szczątki są nadal ekshumowane.

Odkopywaliśmy ich całymi dniami.

Bilans ofiar rósł.

DZIEŃ PIĄTY
28 GRUDNIA 1978

Policja znalazła dziś kolejne sześć ciał.

To daje łącznie liczbę 21 ciał.

Mówimy o ponad 20 znalezionych ciałach.

To było okropne.

Musieliśmy zaznaczać numerami miejsca,

gdzie odnajdywano ciała,

bo wówczas mieliśmy tylko numery.

Szukaliśmy Roberta Piesta
najwyżej dziesięć dni.

Wszystkie ciała były sczerniałe,
co było spowodowane rozkładem.

Byli tam od dawna.

To był wielki problem.

Ani śladu Roba Piesta.

Byliśmy nastawieni
na znalezienie ciała Roba,

ale nie było go w domu.

POSZUKIWANIA CIAŁA PIESTA

Musieliśmy znaleźć Roba Piesta.

Zaczęliśmy rozmawiać z Gacym.

Zapytaliśmy, gdzie jest ciało Piesta.

Odpowiedział: „Nie mogę powiedzieć”.

Zapytaliśmy, czy jest gdzieś pochowany.

Gacy odpowiedział:
„Nie jest ani nad ziemią, ani pod ziemią”.

Co to miało znaczyć?

Zachowywał się, jakbyśmy mu przeszkadzali.

Był arogancki.

Nagle Gacy odchylił się na krześle.

Napiął się, zamknął oczy

i trwał tak kilka sekund,
a potem zaczął mówić.

Chcecie usłyszeć coś,
co wydaje się teraz zabawne?

Miałem kilka wizji.

Jest droga, która prowadzi donikąd.

Widzę ten cholerny brzeg rzeki,
gdzie kończy się droga.

Jakby wspinać się po rampie,
a potem jest woda.

Widzę, że coś wpada do wody.

Coś jest w rzece.

Zostawcie go tam w spokoju.

Ktoś jest w wodzie.

Napisy: Krzysiek Igielski