All language subtitles for The.John.Wayne.Gacy.Tapes.S01E01

To mój pamiętnik.

Przeczytam fragment
z 12 grudnia 1978 roku.

„To był okropny dzień.

Rob nie wrócił wczoraj do domu.
Nie wrócił do apteki ani do domu”.

APTEKA NISSON
RECEPTY, LEKI, KOSMETYKI

Gdy miałam około 15 lat,
zaczęłam pracę w aptece Nisson.

Byłam ekspedientką i obsługiwałam kasę.

Poznałam Roba Piesta,
gdy zaczął u nas pracę.

Zajmował się wykładaniem towaru.

Lubił sport.

Uprawiał gimnastykę.

Interesował się turystyką i fotografią.

Podjął pracę, by zaoszczędzić pieniądze
na aparat i samochód.

Był bardzo zżyty z rodziną
i dużo o niej mówił.

Pamiętam dzień pracy 11 grudnia.

W grudniu w Chicago jest mroźnie.

Moje stanowisko z kasą
znajdowało się przy wejściu,

a ludzie wchodzili i wychodzili,
dlatego zmarzłam.

Rob miał ładną niebieską kurtkę puchową.

Zapytałam, czy mogę ją pożyczyć
na czas pracy.

Po sklepie chodził mężczyzna
w średnim wieku we flanelowej koszuli.

Farmaceuta wyjaśnił mi, że to wykonawca,
który opracowywał przebudowę sklepu.

Gdy wieczór się zbliżał,

Rob podszedł do lady i spytał,
czy oddam mu kurtkę.

Powiedział:
„Wyjdę i spytam tego wykonawcę o pracę”.

Ubrał się i wyszedł na zewnątrz.

Potem w sklepie zapanował taki ruch,
że straciłam poczucie czasu,

a zbliżał się czas zamknięcia.

Wtedy jego mama przyszła zapytać o niego.

Powiedziałam, że wyszedł na zewnątrz
porozmawiać z wykonawcą.

Powiedziała, że go tam nie widziała.

Poprosiła, żeby do niej zadzwonił,
kiedy wróci, by mogła po niego przyjechać.

Kiedy zamykaliśmy o 22.00,
zadzwoniła i zapytała, czy wrócił.

Odpowiedziałam, że nie.

Mama Roba miała tego dnia urodziny.

Dlatego czekała na niego
z przyjęciem urodzinowym.

Rob nigdy nie opuściłby urodzin mamy.

Zaginął.

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

- Nie mów do mnie per „pan”.
- Dobrze, John. Będzie mniej służbowo.

Do kogo do diabła mówisz?
Mów mi po prostu John.

Dobrze, John. Śmiało.

John, JW, czy jak mnie tam do diabła zwą
albo jakkolwiek zechcesz, gdy cię wkurzę.

W oczekiwaniu na proces
w sprawie morderstwa

John Wayne Gacy rozmawiał
na przełomie roku 1979 i 1980

z jednym ze swoich obrońców,
którego rodzina wniosła o anonimowość.

Nagrano ponad 60 godzin rozmów.

Taśmy nigdy nie zostały ujawnione.
Aż dotąd.

Nikt nie chce przyjąć tego, co mówię.

Bo to, co mówię, jest faktem.

Nie mam żadnego interesu w tym,
żeby cię okłamywać.

Ale w kółko powtarzam to samo.
Każdą pieprzoną rzecz.

Jestem na granicy wytrzymałości.
Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam.

- Jak myślisz, co się stało…?
- Nie wiem.

Był rok 1978.

Właśnie rzuciłem posadę obrońcy z urzędu

i otworzyłem własną praktykę.

Siedzę w nowym gabinecie i dzwoni telefon.

Odebrałem i słyszę:
„Cześć, Sam. Tu John Gacy”.

Ja na to: „Cześć, John”.

Zapytał: „Zrobisz coś dla mnie?”.
Spytałem, o co chodzi.

„Ustal, czemu śledzi mnie
policja z Des Plaines”.

Zgodziłem się.

Byłem głównym obrońcą publicznym
w Des Plaines, gdzie to się działo.

Znałem tam wszystkich,
w tym komendanta i burmistrza.

Postanowiłem się dowiedzieć, o co chodzi.

Moim pierwszym klientem był John Gacy.

Wszyscy z północno-zachodniego Chicago
znali Johna Gacy’ego.

Miał firmę budowlaną, P.D.M.
„Painting, Decorating and Maintenance”.

PDM – FIRMA USŁUGOWA

Był też komisarzem okręgu
ramienia Demokratów w hrabstwie Cook.

Komisarze dbają o mieszkańców.

Jeśli ktoś potrzebował śmietnika,
wymiany żarówki

albo odśnieżenia podjazdu,

komisarz zawsze służył pomocą.

Gacy był najlepszym komisarzem
w Norwood Park.

Wszyscy go znali.

Zacząłem działać w Partii Demokratycznej,
bo chciałem wejść w politykę.

Dzięki temu się poznaliśmy.

Wybrał mnie ze względu na moje wpływy,
a nie umiejętności adwokackie.

Uważał, że mam dojścia.

Najpierw poszedłem na policję z pytaniem:

„John Gacy to dobry gość.
Po co go śledzicie?”.

Powiedzieli, że zaginął chłopak
i go podejrzewają.

Powiedziałem im,
że chyba oszaleli i że pomylili go z kimś.

CENTRUM OBYWATELSKIE
MIASTA DES PLAINES

POLICJA

PIERWSZY DZIEŃ ŚLEDZTWA: 12 GRUDNIA 1978

Przydzielono mnie do sprawy Piesta
dzień po jego zniknięciu.

Rob Piest pracował na pół etatu
w aptece Nisson przy Touhy Avenue.

Jego rodzina zgłosiła zaginięcie.

Byli wstrząśnięci,
bo zaginięcia chłopców nie są typowe.

Gdy rodzina Piestów weszła do biura…

OSKARŻYCIEL

…byli kompletnie zrozpaczeni.

Szukali Roba całą noc.

ZAGINIONY

Rozmawialiśmy i po minucie wiedziałem już,

że mamy do czynienia
z czymś więcej niż ucieczka.

Dlatego nasze biuro, czyli prokuratura,
włączyło się w tę sprawę.

Rob Piest był wspaniałym dzieciakiem.
Miał 15 lat.

Pochodził ze stabilnej rodziny,
był lubiany,

nie miał problemów z dziewczynami
ani innych.

Miał brata i siostrę. Był najmłodszy.

Wszyscy dobrze się dogadywali
z tą rodziną.

RODZINNA APTEKA

Funkcjonariusz, który przyjął zaginięcie,
udał się do apteki.

Zapytał o wszystkich,
którzy byli tam tego wieczoru.

John Wayne Gacy był na tej liście.

Był tam, żeby oszacować koszty prac,
które miał wykonać w aptece.

Najpierw sprawdzamy,
z kim mamy do czynienia.

Sprawdziliśmy osoby
pod kątem przeszłości kryminalnej.

Gacy był pewnie
przedostatnią sprawdzaną osobą.

Od razu dowiedzieliśmy się,
że siedział za stosunki homoseksualne.

SODOMIA

Od razu stał się głównym podejrzanym.

APTEKA NISSON, DES PLAINES

John mieszkał
w miasteczku Norwood Park Township.

To adres w Chicago,
ale prawnie nie podlega pod hrabstwo Cook.

Śledztwem dowodził Joseph Kozenczak
z policji Des Plaines.

Spotkał się z Johnem Gacym.

Porucznik Kozenczak,
dupek z wydziału policji w Des Plaines,

powiedział mi o zniknięciu Piesta.

Zapytał, czy przyjdę i złożę zeznania.

Odpowiedziałem, że nie mogę,
bo mam pogrzeb w rodzinie

i czekam na telefon od matki w Arkansas.

Powiedział, że musi się zająć
sprawami rodzinnymi,

a Kozenczak zapewniał go,
że to zajmie chwilę.

Bardzo go to zdenerwowało i powiedział:
„Kozenczak nie szanuje zmarłych”.

Powiedziałem, że tak się nie godzi.

Powiedziałem, że wpadnę później,
jeśli będę miał czas.

„Później, czyli kiedy?”
„Nie wiem. Będę, jak będę”.

Jeden detektyw miał pilnować domu.

Widzieli, jak Gacy przyjechał
swoją furgonetką.

Gdy furgonetka odjechała,
pojechali za nią,

by śledzić Gacy’ego,

nie wiedząc,
że to jego pracownik przejął auto.

Gdy dogonili auto, zrozumieli,
że nie ma tam Gacy’ego.

Gacy wyparował.

Gacy pojawił się tam o trzeciej nad ranem,
gdy nikogo już nie było.

Był cały w błocie.
Miał ubłocone spodnie i buty.

Tylny zderzak jego auta był ubłocony.

Błoto aż po osie.
Podłoga również pokryta błotem.

Nie było nikogo, żeby go przesłuchać,
więc wyszedł.

Pojechałem na posterunek policji,
bo mnie oczekiwali.

Kogo tam widziałeś?

Pytałem o porucznika Kozenczaka.
Usłyszałem, że wyszedł dawno temu.

Powiedziałem, żeby mu przekazano,
że wrócę rano.

Ale co się stało?
Dlaczego był cały w błocie?

Skąd błoto w aucie?

DRUGI DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE
ROBERTA PIESTA, 13 GRUDNIA 1978

Pojechałem na policję
około dziesiątej albo jedenastej rano.

Kazali poczekać na pana Kozenczaka.
Powiedziałem, że mogę poczekać chwilę.

O 12.00 powiedziałem, że muszę iść,
bo mam coś do załatwienia.

Nie wiem, na co czekali.

Kazali mi go zabawiać.

Nie był aresztowany.
Nie mogliśmy go zatrzymać.

Musiałem użyć wyobraźni,
żeby go zatrzymać.

Znam się na ludziach i szybko odkryłem,

że ten gość ma wielkie ego,
więc trochę to wykorzystałem.

Często wygadywał bzdury.

Wyolbrzymiał swoją osobę,
ale mnie to nie obchodziło.

Zależało mi tylko,
żeby został z własnej woli.

POKÓJ PRZESŁUCHAŃ C

Poszedłem do pokoju przesłuchań
i przedstawiłem się.

Zapytałem go, czy pozwoli nam
rozejrzeć się po jego domu,

skoro nie ma niczego do ukrycia.

Nie zgodził się.

Podejrzewałem go.

Pozostało ustalić, co ukrywa.

Jeśli mamy dostać nakaz,
lepiej zdobądźmy go szybko,

żeby nie zniszczył dowodów.

Potem około 15.30 albo 16.30,
czy jaka tam była godzina,

chcieli klucze do mojego domu.

„Po co wam moje klucze?”

„Mamy nakaz przeszukania twojego domu,
Daj nam klucze albo wyważymy drzwi”.

Odpowiedziałem, że nie muszę nic im dawać.
Ale zabrali mi klucze.

Śledczy z Des Plaines przeszukiwali dom
i szukali Roberta Piesta.

Łudziliśmy się, że może jest więziony.

Dom Gacy’ego był bardzo eklektyczny.

Miał mały bar i stół bilardowy.

W sypialniach wisiały obrazy z klaunami.

Były trochę dziwne.

Raczej były to złe klauny niż dobre,
ale cóż…

co kto lubi.

Miał biuro,
w którym wieszał różne rzeczy na tablicy.

Korytarz biegnący od kuchni
do reszty pokojów był naprawdę dziwny.

Był ciemnobrązowy,
udekorowany zygzakowatymi żółtymi liniami.

GEJOWSKIE LISTY MIŁOSNE

Znalazłem książki, które…

miały takie tytuły
jak Śmierć młodych gejów.

SEKS MĘŻCZYZN Z CHŁOPCAMI
PEDOFILIA

Znaleźliśmy gadżety erotyczne
i rzeczy do torturowania.

Były tam też łańcuchy, kajdanki.

W śmietniku znaleźliśmy
pokwitowanie na wywołanie zdjęć.

APTEKA NISSON

Dzisiaj nie każdy pamięta,

ale kiedyś brało się swoją kliszę
i dawało do wywołania.

Dawano wycinek jako pokwitowanie.

Nie wiedzieliśmy, co nam to przyniesie,

ale liczyliśmy,
że znajdziemy jakieś powiązanie.

Znaleźliśmy również pierścień
z liceum Maine West.

To liceum znajduje się w Des Plaines.

Na pierścieniu widniały inicjały J.S.

Tymczasowe prawa jazdy,
inne dokumenty należące do innych osób.

Po co mu to wszystko?

Odkryliśmy przestrzeń pod domem,

do której wejście znajdowało się
za drzwiami od szafy.

Poziom wód gruntowych jest tam wysoki.
Pompa miskowa ciągle pracowała.

Cierpię na lekką klaustrofobię,
więc było to dla mnie wyzwaniem,

ale przemogłem się.

Widziałem tam tylko błoto.

Na wypadek,
gdyby to był świeżo wykopany grób,

szukaliśmy kopca ziemi,
ale nie było nic takiego.

Ziemia nie wydawała się naruszona.
Nie było ciała. Żadnych ubrań.

Bez ciała nie ma zbrodni.
Jest tylko zaginiony chłopak.

Nie mogliśmy go oskarżyć,
ale mogliśmy chociaż z nim porozmawiać.

Powiedziałem mu, że wyszedłem z apteki
i nigdy nie widziałem tego chłopca.

Nigdy z nim nie rozmawiałem.

Gacy był arogancki.

Lekceważący.

Był obrażony, że w ogóle go o to pytamy.

Gacy pieprzył jak potłuczony.

Zawsze przechwalał się,
jaki był dobry i bogaty.

Przedłużali pieprzone spotkanie,
w kółko wałkując to samo.

Złożyłem zeznania.
Czego jeszcze ode mnie chcieli?

Powiedziałem: „Albo mi postawicie zarzuty,
albo wychodzę”.

Bez oskarżenia był wolny.

Nie mogliśmy go zatrzymać.

Los Piesta pozostawał nieznany,
ale Gacy był podejrzanym.

Przeszłość kryminalna na tle seksualnym
podsyciła podejrzenia.

Warto było się temu przyjrzeć.

Waterloo było świetnym miastem.
Dzieci jeździły na rowerach.

Bawiły się na dworze.
Nie było zbyt wiele przestępstw.

Czuło się tu bezpiecznie.

Przyjechałem do Waterloo w 1963 roku,
zaraz po studiach prawniczych w Iowa

i dostałem pracę w banku
jako urzędnik powierniczy.

Bardzo szybko zaangażowałem się
w działalność Młodych Przedsiębiorców.

Po dwóch latach
kandydowałem na przewodniczącego.

W tym czasie
John Gacy przybył do Waterloo.

Przeniosłem się do Waterloo w Iowa.
Byłem aktywny w Młodych Przedsiębiorcach.

Młodzi Przedsiębiorcy latach 60. i 70.,
a nawet w latach 80.,

byli organizacją młodych mężczyzn
w wieku od 18 do 35 lat.

Organizowaliśmy zbiórki charytatywne.

W ten sposób młodzi
mogli się angażować w życie społeczności.

John Gacy po raz pierwszy
zwrócił się do mnie w 1966 roku.

Chciał dołączyć do organizacji.

Wiedziałem, że był żonaty.

Zaręczyłem się z Marlynn
13 marca 1964 roku.

Pobraliśmy się we wrześniu.

Cieszyłem się
pierwszymi latami małżeństwa.

Bardzo się w to wkręciłem.

Czułem takie miłe ciepło.

Byłem taki szczęśliwy z nią

oraz z dwiema córkami,
Michael i Christine.

Jakbym był w kościele cały czas.

W przeprowadzce do Iowa

nie chodziło o to,
że moje małżeństwo się rozpadało.

Chodziło o teścia,
którego nie mogłem znieść.

Przyjeżdżając do Waterloo,

Gacy miał zarządzać franczyzą KFC,
należącą do jego teścia.

Nie mogłem zadowolić teścia.

Mój teść przypomina mi tatę.
Nigdy nie byłem w stanie zadowolić taty.

Z moim teściem było tak samo.

Ja i tata nie dogadywaliśmy się dobrze,
gdy mieszkaliśmy razem,

bo chyba nigdy nie potrafiłem
sprostać jego standardom.

John był zawsze nachalny.
To uczciwe stwierdzenie.

Niektórym się to nie podobało,
a inni mieli to gdzieś.

Jego znakiem rozpoznawczym

była jego szybka jazda.

Nikt nie lubił z nim jeździć.

Za każdym razem jechał jak do pożaru.

Nie wiem, dokąd tak pędził.

Nie wiem nawet, czy on to wiedział.

Ale widać było, że miał w sobie taką chęć.

W 1967 roku miałem 18 lat.

Studiowałem na Ellsworth Community College

w Iowa Falls w stanie Iowa.

Dojeżdżałem na uczelnię
z dwoma chłopakami z Waterloo.

Pewnej styczniowej nocy 1967 roku…

MIESZKANIEC WATERLOO

…odebrali mnie sprzed domu,
a jeden z tych chłopaków

pracował w lokalnej restauracji
Kentucky Fried Chicken.

Powiedział, że musi zajechać tam,

żeby odebrać czek,
zanim wrócimy do Iowa Falls.

Wtedy poznałem Johna Gacy’ego.

Wydawał się bardzo sympatyczny
i przyjacielski,

ale niczym się wtedy nie wyróżniał.

Gdy tam byliśmy, John Gacy
zaprosił tych dwóch chłopaków do siebie.

Powiedział:
„Moja żona i syn wyjechali do Chicago.

Może wpadniecie do mnie,
pogramy w bilard i napijemy się czegoś”.

John Gacy mieszkał
w zwyczajnym domu dla klasy średniej

na przedmieściach Waterloo.

Miał piwnicę, którą sobie urządził.

Zbudował tam bar.

Wstawił stół bilardowy.

Zaczęliśmy grać w bilarda,
a ja byłem wtedy w tym dobry

i ogrywałem go za każdym razem.

W pewnym momencie zapytał,
czy chcę grać na pieniądze,

a ja się zgodziłem.

Graliśmy więc za dolara za wygraną grę.

Wspomniał, że pochodzi z okolic Chicago

i ma tam wiele znajomości.

Powiedział, że przyjaźnił się
z burmistrzem Chicago

oraz z tamtejszym szefem policji.

Wzdłuż jego ścian
wisiały oprawione dyplomy.

Jeden konkretny certyfikat

był od rady do spraw zdrowia seksualnego
ustanowionej przez gubernatora Illinois.

Powiedział mi, że był w radzie,

która badała homoseksualistów.

Są trzy rodzaje orientacji.

Jest heteroseksualizm,

jest homoseksualizm

i jest biseksualizm.

Nie możesz wziąć definicji klinicznej
i zastosować ją do mnie,

bo ja jestem ponad to.

Osoba heteroseksualna
zakochuje się w osobie płci przeciwnej.

Homoseksualista zakochuje się
w osobie tej samej płci.

Biseksualiści uprawiają seks
dla samego uprawiania.

Dla mnie to rodzaj masturbacji.

Uprawiasz seks,
nie angażując się uczuciowo.

Szczerze mówiąc, nigdy nie byłem
w związku homoseksualnym,

bo jakikolwiek seks, oralny lub analny,

uprawiałem bez miłości.

Nie było tam uczucia. Nie było miłości.

Dwaj kumple, z którymi tam byłem,
zaczęli się upijać

i rozmawiać o imprezie,
którą planowali zrobić.

Chcieli, żeby John Gacy też przyszedł.

Powiedzieli więc:

„Nemmers, może zostaniesz tu na noc,

a jutro rano przyjedziesz z nim
do Iowa Falls i pokierujesz go do nas”.

Nie chciałam nocować u Johna Gacy’ego.

Nie znałem go.

Uznałem jednak,
że bezpieczniej będzie zostać u niego,

niż wracać oblodzonymi drogami
z pijanym kierowcą.

Wyszli z domu Gacy’ego,
a my dalej graliśmy w bilard.

John Gacy zmienił temat,

spojrzał na mnie i powiedział:
„Mam pomysł.

Może zagramy o naprawdę wysoką stawkę?

Jeśli wygram, będziesz musiał
zadowolić mnie seksualnie.

Jeśli ty wygrasz,
będę musiał zadowolić cię seksualnie”.

Pomyślałem, że napomknę o tym komuś

i gdy zobaczę zainteresowanie,
pociągnę temat dalej.

Bo nie możesz zapytać kogoś na ulicy:
„Chcesz uprawiać seks z facetem?”,

jeśli nie chcesz oberwać.

Rzucasz wskazówki jak nasiona
i patrzysz, czy zakiełkują.

Powiedziałem mu, że nie ma mowy.

„Nie chcę, żebyś mnie zadowalał

i z pewnością nie będę zadowalał ciebie”.

Zaczął się śmiać.

Zapytał, czy kiedykolwiek widziałem…

Dzisiaj określa się to pornografią,
ale kiedyś to były „filmy dla kawalerów”.

Zapytał, czy obejrzę taki film.

Wyjął projektor i ustawił go na stole.

Ustawił duży ekran.

Podniósł go.

Włączył projektor i wyszedł.

Nie minęło nawet pięć minut

i nagle zapaliły się światła,
a ja usłyszałem za sobą kliknięcie.

Odwróciłem się…

i zobaczyłem broń wycelowaną w moją głowę.

Widziałem nawet bębenek.

To był rewolwer
i widziałem naboje w bębenku.

Wiedziałem, że w moją głowę
wycelowana jest prawdziwa broń.

Powiedział, że mam zdjąć spodnie,

bo zamierza mnie zadowolić.

Płakałem.

Płakałem i błagałem, żeby tego nie robił.

Po tym momencie prawdziwej grozy

wybuchł śmiechem i powiedział:

„Podciągnij spodnie i idź do baru”.

I dalej się śmiał

i mówił o swojej obsesji

poddawania ludzi psychologicznej presji

i obserwowania ich reakcji.

Mówił, że cały czas mnie analizował.

Straciłem czujność.
Myślałem, że jestem bezpieczny.

Mimo że miałem go za dziwaka,

czułem się bezpiecznie.

Zapytał, czy chcę już iść spać.

Powiedział, że wstaniemy z samego rana,

zjemy śniadanie
i pojedziemy do Iowa Falls.

Trudno było mi zasnąć.

Potem poczułem rękę na udzie.

Otworzyłem oczy i na krawędzi łóżka
zobaczyłem Johna Gacy’ego.

Widziałem jego twarz,
bo przez okno wpadało światło.

Ten widok prześladuje mnie do dziś.

Twarz, którą wtedy zobaczyłem…

Nie wiem, jak ją opisać.
Była przerażająca.

Przystawił mi nóż do gardła
w miejscu wgłębienia.

Uciskał moje gardło nożem…

i jednocześnie pocierał moją nogę.

Powiedział mi, że dokończymy to,
co zaczęliśmy w piwnicy

i będziemy uprawiać seks.

Znów zacząłem płakać i błagać,
by tego nie robił.

Niedługo potem przestał napierać nożem
i roześmiał się jak poprzednio.

Zaczął mi tłumaczyć, że jest sfrustrowany,

że nie zdołał mnie złamać w piwnicy,
kiedy testował moje granice.

Powiedział, że chciał spróbować ponownie.

Nie kupowałem tego.

Poszedł do swojej sypialni,

ja od razu wstałem,
ubrałem się i czuwałem do 6.30.

Rano zapukałem do jego drzwi
i powiedziałem, że jestem gotowy.

Mieliśmy półtorej godziny drogi
do Iowa Falls.

Powiedział:
„Steve, wiem, że się na mnie gniewasz,

ale chcę, żebyś zrozumiał,

że jeśli komuś o tym powiesz,

wystarczy mój jeden telefon do Chicago,

by nazajutrz w Iowa Falls
pojawił się mężczyzna,

który cię zabije”.

Nie zgłosiłem tego policji,
bo nie chciałem o tym rozmawiać.

Miałem tylko 18 lat,
a dorosły facet kazał mi ściągnąć spodnie,

przyłożył mi nóż do gardła i pocierał udo.

Żaden młody chłopak
nie chce się z tego zwierzać.

Zawsze czułem, że John chciał piąć się
w strukturach Młodych Przedsiębiorców.

Został ostatecznie mianowany
przez jednego z moich następców

na kapelana oddziału w Waterloo,

co wiązało się głównie
z błogosławieniem posiłków.

Zaraz potem ujawniły się jego aspiracje,
by zostać przewodniczącym.

Chyba wtedy zaczęły pojawiać się plotki,

jakoby John Gacy nie był tym,
kim się wydawał.

W roku 1967, kiedy kandydowałem
na przewodniczącego MP,

poprosiłem Donalda Voorheesa Seniora,
by został szefem mojej kampanii.

Don Voorhees Senior był członkiem MP.

Potem kandydował do legislatury stanowej

i został wybrany
na członka legislatury stanu Iowa.

Incydent z Donaldem Voorheesem Juniorem
zdarzył się, gdy miał 15 lat.

To było chyba w 1967 roku,
w lecie, sierpniu lub wrześniu.

Jakoś wtedy.

Donald Voorhees…
Jeździłem od sklepu do sklepu.

To była moja codzienna rutyna.

Donald Voorhees łapał stopa. Zabrałem go.

Pytał mnie o filmy dla kawalerów.

Więc ja jak ostatni dupek
zabrałem go do domu

i pokazałem mu te filmy.

Oczywiście, że się napaliłem.

Tak czy inaczej, żeby nie przedłużać,

skończyliśmy
na wspólnym zadowalaniu oralnym.

Miałem żonę, dwójkę dzieci,
własną działalność i pieniądze.

Dlaczego, do kurwy,
zainteresowałem się dzieciakiem?

GACY WYKORZYSTAŁ CHŁOPCA

Chłopak powiedział o tym ojcu,
który zgłosił to prokuraturze.

Potem postawiono mi zarzuty.

Kiedy aresztowano Johna
za napaść na Donalda Juniora,

całe miasto huczało od plotek.

Potem zostałem oskarżony
o stosunki homoseksualne.

GACY OSKARŻONY

BADANIE PSYCHIATRYCZNE

Kiedy przechodziłem
badania psychiatryczne w Iowa City,

wyszło, że jestem aspołeczny.

„PSYCHOPATYCZNY”

Tamto zdarzenie uznali to za wybryk,

który raczej nie będzie
przeze mnie powtarzany i…

Głupia sprawa.

CAŁKOWITE WYPARCIE

To nie powinno się wydarzyć.

Dlatego powtarzałem,
że byłem ofiarą, a nie sprawcą.

Wykorzystano mnie.

OBWINIA INNYCH

Myślałem o dzieciach i o Marlynn.
Nigdy nie miałem takich kłopotów.

Przyszedł raport,

w którym zalecano wyrok w zawieszeniu.

Przyznałem się do winy,
a oni wyznaczyli datę na wyrok.

Dostałem dziesięć lat. Prawie upadłem.
Nie mogłem w to uwierzyć.

GACY DOSTAŁ DZIESIĘĆ LAT

Dzień po skazaniu
dostałem od Marlynn pozew o rozwód,

oparty na podstawie wyroku.

Przyszła do mnie wtedy po raz ostatni.

Przyszła i powiedziała,
że chce się rozwieść.

Jeśli się nie rozwiedzie,
jej ojciec odbierze jej dzieci.

- To były twoje rodzone dzieci, prawda?
- Tak. Były takie młode.

Ostatni raz widziałem je w 1968 roku.

TRZECI DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE PIESTA

Gacy został skazany na karę więzienia
za wykorzystanie młodego chłopca.

Otworzyło nam to oczy.

Co mogliśmy z tym zrobić?

Jak mamy pilnować Gacy’ego?

Dokąd nas zaprowadzi?

Porucznik Joe Kozenczak,
który prowadził śledztwo,

zarządził całodobową obserwację Gacy’ego.

Bob Schultz i Ron Robinson
zaczynali od południa do północy,

Dave Hachmeister
kontynuował od północy do południa.

Zostałem jego partnerem
i byliśmy razem od północy do południa.

Śledziliśmy każdy jego krok.

Policja działała pod przykrywką,

ale już po jednym dniu zauważył,
że go śledzimy.

Musieliśmy zmienić taktykę.

Uznaliśmy, że wywrzemy na Gacym
większą presję psychologiczną,

jeśli przeprowadzimy jawną obserwację.

Jawna obserwacja jest wtedy,
kiedy pukasz do jego drzwi,

przedstawiasz się i mówisz,
że jesteś z policji

i będziesz go śledził 24 godziny na dobę
przez siedem dni w tygodniu.

CZWARTY DZIEŃ ŚLEDZTWA
15 GRUDNIA 1978

Na pierwsze publiczne miejsce
wybrał klub Moose Lodge w Des Plaines.

Gdy Gacy wszedł, ludzie się ożywili.

Nie mogli mu się oprzeć
i pytali, jak się ma.

Jak to na imprezie.
To się często zdarzało.

Wydawał się zadowolony ze śledztwa.

Odnajdywał się w droczeniu z policją.

Cały czas byłem pod obserwacją.

Wiele razy mogłem ich zgubić i uciec,

ale ciągle zwalniałem i pomagałem im.

Spowalniali mnie.
Mówił: „Nigdy się nie zatrzymujesz”.

Miałem dużo spraw do załatwienia.

Miałem robotę w Aurora w stanie Illinois,

jedno zlecenie w Waukegan
i trzy kolejne w Chicago.

Tłumaczyłem im,
że to wymaga czasu i ciągłych podróży.

Grał w kotka i myszkę z policją,
próbując ich przechytrzyć

i zmanipulować.

Próbował pokazać, że panuje nad sytuacją.

John mógł się mścić na nas
za nasze śledzenie,

jeżdżąc jak pirat drogowy.

Codziennie testował nasze umiejętności
na bocznych uliczkach,

gdzie rozpędzał się
do 65, 80 kilometrów na godzinę.

Kiedy wjeżdżaliśmy
na Autostradę Kennedy’ego,

wiele razy, próbując nadążyć za Johnem,
musieliśmy jechać poboczem

lub na przemian
wewnętrzną i zewnętrzną stroną.

Wszystko po to, by go nie zgubić.

Nie zamierzaliśmy się poddawać.

Gdy szedł do kawiarni na kawę,
dosiadaliśmy się do niego i piliśmy kawę.

Gdy wchodził do baru,
my szliśmy za nim do baru.

Podczas postojów w restauracjach
rozmawialiśmy z Gacym.

Ludzie zaczęli nas widywać z Gacym,

więc twierdził, że jesteśmy z FBI
i chcemy go wrobić w sprawę narkotykową.

W kilku miejscach
opisał nas jako swoich ochroniarzy.

Powiedział nam też, że ma swoich ludzi,
którzy jeżdżą za nami,

obserwują nas
i są gotowi nas usunąć na jego znak.

Było dla nas jasne,
że Gacy był zadufany w sobie.

Raz powiedział nam, że Rob Piest
został znaleziony w Wisconsin

i nic mu nie jest.

Rob nigdy by nie uciekł.

Coś musiało się stać.

Policja odwiedziła mnie w szkole
z rodziną Piestów, by zapytać,

co powiedział Rob i dokąd poszedł.

Wyjaśniłam, że Rob wyszedł na zewnątrz
zapytać wykonawcę o pracę.

Powiedzieli mi potem,
że wykonawca temu zaprzeczył.

Powiedział, że kłamałam
i że nigdy nie rozmawiał z nim o pracy.

Byłam wściekła, bo nigdy nie kłamię.

PIĄTY DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE PIESTA
16 GRUDNIA 1978

Pracowałem z policją z Des Plaines,
ale nie byłem jej członkiem.

Byłem śledczym
w biurze szeryfa hrabstwa Cook,

przydzielonym do prokuratury.

Byłem jakby pośrednikiem.

Na szczęście ze względu na swoją pozycję
mogłem robić, co chciałem.

Robiłem to, czego wymagało śledztwo.

Nie musiałem pytać o pozwolenie,
tylko robiłem, co trzeba.

ZWOLNIONY WARUNKOWO

Sprawdziliśmy jego kartotekę
i bywał notowany,

ale nie za przewinienia seksualne.

Często było to zakłócanie porządku,
pobicia i tak dalej.

Nie wnikano w szczegóły,
czy nakłaniał dzieciaka do seksu.

Nie było nic takiego.

Gacy należał
do potężnej Partii Demokratycznej.

Ktoś mógł zadzwonić do lokalnej policji

mówiąc: „Zostawcie go w spokoju.
To przyzwoity i dobry gość”.

Tak to wyglądało w hrabstwie Cook.

Ludzie patrzyli wtedy z góry
na młodych gejów.

Ktoś taki nie byłby potraktowany poważnie
w konfrontacji z Gacym,

który jest taki wpływowy
i ma wiele znajomości.

Gacy zawsze zatrudniał
młodych mężczyzn drobnej postury,

niskiego wzrostu,

zwykle jasnowłosych.

Dwaj główni pracownicy
to Mike Rossi i David Cram.

Michael i David byli pomocnikami

w firmie Gacy’ego
i pomagali mu we wszystkim.

Były to jednak drobne prace.

Byli chłopcami na posyłki
i pomagali mu prowadzić interesy.

Im dłużej trwało śledztwo

i im więcej rozmawialiśmy z ludźmi,
wychodziło na jaw,

że był taki dzieciak,
nazywał się tak i tak,

pracował dla Gacy’ego
i dawno go nie widziano.

Zaczęli przychodzić ludzie
z informacjami o innych zaginięciach.

Gregory Godzik pochodził z Chicago.

Pracował dla Gacy’ego.

Okazało się, że zaginął.

Potem dowiadujemy się, że inny dzieciak,
który pracował dla Gacy’ego,

też zniknął.

John Butkovich nie przyszedł do pracy.
Nikt go więcej nie widział.

Policja przyjechała zapytać o niego.

Gacy zaprzeczył,
że znany jest mu los chłopaka.

Uczelniany pierścień z inicjałami J.S.,

który znaleźliśmy u Gacy’ego
podczas przeszukania,

okazał się należeć do młodego Johna Szyca.

Mieszkał w Des Plaines,
ale przeniósł się do miasta.

Skontaktowaliśmy się z rodziną.

Jego matka powiedziała,
że zaginął jakiś czas temu.

Samochodu Johna Szyca nie odnaleziono.

W trakcie śledztwa

dowiedziałem się od rodziców Szyca,
jakim autem jeździł.

Wtedy chyba Tovar powiedział,
że takim samym autem jeździ Mike Rossi.

Numer VIN został zmieniony.

Następnie Gacy sprzedał go Rossiemu
za grosze.

To oznaczało, że John miał kontakt
z czterema lub pięcioma osobami,

które zaginęły i których nie odnaleziono.

To bardzo nietypowe.

Większość ludzi
nie zna nawet jednej zaginionej osoby,

nie mówiąc już o pięciu.

Wszystko działo się w tym samym czasie.

Spodziewaliśmy się najgorszego.

Ale wiedzieliśmy też, że nie ma ciał.

Dlaczego ci ludzie znikają bez echa?
Dlaczego nie znaleziono ich ciał?

Zachodziliśmy w głowę,
co się stało, że zniknęli bez słowa.

Gdzie są?

Nie wiedzieliśmy,
kiedy to się skończy i o co tu chodzi.

Naprawdę nie wiedzieliśmy.

SZÓSTY DZIEŃ ŚLEDZTWA
W SPRAWIE ROBERTA PIESTA

17 GRUDNIA 1978

Najgorsze było to, że jego prawnicy
pobiegli do sądu federalnego z pozwem

przeciwko prokuraturze stanowej

i wydziałowi policji w Des Plaines.

Leroy Stevens,
który był wtedy jego prawnikiem w firmie

oraz ja przygotowywaliśmy pozew federalny
przeciwko policji w Des Plaines

za nękanie Gacy’ego

i rujnowanie jego interesów
poprzez ciągłe śledzenie go.

Łamali jego prawa obywatelskie.

Prokurator Terry Sullivan
nabrał wody w usta.

Policja również milczała.
Nie mogliśmy zdobyć informacji.

Jedynym sposonem,
by to wyjaśnić, był pozew.

Jeśli uznają pozew, to koniec.
Musielibyśmy się wycofać.

Koniec z przesłuchiwaniem pracowników.

Liczył się czas. Bez wątpienia.

Trzeba zaznaczyć, że wówczas

Leroy i ja wierzyliśmy,
że Gacy jest niewinny.

W końcu Terry Sullivan powiedział mi,
że John był już skazany w Iowa

i to w dodatku za homoseksualizm,
co mną wstrząsnęło.

Kto by się spodziewał,
że Gacy, komisarz okręgu,

zrobiłby coś takiego
i nikt o tym nie wiedział.

Wyrok miałem odsiedzieć
w więzieniu w Fort Madison w Iowa,

ale potem powiedzieli, że nie mam 26 lat
i że to moje pierwsze przestępstwo,

to powinienem trafić
do poprawczaka w Anamosie.

Wysłano mnie tam. Śmiertelnie się bałem.

Nigdy wcześniej nie byłem aresztowany.
Nie wiedziałem, jak to jest.

Myślałem, że mnie tam zabiją.

ŚWIĘTA W ANAMOSIE W 1969 ROKU
WYDANIE SPECJALNE W WHO-TV

Sam się w to wpakowałem
i sam się tam ogarnąłem.

Poszedłem tam z pozytywnym nastawieniem.

Stałem się nie tylko popularny,
ale i wpływowy.

Cześć, jestem John Gacy z Waterloo w Iowa.

Cieszysz się szacunkiem innych.
Kim dokładnie tu jesteś?

Jestem głównym kucharzem.

Przygotowuję poranny
i popołudniowy posiłek w kuchni.

Jedzenie było narzędziem władzy.

Chyba tak bym to określił.

A John wykorzystał to bezlitośnie.

Zadrzyj z Johnem Gacym,

a będziesz musiał sam się wyżywić.

Chyba że nie przeszkadza ci

mysie gówno w twoim jedzeniu,

bo nie zrobiłeś tego, co kazał.

Panowałem w kuchni bez używania siły.
A przychodziło do niej z 55 osób.

Nigdy nawet się nie wydarłem na nikogo.

Inaczej było w Młodych Przedsiębiorcach.

Tak go poznałem.

Siedziałem i czytałem coś,

a on podszedł i powiedział:
„Jestem John Gacy, rekrutuję do MP”.

Nie wiedziałem nawet,
co to za organizacja.

PRZEWODNICZĄCY

W połowie
naszej działalności w organizacji,

powiedzmy pod koniec 1969 roku,

byliśmy jednym z największych oddziałów MP
w całym stanie Iowa.

Głównie dzięki staraniom Johna Gacy’ego.

Uhonorowano mnie tytułem Człowieka Roku
w zakładzie poprawczym w Anamosie.

W poprawczaku zbudowałem
pierwsze pole do minigolfa.

Był przykładem zdolności i talentu.

Można by argumentować,
że był dobry i zły John.

Ja znałem dobrego Johna.

Widziałem przebłyski innych rzeczy.

Słabi nie przeżyją w więzieniu.

Albo jesteś pod butem gangu,

albo jakiegoś wpływowego osadzonego.

Musisz się słuchać albo będzie po tobie.

Cóż, ja nie mógłbym się ugiąć,
bo nikt nigdy nie będzie mną rządził.

Raz podczas spaceru
w południowym skrzydle, gdzie mieszkał,

zobaczył, jak jeden z osadzonych
uprawia seks oralny z innym.

Podszedł i kopnął go cztery razy w twarz.

Złamał mu szczękę.

Tak walczył ze swoim popędem seksualnym
wobec osób homoseksualnych.

Obaj uważaliśmy, że ujawniło się to

w jego osobowości
jako gniew czy jako wściekłość.

John, jak długo tu jesteś?

Od roku i dwóch tygodni.

Mogę spytać,
jak długo zamierzasz tu zamieszkać?

Mam nadzieję, że wyjdę w maju.

Świetnie.

Zamierzasz kontynuować karierę kucharza?

Tak. To był mój zawód,
zanim się tu pojawiłem.

- To dobrze.
- Gastronomia.

To było w czasie świąt.

Byliśmy mocno zaangażowani
w projekt „Zabawki dla maluchów”.

A także w świąteczny bankiet dla MP.

Dużo się działo.

A potem…

zmarł ojciec Johna.

Tata 18 grudnia trafił do szpitala.
Niczego mi nie powiedziano.

Mój tata zmarł 25 grudnia,
w Boże Narodzenie.

Powiedzieli mi i tym dopiero po pogrzebie.

Kiedy odsiadywał wyrok,
jego ojciec wciąż żył.

Był moment, że John miał możliwość
naprawy tej relacji.

Ale nie po tym.

Temat zamknięty.

Nie przypominam sobie,
by śmiał się jeszcze po tym wydarzeniu.

Powtarzam sobie słowa taty,
że jestem słaby.

Jestem bezradnym i głupim dzieciakiem.

Miał rację w wielu sprawach. Zawiodłem go.

Większość z tych,
którzy odsiadywali dziesięć lat,

wychodziło po około dwóch latach,

ale ze względu na to, że się zasłużyliśmy,
wyszliśmy po 18 miesiącach.

Wyszliśmy na wolność
w drugim tygodniu lipca,

uścisnęliśmy sobie dłonie
i rozeszliśmy się.

ÓSMY DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE PIESTA

Będąc cały czas z Johnem,

próbowaliśmy go złamać.

Nawet najbardziej poczciwy
i praworządny obywatel na świecie

nie chciałby, by go śledziła policja

przez całą dobę i siedem dni w tygodniu.

Czas płynął,

śledczy przesłuchiwali znajomych Gacy’ego

którzy zaczęli rozumieć,
że coś jest na rzeczy.

Gacy mógł porozmawiać już tylko z nami.
Wszyscy inni się odwrócili.

W pewnym sensie John zaczął myśleć,
że jesteśmy jego najlepszymi przyjaciółmi.

Nie sprawialiśmy mu kłopotów.
Śledziliśmy go tylko.

Wielokrotnie zapraszał nas do siebie,
by pokazać, jaki jest fajny i uprzejmy.

Gościł nas u siebie w domu.

Dostaliśmy prośbę
od porucznika Kozenczaka.

Chodziło o zaginiony telewizor i radio
w domu zaginionej osoby.

Matka Johna Szyca powiedziała nam,
że z jego sypialni zniknął mały telewizor.

Powiedziała, że był marki Motorola,

a my przecież widzieliśmy
podobny telewizor

w domu Gacy’ego podczas przeszukania.

Więc Bob Schultz powiedział,
że musi skorzystać z toalety,

dzięki czemu poszedł w inną część domu,
którą przeszukał.

Moim zadaniem było zajęcie Johna,
żeby nie poszedł szukać Boba.

Bob rozejrzał się,
ale nie znalazł telewizora.

W łazience spuścił wodę
jak każdy przyzwoity człowiek.

Była to już pora upałów.

To zmieniło wszystko.

Bob był przy wywietrzniku,

kiedy poczuł tę niewiarygodną woń.

Zastanawiał się,
czy to nie zapach zgnilizny.

Tak, to było to.

Byliśmy doświadczeni w kwestii zwłok.

Nie ma mowy o pomyłce.

Schultz rozpoznał odór
rozkładającego się ciała.

Wraca na koniec zmiany
i opowiada mi o tym zapachu.

Ja akurat wtedy szukałem sposobu,
by zajść Gacy’emu za skórę,

żeby stracił panowanie nad sobą
i popełnił jakiś błąd.

By się pogrążył.

David Cram pracował u niego w firmie.

Pomyślałem, żeby go przesłuchać

i dowiedzieć się więcej.

Zapytałem więc Crama,

czy kiedykolwiek
Gacy stracił nad sobą panowanie?

Odpowiedział, że tak. Zapytałem kiedy?

Powiedział, że Gacy kazał mu kopać
pod domem…

i że zmienił kierunek kopania.

„Zamiast iść prosto,
kopałem po przekątnej.

Gacy przyszedł sprawdzić, jak mi idzie.

Gdy zobaczył zmianę,
zupełnie stracił panowanie nad sobą”.

Przeklinał, rzucał się i krzyczał.
„Miałeś kopać tutaj, a nie tutaj”.

Przez cały czas zastanawialiśmy się,
gdzie są ci ludzie.

Gdzie się podziali?

Nigdy bym się tego nie spodziewał,
ale gdy usłyszałem tę historię,

pomyślałem sobie:
„Czy to możliwe, by ktoś tam był?”.

Teraz pozostało…

Musiałem uzyskać od Terry’ego Sullivana
drugi nakaz przeszukania.

Rzadko dostaje się
dwa nakazy na jeden dom.

To szaleństwo,
ale musimy zdobyć drugi nakaz.

Terry odmówił. Powiedziałem:
„Wymyśl coś! Jesteś prawnikiem!”.

Potrzebowaliśmy wtedy dowodów.

Musieliśmy mieć twarde dowody na Gacy’ego.

„Wróciłam do domu po szkole,
żeby coś zjeść przed zakupami.

Zadzwonił telefon,
pytali mnie o pokwitowanie”.

W dzień zaginięcia Roba
oddawałam jakąś kliszę do wywołania.

SZYBKA USŁUGA

Włożyłam ją do koperty

i odłożyłam do paczki,
po którą ktoś miał przyjechać.

Oderwałam potwierdzenie

i wrzuciłam je do małego śmietnika
tuż obok kasy.

A potem jakby mnie wryło.

Wpatrywałam się w to potwierdzenie,
a ono we mnie.

Z nieznanego mi powodu wyciągnęłam je
i wsadziłam do kieszeni kurtki Roba.

Dzięki Bogu
Kim Byers włożyła to pokwitowanie

do kieszeni kurtki,
która okazała się kurtką Roba.

To przeczucie czy intuicja,
jakkolwiek to nazwiemy,

zmusza nas do robienia dziwnych rzeczy.

Nazywam to szeptem Boga,
który prowadzi nas do czegoś.

Pokwitowanie wylądowało w śmietniku
w domu Gacy’ego.

To była pierwsza poszlaka
łącząca Roberta z tym domem.

Wysłaliśmy pokwitowanie do laboratorium,

by sprawdzić, czy oderwana część pasuje

do koperty z wywołanymi zdjęciami.

Okazało się, że była zgodność.

Krawędzie pasowały do siebie
dokładnie w miejscach oderwania,

Idealne dopasowanie.

Byliśmy zadowolenie.
Szanse na wygraną w sądzie wzrosły.

Pokwitowanie za zdjęcia od Kim Byers
i odór zgnilizny

wystarczyły, by Terry się zgodził
i wystawił drugi nakaz.

DZIEWIĄTY DZIEŃ ŚLEDZTWA W SPRAWIE PIESTA

Wtedy było gorąco wokół tematu Gacy’ego,

a po zachowaniu Johna widać było,
że on też czuje presję.

Pętla powoli zaciskała się na jego szyi
w tamtym czasie.

Gra dobiegała końca.

Zaczęliśmy zauważać,
że coś się w nim zmieniło.

I tak się stało.
Powoli tracił kontrolę nad wszystkim.

Gacy zadzwonił do mnie, by się umówić,

bo ponoć miał coś nowego
do powiedzenia mnie i Leroyowi Stevensowi.

Zgodziłem się z zastrzeżeniem,
że nie chcę słyszeć tych samych bzdur.

Racjonalnie i logicznie
poszedłem porozmawiać z Samem o nękaniu.

Ale nie chodziło o mnie,
tylko o moich pracowników.

Dlaczego ich broniłem?

Czy bałem się, że powiedzą coś
pogrążającego mnie?

Opowiedział mi tę samą historię,
zaprzeczając wszystkiemu.

Naprawdę już mu nie wierzyłem.

Miałem zdjęcie Robbiego Piesta
z pierwszej strony gazety Daily Herald,

która codzienne
publikowała wieści z okolic.

Zacząłem walić w stół i krzyczeć:
„Spójrz na to, John!

Ten dzieciak zaginął!
Myślą, że jesteś winny! Przestań kłamać!”.

Krzyczałem i uderzałem w stół.

Był bardzo zakłopotany i spytał,
czy mam coś do picia.

Nalałem trochę wina sobie,
Gacy’emu i Stevensowi.

Każdy z nas wypił kieliszek.
Wtedy Gacy poprosił o dolewkę.

Dolałem mu.

A on wypił to ciurkiem.

Patrząc na zdjęcie Robbiego Piesta,
powiedział:

„Ten chłopak nie żyje”. Tyle.

Moje serce…

zaczęło walić i zacząłem myśleć,
w co ja się wpakowałem.

Leroy i ja patrzeliśmy na niego,
a on powiedział:

„Byłem sędzią, ławą przysięgłych
i katem dla wielu osób.

Teraz będę sędzią,
przysięgłym i katem dla siebie.

Opowiem o wszystkim”.

Tej nocy postarzałem się o wiele lat.

Zarówno jako prawnik, jak i człowiek.

To była jedna z najgorszych nocy
mojego życia.

Serce waliło mi w piersi aż do rana.
Paliłem jednego papierosa za drugim.

Leroy też palił.

Zapalał papierosa od złej strony,
od strony filtra.

Po wszystkim, co opowiedział…

zasnął.

Nie pamiętam dokładnie.

Pamiętam, że byłem u Sama,
ale nie poszedłem tam, by to wyjawić.

Kiedy tam dotarłem…

ktoś inny przejął sprawy
i rozmowa poszła w innym kierunku.

To było okropne zawodowo i etycznie
dla młodego prawnika.

Miałem 30 lat.
Musiałem to przemyśleć z Leroyem.

Najlepiej było zabrać go do psychiatry,
wysłać do zakładu, a potem zobaczymy.

Umówiliśmy się na ósmą rano
do psychiatry znalezionego nocą.

Mój partner i ja zaczęliśmy tę noc

w biurze adwokata Gacy’ego,
Sama Amirantego, w centrum Park Ridge.

Gdy dotarłem do budynku,

Sam Amirante i drugi adwokat,
Leroy Stevens,

przeszli z biura do przedsionka.

Zaprosili nas do środka.
Byli nad wyraz mili.

Pytali: „Chcecie alkohol?
Chcecie coś zjeść?”.

Cokolwiek tylko chcieliśmy.

„Nie możecie puścić Gacy’ego.
Przestrzelcie mu nawet opony.

Nie możecie pozwolić mu odejść”.

Powiedzieliśmy,
że nie przestrzelimy mu opon,

bo niby dlaczego mielibyśmy to zrobić?

„Róbcie, co możecie.
Na razie nie możemy więcej powiedzieć”.

Około szóstej rano zrobiło się jasno.

Gacy zaczynał się budzić.
Zapytał: „Co ja tu robię?”.

Powiedział, że ma sprawy do pozałatwiania
i mnóstwo roboty.

A ja na to: „Wyjawiłeś mi wszystko w nocy.

Leroy i ja wiemy o wszystkim”.

„Nie mogę o tym mówić.
Muszę pozałatwiać sprawy. Wychodzę”.

I poleciał.

Napisy: Krzysiek Igielski