All language subtitles for Partner. 1080p.BluRay.x264-

- Ile?
- 6 milionów.

- Przesada!
- Jest wart 30.

Trzeba go pociąć.
Straci na wartości.

- Dość tego.
- Kto to?

Jestem Clouseau.
Sprawiedliwości stanie się zadość!

Dokładnie rok temu zaginął
inspektor Jacques Clouseau,

najsłynniejszy absolwent
Akademii Policyjnej.

By uczcić jego pamięć,
nadajemy ten program z Akademii,

gdzie kolejne pokolenie
policjantów otrzyma dziś odznaki.

Wciąż dręczy nas pytanie:

co się stało z największym
francuskim detektywem?

Dlaczego władze nie uporały się
z tą tajemnicą?

Dajcie mi tu komisarza policji.

Oui, monsieur le Président.

Sam prezydent wydał to polecenie.

Komisarz obudził mnie o 3.00 w nocy
i obarczył całą odpowiedzialnością.

Za miesiąc operacja "Ideał"
ma się zakończyć sukcesem.

W innym razie wrócę do obyczajówki
i będę robił naloty na szalety.

- Operacja "Ideał"?
- Pomysł prezydenta.

Zaginął wielki francuski detektyw?
Niech go szuka inny wielki detektyw.

Ale skąd go wziąć?

Z komputera.
Pomysł komisarza.

Interpol dysponuje danymi
wszystkich funkcjonariuszy na świecie.

Mam zaprogramować komputer tak,
żeby wyszukał klona Clouseau.

- Ale Clouseau...
- Obaj wiemy, że był idiotą.

Ale reszta świata ma go za geniusza,
drugiego Sherlocka Holmesa!

- Kogoś takiego teraz szukamy.
- To ma pan kłopot.

Właśnie. Taki ktoś mógłby
znaleźć Clouseau. To straszne.

Jaka jest alternatywa?

Nie wiem.

Przepadnę, jeśli się uda
i jeśli się nie uda.

Komputer "Huxley 600".

Komendy można wydawać werbalnie.
Zademonstruję panu. Aktywacja!

- Aldous?
- Jestem gotów.

Aldous umie rozpoznawać głosy.

- Niezwykłe.
- Normalka.

Nadinspektor Dreyfus.
Podaj dane.

Już się robi.

- Co tak długo?
- Dużo danych.

- Przedstaw wersję skróconą.
- W porządku.

Charles Larousse Dreyfus, urodzony
w Marsylii, 1 kwietnia, w roku 19...

Pomińmy to.
Obecne zajęcie?

Pełni funkcję nadinspektora policji
w wydziale kryminalnym.

- Jego stan zdrowia?
- Ostatnie badania kompleksowe:

7 stycznia bieżącego roku.

Stwierdzono nadciśnienie.

W maju 1978 roku przeszedł załamanie
nerwowe. Jego stan psychiczny...

- Nieważne.
- Przepraszam.

- Chce pan go o coś spytać?
- Tak.

Jakie jest prawdopodobieństwo,
że największy detektyw świata

odnajdzie Clouseau?

Dokładnie pół na pół.

Nie jesteś zbytnim optymistą?

Nic podobnego. A co,
boi się pan, że pana zadręczy?

Zachowuj się!

Ja tylko odpowiadam na pytania.

Mam nadzieję, że pan
się nie obraził, inspektorze.

Ani trochę.

I jestem nadinspektorem.

- Wstydź się, Aldous.
- Nikt nie jest ideałem. Miłego dnia.

Tak?

- Przywieźli więźnia Steigera.
- Niech wejdzie.

Proszę.

Proszę nas zostawić.

Siadaj.

Maurice Steiger.
15 lat za napad na bank.

- Ile tam było?
- 150 milionów.

Mniej więcej.

Nigdy ich nie odzyskano...

To okropne
siedzieć w więzieniu

i marzyć, co by się zrobiło
z taką kupą forsy.

Nie narzekam.

Jestem wzorowym więźniem.
Wyjdę za pół roku.

Komisja może stwierdzić, że nie zasłużył pan
na zwolnienie warunkowe.

Rozumiem. Powiem panu, gdzie jest
kasa, a pan szepnie słówko komisji.

Nie. Posłuchaj.

Tylko geniusz komputerowy mógł
obrobić bank na 150 milionów franków.

W tej chwili potrzebny mi
geniusz taki jak ty.

Pomożesz mi rozwiązać problem,
a za pół roku będziesz wolny.

I zrealizujesz swoje 150 milionów
marzeń. Mniej więcej.

Co to za problem?

Umiesz tak zakombinować, żeby
komputer, bez względu na program,

wykonał wszystko na odwrót?

- Ma być czerń zamiast bieli?
- Właśnie.

Jaki to komputer?

Huxley 600.

Jest tylko jeden tego typu.
Jak mnie pan przemyci do Interpolu?

- Nie przemycę.
- To jak mam go przeinstalować?

Masz mnie nauczyć,
jak to zrobić.

Jest prezydent. Powitają go panowie
Duval z policji i Dulon z Interpolu.

Michelle przeprowadzi wywiad
z postacią nr 1 dzisiejszej operacji.

Jest ze mną nadinspektor policji,
pan Dreyfus.

To pan zaprogramuje komputer,
żeby znalazł następcę Clouseau?

Tak... Nie!

On nie będzie następcą Clouseau.

- Dlaczego nie "ona"?
- Słucham?

Równie dobrze może to być kobieta.
Czy szukacie tylko wśród mężczyzn?

Skąd! Potrzebny nam ktoś
z najlepszymi kwalifikacjami.

- Ktoś podobny do Clouseau?
- Właśnie.

Krótko mówiąc, szukacie detektywa,
który znajdzie detektywa?

Tak, ale ani on, ani ona,
nie będzie następcą Clouseau,

bo nie zasili szeregów francuskiej
policji. Mam nadzieję. Przepraszam.

Przybył pan prezydent.

Za chwilę komputer Aldous wybierze
spośród wszystkich policjantów świata

mężczyznę lub kobietę, który lub
która odnajdzie słynnego detektywa.

I zrujnuje mi życie!

Rok temu, podczas śledztwa w sprawie
kradzieży brylantu "Różowa Pantera",

inspektor Clouseau nagle zaginął,

pozostawiając nierozwiązaną sprawę.

Oraz 4000 długu!

Zgodnie z teorią, że Clouseau potrafi
znaleźć tylko ktoś do niego podobny,

nadinspektor Dreyfus
zaprogramuje komputer,

Żeby mu się procesor
nie przepalił.

Żeby nie ograniczać
grupy kandydatów,

pominąłem takie cechy jak: płeć,
wzrost, waga, rasa i narodowość.

- Jesteś gotowy?
- Tak jest, Charles.

Wiek: 61.

Stopień oficerski.

Iloraz inteligencji:

geniusz.

Umiejętności:

judo, kung-fu, władanie
japońską białą bronią,

mistrz karate;

czarny pas.

Wyborny strze...

...strzelec.

Nieustraszony.

Odważny.

Urodzony przywódca.

To wszystko, szefie?

- Wyszukaj.
- Już się robi.

- Co on nuci?
- Brzmi jak "Moon River" wspak.

Zdenerwowanie nadinspektora
jest zrozumiałe.

Prezydent i komisarz
czekają na rozstrzygnięcie.

Panie i panowie, po dokładnym
przeanalizowaniu danych

13 623 055 kandydatów,

wybrałem jednego.

Jednak mężczyzna.

Z 11. posterunku policji
nowojorskiej... Pozwolę sobie

na mały tusz...

Oficer Clifton Sleigh.

Masz ogień, kawalerze?

Cliff, laski tak nie mówią.

Spoko, załapałem.

- Myślałem, że nie palisz.
- To pasuje do wizerunku. Dzięki.

Zaraz ich zdekonspiruje!

Okropnie się pani rozkaszlała.

- Nie powinna pani palić.
- Zgubiłem szkło kontaktowe.

- Co?
- Wypadło mi.

- Później poszukamy. Nie wytrzymasz?
- Kosztowało 85 dolców.

- Pożyczę ci!
- Czekaj, mam.

No dobra.

Na razie.

- To się nie uda.
- Nie ma szans.

Pilnuj go. Goście, na których
polujemy, pobili starszą panią.

Czemu porucznik wyznaczył
do tej akcji takiego lewusa?

- Porucznik jest bardzo zestresowany.
- A co go tak stresuje?

Sleigh. Doprowadza go do szału.

Pewnie liczy na to,
że skończy jak tamta staruszka.

- Przestańcie!
- Wiesz, że sam o tym pomyślałem.

Hamuj!

Cofnij!

Stój!

Podjedź! Powoli.

Teraz stój!

Czołem, śliczna.

Wybacz, ale mam

wrażenie, że cię znam.

Nie jesteś przypadkiem Sheila
Swanhild z Potaskey w Michigan?

Jeśli nie, to może

jesteś jej siostrą, albo krewniaczką
rodziny Swanhildów?

Na pewno nie,
bo już byś mnie poznała.

Pozwól, że się przedstawię:
Harvey Hamilcard III.

Z branży cementowej. Wiesz, że Potaskey
to cementowa stolica świata?

- Jakiś pijak go podrywa.
- Miała kuzynkę o imieniu...

Lintruda.

Ja mam na imię Derina.

Derina!

Ma pan ładny głos.

To się źle skończy.

Prawdziwa prostytutka
wkroczyła do akcji.

Co to za pląsy?

Interweniuję.

Spaprałeś naszą akcję, a w tym czasie
napadnięto na kolejną staruszkę.

Cały posterunek
wytyka nas palcami.

Jeszcze chwila i staniemy się
pośmiewiskiem całego Nowego Jorku!

- Z całym szacunkiem...
- Ty nie wiesz, co to szacunek!

- Nie szanujesz mnie.
- Bardzo szanuję.

Dorobiłem się wrzodów i łysiny,
a w końcu wyląduję w wariatkowie!

Nie tylko ja dziś zawiniłem.

Po trzech latach w policji nie wiesz,
jak sobie poradzić z pijakiem?!

Szkoda, że pana tam nie było.

Sleigh...

Gdyby nie fakt, że jesteś trzecim
pokoleniem w rodzinie policjantów,

a twój ojciec był nie tylko moim
przełożonym, ale chrzestnym córki

i przyjacielem od 20 lat,

kazałbym ci patrolować
teren wokół biblioteki!

- Nie musi mnie pan faworyzować.
- Sam wiem, co muszę!

Mam dług wobec twojego ojca. Zostałem
policjantem dzięki twojemu dziadkowi.

Patrolował najgorszą dzielnicę
Bostonu, uzbrojony w zwiniętą gazetę.

- Nadal tak robi.
- Sleigh...

Zanim otrzymałem to pismo,
byłem bliski desperacji.

Widziałem dwa wyjścia: pójść
na emeryturę albo cię zamordować.

- Nie wiem, co powiedzieć.
- Na szczęście nie musisz.

Komisarz powiedział to za nas obu.
Moje gratulacje, Sleigh.

Przydzielono ci
zadanie specjalne w Sureté.

Sureté? Mnie?

W Paryżu? We Francji?

To jakaś pomyłka.

Niewątpliwie.

Mam nadzieję, że zwróci pan
na to uwagę komisarza?

Miałem zamiar, ale przypomniałem
sobie słowa dusicielki Theodory Dump,

którą ułaskawiono
na 2 minuty przed straceniem.

"Darowanemu koniowi
nie zagląda się w zęby".

Bon voyage, Sleigh!

Bon voyage.

Moja torebka.

Interes się kręci
od zniknięcia Clouseau.

Od stycznia zanotowałem
18-procentowy wzrost.

A dochód z kasyn się podwoił.

Narkotyki i prostytucja
przynoszą jeszcze większe profity.

Wiadomo, że skoro nie ma
Clouseau, interes kwitnie.

Widzieliście go kiedyś?

- Ja tak. Zachowywał się jak idiota.
- Fakty temu przeczą.

A jeśli ten Amerykanin naprawdę jest
dobry, znów będziemy mieć kłopoty.

- A może on wcale nie zaginął?
- Tylko nie żyje...

- Nie można na to liczyć.
- To co robimy?

Trzeba zlikwidować Amerykanina.
Niech Galucci to załatwi.

Lot nr 24 do Chicago i Dayton.

Odprawa przy stanowisku 39.

Pasażerowie mogą zacząć odprawę.

Lot nr 24 do Chicago i Dayton.

Odprawa przy stanowisku 39.

Pasażerowie mogą zacząć odprawę.

Przepraszam, gdzie ta odprawa?

- Odprawa?
- Tak, odprawa.

Dokładnie tam.

- Jak to się stało?
- Nie wiadomo.

Spadł z galerii.
Nawet nie wystrzelił.

- Kiedy ten sierżant wyląduje?
- Jutro o 11.30.

- Mamy go kropnąć na lotnisku?
- Tak, ale bez fuszerki.

Miło pana widzieć.

Tak, panie komisarzu.

To niezwykłe.

Komputer rzeczywiście
wybrał właściwego człowieka.

Tak jest. Dziękuję.

- Tak?
- Jest już detektyw Sleigh.

Niech wejdzie.

Detektyw sierżant Clifton Sleigh.

- Co z nim, doktorze?
- Zostanie tu kilka tygodni.

Miał szczęście. O mało
nie zadławił się złotą rybką.

- Mogę z nim porozmawiać?
- Byle szybko. Jest zmęczony.

Dzień dobry.

- Nie posiedzę długo.
- Chciałbym powiedzieć to samo.

Mogę coś dla pana zrobić?

- Bardzo boli?
- Noga mi dokucza, a gardło dobija.

- Zadławiłby się pan złotą rybką.
- Gdzie ten szkodnik?

Nie wiem. Chyba ją wyrzucili.

Nie rybka! Detektyw Sleigh!

Kiedy się dowiedział, że pan przeżyje,
poszedł do mieszkania Clouseau.

- Odwiedzi pana wieczorem.
- Cudownie.

Obiecał, że w ramach zadośćuczynienia
rozwiąże tę sprawę w oka mgnieniu.

Mam nieodparte wrażenie,
że czeka nas powtórka z historii.

- W jakim sensie?
- Kiedy wyjmowano mi rybkę z gardła,

zastanawiałem się, czy Clouseau
nie ma w Stanach krewnych...?

To znaczy... Niemożliwe!

Sam zaprogramował pan komputer.

Przy mnie doktor Frankenstein
wypada blado.

O, matko!

- Muzeum inspektora Clouseau.
- Tu profesor Balls. Czy to Cato?

Nie, Sumo, stróż nocny. Pan Cato
jest w Ameryce Południowej.

- Merde!
- Proszę nie przeklinać.

- Gdzie pieniądze?
- Ja nic nie wiem.

Jeśli ma pan do niego sprawę,
proszę dzwonić do hotelu Rio Hilton.

- Niech pana cholera!
- I pana, profesorze.

Pan pozwoli, że się przedstawię.
Jestem Cato.

Mówił pan, że Cato jest
w Ameryce Południowej.

Tylko dla profesora Ballsa.

Inspektor był mu dłużny
4000 franków.

Profesor grozi, że zamknie muzeum
i zabierze wszystkie przebrania.

Spłaciłbym go, ale zarabiam grosze
i ledwie starcza na Yin Gao San.

- Nie znam tej potrawy.
- To moja dziewczyna.

Przepraszam za tę napaść.

- Myślał pan, że ściągam długi?
- Wiedziałem, kim pan jest.

Chciałem tak pana stłuc, żeby się panu

Tak? A to dlaczego?

Bo pokonał mnie tyle razy,
że życzyłem mu, żeby zaginął.

Jest takie chińskie przysłowie...

Mówi pan po chińsku?

Nie.

Przełożyłbym to tak: "Darowanemu
koniowi nie zagląda się w zęby".

- Napije się pan herbaty?
- Dziękuję, czas nagli.

- Kim jest profesor Balls?
- Projektował przebrania inspektora.

Tak się składa, że to profesor
widział go ostatni.

Co pan mówi?!

To on.

- Pan do kogo?
- Chcę się widzieć z profesorem.

Ktoś do pana profesora.

Profesor Balls?

- Czy my się znamy?
- Jestem...

...oficerem policji.

Byłem w Zagrzebiu z wizytą
u mojego brata, zakonnika.

Chcę tylko zadać kilka pytań.

- Mam niezbite alibi.
- Na co?

Niemal na wszystko.
Szanuję prawo.

Mój mały przyjaciel może to
potwierdzić. Już dobrze... Leżeć!

Jest ze mną od 20 lat. Myśli,
że jestem jego narzeczoną.

Poza tym jest najlepszym krojczym
w Paryżu, a nawet w kraju!

Migiem skroi panu garnitur
i dwie pary spodni.

- Dziękuję, jestem na służbie.
- Oczywiście!

Przecież jest pan policjantem.
Od razu się domyśliłem.

Pańska postawa,
czujność, te bystre oczy...

Powiedziałem sobie: "Balls,
oto policjant nad policjantami!"

- Trzydzieści dwa.
- Trzydzieści dwa.

- Dwadzieścia dwa.
- Dwadzieścia dwa.

- Sześć, cztery.
- Cztery...

Całe życie służę policji. Moi
najlepsi klienci byli policjantami.

Sam inspektor Clouseau wpadał tu
dwa, trzy razy w tygodniu.

Wybierał nowy nos,
niepowtarzalne wole czy krostę...

Albo coś z garbów. Zaprojektowałem
wszystkie jego przebrania i gadżety.

Podobnie jak ten ostatni.

Miał go odebrać w dniu,
w którym zniknął.

A mógł uratować mu życie...
Zestaw "Wierna Towarzyszka".

Ile razy, prowadząc śledztwo,
czuł pan, że ktoś pana obserwuje?

Ile razy żałował pan,
że nie ma sposobu,

żeby zmylić natręta
i umknąć pościgowi?

Mam tu taką rzecz. Jest naturalnej
wielkości i sama się nadmuchuje.

Odkręca pan zaworek i melduje się
w hotelu jako mąż i żona.

Lub w innej konfiguracji:
jako trójkąt...

Jak powiedział Clouseau,
ekspert w dziedzinie kamuflażu:

"Balls, zestaw "Wierna Towarzyszka"
nie ma sobie równych".

Sprzedam go panu
za 6000 franków.

- Sześć tysięcy?
- Cztery. Skocz po pieska.

Do kompletu dorzucę
całorocznego "Wiernego Psa".

Toczy się na kółkach
ukrytych w łapach,

a co 10 metrów szczeka
i robi kupkę.

- Za 4000?
- No, dobrze...

Za trzy ze smyczą i dwoma
magazynkami kupek.

A 1500 z wielkim zapasem kupek?
Muszę się tego pozbyć.

To trzeci zamach
na moje życie w tym tygodniu.

Miałem szczęście.
Ja przeżyłem jeden.

- Naprawdę bardzo mi przykro.
- To dobrze.

- Mnie też jest przykro.
- Byłem za bardzo "hop, do przodu".

- Jaki?
- To takie powiedzonko.

Określa kogoś wyrywnego
i pełnego determinacji.

Ten awans wiele dla mnie znaczy.
Urodziłem się w rodzinie policjantów.

- Dziadek i ojciec byli kapitanami.
- Pewnie są z pana dumni.

- Wciąż w to nie wierzą.
- Tak jak ja.

Wybrany spośród milionów...
Dziadek sądzi, że to kawał.

- Przykro mi.
- Niepotrzebnie. To wielka szansa.

Jeśli mi się uda, udowodnię,
że zasłużyłem na mundur i nazwisko.

Jaki będzie pański następny krok?

Inspektor zaginął, wyjaśniając
sprawę kradzieży "Różowej Pantery".

- Dlatego zbadam miejsce przestępstwa.
- Leci pan do Lugashu?

- Najbliższym samolotem.
- To wspaniale! Dla sprawy.

Dziękuję.

Nie wiem,
jak mam wyrazić swoją...

- O której wyląduje?
- O 13.30, lotem z Paryża.

Wiesz, co będzie, jeśli znajdzie się
ten przeklęty brylant?

- Oddamy pieniądze ubezpieczycielowi.
- Już je wydałem.

- I co teraz?
- Nie może znaleźć brylantu.

Najpierw trzeba ustalić,
którędy wszedł złodziej.

Chyba nie mamy się czym martwić.

To samo myśleliśmy o Clouseau.

Podejrzewa nieuchwytnego
Sir Charlesa Littona.

Zarezerwował wieczorny lot
na południe Francji.

Południe Francji jest piękne
o tej porze roku.

Chyba, że się runie w przepaść.

Jest na południu Francji.

Nicejskie lotnisko opuścił w asyście
dwóch tajniaków z Lugashu.

Prezydent Haleesh chyba
woli pieniądze niż brylant.

A skoro włoska mafia już
trzykrotnie usiłowała go zabić,

żeby nie odnalazł inspektora...

- Nadinspektora.
- Myślę, że nie ma się czym martwić.

W każdym razie, cieszę się,
że zrobiłeś operację.

Choć jesteś chwilowo niedysponowany,

na dłuższą metę
przyniesie ci to korzyści.

- Attendez, s'il vous plaît.
- Jasne, stary.

- Powiedz im, że już jest.
- Jest już!

- Sierżant Sleigh.
- Zgadza się.

- Mój siostrzeniec George.
- Miło mi.

- Hugo, krzesło.
- Witam, panie Krzesło.

- I moja żona.
- Bardzo mi miło.

- Witam.
- Prowadzi pan sprawę Clouseau?

Tak.

Dziękuję.

- Jest pan z nim spokrewniony?
- Z inspektorem? Nie.

Zabawne, że pan pyta. Prezydent
Lugashu zadał mi to samo pytanie.

Naprawdę?

- Napije się pan czegoś?
- Nie, dziękuję.

- Pan sierżant jest na służbie.
- Nie o to chodzi.

- Więc może herbaty?
- Jest lepsza niż kawa.

- Ma niższą zawartość kofeiny.
- Ja umarłabym bez kawy.

Ale pan coś mówił...

Ja... Ja...

O śledztwie w sprawie
zaginięcia Clouseau.

Rzeczywiście.

Pan pozwoli.

Chciał pan wiedzieć, czy Clouseau
przesłuchał mnie w sprawie kradzieży.

- Tak.
- Tak.

- Co tak?
- Tak, przesłuchał mnie.

- Serio?
- Trzy dni po włamaniu.

- 3 sierpnia o 13.15. Jedliśmy lunch.
- I wpadł do basenu.

Dlaczego sądził, że wiesz coś
o kradzieży "Różowej Pantery"?

Daj spokój, George.

Pan sierżant na pewno zapoznał się
z moim życiorysem w kratkę, prawda?

W końcu przez 30 lat

uchodziłem za najsprytniejszego,
nieuchwytnego złodzieja klejnotów.

Nigdy ci tego nie udowodniono.

Jak tobie tego,
że kontynuujesz moje dzieło.

Rozumiesz, że miał podstawy,
żeby się mną interesować.

No, tak.

Kiedy stwierdził, że nie miałem
nic wspólnego z kradzieżą...

W tym czasie byliśmy
z Georgem na Barbados.

Wtedy inspektor
udał się do Walencji.

Do Walencji...

W związku z tym,
mam ostatnie pytanie.

- Powiedział pan "Walencja"...
- To w Hiszpanii.

Ach, ta Walencja!

Bardzo dziękuję.

Do widzenia.

Do widzenia państwu.

- Wpadł do basenu.
- Bez jaj.

- Na pewno nie chce pan szlafroka?
- Starczy już państwu kłopotów.

Wyschnę w drodze do Hiszpanii.

- Do zobaczenia, sierżancie.
- Do widzenia.

Na razie!

Myślisz,
że znajdzie coś w Walencji?

Niewiele.
Chyba, że naprawi okulary.

- Do najbliższego hotelu.
- Comment?

- Myślałem, że mówi pan po angielsku.
- Anglais? Non.

Prenez-moi a l'hôtel.

Jasne!

Nie za blisko.

To on.

Niech to merde!

- Allez! Allez!
- Szybciej nie mogę!

- Przecież nie mówi pan po angielsku!
- Nie można wierzyć Francuzom.

- Pan jest Amerykaninem.
- Ale pan nudzi!

- Szlag! Kto na pana poluje?
- Nie wiem.

Może tu chodzi o mnie? Moja żona
odpada, bo nie ma prawa jazdy.

- Niech pan się stara ich zgubić!
- Teraz nie wystarczy się starać!

Gazu!

Oui, Monsieur?

- Zjesz coś?
- Nie.

- Chcę piwo.
- Dwa piwa, s'il vous plaît.

Ślicznie tu, prawda?

- Merci.
- Merci.

Okropny nałóg!

- Jeszcze jedno?
- Nie, chodźmy już.

Merci.

- Idziemy, Shirley. Wstań.
- Nie mogę.

No, chodź.

- Pożegnaj się.
- Pa, pa.

Chcesz się tu zatrzymać?

- Bonjour.
- Bonjour.

- Avez-vous...
- Mówię po angielsku.

- Jest wolny pokój?
- Dla ilu osób?

Dla mnie i tej pani.

- Na jak długo?
- Na jedną noc.

200 franków.
Doba kończy się o 10.00.

Miałaś nie mieszać drinków!

Apartament dla nowożeńców.

- A mamy taki?
- Teraz tak.

Merci.

Przyjemnego pobytu,
panie Smith.

Dziękujemy.

Shirley! Przepraszam.

- Oui?
- Tu Monsieur Smith.

Proszę mnie połączyć z Paryżem,
ze szpitalem Św. Marii.

- Szpital św. Marii?
- Z nadinspektorem Dreyfusem.

- Z nadinspektorem Dreyfusem?
- To pilne.

Oui, Monsieur Smith.
Jedną chwileczkę.

Przepraszam...

Interesuje mnie pan Smith.

- Słucham?
- Tu sierżant Sleigh.

A, tak!

- Gdzie pan przepadł?
- Nie pamiętam nazwy hotelu.

Ktoś mnie śledzi. Strzelano
do mnie w drodze do Nicei!

O, rany! Chwileczkę.

- Muszę wsadzić korek.
- Jaki korek? Co pan mówi?

Halo! Jest pan tam?

Halo! Halo!

Dlaczego pan nie odpowiada?

Przepraszam, sytuacja mnie przerasta.
Na czym skończyłem?

Aha, na hotelu.

Więc jest na południu Francji...

Przy małej uliczce...

Zresztą, nawet gdybym znał
nazwę hotelu, to pan jest tam...

- A mnie jest słabo.
- Słabo?

- Mdleję.
- Dlaczego?

- Pewnie przez ten gaz.
- Niech pan otworzy okno.

Ma pan rację.

Już mi lepiej.

Halo?

Jest pan tam?

Wybuch uszkodził bębenek
w pańskim lewym uchu.

Jeśli będzie pan unikał hałasu,

za kilka dni częściowo
odzyska pan słuch.

- A to dzwonienie?
- Nie ustąpi tak szybko.

Zdaje mi się,
że dzwoni telefon.

Proszę brać lekarstwa
i wypoczywać.

Dobrze.
Dziękuję, doktorze.

A jeśli nie odróżnię dzwonienia
w uchu od dźwięku telefonu?

- To będzie kłopotliwe.
- Co takiego?

- Może szybko przejdzie.
- Długo tego nie zniosę.

- Gdzie jest Sleigh?
- W drodze do Walencji.

- Do Walencji?
- Zgodnie ze wskazówką Sir Charlesa.

Pogorszyło mi się!

- Zameldował się.
- Bardzo wygodnie, na parterze.

Tylko nie w hotelu. Wśród fajerwerków
nikt nie usłyszy wystrzału.

- Nie spudłujemy.
- Właśnie.

Dla pewności zaangażowałem
pana Changa.

- Kto to taki?
- Ninja.

Najefektywniejsza
machina do zabijania.

Z energią jest
jak z nadciągającą burzą.

Napływa do dłoni,

która przekazuje ją
pierwszemu obiektowi.

Po jego zniszczeniu, energia

przekazywana jest
następnemu obiektowi.

I tak dalej.
Jak w reakcji łańcuchowej.

Zademonstruję.

Mamy kłopot. Sierżant Sleigh
pojawił się w Walencji.

Si, si... Rozumiem.

- Chwileczkę. Tak?
- Sierżant Sleigh chce z panem mówić.

- Jest tutaj?
- Nie, na drugiej linii.

Za moment. Właśnie dzwoni.
Mam go na drugiej linii.

- Tylko ani słowa.
- Jasne.

Tu inspektor Vigila.
Czym mogę służyć?

Badam sprawę zniknięcia
inspektora Clouseau... Słucham?

- Słucham?
- Nie słyszę. Zamknę okno.

- Że jak?
- Zamknę okno!

O czym pan mówi?

Już zamknąłem. Dzięki
za dobrą wolę. Zaraz przyjadę.

Potrzyma go pan?

Jak panu nie wstyd?!

- Gdzie jest posterunek?
- Tam!

Dziękuję!

Nie zgubmy go.

- Cześć!
- Cześć!

- Dziewczyna z windy.
- Tak.

Co robisz?

- Nic.
- Masz kłopoty?

Nie uwierzysz,
ale ktoś chce mnie zabić.

Masz rację.

- Nie uwierzyłam.
- Dopiero co do mnie strzelali.

- Jesteś sama? Masz stolik?
- Tak.

- Będziesz moją wierną towarzyszką?
- Czym?

Nie narzucałbym się, ale poprzednia
mi pękła. Gdzie ten stolik?

Chodź!

- Widzisz ich?
- Nie.

Jak ich zobaczysz, pocałuj mnie.

- Po co?
- Nie szukają pary.

O to chodziło z wierną towarzyszką!
Znasz profesora Ballsa?

- Kogo?
- Profesora...

Profesora...

- Widzisz ich?
- Jednego.

- Gdzie?
- Przy drzwiach.

Już go nie ma.

Poszedł sobie.

- Na pewno go widziałeś?
- Przecież cię pocałowałem!

- No, tak.
- Chwila...

Sądzisz, że zmyślam,
żeby cię pocałować?

- Tak mi się zdawało.
- No, wiesz...

Znowu jest!

- Gdzie?
- Zniknął.

Naprawdę go widziałem!

- Nie wierzysz mi?
- To bez znaczenia.

Co takiego?

Wszystko jedno, czy go widziałeś.
Podobało mi się.

- Naprawdę?
- A tobie nie?

Uświadomiłem sobie, że też.

I co?

- Chyba znów jest.
- To dobrze.

Teraz rozumiesz?

- Jak najbardziej.
- Nawet nie wiem, jak masz na imię.

Nie przejmuj się.
Długo nie pożyje.

Wstawaj!

Ona nie ma z tym nic wspólnego.

- Trudno.
- Przepraszam...

- Wciąż nie wiem, jak masz na imię.
- Clifton.

Clifton, zaraz zemdleję.

Już idę!

Nie idę!

- Wszystko jest pod kontrolą.
- Uważaj!

Teraz się wkurzyłem!

To boli!

Skarbie, nic ci nie jest?

- Wiejmy stąd.
- Clifton!

O, rany.

- Czekaj! Tędy.
- Dlaczego?

- Idziemy na posterunek.
- Wykluczone!

- Czemu?
- Nie mogę powiedzieć.

Żegnaj, Clifton.

- Halo?
- Jeszcze się nie pokazał.

- Właśnie wszedł do hotelu.
- Będę tam za 10 minut.

Świetnie.

Mówi sierżant Sleigh.
Jak się nazywa pani z pokoju nr 310?

Chwileczkę.

- Juleta Shane.
- Dziękuję.

Juleta!

- Pukałem do ciebie.
- Podałam się za twoją siostrę.

- Chyba nie uwierzyli.
- Obudziłem cię?

- Nie.
- Masz na sobie moją piżamę.

Tylko górę.

- Przeszkadza ci to?
- Nie.

- Zamówiłam szampana.
- Nie mam nic przeciwko temu.

Za resztę nocy.
I może za jutro.

Nie mogę zostać.

Jestem umówiony
z inspektorem policji.

Nie mogłem pozwolić ci odejść.
Musiałem cię odszukać.

Ale skoro cię znalazłem,
pójdę na to spotkanie.

Jestem policjantem.

Z policji.

Pracuję nad pewną sprawą.
Wielkiej wagi.

Już prawie ją rozwikłałem.

Dlatego tamte zbiry
chciały mnie zabić.

A propos, gdzie nauczyłaś się
tak walczyć?

Wychowałam się w ubogiej dzielnicy.

Tam trzeba było walczyć,
żeby zachować godność.

- Zaraz wracam.
- Nie będę czekać.

- Dlaczego?
- Bo nie.

Nie znoszę świadomości,
że się narzucam i dostaję kosza.

- Nie daję ci kosza.
- Więc zostań.

- Nie mogę.
- Ale ja cię pragnę.

- O, matko.
- Teraz!

Nie możesz się wstrzymać
na pół godzinki?

- Nie.
- A na 25 minut?

- Wykluczone.
- To dla mnie szansa.

- Więc jej nie zmarnuj.
- Wiesz...

- Mógłbym udowodnić, że jestem dobry.
- Właśnie tego chcę.

Mojej rodzinie! Porucznikowi
i całemu 28. posterunkowi.

I dziadkowi ze zwiniętą gazetą,

ojcu z jego medalami

i pochwałami za męstwo.

Nie zrozumiesz tego.

Boże, gadam jak Flip i Flap!

Muszę iść.

Mam nadzieję, że poczekasz.

- Clifton.
- Słucham?

Za to, żebym poczekała.

Za to się napiję.

Co się stało? Juleta!

O, Boże.

Potrzebny lekarz. Szybko!
Do pokoju nr 311. I wezwijcie policję.

Silny środek usypiający. Będzie
nieprzytomna przez kilka godzin.

- To sekretarka księżnej Chandry.
- Nazywa się Juleta Shane.

Julie Morgan.
Pracuje dla księżnej.

- Dla kogo?
- Ja zadaję pytania, panie Sleigh.

- Sierżancie Sleigh.
- To się rymuje z "lej".

Raczej z "wiej".

- Czemu pan do niej strzelał?
- Bzdura! Jestem policjantem.

I szuka pan inspektora Clouseau.
Uprzedzali, że pan to powie.

- Ma pan moje dokumenty.
- Podrobione.

- Wyjaśni to jeden telefon.
- Po przesłuchaniu.

- Powiedziałem już wszystko.
- Dawać go.

- Jaki to był środek usypiający?
- Nie wiem.

Idziemy.

Z drogi! Rozstąpić się!

Jestem policjantem!

Przepychamy się!

Co ty wyprawiasz?

Za nim!

Zgubiłeś go! Tam!

- Dobry wieczór, sierżancie.
- Pan Litton!

- Podwieźć pana?
- Nie odmówię.

Niech pan wskakuje.

- Witaj, George.
- Patrz, kogo znalazłem.

- Wcześnie pan wstał.
- Wcale nie spałem.

Zapraszam na pokład.

Pewnie jest pan głodny.
Proszę się częstować.

- Kochanie, pamiętasz sierżanta?
- Oczywiście. Proszę siadać.

- Napije się pan kawy?
- Chętnie.

Na pewno nie ma pan kluczyka do
kajdanek. Podaj zestaw do manicure.

- Proszę uprzejmie.
- Dziękuję.

- Będę mierzył czas.
- To się nada.

- Proszę.
- Dziękuję.

Jestem panu winien wyjaśnienie.
Spotkałem niejaką Juletę Shane.

- Piękne imię!
- Naprawdę nazywa się Julie Morgan.

- Znam ją.
- To ta od księżnej Chandry?

- Tak.
- 12 sekund, wujku.

- Przestań! Rozpraszasz go.
- Nie rozpraszaj mnie.

- Otóż ktoś do niej strzelił.
- Nie!

- Strzałką.
- Jaką strzałką?

- Ze środkiem usypiającym.
- Coś takiego!

- To okropne!
- Ktoś przebrany za głowę.

- Za głowę?
- Miał pistolet pneumatyczny.

- Kiedy mieliśmy się napić szampana...
- Pyk i dostała w kark!

- Właśnie!
- Gotowe.

- 28 sekund. Wychodzisz z wprawy.
- Dobrze, teraz ty.

- Zgoda.
- Będę mierzył czas. Gotów? Start!

Jestem panom wdzięczny.

- Nie jestem kryminalistą.
- Dzięki Bogu!

Oskarżono mnie fałszywie.
Muszę odszukać tę księżną.

- Kiedyś miała uzdrowisko na Majorce.
- Nadal ma.

- 10 sekund, George.
- Nie rozpraszaj mnie.

- Muszę się dostać na Majorkę.
- Płyniemy w tamtą stronę.

- Podrzucimy pana.
- Naprawdę? To fajowo!

Jeżdżę tam co roku. Charles
się brzydzi. Nie lubi błota.

- Błota?
- Jak mi poszło?

- Gorzej niż mnie. Ananasa?
- Chętnie.

- Dziękuję, księżno.
- Nie ma za co.

Mamy kłopot.
Julie jest w szpitalu.

Człowiek, który do niej strzelał,
niestety uciekł.

Inspektor Vigila mówi,
że podawał się za sierżanta Sleigha.

Przecież Julie wiedziała,
jak wygląda Sleigh.

Wygląd może być bardzo mylący.

Mój Boże! Fantastycznie!

- Kochanie!
- Ostrożnie, bo mu wargi odpadną.

- Co takiego?
- Taki chirurgiczny żarcik.

- Proszę spojrzeć.
- Zadowolony?

- To jacht Littonów?
- Si, senor.

Stąd nie widać kurortu.
Jest położony w głębi wyspy.

- Warto by zdobyć plan.
- To nie takie proste.

Rany!

- Próbowałeś tego?
- Nie.

- Ale to niezła zabawa.
- Raczej samobójstwo.

O, nie!

- Jest pan cały?
- Tak.

- Chyba tak.
- Jestem księżna Chandra.

Sierżant Sleigh.

- Dobrze, że wylądował pan w błocie.
- Jest gorące.

Wulkaniczne. Zbawienne dla skóry,
ale nie dla ubrania. Chce się pan umyć?

- Chętnie.
- Proszę bardzo.

Prosto, w lewo i noga do góry.
Przyniosę ręcznik.

Badam sprawę zniknięcia
inspektora Clouseau.

Inspektor Vigila
uważa pana za oszusta.

Wiem, ale się myli.
Może pani mi coś wyjaśni?

Julie Morgan, znana jako
Juleta Shane wie, kim jestem.

Cieszę się, że nic jej nie będzie.
Co to za historia!

- Kto do niej strzelał?
- Myślałem, że pani wie.

- Dlaczego?
- Pracuje dla pani.

Jak wiele osób. Co robi
w wolnym czasie, jej sprawa.

- O, Boże!
- Wiem, wiem.

To pan!

Zgadza się.

Tropiłem w barze barowe korniki.

Cholerny stopień!

Musisz zwolnić architekta,
kochanie.

- Kochanie...
- Tak, kochanie?

- Palisz z niewłaściwej strony.
- Wiem.

Nie musisz mi mówić. Wiesz,
dlaczego palę ze złej strony?

- Nie, ale na pewno masz powody.
- No, właśnie.

Palę z niewłaściwej strony,
bo mam powody.

- Potłukłeś się?
- Ależ skąd!

- Chciałem spojrzeć na sufit.
- Pomogę panu.

Dziękuję.
Widzę, że pan nie pali.

Przepraszam.

Ma pan na głowie
kubełek do lodu.

- Chyba utknął na dobre.
- Jestem ekspertem w takich sprawach.

Proszę o przechył. No, skłon.

- Pomogę wam.
- Zrównoważymy siły.

Całkiem nieźle.
Pasuje do garnituru.

Nie przedstawiono nas sobie.

- Pan wie, kim jestem?
- Sierżant Sleigh.

- Nie nazywam się Sleigh.
- Ale ja się tak nazywam.

Teraz wszystko jasne.

- Napijemy się?
- Znakomity pomysł. To, co zwykle.

- Kahlua z piwem imbirowym.
- A ja samo piwo.

Wiele pan traci. Ta kombinacja
naprawdę gasi pragnienie.

Jestem abstynentem.

Myślałem,
że jest pan policjantem.

Bo jestem. Słyszałem,
że kręci pan kolejny film.

- Ma przerwę w zdjęciach.
- Mam przerwę w zdjęciach.

Jak tylko mam przerwę,
przyjeżdżam tu zażyć kąpieli.

Są bardzo oczyszczające.

- Skończył się lód.
- Nie szkodzi.

- Za pańskie śledztwo.
- Za inspektora Clouseau.

Nadinspektora.

Dobre!

- Zna pan tego człowieka?
- Nie, nigdy go nie widziałem.

- To inspektor Clouseau.
- Nadinspektor.

- To inspektor Clouseau?
- Nadinspektor.

- Zna go pani?
- Tak.

Był tu. Przedstawił się jako Gino
Rossi. Szukał chirurga plastycznego.

Poleciłam mu doktora
Stanga z Madrytu.

- To zamyka sprawę.
- Naprawdę?

Tak. I jeszcze coś.

Mogę prosić o autograf?
Dla mojego dziadka.

- Oui?
- Witaj, François.

To pan! Gdzie pan jest?

O krok od śmierci.

Zorganizuj samolot sanitarny.
Chcę natychmiast wrócić do Paryża.

I poproś mojego psychoterapeutę,
żeby mi poświęcił 5 dni w tygodniu.

Oui.

- Miałeś wieści od Sleigha?
- Dzwonił 5 minut temu.

- Z uzdrowiska.
- Z uzdrowiska?!

Prosił, żebym sprawdził,
kto to taki Gino Rossi.

Powiedział, że jedzie do Madrytu,
przesłuchać chirurga plastycznego.

Do widzenia, sierżancie.
Proszę wpadać.

Dziękuję.

Do zobaczenia w kinie.

Na razie!

Twój cholerny architekt
przesunął drzwi?

- I po kłopocie.
- Tak...

- Chodź!
- Dokąd?

- Tak długo go nie widziałam.
- Jeszcze nie wydobrzałem.

Nie tego! Brylantu!

Wolałem się upewnić.

O, Boże!

Nie ma go!

Cholerni włamywacze!

Doktor Stang potwierdził,
że operował twarz Clouseau.

Tak wyglądał po operacji.

Ukradł brylant, zrobił sobie
operację i zmienił nazwisko na Rossi.

Na pewno nie żyje?

- Walencka policja...
- Zgodnie z...

- Proszę mówić.
- Pan chciał coś powiedzieć.

Walencka policja uważa, że człowiek
z fotografii to Nomen Nescio.

Został zastrzelony,
a jego ciało znaleziono na plaży.

- Kolejny amator brylantu.
- Bez wątpienia.

Może powinniśmy zarządzić
ekshumację?

Nie. Porównałem odciski palców
Clouseau z odciskami denata.

Są identyczne.

Clouseau na pewno nie żyje.

- Dobry glina zszedł na złą drogę.
- Zdarza się.

Za to pan udowodnił, że jest
dobrym gliną i naszą chlubą.

Gratuluję w imieniu prezydenta
i narodu francuskiego. Do widzenia!

- Dziękuję.
- Do widzenia.

Żegnam, panie Rossi,
alias inspektorze Clouseau.

Nareszcie spokój!

Bon voyage, sierżancie.
Proszę nas odwiedzać.

- Dziękuję.
- Ratunku!

Palę się! Prędzej!

- Dajcie wąż!
- Tam jest.

Pośpieszcie się!

Ratunku!

- Prędzej!
- Woda!

Na pomoc!

Szach.

Mat.

Piękny!

- Może odwiedzimy księżną Chandrę?
- Koniecznie.

Chętnie tam wrócę
na dłuższy wypoczynek.

Chyba zostawiłem rękawiczkę.

"Zawsze coś gdzieś zostawiaj".
To moja dewiza. A twoja?

"Darowanemu koniowi
nie zagląda się w zęby".

Napijmy się.

Tekst: Agnieszka Zwolińska