All language subtitles for The Curious Case of Natalia Grace.S01E03

Numer alarmowy, w czym mogę pomóc?

Dręczę sąsiadów, chcę ich skrzywdzić,

potrzebuję pomocy.

Pomoc jest w drodze. Jak się nazywasz?

Natalia Barnett.

DZIECKO CZY OSZUSTKA:
PRZYPADEK NATALII GRACE

WESTFIELD W INDIANIE

Adoptowaliśmy Natalię
w kwietniu 2010 roku.

Do 2012 roku żyliśmy z socjopatką,

która chciała nas zabić.

Nie wiedzieliśmy, kim jest, ile ma lat.

Nie chciała nam powiedzieć prawdy.

Lekarze mówili,
że jej wiek jest inny, niż podaje.

Złożyliśmy wniosek do sądu
o korektę wieku na właściwy.

Sędzia dostał od prawniczki
wniosek o korektę wieku

z wyjaśnieniem powodów,

dla których nie może być ośmiolatką.

Nikt nie znał jej prawdziwego wieku,

ale nie urosła od czterech lat.

Więc sędzia stwierdził,

że skoro przestajemy
rosnąć w wieku osiemnastu lat,

to mogła mieć co najmniej
tyle, gdy ją adoptowali.

Stwierdził, że ma dwadzieścia dwa lata.

W momencie korekty wieku już
wiedziałem, że jest dorosła.

Ale nie wiedziałem, czy ma osiemnaście,
trzydzieści pięć czy sto pięćdziesiąt lat.

Korekta wieku to nic niezwykłego.
Zdarza się przy adopcjach.

Czasem obniża się wiek dziecka,

bo to bardziej atrakcyjne dla rodzin,

gdy jest młodsze.

Więc można kupić kilka lat,

powiedzieć,
że ma osiem zamiast dziesięciu.

Ale przeskoczyć kilkanaście?

To nie ma sensu.

W momencie korekty wieku

istniała dokumentacja
potwierdzająca jej przybliżony wiek.

Lekarz pierwszego kontaktu

otrzymał wszelkie dowody.

Zapoznał się z dokumentacją
od innych lekarzy

i podjął decyzję.

Ponieważ udowodniono
aż tak ogromną różnicę wieku,

ze względu na dobro dziecka

trzeba było podjąć decyzję o korekcie.

Nie jestem sędzią ani lekarzem,
ale czułam, że brzmi to wiarygodnie.

Wydali nowy akt urodzenia z nową datą

i nowym numerem identyfikacji.

Nagle data cofnęła się
z dwa tysiące trzeciego

do osiemdziesiątego dziewiątego.

PRZESŁUCHANIE NATALII BARNETT
19 WRZEŚNIA 2019

Gdy byłam w szpitalu
złożyli wniosek i zmienili mi wiek.

Opowiesz o tym?

Nawet nie wiem co,
bo nie wiem, co się stało.

Powiedz to, co wiesz.

Wiem tylko, że po wyjściu ze szpitala

dostałam mieszkanie.

Barnettowie bali się jej powrotu do domu.

Kristine chciała
zapewnić jej dobre miejsce do życia.

Dlatego znalazła
jej mieszkanie w Westfield.

WESTFIELD W INDIANIE

Westfield leży w hrabstwie Hamilton.

To najbogatsza dzielnica w stanie.

Był to dom parterowy.

Miała salon, jadalnię, kuchnię,

łazienkę i sypialnię.

Kristine i Natalia podpisały
trzymiesięczną umowę najmu.

W dniu przeprowadzki
daliśmy jej trochę swoich mebli.

Kupiliśmy jej artykuły spożywcze,

po prostu podstawowe rzeczy.

Myślę, że Kristine nie wiedziała,
co z nią zrobić.

Więc czemu nie wynająć
jej mieszkania, skoro jest dorosła?

Nazywam się Sue McCallum.

Byłam sąsiadką Natalii,
gdy mieszkała w domu w Westfield.

Dobrze, i co teraz?

Spotkałam ją przypadkiem.

Widziałam, jak jej mama
zostawia jej zakupy na chodniku.

Zauważyłam, że biedna
dziewczyna niesie sama zakupy.

Zapytałam, czy potrzebuje pomocy

i gdzie jej mama.

Wtedy powiedziała,
że ma dwadzieścia dwa lata.

Myślałam,
że jest młodsza, ale była dorosła.

Domyśliłam się, widząc ją.

Matka siedziała w cadillacu

i obserwowała, jak wnosimy zakupy.

Siedziała tylko i patrzyła.

Nawet nie otworzyła okna,
żeby podziękować.

Potem odjechała.

Pomyślałam, że to niegrzeczne.

Biedna Natalia nie była

nawet w stanie otworzyć drzwi.

Wzięłam jej zakupy
i pomogłam zanieść je do kuchni.

Kilka razy była ze mną w sklepie.

Widziałam,
że korzysta z kartek żywnościowych.

Skoro matkę było stać na cadillaca,
czemu nie mogła lepiej zadbać o córkę?

WESTFIELD W INDIANIE

Mam na imię Melanie.

Wspólnie z mężem
byliśmy sąsiadami Natalii.

Gdy poznałem Natalię,
sadziliśmy z żoną kwiaty.

Nagle zobaczyliśmy,
jak biegnie do nas przez ulicę.

Nie wiedziałem, co się dzieje.

Zdenerwowałam się,
myślałam, że to dziecko.

Wtedy podeszła z nami porozmawiać

i zrozumiałam, że dzieckiem nie jest.

Była miła, mówiła płynnie.

Była po prostu przyjazna.

Przedstawiła się i usiadła.

Zaczęliśmy
rozmawiać jak starzy przyjaciele.

Wtedy mi to nie przeszkadzało.

Jeszcze.

WESTFIELD W INDIANIE

Nazywam się Andrew Rice,
jestem mechanikiem.

Mieszkałem
przy Catherine Drive w Westfield.

Pewnego dnia wnuk bawił się na podjeździe.

Było około 16 stopni. Żona była w domu.

Wyjrzałem przez okno.

Wtedy zobaczyłem małą osobę,
idącą w kierunku naszego garażu.

Zaczęła rozmawiać z wnukiem
i bawić się z nim na podjeździe.

Robili sobie wyścigi
motocyklem elektrycznym.

Na mój znak!

Uwaga, start!

Rzuciło mi się w oczy,
że Natalia jest niską osobą.

Niekoniecznie, że jest dzieckiem.

Gdy zaczęliśmy rozmawiać, powiedziała,

że ma 26 lat
i mieszka po drugiej stronie ulicy.

Dosłownie trzy domy dalej.

Wjedź na trawę!

Utknęłam.

Zaczęło się ochładzać,
a Natalia nie miała kurtki.

My byliśmy poubierani.

Pomóż jej.

Wyprostujesz mi koła?

Wydawała się zaniedbana,
jakby brakowało jej higieny.

Miała brudne włosy

i...

po prostu brzydko pachniała.

Nie była schludną osobą.

Wydzielała brzydki zapach

i nosiła te same ubrania przez kilka dni.

Miała zniszczone buty,

co częściowo wynikało z jej chodu.

Powinni jej kupić więcej butów.

Pamiętam, że zastanawiałem się,

czy ona potrafi w ogóle zrobić pranie.

Ile dni nosi te same ciuchy.

Czy potrafi ubrać się sama,
bez niczyjej pomocy?

Pamiętam, że o tym myślałem.

Nigdy nie spotkałam jej mamy i braci.

Widywałam jedynie jej adopcyjnego ojca.

Alice trzymała go na dystans.

Poznawałam go po sportowym samochodzie.

Był to samochód osobowy - marzenie.

Jej ojciec adopcyjny nie pojawiał się
często i nie zostawał na długo.

Widziałam go raz przypadkiem.
Wpadł i wypadł.

Akurat stałyśmy obok śmietnika.

Natalia powiedziała,
że to jej tata i musi iść.

Zdziwiłam się, że ma takie auto,
a jej każe tu mieszkać.

Razem z mężem
baliśmy się o jej bezpieczeństwo.

Bo była mała i mieszkała sama.

Wolelibyśmy wiedzieć, że sobie radzi.

Czuliśmy, że potrzebuje pomocy.

Nieważne czy miała 50 czy pięć lat.

Nie powinna być sama.

Niektórzy sąsiedzi martwili
się o jej warunki życia,

więc zawiadomili
Wydział do spraw nieletnich,

który wszczął śledztwo.

Heather Wilson badała ją w domu Barnettów

w 2012 roku, zanim zmieniono jej wiek.

Gdy rok później

Heather Wilson wróciła do sprawy,

nagle okazało się,
że Natalia ma już 22 lata

i mieszka sama.

Urzędniczce wydało się to
podejrzane, więc zrobiła wszystko,

aby dokładnie zbadać sprawę

i upewnić się,
że zarzuty zaniedbania są niezasadne,

a potrzeby Natalii są zaspokojone.

Gdy Michael i Kristine
dowiedzieli się, że Heather Wilson

wróciła do sprawy, rozpoczęła się
wojna z hrabstwem Hamilton.

Dzień dobry.

Gdzie byłaś, gdy przyjechałem?

Na spacerze, chciałam wyrzucić śmieci.

Zajmę się tym. Gdzie spacerowałaś?

Tu obok, po chodniku przy domu.

- Wokół domów?
- Tak.

Jechałem tamtędy, nie widziałem cię.

Jak to możliwe,
że tam byłaś, a ja cię nie widziałem?

Byłam tam. Chodziłam tam i z powrotem.

- Tamtędy?
- Tak.

Jechałem tamtędy.

- Heather tu była?
- Tak.

O czym rozmawiałyście?

Dostała kolejny raport o mnie.

- Kto, Heather?
- Tak.

I mówiła, co chce zrobić?

Nie.

Myślę, że tak.

Powiedziałaś, że przywozimy ci
jedzenie raz na dwa miesiące.

Pokazałem jej paragony i wie, że kłamałaś.

Będą próbowali coś zrobić,

ale nasza prawniczka
mówi, że nic nie mogą.

Nawet nie powinni cię odwiedzać,

więc cokolwiek knujesz
z Heather, to nie zadziała.

Wyglądało to tak, jakby Barnettowie
zaczęli kupować artykuły dla Natalii

dopiero po wznowieniu śledztwa
przez Wydział do spraw nieletnich.

Skąd masz pączki? Nie kupiłem ich.

Nie wiesz?

To kłamstwo. Poważnie, skąd je masz?

Znalazłam je, gdy robiłam porządki.

I znalazłaś pączki?

Tak, wciąż są dobre.

Sprawdzę datę.

23 kwietnia, są świeże. Skąd je masz?

Powiedz.

Ktoś je przyniósł.

Kto?

Sue.

- Kto?
- Sue,

pani z sąsiedztwa.

Pani z dministracji?

Nie.

Dlaczego je przyniosła?

Bo jest miłą sąsiadką.

Wciąż mnie okłamujesz.

Rodzice nie przychodzili za często,

choć ojciec częściej niż matka.

Nie pamiętam nawet, jak on wygląda.

Widziałam go raz.

Co jeszcze mówiła Heather?

Rozmawiałyśmy o tym, że byłam chora

i musiałam jechać do szpitala,

bo zwariowałam.

WROBIŁAM ICH,
ABY WYSZLI NA TYCH ZŁYCH.

W tym liście Natalia odwołuje wszystko,

co powiedziała o Kristine w przeszłości.

Mówi, że wymyśliła to,
aby mama i tata wyszli na złych.

Czy to możliwe,
że podyktowała jej to Kristine,

żeby odczepiły się od nich urzędy?

Stałam na podwórku,
gdy z Natalią przyszła piękna kobieta.

Natalia miała obcięte i czyste włosy.

Mama ją umyła i przebrała.

Nie wiedziałam wtedy, że to jej matka,
wcześniej jej nie widziałam.

Mama kazała jej
przeprosić i przyznać, że kłamała.

A Natalia stała przerażona i powtarzała.

Przepraszam, kłamałam.

Nic z tego nie rozumiałam.

Potem Natalia
powiedziała, że to jej matka.

Skasowałem wszystko.

Wiadomości i połączenia.

Nie możesz z nią teraz rozmawiać.

Michael wyczyścił wszystkie
kontakty z telefonu Natalii,

także Heather Wilson,

bo nie chciał, żeby miała z nią kontakt.

Miał coś do ukrycia.

Nie chciał, żeby doniosła
na nich opiece społecznej.

Dlaczego? Skoro potrzebowała pomocy.

Czemu to zrobił?

Co ukrywał?

Sąsiedztwo Natalii było
na początku w porządku.

Potem zaczęła siedzieć nam przed drzwiami,

czekała na nasz powrót.

Następnie wchodziła za nami
i spacerowała po domu.

Brała do ręki przedmioty,
oglądała je jak towary w sklepie.

Zawsze się zastanawiałem,
czy jest obok. Czy przyjdzie.

Wychodząc, wyglądaliśmy przez okno,

sprawdzaliśmy, czy nas obserwuje.

Czy mogę wyjść,
skoro nie chcę z nią rozmawiać.

I tak z nią rozmawiałam.

Musiałam tylko stawiać pewne granice,

bo inaczej ciągle
przychodziła albo dzwoniła.

Wiedziała,
kiedy ludzie wychodzą i wracają,

i naprawdę była uciążliwa.

Często pisała i dzwoniła.

Myślę, że była samotna, nie miała nikogo.

Sąsiedzi mają nasz numer.

Wiedzą, że mogą dzwonić

w razie potrzeby.

Mamy tu rodzaj sąsiedzkiej wspólnoty -

chodzi o to, żeby mieć dobre stosunki

i sobie nawzajem pomagać.

Natalia niestety tego nadużywała.

Często dzwoniła sprawdzać
kiedy będziemy w domu.

Kiedyś byliśmy na meczu syna,
to dzwoniła dwa, trzy razy.

W końcu kazaliśmy jej przestać.

Nie byłam urażona,
ale musiałam jej to jakoś powiedzieć.

Tłumaczyłam, że jesteśmy zajęci

i spędzamy czas z synem.

I że oddzwonię, gdy wrócę do domu.

Przybiegała do nas,

jak tylko widziała, że wracamy.

Nie zdążyliśmy nawet wejść do domu,

a ona już musiała wiedzieć, skąd wracamy

i o wszystko wypytywała.

Nikt jej nie lubił.

Współczuli jej,

ale nie do końca ufali,
nie chcieli jej w pobliżu.

Każdy narzekał, dzwonili do administracji,

że czeka na nich pod drzwiami.

Powiedzieli, że ją obserwują

i właśnie podjęli kroki,
żeby ją eksmitować.

Ulżyło mi.

Jej obecność przerażała ludzi.

Cała okolica o niej mówiła,

co robi i gdzie jest.

Pewnego dnia wróciłam, a ona była w domu.

Stała przy otwartej lodówce.

Brała sobie colę i czipsy.

Wyprosiłam ją.

Potem zaczęłam zamykać drzwi na klucz.

Sąsiadka mówiła,

że też ją to spotkało,

więc też zaczęła się zamykać.

Ciągle chodziła głodna i szukała jedzenia.

Była przebiegła,

potrafiła oszukiwać.

Wszyscy mieli jej dość. Bali się.

Numer alarmowy, w czym mogę pomóc?

Dręczę sąsiadów, chcę ich skrzywdzić,

potrzebuję pomocy.

Pomoc jest w drodze.

Natalia z Union Street

zadzwoniła na numer alarmowy

i na siebie doniosła.

Powiedziała, że chce skrzywdzić sąsiadów.

Jak się nazywasz?

Natalia Barnett.

Wiem, że kilka razy dzwoniła
na numer alarmowy z tamtego adresu.

Mówiła funkcjonariuszom, że chce
wywołać pożar kuchenki mikrofalowej,

żeby spalić całą okolicę.

Pospieszcie się.

Zaczęła się dziwnie zachowywać.

Kiedyś zapytałam,

dlaczego nie mieszka z rodzicami,

- powiedziała, że się jej boją.
- Spytałam dlaczego.

Ona na to, że chciała zabić ich nożem.

I miała to dziwne spojrzenie.

Jakby to była zwykła rzecz.

Dopiero, gdy opowiedziała mi

historię rodziny

i o tym, jak próbowała zabić matkę,

zaczęłam zadawać więcej pytań.

Jak to się stało
i co dokładnie chciała zrobić.

"Stałam nad nimi z nożem,
więc mi go zabrali.

Potem chciałam ich otruć,
więc kazali mi spać w garażu".

Mówiła jak seryjny morderca -

beztrosko opowiadała
o usiłowaniu zabójstwa.

"No i co z tego?

Chciałam zadźgać rodziców.

Wielka mi rzecz".
Właśnie takie miała podejście.

Nie do końca mogliśmy coś z tym zrobić.

Nie byliśmy
pracownikami socjalnymi, terapeutami.

Dlaczego mi to powiedziała?

Jak mam sobie z tym poradzić?

Trudno nam było zrozumieć,

jak mogli zostawić ją
samą w tym mieszkaniu.

Dobrowolnie przyznała się
do próby zabójstwa matki.

To dziwne.

Ale też sama nie wiem, co bym zrobiła,

gdyby ktoś stanowił zagrożenie
dla pozostałych moich dzieci.

Gdyby była dzieckiem,
które nie radzi sobie samo,

to co innego.

Ale skoro to osoba dorosła,

to może powinienem się zacząć martwić -

że na przykład gdy zechcę
z nią zerwać kontakt, to jej odbije.

Czy jak się od niej odetnę

i przestanę pomagać,
to spróbuje mnie w nocy zadźgać?

Natalia mieszkała sama
i miała się świetnie.

Chciała iść do szkoły kosmetycznej.

Potrafiła sama zamontować
sobie wieszak na ścianie.

Nic nie wskazywało na to,
że jest zależna od innych.

U mnie w domu wszystko się układało,

było wspaniale.

Jacob był w telewizji,
ukazała się książka.

Kristine pękała z dumy -

sukces syna podbudował jej ego.

Nie rozumiałem,

czemu stałem się celebrytą.

Nie czułem, że moje osiągnięcia

jako nastolatka były nadzwyczajne.

Przynajmniej dla mnie.

To było dziwne, bo niektóre dzieciaki
robią naprawdę wspaniałe rzeczy.

Miałem później problem z ego.

Czułem się najlepszy.

Wszędzie mnie zapraszano,
mówiłem o matematyce.

Powrót na ziemię zajął mi trochę czasu.

Przez lata nauczyłem się pokory.

Złożyłem za wiele autografów.

Wydział do spraw nieletnich
tygodniami badał sprawę Natalii.

Niestety dochodzili do ściany,

bo według prawa była dorosła -

ponieważ mieli papiery od sędziego,
który skorygował jej wiek na 22 lata.

Wydział do spraw nieletnich
nie miał jurysdykcji w tej sprawie.

Zatem Barnettowie nie musieli
się już martwić Opieką społeczną.

Widać było, że jest dorosła.

Zwyczajnie nie wyglądała
na porzucone dziecko.

Mogła mieć 25 lat.

Miała biust.

Nosiła bieliznę dla kobiet.

Pod koszulką widać było ramiączka stanika.

Mówiła bardzo płynnie.

Nie mówiła jak ośmiolatka,
ale jak dorosła.

Przychodziła do biura po cukierki,

bo wiedziała, że je tam mamy.

I siadała, żeby porozmawiać.
To było dziwne.

Pytałam, ile ma lat.

Zawsze odpowiadała, że nie wie.

Zachowywała się jak dziecko -

na przykład przychodziła
do cudzych domów po słodycze.

Oglądać telewizję z przyjaciółmi.

Robiła wiele typowo dziecinnych rzeczy.

Była dziecinna.

Gdy bawiła się z moim wnukiem,

niespełna czteroletnim,
zachowywała się jak dziecko

i świetnie bawiła z takim maluchem.

A gdy rozmawiała z nami,
wydawała się dorosła.

Wyprostujesz mi koła?

Pomyślałam, że łatwiej
jej nawiązać kontakt z dziećmi -

mniej oceniają,
łatwiej się z nimi rozmawia.

Wszyscy byli wobec niej nieufni.

Sama mówiła,

że rodzice nie ufali jej,
gdy była z braćmi.

Zapytałam dlaczego,
powiedziała, żebym się domyśliła.

Spytałam, czy robiła niewłaściwe rzeczy,
powiedziała, że to możliwe.

Jakby to było normalne.

Zawsze chciała wiedzieć,
kiedy wróci nasz syn.

Nie córka, a syn.

Nie przypominam sobie,
żeby bawiła się z naszą córką.

Wtedy sytuacja

z niezręcznej przeszła w dziwną.

Przechodziła na drugą stronę ulicy,
gdy młody czekał na autobus.

Miał dziewięć lat,

mógł jeździć sam.

Zaczęliśmy się czuć
nieswojo, jako rodzice.

Nie wiedzieliśmy,
jak sobie z nią poradzić.

Jeśli nie zamknęło się drzwi,
wchodziła do domu.

Któregoś dnia wróciłam -

wnuk grał z kolegą na X-boksie.

Zapytałam chłopców, co się dzieje.

Wnuk powiedział, że krążyła wokół nich,

ocierała się...

Więc poczuł się nieswojo

i wyrzucił ją za drzwi.

Naprawdę się wtedy wściekłam. Jak śmiała?!

Chciałam ją rozszarpać.

Powiedziałam,
żeby nigdy jej nie wpuszczał.

Zwłaszcza gdy mnie nie ma.

Przyszła sąsiadka
i rozmawiała z moją żoną.

Wiedziała, że mamy małe dzieci.
Radziła nam uważać.

Przyszła

i poważnie nas ostrzegła.

Kazała uważać na dzieci.

Niemalże zabroniła
nam wpuszczać ją do domu.

Pomyślałam, że doceniam troskę,

ale wolę sama podejmować decyzje

i wyrabiać sobie własne zdanie.

Pewnego dnia usłyszeliśmy, że ktoś wszedł.

Pies zaczął szczekać.

Pobiegliśmy w kierunku
wejścia, a tam stała Natalia.

Wkurzyło nas, że sama weszła

i szła w kierunku sypialni naszego syna.

Na szczęście mieliśmy wtedy chihuahuę,
która była mała, ale głośna.

Natalia się jej bała.

Od tamtej pory zaczęliśmy się dystansować.

Mówiliśmy, że nie będzie nas w
domu albo, że jesteśmy zajęci.

Chyba byliśmy za mało bezpośredni,

ale obawialiśmy się tego,
jak Natalia sobie poradzi z odrzuceniem.

Rozmawialiśmy z żoną o tym,
jak to zrobić delikatnie,

bo zaczęła już przesadzać.

Nie wiedzieliśmy, czy wtedy jej obije.

Nikt nie pozwalał dzieciom
się do niej zbliżać.

Po tym, jak usłyszeli
od sąsiadów, co zrobiła.

Zaczęto strzec się przed nią.

Jakby jedna osoba przejęła osiedle.

Mieszkać obok niej,
było jak w filmie u Hitchcocka.

Strach było wyjść za drzwi,
bo mogła się czaić.

Albo pójść do skrzynki po listy,
bo nagle się pojawiała.

Zaczęła wchodzić do domów bez pukania,

po prostu wchodziła,
szła do szafek i jadła.

Gdy przyjechała ekipa ogrodników,

wyskakiwała na nich zza krzaków

i ich straszyła.

Kręciła się obok starszych mężczyzn.
O wiele starszych.

Próbowała rozmawiać z nimi o seksie.

Fred kiedyś robił pranie.

Weszła do pralni.

Myślał, że potrzebuje pomocy,
bo nie sięgała do podajnika na monety.

A ona zaczęła rozmawiać z nim o seksie,

była wulgarna.

Mówił, że był strasznie spięty.
Chciał natychmiast uciec.

Nieomal zostawił pranie

i w końcu uciekł.

Powiedział,
że nie chce być z nią sam na sam.

Uwierzyłbyś, gdybyś go znał.

Zaproponowała mu seks,
a on kazał jej odejść.

Natalia chodziła często do domu
pewnego starszego gościa.

Wpadała na dwie, trzy godziny.

Zdarzało jej się to dość często.

Mówiła, że mieszkała
w domu publicznym w centrum

i widziała prostytutki, że uprawiała
prostytucję - gdzieś w Indianapolis.

Nie wierzyłam jej,
bo powtarzała to w kółko.

Pewnego dnia zobaczyłam, jak
tarzała się po trawie z małych chłopcem.

Gdy podeszłam, uciekła do domu sąsiadów.

Jakby toczyli się z góry.

Leżeli i tarzali się po trawie.

Pamiętam,

że zbliżyła się do chłopca.

Zaczęła rozpinać mu spodnie.

Krzyknęłam: "Natalio, co ty robisz!?".

Wtedy zjawił się ojciec,
podbiegł do syna i nawrzeszczał na nią.

Kazał jej się trzymać
z daleka, był wściekły.

Wtedy odeszła.

Robiła to na naszych oczach!

Strach pomyśleć,
co robi za drzwiami. To chore.

SKONTAKTOWALIŚMY SIĘ
Z OJCEM CHŁOPCA

ODMÓWIŁ WYPOWIEDZI PRZED KAMERĄ.

PRZESŁUCHANIE NATALII BARNETT
14 PAŹDZIERNIKA 2022 ROKU

DZIESIĘĆ LAT PÓŹNIEJ

Przyznałaś się, że w Westfield pukałaś do

drzwi sąsiada i bawiłaś z jego dziećmi?

Tak.

Czy skrzywdziłaś któreś z dzieci?

Nie.

Nigdy.

Wpłynęło kilka skarg,
że nachodzi sąsiadów.

Mówili, że bawi się z ich dziećmi,

mimo że jest dorosła.

Podobno tarzała się z nimi po trawie,

zachowywała niewłaściwie i dotykała je.

Zasadniczo,

po trzech skargach możemy
odmówić przedłużenia najmu.

Mieszkała tam przez rok, umowa wygasła.

Administracja nie chciała
przedłużyć umowy najmu.

Kristine pojechała
znaleźć inne mieszkanie.

Pojechały do Lafayette.

Uczyliśmy się tam,
więc znaliśmy miasteczko.

Kristine znalazła jej mieszkanie,

zaraz po tym, jak dowiedzieliśmy się,
że wyruszamy do Kanady,

aby wspierać edukację syna.

Perimeter Institute w Kanadzie
chciał, aby czternastoletni Jacob,

przyjechał na rok na studia magisterskie.

Wtedy nie wiedziałem, że to będzie

bardzo zły, ostatni rok małżeństwa.

Natalia była powodem tylu zgłoszeń.

W departamencie nieletnich,
w opiece społecznej i na policji.

Barnettowie mieli dość.
Musieli ją przenieść.

Ale to, co stało się w Lafayette,
było początkiem ich końca.

Zgodziłaś się na wyjazd do Lafayette?

Nie. Nie wiedziałam, dokąd jedziemy.
Po prostu mnie zabrała.

Zabrała cię do Lafayette?

Tak.

I co się tam stało?

Poszłyśmy obejrzeć mieszkanie.

Chciałaś w nim zostać?

Nie. Ale Kristine powiedziała,
że tam zamieszkam.

A ty nie chciałaś?

Nie.

A mieszkanie w Westfield?
Chciałaś tam mieszkać?

Nie, ona mi je wynajęła.

Więc gdzie chciałaś mieszkać?

Chciałam mieszkać z Kristine.

Chciałam być z rodziną,
bo uważałam ich za rodzinę.

Dlaczego chciałaś mieszkać z Kristine?

Bo nie wiedziałam, co robić.

Nie wiedziałam, jak żyć,
a kazano mi być samodzielną.

Nie umiałam żyć sama.

Zabrali ją i wszyscy odetchnęli z ulgą.

Każdy był szczęśliwy, że wyjeżdża.

Pewnej nocy zniknęła.

Nie widzieliśmy jej już.

Próbowałam dzwonić,
ale jej telefon nie działał.

Nie wiedzieliśmy,
co się z nią stało, jakby nagle zniknęła.

Nie wiem, gdzie się podziała,
co się z nią stało.

Myślę, że jest trochę opętana.

Tyle można o niej powiedzieć.

Przedstawia się jako miła osoba,
ale jest zła i przebiegła.

Ludzie myślą, że jest mała i chora,

więc nie mogła zrobić
tych wszystkich złych rzeczy.

Ale mylą się, bo to zrobiła.

Byłem tam, mieszkałem obok.

Ale ciągle nic nie wiem.

Ile miała lat i czy cokolwiek
z tego, co mówiła jest prawdą.

To przerażające, że nadal może to robić.

Że wciąż manipuluje ludźmi

i może robić gorsze rzeczy,
niż to, co robiła u nas.

Nie sądzę, żeby przestała.

Zawsze znajdzie jakąś osobę,
którą może zmanipulować.

Powiesz mi
o pierwszym spotkaniu z Natalią?

Gdy ją poznałam,
poczułam głęboki niepokój.

Bardzo.

Tekst: Joanna Kessler