All language subtitles for The Curious Case of Natalia Grace.S01E02

Witam wszystkich, którzy to oglądają.

DZIECKO CZY OSZUSTKA:
PRZYPADEK NATALII GRACE

Na początku Natalia
robiła wszystko, co możliwe,

aby wyrządzić krzywdę
lub zadać cierpienie psychiczne

każdemu z naszej rodziny.

Moja adoptowana córka chciała otruć żonę.

Stała nad moim łóżkiem z nożem.

Jest wyraźnie niebezpieczna.

Co mogliśmy zrobić?

Zabraliśmy ją do Centrum Terapii Stresu.

CENTRUM TERAPII STRESU

Spotykała się z lekarzem psychiatrą.

Prosiliśmy specjalistów o pomoc,

próbując znaleźć wskazówki,
odpowiednie leki.

Niestety, jedyne, co wciąż słyszeliśmy to,

że nic nie da się zrobić, że taka jest

i to się nie zmieni.

Nie może zostać w ośrodku,
jest wasza, zabierzcie ją do domu.

Powiedzieli także,

że nie mogę pozwolić Natalii
na swobodne poruszanie się po domu.

Kazali umieścić zamek w jej
drzwiach i za każdym razem, gdy chce jeść,

wykąpać się, iść do, łazienki,

cokolwiek, mam jej towarzyszyć.

Już nie mogłem pozwolić
jej swobodnie poruszać się po domu.

W tamtym czasie od dawna
nie robiliśmy nic, jako rodzina,

nie chodziliśmy na obiady,
nie mogliśmy iść razem do sklepu.

Zawsze byliśmy czujni,
nic nie robiliśmy wspólnie.

Były urodziny mojego syna.

Ethan uwielbiał krowy,

więc na jego urodziny
znaleźliśmy w Indianapolis miejsce,

w którym można samemu wydoić krowę.

Mleczarnia nazywała się Traders Point.

Weszliśmy do środka, a tam mówią,
że mają kilka formularzy do podpisania.

Na pastwisku było ogrodzenie
elektryczne i musieliśmy podpisać,

że mamy tego świadomość
i jeśli go dotkniemy i nas porazi,

nie pociągniemy ich do odpowiedzialności.

Kiedy nam to powiedzieli,

oczy Natalii zaświeciły się jak choinka.

Naprawdę?

Tam jest straszne ogrodzenie
i muszę to podpisać?

złożyła podpis.

Przez dwa kilometry
drogi od budynku na pastwisko,

gdzie zaczyna się ogrodzenie,
wszystko było w porządku.

W momencie,
gdy zbliżyliśmy się do ogrodzenia,

Natalia nagle się zatrzymała.

Zanim weszliśmy na szlak,

moja mama i Natalia zostały z tyłu.

Kristine zdecydowała,
że nie zepsuje urodzin Ethana.

Kazała mi wziąć chłopców i iść dalej,

a sama została z tyłu, żeby zająć się nią.

Ja i moi trzej synowie poszliśmy dalej.

Byliśmy jakieś 40, 50 metrów
dalej i nagle usłyszeliśmy krzyki.

Obróciłem się i zobaczyłem jak
Natalia i Kristine szarpią się ze sobą.

Wyglądało jakby Natalia
próbowała pociągnąć Kristine.

Można pomyśleć,
że to mała osóbka, nie może być silna.

Często używała rąk,
przesuwała różne przedmioty,

wchodziła po schodach, używając rąk.

Miała broń, której
pozazdrościłby jej Schwarzenegger.

Była bardzo silna.

Moja żona była słaba, miała chorobę
zwyrodnieniową, zwaną toczniem.

Chciałem zawrócić,
ale Kristine kazała mi iść dalej.

Chciała, żeby mój syn
miał urodziny, więc poszliśmy.

Staraliśmy się spieszyć.

Zeszliśmy dalej i usłyszeliśmy syreny.

Gdy je usłyszałem,
pomyślałem, że Kristine nie żyje.

Dosłownie.

Przyjechała policja i karetka.

Zobaczyliśmy Kristine.

Była bardzo zła, zdenerwowana.

Natalia była z ratownikami medycznymi.

Próbowała popchnąć
Kristine na ogrodzenie elektryczne.

Głośno krzyczała.

Nie wiem, czy mogę tu używać
takich słów, ale krzyczała do niej:

"Ty pieprzona suko, zabiję cię, umrzesz!".

Kristine powtarzała, że trzeba ją
aresztować, że próbowała ją zabić.

Chcieliśmy postawić zarzuty,
chcieliśmy żeby ją aresztowano.

Sama przyznała się,

kiedy przyjechali na wezwanie,
że próbowała ją zabić.

Ocenili ją na podstawie
wyglądu, jako dziewczynkę,

która tak naprawdę nie próbuje
nikogo zabić, tylko jest chora.

Zamiast a do aresztu,
zabrali ją do szpitala.

Stwierdzili, że nie zostanie oskarżona,

ale zostanie poddana ocenie
stanu zdrowia psychicznego.

Kiedy wróciłem była już chyba w karetce.

Pomyślałem sobie,
że zdrowie psychiczne Natalii

wyraźnie szwankuje,
więc chyba dobrze, że trafiła do szpitala.

LARUE CARTER
SZPITAL PSYCHIATRYCZNY W INDIANIE

Odczułem ulgę
i poczułem się trochę bezpieczniej.

Uznaliśmy z Kristine,
że musi być w szpitalu,

by i otrzymać długoterminową pomoc.

Nie wiedzieliśmy jak długo,
ale nie mogła wrócić,

dopóki jej stan się nie poprawi.

Gdy Natalia przebywała
w szpitalu psychiatrycznym,

była pod całodobową
obserwacją i opieką 90 lekarzy,

pielęgniarek, sanitariuszy i terapeutów.

Będąc tam, przyznała otwarcie,
że próbowała zabić Kristine,

a przy okazji zapowiedziała
lekarzom i napisała w dzienniku,

że zabije też chłopców.

Konkretnie chciała zadźgać ich nożem,

kiedy będą spać.

Wyciągnąć ich ciała i zakopać z tyłu domu.

Po przyjęciu do szpitala,
Natalia narysowała obrazek.

Jest na nim napis
"żegnajcie" i "do widzenia".

Z POWODU OBAW O ZATRUDNIENIE,

PRACOWNICY SZPITALA
ZDECYDOWALI SIĘ POZOSTAĆ ANONIMOWI

WEDŁUG
PRACOWNIKÓW SZPITALA NATALIA,

PO ODKRYCIU JEJ WŁOSÓW ŁONOWYCH,

ZOSTAŁA PRZENIESIONA
NA ODDZIAŁ DLA DOROSŁYCH

Ona nie jest dzieckiem,
tylko dorosłą osobą. Była agresywna.

Jest manipulatorką.
Potrafiła być podstępna.

Udawała, że nie zna angielskiego,
a mówiła w tym języku,

gdy odchodziliśmy dalej.

Kłóciła się z personelem.

Daliśmy jej zastrzyk, bo walczyła z nami.

Zauważyliśmy u niej włosy łonowe.

Była dorosła,

nawet w sposobie ubierania,
sposobie mówienia.

Pamiętam,

że była dojrzała i miała biust.

Jej ubrania odsłaniały ciało,

jej piersi.

Dużo mówiła o seksie.

Czekała na badanie,

podczas, gdy obok była
grupa pacjentów płci męskiej.

Mówiła im o tym, że chce mieć chłopaka.

Po kilku tygodniach dostaliśmy telefon,

że musimy ją zabrać.

Nie wiedziałem, dlaczego.

Starali się być bardzo delikatni.

Natalia składała propozycje mężczyznom.

Nie mogłem w to uwierzyć.

LARUE CARTER
SZPITAL PSYCHIATRYCZNY W INDIANIE

Natalia była w szpitalu.

Staraliśmy się o leczenie,

błagaliśmy o pomoc.

Wszyscy uważali,
że desperacko potrzebujemy pomocy,

że rodzina jest w niebezpieczeństwie,
a ona wymaga leczenia.

Świetnie, trafiła do szpitala,
więc może jej pomogą? Nie.

Powiedzieli mi,
że w skrzydle dla dorosłych

przebywają mężczyźni,

którzy źle znoszą kontakty z dziećmi,

a także kontakty z dziewczynkami.

Z czasem ujawniła prawdziwe oblicze.

Zawsze kręciła się wokół mężczyzn.

Rozmawiała o seksie, a my
musieliśmy jej mówić, że to niestosowne.

Pamiętam, że była rozwinięta seksualnie.

Rozmawiała z nimi o randkach,

o tym, że chciałaby mieć chłopaka.

Byli bardzo podekscytowani.

Język, którego używała
w stosunku do mężczyzn

szokował mnie.

Wspomniała o świadczeniu usług seksualnych

za pieniądze.

Po miesiącu

musieliśmy ją zabrać,
ponieważ na oddziale źle się działo.

Kazali nam to zrobić.
Baliśmy się zagrożenia!

Odmówili pomocy.

Niebezpieczeństwo,
w którym się znaleźliśmy,

nie zniknęło
i nie można było go kontrolować.

Nazywam się Beth Karas,
jestem adwokatką i byłą prokuratorką.

Zainteresowała mnie ta dziwna historia.

Miała różne diagnozy,
ostatnia to socjopatia.

Ale moim zdaniem
w tej sprawie było za wiele pytań.

Podstawową zasadą we wszystkich
śledztwach jest dążenie za faktami,

dokądkolwiek prowadzą.

Pewne ustalenia
po prostu mi się nie zgadzały.

Jeśli faktycznie groziła,
że ich zabije, powinni iść na policję.

Kristine i Michael nie wezwali policji,

ale sąsiad, który był zaniepokojony,
powiadomił Wydział Opieki nad Nieletnimi,

który w marcu
2012 roku zawiadomił policję.

Otrzymali raport
o zaniedbywaniu dziecka, Natalii.

Nadszedł marzec.

Kristine i Natalia toczyły walkę,
Kristine chciała wiedzieć kim ona jest.

Chciała, aby Natalia
spisała tych, z którymi mieszkała,

miejsca, w których była,
opowiedziała o ludziach, których znała.

Tej nocy Kristine zdecydowała,

że najskuteczniejszym sposobem,

aby przyznała się, kim jest było
pozbawienie jej sypialni i łóżka.

Miała spać na zewnątrz.

Dała jej koc, i kazała spać poza domem.

Natalia płakała.

W końcu, trzy godziny później
powiedziałem, że dłużej nie wytrzymam.

Wstałem i wpuściłem ją
z powrotem do pokoju.

Jeden z sąsiadów zadzwonił
do Wydziału Opieki nad Nieletnimi.

Przyszli z detektywem z posterunku,

bo dostali wezwanie,
że zaniedbujemy Natalię.

Zaniedbywanie dziecka

Detektyw z w ciągu dziesięciu minut

przyjrzał się sytuacji,

zapoznał z dokumentami,
wysłuchał naszej relacji

i natychmiast
zorientował się, że nie jest tu,

żeby chronić Natalię, ale moich synów.

Od razu wiedział, że są
w poważnym niebezpieczeństwie.

Detektyw Clouse
przeprowadził śledztwo i wrócił do nas.

Miał zdjęcie Natalii z czasu,
gdy dostała obywatelstwo,

z 2008 roku, kiedy po raz
pierwszy przyjechała z Ukrainy.

Miał informacje o jej obywatelstwie,

podstawowe statystyki
i informacje o jej życiu.

Natalia przyznała się
detektywowi Clouse'owi,

że poinformowano ją o innej dacie
urodzin w sierocińcu na Ukrainie.

Jej urodziny wypadały w 2003 roku.

Kolejną rzeczą było zdjęcie jej wjazdu
do kraju, które pokazał jej detektyw.

Ale nie poznała siebie na tym zdjęciu.

Nie był pewien,
czy dziewczyna na zdjęciu to ona.

Kolejną rzeczą,
o której nie wspomina, jest jej wzrost.

Od czterech lat, gdy dostała
obywatelstwo, nie urosła ani o centymetr.

Nieważne, jaki miała rodzaj karłowatości,

ale jeśli masz sześć lat,
to wciąż rośniesz.

Poinformował nas, że jego zdaniem
jej ukraiński akt urodzenia jest fałszywy.

Dał mi wizytówkę adwokata,
kazał natychmiast do niego pójść,

abyskorygować jej wiek.

Nic nie rozumiałem. Skorygować wiek?

Nie można po prostu wymazać
aktu urodzenia gumką.

Nigdy o czymś takim nie słyszałem,
nie przeszło mi to przez myśl.

Pomyślałem, że mamy do czynienia
z dorosłą, który udaje ośmiolatkę.

Wyjaśnił mi,

że dzieci urodzone za granicą
często mają niedokładne akty urodzenia

i czasem trzeba je na nowo ustalać.

Takie jest prawne
zalecenie z Departamentu Policji.

Mamy to na piśmie.

Więc jedynym sposobem
na ochronę rodziny było udowodnienie,

że jest dorosła i że jej
ukraiński akt urodzenia jest fałszywy.

Razem z Kristine znów
skontaktowaliśmy się z agencją adopcyjną.

Gdy zapytaliśmy, czy mogą nam podać
dane kontaktowe poprzedniej rodziny,

aby się czegoś dowiedzieć w tej sprawie.

Odpowiedzieli, że nie mogą.

Odpowiedź zawsze brzmiała:

"To zamknięta adopcja,

druga rodzina
nie chce udzielać żadnych informacji".

Tego samego dnia

zadzwoniła do mnie sekretarka z agencji

i powiedziała,
że nie może się przedstawić,

ale kazała sprawdzić plecak Natalii.

Wbiegłem na górę, wyjąłem plecak

i zacząłem szukać.

Gdy ją adoptowaliśmy

w plecaku miała mały identyfikator,

na którym znajdowały się
informacje o poprzedniej rodzinie.

Jak się nazywali?

Gary i Dianne Ciccone.

TERNIVA, UKRAINA. 2020 ROK

Wiemy z dokumentów,

że Natalia rozpoczęła
swoje życie w sierocińcu na Ukrainie.

Jednak wszystkie konflikty w tej
sprawie sprowadzają się do jej wieku.

Czy jest dzieckiem, czy dorosłą?

W 2020 roku ukraiński śledczy zaczął
poszukiwanie biologicznej matki Natalii,

Anny Gavy, i odnalazł jej siostrę Tatianę.

Tatiano, chcielibyśmy porozmawiać z tobą

o twojej siostrze, Annie.

Ona już tu nie mieszka.

Wiemy o tym, ale chcemy zapytać

o jej córkę, Natalię.

Natalia, która mieszka w Ameryce?

Musimy to wyjaśnić. Wiedzieć co się stało.

Adoptowali ją,

a później pozbyli się jej, jak śmiecia.

Możesz zadzwonić do siostry?

Anno? Są tu ludzie,

którzy chcą z tobą
rozmawiać o twojej córce, Natalii.

Czego oni chcą?

Uspokój się, Anno.

Porozmawiajcie z Tatianą, jest moją
bliźniaczką, wyglądamy identycznie.

Anno, to nie potrwa długo.

Boże, czego oni ode mnie chcą,
zostawcie mnie w spokoju!

Porozmawiaj z nimi.

Nie chcę z nikim rozmawiać.

Minęło 17 lat, czego ode mnie chcą?

Anna Gava,

która rzekomo
jest biologiczną matką Natalii

właśnie powiedziała, że minęło 17 lat.

Powiedziała to w 2020 roku, policzmy.

Oznacza to, że Natalia mogła
naprawdę urodzić się w 2003 roku,

co mówiła przez cały czas,

a w 2008 roku Gary i Dianna Ciccone
z New Hampshire adoptowali ją.

Możliwe, że w 2009 roku uznali jej
zachowanie za zbyt trudne do opanowania.

Nie wiem,
ale Cicconowie chcieli się jej pozbyć.

Zamknięta adopcja, bez żadnych informacji.

Popełnili jednak jeden błąd,

zostawili swoje dane identyfikacyjne,

więc Barnettowie
byli w stanie ich wyśledzić.

Cicconowie w ciągu 6 miesięcy
od jej adopcji, zabierali ją na imprezy

dla osób dotkniętych karłowatością
i próbowali ją komuś oddać.

Szukali w tym celu par bez dziecka.
Chcecie dziecko? Proszę.

Znaleźliśmy dwie rodziny,
którym próbowali ją oddać.

Jednej przekazali
ją nieoficjalnie na cztery miesiące,

biorąc za to 30 tysięcy dolarów.

Rodzina jej nie chciała. Zwrócili ją.

CLINTON, INDIANA

Nazywam się Judith Irving.
Pochodzę z małego miasteczka w Indianie.

Nie wiem, co jeszcze powiedzieć!
Możemy zacząć od początku?

Przepraszam. Tak, Natalia.

Kiedy
po raz pierwszy usłyszałam o Natalii,

otrzymałam mejla
od Little People Of America.

To organizacja,
dzięki której osoby z karłowatością

spotykają się raz w roku
i spędzają razem czas.

Pomagamy sobie, przyjaźnimy się,
często poznajemy tam naszych mężów,

żony albo przyjaciół.

W Little People Of America powiedziało mi,
że Cicconowie mają małą dziewczynkę,

która ma diastroficzną karłowatość
i próbują znaleźć dla niej dom.

Rozmawialiśmy o rodzicach, którzy
mogliby ją adoptować.

Chciałam pomóc. Byłoby wspaniale.

Rozmawiałam z Dianne przez telefon,

powiedziała mi jak adoptowali Natalię

z Ukrainy, ile za nią zapłacili.

Sprowadzili ją do Ameryki.

A ona potrzebowała zwykłego domu, miejsca.

Dianne wiedziała, że zawsze będzie niska,

będzie wymagała operacji,

wiele opieki medycznej

i leczenia.

A oni nie do końca to rozumieli.

Widziałam, że przez jej chorobę

oni nie czuli się
właściwymi ludźmi do tego,

by pomóc jej przez to przechodzić.

Kiedy zobaczyłam jej
zdjęcie od razu się zakochałam.

Pomyślałem, że ta mała dziewczynka

powinna być moją córką.

Słyszałam, że uwielbia tańczyć,
śpiewać i jest kreatywna, więc pomyślałem,

że powinna być ze mną.

Dianne i jej mąż powiedzieli, że jeśli
poniosę koszty prawne, mogę ją adoptować.

Jeśli dobrze pamiętam,
koszty adopcji z Ukrainy

wynosiły około 25 tysięcy

i uważałam, że to trochę dziwne,
że można adoptować dziecko,

wydać 25 tysięcy i po roku je oddać.

To było podejrzane.

Nie wiem, czy to było
oszustwo finansowe, czy nie.

Mój mąż zdecydował,
że nie damy rady finansowo.

Ale też uważał, że oboje
rodziców musi się zaangażować.

To złamało mi serce, więc przepraszam.

Kiedy nie mogłam tego zrobić,

chciałam tylko, żeby była szczęśliwa,

a kiedy dowiedziałem się,
co się z nią stało,

pomyślałam, że tak nie było

i to najbardziej złamało mi serce.

W moim sercu Natalia jest córką,
której nigdy nie miałam.

Opiekowałam się nią,
bo chciałam ją tylko przytulać.

Chciałam tylko, żeby była szczęśliwa

i bezpieczna.

Jest w moim sercu

i wielu innych ludzi,

zależy nam na niej.

Chciałabym tylko wiedzieć,
że ma się dobrze,

że ktoś o nią dba,
jest kochana i akceptowana.

Kiedy powiedzieliśmy im,
że nie możemy adoptować Natalii,

szybko znaleźli inną parę.

AUSTIN, TEXAS

Nazywam się Robyn Farris,
a to mój mąż Dwayne.

W 2009 roku otrzymaliśmy
mejla od Little People Of America

z zapytaniem,
czy jesteśmy zainteresowani adopcją

dziewczynki o imieniu Natalia.

Skontaktowano nas
z adopcyjną mamą, Dianne Ciconne.

Zapytała, czy pokryjemy
jej wcześniejsze koszty leczenia,

więc zaczęliśmy coś podejrzewać.

Pomyśleliśmy, że to jakiś przekręt.

Wyglądało, jakby sprzedawali używane
auta, próbując sprzedać nam Natalię.

Powiedzieliśmy więc, że nie.

Nie zapłacimy za nic,
co wydarzyło się w przeszłości.

Na początku się zastanawiała,
ale w końcu zrezygnowała.

Kolejną sprawą, która nas zaniepokoiła
był fakt, że Dianne ją adoptowała

i tak szybko chciała się jej pozbyć.

Obawialiśmy się o jej zdrowie psychiczne,

ponieważ pochodziła
z sierocińca na Ukrainie.

Zapytaliśmy, czy możemy zbadać Natalię

i poprosić o ocenę psychologiczną,

aby sprawdzić stan jej zdrowia,
ale Dianne odmówiła.

Ktoś, kto nie ma nic do ukrycia

nie odmówiłby takiego badania.

To było podejrzane, dziwne,

wciąż się coś nie zgadzało.

Ale nadal byłem zainteresowany,
wciąż chciałem kontynuować te starania.

Pojechaliśmy do domku
nad jeziorem w New Hampshire,

gdzie spotkaliśmy się z Dianne i Natalią

i przypominało mi to Camp Crystal Lake.

Było trochę strasznie.

Mieliśmy pewne obawy,

ponieważ podjazd był
żwirowy i bardzo stromy.

Byliśmy niepełnosprawni tak, jak Natalia

i zastanawialiśmy się,
jak ona sobie radzi wchodząc tędy.

Gdy po raz pierwszy zobaczyliśmy
Natalię, nie miała na sobie butów,

tylko te śliskie ortezy.

Gdy nadepniesz na kamień można się
zranić, więc byliśmy naprawdę zaskoczeni,

że nie ma butów,

ponieważ łatwo się
przywrócić bez odpowiedniego oparcia.

Wyglądała uroczo,

miała sześć lat
i zdecydowanie wyglądała na swój wiek,

ale naprawdę mieliśmy przeczucie,
że dzieje się coś złego.

Jesteśmy chrześcijanami i naszym
zdaniem każdy ma naturalne dary od Boga,

a jednym z nich jest dar obserwacji.

Dla przeciętnego człowieka
to raczej szósty zmysł lub intuicja.

Myślę, że mam naprawdę
dobry wykrywacz kłamstw.

W przypadku Dianne i Natalii
wiedziałem, że kłamią.

Ona była wycofana,
cicha i mało kontaktowa.

Tak, najpierw patrzyła w górę,

aby upewnić się, że jej odpowiedzi są
takie, jakich chce Dianne.

A potem zapytałaś ją,
jaki jest ukraiński sierociniec.

Tak.

I udzieliła odpowiedzi bez wahania.

Powiedziała, że jest do bani.

Wtedy Dianne jej przerwała.

Wydawała się zaskoczona,
że to powiedziała.

Próbowała wyjaśnić, że nie było tak źle.

To było tak, jakby Dianne musiała
wyrazić zgodę na każdą wypowiedź,

a gdy mówiła to,
co miała powiedzieć, mogła kontynuować.

Nigdy nie widziałem kogoś,
kto by robił coś takiego.

Nawet w filmach, nawet w Egzorcyście.

Przestraszyło mnie to.

Wyczuwałem zło,
kiedy wchodziłem do pokoju.

Nie potrafiłem określić,

czy to sytuacja była zła, czy Natalia,

czy coś było z nią nie tak?

I chyba po raz pierwszy

całkowicie zaufałem intuicji.

Wtedy podjąłem decyzję,
że nie możemy tego zrobić.

Podjęcie tej decyzji było trudne, ponieważ
wiedziałem, jak to na ciebie wpłynie.

Gdy ci powiedziałem, nie umiałem
tego określić, ale coś było nie tak.

Kiedy zadzwoniłaś do Dianne,
żeby powiedzieć jej, że nie wracamy,

zrobiło się nieprzyjemnie.

Wpadła w szał.

Była wściekła, słyszałem,
jak krzyczy przez telefon.

Pomyślałem, że lepiej odpuścić,
że trzeba to przerwać,

bo zaczynała
to wyglądać na jakieś szaleństwo.

CLINTON, INDIANA

Kristine próbowała
skontaktować się ze mną na Facebooku,

niedługo po adopcji Natalii.
Nie chciałam z nią rozmawiać.

Wiedziałam, że coś jest nie tak.

Nie wiem, czy chciała mnie
przeciągnąć na swoją stronę,

czy chodziło o coś innego.

Ale...

nie chciałam się z nią nawet przywitać.

Barnettowie twierdzą,
że Natalia im groziła.

Co z tego? Nawet jeśli to zrobiła,
to ty jesteś rodzicem.

Jestem nauczycielką, mam 600 uczniów,

niektórzy pochodzą z trudnych rodzin.

I mówiono mi już, że mnie
potną, że wypiją mi krew.

Mówiono mi różne dziwne rzeczy,

ale tak naprawdę
nie boję się, że to się stanie.

Takie dziecko potrzebuje
pomocy, więc mu pomagasz.

Uważam, że taki strach
dorosłego przed dzieckiem

jest niedorzeczny.

Zacząłem pisać
na forum adopcyjnym, pytając,

czy ktoś kojarzy Natalię.

A potem, jakiś rok później Michael
Barnett napisał do mnie niespodziewanie,

że adoptowali małą dziewczynkę,
o której wspominałem.

Pisał, że ma na imię Natalia

i podał kilka innych faktów,
które się zgadzały.

Jego żona chciała z tobą rozmawiać.

Kristine i ja utrzymywałyśmy
kontakt na Facebooku przez kilka lat.

Wydawało się,
że wiele spraw jest podejrzanych.

Michael i Kristine często kłamali.

Zrobiliby wszystko,
żeby osiągnąć to, czego chcą.

Będą kłamać, że Natalia była agresywna.

Nie znasz prawdziwych Barnettów.

Kiedy Kristine zaczęła opowiadać nam
te szalone historie, pomyśleliśmy.

Chwila, ona jest maleńka.

Te historie nie mają sensu.

Doszliśmy do wniosku, że to,
co mówiła Kristine, nie było prawdą.

Kristine wykorzystywała mnie i Dwayne'a.

Gdyby udało jej się przekonać
nas, że Natalia ma problemy,

czułaby się usprawiedliwiona,

aby się jej pozbyć.

Michael i Kristine
Barnett nie tylko kłamali,

żeby mieć ją w rodzinie.

Kłamali także, aby się jej pozbyć.

Dlaczego chcieli potwierdzić, że jest
starsza niż jest, to nie miało sensu.

Nie wiem, to istne szaleństwo.
Kto to wymyślił?

Detektyw Clouse powiedział,
że mamy ustalić jej wiek,

taki jest wymóg prawny
z departamentu policji.

Z raportu detektywa Clouse'a

wynika, że odbył kilka
rozmów z Barnettami.

Niestety,
z powodu jego śmierci w 2015 roku,

nie możemy potwierdzić
ani zaprzeczyć treści tych rozmów.

Detektyw Clouse napisał mejla do Heather
Wilson z Wydziału Opieki Nad Nieletnimi.

Załączam zdjęcie, prawdopodobnie
zrobione przy wjeździe do Ameryki.

Wygląda na to,
że na zdjęciu ma zęby mleczne.

Załączam też zdjęcie z sierpnia 2010 roku,

na którym wydaje się mieć zęby stałe.

Na potrzeby
dochodzenia uznajemy ją za dziecko.

Na początku 2010 roku

pracownik socjalny przygotował
raport z wizyty w domu Barnettów,

w którym jedna sekcja mnie zaniepokoiła.
Dotyczyła podstawowych informacji.

Pracownik zapytał Michaela i Kristine,

czy kiedykolwiek mieli
postawiony zarzut przemocy domowej,

a oni zaprzeczyli.

Państwo uwierzyło im na słowo.

Opierali się na sporządzonych raportach.

Powinni sprawdzić na policji,
czy ich nazwiska tam były.

Wtedy znaleźliby zapis
o przemocy domowej w 2003 roku.

Lata przed wizytą Opieki społecznej.

Walczyli. Michael złapał Kristine,

a potem ją popchnął.

To są poważne sytuacje.

Przerażające jest to, co mogło się stać

i jakie ludzie mają mroczne sekrety,
o których nie wiemy.

Naprawdę nie szokuje mnie
że Michael i Kristine

i trzymali w tajemnicy
niektóre z rodzinnych sekretów.

Nie o taki publiczny
wizerunek im chodziło.

Czasami Michael i Kristine stali
na podwórku, kłócąc się lub krzycząc.

Nigdy nie widziałam przemocy fizycznej,
to były tylko wrzaski.

Było mi żal Michaela, bo ona go poniżała.

Nazywała frajerem i palantem,
a ja uważałam, że jest biedny.

Zostałam oszukana,
myśląc, że są idealną rodziną.

Nie sądzę, że nią byli.

Nie możesz udawać,
że nigdy nie zrobiłeś nic złego.

- Nie zrobiłem.
- Przestań zaprzeczać.

Nie wiem, czy to pamiętasz,

ale w przeszłości
stosowałaś przemoc domową.

Dlatego powinieneś zacząć brać leki.

Po prostu musisz. Dzięki temu
przestaniesz robić te szalone rzeczy.

Michael i Kristine złożyli wiele oskarżeń,

dotyczących
agresywnego zachowania Natalii.

Większość z nich miała miejsce w domu,

ale każdy incydent
był opowiedziany z ich perspektywy.

Ale ostatni był inny.

Incydent w mleczarni Trader's Point,
tam byli świadkowie.

Jestem Chris, pracowałem w Trader's Point,

jako pasterz, w latach 2012-2015.

Dostałem telefon, że przy ogrodzeniu
elektrycznym doszło do jakiegoś incydentu,

wezwano funkcjonariuszy
i musieliśmy zaprowadzić ich do miejsca,

w którym się to stało.

Sądziłem, że kiedy tam
dotrzemy znajdziemy małą osobę,

która była bardzo
przygnębiona i emocjonalna.

Kiedy tam dotarliśmy,

to opiekun
wydawał się być rozemocjonowany,

a ta mała osóbka wydawała się bardziej
spokojna i racjonalna w całej sytuacji.

Nie było żadnej wzmianki o tym,
że opiekun jest zagrożony.

Natalia próbowała przyciągnąć
Kristine do elektrycznego ogrodzenia,

krzyczała głośno:
"Ty suko, zabiję cię, umrzesz!"

Byłem tam z oficerem

i nie pamiętam, żeby coś takiego padło.

Nie pamiętam też żadnych gróźb,
że ktoś kogoś zabije.

Wydawało mi się, że opis
sytuacji jest trochę przesadzony

i tak naprawdę
nie była ona aż tak straszna.

Mam dobrą pamięć i jestem
pewien, że bym to zapamiętał.

Jedyne, co zapamiętałem to, że
gdybym był pod opieką takiego opiekuna,

byłbym też sfrustrowany,

bo wydawało się,
że tylko pogarsza sytuację.

Nazywam się Mark Hostetler.
W Trader's Point byłem kierownikiem farmy.

Dostałem telefon od pracownika,
który mówił, że mamy problem

bo ktoś na ścieżce
ma kłopoty i pytał co robić.

Czy można wyłączyć ogrodzenie.
Pytał też, czy jest jakieś zagrożenie.

Obie odpowiedzi, brzmiały:
Nie, nie ma żadnego zagrożenia.

I nie ma czego wyłączyć,
ponieważ już jest wyłączone.

Ta część ogrodzenia nie była włączona,
ponieważ krowy były w innej części farmy.

Moja odpowiedź była trochę bezduszna,

ale to dlatego,
że nie było żadnego zagrożenia.

Nie wyobrażam sobie
traktowania gróźb dziecka tak poważnie.

Będąc naprawdę przestraszonym,
można by traktować ich groźby poważnie,

a my nie jesteśmy nawet
na tyle silni, cierpimy na dysplazję.

Mamy problemy ze stawami,

które utrudniają nam
pokonanie kogokolwiek.

Nie jesteśmy w stanie skrzywdzić dorosłej

osoby, chyba że bronią palną.

Ale ktoś taki jak ja,

nie mógłby zranić dorosłego,
każdy mógłby mnie powstrzymać.

Jeśli wersja Michaela o tym,

co wydarzyło się
w Trader's Point nie jest prawdziwa,

a Natalia nie chciała wepchnąć
Kistine na ogrodzenie elektryczne

i zabić, to wątpliwe się
stają wszystkie inne zarzuty,

dotyczące zachowania Natalii,
które zgłosili.

Nie wiem, czy ktokolwiek
mógłby dotrzeć do prawdy,

ponieważ jest tu za wiele historii.

Na przykład wersja Michaela o tym,
co się stało, nie jest wiarygodna.

2022

Incydent w Trader's Point.
Jak zareagowała policja? Nie wiem.

Byłem z synami w lesie,

kiedy zobaczyliśmy światła radiowozów,

mieliśmy j przed sobą
ponad kilometr, żeby wrócić na ścieżkę

i dobiec do nich.

Czyli zanim nasza
czwórka dotarła z powrotem,

Natalia już poszła, policjant także,

więc nie rozmawiałem
z policjantami, tylko z żoną.

Szliśmy dalej. Przeszliśmy 40,
50 metrów i usłyszałem krzyki.

Odwróciłem się
i zobaczyłem walkę Natalii i Kristine.

Wyglądało, jakby Natalia
próbowała pociągnąć Kristine.

UWAGA OGRODZENIE POD NAPIĘCIEM

Nie wiem jaka jest prawda,
ale nasuwa się pytanie,

czy Michael i Kristine

nie zaaranżowali
incydentu w Trader's Point.

Chcieli sprowokować coś takiego

w miejscu, gdzie byli możliwi świadkowie

i tym razem zabrano by Natalię na dobre.

PRZESŁUCHANIE NATALII BARNETT

19 WRZEŚNIA 2019

SIEDEM LAT
PO INCYDENCIE W TRADERS POINT

Wejdź, Natalio, usiądź tu.

Chcę, żebyś wiedziała,

że w tym pokoju
możesz czuć się bezpieczne.

Cokolwiek mi wyjawisz, nie będziesz
miała kłopotów. Rozumiesz to?

Tak.

Chciałabym zapytać.
Znasz różnicę między prawdą, a kłamstwem?

Tak.

Co się stało w mleczarni?

Pojechaliśmy na farmę.

Podpisaliśmy zrzeczenie się
odpowiedzialności i byliśmy na szlaku,

a ja miałam złe buty.

Więc stopy zaczęły mnie boleć i krwawiły,

a ja zwymiotowałam,

bo nie jadłam przez jakiś czas.

Zwymiotowałam krwią.

Byłam naprawdę odwodniona. Więc usiadłam.

Ona usiadła obok, na trawie
i powiedziała chłopcom, żeby szli dalej.

Potem kazała mi wstać.
Powiedziałam, że bolą mnie stopy.

Ona na to, że muszę wstać.
Więc w końcu wstałam. Pomogła mi.

Dosłownie, omal nie upadłam,
a ona pomogła mi wstać.

A potem sama upadła.

Próbowałam wstać
i wtedy obie się przewróciłyśmy.

A potem, chyba pomyślała, że próbuję
wepchnąć ją na ogrodzenie elektryczne,

bo powiedziano,
że nie można się tam zbliżać.

A potem wezwała policję.

Chciałaś ich skrzywdzić?

Nie.

Im bliżej przyglądasz się tej sprawie,

tym trudniej ustalić prawdę.

Może jest tu więcej,
niż jeden czarny charakter?