All language subtitles for In.from.the.Side.2022.1080p.BluRay.H264.AAC-RARBG

Powodzenia następnym razem.

Wiwat dla South London Stags.

- Hip hip...
- Hura!

Dobra gra, chłopcy.

Głowa do góry.
To był świetny mecz.

Było blisko, więc nie
martwcie się tabelą wyników.

Ci grubi heterycy grają
dłużej od was,

ale jak na pierwszy mecz,
było zajebiście.

Byliście agresywni,
wspieraliście się

i daliście sobie radę
z bardziej doświadczoną drużyną.

To świetny początek sezonu.
I wiecie co?

Do przodu.
Jestem podekscytowany.

Weźcie prysznic i chodźmy na piwo.

Myślicie, że postawi?

- Jesz za dwóch, skarbie?
- Nie chcę być chudy, jak ten.

Węglowodany!

Panie i panowie.

Dziękuję bardzo naszym gospodarzom,
chłopcom z Rochester, za lekcję rugby

i za gościnność.
Doceniam to.

Obiecuję, że odwdzięczymy się
u nas, kiedy przyjdzie pora.

Zawodnikowi meczu łatwo było
nadać ton temu sezonowi.

Ten chłopak dał niesamowicie
wytrwały i kreatywny występ,

i mógł nawet wygrać,
gdyby tylko spojrzał do środka.

A tak na serio, to świetna robota.
Będziesz dużym atutem z tym sezonie.

Brawo, Marku Newtonie.

Nagroda Kutasa Dnia wędruje
do jedynego chłopaka,

- który zaatakował własnego gracza.
- Kurwa.

Pan Pink.

Jest naszym kolegą

Wykrzykuje to dumnie
Dniem i nocą

Nigdy nie jest samotny
Kiedy jesteśmy z nim

I wie jak wychylić kufel

Nie zrobiłeś dziś zdjęć?
Mark.

Nie. Nie miałem
nastroju po meczu.

Szkoda. Ten sędzia
ładnie by wyszedł.

Był hotówą.

Zarezerwować nam bilety na jutro?
Na jaki film masz ochotę?

- Jutro?
- Tak.

- Nie mogę. Ricky przyjeżdża.
- I w ciebie wjeżdża? Trochę minęło.

- Nie masz tam pajęczyn?
- I wszędzie pająki.

Nie wiem ja ty, ale ja zabiłbym
pierworodnego za mojito.

Koktajle w klubie.
Masz szczęście.

Postawię ci kufel.

Zgodziłem się na wyszkolenie
nowych zawodników,

którzy dołączą i przyniosą
korzyści drużynie A,

a nie utratę funduszy na osobną
drużynę i wożenie jej poza...

Nie spopularyzuje nas wyłącznie
rekrutacja doświadczonych graczy.

Już jesteśmy popularni.
Drużyna A wygrywa prawie każdy mecz.

Przez lata walczyliśmy,
żeby uzyskać uznanie

i szacunek, które teraz mamy jako
poważny klub, a nie ktoś nowy.

Nie wrócę do tego.

Posiadanie drużyny B, która przegrywa
kilka meczów, niczego nie zmieni.

Potrzebują tylko trochę czasu.
To był ich pierwszy mecz w sezonie.

Proszę, Barry.

Upewnij się, że twoja duma
nie oczerni naszego imienia.

- Pizdy. Jakby byli właścicielami.
- Oddychaj głęboko, Pinky.

Jestem z A. Patrz, jak macham
swoim wielkim kutasem.

Uwierz mi, widziałem ich kilka.
Nic specjalnego.

- Nie każdy z nich jest pizdą.
- Tak? Dlatego wpadłeś bawić się z nami?

- Czyli wygrali?
- Oczywiście.

Czuć w powietrzu
zadowolenie z siebie.

- Lubią się w ogóle?
- Nie bardzo.

- Więc o co chodzi?
- O inną mentalność, prawda?

Dlatego wygrywają.

Lecisz na rozmiar fiuta.

Ma gdzieś, kogo bierze.

Potrzebuje tylko kupę lubrykantu,
żeby zmieścić się w ciasnym tyłku.

Przynajmniej mam jakiś tyłek.

Nie wiem, jak nazywasz to coś
zwisające z twoich pleców.

Widzisz tego faceta?

Umięśnionego tatuśka?

Widziałem go przy pisuarach.

Sprawdziłem towar.
Odrobiłem zadanie.

Teraz muszę je tylko oddać,
jeśli wiesz o czym mówię.

Cieszę się, że te wszystkie lata
nauki angielskiego się opłaciły.

- Uważaj.
- Wybacz.

Chodź ze mną.

Jezu.

Henry, ile wypiłeś?

- Przynieść ci wody?
- Nie, idź sobie.

- Jesteś Mark Newton, prawda?
- Zgadza się.

- Słyszałem o tobie dużo dobrego.
- Od kogo?

- Zawodnik meczu. Nieźle.
- O tym mówisz.

Serio, dobra robota.
Jestem Warren.

Jesteś w drużynie A?
Widziałem cię w domu klubowym,

- ale wcześniej cię tu nie było.
- Nie grałem przez kontuzję.

- Rozwaliłem nogę, ale mogę już grać.
- To widać.

Chcesz drinka?

Pewnie.

Dwie tequile.

- Poważnie?
- Daje kopa.

- Myślisz, że tego chcę?
- Ty mi powiedz.

Nie sądziłem, że rozmawiacie
ze zwykłymi śmiertelnikami.

- Dla niektórych robimy wyjątki.
- Czyżby? Jestem zaszczycony.

- Tak powinno być.
- Tak?

Jesteś żyjącym stereotypem.

- Piekielnie przystojny?
- Napuszony.

Zraniłeś mnie.

Serio? Nie wiedziałem, że drużyna A
tak łatwo daje się posiniaczyć.

To trochę niepraktyczne, co?

Posiniaczyli cię kiedyś
w drużynie B?

Czy to nie wymaga przyjęcia
najpierw kilku uderzeń?

Drań z ciebie, wiesz?

Miłego wieczoru.

Henry?

Kurwa.

Wszystko w porządku?

- Nie powinieneś mnie tu przyprowadzać.
- Słucham?

- Gdzie mój portfel?
- Czemu się tak śpieszysz?

Pa.

Serio jesteś chodzącym
stereotypem drużyny A.

Mam chłopaka.

Mogłeś mi to wczoraj powiedzieć.

- Nie zapytałeś.
- A kiedy miałem to zrobić?

Przed czy po tym jak wsadziłeś mi
język do gardła w kiblu?

Jest w drużynie.

- Kto?
- John Penrose. Jest w mojej drużynie.

- Wiem, kim jest.
- Nie może się o tym dowiedzieć,

- więc nie mów jemu ani nikomu, słyszysz?
- Jezu, uspokój się. Nie powiem.

- Mówię poważnie.
- Jakbym nie widział.

- Nie chcę...
- Idź już, okej?

Spadaj.

- Jadłeś?
- Nie bardzo.

- Kiepsko wyglądasz.
- Dzięki. Bawiłem się wczoraj.

Z udawaną drużyną rugby?

Jak lot?

- Przyprowadziłeś tu kogoś?
- Musimy teraz o tym mówić?

- Dopiero co wszedłeś.
- Spodoba ci się to, co powiem.

- Muszę znów jechać za dwa dni.
- Poważnie?

- Na miesiąc.
- Żartujesz?

Mam lot we wtorek.

Przykro mi.

Gdzie byłeś w sobotę?
Zniknąłeś.

- W domu. Szukałem cię, ale...
- Nie szkodzi. Trochę mnie położyło.

Jest na to nazwa.
Jak miał na imię?

- O co chodzi?
- Musisz posłuchać.

Nie musi.

Potykał się i mówił, że wychodzi,
ale wcześniej wpadł na gościa,

z którym Neil robił to
przez całą noc.

- Henry, nie.
- Tak. Został odskocznią.

Gareth mnie wkurza.

To cały on.
Nikogo to nie obchodzi.

Mnie tak.

- Ten facet naprawdę był taki zły?
- Nie, gorzej. Miałem kiepski moment.

Bieg w tył.

Dobrze.
Nie wychylajcie się.

Dobrze, uderz.

Dobre uderzenie.

Biegnijcie całą trasę.

Bardzo dobrze.

To twoja teściowa.
Walnij ją. Dobrze.

Schodzimy z boiska.

Rich?

Warren: Miło było cię dziś zobaczyć.

Chciałbym się spotkać.
Kiedy masz czas?

Dobrze, może jutro wieczorem?

Super. Podejść do ciebie o 20?

A co z Johnem?

- Mogę tak stać i się uśmiechać całą noc.
- Wybacz, wejdź.

- To dopiero widok.
- Tak. Nigdy mi się nie znudzi.

- Jakim cudem cię na to stać?
- To mieszkanie mojego chłopaka, Richarda.

Ty też nie pytałeś.

Chyba widzę stąd moje mieszkanie.

I malutkich ludzi na dole.

- Chcesz się napić?
- Właściwie to... spróbuję odkupić winy.

Przepraszam za niedzielę.

Dzięki. Nie spodziewałem się,
że do mnie napiszesz.

Źle się czułem,
że nie zrobiłem tego wcześniej.

Nie podobało mi się,
że rozstaliśmy się w taki sposób.

- Ja o tobie myślałem.
- Naprawdę?

Ja o tobie prawie wcale.

- Jak długo jesteście razem?
- Jakieś 4 lata.

- Okej. Ale macie otwarty związek?
- Tak, to oczywiste.

- John w życiu by się na to nie zgodził.
- Więc robisz to za jego plecami?

Pierwszy raz. Naprawdę.

- Dobra, nie musisz się bronić.
- Nie bronię się.

- Naprawdę.
- Niech będzie. Tylko się droczę.

Macie jakieś zasady?

Tak. Ale wszystkie wymyślił Richard.

Jakie? Nie sypiać z graczami rugby?

Zaskoczę cię, ale nie.

Myśli, że po to dołączyłem
do drużyny.

- A tak jest?
- Nie.

To czemu dołączyłeś?
Grałeś w szkole?

Na pewno byłeś świetny w szkole.

Byłeś, prawda?
Typowy gracz drużyny A.

- Naprawdę nas nie lubicie, co?
- Nie pomagacie nam w tym.

Widziałem cię z Johnem
na treningu.

- Szczęśliwa para?
- Ty mi powiedz.

Jakie są te wasze zasady
otwartego związku?

Dobrze.

To nie może być ktoś,
kogo obaj znamy.

Muszę mówić Richowi o każdym.

I...

I?

- I żadnych ponownych wizyt.
- Czyżby?

Czyli Richard wie,
że tu dziś jestem?

Nie bardzo.

Ale wie o sobocie?

Łamiesz wszystkie zasady.
Dobrze nam idzie, co?

Cicho.

Można powiedzieć, że my też
nie jesteśmy idealną parą.

Na jego miejscu wywaliłbym cię
z tego ślicznego mieszkania.

- Więc dobrze, że nim nie jesteś.
- Nie chcesz brać w tym udziału. Jestem okropny.

- Tak?
- Tak. Na pewno nie chcesz.

- Powinienem trzymać się z daleka.
- Tak prawdopodobnie byłoby najlepiej.

Prawdopodobnie.

Będziesz miał kłopoty.

Przechodźcie.

Plecy prosto, chłopaki.

Gotowi, jazda.

Uderzajcie nogą prowadzącą,
żeby kontrolować styk.

- Spokojnie, Pinky.
- Dobra, porcelanowa laleczko.

Drużyna A.

Nie będę kłamał.

Patrzenie jak Gareth jęczy pod tobą
sprawia, że czuję przyjemne ciepło.

Było nieźle, prawda?

- Złaź ze mnie.
- Dobra, uspokój się.

Cześć, John.

- Warren, wróciłeś?
- Tak.

- Dostałem pozwolenie na grę.
- Przynajmniej tak twierdzi.

John, to moi koledzy z drużyny.
Pinky i Mark.

Pinky, Mark? Jestem John,
a to mój chłopak, Warren.

Miło poznać, Mark. Pinky.

Idziemy z Warrenem coś zjeść.
Chcecie się przyłączyć?

Chętnie.

Ja nie mogę.
Muszę popracować przed snem.

- Ja też muszę już iść.
- No weź, Mark.

- Dopiero jęczał, że jest głodny.
- Dokąd idziemy?

- Gdzieś niedaleko.
- Gdzieś niedaleko?

Dobra. Chodźmy. Zgoda.

Znam urocze miejsce.

Śmiała się z nas,
kiedy schodziliśmy z boiska.

- Przynajmniej mieliśmy wsparcie.
- To prawda.

- Brakuje mi bycia studentem.
- Pijesz, jakbyś nadal nim był.

Chcesz się kiedyś ustatkować?
Mieć miłego chłopca i psa?

I skończyć jak ten tutaj?

- Henry.
- Kurwa, przepraszam.

Uwiązany i nieszczęśliwy?
Nie, jest jeszcze dużo do odkrycia.

- Dobra, Kolumb, wystarczy.
- Co jest?

Serio.

- Twoje zęby mają już kolor wina.
- A ty kto? Jebana wróżka zębuszka?

Miło cię poznać, Mark.
Chciałbym kiedyś poznać Richarda.

Skoro mowa o wróżku zębuszku,
nigdy go nie zobaczysz,

- ale pod poduszką zostawia forsę.
- Proszę o rachunek.

Nie przychodzi na jego mecze.

Ale nie szkodzi, bo mają
związek na odległość.

- Henry, wystarczy.
- Dobra.

- Radzi sobie, ruchając się na boku.
- Dość. Przestań.

Henry, nigdy się nie zmienisz.

Żyjesz?

- Tak.
- Wstań.

- W porządku?
- Chciałem tam umrzeć.

- Serio? Dla mnie było gorąco.
- Co z tobą? Co w tym było gorące?

- Henry dużo gada, co nie?
- Coś ty sobie myślał,

zapraszając mnie na kolację
ze swoim jebanym chłopakiem?

To tylko gracz.
Jeden z przyjaciół Henry'ego.

Mam to gdzieś.

- Wyskakiwałem z siebie.
- A ja ze spodni. Wciąż wyskakuję.

- Jesteś nieprawdopodobny.
- Chłopaki.

- Zostawicie mnie z tym nieszczęściem?
- Już zamawiam taksówkę.

Taxi!

Co robisz w tym tygodniu?
Chcę cię gdzieś zabrać.

- Chłopaki.
- Już. Jaja sobie robisz?

Taxi!

- Znaczy tak?
- Dobra, ale przymknij się.

Boże.

- Ale się spłakałem.
- Żartujesz? Straszna nuda.

- Ja wybieram następny film.
- Jak mogłeś nie płakać, kiedy umarła mu mama?

Nie wiem. Może nie jestem
nadmiernie emocjonalny.

- Masz czas dziś o 20?
- Kto to?

- Nikt.
- Richard?

- Co?
- Richard.

Nie...

- Wybacz, ale muszę iść.
- Co?

To z pracy. Coś mi wypadło.

Dobra.

- Do zobaczenia na treningu.
- Pewnie.

Spóźniłeś się.

A ty jesteś za wcześnie.
Chodź.

Od dziecka nie byłem na jarmarku.

Tak.

Na to nie wsiądę.

- Nie wsiądę.
- Pożyj trochę. Będzie fajnie.

Nie. Hej!

Czekaj, Warren...

Wracajmy do ciebie.

W porządku?

Tak.

- Zostaniesz?
- Nie mogę. Wybacz.

W porządku, rozumiem.

- Dlaczego z nim jesteś?
- Mógłbym zapytać o to samo.

Wiem.

Ale...

Dlaczego jesteście razem,
kiedy wiecie, że się nie układa?

Mówisz o sobie i Richardzie
czy o mnie i Johnie?

Po trochę o obu.

- Musimy o tym rozmawiać?
- Nie, skąd.

Zapomnij, że coś mówiłem.

- Dobrze. 5 lat temu...
- Boże, opowiesz mi całą historię?

- 5 lat temu...
- Cofam to.

- Mogłem nie pytać.
- Posłuchaj mnie.

- Znalazłem się w niewłaściwym miejscu.
- W dzielnicy Croydon?

Wybacz.

John był dla mnie dobry.

Przedstawił mnie drużynie.
Sprawił, że wróciłem do gry.

Oszczędź mi banałów o rycerzu.

Wybacz, panie "Mieszkam
w drogim mieszkaniu chłopaka".

Mówię tylko, że to trochę coś innego.

- Trochę?
- Może jest kilka podobieństw.

Chwila. Zostań tak.
Nie ruszaj się.

Leż jak leżysz.

- Co to?
- Leż spokojnie.

10 sekund.

Nie rozmaż.

- Niesamowite.
- Dzięki.

- Do twojej kolekcji?
- Coś w tym rodzaju.

Coś na pamiątkę tego dnia.

Chłopaki, w weekend wielki mecz.

W Cardiff, na wyjeździe.

Jutro podam listę drużyn,
żebyście mogli zorganizować podróż.

Jeśli będą jakieś problemy,
porozmawiajcie z drużynowym.

Mam dobrą pulę graczy,
z których mogę wybierać.

Zamierzam wybrać
najsilniejszy zespół.

Nie będę przepraszał,
jeśli was w nim nie będzie.

Jeśli macie z tym problem,
możecie ze mną porozmawiać.

Jeśli chcecie pomówić o poprawieniu
swojej gry, to również możecie.

Ale jak zawsze, moja decyzja
jest ostateczna. Zgoda?

Nie muszę mówić, że jeśli
nie zostaniecie wybrani,

możecie przyjść i wspierać
swoich kolegów z drużyny.

Liczę, że wielu z was to zrobi.
Dobrze, ruszamy.

Nie przejmuj się.
Weźmie cię.

Chyba ciebie. Nikt nie jest
tak spasiony, jak ty.

Trzymam za ciebie kciuki, skarbie.

- Mark. Zarezerwuję nam pokój w Cardiff.
- Jasne. A ty, Pink?

Prześpię cię z Carlosem,
jeśli zostanie wybrany.

Mówi, że inaczej nie chce, bo to za daleko
i na zadupiu, na które nie warto jechać.

- Gracie z Draconianami?
- Tak.

Powodzenia.
Nawet nam dali popalić.

Świetnie.

Stuart musi wydawać pieniądze,
bo Barry nie wysłał nas tam od lat.

Idź przodem.
Ja pójdę za tobą.

Pewnie.

Chłopcy, selekcja zakończona.

Poczekaj chwilę.
Dobra, South London Stags.

Mecz wyjazdowy drużyny B do Cardiffu.
Dobra, mam.

Pinky, Jimmy, Gareth, Vlad, Bjorn.

- Od tygodni nie chodzi na treningi.
- Mówi, że może grać.

Dean, Peter H,
Frankie, ja, półgłówek.

Dzięki, Stu. Tom na 10.

Dzięki Bogu. Ktoś porządny
będzie łapał twoje rzuty.

Mark i Henry w środku.
Carlos i Liam na skrzydłach, a Ian na 15.

Ławka rezerwowych: York, Ford
i Warren Hunt. Kto?

Co? Pokaż?

- Cholera. A to pech, Oli.
- Nie szkodzi. Przyjadę obejrzeć.

Nie wiem, z czego cię cieszysz.

Stuart nie zostawi zawodnika
z drużyny A na ławce.

- Będzie w wyjściowym składzie.
- Jest rekwizytem, co nie?

No. Jeden z nas odpada, G.

Chce w pewnym momencie
dać mu wybieg na boisku.

- Nie przejmuję się tym.
- Powiedział, że wystawi najsilniejszych.

Widać nie, skoro wybrał ciebie.

- Pieprz się.
- Chciałbyś.

Nawet ja mam standardy.

- Chodźmy na drinka.
- Nie dziś.

Odmawiasz picia?
A to nowość.

Oszalałeś?
Coś ty sobie myślał?

- Wyluzuj. Rozmawiałem ze Stuartem...
- Tak? I co mu powiedziałeś?

Że mam ochotę na łatwy mecz,
żeby wrócić do gry po kontuzji

- i że fajnie byłoby wyjść wieczorem.
- Łatwy mecz? Tak?

Nie sądzisz, że ludzie
mogą nabrać podejrzeń?

Gracz drużyny A postanawia
ot tak zagrać z nami mecz?

Co powiedział John?

Rozmawiałeś z nim w ogóle?
Chryste, Warren.

- Nie wierzę, że to zrobiłeś.
- Przesadzasz.

- Będzie fajnie. Zagramy razem.
- Pomyślałeś, żeby spytać, czy mi to pasuje?

Nie.

Zarezerwowałem nam pokój.

Pokój? Cudownie. Naprawdę.

Wspaniale.
To twoja najlepsza decyzja.

Nie powinniśmy przyjeżdżać razem.

Richard: Powodzenia dziś.
Kocham cię.

Ci jadą samochodem...

- Witam.
- Hola.

- Bilet.
- Dzięki.

- Dobrze. To wszyscy?
- Pinky'ego jeszcze nie ma.

Oczywiście. Zostało mu 5 minut.
Oby się pospieszył.

W końcu.

- Kutas dnia, Pinky.
- Nie, kutas zeszłego wieczoru.

Pogoda jest okropna.

Idźcie na rozgrzewkę,
zaczynamy za pół godziny.

Vlad, zapnij pasy. Skaczesz.

Kurwa. Trochę się denerwuję.

Poradzisz sobie. Pomyśl o tym,
jak o każdym innym meczu.

Zacznijcie wasze przedmeczowe
rytuały psychiczne.

Zwizualizujcie ich pierwsze
ataki i uderzenia.

Jak będą się czuć?

Znajdźcie właściwy sposób myślenia.
Ukierunkujcie tę agresję.

Pozbądźcie się psychicznego
ciężaru i skupcie się.

Pinky, jesteś wspieraczem.
Jimmy młynarzem, Warren prawym filarem.

Wybacz G, ale potrzebuję
doświadczenia przeciw nim.

Dam cię w drugiej połowie.

W drugim rzędzie
Vlad, Bjorn, Flankers,

Pete, Dean i numer 8 Felix.

Neil, ty będziesz 9, Tommy 10.
Środkowi to Mark i Henry.

Mark, graj dziś poza środkiem.
Zobaczymy jak to wyjdzie.

Na skrzydłach Liam i Carlos.
Obrońcą jest Yorkie.

Ian, w drugiej połowie
zastąpisz Yorkie'ego.

- Bądźcie rozgrzani i gotowi.
- Dwie minuty.

- Co macie, drużynowy?
- Agresję, głód i pańskie wsparcie.

Mamy się wzajemnie wspierać.

Nie po to przyjechałem
do Walii w taką pogodę,

żeby widzieć, że nie dajemy
z siebie wszystkiego.

Żadnej litości. Chodźcie.

- Raz, dwa, trzy.
- Stags!

Bardzo dobrze chłopaki,
ale to jeszcze nie to.

Miałem dokonać kilku zmian,
ale zostawię tak jak jest.

Pinky, świetna praca zespołowa.
Mark, wspaniała próba.

Wracamy tam i robimy swoje.

Chłopaki. Mam coś, żeby uczcić
nasze pierwsze zwycięstwo.

Panowie. Dziękuję.

To był ciężki mecz, po którym pewnie
przez kilka dni będę śmiesznie chodził.

Dziękuję, Cardiff, za miłą gościnę
i mecz z trudnym przeciwnikiem.

Myślę, że tytuł zawodnika tygodnia
musi pójść w ręce kogoś,

kto odwrócił los tego meczu i dał występ,
do którego wszyscy powinniśmy dążyć.

Minęło kilka lat, ale cieszyłem się,
że znów jest wśród nas.

Wiem, że nie należy
do naszej drużyny,

ale nikt nie zasłużył na ten
tytuł bardziej niż Warren Hunt.

Jeszcze trochę spraw porządkowych.
Kiedy mówimy o agresji...

Warren Hunt. Nazwisko brzmi,
jakby miał za sobą wiele polowań.

...Vladowi za rozpoczęcie walki.

- Ale piękny widok.
- Przymknij się.

- A tobie co dolega?
- To żart, że Jimmy dał mu tytuł.

Skoro kocha starych kolegów z drużyny,
to niech do nich spierdala.

Daj spokój. Wygraliśmy.
Nie możesz się cieszyć?

- Mieliśmy szczęście, że dołączył.
- Szczęście? Chcesz go przelecieć?

- Daj spokój.
- Mówię serio.

Po co tu przyjeżdżamy, skoro laury
i tak zgarnia dupek z drużyny A,

- a my siedzimy w cieniu?
- Wiem, to świetnie.

- Jeśli nie znosisz kolegów...
- Powiem ci jedno.

Lubię cię.

Dorośnij.

No dobra. Pijemy?

Chyba nie wygrałbym dziś
konkursu popularności.

Od kiedy ci to przeszkadza?
Przejdzie im.

Po prostu inaczej myślą.

Najwyraźniej. My po pierwszej
wygranej byliśmy wniebowzięci.

Nie przejmują się tym,
w przeciwieństwie do naszego prezesa.

- Mam z nim porozmawiać?
- To niewiele zmieni.

Dzisiejszy dzień da nam
tylko trochę więcej czasu.

Masz na głowie większe zmartwienia.

Co ty robisz? Henry.

- Tęsknię za tobą.
- Ciągle się widzimy, ośle.

Ciągle cię nie ma.
Robisz jakieś rzeczy.

- Już mnie nie kochasz.
- Nie wygłupiaj się.

- Co to ma być?
- Jest wszędzie, tylko nie tu.

- Pink, potrzymasz go?
- O nie.

- Weź go.
- Nie znoszę cię.

Dzięki. Będę na zewnątrz.

Nie masz pojęcia jak bardzo
chciałem to dziś zrobić.

Tak? Możesz jeszcze raz.

Wspaniale się z tobą grało.
Cieszę się, że dołączyłeś.

Ja też.

Kurwa.

Kurwa.

Dzień dobry, śpiąca królewno.

Dostanie ci się.

- Boże, on żyje.
- Przestań.

Nie masz pojęcia,
co z nim przeszliśmy.

- Gdzieś ty był?
- Przepraszam. Byłem wykończony i...

Musiałeś spać jak trup, bo tłukliśmy
się w twoje drzwi przez godzinę.

- Kopciuszek zgubił kartę do pokoju.
- Kogo wyobracałeś?

- Co? Henry, serio?
- Jak mogłeś nas nie słyszeć?

Musiał spać na naszej podłodze po tym,
jak zrobiliśmy mu prysznic w ciuchach.

- Lubisz rzygi? Nie? My też!
- Jestem tu.

Henry, milcz.

- Chodząca reklama antykoncepcji.
- Daj sobie spokój.

Nie winię cię, Mark.
Też nie chciałbym dzielić z nim pokoju.

- Widać znalazł sobie lepszy nocleg.
- Lepiej, żeby to nie była prawda.

Przepraszam, okej?
Poszedłem do łóżka i zasnąłem.

I od kiedy jestem jego opiekunką?

Jest dorosły, prawda?

Skoro tak mówisz.

- Cześć.
- Jezu.

- Prawie umarłem, draniu.
- Ciebie też miło widzieć.

- Myślałem, że wracasz za tydzień.
- Skończyliśmy wcześniej, więc jestem.

- Pójdziemy gdzieś? Umieram z głodu.
- Musimy? Jestem skonany.

- Jak mecz? Wygraliście?
- Już ci mówiłem.

Tak? Wyróżnili cię?

- Może zamiast wyjść to zamówimy?
- Dobrze. Podaj mi torbę.

Wrzucę do pralki.

Kim jest Warren Hunt?

- To kolega z grupy. A co?
- Masz jego koszulkę w torbie.

- Uprać z resztą?
- Tak, dzięki. Oddam mu na treningu.

W porządku?

- Gratuluję meczu w sobotę.
- Było super.

Ja nie grałem, ale nie szkodzi.

Henry.

- Szkoda.
- Henry.

Mark. Wychodzisz?

- Tak. Druga połowa się skończyła, więc...
- Dalej przychodzisz na treningi? Zuch.

To prawda. Życzę miłego wieczoru.
Robicie coś fajnego?

- Nie bardzo. Będzie spokojnie.
- Cudnie. Baw się dobrze.

Dzięki.

- Na razie.
- Do zobaczenia.

- Zdecydowałeś co ze świętami?
- Rozmawialiśmy o tym.

- Zarezerwowałem już lot.
- Tak, wiem.

Pomyślałem, że miło byłoby
spędzić czas razem tutaj.

- Możesz lecieć ze mną.
- Nie umiem jeździć na nartach.

- Wcale nie.
- Twój tata twierdzi inaczej.

- Czyli odmawiasz?
- Nigdy nie mam czasu dla mojej rodziny.

- Ja też.
- Więc ustalone.

Nie ma sensu o tym dyskutować.

Spróbuj jeszcze raz.

Henry!

Co to?

Następna kolejka, gotowi?

Koniec, chłopaki. Schodzimy.

Co to było?

- Wszystko w porządku?
- Dlaczego miałoby nie być?

Widzę, że coś jest nie tak.
Prawie ze mną nie rozmawiasz.

Jesteś dorosły, Mark,
więc przeżyjesz to.

- Daj spokój. Przepraszam, ale...
- Ale co?

Od kilku miesięcy jesteś
beznadziejnym przyjacielem.

Nie chcesz z nami wychodzić,
ani robić czegokolwiek oprócz trenowania.

Cardiff było punktem zwrotnym.

Cieszyłem się, że w końcu
spędzimy razem trochę czasu.

Myślałem, że spędzamy.

Dopóki jak zwykle
nie zacząłeś chlać.

A ty kto? Gareth?

- O co ci chodzi?
- Daj mi spokój.

Nie niańczyłem cię,
kiedy rzygałeś na ulicy?

Pierdol się.

Wybacz, że nie jestem tak wspaniałym
przyjacielem, jakiego oczekujesz.

Masz pojęcie,
jak sobie radzę w życiu?

- Zapytałeś chociaż?
- To mi powiedz.

Jakie masz problemy, Mark?

Wiesz co?

Zapomnij. Nieważne.

- Zapomnij.
- Nie ma sprawy.

Oszaleję.
Kiedy Richard wyjeżdża?

- Nie wiem.
- Jak to nie wiesz?

Może pod koniec tygodnia.

Przestań, Warren.
To szaleństwo.

Byłem za ostry.
Źle się z tym czuję.

Przestań. To drażliwy dzieciak.
Nie wiem, czemu się przejmujesz.

Przejdzie mu.

Wczorajszy wieczór
był dla mnie trudny.

A myślisz, że ja jak się czuję
wiedząc, że jesteś z nim?

- Ty co wieczór masz Johna.
- To nie to samo.

Myślisz, że podoba mi się to ukrywanie
i patrzenie, jak z nim paradujesz?

- Nie znoszę, kiedy jesteście razem.
- Więc wiesz, jakie to uczucie.

Jeśli chcesz to zmienić,
wiesz co robić.

- Bo to takie proste?
- Nie niemożliwe.

- Wiesz, jakie będą skutki?
- Ty się nimi przejmujesz?

- Czasami jesteś taki naiwny.
- A ty jesteś pizdą.

Przepraszam.

To trochę przytłaczające.

Tak sobie myślałem...

Będziesz sam na święta?

Nie dogaduję się z rodziną Johna.

To poleć ze mną.
Do moich rodziców.

Mówisz poważnie?

To znaczy tak?

Tak, wiem. Tobie też.

- Coś podejrzewa?
- Nie. Co ma podejrzewać?

- Lecę do Genewy odwiedzić przyjaciół.
- Jesteś gotów?

- Tak, mam paszport.
- Na poznanie moich rodziców.

Mam cię martwić?

- Twoja mama na pewno jest sroga.
- Oj tak.

Bardzo sroga.

Boże, mówisz serio.

Tak. Ale przeżyjesz.
Nie przejmuj się.

Jest sroga, prawda?

Co słychać? Jak lot?
Wejdźcie.

Przeżyliśmy.

A ty to Warren.

- Leonard.
- Miło mi.

Wspaniale cię poznać, Warren.

Jestem Alice.
Wyglądacie na spragnionych.

Przygotuję wam drinki.

Mark mówił, że dobrze grasz.

- Jest w drużynie A, mamo.
- Z pewnością.

- Jeździsz na nartach, Warren?
- Tak. A raczej jeździłem.

- Kilka razy w młodości.
- Tata zabierze was jutro.

Możesz pożyczyć kostium od nas.
Myślę, że będzie pasował.

- Trochę za ciasny.
- Pokaż. A tak, widzę.

Jak wyglądam?

Ciasno.

- W porządku?
- Tak.

- Chyba przeceniłem swoje możliwości.
- Poradzisz sobie. Chodź.

- Nareszcie sport, w którym mogę...
- Nie waż się tego mówić.

Jedziemy.

- Boże, zaraz zamarzniesz.
- Wychowałem się tu.

Dziękuję.

Za co?

Za to wszystko.

Twoja mama jest...

- interesująca.
- Tak, jest trochę ekscentryczna.

Szczęściarz z ciebie.

- Nie poszło ci dziś źle.
- Wszystko mnie boli.

Nie wiedziałem, że drużynę A
tak łatwo posiniaczyć.

Jestem pewien, że już śpią.

Wesołych Świąt, skarbie. Tęsknię.

- Nie powiem, jeśli ty nie powiesz.
- Kiedy wróciłaś do palenia?

Nie mówię o papierosie.

Wspaniale cię tu mieć, skarbie.

A Warren jest uroczy.

To prawda.

Dobrze robię?

Kiedy poznałam twojego ojca,
też nie mogłam oderwać od niego wzroku.

- On też był zajęty.
- Co?

Nie byłam święta. Sypiałam wtedy
z moim profesorem od historii,

ale wiedzieliśmy,
że to tylko seks.

- Za to jaki.
- Mamo, błagam.

Twój ojciec był z Jennifer.
Miała olbrzymie cycki.

Próbuję powiedzieć,
że byli zakochani.

Licealna miłość.

Więc naturalnie, nie mógł utrzymać
swoich rąk z dala ode mnie.

Chodziliśmy po kampusie
ukrywając się w cieniu

i zakradając się do swoich
sypialni przez wiele miesięcy.

Znosiłam życie w cieniu
Jennifer,

bo wiedziałam, że w końcu
skradnę jego serce.

Jennifer pękło serce.

Po tym jak zakończył związek,
wysłała mi list.

Nigdy nie czytałam
czegoś tak bolesnego.

Wciąż go mam.
Ojciec o tym nie wie.

Niedługo potem wzięliśmy ślub
i urodziłeś się ty,

mój najulubieńszy człowiek.

Ale twój ojciec się nie zmienił.

Całe miasteczko wiedziało o Natalie.

Moja niania? Jezu, mamo.
Miałem wtedy 5 lat.

Do tego lata skradzionych
chwil z sekretarką.

- O tych dwóch wiem.
- To za dużo jak na jeden raz.

Nauczyłam się żyć
z niewiernością twojego ojca.

Z każdym rokiem się starzejemy,

ale nie jest łatwiej.

Kochamy się nawzajem,

ale teraz rozumiem coś, co lata temu
było mi obce w liście od Jennifer.

Rozumiem nie tylko skutki uboczne,
jakie powoduje romans,

ale też to, że związek zrodzony
z oszustwa rodzi ich więcej.

Prześpij się.

Idzie mu coraz lepiej.

- Naprawdę go lubię.
- Rób to, co cię uszczęśliwia.

- Chciałem o coś zapytać.
- Tak?

Rozmawiałem wczoraj
z mamą o Jennifer.

O jedną różę za dużo.

Chyba tak.

- Chodzi o to...
- Kocham twoją mamę, Mark.

Nie wiem dlaczego odkopuje
te stare dzieje.

Warren wydaje się być
dobrym człowiekiem.

Ma prawie tak samo
fajne cycki jak Jennifer.

Posłuchaj.

Życie jest w ciągłym pędzie.

Czasami ciężko odnaleźć w nim radość,
więc chwytaj ją, kiedy tylko możesz.

Ciężko jest wiedzieć,
co jest właściwe.

Nie raniąc ludzi.

Jeśli ciągle będziesz się
martwił, że kogoś zranisz,

przegapisz wspaniałe rzeczy,
które życie ci oferuje.

Jesteś coraz lepszy.

- Gotów?
- Tak.

- Szczęśliwego Nowego Roku!
- Nie całkiem, skarbie.

Cicho, sucha wagino.
Właź i pij.

- Nie ma za co.
- Dzięki.

- Hej, skarbie. Jak święta?
- Bardzo dobrze, dzięki.

Wciąż się nie pogodziliście?

Myślicie, że można to uratować?

To zależy od ciebie.

Idź.

- Cześć, nieznajomy.
- Hej.

W porządku?

Na tyle na ile może być
na terytorium wroga.

Jeśli jest szansa, żebyśmy...

Może zaczniemy od nowa?

Dobra. Oczywiście.

- Tęskniłem za tobą.
- Ja za tobą też.

- Wszystko dobrze?
- Tak.

Szczęśliwego Nowego Roku, chłopcy.

- Jakieś postanowienia noworoczne?
- Jedno czy dwa.

Wybaczcie na chwilę.

- Bierz się za niego.
- Nie jest zainteresowany.

- Nie patrz tak.
- Jak?

Wiem, co robisz.

Jeszcze po piwie?

- Nienawidzę tego.
- Wiem. Przepraszam.

Cholera. Przepraszam.

Kurwa.

W porządku, nic nie widziałem.
Znaczy widziałem.

Ale mogę udawać, że nie.
Nie, to też byłoby kłamstwo.

Proszę, Pinky, nic nie mów.

Dobrze.

Warren.

Cześć, Pinky.

- Proszę, Pink.
- Nie martw się, nie powiem.

Pójdę na dół.

Ale przyszedłem po ładowarkę.

Wiecie co? Nieważne.
Przyjdę po nią później.

10 minut, chłopcy.

Zróbmy grupowe zdjęcie.

Kochana drużyno B,
zróbmy ostatnie zdjęcie w tym roku.

Chciałbym, żebyśmy wciąż
byli u twoich rodziców.

Daj telefon, Pink.
Z mojego leci muzyka.

Padł mi.

Dopiero co byłeś go naładować.

Nie szkodzi, weź mój.

Ty też. Chodź.

- Trzy, dwa, jeden.
- Stags!

- Coś ty mu powiedział?
- Serio, Mark?

Ciężko mu było
o ciebie rywalizować,

nawet kiedy miałeś
tylko jednego chłopaka.

- Chryste.
- Wyświadczyłem mu przysługę.

- Tak, uciekaj.
- Daj spokój.

Ciebie ktoś w ogóle obchodzi?

Zespół?

Ja?

Odliczamy. Chodź.

9, 8, 7, 6, 5, 4,

3, 2, 1...
Szczęśliwego Nowego Roku!

- Zrób to jeszcze raz!
- Nie jest tego wart.

- Zabiję go.
- Nie warto. Spójrz na mnie.

No?

Powiesz coś?

Nie.

- Może lepiej idź.
- Nie dotykaj mnie.

Szczęśliwego, kurwa, Nowego Roku.

Szczęśliwego Nowego Roku, skarbie.

- Rich, muszę ci coś...
- Już nie trzeba.

Już wiem. Wszystko.

- Od kogo?
- To ważne?

- Nie wiem, co powiedzieć.
- Przestań.

Proszę.

Strasznie cię przepraszam.

Pościeliłem ci w wolnym pokoju.
Rano możesz się spakować.

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Dotknąłeś piłki.
Tak się gra w piłkę nożną.

Jimmy, można na słówko?

Jak się masz?

W miarę. Dobrze.

W porządku.

- Barry odchodzi z drużyny B.
- Proszę, nie.

- Nie udawaj, że cię to nie obchodzi.
- Mam to gdzieś.

Wybacz.

Mam to gdzieś. Naprawdę.

Nie wrócę, więc nie mów o tym.

W szkole nie znosiłem rugby.
Wiedziałeś o tym?

Świetnie grałem,
ale nie znosiłem tego.

Nie sądziłem,
że zagram jeszcze raz.

Ale poznałem was.

To było jak znalezienie rodziny.

- Może zespół nic dla ciebie nie znaczy...
- To nie w porządku, Pink.

Wcale nie.

Przepraszam, ale nie.

Wystarczy na dziś.
Schodzimy.

- Musisz coś dla nas zrobić.
- W życiu.

- On nie chce mnie widzieć.
- Jesteś nam to winien.

- Ciągle wspominam święta.
- Przestań.

- Następnym razem pokonam twojego tatę...
- Warren, nie będzie następnego razu.

Tęsknię za tobą.

Po co się spotykamy?

Pinky z tobą rozmawiał, prawda?

- Bolało, kiedy nie odpisywałeś.
- Dziwne, że cię to obchodzi.

Nie mów tak.

Mark.

Kocham cię.

Co mi to teraz da?

- Dlaczego tak postępujesz?
- Ja? Raczej ty, Warren.

Czego ode mnie chcesz?
Miałeś swoją szansę.

Teraz to tylko słowa.

John wie, że tu jesteś?

Jak się tu znaleźliśmy, Mark?

Pinky mi to dał.

Nie karz ich.

Dobry z ciebie człowiek, Mark.

To był dla nas ciężki sezon,
ale mamy o co walczyć.

Są moce, które mogą w was
nie wierzyć, ale ja wierzę,

i wiem, że wierzycie
w siebie nawzajem.

Pokażcie to dziś każdemu,
kto będzie was oglądał.

Zrobimy to, chłopcy. Ręce.

- Raz, dwa, trzy.
- Stags!

- Dużo mnie ominęło?
- Jest po pięć i ogłosili przerwę.

Musimy się skupić i nabrać
dyscypliny. Dacie mi wodę?

- Woda!
- Słuchajcie.

Ich tyły są niezdatne.
Polegają na napastnikach.

- Pink, widzisz tego skrzydłowego?
- Którego?

- Ładnego.
- Tak.

- Zajmij się nim.
- Chyba dam radę.

Słuchajcie. Mark, Henry,
pozwólcie napastnikom działać.

Potem przebijecie się
przez tylną linię.

W ten sposób wygramy.

Kopę lat.

- Rozumiesz te zasady?
- Pierwszy mecz?

Po pierwsze to przepisy, nie zasady.

I nie. Chyba nikt tego nie rozumie.

A już na pewno nie on.

Jesteś mój.

Nie o to mi chodziło, Pink.

Mają jednego gracza mniej.
Zostało 5 minut. Wciąż remis.

Skupcie się.
Henry, dasz radę.

Chodźcie, to jeszcze nie koniec.
Carlos.

Czekaj. Daj to Henry'emu.

Dobra robota, Henry.

Pomyślałem, że w końcu zobaczę,
o co to całe zamieszanie.

To wiele dla mnie znaczy.

Przepraszam.
Nie chciałem cię zranić.

- Robi się późno.
- Może pójdziemy kiedyś na drinka?

Cieszę się,
że zobaczyłem, jak grasz.

Gdzie Mark?

Mark! Chodź.

W porządku.

Idź.

Spójrz na nich.

Nigdy nie rozumiałeś,
jak kiedyś wygrywaliśmy, prawda?

Nie chodziło o bycie najlepszymi.

Między nami w porządku?

Możemy nad tym popracować.

Mark.

Zaczekaj, proszę.

Możemy porozmawiać?

- Wspaniale dziś grałeś.
- Dzięki.

Cieszę się, że wróciłeś.

John chciał przyjść
kibicować Henry'emu.

A ja...

Chciałem ostatni raz
zobaczyć to miejsce.

- Co to znaczy?
- Odchodzimy z klubu.

Tak będzie najlepiej.

Chociaż teraz już
nie mam pewności.

- Kiedy znów cię zobaczyłem...
- Warren.

Mógłbym w tej chwili
zakończyć z nim związek.

Moglibyśmy spróbować jeszcze raz.
Tym razem jak należy. Proszę.

Doceniam, że dziś przyszedłeś.
Naprawdę.

Po prostu...

Pogubiliśmy się.

A ja chyba właśnie się odnalazłem.

Muszę iść.

Przytul się.

- Niezła ta żółta kartka.
- Kurwa.

Panie i panowie. Dziękuję.

Najpierw chcę wyrazić wdzięczność
chłopcom z Rochester za przyjazd

i dostarczenie nam duchowej
oraz sportowej rywalizacji. Dzięki.

To całkiem miłe uczucie odzyskać
honor właśnie dziś,

kiedy zagraliśmy
razem ostatni mecz.

Nasz ostatni mecz w tym sezonie.

Chciałbym też skorzystać z okazji,
żeby podziękować Stuartowi

i każdemu graczowi,
nawet Garethowi.

Mojej rodzinie rugby.

Za przypomnienie mi w trakcie sezonu,
o co tak naprawdę chodzi w tej grze.

Dziękuję.

A teraz zawodnik meczu.

W tym tygodniu wybór był trudny,
ale chcę wyróżnić kogoś,

o kim wiemy, że przeżywał
trudy poza boiskiem.

Nigdy nie zawodzi i daje
z siebie wszystko na boisku,

na kacu czy nie.
Henry Michaels.

Piwo bezalkoholowe.

Został jeszcze Kutas Dnia.

Wszyscy go znamy
i kochamy mimo wszystko.

Zarobił dziś żółtą kartkę.
Może nawet zostanie Kutasem Sezonu.

I nim jest. Pan Pink.

Nienawidzę was.

Jest naszym kolegą

Wykrzykuje to dumnie
Dniem i nocą

Nigdy nie jest samotny
Kiedy jesteśmy z nim

I wie jak wychylić kufel

Jest! Ani się waż!