All language subtitles for Honey.Cigar.2020.pl

Czuła oddech Karima na policzku...

I ciepłą, szorstką,
spoconą skórę pod jego dżalabiją.

Rozdarta między buntem a uległością,

niemal bezwiednie poruszyła się pod nim.

Jakby nieświadomie
jej łono odnalazło jego męskość.

Przywarło do niej
i dało się ponieść rozkoszy

wzbierającej
z najskrytszych zakamarków jego ciała.

SŁODKIE CYGARO

Selmo, poszukujemy indywidualności.

Czym się wyróżniasz na tle innych?

- Jesteś Algierką?
- Tak.

Nie widać.

Mam za jasną karnację?

Kim są rodzice?

Tata jest adwokatem, mama ginekolożką.

Jak oceniasz sytuację w Algierii?

Młodzież nie ma perspektyw.

Stanowi dwie trzecie społeczeństwa
i może łatwo ulec radykalizacji.

Tkwi w matni.

Twoim zdaniem Algieria
stanie się drugim Iranem?

Nie. Nigdy.

W Algierii nie ma teokracji.

Masz tam rodzinę?

Oczywiście. Prawie całą.

- Rodziców też?
- Tak, to znaczy nie.

Mieszkają tutaj.
Tu się urodziłam i dorastałam.

Jesteś Francuzką.

Algierką.

I oczywiście Francuzką.

Nie jestem wyjątkowa, tylko podwójna.

Ładny uśmiech.

I świetne cycki.

Miałaś ustny?

Tak.

I jak?

Chyba dobrze.

To widzimy się po wakacjach.

Co tu robisz?

Przyjechałem po ciebie.

Gdzie zaparkowałeś?

Tam.

Jak egzamin?

Świetnie.

Uwielbiam tę szkołę.

To uczelnia akredytowana, daje
więcej możliwości niż kurs przygotowawczy.

W elitarnej szkole.
Nie mogłaś lepiej trafić.

Ta ma wymianę zagraniczną.

Nie znam tej uczelni.

- Córka Benslimana chwaliła ich program.
- Co z tego?

I robi MBA w Bostonie.

Nie było mowy o studiach za oceanem.

Odkąd to wybierasz mi studia?

Poświęciłam dla ciebie karierę

i nie pozwolę, żebyś
przez głupi kaprys spaprała sobie życie.

O nic cię nie prosiłam.

- Nic nie powiesz?
- Moim zdaniem ta szkoła to dobry wybór.

Widzę się tam.

Skoro decyzja już zapadła...

Nie zapadła...

Ależ tak.

Nie mogę wybrać uczelni?

- Nie.
- Spokojnie.

Dlaczego zawsze tak reaguje?

Bo się wydzierasz.

Benslimanowie chcą,
żeby ich syn się z tobą ożenił.

- W życiu.
- Na pewno?

Sama mi go odradzałaś.

I tak najpierw studia.

Nie czas na takie rozmowy.

Temat zamknięty.

Witajcie!

- Co u was? Jak leci?
- Wszystko dobrze, dziękuję.

- Cześć, ciociu Hafido.
- Wypiękniałaś.

W Algierii nie ma wielu opcji.

Albo się ratujesz

i wybierasz przyszłość,
czyli Francję, Amerykę lub, powiedzmy...

Japonię, albo zostajesz w ojczyźnie
i cofasz się do średniowiecza.

Nie zgadzam się.

- Jesteś idealistką.
- A ty fatalistą.

Sytuacja jest zła.

A będzie jeszcze gorsza.

Trzeba wierzyć w naród.

Nie rozmawia się z ekstremistami.

Spójrz na Ayub Khana z Pakistanu.

- Zły przykład.
- Wręcz przeciwnie.

Łatwiej pozbyć się radykałów
dzięki polityce niż obalić juntę.

- Naród popiera islamistów.
- Naród wyznaje islam, to co innego.

- Co na to Selma?
- Ja?

Zdanie młodych jest ważne,
może nawet najważniejsze.

Mów, co myślisz.

Wybory niewiele wzniosły.

Otóż to.

Wykapany tatuś.

Skarbie, idź do Selima.

Wolę zostać, ciociu.

Selim!

Chowa się. Przyszedł.

- Dobry wieczór.
- Ale wyrosłeś.

Ponoć na tej waszej
uczelni macie niezłe balety.

Nie wiem...

Meriem raczej nie imprezuje?

Siostra prowadzi się jak zakonnica.

Robi MBA?

Już skończyła.

Wychodzi za Amerykańca,
poznała go na uniwerku.

Świetnie.

Będę wujkiem.

Zakon jej już nie grozi.

Pocałujesz mnie?

Słucham?

Pocałuj mnie.

Tylko raz.

Odbiło ci?

Zobaczymy, jak to jest.
Pewnie też jesteś ciekawa.

Wychodzę.

Zaczekaj.

Tylko na próbę. Nikomu nie powiemy.

Dzieci, do stołu.

Chodź no tu.

- Czyś ty oszalała?
- Do niczego nie doszło.

- Nie zdeflorował cię?
- Nie cierpię tego słowa.

Ale nie kusiłaś go?

Nie, nic się nie wydarzyło.

Kłamiesz. Hafida mówi,
że dostał lanie stulecia.

Nie wiem, co tam zaszło,
ale to świr, więc przestań.

Nie rozumiem.

Ostrzegałam cię.

Miałaś się szanować.
I co? Skandal obyczajowy.

To śmieszne. Nikt nie umarł.

A jeśli Hafida się wygada?
Jaką będziesz miała opinię w Algierze?

- Co z tego!
- Wiesz, co narobiłaś?

Ludzie gadają.

Zrujnujesz sobie reputację.
Będą cię nazywać lafiryndą!

Niech nazywają.

Nie pleć bzdur!

Najpierw studia.

Potem wyjdziesz za Francuza, Algierczyka,
Amerykanina, za kogo tam chcesz.

Do tego czasu nie przynoś nam wstydu.
Bo ojciec się tobą zajmie.

Czy to jasne?

Śpij dobrze.

Jak się bawisz?

Znamy się?

A tak. Nie.

Nie spotkaliśmy się po egzaminie?

Nie. Faktycznie to nie ty.

Tak. To nie ja. Julien. A ty to nie...?

Selma.

Który rok?

Ostatni.

Słabo. Tylko kilka miesięcy na romans.

To nie William.

A ja to nie Selma.

Selma? To nie francuskie imię. Libanka?

William, rodowity Francuz.

Spadaj. Skąd jesteś?

Z Algierii.

Nie wyglądasz.

A ty nie wyglądasz na Francuza.

Gorąca, jak na Arabkę.

Nie jestem gorąca i jestem Kabylką.

Pierwsze słyszę.

Pójdę już.

Tak wcześnie?

Dopiero się nie-poznaliśmy.

Może piwa?

- Nie, dzięki.
- Religia ci zabrania?

Po prostu nie lubię.

Marokaneczka nie lubi się bzykać!

Cno-tka nie-wy-dy-mka!

Wcale nie.

Słuchamy cię, Selmo.

Wydymaj mnie.

Uwielbiam to. Mocniej.

Mój kutas jest jak sopel lodu, rozpal go.

Dalej, Marokaneczko. Pokaż, co potrafisz.

Twoja babka rucha się lepiej od ciebie!

Dawaj, kocico.

No już, suczko.
Na czworakach, chcę coś widzieć.

Teraz lepiej.

Wystarczy.

Dziewica!

Nasza cnotka!

Widać, że to jej pierwszy raz.

- Jedziesz.
- Lecisz na mnie, co nie?

Chcesz mojej cipki?

Chcesz do dziurki? Chodź. Wejdź we mnie.

O tak. Bardzo dobrze.

Mocniej! Tak! Jeszcze!

Jeszcze! Cudownie!

Weź mnie jak sukę.

- Tato?
- Selma? Co u ciebie?

- Słychać mnie?
- Tak. Jak tam?

- Wszystko w porządku.
- Na pewno?

Tak. A co u ciebie?

Świetnie. Nie martw się.
Przyjmuję głównie w domu.

Tato.

Posłuchaj.
Obiecaj, że nie pojedziesz do Kabylii.

To zbyt niebezpieczne.

Nie bój się o mnie.

W razie zagrożenia
zostanę w domu. Może być?

- Tak.
- Zadzwonię. Dobrze?

Tak.

- Wszystko gra?
- Spoko.

Przepraszam za otrzęsiny.
Nie słuchał mnie. Bardzo cię przeczołgał?

Było zabawnie.

Nie sprostaliśmy twoim wymaganiom.

Zabrakło seksu analnego.

Nie lubisz w kakao? Użyj lubrykantu.

Nie wychodzi z roli.

Nie spytałem czy wolno mi cię nie-całować.

Nie wolno.

Nie mogę?

Wcale?

Nigdy?

Idziemy spać?

Tak, ale nie razem.

- Nie masz ochoty?
- Nie.

- Zupy?
- Poproszę.

Niżej.

Dziękuję.

Bez kurczaka.

Nałożyć ci?

Jest pyszny.

Dodałaś trochę cytryny?

Tak?

- Nie.
- Słucham? - Nie.

Chude mięso.

Po co ja marnuję tyle czasu
na zakupy i gotowanie?

Gdzie mieszkasz?

Niedaleko.

Z Williamem.

A ty?

W Neuilly. Ze starymi.

W Neuilly-sur-Seine?

Serio?

- A co?
- Nic. To wiele wyjaśnia.

Nie rozumiem. Co takiego?

- Nic.
- No tak.

Wszystko.

A gdzie mieszkają twoi starzy?

W 93-ej.

Nie.

Tak.

To też wiele wyjaśnia.

Co takiego, Sherlocku?

Czemu nie jesteś jak oni.

Jak moi starzy?

Jak William i reszta.

A ty kogo przypominasz?

Nikogo.

Dobrze?

Powiedz, że śpisz u mnie.

Nie zgodzą się.

Lecę do domu.

Dlaczego?

Muszę.

Tak wcześnie?

Już wpół do dwunastej.

Naprawdę uciekasz?

Zostań...

Zagrasz na innej fujarce, Szeherezado?

Nawet na kilku, ale nie na twojej.

- Może czworokącik?
- Ty zboku.

Trójkącik?

- Chętna?
- Spadam.

Jest mocna tylko w gębie!

Co to miało być? Nie spinaj się tak.

Uciekasz jak spłoszona dziewica?

Robiłaś to już?

Prawda?

Nie idź jeszcze.

Posłuchaj. Wpadnij
w przyszłą sobotę, będziemy sami.

- Zobaczę.
- To nie było pytanie.

Przestań.

Zostań.

Chodź tutaj.

- Gdzie byłaś?
- U Giulii.

O której miałaś wrócić?

- O północy.
- A która jest? - Pierwsza?

Druga! Nie zgrywaj cwaniary.

- Mogłaś zadzwonić.
- Nie spojrzałam na zegarek.

- Naprawdę.
- Co robiłaś?

Bawiłam się ze znajomymi.

Co to za ludzie?

- Z uczelni.
- Imiona.

Słucham.

- Czekam.
- Giulia, Amélia, Julie.

Kręcisz.

Mówię prawdę.
Nie mogę się bawić jak wszyscy?

Sąsiedzi usłyszą!

Sąsiedzi...
Boisz się, co powiedzą Francuzi?

Co ty wygadujesz?

Nic nie rozumiesz.
Nie wynajduj problemów. Odwróć się.

Nie.

Rób, co mówię.

I zejdź mi z oczu.

Nie masz wstydu.

Chodź tu.

Miałaś wrócić przed północą.

Zagapiłam się.

Ojciec ryzykuje życie,
obsługując klientów w Algierze.

Myślisz, że chętnie wraca do takiego domu?

- Zamkniecie mnie na klucz?
- Tego nie mówiłam.

Chcesz, żeby nas zostawił?

- Seks analny!
- To krępujące.

- Skąd.
- Dla mnie tak.

- Twoja laska to lubi, a ty nie?
- To kwestia szacunku.

Sama o to prosi.

- Chce tego. Ale ty odmawiasz?
- Tak.

To nie fair. Kobietom trzeba dogadzać.
Spełniać ich zachcianki.

Ale to prawda, musi być zgoda obu stron.

Po co jej ta działka? I tak nie skorzysta.
Myślisz, że tam zamieszka?

Po pierwsze, nie wiesz.
Po drugie, sama zdecyduje.

Kupuj, proszę bardzo.

Po co ci moja zgoda? Inwestuj.

Może od razu się tam przeprowadź.

Zawsze gdy chcę coś zrobić
po swojemu, grozisz mi rozwodem.

Filtry są tam.

Tamtejsza codzienność
to masakry i zamachy.

William, pobudka.

Co ona tu robi?

- Browar się skończył.
- Kupisz?

Nie spiesz się.

Przyjdziesz do mnie?

Zdejmę buty.

Masz rodzeństwo?

Dwóch młodszych braci.

Jesteście zżyci?

Jak to z braćmi.

A kuzynów? Kuzynki?

Całą masę.

Często się widujecie?

Mogę ci narysować drzewo genealogiczne.

Przyniosę kredki, farbki...

Tato, spokojnie. Przestań.

- Gdzie byłaś?
- W bibliotece.

Masz mnie za idiotę? W bibliotece?
Do 23-ej w bibliotece?

Oszaleję przez ciebie!
Robi z nas debili! Jest 23:00!

Zabiję się. Chcesz tego?

- Jak wyskoczę, to się opamiętasz?
- Tato, nie!

Przestań, błagam! Sąsiedzi! Kocham cię!

Uspokój się, błagam cię. Ochłoń.

Chodź.

Już dobrze.

Już dobrze.

Spójrz na mnie.

Pokaż się.

Usiądź.

Porozmawiam z nim.

Co to było? Zachowujesz się jak szaleniec.

Jak mam nie oszaleć?

Jest rozpuszczona,
bo na wszystko jej pozwalasz.

Czasem musi gdzieś wyjść.

Koniec z tym. Jasne?
Nie będzie nigdzie łazić!

Tak się nie da.

Jeszcze zobaczymy.

Ma zostać starą panną?

Ma siedzieć w domu!

- Kiedy się spotkamy?
- Przyjdź wieczorem.

Kuję do egzaminu.

A jutro? Mogłabyś zostać na noc.

- To może trójkącik?
- Przymknij się.

Świr. To co? Do jutra?

Zobaczę.

Lubię ranne bzykanko.

Palant.

- Żartowałem!
- Nie przyjdę już do tej waszej nory.

Z nami koniec.

Wiesz co?

Bzykajcie się ze sobą.
Pasujecie do siebie.

Nagle, w trakcie walki,

ręka Karima
znalazła się na wysokości jej ust.

Wpiła się zębami w jego matową skórę.

Chłopak zawył z bólu.

Zawtórował mu
triumfalny śmiech Szeherezady.

Rzuciła mu wyniośle:

"Nawet mucha może ugryźć lwa w oko".

Wściekły opadł na nią i przygwoździł
jej ramiona do ziemi, niczym do krzyża.

"I kto teraz jest górą, księżniczko?".

Przyszli, siadamy do stołu.

Nie chcę ich poznawać.

Wpadli towarzysko, są przejazdem w Paryżu.

Niby przypadkiem.

Jesteś panną na wydaniu.
Co w tym dziwnego?

Nie pochwalamy aranżowanych małżeństw.

Ale aranżujecie spotkanie.

To tylko obiad.
Do niczego cię to nie zobowiązuje.

Zrobiłam kuskus.

Adam Smith

to pragmatyk,

a George Bentham utylitarysta,
o ile dobrze pamiętam.

Jeszcze whisky?

Wyborna. Prosto ze Szkocji.

Karim?

Nie, dziękuję.

Ruch lewostronny? Po dwóch
tygodniach można się przyzwyczaić.

Luka.

Czym się zajmuje?

Luka? Już ci się podoba?

Jest ze świetnej rodziny, pracuje w banku,

mówi biegle po angielsku,
włosku, niemiecku i arabsku.

Pasuje?

Pytałam, co robi, nie o CV.

Jest idealny.

Dać wszystko?

Tak, jeszcze.

Mogłaś założyć szpilki.

Nie pij za dużo.

Zapraszam do stołu.

Awansuję.

- Nie sądziłem, że pójdzie tak szybko.
- Piękna kariera.

Przede mną jeszcze sporo pracy,
ale wiedziałem, na co się piszę.

- Ojciec musi być z ciebie dumny.
- Oboje jesteśmy.

Powodzi mu się.

Luka? Sosu?

Już mam, dziękuję.

Pyszny kuskus, przeszłaś samą siebie.

Boski.

Nie, dziękuję.

Wino zaczyna mi uderzać do głowy.

Podobno chcesz odbyć praktyki w finansach.

Owszem. Latem.

- W tym roku?
- Wymóg uczelni.

Luka zna się na finansach, jakby co...

Zaczynał w banku swojego wybitnego ojca.

Zgadza się. Stawiał u mnie pierwsze kroki.

A dzisiaj...
pracujesz w Deutsche Banku, prawda?

- Tak.
- Świetny wybór.

Pracuję w Londynie,

ale w Paryżu mam znajomości,
więc mógłbym ci coś załatwić.

Świetnie. Miło z twojej strony.

Dam ci wizytówkę, będzie najprościej.

Jest w marynarce, zaraz wracam.

Niebiański kuskus.

Pyszny. Gratuluję.

Osiem godzin pracy.

Bohaterka.

- Poproszę o przepis.
- Jest mojej matki.

- Już poszedł?
- Nie.

Podaj półmisek.

Mięsa?

Muszą się poznać.

Jeszcze nie wyjeżdża? To świetnie.

Proszę.

To numer wewnętrzny, do mnie na biurko.

A to do firmy.

Jestem jeszcze dwa tygodnie.
To dużo i mało.

Żal byłoby się nie spotkać.

- Nałożyć ci?
- Poproszę.

Trzeba kuć żelazo.

Zobacz, co powie, dopiero potem go oceń.

Idę na rozmowę.

Nie tylko. Chyba mu się spodobałaś.

Dzień dobry.

W porządku?

- Miło, że przyszłaś. Co to?
- Moje CV.

Przejrzę później. Pomówmy o tobie.
Twoi rodzice urodzili się w Tizi?

Niedaleko.

A ty we Francji?

Tak. Przenieśli się tu przed porodem.

- Wybierasz się tam?
- Oczywiście.

Mimo wojny?

Tata trochę się denerwuje.

To zrozumiałe.

Nie dla mnie. Muszą trochę odetchnąć.

Nie masz wyboru.

Obym miała.

- Chcesz się bić?
- Nie.

Po prostu chcę tam jeździć.
To nie Iran czy Afganistan.

Perrier. Może być?

Nie muszę ci mówić,
że to Afgańczycy ich szkolą i finansują.

Nie naszych.

Jakich naszych? To nie twoi.

Oczywiście, że moi.

Od razu widać, że nie jesteś stamtąd.

Co z tego?

To nie twój świat.

To może twój?

Jesteś śliczna, gdy się złościsz.

Nie jestem już smarkulą.

Wiem. Muszę lecieć.

Zapraszam cię na kolację.

Świetnie.

Dzwoni Julien.

Nie ma mnie.

Obróć się.

Za głęboki dekolt.

Teraz lepiej.

- A szpilki?
- Są niewygodne.

Zakładaj.

- Jesteś szczera?
- Zawsze.

Przesadziłem z winem.

Co robisz?

Zdejmuję buty.

A kolacja?

Kolacja.

Jesteś głodna? Zamówię ci coś.

Mieliśmy iść do restauracji.

Już późno. Mają tu świetną kuchnię.

- Co byś zjadła?
- Pójdę już, skoro nie idziemy.

Zaczekaj.
Nie masz ochoty na pizzę z truflami?

Co jest? Nie podobam ci się?

Jesteś taka piękna.

I dumna.

Przestań.

Co robisz?

Zaczekaj.

Proszę.

Za późno.

Wrócisz bez gorsetu.

Przestań.

Aleś ty piękna.

To ty?

Tak.

Idę spać.

Zaczekaj.

Wszystko w porządku?

Tak.

- Już późno.
- Długo rozmawialiśmy.

Chodź do mnie!

Idź.

I co?

Jak było?

Udało się?

Spotkacie się jeszcze?

Chyba tak.

Może go zaprosimy?

Czemu nie?

Dacie mi chwilę do namysłu?

- To w końcu randka się udała czy nie?
- Tak, było świetnie.

To dobrze.

Położę się. Padam z nóg.

Daj buziaka.

- Pa, tato.
- Dobranoc, skarbie.

Mogę?

Śpię.

Dobry wieczór.

Niezależnie kogo wybierzesz,
na pewno będzie tak wspaniały jak ty.

Toumi to nie najgorsza partia.

- Z tych Toumich?
- Tak.

Luka. Znasz go, syn bankiera i Szwajcarki.

Niezależny jak ty.

- To znaczy?
- Lubi podróżować.

Ma otwarty...

- Umysł?
- Właśnie.

Nikomu ani słowa,
jeszcze nie ma konkretów.

I nie będzie. O czym ty mówisz?

Zastanawiałaś się, czego ja chcę?

Oczywiście. Mówiłaś, że randka się udała.

Spodobał się wam, ale nie wyjdę za niego.

Proszę bardzo. Już go nie zobaczysz.

Do niczego cię nie zmuszamy,
a tym bardziej do ślubu.

Zmieńmy temat.

Oczywiście, że mnie zmuszasz.
Wszyscy się zmuszacie.

Charakterek ma po tobie.

Zgadza się.

Selma bywa trudna.

Wiem, że chciałeś mi dopiec.

Skądże znowu. Lubię charakterne.

Czyżby? Chciałbyś mieć charakterną żonę?
Co innego kochanka.

- Zapędzasz się.
- Milcz!

Nie wygaduj bzdur.

Nie ja tu gadam bzdury.

- Wstydź się.
- Dosyć.

Moja córka nie ma się czego wstydzić.

Ani kogo. Jasne?

Teraz bronisz mnie czy siebie?

Już dość się nasłuchaliśmy.

Wracamy do domu.

Tata zawyrokował.

- Wychodzimy.
- Idź, bo cię rzuci.

Wybacz, Hafido,
nie wiem, co w nią wstąpiło.

Jeszcze przeproś, że żyjesz.

Zamkniesz się wreszcie?

Myśl, co chcesz o moim małżeństwie,
ale nie zawal egzaminów.

Po co mam się uczyć,
skoro liczy się tylko moje zamążpójście?

Babcia chce z tobą rozmawiać.

Tak, babciu?

Jak się masz, skarbie?

W porządku.

Nie wiem, co tam się dzieje, ale opowiem
ci o czymś, co zapamiętałam na całe życie

Gdy się urodziłaś, twoja mama
wszędzie nosiła cię w chuście.

Nawet do toalety.

Pewnego dnia, gdy miałaś może rok,
zaproponowano jej karierę naukową.

Nie pamiętam dokładnie,
w jakiej dziedzinie.

Musiałaby kursować
między Paryżem a Algierem.

Wtedy pogłaskała cię po plecach...

i powiedziała, że w życiu cię nie zostawi

Już ją przerosłaś,
ale na zawsze pozostaniesz w jej sercu.

Nie jesz, więc ja też nie.

Mówiłam twojemu ojcu,
że nie wolno cię zamykać.

Mam to gdzieś. Nie o to chodzi.

Twoi znajomi wciąż wydzwaniają.

Kim jest Julien?

Nikim.

Chcą wiedzieć,
czy przyjdziesz na imprezę pożegnalną.

Chodzi o absolwentów?

Pytają, czy będziesz.

- Widziałeś Juliena?
- Kogo?

- Juliena.
- Nie, sorry.

Dobrze się czujesz?

To wyniki, pani Merabet.
Ciśnienie już w normie.

Grożą jej powikłania?

To drobny uraz.
Trzeba tylko ustalić, dlaczego upadła.

Doktorze, jest pan pewien,
że to nic poważnego?

Nie śmiałbym kwestionować
opinii pani doktor.

Obyło się bez urazu czaszki
i utraty zębów.

Musisz odpoczywać.

Miło było poznać. Dziękuję, do widzenia.

Niesłychane, zawsze gdy chodzi
o naszą córkę, kwestionujesz moje zdanie.

Słuchałem cię.

Nieprawda. Pracowała
w szpitalu Baïnem, zna się.

Badał cię. To normalne,
że chciałem poznać jego opinię.

Nie przemęczaj się.

Nic mi nie jest. Podważyłeś
zdanie mamy, to megażenujące.

Po co te nerwy? Znowu będziemy się kłócić?

Tylko ty się denerwujesz.

Selma...

Co tu robisz?

Śpisz na sofie?

Zostaw mnie w spokoju.
Kładź się. Podaj mi pilota.

Dobranoc.

Idź spać.

Ponoć córki wybierają
mężczyzn podobnych do swoich ojców.

Ja nie.

Znalazłam działkę w Kabylii.

- Jaką działkę?
- Zmierzam ją kupić.

Ciocia nam wyszukała.

Nam? Nic nie wiem.

Przekażę ci ją.

Nie chcę. Po co mi działka?

Latem pojedziemy do Kabylii,
obejrzysz sobie.

Jedziemy do Kabylii?

Tak.

Ojciec mówił, że to niebezpieczne.

Niebezpiecznie będzie,
jak tam nie pojedziesz.

KABYLIA, ALGIERIA, ROK 1994

Proszę otworzyć bagażnik.

To wszystko?

Dokąd jedziecie?

Beni Yenni, do rodziny.

Tylko szybko,
w Mekli widziano terrorystów.

Dziękuję, bracie.

To tutaj?

Tak.

Nie odchodź za daleko.

Zostaw ją.

Paskudne bestie.

Obrzydlistwo.

Wstrętne.

Skąd się wzięły? Nie było tu karaluchów.

Terroryści je przywlekli.

Kolejny powód do wyjazdu.

Ja się stąd nie ruszam.

Ma się wyprowadzić?

Tu jest bez opieki. We wsi nie ma lekarza.

Nie pojadę do Algieru.

Wieś jest odcięta, to zbyt niebezpieczne.

Nigdzie nie jadę, zajmiecie się mną tutaj.

Nie chcę do Algieru. Zostaję.

Mamo, dom się rozpada, sama nie dasz rady.

Zostaję. Będziecie o mnie dbać.

- Nikt ci tu nie pomoże.
- Będziecie mnie odwiedzać.

To zbyt niebezpieczne. Mamo, posłuchaj.

Twoja matka się uparła.
Wpadła na szalony pomysł.

- Jaki pomysł?
- Chcę wrócić do zawodu.

Naprawdę?

Zamierzam otworzyć gabinet w Algierze.

- Co takiego?
- Otworzę swój gabinet.

Dużo o tym myślałam. To najlepsza decyzja.

Powinnaś zostać w Paryżu,

opiekować się córką i mężem.

Mówiła ci, że wyjeżdża do Algieru?

Tato!

Nie pozwól jej.

Powiedz coś!

Będziemy żyć bez mamy?

Nic nie mogę zrobić.

Jesteście śmieszni.

Ty, bo jej nie szanujesz, a ona,
bo z dnia na dzień wszystko rozwala.

- Nie tędy.
- Oczywiście, że tędy. Chodź.

Wracamy do domu.

Słucham?

ALGIER, ALGIERIA, ROK 1994

Codziennie strzelanina.
Chcesz ryzykować życie?

Wyobraź sobie, że tak.

Kobiety nie mają się u kogo leczyć,
nie wolno im chodzić do mężczyzn.

Wiem, co robię.

Jestem pod ochroną.

Nikt nie jest tu bezpieczny.

Potrzebuję cię.

Wiem.

Ale już nie tak, jak kiedyś. Jesteś silna.

Bądź niezależna.

Dziś rano w Algierii zabito mężczyznę,
bo był umiarkowanym muzułmaninem,

intelektualistą, wykładowcą

i przewodniczącym
komitetu rodzicielskiego.

Nazywał się Stambouli Rabate

i jak inni zbuntował się przeciwko
groźbom Zbrojnej Grupy Islamskiej,

która wezwała do bojkotu szkół.

Wysłuchajmy opinii pisarza,
Rachida Mimouniego,

który jest z nami przy telefonie:

To kontynuacja strategii
ugrupowań terrorystycznych.

W ramach swojego projektu

zamierzają wytępić
rasę intelektualistów, że się tak wyrażę.

Sytuacja w Algierii jest kuriozalna,

dzieci, pod groźbą śmierci,
nie mogą rozpocząć roku szkolnego.

Jak chcesz dalej żyć?
W każdych wiadomościach to samo...

O to im chodzi. Nie martw się, uważam.

Właśnie miałam dzwonić. Odwagi jutro!

Nie potrzebuję odwagi.

Przyda się nam obu, kochanie,

w czasie tej rozłąki.

Brakuje mi ciebie.

Mnie ciebie też.
O każdej porze dnia i nocy.

Ale to jedyny sposób,
byś też zasmakowała wolności.

Rozumiesz?

To idzie tutaj.

A to tu.

Zrobione.

Wychodzę wieczorem.

Po co? Gdzie?

Po prostu wychodzę.

Jutro zaczynasz staż w BNP.
Musisz się wyspać.

Wiem.

Będziesz teraz balować co wieczór?

Wolałbyś, żebym cię okłamywała?

Ile razy w tygodniu?

Nie wiem.

Nie martw się o mnie.

Jak mam się nie martwić?

Będę tęsknił.

Wyprowadzasz się?

Obroniłem się. Jutro jadę do Singapuru.

- Na długo?
- 16 miesięcy.

Dobrze było?

Na pewno?

Tak.

Znam cię. Co jest?

Nic.

Może mnie tam odwiedzisz?

Po co?

Żeby się zobaczyć.

Zwariowałeś.

Przecież wrócisz.

Chyba nie.

Ja chyba też nie.

- Nie mam nic do ciebie.
- Ani ja.

Nie odwiedzę cię.

Będę za tobą nie-tęsknić.

Co robisz?

Weź to.

Jesteś pewna?

Między nogami poczuła miękki język.

Jej biodra ginęły
w mocnym uścisku jego dłoni,

a wargi w jego soczystym pocałunku.

W tym tańcu spoconych ciał to ona,

Szeherezada, nadawała rytm.

MOJEJ MAMIE

Tekst: Agnieszka Kraszewska