All language subtitles for [SubtitleTools.com] Mutant X [2x10] Understudy (XviD asd)

..:: (XviD asd) :: www.xvidasd.com ::..

- Jesse miał nam pomóc.
- Co ty powiesz?

- Kryj się.
- To nie w moim stylu.

- W porządku?
- Bywało lepiej.

- Myślałam że go trzymam.
- Kim jesteś?

Przepraszam.

Nazywam się Adam Kane.

Byłem pionierem badań genetycznych.
Manipulowałem DNA, by ratować życie.

Geny mutowały.

Ludzie zyskali nadprzyrodzone zdolności.

Występują.

Wraz z czwórką najsilniejszych,
bronimy nieświadomego świata.

Tworzymy organizację Mutant X.

Przybrana siostra.

- Co z nią?
- Kula uszkodziła mięsień.

- Normalny człowiek straciłby nogę.
- To ta dobra wiadomość?

- Gdyby mnie Nikki, Shal mogła by zginąć.
- Skąd się znacie?

Poznałem Nikki gdy zakładałem Mutant X.
Przez rok spała z Shalimar w jednym pokoju.

Miałyśmy po 15 lat.
Zżyłyśmy się jak siostry.

Dajmy jej odpocząć.

Potrzebowałem różnych talentów,
dlatego Nikki odeszła.

- Okazałam się słabsza.
- Wybór był trudny.

Znalazłem jej rodzinę zastępczą i starałem się
trzymać z daleka od przepychanek z Genome X.

Los bywa przewrotny.

Jechałam sobie jakby nigdy nic
i nagle wylądowałam w punkcie wyjścia.

Mamy się cieszyć?

Ciężko pracowałam nad swoją sprawnością.
Ćwiczyłam sztuki walki, gimnastykę i tym podobne.

Mimo wszystko
napastnik zdążył strzelić.

- Mnie też nie daje to spokoju.
- Ocaliła jej życie. Odpuść.

Naprawdę się cieszymy.

Przy tobie i Shalimar, czuję się
jakbym wróciła do domu.

- Co robisz?
- Wózek?

Przecież nie dokonam zemsty
siedząc na wózku.

Żadnej zemsty,
najpierw noga. Siadaj.

- Skopię ich nawet z jedna nogą.
- Nadwerężając ją, tylko sobie zaszkodzisz.

Musisz odpocząć przez parę dni.

- Te koty.
- Słyszałam.

Nawet nie wiesz jak się cieszę.

Nieraz miałam ochotę się spotkać.
Porozmawiać z tobą.

O mocy?

O wszystkim.

Brałam z ciebie przykład.

Pamiętasz jak gadałyśmy do rana
kiedy Adam wyłączał światła.

Ne mogłaś się zdecydować czy
zostać księżniczką czy zapaśniczką.

Nadal nie mogę.

Chyba nie musisz uciekać?

Nawet nie mam dokąd.

Pracowałam w biurze,
ale nie wytrzymałam.

Zbyt długo w jednym miejscu
i zaczynam gryźć ściany.

Koty tak mają.

Jakiej szukasz pracy?

A masz propozycję?

Nie.

Ktoś musi mnie zastąpić.
Nikki jest silna, szybka.

- Nie w tym rzecz.
- A w czym?

Jest niewyszkolona.
To niebezpieczna.

Nie zdejmiesz motocyklistów
bez pełnego składu.

Brennan ją wprowadzi.

Kierownik Walderson Industries powiedział,
że motocykliści wykradli akcelerator cząsteczkowy.

Do niedawna fikcja,
teraz rzeczywistość.

- Zamraża elektrony.
- Czyli wszystko co elektryczne.

Komputery, łączność
lub prąd dla miasta.

- A co robi z człowiekiem?
- Blokuje mózg i układ nerwowy.

- Czyli wyłącza życie.
- Ktoś wynalazł promień śmierci.

- Ciekawe kim są i co zamierzają?
- Nikki nam pomoże.

- Niewiele pamięta.
- Poddam ją skanowi psionicznemu.

Nie podoba mi się to.

Jest bezbolesne. Może widzialaś
coś czego nie pamiętasz.

W porządku.
Chętnie pomogę.

- Zmieniłam zdanie, nie chcę.
- To nieszkodliwe.

Włożymy ci ten gadżet na głowę
i przypomnisz sobie walkę.

Podam impuls teleempatyczny a maszyna
przetworzy wspomnienia wzrokowe na obraz.

Zobaczymy to co ty.
Na przykład twarz napastnika.

- Odpręż się i wspominaj.
- Zobaczycie to co ja?

Musisz tylko skupić się
na wizerunku strzelającego.

Spróbuję.
Ufam wam.

- Skup się na scenie walki.
- Żaden problem.

Chodzi o wydarzenia prowadzące
do uratowania Shalimar.

- Nie dam rady.
- Spokojnie, wszystko w porządku.

Co masz?

Sekwencje mijały szybko,
ale zobaczyła go.

- Miał wytatuowaną łzę pod okiem.
- W więzieniu robią je sobie zabójcy.

- Mów.
- Sama nie wiem.

Panowała nad emocjami.

Odczułam coś w rodzaju strachu
połączonego z gniewem.

Zmusiliśmy ją do oglądania
cierpienia przyjaciółki. Sam jestem zły.

Czułam coś więcej
i nie podobało mi się to.

Co się stało?

Emma jest teleempatką,
emocja mają na niej silny wpływ.

Pomogłam?

Jasne.

Mamy decelerator.

Nie taka była umowa.
Chcę się go pozbyć.

Czekam na telefon.

- Załatwione?
- Zadzwoni.

- Ta robota od początku poszła nie tak.
- Natknęliśmy się na niespodziewany opór.

Mogą nas szukać.

Wyłącz to.

- Muszą dbać o silniki.
- Motory są sprawne.

Za 12 godzin
mogą się na nich zabić.

Na razie czekamy.

Mamy ostre zdjęcie.
Jesse przeszukuje kartoteki?

Niedługo ustali tożsamość.

Mogę wiedzieć dlaczego
wybrałeś Shal zamiast Nikki?

- Nie było mi łatwo.
- Unikasz odpowiedzi.

Koty są nieprzewidywalne.

Uznałem że Shalimar
nauczy się opanowania.

- Nikki nie byłem pewien.
- A teraz?

Zmieniła się.
Bardzo nam pomogła.

Wtedy zerwała słuchawki.
Nieźle się porusza.

Może jednak damy jej szansę.

Zastanawiałaś się
co by było gdybym została?

- Kiedy odeszłaś płakałam przez tydzień.
- Poważnie?

Nie raz chciałam cię szukać.

Ale dam mówił
że to dla twojego dobra.

Byłam bezpieczna.

Martwiłem się o ciebie,
ale cieszę się że wyszłaś na ludzi.

Proszę cię byś pomogła nam,
dopóki Shalimar nie stanie na nogi.

- Bo wykręcę ci rękę.
- Jasne.

- Zrobię wszystko.
- Dziękuję.

Dla mnie to jak spełnienie marzeń.

- A ty dokąd?
- Idę po świeży towar.

Nic z tego.

Te dziwolągi z fabryki
na pewno nas znajdą.

I tym razem chcę mieć
przy sobie porządną artylerię.

- Już chodzisz?
- Lada chwila pobiegnę w maratonie.

- Przeszkodziłam ci?
- Wejdź.

- Mogę?
- Pewnie.

Przez chwilę myślałam że to
Adam przyszedł zgasić światło.

- Robi tak jeszcze?
- Już nie.

Nieźle nas musztrował?

Jacy byli twoi rodzice?

Adam znalazł wspaniałych ludzi,

ale kilka miesięcy potem agencja
przekazała mnie stałym opiekunom.

- I jacy byli?
- Cudowni.

Zazdrościłam ci normalnego dzieciństwa.

Letnie wakacje,
randki, przyjęcia urodzinowe.

Zawsze traktowali mnie
jak kogoś wyjątkowego.

To miło.

- Każdy dzień przy nich był jak ten.
- Cieszę się że byłaś zadowolona.

Ja też.

- Można znaleźć człowieka po tatuażu?
- To pomaga.

Program porównuje wzory
siatkówek z kartoteką.

Jak się tego nauczyłeś?

To nic trudnego.
Pokaże ci.

Zapewne mógłbyś
nauczyć mnie niejednego.

Dylan Carter. Dopiero sześć tygodni
temu wyszedł z więzienia.

- Zapewne chce tan wrócisz.
- Masz jego adres?

- Chyba że oszukał kuratora.
- Odwiedźmy go.

Mogę pożyczyć kurtkę Shalimar?

Jasne.

Co mogę dla ciebie zrobić?

Wiedziałeś że zadzwonię
zanim się zdecydowałem.

Napad na Walderson Indastrial.
Strzelanina.

Na decelarator stać góra
dziecięciu ludzi na świecie.

- Jednego.
- Czyli?

Jurgen Bardo. Handluje bronią.
Jest w stanie załatwić wszystko.

- Uważasz że to on?
- To w jego stylu.

Opłaca lokalnych złodziei
i sprzedaje towar temu kto da więcej.

- Rządom?
- Czasem nawet właścicielowi.

- I znowu ruszył w trasę.
- Odebrać najnowszą zdobycz.

Wielu ludzi było by ci wdzięcznych,
gdybyś zdjął Bardo.

Daj co masz. Chcę go złapać
zanim zniknie z towarem.

Dylan mieszka na czwartym piętrze.
Zajdę od tyłu.

- W razie czego zawołamy cię.
- Idę z wami.

- Nie lubisz słuchać rozkazów?
- Jestem podobna do ciebie.

- Słucham instynktu.
- Shalimar tak robi.

Stanowimy zespół
i masz słuchać poleceń.

- Czuję że mnie nie lubisz.
- Nie znam cię.

Skoro Adam cię wybrał
to musisz być dobry.

- Jesteś inny niż reszta.
- Czyli?

Dziecko ulicy.
Wiesz jak myślą tamci.

To proste.

Chcą oddać towar i wziąć forsę.
Boją się, więc są groźni.

Ja też potrafię by groźna.

- Póki co Shalimar dostała kulkę.
- Gdyby nie ja już by nie żyła.

Możliwe.

Ale pracujemy zespołowo,
a zasady obowiązują wszystkich.

Jasne.

Też chcę należeć do zespołu
i chcę się wykazać.

Więc zostań tutaj.

Witaj.

Gdzie oni są?

- Gdzie są?
- Kto?

- Twoi znajomi z deceleratorem.
- Nie wiem o czym mówisz.

To odpowiedź dla glin,
nie dla kogoś kto cię zabije.

- Opuszczony magazyn na wschodzie.
- Do kogo należy?

Do Lucindy Alvarez.

Świetnie.

- Widzisz jak ładnie.
- Puść mnie.

Niepotrzebnie skrzywdziłeś
moją przyjaciółkę.

To ty wycelowałaś i strzeliłaś.

Stąd cała komplikacja.

Gdybyś tego nie widział,
puściłabym cię wolno.

To straszne.

Próbowałam go zatrzymać,
ale on wypadł.

Wracamy do bazy.

Dylan, odbierz.

Nie pora na gierki.

Jadę po tego kretyna.

Niezła jest.

- Zrobiła na tobie wrażenie?
- Przeżyła, a to o czymś świadczy.

Mieliśmy szczęście
że obstawiła tyły.

Powiedzmy.

Nigdy nie widziałam śmierci.

Pierwszy raz jest najgorszy.
Nie wszyscy się przyzwyczajają.

Straciliśmy jedyny
trop do deceleratora.

Facet zdążył mi wszystko powiedzieć.
Operacją kieruje Lucinda Alvarez.

- Siedzi w pustej fabryce na wschodzie.
- Dobre.

- Jak go przekonałaś?
- Dziewczyny mają swoje sposoby.

Masz coś jeszcze?
Numer, adres.

- Nie był w nastroju do pogawędki.
- To wystarczy by ich zlokalizować.

Gratuluję.

Ominęło mnie coś?

Nikki zdobyła nazwisko
złodziejki deceleratora.

Daj spokój.
Uczyłam się u mistrzów.

Już drugi raz
twój instynkt nas ocalił.

Moja kurtka dobrze na tobie leży.

Było chłodno.
Jesse pozwolił mi ją pożyczyć.

Nie ma sprawy.

Powinnam była cię poprosić.

Daj spokój.

Głupio mi.

Zwijamy się.

Dziwolągi załatwiły Dylana.
Mógł im wszystko wyśpiewać.

Czekam.
Im szybciej tym lepiej.

Park Crandalla.

Południowe wejście.
Siedemnasta piętnaście.

- Boli?
- Przeżyję.

- Jak się czujesz w obecności Nikki?
- Świetnie. Wszyscy się polubili.

Tego właśnie się obawiałem. Koty
instynktownie bronią swojego terytorium.

Nie jesteśmy zwierzętami.

Nie łatwo stłumić reakcje
zakodowane w genach.

Kieruje się instynktem.

Porusza się i zachowuje tak
by zdobyć zaufanie.

- Poczucie zagrożenia jest naturalne.
- Nie czuję się zagrożona.

Może trochę.

- Sądzę że coś ukrywa.
- Do tej pory bardzo nam pomagała.

- Zatrzymasz ją?
- Tak.

Dopóki nie staniesz na nogi.

Nikki zechce zapewne
wrócić do siebie.

Oby jak najszybciej.

- Co robisz?
- Komunikator dla Nikki.

Czuję że wpadła ci w oko,
ale powinieneś uważać.

- Nie ja zacząłem.
- Wiem.

Nikki ma dar przekonywania.

Adam chce ją szybciej wdrożyć
żeby była bezpieczniejsza.

Dobre. Za chwilę będziemy
dekorowali jej sypialnię.

Może od razu
damy jej mój pokój.

Shal, widziałaś...

- Rozczarowany?
- Od tyłu wyglądacie podobnie.

- Uznam to za komplement.
- Możesz pożyczać jej ubrania?

To moje.
Mamy podobny gust.

To ją drażni.

Uważa że coś nas łączy.

- To bezsens.
- Czyżby?

Rzęsa ci wpadła.

- Co tu się dzieje?
- Nic.

Nie wtrącaj się.
Przegięłaś.

Zbieraj swoje rzeczy i zmiataj.

To moje ciuchy,
mój pokój i moje życie.

Opanuj się.

Powiesz coś
czy będziesz tak stał?

Skąd wiedziałaś że to ja?

Może straciłam swoja pozycję,
ale ciebie zawsze wyczuję.

Więc kiedy wracałem po nocach?

- Wiedziałem.
- Pięknie.

Dobrze się czujesz?

Sama nie wie.

Zachowuję się jak dzikie zwierzę.
Zupełnie tak jak mówił Adam.

Jest ode mnie szybsza,
silniejsza i sensowniejsza.

Sam potrafię ocenić
kto jest seksowniejszy.

Daleko jej do ciebie.

Nie musisz czuć się zagrożona.

Wszyscy tak uważają?

Przestaniesz?

Nie możemy przecież
czekać aż wyzdrowiejesz.

Pocieszasz mnie jak możesz.

Namierzyłem opuszczoną fabrykę Lucindy.

Należy do jej byłego męża.
Przejedźcie się tam z Jesse.

Na co czekasz?

Nie rozumiem tego.
Nagle rzuciła się na mnie.

Wyobraża sobie
że chcę zająć jej miejsce.

Trudno cię rozgryźć.

Sondujesz mnie?

Już nie.

Nie robię tego bez przyzwolenia,
ale niektóre emocje czuję na odległość.

Po śmierci Dylana
nie wyczułam w tobie bólu.

- Twierdzisz że kłamałam?
- Chcę tylko wiedzieć co czułaś?

Było mi wstyd.

Cieszyłam się bo zatrzymałam
człowieka który strzelał do Shalimar.

Trzeba było nam powiedzieć.

Wy robicie to na co dzień.
Ja udaję normalną dziewczynę.

- Żyję jakbym nie była dziwolągiem.
- Wszyscy czasem tak się czujemy.

Ale wy macie siebie.
Ja nie.

Dziś po raz pierwszy poczułam się
tak jakbym odnalazła swoje miejsce.

Przez kilka minut czułam się sobą.

Ale czar zaraz prysł,
bo Shalimar mnie znienawidziła.

Sądzę że to bardziej kwestia
jej uczuć niż twojej osoby.

Mam nadzieję.

Dlaczego Shalimar tak się wścieka?

A gdybyś ty leżał ranny, a my
znaleźlibyśmy podobnego do ciebie?

Wziąłbym wolne
i wyjechał do Meksyku.

Znalazłbym senioritę.

- Jesteś pewien?
- Też byłbym zazdrosny.

- Pusto.
- Użyj swojej magii.

Więc po to mnie zabrałeś?

Adam.

Byli tu.

Pizza jeszcze ciepła.

Nic nie jadłem.

- Zostawili ślady?
- Poszukamy.

Dajcie znać w razie czego.

- Czuję że powinnam odejść.
- Chciałem cię poprosić o pozostanie.

- Wywołuję tylko zamieszanie.
- Chłopy przeszukuję kryjówkę Lucindy.

- Przydadzą im się twoje kocie zmysły.
- Dla ciebie zrobię wszystko.

- Doceniam to.
- Idę.

Wodzi was za nosy.

Chyba nie zaprzeczysz że nam pomaga.
Zaczyna się zachowywać jakby była u siebie.

Rozczaruje się.

Obecnego stanu rzeczy
nikt nie zmieni.

Wariatka.

Nic nie znaleźliśmy.

Zobaczę co da się zrobić.

Świeże odciski.
Ktoś, coś pisał.

Odczytasz?

Park Lakeshore.
Siedemnasta piętnaście.

- Tam pewnie umówiła się z Bardo.
- Pisała to godzinę temu.

Park jest duży.
Pospieszmy się.

Poradzicie sobie?

- Nie jedziesz z nami?
- Nie będę potrzebna.

Rozumiem.
Dzięki za pomoc.

Nie ma sprawy.
Pożegnajcie ode mnie Shalimar.

Przynajmniej będzie nam lżej.

- Co robisz?
- Wyciągam dane o Nikki.

Uspokój się.
Wkrótce odejdzie.

Możliwe że maczała w tym palce.

Spotkanie nastąpi
w parku Lakeshore o 17:15.

- Dasz sobie radę?
- Jestem już dorosła.

- Gdzie oni są?
- Nie wiem.

- Siedzimy tu od 45 minut.
- Miejcie oczy otwarte.

Przejmuję interes.

- Coś tu nie gra.
- Może Nikki się pomyliła.

Albo oszukała. Policja znalazła
ciało kobiety w parku Crandalla.

Jedziemy.

Córka morduje rodziców.

Skoro ja nie mogę
należeć do Mutant X,

to ty też nie.

Znalazłam wasz decelerator cząsteczkowy.

- Jak?
- Co za różnica?

Adam znowu wybierze
ciebie zamiast mnie.

Jeśli o to chodzi możemy pogadać.

Mam dosyć gadania.

- Dlaczego to robisz?
- Ukradłaś mi życie.

Twoja rodzina
akceptowała cię i kochała.

Rodzina która powinna być moja.

Nie chciałam cię krzywdzić.

Nie ukryjesz się
przede mną w ciemności.

Obie jesteśmy kotami.

- Nie rób tego.
- Ja chcę.

Nie wiesz jak wyglądało
życie z tymi potworami.

Uznali mnie za dziwoląga.

Bili mnie do nieprzytomności
każdego dnia.

- Nie wiedziałam.
- Uciszyłam ich.

Ale postaram się byś ty
cierpiała dłużej.

Poddaj się.
To nie ma sensu.

- Musiałam, chciała mnie zabić.
- Wierzymy ci.

Jesteś cała?

Jak się czujesz?

Jeszcze żyję.

Ciągle myślę o Nikki.

Ja widzę tylko młodą dziewczynę
z dawnych czasów.

Zawiodłem.

Nie możesz się winić.
Nie wiedziałeś.

Mimo wszystko.

Zastanawiam się co zrobiłabym
na miejscu Nikki.

Nikt nie byłby w stanie
wytrzymać takich tortur.

Miałam szczęście.

Dobranoc.

Wersja polska HBO Polska
tekst Artur Nowak.
..:: (XviD asd) :: www.xvidasd.com ::..

Napiski wklepał AndrzejS.
..:: (XviD asd) :: www.xvidasd.com ::..