All language subtitles for Inmate #1 The Rise of Danny Trejo.Dutch

Dank je wel.

Hoe is het?

Hoe is het, jongens?

Ik ben Danny Trejo. Sommigen van jullie
kennen me misschien van de tv.

Ik...

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.
Ik vind het geweldig om dit te doen.

Dit is een van de dingen die me uit de
gevangenis heeft gehouden sinds 1969.

Mijn nummer was B948.

Een regisseur zei ooit:
"Danny, trap die deur intimiderend in."

Ik trapte die deur in
Hij zei: "Cut. Waar ben je opgeleid?"

"Dale's Market,
de Far East Market, Vons."

Laten we beginnen.

Ze maken films
over kerels als Danny.

Acteurs spelen die mensen.

Danny is die kerel.

Hij was een lastpak als kind.

Dat werd steeds erger
toen hij ouder werd.

Het blijft me verbazen
hoe hij dat leven heeft overleefd.

Vaak kun je dat niet meer goedmaken.

Danny heeft genoeg boete gedaan.
Dat zal Danny anders zien.

Vallen is één.

Maar wat doe je als je weer opstaat?
Dat is het leven van Danny.

Alles is terug te voeren op z'n jeugd.

M'n vader is opgegroeid
in Pacoima in Californië.

In dit huis, waar we nu zijn.

DANNY'S ZOON

Er stond toen nog een melkveebedrijf.
Onverharde wegen en steegjes.

Een arme Mexicaanse buurt.

Nog geen veiligheidsgordels
en mobieltjes.

Sommige huizen hadden geen telefoon.

Als je vier was, ging je naar buiten...

ACTEUR EN VRIEND

...en als je geluk had
kwam je 's avonds thuis.

Pacoima en San Fernando
waren oude landbouwgebieden.

Halverwege de jaren 50
waren het vooral sinaasappelgaarden.

Er kwam aarde uit de kranen.

ACTEUR EN VRIEND

Pacoima en Sylmar en al die wijken
waren nog in ontwikkeling.

Er liep een oude man rond
met een pony.

Daar kon je op zitten tegen betaling.
M'n moeder zag de pony,

ik ging erop zitten,

kreeg een sjaaltje om
en ze maakten een foto.

Alle jongeren waren sterk
op bezittingen gericht.

Dat creëerden we zelf.

Chevrolets, lowriders, grote Buicks.

In die tijd in San Fernando en
Pacoima...

JERRY HERNANDEZ
alias "CHUBBY" - VRIEND

...was iedereen gek op z'n auto.

Met name de Mexicaanse gemeenschap.

Ze wilden geen raceauto's
die als eerste de finish konden halen.

Het waren langzame paradepaardjes
waar ze traag in rondreden.

Het was niet:
"Kijk eens hoe snel ik ben."

Het was: "Kijk eens hoe traag ik ben."

Ik reed rond op m'n 13e
op de achterbank met een blikje bier.

Ik wilde dolgraag een eigen auto.
Een cabrio of een lowrider of zo.

Alles goed? Mooi zo.

Machete-ritjes.

Deze is uit 1960...

Sorry, 1956. Een Chevy Bel Air
met een 5,7 liter Chevy-motor.

Dit is een beest.

Dit is Branford,
de straat waar ik woonde.

Het was echt een goede buurt.

Ik kan die vent verslaan.

Dat ging automatisch.

Geweldig.

Het waren nog echte buurten.
Als het donker werd, veranderde alles.

De kinderen verveelden zich.
Ze hadden geen geld en geen werk.

DANNY'S AA- en NA-SPONSOR

Hun ouders waren op hun werk,
dus ze haalden rottigheid uit.

De sfeer in Pacoima
was altijd gespannen.

Pacoima was de moordhoofdstad
van Los Angeles in die tijd.

Pacoima, San Fernando,
North Hollywood, Van Nuys.

Alle latinowijken waren
met elkaar in oorlog.

Er waren geen automatische wapens
en geen drive by-shootings.

Er was geen maffiabaas,
want de maffia bestond nog niet.

Het was veel beschaafder,
maar het gebeurde wel.

Dat was m'n school daar.
Pacoima Junior High.

Daar gingen we echt los.

Dit is Pacoima Middle School.

Vroeger heette het Pacoima Junior High.
Ze hebben het veranderd.

Iedereen noemt het de Ritchie Valens-
school, omdat hij erop zat.

Ik, Mike Cerno, Malcolm Armaderas,

Julian Valdez, Eddy Valenzuela,
dat waren m'n gabbers.

Ik kwam hier in 1957,
toen ik naar Pacoima verhuisde.

Ik werd van school gestuurd,
ging naar San Fernando,

maar raakte op de trap
al slaags met iemand.

Dat was er allemaal nog niet. Daar
liep een steegje met oude huizen

en we stalen wijn bij Dale's Market
die we daar opdronken.

Hallo. Hoe is het?

Wat een bizarre reis.

We kregen onze eerste tv
toen ik een jaar of tien was.

Ik heb toen 15 dagen gespijbeld.

Hij was als kind dol op westerns...

DANNY'S ZOON

...dus ook op John Wayne.

Op m'n 12e ontdekte ik
dat John Wayne een acteur was.

Dat was een enorme schok,

want we dachten dat the Duke
een historische figuur was.

Toen m'n kinderen klein waren
en John Wayne op tv was,

zei ik: "Sta op. Dat is John Wayne,"

Ze gingen staan
en we salueerden voor John Wayne.

Hij zei:
"Je moet salueren voor the Duke."

DANNY'S DOCHTER

Hij had van die prachtige uitspraken.

"Het leven is zwaar.
Het is nog zwaarder als je dom bent."

Dat vond ik mooi.

Hij was een held.

Hij droeg geen maillot of een cape. Hij
kon niet vliegen. Hij was gewoon stoer.

Pedro Gonzalez Gonzalez
werkte met John Wayne

als een van de eerste latino's.

Als je hem zag, wist je
dat je tot veel meer in staat was.

Wacht maar tot je ziet wat erin zit.

In mijn buurt was je of een arbeider
of een crimineel.

Er waren niet veel Mexicaanse
advocaten of artsen.

Toen ik Pedro Gonzalez Gonzalez zag,

besefte je dat jij dat ook kon bereiken.

Hier ben ik opgegroeid.
Ik was een jaar of 13.

Ik kwam dronken thuis
in deze brede straat,

probeerde te keren
en knalde toch tegen de stoep.

M'n vader verliet m'n echte moeder.

Ik was drie en ging bij m'n oma wonen.

Er woonden daar veel nichtjes.
Het was een gelukkige periode.

Oma was cool.

Daar ben ik gaan dansen.

American Bandstand en zo.
Ik kon altijd dansen.

Negen vrouwen.

Later trok ik in bij m'n opa

en m'n vader en z'n zes broers.

Dat was andere koek.

Alsof je van Shirley Temple
naar John Wayne ging.

Je leert al snel dat jongens
niet zittend plassen.

M'n vader was
m'n eerste voorbeeld, maar

hij was niet echt

het knuffeltype
dat zei dat hij van je hield.

De band met m'n vader was niet goed.

VRIEND

Hij vertelde
dat hij niet van werken hield

en dat z'n vader
altijd kwaad op hem was.

"Ga de afwas doen.
Help je moeder met de afwas."

We komen uit dezelfde buurt.
We hadden allebei keiharde vaders.

"Hijo de la chingada."
En een klap voor je kop.

"Ik moet dit gezin onderhouden
en meer doe ik niet."

Dat klinkt keihard,
maar zo was het nou eenmaal.

In deze buurt is succes
een huis, een auto en een camper.

Ik denk dat m'n vader dacht:
"Is dat alles? Is dat echt alles?"

Hij was teleurgesteld tegen het einde.
"Wauw. Is dat nou alles?"

Hij was erg streng voor hem.
Z'n moeder, Alice, kwam hem te hulp.

DANNY'S ZUS

Alice was niet z'n echte moeder,
maar ze was wel z'n moeder.

DANNY'S MANAGER

Toen Danny weer bij z'n vader introk,
was hij al met Alice getrouwd.

Alice had zelf geen kinderen,
maar Danny was haar zoon.

Dat is z'n moeder.
Op haar kon hij bouwen.

Alice was er altijd voor hem.

Ik ken haar vanaf m'n derde.

Ze zei altijd iets om ruzies
tussen mij en m'n vader te sussen.

Ze droomde van een eigen restaurant.
Daar hadden we het vaak over.

"We kunnen dit doen
en je kunt taco's maken."

M'n vader zei dan altijd:
"We hebben hier ook een keuken?"

Hij was de Mexicaanse Archie Bunker.

M'n vader kon z'n jongere broer niet
uitstaan, denk ik, omdat ik die aanbad.

M'n vader wist was Gilbert uitspookte

en ze konden me niet
bij hem weghouden.

Toen ik m'n diploma kreeg op
de middenschool, dat was op vrijdag,

vond m'n vader me ladderzat
in Gilberts voortuin op woensdag.

Om Danny te kennen,
moet je weten wie Gilbert was.

M'n oom pleegde overvallen
en gebruikte drugs.

Hij had altijd een auto en geld
en had nooit zweetvlekken in z'n kleren.

Als oom Gilbert op de vlucht was,
kroop hij door dat raam.

De tralies zaten er toen nog niet op.
Dat was mijn kamer.

Hij was het buitenbeentje van de broers.
Ik was ook een buitenbeentje.

Daarom waren we onafscheidelijk.

Als hij over Gilbert praat,
heeft hij het over z'n kleding

en de nieuwe Cadillac
en het geld dat hij uitgaf.

Dat was geweldig
voor een jongen van acht of negen.

VRIENDIN

"Hij heeft vrouwen, een auto, geld.
Dat wil ik ook."

Alle oudere broers en zussen
van m'n vrienden

respecteerden Gilbert.

Dus als ze me met hem zagen,
waren ze onder de indruk.

Iedereen wist het.

VRIEND
EN HOOFD VAN DE BEVEILIGING

Met Gilbert moet je niet sollen.
Zo was het gewoon.

Hij was een echte gangster.

Vol humor en als je hem kwaad maakte,
vermoordde hij je.

Hij bracht me aan de marihuana
op m'n achtste.

M'n ouders probeerden me bij hem
weg te houden, maar dat lukte niet meer.

Het is eng als je zo'n soort kind

zo fanatiek en zo snel
die kant op ziet gaan.

Danny zat al heel jong
in een gevaarlijke wereld.

M'n vader is altijd
een vechtersbaas geweest.

Op deze foto is hij 18. Hij wordt
weggetrokken bij een gevecht in 't park.

Ze is razend, zo te zien.

Oom Gilbert heeft hem leren boksen
en hij werd er heel goed in.

Hij was weltergewichtkampioen
in z'n para-eenheid, het 101e.

Hij deed mee aan de Golden Gloves
en ik was z'n sparringpartner.

Ik was meer z'n boksbal.

Ik moest dus leren vechten
om niet afgemaakt te worden.

Hij heeft een bepaalde uitstraling.
Hij is tot van alles in staat.

De drugs werden z'n ondergang.

Danny zag de verandering
toen ze met heroïne waren begonnen.

Ik weet nog
dat ik net als hij wilde worden.

M'n opa was een tiran.

Ooit was hij kwaad op Gilbert en mij.
Hij stond voor ons en hij schreeuwde.

Ik wist dat hij me ging slaan.

Ik kromp ineen om de klap te ontwijken.

Toen keek ik naar m'n oom en die...

Hij viel in slaap.

We keken de dood in de ogen.

Hij schreeuwde: "Chavalos cabrones."
Hij liep z'n kamer in.

En Gilbert vroeg:

"Heeft hij ons geslagen?"

Ik bad tot God om ook zo te worden.

Danny besefte al heel jong

dat hij een geheim
ontsnappingsluik heeft

om aan het geweld in huis
te ontsnappen.

Dat wilde hij ook.

Ik was bang voor m'n opa en m'n vader,
maar ik was niet bang voor Gilbert.

Op z'n 12e nam hij
z'n eerste shot heroïne.

Twee weken later
was hij niet meer die coole Gilbert.

Hij was gestoord.

Ontwenningsverschijnselen. Hij is ziek.

Ik zag hem zo zitten.

Hij gebruikte de spuit van m'n opa.
M'n opa had diabetes.

Hij zei: "Ga weg."
Ik zei: "Nee, ik wil ook."

"Anders ga ik het zeggen."
Zo jong was hij nog.

Hij zei: "Goed. Wacht even."

Hij zei: "Hou dit vast."
Ik hield de riem voor hem vast.

Het was een glazen spuit,
dus toen de naald erin ging,

was het of er iets ontplofte.

Het begon te werken en hij zei:
"Laat los." Ik liet los.

En op dat moment
zie ik hem volledig veranderen.

Hij was helemaal wild

en even later

was hij weer iemand die in slaap kon
vallen als er een draak voor hem stond.

Hij gaf me een shot.

Een paar druppels uit z'n watje en

ineens zat ik doorweekt
in de tuin van m'n oma.

Het was een overdosis.

Je denkt ineens niet meer
aan school, aan klusjes.

Ik hoef me nergens meer zorgen
over te maken. Alles is weg.

Toen besloot ik: "Dit ga ik doen,
want meer is er niet."

Ik weet nog dat ik een ijskarretje
hoorde en een ijsje ging kopen.

Godsamme. Het is alleen
de eerste keer een genot.

ACTEUR EN VRIENDIN

Alle keren daarna
is het de verslaving.

Met drugs en alcohol wil je iets over-
leven en je geest kan dat niet bieden.

Je zoekt het in dingen
die als een deken werken

en het helpt.

Totdat je beseft
dat je stikt onder die deken.

Daarna moest hij leren
hoe hij dat leven kon volhouden

en leerden ze hem drankzaken
en drogisterijen te overvallen

en dat ging van kwaad tot erger.

Z'n vader belde
deze kant van de familie en zei:

"Ik weet me geen raad met hem.
Help me."

Toen ik besefte dat Gilbert overvallen
pleegde, vond ik hem een held.

Ik zag het niet als iets slechts.

Z'n oom Gilbert en een vriend van hem,
z'n handlanger

liepen de voortuin in.

Ze gaven m'n vader allebei tien dollar.

Ze zeiden dat ze een overval hadden
gepleegd. Ik had 20 ééndollarbiljetten.

Ik had het in m'n hand en keek ze aan.
Ik zag hun auto's.

Dat was alles wat ik wilde in het leven
toen ik negen was.

"Dat wil ik ook."

De eerste overval was
de Far East Market.

Ik had een wapen.

Een revolver die steeds openklapte.
Ik moest hem dichthouden.

We liepen de winkel in.
Ik hield de deur open.

Richard riep "geef me het geld"
tegen de vrouw.

Ze gaf hem de acht dollar
die in de kassa zat,

maar hij zei: "nee, het geld in de
doos."

Hij wees naar de doos.
Het wapen schoot weer los.

Ik begon te lachen, zij schreeuwde.
Richard pakte de acht dollar.

We renden weg via Lankershim.
Dat wapen hebben we weggedaan.

Een jachtgeweer is het beste wapen
tegen helden.

Als je dat ziet,
denk je wel twee keer na

voor je de held gaat uithangen.

Gebruikte jij dat ook altijd?

Een verkort jachtgeweer.
Die had ik van m'n oom.

Zo.

Die kamer daar boven was
een kleine gokhal waar werd gepokerd.

Die hebben we overvallen.
De bewaker zat daar op de trap.

We staken een wapen in z'n mond,

bonden hem vast, gingen naar boven
en trapten de deur in.

Als ik een lege drankwinkel zag,
wilde ik die overvallen.

DRANKWINKEL

Of als ik iemand
een bank uit zag komen.

Als je een crimineel wilt zijn,
moet je dat dag en nacht zijn.

We pleegden veel overvallen in 1965
en ik was pas 100 dagen vrij.

Hamburgertenten, delicatessenzaken,
buurtwinkeltjes.

De meeste drankwinkels
in San Fernando Valley.

Ralphs, Dale's Market, White Front.

Ze overvielen White Front-winkels,
dat was de Best Buy van die tijd.

Ze verkochten wasmachines
en televisies.

Ik herinner me die winkels nog.
M'n vader nam ons er mee naartoe.

Inbraken, autodiefstallen.

Je liep een drankwinkel binnen,
trok de pin eruit en zei:

"Geef me al je geld
of ik laat hem vallen."

Het begon als een truc.

We pakten een handgranaat,

ze werden bang en wij zeiden:
"Dit is een overval."

Dan maakten ze de kassa leeg.

Ik kan me er nog steeds niets
bij voorstellen.

Het is het Wilde Westen.

Ik kan me er niets bij voorstellen.

KOFFIETENT

Ik begrijp niet
dat je een zaak als Patys overvalt,

of Bob's Big Boy, twee legendarische
zaken vlak bij Warner Brothers,

waar Jan en alleman kwam.

Ik begrijp nog steeds niet
dat dat hij die heeft overvallen.

Hij was vast high. Het was gekkenwerk.

Het was moeilijk te bevatten
dat m'n vader dat had gedaan

en ik kon bijna niet geloven
dat hij ooit zo iemand was.

Als je je aan dat leven wijdt,

is schuld geen emotie of gevoel
waar je iets mee kunt,

anders zou je na een overval sorry
zeggen en mensen hun geld teruggeven.

Drugs schakelen alle gevoelens uit.

Heb je die kleine eekhoorns weleens
zien rondrennen in zo'n looprad?

Dit is net zoiets.
Je kunt er gewoon niet mee stoppen

omdat het je leven is.

Ik en 15 andere jongens, een auto vol,
reden op Van Nuys Boulevard

en we zagen een oud huis
met een hoop auto's voor de deur.

Daar is iets aan de hand.

Drie flessen wijn,
de nodige whisky.

Ik had al wat pillen op
en ik had een.38-revolver.

We trapten de deur in.

We zagen een bord met de tekst
"We geven om jullie."

Het was een AA-meeting.

DANNY'S ZUS

Hij zei: "Ik zei dat m'n vrienden
bij elkaar moesten blijven,

maar ze verspreiden zich
tussen die mensen en omhelsden ze."

Die mensen zeiden:
"Welkom. Kom binnen."

Iemand vroeg me zelfs
of ik me bij hen wilde aansluiten.

Hij zei tegen me:
"Als je stopt met de AA

ga je dood, word je gek
of ga je de bak in."

Daar had hij gelijk in.

Toen dat gebeurde, moest ik altijd aan
de woorden van dat oudje denken.

"Oudje" klinkt gek,
want hij was rond de 40.

De politie sloeg me vaak in elkaar.

Negen van de tien keer
was dat ook terecht.

Hij zat vaak in de jeugdgevangenis.
Hij was een draaideurcrimineel.

Daar is hij opgegroeid.

Het wemelde van de Mexicanen
in de jeugdgevangenis.

Ik dacht dat dat normaal was.
Het was bijna een school.

In de gevangenis heb ik leren stelen,

manipuleren
en de beste baantjes versieren.

Je leert daar alles wat er te leren is.

Danny herinnert me aan mezelf
toen ik jong was.

Hij was zo hip als je hem zo zag lopen.

Hij kwam naar me toe met die glimlach
van hem en zei:

"Wat kun jij me leren, oude man?"

Ik zei: "Niks. Ik vertel je alleen
wat je te wachten staat, schooier."

Toen liep hij weg.
Toen ik hem later weer zag,

keek hij me aan en vroeg hij:
"En nu?"

Ik zei: "Danny, het enige
wat eerder in San Quentin is dan jij

zijn de koplampen van de bus."

Ik ging de gevangenis in

omdat ik 100 gram suiker
had verkocht aan een FBI-agent.

Het was nep. Geen drugs.

Hij had niks,
dus hij vulde zakjes met suiker...

VRIEND

...en verkocht die
aan de undercoveragent

en die vroeg hem of het zuiver was.

Danny zei: "Dat is het, ja."
Het was zuivere suiker.

Hij zei dat ze hem hadden geslagen,

de hele route naar het bureau.

Een gloednieuwe Buick uit 1965.

Ik lag op de grond bij de achterbank
en die vent slaat me verrot.

Van North Hollywood
naar het FBI-gebouw in het centrum.

"Waar is m'n geld? Geef me m'n geld."

"Wat had je nou?" M'n gezicht lag
op de grond. "Wat wou je nou?"

Ik zei: "Is dit een nieuwe auto?"
Hij rook naar een nieuwe auto.

Ik zei: "Je nieuwe auto zit vol
met m'n bloed."

Ik moest de nepverkoop bekennen.
Daar stond zes tot tien jaar voor.

Toen ik vrijkwam, had ik
een verkort geweer, twee pistolen,

zo'n 8000 dollar en een handgranaat

en die heb ik begraven.

Hier verstopte ik alles.
Ik had een grote kuil gegraven

met een luik met gras erop.

M'n ouders wilden sprinklers
in de tuin plaatsen.

Ik zei tegen m'n moeder:
"Pas op bij het waterornament."

Hij belandde in San Quentin.

Ik weet niet hoe het nu gaat,
maar als je in de Justitiebus zat,

was dat de enige bus op de snelweg.

Iedereen weet dat je een crimineel bent.

Je ziet voorbijgangers,
je ziet mensen werken op straat

en je weet dat je het hebt verkloot.

Ik heb mensen gekend die zichzelf
hebben opgehangen in de gevangenis

omdat ze zo bang waren
voor de gevangenis.

Als je niet in dat systeem
bent opgegroeid,

ben je er doodsbang voor.

- Hoelang zat jij in San Quentin?
- Wanneer?

Ik ben 78 keer opgepakt.

Ik was veroordeeld voor vijf zware
misdrijven. Ik was een vaste klant.

San Quentin was
m'n vakantiebestemming.

Ik zat er tijdens de opnamen
van Blood In Blood Out

in de jaren 90.

Ik heb daar dingen gezien
die me om m'n moeder wilden roepen.

Ik wilde daar weg.

Als je op die muur van Quentin afrijdt
en die wachttoren ziet,

weet je dat je daar nooit uit komt.

Dit is een echte gevangenis.
Er vonden executies plaats.

Zodra de bus stopt,
loopt de spanning op.

Je moet je meteen na aankomst
uitkleden en het is ijskoud.

Mensen schreeuwen en gillen
achter de hekken, net als in de film.

Je hoort een motorgeluid,

maar dat zijn pratende mensen.

Als je ooit naast iemand hebt gestaan
die echt razend is,

zo godvergeten kwaad, vol woede,

en je vermenigvuldigt dat
met 4000 razende mannen

heb je een beeld van de spanning
in San Quentin.

Op het ene moment zijn ze
aan het dollen, maar één vonkje

en iedereen is weer
de Verschrikkelijke Hulk.

Waanzin.

Je moet dat leren beheersen
en op je hoede zijn,

want als je paranoïde wordt,
gaan mensen jou wantrouwen.

Het kan gebeuren dat iemand
een brief niet heeft ontvangen

of dat iemand een verjaardag
is vergeten.

Of iemand is met z'n verkeerde been
uit bed gestapt.

Zoiets kan daar je dood worden.

Het maakt niet uit hoe sterk je bent,
want tien centimeter staal

en een stevige steek en je bent dood.

Eén vent werd in z'n rug gestoken.

Hij liep op de luchtplaats

en probeerde bloed ophoestend
z'n mes te pakken

en iedereen begon te lachen.

Het is een krankzinnige plek.

Je moet een alfaman zijn.

Als iemand vraagt
welke schoenmaat je hebt,

moet je hem meteen
een beuk verkopen, anders ben je soft.

Dan nemen ze je te grazen.

Ik ben een alfaman
en Danny al helemaal.

Gilbert heeft me geleerd

dat er in de gevangenis alleen
roofdieren en prooidieren zijn.

Als ik m'n vijand verderop in z'n cel
een mes hoor slijpen,

moet ik hem als eerste neersteken,
zo snel mogelijk,

anders valt hij mij aan.

Ik heb in de jeugdgevangenis
twee gasten beroofd.

Tyrone zei dat ze eraan kwamen.

Dan pak je twee tijdschriften.
Eén voor en één op je rug.

Ik liep m'n cel uit en liep naar de
hoek.

Ik draaide me om
en die vent sloeg me met een steel.

Ik kreeg geen lucht meer.

Tyrone liep achter me.
Hij sloeg die vent neer.

Ik hapte naar lucht.
"O, ja. Ik heb een tijdschrift"

Het ging zo snel
dat ik dat vergeten was.

Die vent rende bloedend weg.

Tyrone gooide het mes weg
en we liepen langzaam terug.

"Wat is er gebeurd?" "Geen idee."

Als je in brand zou staan,
zou ik niet op je pissen. Ik had

geen gevoel.

Het is heel dubbel. Ik weet dat het
niet goed is, maar ik doe het toch.

Je bouwt een muur om je heen
en beschermt die muur, koste wat kost.

Zelfs als je een roofdier bent,

wil dat niet zeggen dat je tegenstander
geen roofdier is.

Tegen dat soort stress
is het menselijk lichaam niet bestand.

San Quentin was destijds
een niveau 4-gevangenis.

Een gladiatorschool.
Het ging er hard aan toe.

San Quentin en Folsom
hadden hetzelfde niveau.

Er werd gemoord.

In de jaren 60
liep de rassenstrijd hoog op.

De Aryan Brotherhood
en de Mexican Mafia werden opgericht.

Uit zelfbehoud.

Er zaten koelbloedige moordenaars bij.

Een van m'n beste vrienden was
een leider in de Mexican Mafia,

dus ze lieten mij met rust.

Ik had goede jongens achter me staan.
Handlangers, die me hielpen.

Tyrone en Cookie, twee moorden.
Frog ook.

We hadden beschermers.

Als je denkt dat iemand het op je gemunt
heeft en je het ons vertelt,

lossen we het op,
maar je moet wel betalen.

Sommigen denken
dat ze het zelf kunnen oplossen,

maar dit is een andere wereld.

De bewakers zien niet alles
wat er op de luchtplaats gebeurt.

Als ze je beschermen,
word je in feite hun eigendom.

Maak m'n cel schoon,
poets m'n schoenen,

doe m'n was, van die dingen.

Anderen hadden ouders
die m'n moeder geld stuurden.

- Hoe schoon waren de muren in jouw...
- Mijn muren glommen.

Gasten die met hem hebben gezeten,
zijn nog onder de indruk.

Niet omdat hij een filmster is,
maar om wie hij toen was.

Z'n naam ging rond in elke gevangenis.
Ze wisten het als hij kwam.

Het boksen hielp daarbij.

In die tijd, het is een cliché,
vochten mensen met hun vuisten.

Hij werd er erg goed in.

Hij was de kampioen van San Quentin
in 1966, 1967 en 1968.

Eddie Bunker vertelde me
dat hij een harde was.

Mensen wisten dat ik kon vechten,

dus in elke nieuwe gevangenis
daagde ik de kampioen uit.

Sommige mensen gaan in de bibliotheek
werken of kruiswoordraadsels doen

of schaken, maar ik ging trainen
om niet gek te worden.

In Soledad won ik ook titels.

Je kunt je voorstellen
dat de boksregels in San Quentin

anders zijn dan op straat.

Ik heb sterke ellebogen. Ik gaf iemand
al meteen een elleboogstoot.

Als de scheids je mocht,
zag hij dat door de vingers.

Mensen wedden op hem,
dus als hij won, werd hij populairder.

Mexicanen kennen geen
vriendschappelijke wedstrijden.

"We hebben op je gewed."

Dat boksproject heeft hem vaak
in leven gehouden waarschijnlijk.

In die tijd beseften
de gevangenisautoriteiten

dat de Mexicanen
zich begonnen te organiseren.

"We moeten ze gaan verspreiden."

Daarom verkasten Danny
en de anderen zo vaak.

Ze wisten niet wie de leiders waren.

In die tien jaar heeft hij
alle gevangenissen in deze staat gezien.

Soledad, San Quentin, Vacaville,

Susanville, Sierra, Tracy,

Folsom en Chino.

Wauw.

Hij was bereisd.

Hij werd dus overgeplaatst.
Neem dat verhaal over z'n tatoeage.

Die gigantische tatoeage op z'n borst.
Geïnspireerd op tamale-deegrollen.

Hij heette Harry "Super Jew" Ross.

Iedereen liet Mexicaanse vlaggen
of Azteekse krijgers zetten.

Ik kreeg een mooie vrouw.

Toen de contouren klaar waren,
werd ik overgeplaatst naar Folsom.

Hij stond bij de uitvalspoort
toen ik werd overgeplaatst.

Ik zat in de bus en hij schreeuwde:
"Laat niemand eraan zitten.

Het is m'n eerste tatoeage.
Ik wil hem afmaken.

Ik zie je wel in Folsom."

"Oké." Als we hadden gezoend,
was het een liefdesverhaal geweest.

Hij liet ze overal zetten.
Dat was toen heel bijzonder.

Deze tatoeage hebben we
in Soledad laten zetten.

Het is een pauw, maar
aan de onderkant is het een monster.

Het idee was dat al het mooie
ook een andere kant heeft.

Als ik m'n mouwen heb opgestroopt,
zien mensen alleen het monster.

Gevangenistatoeages hebben meer
betekenis. Het is geen bevlieging.

Iets wat je spontaan besluit op straat.
Het is een periode in je leven.

Je vernielt eigenlijk staatseigendommen.

Die verloren tijd
blijf je altijd betreuren.

Hoewel het lang geleden is,
blijf ik die verloren jaren betreuren.

Danny heeft de jaren 50 en 60 gemist.
Dat waren mooie tijden.

Soms besef je wat
voor mens je bent geworden.

We speelden domino
met veel toeschouwers.

Er stond veel geld op het spel.

Ik ben op dreef. Ik leg
de eerste steen neer. Dubbel vijf.

Ik dacht: "Ik maak jullie in."

Toen viel er een vent bloedend op tafel.
Iemand had hem hard geslagen.

Iedereen rende weg en ik riep:
"wacht nou even."

Ik roep: "Ik heb vijven."

Ik kwam terug in m'n cel
met de stenen nog in m'n hand.

Toen dacht ik: "Wat ben ik geworden?"
Die vent ging dood.

Hij had ouders, een broer,
een zus, kinderen

en ik loop te schreeuwen over m'n
vijven.

Toen wist hij dat hij was veranderd.

Hij was niet langer Danny. Hij was...

Hij was gewoon een gevangene.

Ik schaamde me even heel diep,

maar dat was snel voorbij.

"Die eikel heeft m'n wedstrijd verpest."

Mensen denken dat gevangenissen
je een beter mens maken,

maar ze herinneren je eraan
dat je niets waard bent.

Als je weer vrij bent, ga je je daarnaar
gedragen. Je bereikt toch nooit iets.

5 mei 1968. Cinco de Mayo.

Er was een honkbalwedstrijd.

Ze lieten mensen van buiten
honkballen met de gevangenen.

Ik, Ray Pacheco en Henry Quijada
waren dronken en high.

Ray was terug uit Atascadero

en z'n medicijnen en schoktherapie
waren uitgewerkt.

De derdehonkman kauwde op kauwgom
en ik zei voor de grap:

"Kijk uit met hem. Hij is een karateka."

Ray sprong ineens op
en pakte die vent beet.

Hij pakte z'n lip beet
om de kauwgom te pakken

en het werd een opstootje.

Als er zoiets gebeurt, ontploft de boel.

Mensen begonnen met stenen
en andere dingen te gooien.

Ray slaat die vent tot moes
en Henry schopt hem.

Ze zeiden dat ik een steen had gegooid

die luitenant Gibbons
tegen z'n hoofd kreeg.

In slow motion. Hij keek hem na
en zag hoe hij de sergeant raakte.

Hij schreeuwde: "nee."

Kapitein Rogers stond zo.
Hij stond te wijzen.

Dat is een teken voor de wachttoren
om te schieten op wie hij aanwijst.

Ik volgde z'n vinger
en zag dat die naar Ray en mij wees.

We vielen. Ik viel boven op hem en Ray
zei: "Danny, laat ze me niks aandoen."

Ik zei: "Ik denk
dat ze wel klaar zijn met ons."

Dat werd gezien als poging
tot moord op een bewaker

en daar stond de doodstraf op.

SOLEDAD
NESTLES ROAD

GEVANGENIS

We gingen de isoleercel in.
Ik keek naar de muur.

SOLEDAD GEVANGENIS

Iemand had in de cel met uitwerpselen
"God deugt niet" geschreven.

Toen dacht ik ineens
dat vroeger op school

leraren altijd zeiden
dat ik "veelbelovend" was,

maar dat was niets waard.

Hoe populair ik ook was op school,

hoe cool ik ook was
en hoe aardig iedereen me vond,

het was afgelopen.

Ik wist dat ik de doodstraf zou krijgen.

Dit is het einde.

In de isoleercel ga je nadenken
over je familie

en over wie je echte vrienden zijn
en wie echt van je heeft gehouden.

Je kijkt terug op je leven
en op je jeugd,

toen alles nog goed was.

Je laat toneelstukken en films
door je hoofd gaan

om ze niet te vergeten.

Je voorkomt dat je gek wordt
door jezelf gek te maken.

Ik rende door de isoleercel
en speelde The Wizard of Oz na.

"Geef me die schoenen, Dorothy,"
die hele maffe film

om maar bezig te zijn.

The Lollipop Guild en zo.

Bewakers riepen op de gang:
"Kop dicht, Trejo."

"Je hebt m'n zus vermoord."
Dan liepen ze door.

Je moet je erdoorheen slaan,
op wat voor manier dan ook.

Voor hem was dat The Wizard of Oz.

DANNY'S DOCHTER

De isoleer is overdag meestal rustig.
's Nachts word je helemaal gek.

Soms luisterde de bewaker
naar de radio.

Ze draaiden een nummer
van The Beatles. Toen we dat hoorden,

werd het helemaal stil op de isoleer.

Iedereen liep langzaam naar de tralies.

Iedereen probeerde te luisteren.
Het kwam via de speakers.

We werden gek.

Bepaalde nummers blijven je bij.

Nummers die je aan je vrouw
of je kinderen herinneren of aan school.

Ik weet nog dat ik God vroeg
me waardig te laten sterven.

Laat me niet gillen of om m'n moeder
roepen of in m'n broek poepen.

Zorg dat m'n maten weten
dat ik als een kampioen ben gestorven.

"Als U dat doet,

zal ik Uw naam elke dag noemen, Heer,

en zal ik voortaan doen wat ik kan
om m'n medegevangenen te helpen."

We hebben allemaal van die gebedjes
bij naderend onheil,

maar dit was er een
waar hij niet onderuit kon.

De bewaker die geraakt was,
wist niet wie de steen had gegooid.

Hij had kunnen zeggen dat het Danny
was en dan was het klaar geweest.

Eén woord maar.

Dat is een bizarre manier
om aan de dood te ontsnappen.

Danny had z'n leven terug.

AFKICKKLINIEK

Ik probeerde iets goeds te doen.

Ik zag het niet als tot inkeer komen,
ik kwam een belofte na.

Daardoor ben ik
een beter mens geworden.

De dag voor m'n vrijlating lag ik
op m'n bed. Ik had alles weggegeven.

Ik weet nog dat Jhonnie Harris,

die ik eind 1962
in de gevangenis had ontmoet,

tegen me zei: "Doe jezelf een lol
en sluit je bij ons aan."

Ik beloofde mezelf

dat ik meteen
naar een AA-meeting zou gaan.

Ik kwam vrij op 23 augustus 1969.

Toen ik net vrij was,
zag ik op het busstation een puppy.

"Wauw. Een hondje." Zo mooi.

Ik belde Frank Russo,
Frank Russo, Frank Russo.

Ik zeg dat zo omdat ik z'n naam
nooit mocht noemen.

Ik stapte bij hem in
en hij vroeg: "Wat wil je?"

Ik zei: "Ik wil naar m'n moeder."

Hij kwam terug naar dit huis
en liep naar het metalen hek

en hij zei dat z'n oma de deur opendeed,

maar de hordeur op slot hield
toen ze hem zag.

Ik vroeg of ik even kon blijven.
"Het is iets anders gelopen."

M'n moeder keek naar m'n vader,
die binnen zat

en zei: "Dan, Danny vraagt
of hij hier even mag blijven."

M'n vader zei: "Dat is goed"
en bleef gewoon tv kijken.

Ik liep naar m'n slaapkamer
ging zitten en dacht bij mezelf:

in deze kamer zat ik ook
toen ik 13 was.

Nu ben ik een stoere gevangene
van 26, een overvaller,

en je zit bij mammie
en je vader begroet je niet eens.

Ik begon mezelf te haten.

M'n vader vond tatoeages vreselijk
en ik wilde wraak op hem nemen.

Ik stond op en ging op de poef
voor z'n tv zitten.

Ik trok m'n shirt uit.
Ik had een grote tatoeage op m'n borst.

Ik wilde net gaan zeggen:
"Wat is er met jou?"

Toen kwam m'n moeder binnen.
Perfecte timing.

"Jongen, wil je melk en koekjes?"

Toen was z'n stoere houding
als sneeuw voor de zon verdwenen.

We hebben een beeld
van hoe dingen moeten gaan

en hoe het zal gaan,

maar we vergeten het verdriet
en de rellen die we hebben veroorzaakt.

Dat was ik allemaal vergeten.

Hij belde Frank en ging met hem
naar een meeting die avond.

De beste beslissing in m'n leven.

Ze verwelkomden me, want mensen
bij de AA en NA zeggen niet:

"Jij hebt gezeten."
Dat is bijna een pluspunt.

Toen hij had besloten dat hij niet terug
wilde en wilde veranderen

moest hij ook tot het uiterste gaan.

Ik ging naar een van m'n sponsors,
z'n naam was Sam Hardy.

Hij had altijd die zooi in z'n mond,
als een boer.

Hij zegt: "Danny, alles aan jou

is gericht op intimidatie, alles.

Je manier van praten en lopen,
hoe je naar mensen kijkt.

Je moest overleven
door als eerste toe te slaan

of iemand te vermoorden als het moest.

Je moet andere mensen gaan helpen

zonder een beloning te verwachten."

Hij leerde anderen te helpen.

Hij zette de vuilnisbak
van de buren buiten.

Hij maaide iemands gras
om iemand te helpen.

Het ging maar door.

Hij gaf mensen z'n telefoonnummer
en ze belden hem.

Toen ik een auto had,
reed ik mensen naar meetings

en luisterde ik naar hun verhaal.

Ik ging op een autosloperij werken.

Gilbert was twee weken vrij
of anderhalve week

en kwam aan
met een nieuwe Lincoln en zei:

"Wat doe jij nou?"
Ik zei: "Hou op. Ik ben aan het werk."

"Dat zie ik, maar het is gênant.
Wat doe je in die zooi?"

Hij zegt: "hier"
en hij gaf me twee zakjes heroïne.

En hij gaf me 1000 dollar.
Die legde hij neer.

Hij zei: "Je moet je vermannen.

Kom voor mij werken.
De zaken gaan erg goed."

Dit is mijn John Wayne, hè. Mijn held.

"Gilbert, sodemieter op. Het kan niet."
Ik liep voor het eerst bij hem weg.

Ik nam de 1000 dollar mee.

Ik liep weg
en dacht bij mezelf: "mijn God."

Frank kwam naar me toe en zei:
"Danny, ik weet hoe je je voelt.

Het is een kwestie van maanden,
maar je weet wat er gaat gebeuren.

Een paar maanden later belandde

Gilbert in een schietpartij
met de politie en zat hij weer vast.

Sommige mensen kunnen niet
aan dat leven ontsnappen.

Oom Gilbert was zo iemand.
M'n jongere broer ook.

Toen hij stierf,
had hij 56 gram heroïne bij zich,

een paar duizend dollar en wat cocaïne.

Hij had een overdosis genomen.
M'n neef vond hem.

Hij was als een broer voor hem.

Hoewel Danny op het rechte pad was,
was hij nog steeds gek op Gilbert.

Toen Gilberts zoon klein was...

LITTLE GILBERT
(OOM GILBERTS ZOON)

...nam Danny hem op, maar ja.

Hij had ook een andere weg gekozen.

Na een tijdje ging het beter met hem
en wilde z'n moeder hem terug.

Ze kon hem niet aan.
Hij ging weer rondhangen in het park.

Op z'n 17e moest hij de bak in
wegens doodslag.

Hij had met drie anderen
iemand vermoord.

Hij was nog een kind. Hij was 17.
Hij belandde in het wereldje.

Drugs en de hele mikmak.

- Hoelang heeft Gilbert vastgezeten?
- Achtendertig jaar.

Ik heb nog nooit iemand succesvol zien
worden als drugsverslaafde

of als alcoholist.

Ze gaan dood, ze worden gek
of ze gaan de bak in.

Ik ben drugstherapeut geworden.

Het salaris was laag,
maar het was dankbaar werk.

Hij sprak uit ervaring.

Luister naar de fouten uit m'n jeugd,
zodat jullie niet dezelfde fouten maken.

Danny was beroemd
bij de AA, NA en CA.

Hij gaf lezingen door het hele land.

Hij kreeg de kans
drugstherapeut te worden

en die kans leidde tot een andere kans.

Hij hielp iemand
en die bezorgde hem z'n eerste filmrol.

Hij was bijna 20 jaar vrij.

Een van de jongeren
die hij hielp, belde hem.

Danny zat naar Johnny Carson te kijken.

Hij zei: "Er is veel cocaïne hier."

"Pas op. Ik kom eraan."

Hij ging naar een pakhuis en binnen
bleek het een filmset te zijn.

De set van Runaway Train.

Er waren mannen verkleed
als gevangenen.

Ik zag al die kerels
in hun gevangeniskloffie.

"Vuile kloot... Pas op, stuk vreten.
Ziet dit er stoer uit?"

Ik zeg: "Als je iemands vrouw wilt zijn
in de bak."

Iemand vroeg
of hij een figurant wilde zijn.

Danny vroeg: "Wat is een figurant?"

Hij zei: "Kun je een gevangene spelen?"
"Ik kan het proberen."

"We betalen 50 dollar per dag."
Hij zegt: "prima."

"Jullie weten het niet, maar die
gevangeniskleding zit me als gegoten."

Hij trekt z'n shirt uit
en Eddie Bunker, de scenarist...

ziet z'n tatoeage en zegt:
"Ik ken jou. Jij bent Danny Trejo.

Jij bent de bokskampioen,
onder andere."

Hij zei: "We zoeken iemand die een
van de acteurs kan leren boksen."

Ik vroeg: "Wat schuift dat?"

Hij zegt: "320 per dag."

Ik zeg: "Hoe gehavend
wil je hem hebben?"

"Nee, voorzichtig. Die acteur
is heel gespannen en kan je slaan."

Ik zeg: "Voor 320 dollar
mag hij z'n gang gaan."

Echt? Ik ben voor niks
in elkaar geslagen.

De regisseur,
een Russische aristocraat,

begon zo naar Danny te kijken.

Danny vroeg: "Welk bendeteken is dat?"

Hij keek naar de tatoeage en zei:
"Ik wil jou in mijn film."

Hij zei: "Wil je m'n vriend zijn?"

In de gevangenis
moet je dat niet tegen iemand zeggen.

Andrej zoende me op m'n ene wang
en toen op m'n andere wang en liep weg.

Ik zei toen tegen Eddie:

"Als ik die oude vent moet zoenen,
wil ik meer geld."

Hij zegt: "Hij is een Europeaan."
Zoenen Europeanen elkaar?

Dat was z'n vuurdoop. Runaway Train.
Het grappige deel van z'n leven.

Het was of ik van Pacoima
naar Mars was gegaan.

Hij was nooit in Hollywood geweest,
hooguit voor een overal.

Hij kreeg z'n salaris
en dacht dat het te veel was.

Het was meer
dan een veelvoud van 320 dollar.

Ik stopte de cheque in m'n zak
en reed naar de bank.

Het was veel meer
dan ik had uitgerekend.

"Nee, dat krijg je elke week.
Het klopt."

Hij was stomverbaasd.

Je komt niet alleen
in een andere klasse terecht,

het is ook een enorme cultuurschok.

Eddie heeft Danny geleerd
hoe je succesvol wordt in Hollywood.

Eddie had een bijzonder hoog IQ.
Hij had langer gezeten dan Danny.

GEVANGENIS VAN CALIFORNIË

Hij was op straat opgegroeid.

Hij maakte tekeningen voor overvallen
en verkocht die.

Eddie kende m'n oom Gilbert.

Oom Gilbert had
overvallen gekocht van Eddie.

Hij introduceerde Danny in het vak

en leerde hem de ins and outs
van een andere 'bende',

om het zo maar te noemen,
want dat is Hollywood.

Als je die wereld niet kent,
krijg je problemen.

Figuranten kregen elke dag betaald.
Er waren er 300 bij Runaway Train.

Eric kreeg z'n dagloon
en Jon Voight kreeg z'n dagloon.

Ik zat te roken op de parkeerplaats

en zag iemand aankomen
met een grote aktetas.

Hij liep langs me heen.

Godsamme. Ik wist dat die aktetas
vol met geld zit.

Eddie Bunker komt bij me zitten.
"Wat doe jij nou?"

Ik zei: "Moet je eens kijken."

Eddie zegt: "Is dat alles?" Ik zeg:
"ja."

Er zit zes- tot achtduizend dollar in.
Eddie zegt: "Dat is klein bier."

"Meer is het niet. Klein bier."

Hij zegt: "Met jouw uiterlijk
en jouw manier van doen,

is dat klein bier als je hiermee
doorgaat.

Dat is straks zakgeld voor je.

Hollywood wil mensen
die doen of ze keihard zijn.

Geen keiharde mensen.
Je moet ontwapenend zijn."

Ik vroeg wat hij bedoelde.
"Hij zegt: Mensen zijn bang voor je

en dit is een filmset."

We hebben een blik in onze ogen die
uitstraalt dat we ze gaan vermoorden.

Ik maakte meteen carrière.
Het was bijna porno.

Als ik de set op liep,
zei de regisseur meteen:

"Trek je shirt uit,"
want ze wilden de tatoeage zien.

Een vrouw die me interviewde vroeg:

"Ben je niet bang om getypecast
te worden?" "Wat?"

Ze zegt: "Je speelt altijd
de harde Mexicaan met tatoeages."

Ik dacht even na en zei: "Ik ben ook
de harde Mexicaan met tatoeages,

dus het klopt eindelijk een keer."

Heb je een acteeropleiding gevolgd?

Ja, op de afdeling Drama
in San Quentin.

Het mooie is
dat ik het al doende heb geleerd.

In de eerste vijf jaar van m'n carrière
speelde ik altijd Gevangene 1.

Gevangene 1. Gevangene 10.

Latino 1.

Mexicaan 1.

Gangster 1. Gangster 2.

- Gevangene met tatoeages.
- Schreeuwende man.

Ik kan de bad guy spelen,
de good guy, de bloemist.

De man van de stomerij.
Het maakt niet uit.

Ik acteer en wat betaalt het?

In m'n geboortejaar had hij
voor het eerst een rol met een naam.

Death Wish 4.

Met Charles Bronson.

Art Sanella.
Hij pakt Bronson bij z'n arm en zegt:

"Ken ik jou niet ergens van?"

- Ken ik jou niet ergens van?
- Dat denk ik niet.

Bronson gooit water in z'n gezicht
en blaast hem op.

Het is een Death Wish-film.

We hadden de grootste lol op de set
en Perry Lopez is een oude man.

Een snotneus ging tegen hem tekeer.
Ik dacht dat ze elkaar kenden.

Die snotneus zei toen:
"Ik heb op Juilliard gezeten" of zoiets.

"Er is maar één regisseur."
Ik zeg: "Wacht even, eikel.

Ik weet niet wie je bent,
maar hij lijkt me een betere regisseur.

Doe wat hij zegt of ik sla je dood."

"Ik leef me in in m'n personage."

Ik zeg:
"Dan sla ik je personage aan gort."

Doe normaal en bied je excuses aan.
Hij zegt: "Het spijt me, Mr Lopez."

Ik draai me om
en zie de regisseur staan.

REGISSEUR

Het laatste wat je wilt

als regisseur is horen dat iemand
een van je acteurs doodslaat.

Hij keek me aan en zei:

"Hij was wat lastig.
Dat zal nu wel over zijn."

En hij liep weg.

Charles Bronson stond erbij.

Ik draai me om, hij kijkt me aan en
zegt:

"Jij bent toch drugstherapeut
of zoiets?"

Ik zeg: "ja."

Het is wel Charles Bronson.
Ik was onderdanig. Hij zegt:

"Je bent een goede therapeut"
en hij loopt weg.

Dat was het beste advies van Eddie.

Al ziet de hele wereld je als filmster,
denk niet dat je dat bent.

Geweldig.

Ik dacht dat iemand als Danny
dingen zou zeggen als:

"Tien jaar geleden had ik je omgelegd,"
alsof het niks is.

Die man heeft kwam al
met geweld en dood in aanraking

toen hij nog geen 16 was.

Hollywood is alleen slap gelul.

Blood In Blood Out
belde m'n impresariaat.

Ik sprak met Taylor Hackford
en ik mocht hem wel.

Toen was hij voor het eerst weer
in de gevangenis na z'n vrijlating.

Mensen riepen onze namen.
"Perry, hoe is het?

Trejo, kom naar m'n cel."

Ik zag hem voor het eerst
in Desperado, geloof ik.

Ik dacht: "Wie is dat? Wat een griezel.
Wat is dit?"

Ik stuurde Danny naar een auditie.

Hij had geen tekst gekregen.

REGISSEUR EN VRIEND

Ik zocht een stille moordenaar
en vroeg de casting director

iemand met een dreigend uiterlijk
te zoeken, want er was geen tekst.

Hij liep binnen en ik dacht: "godsamme."

Hij keek me aan en zei: "Je lijkt
op het tuig op m'n middelbare school."

Toen zei ik: "Ik ben het tuig
van je middelbare school."

Ik had Danny nog nooit gezien
toen hij op de set kwam.

Hoe vroeg je ook opstond,
hij stond voor je deur.

Het ging van: "Hoi, Dan."
"Zullen we een stukje gaan lopen?"

Hij was al meteen een interessant
figuur.

Ik had Salma Hayek ontmoet
en die is echt misdadig knap.

Ik liep op haar af en zei: "Luister,

kies twee banken uit
en ik beroof ze voor je."

Salma antwoordde heel geestig:
"Twee maar?"

Toen ik hem voor het eerst zag,

rende hij op me af
en scheurde hij z'n shirt open.

Hij zei: "Ik kende je al
voordat ik je kende.

Ik heb van je gedroomd."

En de afbeelding van de vrouw op z'n
borst leek inderdaad precies op mij.

Ik liet haar m'n tatoeage zien en zei
"Dat ben jij, schat."

Ze zegt: "Wauw. Ik ben vereerd"

Robert Rodriguez is familie.

Ze kwamen er pas
tijdens het draaien achter

dat ze aangetrouwde neven waren.

We ontdekten
dat we achterneven waren.

"Cool. Geef me een grotere rol."

"Geef me tekst, coach."
Nee, dat verpest het mysterie.

Danny heeft geen tekst in die film,
maar je herinnert je dat personage wel.

Hij heeft geen woord tekst.

"Geef me tekst, vriend. Ik ben je neef."
"Nee, Danny. Rustig."

Hij zei alleen maar: "Kijk ze vuil aan."
"Geef me nou tekst, man."

Toen zei iemand:
"Danny, je hebt geen woord gezegd,

maar je personage was zo sterk.

Was dat jouw keuze?" Ik zei:
"Natuurlijk."

Toen stak Robert
z'n middelvinger op, geloof ik.

Z'n tijd in de gevangenis
en de zwijgzame dreiging daar

zag je terug op het witte doek.

Dat maakte hem zo overtuigend.

Hij heeft het altijd over Heat.

Hij zei: "Zus, als ik deze rol krijg,
zit ik gebakken."

Dat was een keerpunt in m'n leven.

Robert De Niro, man. Taxi.

Al Pacino?

En Jon Voight.
"I'll be your Huckleberry." Godsamme.

Betere zijn er niet en ik mocht
met ze werken en met ze praten

en met ze lunchen.

Je bent ineens geen schurk meer.
Je bent acteur.

Bij Heat was hij aangenomen
als adviseur.

Eddie Bunker en hij waren criminelen.

"Hoe pakken we dit aan?"
"Luister..."

"Nee, doe het zo. Of zo."

Jon Voights personage
was gebaseerd op Eddie.

Jon Voight ging de make-uptrailer in,

hing een foto op en zei:
"Zo wil ik eruitzien."

Mensen die Eddie kenden, zeiden:
"Is dat Eddie?" Nee, het is Jon Voight.

Michael Mann heeft
The Jericho Mile geregisseerd.

Hij geeft het niet toe,
maar dat was in Folsom.

Om Mexicanen aan het werk te krijgen,

moet je met de vakbond praten.

De vakbondsleiders maken de dienst uit.

M'n vaders oom, Gilbert,
zat nog steeds vast.

Hij ging met oom Gilbert praten
en een paar andere leiders.

Toen ik op de set van Heat kwam,
vroeg hij me:

"Danny, vind je het erg
als we je Gilbert Trejo noemen?"

Ik wilde m'n oom eren, dus ik zei:
"Nee, dat zou ik geweldig vinden."

In Heat zie je
dat m'n personage Gilbert Trejo heet.

Het is een van de weinige films van hem
die me nachtmerries hebben gegeven.

We zaten naar het scherm te kijken
en keken naar rechts of hij er nog was.

Is hij er nog?

Het was een realistische sterfscène.

Waarom heb je het gedaan?

Gezien z'n verleden
was het te realistisch voor mij.

Ze hebben me gedwongen.

Robert vroeg:
"Hoe wil je dit spelen, Danny?"

Ik zei: "geen idee, Bob. Wat denk jij?"

Ik noemde hem "Bob."
"Geen idee, Bob. Wat denk jij?"

Hij zegt: "Danny,
je bent eigenlijk al dood.

Je kunt me nog net smeken
je te doden."

Laat me niet zo achter.

Voor Danny was dat het moeilijkste
moment in z'n filmcarrière.

Z'n sterfscène in Heat.

Voor die jongen uit Pacoima
die zo lang had vastgezeten,

was Danny's dood in Heat
het mooiste

en het moeilijkste om naar te kijken.

Zo had het kunnen gaan.

ACHTER DE SCHERMEN
FROM DUSK TILL DAWN

Als je de juiste mensen hebt,
moet je meer films met ze maken,

anders benut je hun talent niet
optimaal.

En dan nu, speciaal voor jullie...

Ik wilde hem in een kinderfilm hebben.

Toen heb ik Danny
een rol in Spy Kids gegeven.

Je verwacht hem niet in zo'n rol,
maar ik wist dat hij zo was.

Ik vond het een fascinerend contrast
tussen karakter

en hoe je iemands karakter inschat
op basis van z'n uiterlijk.

- Wat maak je?
- De kleinste camera ter wereld.

- Toen was hij oom Machete.
- Ik zie niks.

Kinderen herkenden hem ineens

en hun ouders begrepen niet
waarom ze hem herkenden.

- Niemand weet wat voor werk je doet.
- Iedereen heeft wel zo'n oom.

Hij kreeg een heel ander publiek.
Kinderen kwamen op hem af.

Dat opende nieuwe perspectieven.

Toen wist je
dat hij het echt ging maken.

Toen ze hem lieten leven.

"Wordt hij niet meteen vermoord?"

Toen wist je
dat hij een ster zou worden.

In de film Sherrybaby

zit geen geweld en is hij geen schurk.

Het is puur acteerwerk. Hij is geweldig.
Hij heeft nooit les gehad.

Ik ben Dean.
Ik ben alcohol- en drugsverslaafd.

Hallo, Dean.

Ik was de aardige vent. Ik hielp haar.
Alle anderen belazerden haar

toen ze net vrij was.

Iedereen maakte misbruik van haar
en buitte haar uit.

Het is een mooie film geworden.

Toen hij z'n eerste klussen kreeg
en ons naar school bracht

nam hij ons soms mee die wereld in,

die filmsets, en dan gingen we
die dag niet naar school.

Binnen een paar jaar

speelde hij in Desperado, Heat,
From Dusk Till Dawn en Con Air.

Zonder Benny Urquidez, vijfvoudig
wereldkampioen kickboksen,

had ik iemand vermoord op de set.

Hollywood huurde allemaal
zogenaamde harde jongens in.

Alles was een wedstrijd.

Als jij spuugde,
spuugde iemand anders verder.

Iedereen heeft stoere verhalen

en heeft ontzettend gewelddadige
dingen gedaan en is zo stoer.

Danny zit erbij en hoort het aan.

Nic Cage staat op en zegt:
"Ik weet niet hoe het met jullie zit,

maar de enige hier
waar ik bang voor ben is Danny."

Ik wilde zeggen: "voor mij?"

Ik wil mezelf
ook niet in een steegje tegenkomen.

In Con Air werd z'n arm afgezaagd.
Die bleef hangen met tatoeages en al.

Dat was indrukwekkend.

Ik ben door heel wat sterren vermoord.

Mickey Rourke heeft me lang geleden
vermoord. 50 Cent ook. Dat is...

Ik bedoel maar. Dat is geen kattenpis.

Het waren er heel wat.

Doodgeschoten, doodgestoken,
naalden in z'n nek,

onthoofd, opgehangen, opgeblazen.

De eerste sterfscène die ik zag,
was in From Dusk Till Dawn.

Ik nam m'n dochter en m'n zoon mee.
Danielle was zes.

Hij zakt in de pooltafel en z'n ogen
verdwijnen in de pockets

en ik weet nog dat ik opsprong en zei:
"Dat was zo cool."

"Dat was zo cool.
Je ogen rolden in de pockets."

Alle mensen keken haar verbluft aan.

Hij springt op 'n lift
in 'n achtervolging

en zit op het dak van de lift,

maar dan drukt de held op 'omhoog'.

Hij wordt geplet
en het bloed stroomt de lift in.

Dat maakte indruk op me als kind.

In Halloween gooit Mikey
een tv op z'n hoofd.

Er zit een das op kruishoogte in een
kooi

en z'n genitaliën worden opgegeten
door die doorgedraaide das.

Kolere. Ken je die scène waarin
z'n hoofd op een schildpad staat?

Gloria belde me en zei:

"Dan, je krijgt een primeur voor
Hollywood." Dat vonden we altijd leuk.

"Je gaat de woestijn door
op een schildpad."

Ik dacht dat het een tekenfilm was.

Dat moet een grote schildpad zijn.
Ik wilde het wel doen.

"Het gaat niet zozeer om jou,
maar meer om je hoofd."

"Dus ik word onthoofd?"

"Wat krijg ik betaald?

Goed, ik doe het."

"We zagen hoe je vermoord werd."
"Heb je m'n bankrekening ook gezien?"

Vermoord me maar.

Toen de films uit waren gebracht,
groeide het publiek.

BINNENKORT IN DE BIOSCOOP

Robert had een personage bedacht,
Machete,

de verkeerde Mexicaan.

Voor Grindhouse bedachten Quentin
en ik wat neptrailers

een en van die trailers was Machete.

Er waren
vroeger wel Blaxploitationfilms,

maar geen Mexploitationfilms.

Laten we net doen
of die er destijds wel waren.

We maken een Mexploitationfilm.
Machete.

Je vliegt door de lucht
op een motor met een machinegeweer.

We zetten het beeld stil.

Het publiek was enthousiast, maar
we hadden geen plannen voor een film.

In 2010 werd me vaak gevraagd
wanneer die film uitkwam.

Ze dachten dat het een film was.

Danny zei: "Witte mensen hebben
Superman en zwarte mensen Hancock.

Mexicanen hebben Machete nodig."

Ik vond het een waanzinnig goed idee.
Meen je het echt? "Ik doe mee."

Danny Trejo speelt de hoofdrol
en hij krijgt het meisje? Meisjes?

Dan doe ik mee.

Natuurlijk.
Ik speelde een man in die film.

Boeien. Hoe maffer, hoe beter.

Robert belde me en zei:
"Ik wil dat jij een pastoor speelt.

En je bent z'n broer."
Ik vond het prima.

"Een kruisiging?
Dat is weer eens iets anders."

De cast werd steeds groter.
De Niro kwam erbij en Jessica Alba.

Het budget wordt hoger dan vijf miljoen.

Er zaten goede mensen bij.

Don Johnson. Ik bedoel maar.
Miami Vice.

De Niro komt aan en Danny is nerveus.
"Hoe maakt u het, meneer?"

We stonden tussen twee trailers in
en kwamen elkaar tegen.

En hij zegt: "jij, hè.

Je staat boven aan de lijst.
Je speelt de hoofdrol.

Je bent nummer 1."

Het enige wat ik kon zeggen was:

"Zal ik koffie voor u halen,
Mr De Niro?"

Ik de hoofdrol?
Als Robert De Niro meedoet?

Dat kan toch niet. Hij is baas.

Dat was toen erg belangrijk voor Danny.

Hij was een lieverd.
Zo cool en zo lief.

Het kind in hem houdt hem zo...

Ik vermoordde Steven Seagal.
Ik was de eerste die dat deed.

De eerste tien minuten van Machete
waren hilarisch en walgelijk tegelijk.

Het was een exploitationfilm,
dus we moesten overdrijven.

De ideeën en de moorden
moesten krankzinnig zijn.

Hij moet in een ziekenhuis
een etage naar beneden.

Een arts heeft net verteld dat
menselijke darmen 18 meter lang zijn.

Dus hij snijdt iemand open
en gebruikt z'n darmen om ab te seilen.

De beroemdste tekst,
Stephen King noemde het

de tekst van het jaar
in Entertainment Weekly,

was bedacht door Danny,
want Danny belt me voortdurend.

Ik zei: "Danny, je kunt ook sms'en.
Dat is veel makkelijker."

Hij zei: "Machete sms't niet."
Toen zei ik: "Dat komt in de film."

Had me dan ge-sms't.

Machete sms't niet.

Het was geweldig
om een karakteracteur...

ZE HEBBEN DE VERKEERDE
MEXICAAN KWAAD GEMAAKT

...die in zoveel films heeft gespeeld
zo'n unieke rol te geven.

Het veranderde het beeld
van de hoofdrol, de ster van de film.

Hij was toen 69 en hij was superstoer.
Dat verzin je toch niet.

Het is nog gekker dan een film.

Dat was daarvoor
onmogelijk in Hollywood.

Machete gaf Danny vrijheid.

Hij was bevrijd van het stereotype
van de gevangene.

Dat hoef je niet meer te doen.
Je bent nu een held.

Je bent nu Machete.

MACHETE KILLS
PREMIÈRE

Hij heeft die laatste stap gezet.

Iedereen van hier tot Mexico
weet wie Machete is.

Ik had geen idee, tot mensen voor
m'n huis "Machete" begonnen te roepen.

Dat gebeurt nog steeds,
waar ik ook kom.

Ex-president Obama
ziet Danny en roept "Machete."

Alles goed?

Oom Machete zegt:
"Doe je best op school."

Hij heeft een machete in z'n zwembad.

Die Mexicaan
was ineens een groot acteur.

Het paste zo goed in de tijd.
Er was zelfs een Snickers-spotje.

Kop dicht.
Ik moet Peter een lesje leren.

- Marsha, neem een Snickers.
- Waarom?

Je wordt agressief als je trek hebt.

- Is dat beter?
- Veel beter.

Hij is een merk geworden.

- Trejo's Taco's.
- Waanzinnig.

- La Brea vlak bij Olympic?
- Ze zijn heel gezond.

Poppen, memes,

mensen die Machete
op hun rug laten tatoeëren.

Een man komt op me af en vraagt:
"Wil je m'n rug signeren?"

Pardon?" Hij zegt: "ja."

Hij laat z'n rug zien
en daar staat een enorme Machete op.

Ik signeerde z'n rug en hij liet
die handtekening tatoeëren.

Ik zei: "Ik ga niet
met je onder de douche.

Kruip niet tegen me aan."

Hij speelt echt in waanzinnig veel
films.

Soms wel twee of drie in een maand.

Ik verpletter je, net als de rest.

Soms zie ik een script liggen
en vraag ik: "Hoe heet de film."

Dan zegt hij: "Weet ik dat.
Ik ken alleen mijn rol."

Waar zijn we en wat doen we hier?

- Mikey, waar zijn we?
- Outlaw Studios.

We zijn in Outlaw Studios

voor de tekenfilm Country Club.

"Robert, Ik ben in Dallas
voor een film met Mickey Rourke."

"Dat is leuk. Hoe heet de film?"

"Het is werk." Hij weet niet
hoe de film heet of waar hij is.

In 2002 speelde je in negen films.
Klopt dat?

Nee. Ik geloof dat het er 11 waren.

Op IMDB staan 360 rollen, geloof ik.
Ik hou het niet bij.

Is dat waar? De hufter.

Er zitten wel veel pornofilms bij.

Eddie's weduwe sms'te ons onlangs

om te vertellen dat m'n vader
in meer dan 300 films had gespeeld

en dat John Wayne
er maar in 200 had gespeeld.

En ze zei: "We hoeven niet meer
te salueren voor John Wayne."

De Niro zei tegen hem:

"Pak alles aan,
want ze vergeten je snel."

"Ik sta op de cover van Prison Life."

Misschien bestaat dat blad niet eens.

"Robert, Ik sta op de cover
van Prison Life." Hij had het gemaakt.

Ik moet opzoeken of dat blad bestaat.
Hij dolt ook veel.

Toen Danny's moeder overleed,
werd ik gebeld.

Het was z'n impresario, Gloria.
Ze zei: "Craig, ik heb slecht nieuws.

Danny's moeder is overleden."

Ik zei: "Danny, ik moet je iets
vertellen. Je moeder is overleden."

Het was net of m'n hele lichaam uitviel,
op elk niveau.

Hij kijkt me aan en vraagt:
"Echt? Is het geen nare droom?"

Hij heeft z'n moeder
70 jaar bij zich gehad.

Het heeft z'n leven sterk beïnvloed.
Sterker dan de dood van z'n vader.

De dood van Alice viel hem zwaar.

Hij was in Londen
voor de Muppet-film.

Hij hield zich groot en dacht dat hij
zich er wel doorheen zou slaan.

Het ging prima, tot die kleine
groene kikker naar me toe kwam.

Ik vergeet het nooit.
De poppenspeler zegt:

"Danny, ik vind het heel erg
van je moeder."

Ik barstte in huilen uit
en rende naar het toilet.

Dat kwam door m'n moeder. Bij de dood
van m'n vader toonde ik geen emotie.

Ik moest voor m'n moeder zorgen,
dus er was geen ruimte voor rouw.

Ze zei: "Dat weet ik nog goed.
Doe dat niet als ik doodga."

Ik zei: "Hou op, mam.
Je gaat niet dood."

Dus ik denk dat toen ik dichtklapte,

ze gezegd zou hebben:
"Pas op, ik stuur de kikker op je af."

Toen ik terugkwam, hadden ze...

Ze hadden de mooiste begrafenis
geregeld voor m'n moeder.

Ik denk dat hij
de laatste acht, tien jaar

de waarde van het leven is gaan zien.

En van zijn leven, en van
sterfelijkheid.

Hij wordt ouder
en z'n vrienden zijn dood,

dus hij weet
hoe waardevol het leven is.

Veel van Danny's vrienden zijn dood.

Maar hij heeft ons nog.

Vanavond spreek je zo'n 500 mensen
van diverse pluimage toe.

Ik ben hier onder andere
om veel studenten toe te spreken

die maatschappelijk werk
gaan verrichten.

Ze gaan verslaafden
en alcoholisten helpen.

Ik ga ook met risicojongeren praten.

Iedereen die wil komen is welkom.
Zeg dat je mij kent en je komt binnen.

Dank je wel.

Danny geeft nog steeds lezingen
in gevangenissen en op scholen.

Heel gek.

Hij vindt dat als hij daarmee
ophoudt, hij zo goed als dood is.

Hoe is het? Mooi.

- Ik ben Danny Trejo.
- Mag ik uw programma even zien?

Dit is de flyer waar ik het over had.

- Heb je die gezien?
- Dat ben ik.

LEZINGEN IN 2017
VERSLAVING EN AFKICKEN

Rechtdoor.
Het is een halve minuut lopen.

Rechtdoor.

Tjonge.

Hallo.

Jullie weten wie Danny Trejo is,

dus ik geef hem meteen het woord.
Danny Trejo.

Jullie vinden het vast niet erg,
maar ik val altijd van krukken af.

Ik ben Danny Trejo
en ik ben drugs- en alcoholverslaafd.

Hallo, Danny.

Mensen die voor het eerst clean
of nuchter zijn, verwachten een wonder

en hopen op een wonder.

Als je drugsverslaafd of alcoholist bent

en clean of nuchter wakker wordt,
is het wonder al begonnen.

Het wonder begint zodra ik wakker word.

Hallo. Hoe is het, jongens?

Hij heeft veel doorstaan.
Zo iemand weet waar hij het over heeft.

Hij weet wat het is,
hoe het ruikt en smaakt.

Er zat een tumor van tien centimeter
op m'n lever.

Wie je ook bent, als je kanker krijgt,
voel je zelfmedelijden.

Toen besefte ik ineens: "Stel dat ik dit
in de gevangenis had gekregen."

Daar moet je toch niet aan denken.

Ik ben nu kankervrij.

Wauw, wat een verhaal.
Het is onvoorstelbaar.

GEVANGENIS ARIZONA

MOBIELE TELEFOONS VERBODEN

Dat betekent doe het hek open.

Wauw.

Wat is het psychologische effect
van gevangen zitten?

Hoe beïnvloedt het je latere leven?

Loop maar door de scanner.
Metaal, horloge, riemen?

Het brengt dat hele verleden weer boven.

Dat wil niemand.

Niemand.

Ik zou het nooit doen,
maar Danny doet het.

- Dank u wel.
- Dank u.

Het is snikheet hier.

Te heet voor krachttraining.

Dank u.

Hoe is het?

Hoe is het, jongens?

Iedereen heeft een keerpunt
in z'n leven.

Ik ben Danny Trejo.

GEVANGENEN ZIJN MENSEN;
ZE KUNNEN VERANDEREN

Een keuzemoment. "Of ik ga
me ontwikkelen of ik ga zo door."

Ik betrap graag filmsterren
die zo uit hun trailer komen.

"Hé, heb je coke gesnoven?"
"Kut. Krijg de pest."

"Hé, is het goed spul?

Echt? Kom op nou."

Eikels. Gebruik geen drugs
in mijn buurt.

Zij hebben geen probleem.

Ik gebruik drugs en alcohol,
ik ontsnap uit gevangenissen.

Die eikels gaan naar huis.

Al het goede dat me is overkomen,

is een direct gevolg
van het helpen van iemand anders.

Onthou dat. Alles.

De jonge jongens in je buurt

kijken tegen je op omdat hun beeld
van de gevangenis niet realistisch is.

In de jeugdgevangenis denken ze
dat ze in de echte gevangenis

de baas kunnen spelen,
net als hun oom, Chucho.

Praat ze dat uit hun hoofd.
Je moet douchen met vijftig kerels.

Snap je dat? Zonder iemand te raken.

En je moet douchen zonder te kijken.

Bezoedel het beeld van de gevangenis.

Stel dat je één dag te leven hebt.
Hoe wil je die dag dan doorbrengen?

Wat wil ik doen vandaag?

Als je vastzit, denk je:
"Kut. Ik heb vijf jaar.

Kut. Nog vier jaar. Nog 366 dagen.

Nog 364 dagen. God allemachtig."
Dan red je het niet.

Je moet gewoon bij de dag leven.

Wat kan ik bereiken in één dag?

Dan wordt je leven steeds aangenamer,
geloof me.

Als je clean en nuchter blijft,
wordt je leven steeds beter.

Ik wil jullie bedanken. Dat meen ik.
Ik doe dit graag.

Bedankt, jongens.

Ik probeer liever
het hoogste te bereiken en dan falen

dan dat ik het slechte pad op ga
en succes heb.

Veel gasten hebben succes
in de misdaad.

Als ik als ervaringsdeskundige zeg dat
het anders kan, luisteren ze naar me.

Niet omdat ik Danny Trejo ben,

maar omdat ik die vent
uit Spy Kids of Heat ben

of uit Desperado,

en als ze Mexicaans zijn
die uit Blood In Blood Out.

Als ze iemand die het zelf
ervaren heeft horen zeggen:

"Help elke dag iemand anders,"
onthouden ze dat.

Ik heb deze jongens
maar één dag gegeven.

Misschien was het iets
wat de sleur doorbreekt voor ze.

Als dat het enige is, ben ik al blij.
Het is toch weer een dag.

NA VIJF JAAR STRIJD OM OOM
GILBERTS ZOON VRIJ TE KRIJGEN,

HOORT DANNY DAT LITTLE GILBERT
VOORWAARDELIJK VRIJ IS.

LITTLE GILBERT HEEFT
38 JAAR VASTGEZETEN

We moeten Gilbert Trejo hier ophalen.
We mochten niet bij het hek komen.

De etterbakken.

Achtendertig jaar. Godsamme.

Wat deed jij in 1979?

Als je zo lang weet te overleven
in de gevangenis is dat een wonder.

Hoe is het, makker?

Hoe is het?

- Hoe is het?
- Hallo. Ik ben Mario.

Mario?

Ik wilde eerst alles achterlaten.

Dank je wel.

- Zit je goed?
- Prima.

Ik denk niet dat ik m'n schuld aan
de samenleving echt kan aflossen,

maar de weg ernaartoe is mooi.

Hij woont nog steeds in Pacoima.
Hij is niet verhuisd.

Hij is teruggekomen
en doet nog altijd veel voor de buurt.

Voor de monteurs
en de winkels in de buurt.

Dit is de droom van elke latino.

Weg daar.

Een Chevrolet uit 1964 in Pacoima
is een droom die uitkomt.

Met kerst koopt hij een hoop speelgoed
in het centrum

en rijdt hij rond
en houdt hij mensen aan op straat

om ze speelgoed te geven.

Z'n kofferbak ligt nu vol met thermisch
ondergoed en thermosokken.

Mijn spullen kunnen er niet meer bij.

Of het nu om hondensterilisatie gaat...

CAMPAGNE 'DIERENVRIENDEN'

Ik zit hier al drie maanden vast.
Dat is 15 dagen in mensentijd.

...of om tieners, hij komt.

U luistert niet naar hen.
Zij hebben de oplossing.

MIDDELBARE SCHOOL SYLMAR
ANTIGEWELDMEETING

- Wat betekent Pacoima voor jou?
- Alles. Familie...

Hallo, schat.
Dat is Chubby's vrouw. Ze is geweldig.

Wauw. Vroeger was niemand blij
als Danny bij ze was,

maar nu wel.

Vroeger werd ik niet eens binnengelaten
en hielden agenten me altijd aan.

"Tegen de muur.
We weten dat je iets bij je hebt."

Ze doorzochten de auto
en vonden meestal ook wat.

Vaak hadden ze hun wapens getrokken.
Dat is nu wel anders.

Ik ben bevriend met agenten.

Ze begonnen aan een muurschildering
van hem hier in de straat.

Ik zei: "Zie je nou.
In Hollywood krijg je een ster.

In Pacoima krijg je een
muurschildering."

Dat vond hij leuk.

Hij heeft die muur vast bespoten ooit
en nu staat z'n portret erop.

De stad die hij vroeger onveilig maakte,
eert hem nu hiermee

vanwege als het goede
dat hij heeft gedaan.

Dit is de man wiens moeder

de hordeur op slot hield
toen hij weer vrij was.

Ik denk niet dat hij zo'n eerbetoon
hier ooit had verwacht.

Ondanks het leven dat hij heeft geleid,
is hij volledig veranderd.

Dit is wie hij nu is
en waar hij nu voor staat.

Die muurschildering staat niet alleen
voor hem, maar voor veel latino's,

die ook hun leven hebben gebeterd.

Het geeft hoop.

Het idee
dat je geen product hoeft te zijn

van alles wat ik nu ben.

Ik kan me ontwikkelen.

Ik kan veranderen.

Ik mag dromen. Dat is goed.

En dat is wat iedereen
die het getto ontvlucht

en beroemd wordt,
doet voor z'n mensen.

Hij weet nu precies
wat voor mens hij is.

Boks.

Wauw.

Geweldig, al die gezinnen.

Dat bedoelde ik.
Ouders die de tijd hebben.

Deze ouders maken tijd.

Dat is het belangrijkste
in het leven van kinderen.

Het is voor ons niet vanzelfsprekend
dat we dit leven leiden.

Als we onze kennis
niet doorgeven aan anderen

zodat zij het weer kunnen doorgeven,

wat heeft het dan voor zin?

Ze hadden die vent makkelijk
kunnen afschrijven

die een bewaker bekogelde
met een steen in 1968.

Hij was van z'n 12e
verslaafd aan heroïne.

Hij heeft ontelbaar veel
overvallen gepleegd.

Ze hadden hem kunnen afschrijven.

Dat is waar Danny voor staat.

Hij staat voor wat er gebeurt
als je je openstelt

en liefde haat laat overwinnen.

Het is dat schaakstuk
dat begint als pion

en de andere kant
van het schaakbord bereikt

en kan kiezen welk stuk hij wil zijn.

Mijn opa, Dionisio Trejo, zou zeggen:
"Hij heeft het eindelijk gemaakt."

Hij is m'n idool. Ik kijk tegen hem op.
Ik wil later net zo worden als hij.

Mensen hebben altijd wel een oordeel
over beroemdheden.

Ik ben er trots op dat hij m'n vader is.

Of je zet door

en krijgt een beter leven
of je gaat dood,

wordt gek of gaat de bak in.

Ik kies voor een beter leven
en mijn leven is een droom.

Wauw.

Ondertitels: BTI Studios
Vertaald door: Erik Brommeijer