All language subtitles for la casa dalle finestre che ridono - pl

DOM O ŚMIEJĄCYCH SIĘ OKNACH

Moje kolory... Należą do mnie.../

Niechaj biegną w moich żyłach./

Są miękkie... miękkie.../

Moje kolory są miękkie/
jak spadający liść./

Gorące jak świeża krew/

spływająca po moich ramionach./

Moje kolory... rzucają mnie/

w ciemność./

Moje kolory/

zatapiają mnie w żółci zgnilizny./

Moje kolory/

płyną w moich żyłach./

Moje kolory/

w moich żyłach/

płyną tworząc/

sadystyczne piękno/

Boże... Moje kolory/
namalują dokładnie śmierć./

Śmierć, czystość, śmierć.../
Oczyszczenie... Jestem zdany/

na ich łaskę. Moje kolory.../
żółć miękko kapiąca/

z oczu. Czystość./
Czystość śmierci. Moje kolory./

Dzień dobry. Nazywam się Solmi.

Miło pana poznać.

Może zamiast moich,
weźcie bagaże tamtej pani.

Ponoć dzisiejsze kobiety
nie potrzebują męskiej pomocy.

A poza tym, witamy w naszej
mieścinie. Coppola! Bagaże.

To ja ci wysłałem propozycję pracy.
Chcę, żebyś

odrestaurował fresk,
przedstawiający św. Sebastiana.

Pójdziemy od razu do kościoła

żebyś mógł go obejrzeć.
To turystyczna miejscowość.

Gazety coraz gorzej o nas piszą.

Trzeba coś zrobić,
żeby przyciągnąć więcej turystów.

Do kościoła!

Jestem pewien, że spiszesz się na medal.

- Mam nadzieję.
- Autor oryginału

Legnani, zmarł niedawno,

i nie skończył pracy.
Niech przynajmniej ten obraz

go upamiętnia.
- Rozumiem.

To był świetny malarz,
ale bardzo cierpiał.

Niespokojna dusza.

I te kobiety...
Śmierć była nieunikniona.

Hej! Co ty, śpisz?

Nie, bynajmniej.

Freskiem opiekuje się
miejscowy proboszcz.

Zapoznam was.
To dobry człowiek. Polubisz go.

Odkąd zbudowano ten kościół,
był on niszczony i odbudowywany 6 razy.

Nieraz zapowiadałem,
że stąd odejdę,

ale zostałem.

Solmi mi mówił,
że zrobiłeś tu wiele dobrego.

Dziękuję, to miłe z jego strony.
Tak, ten kościół

to była jedna wielka ruina!
Śmietnik!

Walały się tu nawet szkielety
ludzi pochowanych

dawnymi laty.
Trzeba było zrobić porządek.

Gdy już wszystko było wysprzątane,
wynająłem znanego w okolicy artystę, Legnaniego

by namalował wielki fresk
przedstawiający św. Sebastiana.

Ale wynikły pewne problemy,
i malowidło

pozostało nieskończone.
To ten obraz. Co o nim myślisz?

Jestem pod wrażeniem!
Człowiek, który go namalował

musiał być wielkim artystą.
Zapiera dech.

Jest naprawdę wspaniały.

Niestety, Legnani miał problem.
Był strasznym dziwakiem.

Nie potrafił nawet
sam się ubrać.

Myślami był ciągle gdzie indziej.

Bóg dał mu wspaniały talent,
a on go zmarnował.

Mówiono, że zwariował.
Może i tak było.

- Zaczynasz już teraz?
- Nie, tylko coś sprawdzam.

W takim razie
pójdę coś zjeść.

Nie jadłem od wczoraj

i padam z głodu.

Mam nadzieję,
że tchniesz w ten fresk piękno.

Powodzenia.

Niektórzy ludzie są chamscy z natury.
Hałasują bez przerwy.

- Weź to.
- Dziękuję.

Otwarte.

Telefon do pana.

- Tam.
- Dziękuję.

- Halo?
- Wynoś się./

- Przyjechałeś do fresku.../
- Słucham?

- Z kim rozmawiam?
- Nie dotykaj tego obrazu!/

- Witam, wspaniale pani wygląda.
Jak samopoczucie?

W porządku.

Pański ser.
Może kawy?

Dziękuję.

Cześć. Czy to ciebie
widziałam dzisiaj w hotelu?

Zdaje się, że dopiero się wprowadziłeś.

- Jesteś zajęty?
- Właściwie to nie.

Usiądź.

- To krzesło jest już zajęte.
- Antonio!

- Wybacz nam.
- Usiądę obok.

Co ty tu robisz?

Przyjechałem tu, by dobrze zjeść.

Nie spodziewałem się, że spotkam cię

na takim wygwizdowie.

- Nadal prowadzisz badania?
- W tym momencie...

Myślisz, że zgłupiałem?
Rozejrzyj się.

Coś dziwnego dzieje się
w tym miasteczku.

- Zerwałeś z Marcellą?
- Tą starą kurwą?

Nie mów tak do niego.

Znasz ją?

Tak. Jest nauczycielką,
a rżnęła ją cała wieś.

Gdybyś chciał ją zaliczyć,
nie zapomnij kondoma.

- Spotkałeś się już z Solmim?
- Tak, dziś rano.

- Węc pewnie widziałeś fresk.
- Widziałem.

Nie mów nikomu.

Uwierz w to, co ci powiem.

Bo opowiem ci dziwną historię.

Czy mogę tobie ufać, Stefano?

- Dobrze się czujesz?
- Doskonale.

Muszę lecieć.

Postanowiłem, że powiem
ci innym razem.

Mam nadzieję, że wszystko się ułoży.

Twój przyjaciel chyba za dużo wypił.

Miły pokój.
Twój?

Nie. Jest własnością szkoły.

Antonio mówił, że jesteś nauczycielką.
Czy to prawda?

- Tak, to prawda.
- Kogo nauczasz?

Dzieci...
A myślałeś, że kogo?

- Nie wiem
- Ile cukru?

- Odrobinę, dzięki...
- Uważaj. Gorące.

Nie rozlej.
Właśnie wyprałam pościel.

Przy tobie czuję się młodsza.

Pozwól, że coś ci powiem.
Masz smutną twarz.

Nie gniewaj się.

Czuję, że się starzeję.
A to nie jest miłe uczucie.

Wróć, gdybyś się poczuł samotny.
Znasz drogę.

Będę czekała. Tylko nie przychodź rano,
bo jestem w szkole.

Będę pamiętał.

Żebyś mógł zrozumieć,
co ci chcę powiedzieć

muszę cię zabrać w pewne miejsce.

Do domu z dziwnymi oknami.

Opowiadasz mi tę historię od wczoraj.
Skończysz wreszcie?

Czy będziesz strugał wariata?

Wiesz, jak go nazywają?

- Malarz agonii.
- Wiem o tym.

Nie wiesz dlaczego.

Ten człowiek żył dla śmierci.

Podpłyń tu, Foresti!

Trzymaj, doktorze.

Dzięki. Do jutra.

Antonio, co to za historia
z tą agonią?

Dzień dobry, doktorze.
Towar, który zamówiłeś

niedługo przybędzie.

Nie ma pospiechu.

Nie potrzebuję tego aż tak bardzo.

Mówiłem ci, że to nie jest pilne.

Wiesz co?
Też powinienem zacząć pracować.

Na razie.

- Nie przeszkadza ci, że pójdę z tobą?
- Nie, dlaczego?

- O czym rozmawialiście?
- O niczym ważnym.

O malarzu i trochę o śmierci.

Ciekawego masz przyjaciela.

Ktoś groził mi przez telefon.
Próbował mnie wystraszyć.

- Kto to mógł być?
- Niektórzy zabawiają się telefonem

i ładują się w kłopoty.
Od czasu do czasu policja aresztuje

takiego biedaka

ale to i tak nie pomaga.

Kto tu położył te kwiaty?

Nie wiem. A co?
Nie podobają się?

- A więc to tak!
- Zostaw mnie!

Już mnie nie bij!

- Przestań!

- Wszystko zniszczycie!
- Przestań!

Nie bij mnie już!

Przestań. Słyszysz?

I nie mów do mnie w ten sposób.

Idź do domu. Wynocha!

Mogę dostać papierosa?

I po kłopocie.

- Dziękuję, panie marszałku.
- Dobranoc.

Przepraszam za kłopot.

To jedyna restauracja

w miasteczku. A tak wogóle

- ...jak panu smakuje nasze jedzenie?
- Wyśmienite.

- Wprawdzie mamy kłopoty...
- Kuchnia jest bardzo dobra.

Dobrze wiedzieć, że te kłopoty
nie odbijają się na niej.

Bardzo się staram,
no i jeszcze jest Solmi.

Dużo nam pomógł.

Wiele zrobił
dla tego miasteczka.

Odważny człowiek.

Może niezbyt wysoki, ale za to wielki.
Dzięki niemu mieszkańcy

jednoczą się i godziwie żyją.

Jestem pewien, że spodobają
ci się te obrazy.

Tak jak tamten w kościele.

Namalował je ten sam artysta.

Są największym skarbem tego miasta.

Moja żona. Wszystko w tym domu
należy do niej.

Ale jak ona cierpi!
Jest bardzo chora.

Obecnie mieszka na górze. To jej dom.
Wszystko tutaj...

Jest obecna we wszystkim. Zawsze.
A to jej ulubiony obraz.

- Mogę?
- Tak.

To było pierwsze dzieło Legnaniego.

Moja żona pozowała.

Zdumiewające... te szczegóły!
Prezent od Malarza Agonii.

Biedny człowiek.

Nigdy nie miał szczęścia do kobiet.

Był przez nie opętany...

Jego życiowy problem.

Może to dlatego,
że nie znał swojej matki?

Aż pewnego dnia rozebrał się

i zaczął malować własne ciało.

Halo. Kto mówi?

Chwileczkę... To do ciebie.

- Halo?
- Nie wymawiaj mojego imienia!

Musimy porozmawiać.
Muszę ci opowiedzieć

dalszy ciąg tej strasznej historii...
Jestem w tym hotelu.

Ktoś go wypchnął przez okno.

Lekarza!

Nie trzeba. Nie żyje.

To niemożliwe!

Boże.

Posłuchaj,
wiem jak się czujesz.

Był twoim przyjacielem.

Jestem pewien, że ktoś go wypchnął.
Widziałem cień...

Poza tym... po co miałby
popełniać samobójstwo?

Ale nie mamy motywu.
Nie ma więc powodu myśleć

że ktoś go zabił.
Nie ma żadnych dowodów.

Kto mógł chcieć jego śmierci?

Był samotnikiem. Nieszczęsny.

Nie pozostaje nam nic innego

tylko się napić.

Wszystkie młode kobiety stąd wyjechały.

Twój przyjaciel był samotny.

Bardzo samotny.

Halo? Tak... To do pana.
Telefon jest pod ścianą, o tam...

Halo?

Odejdź./
Zostaw ten fresk w spokoju./

Jeśli myślisz, że wystraszysz mnie
wydzwaniając

to jesteś w błędzie.

- Wyjedź! Wynoś się!/
- Nie wyniosę się. Jasne?

Pan wybaczy.
Jeden z naszych najlepszych klientów,

spoza miasta,
przyjechał dziś rano.

- Oddaliśmy mu pański pokój.
- Co proszę?

Ten człowiek zatrzymał się w hotelu.

Nie mieliśmy wolnego pokoju,
więc daliśmy mu pański.

Tak nam przykro...

Podoba ci się?

Zostało mi trochę

z wyprawy na ryby.

Chcesz?

Wiesz, jest ich
tu od groma.

Są takie fajne.

- Co jest w tym pudełku?
- Co?

Tajemnica.

Idziemy!
Idziesz czy zostajesz?

Ruszaj się!

Ładnie śpiewam?
Potrafisz tak?

Idziesz?

Pospiesz się!

Naprawdę chcesz tu zostać?

Chodź. Zostaw rower.

- Do kogo to wszystko należy?
- To nie ważne.

Chodź. Tędy.

Tędy.

To ty?

- Jest tu coś do jedzenia?
- Nic nie ma.

Co zrobiłeś z pieniędzmi,
które ci dałam. Złodziej!

Nie smakuje ci to, co ci przynoszę?
Więc idź do restauracji, królewno.

Dlaczego tak mnie karzesz?

- Kto to jest?
- Dzień dobry.

To miły pan.
Zamieszka tutaj

przez pewien czas...
Aż znajdzie sobie inny dom.

Minęło wiele czasu
odkąd ostatnio przyjmowałam gości.

Żyję sama dla siebie.
Ta cisza jest nie do zniesienia.

Gdzie ten człowiek,
który zajął mój pokój?

- Kto?
- Ten nowy klient.

Nie ma żadnego nowego klienta.
Kto by chciał przyjeżdżać do tej dziury?

Kto tam? Ach, to ty...

Nie chciałem przeszkadzać.
Myślalem, że pani śpi.

Śpię? Ja? Nie zupełnie.

Jak kobieta
tak obolała jak ja... mogłaby spać?

Mogę panią o coś zapytać?
Słyszała pani w nocy hałasy?

- Hałasy?
- Tak.

- Ostatniej nocy?
- Tak, hałasy.

Jedyną osobą, która mogłaby
tu hałasować, jestem ja.

A nie jestem w aż tak dobrej formie,
żeby chodzić po domu.

Nie uważam, żeby była pani w bardzo złej formie.

Chodź, młody człowieku.
Stań przy mnie.

Dawno z nikim nie rozmawiałam.

Jestem szczęśliwa, że ktoś się o mnie troszczy.

Jaka jest pogoda?
Ładnie na zewnątrz?

Tak. Piękny dzień.

Będziesz mnie odwiedzał częściej, prawda?

- Obiecuję.
- Do widzenia, młody człowieku.

Jest tam kto?

Moje kolory. Należą do mnie./

Niechaj biegną w moich żyłach/

Są miękkie... miękkie./

Miękkie jak spadający liść./

Gorące jak świeża krew/

spływająca po moich ramionach./

Moje kolory.../

...rzucają mnie w ciemność./

Moje kolory.../

...zanurzają mnie w żółci zgnilizny./

Moje kolory... płyną/
w moich żyłach./

płyną,/
tworząc sadystyczne piękno./

O Boże, mój Boże, moje kolory.../

namalują dokładnie śmierć./

Śmierć, Czystość, Śmierć.../
Oczyszczenie... Jestem zdany.../

...na ich łaskę. Moje kolory./
Żółć... miękko... cieknąca.../

z oczu... Czystość śmierci.../

Moje kolory... uszlachetniają śmierć/
w moich żyłach./

Otwórzcie!

Czy ktoś jest w domu?

Tak?

Przepraszam, muszę pomówić
z kobietą, która tu mieszka.

Już jej nie ma.
Wiesz, która jest godzina?

Proszę wybaczyć.

Wyjechała trzy dni temu.
Zastępuję ją w szkole.

Została oddelegowana
w inne miejsce... Wejdzie pan?

Przepraszam... ale spałam.
Stąd niedbały wygląd.

Proszę wejść.

Zamówiłam jedzenie
w bufecie na dole

ale chyba nie mogę jeść ślimaków.

Są żywe!
Nie miałam sumienia ich zabijać.

Umie je pan przyrządzać?

Nie sądzę.
Ale myślę, że mógłbym je jeść.

- Jak masz na imię?
- Francesca.

Cóż, chyba wrócę do łóżka.

Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.

Wiesz, co włożyłem
twojemu przyjacielowi do trumny?

Żywe zwierzę.
Dotrzyma mu towarzystwa.

Zastanawiają mnie
te dwie kobiety na obrazie.

Wyglądają, jakby cierpienie św. Sebastiana
sprawiało im radość.

Może nawet aż za bardzo.
Co o tym myślisz?

Myślę, że niewłaściwie oceniamy artystów.

Co mógł myśleć malarz,
gdy przedstawiał

agonię świętego?
Wszyscy mówią, że artysta

to wrażliwy geniusz,
a tymczasem co on robi?

Maluje śmierć człowieka...
bez cienia współczucia.

Dobre miejsce na wędkowanie.
Rybki są bardzo głodne.

Czy według ciebie
coś się tu w ostatnich dniach zmieniło?

Miasteczko ucierpiało wskutek wojny.
Wszyscy pracowali.

Odbudowali je w nadziei i pokorze.

Opowiedz mi o kobiecie,
tej z domu, w którym teraz mieszkam.

- O tej sparaliżowanej?
- Tak.

Nie widuję jej często.

Należy do tych, którzy
nie zapraszają mnie do siebie.

Od lat nie wstała z łóżka.

Ludzie mówią, że cierpi na chorobę weneryczną.

Ale nie jestem pewien.
Ona nie chodzi do spowiedzi.

Przyjaźniła się z malarzem Legnanim?

Błagam, nie psujmy dnia
rozmową na ten temat.

Bo mówiąc o tym,
jeszcze wystraszymy ryby.

- Nie mówiłeś, że słuchasz "Złotych Przebojów".
- Nie sądziłem, że wpadniesz.

A jednak wpadłam.
Czekałam na ciebie.

Jestem tu od dwóch godzin...
Włączyłam to z ciekawości.

- Kim jest ten facet, który tak dziwnie gada?
- Nie mam pojęcia.

- Dlaczego mieszkasz tutaj?
- Proboszcz wskazał mi to miejsce.

Jesteś sam?

Nie. Na górze jest starsza kobieta.
Przykuta do łóżka.

Nie mogę przestać palić.
To mnie uspokaja.

Dalej chcesz się nauczyć gotować?

- Ślimaki?
- Nie. Coś znacznie lepszego.

- Umiesz nakryć do stołu?
- Pewnie.

W szufladzie znajdziesz wszystko
co potrzeba.

- Będę w kuchni.
- Dobra.

Znalazłem książkę w bibliteczce
starszej pani.

"Potrawy na kolację przy świecach".

Co sądzisz o tej nauczycielce,
którą zastępuję?

- Podobała ci się?
- Słucham?

- Masz zapalniczkę?
- Na szafce.

Kochałeś się z nią?
Milczysz, a to świadczy, że tak.

Zerwaliśmy.

B. L.

Czyja to zapalniczka?
Znasz malarza o nazwisku Legnani?

Nie, to prezent.
Zapalniczka od przyjaciela.

Ale ponuro... Mrok
jest romantyczny. Prawda?

Spożywając tę potrawę,
dama i jej rycerz

poczują, jak miłość okala ich dusze
i jak płonie pożądanie.

Dużo masz bagaży?

Jedną walizkę.

Możesz ją tu przynieść.

Hej! Co ty tam robisz?

Czy to tutaj mieszkał Legnani?

- Kto?
- Malarz.

Mógłbyś mnie podwieźć do domu?

Jasne. Chodź.

Wskakuj... Siadaj z przodu.

- Pod sam dom?
- Nie chciałbyś skoczyć na jednego?

Nie. To mi nie służy.
Mówią, że powinienem

się ograniczyć do soczków.
Nie wolno mi pić alkoholu.

Dzięki.
Następnym razem ja stawiam.

Po prostu opowiedz mi o Legnanim.

- Teraz?
- Tak.

Ten malarz... wyjechał
do Brazylii z matką

i dwiema siostrami,
w poszukiwaniu szczęścia.

Gdy wrócili,

byli znacznie bogatsi
niż przed wyjazdem,

ale matka nie żyła.

Wrócili i zbudowali
ten mały domek, który widziałeś.

Przepraszam.

- Jak im się żyło?
- Co?

- Jak żyli?
- On był biedny...

Pożyczał od wszystkich pieniądze.
Chociaż miał fortunę,

tak naprawdę nie miał nic.
Jego siostry trzymały łapy na kasie.

Znałem go, wiesz?

Miałem 7 albo 8 lat.

Moja matka była ciężko chora. Umierała.
Przyszedł ją narysować.

Nazywaliśmy go Malarzem Agonii.
Lubił malować

umierających ludzi.

Był lekko stuknięty.

To samo można powiedzieć

o jego siostrach.

Malując śmierć

próbował panować nad naturą,

stawiać czoła smierci.

Miał chyzia na punkcie śmierci.
I umierających.

Pamiętasz jego głos?

Potrafiłbyś go rozpoznać?

To ten rodzaj głosu,

którego się nie zapomina.

Gadał jak opętany.
Jak karabin maszynowy.

Nagle przerywał i zaczynał śpiewać.

- Czubek.
- Zaczekaj.

Naprawdę był stuknięty,
a wszystko przez te swoje siostry.

- Podłącz to.
- Gotowe.

Posłuchaj tego.

Czego?

- Ruszałaś to?
- Od poprzedniej nocy, ani razu.

Ta taśma była dla mnie ważna,
kretynko!

O co ci chodzi?
Nie dotykałam jej!

Przepraszam.

Zaraz wracam.

Francesca!

Coppola?

Nie śpisz już?

Trochę spałam,

ale miałam zły sen.

Przepraszam.

Wiesz, boję się.

Ja również, ale w moim
wypadku jest inaczej.

Bardziej się boję, kiedy śpię.

Dużo tu rupieci.
Są bardzo ciężkie.

- Wszystko spakowane?
- Tak, tylko znieś to na dół.

Niesamowite. Spójrz, kochanie...

"Aby mógł lepiej poznać
modeli, których ostatnie tchnienie

zamierzał uchwycić,
jego siostry zapoznawały go wcześniej

z ofiarami jego sztuki..."
Siostry!

"U aptekarza zaopatrywały się w formalinę,
w której Legniani

przetrzymywał zwłoki swojej zmarłej matki".

Pisze o komunii

...i ofiarach z ludzi.

O możliwości

komunikowania się ze zmarłymi

podczas rytualnego tworzenia dzieła sztuki.

Przestań!

Wystaczy!

Zaczynam już...
Nie mów już o tym.

Dłużej tu nie wytrzymam.
Chcę stąd wyjechać.

Rio de Janeiro.

Zdjęcie z Rio de Janerio.

Co? Powiedz, co na nim jest?

Zapewne klucz do wyjaśnienia
tego całego szaleństwa.

Kto to jest?

- To one.
- One?

- Muszę wyjść.
- Weź mnie ze sobą.

Nie, zostań tu. Odpocznij sobie.
I nikomu nie otwieraj.

Piękne kwiaty,

piękne kwiaty w ogrodzie,

tak bardzo je kocham.

Piękne kwiaty,

Piękne kwiaty
w moim ogrodzie,

wyrosły pod niebiosa.

Jeszcze dzisiaj/
siostry popełniają morderstwa myśląc o sztuce./

- O co tu chodzi?
- Kto tam jest?

Ach, to ty.
Co tutaj robisz?

To one! Posłuchaj,
to siostry malarza są...

...tymi oprawcami z fresku!
Spójrz na to!

Rzeczywiście, wyglądają identycznie.
Gdzie znalazłeś to zdjęcie?

Zaczynam rozumieć,
co odkrył mój przyjaciel

- ...zanim umarł.
- Nie wiem

- ...czemu jesteś tym tak podniecony?
- Bo to mnie dręczy.

Obraz...

...śmierć Antonia...
To wszystko jest dziwne, nie uważasz?

Owszem, wierzę ci,
co nie znaczy od razu, że masz rację.

Patrząc na ten krzyż
mam poważne wątpliwości.

- Ty też się boisz?
- Tak.

Bóg nie obdarzył mnie odwagą.
Przyznaję to...

Ta krucjata prowadzi cię na złą drogę.
Obiecaj, że jej zaprzestaniesz.

Dlaczego?

Wielu tobie podobnych
klękało przy moim konfesjonale.

Wiesz, że twoja gospodyni-staruszka
jest umierająca?

Odwiedziłem ją.
Dałem jej ostatnie namaszczenie.

Pokaż.

Tak, to napewno one.

Ale powiedz mi, gdzie
znalazłeś to zdjęcie?

Nie wierzę, że te dwie
tak po prostu

je tobie dały.
Nigdy wcześniej go nie widziałem.

Tak, wiem.

Więc, co zamierzasz z tym zrobić?
Sądzę, że psychopatia

jest zaraźliwa.

Moja żona za młodu była piękną kobietą.

Zadurzyła się w Legnanim,

ale on tylko gadał o tym,
co robił ze swoimi dwiema siostrami.

Mały smutny domek
nieopodal torów kolejowych.

Wprowadzili się tam po powrocie z Brazylii,

skąd przywieźli wiarę w tę bestialską,
dziką religię.

Pewnej nocy, po pracy nad freskiem,
Legnani zdecydował

że skończy z tym wszystkim.
Ilekroć malował, wpadał w szał...

...obłęd porwał jego duszę w odmęty.

Nie odróżniał już fikcji od rzeczywistości.

Krew i barwy mieszały się
w jego udręczonym mózgu.

Siostry go odepchnęły...
Wreszcie skończył na dobre.

Zmusił je, by patrzyły
jak polewa swoje ciało alkoholem

i podpala.

Pobiegł do lasu,
nigdy nie znaleziono ciała.

- Mówiłem ci: "przypuszczalnie zmarł".
- Jak to "przypuszczalnie"?

Ile razy mam ci powtarzać?

Tak jest napisane: "przypuszczalnie zmarł".

4 czerwca 1931 roku napisano,
że "przypuszczalnie", a nie że "stwierdzono" zgon.

Rozumiesz? Przypuszczalnie.

Podpalił się.

Uciekł. Kropka.

- Powtórzyć jeszcze raz?
- Nie...

Przypuszczalnie zmarł.
Więc możliwe, że ciągle żyje.

Co takiego? Ze spalonym ciałem?

Kogoś takiego nie byłoby
trudno zauważyć.

Na jutro będę potrzebował
trzech kopii tego zaświadczenia.

Sprawdź w głównych aktach.

Ile razy mam powtarzać?
To nie jest mój obowiązek.

A ty chyba jeszcze nie skończyłeś
z tym freskiem w kościele, prawda?

- Nie, skąd wiesz?
- Bo ktoś go zniszczył.

Wiesz, kto to zrobił?

Nic mi o tym nie wiadomo.
Ktoś, napewno.

Może Duch Święty.

Ty biedny sukinsynu.

Chyba powinniśmy wezwać
prawdziwego specjalistę.

Zjeżdżaj, debilu.

Kto tam?

Kto tam?

Francesca!

Gdzie jesteś?

Ach, tu jesteś.

- Przyszedłem godzinę temu.
- Musiałam zadzwonić.

- Do kogo? Znam go?
- Nie, nie znasz.

Dzwoniłam do biura w Rzymie.

Zrezygnowałam z pracy nauczycielki.

- Nie chcesz tu zostać?
- Nie.

Stefano, wiesz,
jak nienawidzę tego miejsca.

Nienawidzę atmosfery tego domu.

Chcę uciec.

W każdej chwili może
wydarzyć się coś złego.

Mówiłeś, że zawsze będziemy razem.

A nigdy cię nie ma.
Czuję się taka samotna.

I bardzo się boję.

Rozumiesz?

Chcesz mnie zostawić?

Nie, nie chcę cię zostawić.

Jutro rano odjeżdża pociąg.

...o dziewiątej... Pojedziemy nim.

Tylko już nie płacz.

Dlaczego mnie nie obudziłeś?
Wracasz do kościola?

Obiecałeś, że wyjedziemy.

Okłamałeś mnie.

Nie okłamałem. Mamy dużo czasu.

Muszę załatwić parę spraw.
Możesz na mnie liczyć.

Porzucę dla ciebie wszystko.

Skarbie.

Jest tam ktoś?

Witam pana.

Chciałem zwrócić rower.
Stoi na zewnątrz.

- Więc wyjeżdżasz.
- Tak, wyjeżdżam.

- Mogę cię o coś zapytać?
- Pewnie.

- Sprzedajesz kwas solny?
- Oczywiście. Chcesz kupić?

Kto go ostatnio kupował?

Został użyty do zniszczenia
fresku w kościele.

Wielu ludzi z miasta go kupuje.

...Kto wie?

Nie zapisujesz ich nazwisk?

Po co? Wszystkich znam.

Każdy kupuje kwas solny.
Służy do czyszczenia.

Sprzedaję go wszystkim.

Podwieź mnie do domu.
Muszę zabrać Francescę.

- Proszę wybaczyć.
- Poniżyli mnie.

Kto?

Oni wszyscy.

Bali się, że zacznę gadać,

więc ona wpadła na pomysł,

że zamknie mi gębę alkoholem.

Ale nigdy więcej! Nie będę już pił!

Siostry ciągle tu są.

Żywe.

Zbliż się. Posłuchaj.
Jestem jedynym żywym,

który widział je w akcji.
To było straszne.

- Co masz na myśli?
- Próbowały mnie dopaść,

ale uciekłem.

Za małolata
chodziłem z nimi do szkoły.

Wszyscy uważali mnie za głupka

ponieważ nie chodziłem do kościoła.
Ale miałem swoje powody.

Wiedziałem, co się tam działo. Wiedziałem
o niebezpieczeństwie. Nie chciałem...

tam umrzeć. Inni odwracali wzrok.
Mieli to gdzieś. Ale ja...

Coppola żyje!
Dlaczego ciągle żyję?

Bo miałem gdzieś, co mówią inni.

- Masz mnie za parszywca?
- Nie.

- Naprawdę?
- Naprawdę.

Tutaj ściany mają uszy.

Wiem. Mój przyjaciel stracił przez to życie.

Poważnie?

Nie wiem nic o twoim przyjacielu,

ale wiem,

że jesteś odważnym człowiekiem.

A w takim miejscu jak to,
odważni ludzie

gubią głowy.

Chodź ze mną! Szybko!

To ty, skarbie?

To tutaj.

Dziwny dom.

Wielu ludzi zniknęło tutaj
bez śladu.

Po co mnie tu przywiozłeś?

Ci zaginieni ludzie...
Są tu wszyscy. Pogrzebani.

Na przykład ten.

Kiedyś myślałem,
że sam skończę na dnie tej dziury.

Stefano?

Stefano?

Nie spodziewałaś się, co?

Opiekujesz się dziećmi?
Mną też się zaopiekuj.

No co? Chyba się mnie nie boisz.

- Nikt się nie boi biednego Lidio.
- Nie!

Podobam ci się, co?
Czuję, że wiele się od siebie nauczymy.

Twoje cialo doprowadza mnie do szału.
Nie chcesz mnie?

No bądź grzeczna.
Nie opieraj się. Jestem silniejszy.

Przestań!

Nie walcz ze mną, kurewko.

- Zamknij buzię.
- Przestań!

Obudzisz starszą panią.

- Zamknij się! Bądź uległa.
- Nie! Nie!

Pokażę ci dom z dziwnymi oknami.../
Uśmiechniętymi oknami./

Idź po Francescę.
Zaczekam na ciebie.

Stefano, nie bądź tam długo.

Pospiesz się!

Francesca!

Francesca, jesteś gotowa?

Francesca, jesteś w domu?

Widziała pani...?

Francesca!

Nie!

Francesca!

Coppola!

To tutaj.

Za mną. Tędy.

Wiem, dokąd ją zabrali.

- Dokladnie w tym miejscu.
- Szybko. Kopać!

Papierosa?

Co teraz, szefie? Dalej kopiemy?

Pewnie zaskoczy cię to, co powiem,
ale tutaj nic nie ma.

Musi coś być.

Widziałem kości, krew...

Kto ci to pokazał?
Kto cię tu przyprowadził?

Coppola, szofer pana Solmiego.

- Coppola? Jesteś pewien?
- Tak.

I wszystko jasne, idziemy.
Coppola to zapijaczony dureń.

Wystrychnął cię na dudka.

Pociesz się, że nie ciebie pierwszego.

Ej, wy!
Gdzeiście go znaleźli?

W wąwozie obok kościoła.

Obejrzyj go sobie.

- Jest ciężki jak byk.
- Pomóż mi z nim.

Więcej w nim pewnie alkoholu niż wody.

Co to za blizny?
Nigdy przedtem ich nie widziałem.

To z wojny.
Wszedł na minę.

Boże, wygląda okropnie.

Zabierzcie ciało do kostnicy.

Ruszać się, chłopcy.

Wie ktoś, co on
robił przez cały dzień?

Nie, nie wrócił do domu na weekend.

Ach tak, sprawdźcie to.

Ty. Nie chcę, żebyś gdzieś szedł.
Zostaniesz ze mną.

Albo inaczej. Przyjdź jutro do mojego biura.

Zrozumiałeś?

Zrozumiałem.

Chodźmy stąd.
Zabiorę cię do hotelu.

- Najpierw muszę ich znleźć.
- Wszystko w swoim czasie. Idziemy.

Tak? Chwileczkę.

- Jest pan proszony do telefonu.
- Przez kogo?

Nie wiem.

-Halo?
- Cześć.../

...To ja, Francesca./

Przyjdź! Czekam na ciebie/

w domu./

Najdroższy.../

Tak się boję./

Czekam na ciebie w domu./

Przyjdź jak najszybciej./
Pospiesz się./

Ty draniu!
Jak ci nie wstyd?

Chodź, podejdź bliżej.

Coś ci pokażę.

Spójrz. To mój mały braciszek.

Niedługo do nas wróci.

Ciągle przyprowadzamy mu nowych modeli.

Żył dzięki śmierci innych ludzi.

Podejdź tu.

Jesteś przyjacielem
naszego małego braciszka,

prawda?

Moje kolory... z moich żył.../

Czystość, Śmierć.../

Wiesz, w czym go trzymamy?
W formalinie.

Lidio codzień przynosił nam
świeże zapasy formaliny.

Ale już nie przyniesie,
a wszystko przez twoją przyjaciółkę.

Zgwałcił ją i zabił.
Miałyśmy wobec niej plany,

ale on wszystko popsuł.
Musieliśmy ją kimś zastąpić.

Podejdź, nie bój się.

Wygląda teraz jak
ten człowiek z fresku. Prawda?

Brawo! Trafiłaś za pierwszym razem!

Trzymać go!

Jest zbyt ruchliwy.

Przetnij mu drogę!

Na pewno ukrył się w krzakach.

W ten sposób go nie znajdziemy.

Nie może być daleko.

Jutro wrócimy po jego ciało.

Będzie nasz.

Proszę...

Panie marszałku.

Solmi!

Łącz mnie z policją.

Otwórz.

Na Boga, Stefano.
Co się stało?

W tobie jedyna nadzieja.

Wiem, co się tutaj dzieje.
To one.

Wiem o wszystkim.

Proszę, wezwij doktora.

Siostry malarza...

Siostry Legnianiego
ciągle żyją.

Żyją...

...ciągle żyją...

Jedna z nich jest właścicielką domu.

- Ta sparaliżowana?
- Tak... One żyją.

Tamta druga...
Nie widziałem jej twarzy.

Paskudna rana.
Można ci teraz namalować portret.

Legnani zrobiłby z tego arcydzieło.

Ty jesteś...

Piękne kwiaty,

piękne kwiaty
w moim ogrodzie...

Laura, chodź coś zobaczysz.

Napisy wykonał Król Zombich
(kombi7@gazeta.pl)

>> Napisy pobrane z http://napisy.org <<
>>>>>>>> nowa wizja napisów <<<<<<<<