All language subtitles for manhunt-unabomber.s01e08.720p.hdtv.x264-w4f_pl

Owoc zatrutego drzewa...

Zapominasz o opcji,
gdy wszystkie dowody zostają odrzucone,

a ja odchodzę wolny.

- Jeśli wyjdziesz, stracisz cały szacunek.
- Mówisz o mnie czy o sobie?

HISTORIA OPARTA NA FAKTACH

Cześć, Ted.

Gotowy na swój wielki dzień?

Tak.

Tak.

::PROJECT HAVEN::
prezentuje

MANHUNT: UNABOMBER 1x08
"USA vs. Theodore J. Kaczynski"

Tłumaczenie: diego962
Korekta: peciaq

Zrobiłem nowy szkic
przesłuchania Jima Fitzgeralda.

Pytania są w górnym zeszycie.
Przejrzyjcie zmiany.

Daję wam projekt publicznego
wypatroszenia Jamesa Fitzgeralda.

Owoc zatrutego drzewa.

Jeśli będziecie się trzymać tych pytań,
jego nakaz zostanie odrzucony,

a ja odejdę wolny.

Przejrzyjcie to.

Nie chcesz tego widzieć.

Jestem tutaj,
bo to wszystko nie ma znaczenia.

Może cię tam rozerwać na strzępy,
obsmarować lingwistykę kryminalistyczną,

a ja nadal tu będę.

Sprawdź lewą kieszeń.

Nie możemy chwalić dnia przed zachodem.
Mogą nie odrzucić nakazu,

- a wtedy będzie proces.
- Jasne.

Choć się tego nie spodziewam.

Licz na najlepsze, przygotuj się
na najgorsze. To moja robota.

Przygotujemy się na inne opcje,
na wszelki wypadek.

To wniosek 12.2b.

Pozwoli on nam przedstawić dowody
o twojej przeszłości,

jak to na ciebie wpłynęło.
Coś o eksperymentach Murraya itd.

Jeśli się zgodzisz.

Odkąd cię lepiej poznałam,
całkowicie inaczej cię postrzegam

i chciałabym, by ława
też zobaczyła prawdziwego ciebie.

Jasne.

Masz moją zgodę.

Proszę wstać!

Sprawa numer S96259.

Stany Zjednoczone kontra
Theodore John Kaczynski.

Proszę usiąść.

Zapoznałem się z wnioskiem
obrony o oddalenie dowodów.

Sąd jest gotowy wysłuchać zeznania
agenta specjalnego Jamesa Fitzgeralda.

- Czy świadek jest obecny?
- Tak, wysoki sądzie.

Najpierw chciałbym porozmawiać
prywatnie z obiema stronami.

- Chodzi o wniosek?
- Będzie zeznawać, nie martw się.

Sąd uznaje wniosek obrony
za nieuzasadniony.

Nakaz przeszukania zostaje.

Przesłuchanie agenta Fitzgeralda
nie będzie konieczne.

Wybór łatwy zaczniemy w poniedziałek.

- Wnoszę o ponowne rozważenie.
- Wniosek odrzucony.

Ruszamy dalej.
Sprawa odroczona.

Proszę wstać!

Przykro mi,
zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy.

Co tam się stało, Judy?

To prawy sędzia,
bojący się rozgłosu i utraty kontroli.

Nazwał to polowaniem na czarownice.

Mieliśmy podstawy, walczyliśmy,
ale nakaz pozostanie.

Pieprzona lingwistyka kryminalistyczna.
Nie wiem jak, ale udało ci się.

- Dlaczego odrzucił wniosek?
- Uniknęliśmy kłopotów. Dobra robota.

To wielka wygrana
dla sprawy i dla ciebie.

- Agent Fitzgerald?
- Tak.

Charles Epstein.

Przychodzę na każde posiedzenie.

To dobre wieści.

- Każde posiedzenie.
- I będą na każdym do końca.

Aż sprawiedliwości
nie stanie się zadość.

"Aż sprawiedliwości
nie stanie się zadość".

Sprawiedliwość.
Czemu odrzucili ten wniosek?

Co tam się stało?

O czym rozmawiali prywatnie?

Dlaczego?

Dlaczego Judy Clarke pisałaby
ten wniosek, a potem go sabotowała?

Co się dzieje?

To wniosek obrony
o odrzucenie nakazu.

Spójrz na język.
Idiolekt się zgadza.

Ted sam to wszystko napisał.

Czemu prawnik pozwoliłby napisać
klientowi najważniejszy dokument?

Nie wiem.

Nie ma sensu, co?

Chyba że chcą odwrócić
jego uwagę od prawdziwego planu.

Myślę, że będą chcieli
zrobić z niego osobę niepoczytalną.

Widziałem dziś jedną
z jego ofiar, Epsteina.

Uścisnął mi dłoń.

Ma dwa i pół palca teraz
i będzie je miał do końca życia.

Zachowują się, jakbym wygrał.

Ale to nie koniec.

Dla Epsteina to nie koniec,
póki Ted nie pójdzie siedzieć na zawsze,

nie do jakiegoś psychiatryka,
czekając na zwolnienie z nadzorem.

Ted ma władzę nad nami wszystkimi,
póki nie pójdzie do paki.

Gdy pierwszy raz
spotkałeś się z Tedem,

nie wiedziałam, czy wrócisz.

Czujesz to samo, co Ted.

Złość, urazę, zdradę, że coś
jest nie tak ze światem.

Ale zrobiłeś jedną rzecz,
której Ted nigdy nie zrobi.

Spojrzałeś na Charles Epsteina
jak na bliźniego.

Patrzyłeś na niego z empatią
i poczuciem obowiązku.

Jeśli to cię teraz motywuje,

to jest to naprawdę szlachetne.

Kiedyś myślałem,
że Ted ma wszystkie odpowiedzi.

Ma niektóre odpowiedzi.

Ale nie te,
które się naprawdę liczą.

Jest tylko jedna rzecz
nieuwzględniona w filozofii Teda,

ale jest ona wszystkim.

To, co czułeś,
gdy uścisnąłeś dłoń Epsteinowi.

Takie proste, co?

Od kiedy miłość jest prosta?

A teraz idź.
Wiesz, jak to dokończyć.

Przyszedłeś tu napawać się wygraną?

Bo jestem zajęty.

Chcę ci coś pokazać.

- Gdzie jesteśmy?
- W bazie sił powietrznych.

A to akt desperacji.

Nawet nie wiem...
To ma mnie nastraszyć?

Nie tylko zamykacie mnie,
ale i mój domek?

Nie rozumiesz jednej rzeczy, James.

Wynik procesu jest nieważny.
Sam proces jest wszystkim.

Dostanę największy mikrofon na świecie.

Wcześniej musiałem grozić,
by opublikowano mój manifest.

Teraz będą mnie puszczać
w każdym mieszkaniu w kraju.

Jeśli poślesz mnie do więzienia,

do końca życia
będę składał apelacje.

Ale jeśli dojdzie do najgorszego,
naprawdę najgorszego,

co możesz sobie wyobrazić,

kary śmierci,

obiecuję, że nawet nie mrugnę.

O jednej możliwości
nie pomyślałeś.

Oskarżenie nie wspomniało o domku.
Obrona to zrobiła.

- Dlaczego?
- Dlaczego na to nie wpadłeś?

Dziękuję za tę możliwość, by opowiedzieć
historię mego brata od mojej strony.

Prawdziwa historia Teda Kaczynskiego

to historia niezdiagnozowanej
choroby psychicznej.

Kilka lat temu pokazałem
jego listy psychiatrze,

który uznał, że ma
zaburzenia urojeniowe

i postawił tymczasową
diagnozę schizofrenii.

Formalny opis schizofrenii paranoidalnej
odzwierciedla wiele zachowań,

które zauważyłem u Teda przez lata,

zwłaszcza jego odcięcie się
od społeczeństwa.

Twój brat jest na każdym kanale,
w każdej gazecie i mówi to samo.

Jakby miał scenariusz,
który ciągle powtarza.

Judasz chociaż miał
na tyle przyzwoitości, by się powiesić.

David nawet nie wierzy
w choroby psychiczne.

Kogo to obchodzi?
Uciszymy go, gdy zacznie się proces.

Nie tylko on tak mówi.

To "New York Times".

"Raport psychologiczny dostarczony
przez prawników Kaczynskiego

sugeruje, że Kaczynski cierpi
na chorobę psychiczną

od kiedy zamieszkał
w małym domku w lesie w 1972.

Jego zachowania pasują
do objawów schizofrenii paranoidalnej".

Wrabiają cię.

Twoi prawnicy pracują przeciwko tobie.

To oni piszą teksty Davidowi
i dają to prasie.

I to oni wieźli ten domek
przez cały kraj,

by mogli pokazać go ławie
i powiedzieć:

"Spójrzcie na tego człowieka i jego domek.
Trzeba być szalonym, by tak żyć".

Nie wierzę w to.
Nie mogą tego zrobić.

Moi prawnicy nie dostali zgody,
by iść tą linią obrony.

Jasne, musiałbyś dać im pozwolenie
na wniosek 12.2b,

a tego byś nigdy nie zrobił.

Dostrzegasz tak wiele w świecie,
ale słabo sobie radzisz,

gdy wybierasz, komu możesz zaufać.

Dałeś prawnikom zgodę, by udowodnili,
że jesteś chory psychicznie,

a oni przekręcą wszystko, co napisałeś
albo powiedziałeś,

by dopasować to do diagnozy
schizofrenii paranoidalnej.

Ale nim do tego dojdzie,
diagnozę usłyszy cały świat.

Milion razy w telewizji i w gazetach,
od Davida i twojej matki,

aż wynik procesu będzie przesądzony.

Myślisz, że śmierć to najgorsza opcja?

Nie dadzą ci nawet tego,
bo szalonych nie skazują.

Znajdę nowych prawników
i złożę apelację.

Nie będzie żadnych apelacji.
Odbiorą ci tę możliwość.

Zamkną cię w ośrodku dla szaleńców,
gdzie powoli się dostosujesz.

Tabletki, elektrowstrząsy,
groźba, kara, nagroda,

aż w końcu cię wyleczą.

Może to zająć lata,
ale w końcu tak się stanie.

Będziesz normalny,

powrócisz do społeczeństwa.

Dostaniesz kartę kredytową i mieszkanie,
szafę z luźniejszymi ciuchami,

jakieś koszulki z pingwinami.
Dostaniesz pracę za biurkiem,

gdzie będziesz siedział
posłusznie od 9 do 17.

Za pierwszą wypłatę kupisz komórkę,
a potem telewizor.

Jak się wykażesz,
może nawet starczy ci na konsolę.

Co wieczór będziesz zasypiał przy TV,
a co weekend robił zakupy w galerii.

Pójdziesz do elektronicznego
i będziesz się zastanawiał,

czy kupić 20 cali,
czy oszczędzać na 27.

W trakcie tego ktoś cię rozpozna
i zapyta, czy to nie ty byłeś Unabomberem,

który napisał manifest
i zabił tych wszystkich ludzi.

A ty odpowiesz, że tak,
ale byłeś chory.

Dostałeś pomoc
i już ci jest lepiej.

A potem wrócisz
do oglądania telewizji.

I nie będziesz nawet pamiętał,
że kiedyś chciałeś czegoś więcej.

Przewidziałeś to wszystko
w manifeście.

"Ludzie słabi i konformiści
mają silną potrzebę,

by postrzegać wrogów społeczeństwa
jako chorych,

by delegalizować ich istotne
skargi odnośnie społeczeństwa".

Ten domek był symbolem
moralnej odwagi,

a teraz stwierdzą, że trzeba być
szalonym, by w nim mieszkać.

Przywieźli domek,
ale nie przywieźli lasu.

Ani deszczu.
Był piękny.

Bardzo piękny.

Wiem o tym.

Ironiczne jest to,

że pokażą ten domek
jako dowód mojego szaleństwa,

ale gdyby wszyscy tak żyli,
nie mielibyśmy wojen,

biedy ani zanieczyszczeń.

Gdyby ktoś dał mi tabletkę,
przez którą stałbym się normalny

i zniknęłyby te wszystkie pytania,
może nawet bym ją wziął...

gdyby to był mój wybór.

Twój brat wciąż powtarza,
że w celi będziesz szczęśliwszy.

Trzy ciepłe posiłki,
a wielkość podobna.

Jasne, że tak mówi. Jak mnie zamkną,
on dostanie milion dolarów nagrody.

Moi prawnicy powiedzą,
że uratowali mnie przed egzekucją,

sędzia i oskarżyciele będą się chwalić,
jak to Unabomber gnije w dziurze,

a ja co dostanę?

Wiem, że nie jesteś szalony.

Za każdym razem,
gdy staję na czerwonym świetle

albo idę za strzałkami w Ikei,

albo czekam, aż modem się połączy.

Widzę, że systemy kontrolują
nasze życie i czuję,

że moja wolność jest zagrożona
i nienawidzę tego.

To, co masz do powiedzenia o świecie,
jest ważne dla przyszłości.

I jedyne, co muszę zrobić,
to się poddać, tak?

Czy to nie dogodne, że nasze interesy
łączą się tak idealnie?

Nie, już po walce.

Już przegrałeś.

Wynocha z mojego domu.

Wynoś się!

Walcz, a nazwą cię szalonym.

Albo przyznaj się do winy
i zniknij na dobre.

Ale twoje idee przeżyją.

Siadaj, Judy.

Musimy pogadać.

O czym gadaliście z sędzią
podczas posiedzenia o nakaz?

Już ci mówiłam. Burrell nie chciał
robić z sądu cyrku.

Wystawiłaś mnie?

Zrobiłaś to?

Sabotowałaś ten wniosek
za moimi plecami?

To Burrell nas wezwał.
Pamiętasz?

Czekaj.

Kontrabanda.

Mam pełną kontrolę
nad swoją obroną?

To twoja obrona.

Każda decyzja
i dyskusja jest o tobie.

Moje całe życie
kręci się wokół ciebie.

Więc nie przedstawisz sędziemu,
że jestem chory psychicznie?

- Skąd ten pomysł?
- Fitzgerald pokazał mi domek.

Potem powiedział, że 12.2b znaczy,
że pokażecie mnie jako szalonego,

a wiesz, że to byłoby
dużo gorsze od śmierci.

Dowiedzieliśmy się, że oskarżenie
zbudowało makietę domku,

by pokazać go ławie i chcieli
przedstawić własną historię choroby.

Rozważnym krokiem było
upewnienie się,

że będziemy mogli przedstawić
prawdę o tobie i twoim życiu,

by walczyć z przekręcaniem faktów.

Starałam się cię w to nie mieszać,

byś mógł skupić się
na szerszej perspektywie.

Ale jeśli nie ufasz mojemu osądowi
i chcesz czytać wszystkie papiery,

- chętnie...
- Tego nie mówię.

Przyniosę pudła papierów,
jeśli chcesz wszystko zatwierdzać...

Nie.

Ufam ci, po prostu
zdradziło mnie tak wiele osób.

Fitzgerald namieszał mi w głowie.

Wiesz, że mi na tobie zależy.

Nie tylko jako koleżance.

A teraz zjedz to, nim strażnik
zauważy i będę miała kłopoty.

Obrona ma pytania
odnośnie wyboru ławników.

Odpowiedzi od ławników
nr 16, 68 i 73 były nieczytelne

i chcielibyśmy to wyjaśnić,
nim rozpoczniemy przemowę.

- Prokuratorze?
- Też nie mogliśmy ich odczytać.

- Nie mamy sprzeciwów.
- Zgadzam się.

Coś jeszcze, nim zaczniemy?

Tak, potrzebujemy wyjaśnienia
od obrony, nim zaczniemy wybór ławy.

Mam tu chyba celowo niejasny
wniosek 12.2b od obrony,

ale ich lista świadków zawiera wielu
ekspertów od schizofrenii paranoidalnej.

- Możemy omówić to na osobności?
- Nie, o czym on mówi?

Musimy wiedzieć wcześniej,
czy obrona stosuje linię obrony

choroby psychicznej i...

- Nie taki mamy zamiar.
- Możemy...

Muszę prywatnie
porozmawiać z prawnikiem.

Stałaś tu
i kłamałaś mi prosto w oczy.

- Ratujemy ci życie.
- To moje życie!

Moje!

Wrócisz tam i poinformujesz sąd,

że nie opieramy obrony
o chorobę psychiczną,

ani teraz, ani nigdy.

Czy mnie popierasz, czy nie,
mam etyczny obowiązek,

by robić, co muszę,
by uratować ci życie.

Nie ratujesz mojego życia,
tylko moje ciało!

Robisz to,
niszcząc dzieło mojego życia.

Wysyłałeś bomby niewinnym ludziom,
by gazeta opublikowała twoje idee.

Zrobię wszystko, by uratować ci życie.
To mój obowiązek.

Ale jeśli nie jesteś chory psychicznie,
to już nie wiem, kto jest.

Wysoki sądzie, relacje
z moim prawnikami stały się nieznośne.

Przyznali się do okłamywania mnie,
oszukiwania i zdrady mojego zaufania.

Od początku wiedzieli,
że wolałbym zginąć,

niż być fałszywie uznanym
za psychicznie chorego.

Nie chcę reprezentować siebie,
lecz nie widzę innej możliwości.

Nie sądzę.

Na mojej sali nie ma opóźnień.

Wiele można o mnie powiedzieć,
ale nie jestem Lance'em Ito.

- Nie rozumiem.
- Sędzia w procesie O.J.-a.

Żadnych opóźnień.
Kontynuujemy proces.

Nie proszę o opóźnienie.
Potrzebuję tylko godziny.

Już to rozważyłem.

W oparciu o ocenę psychologiczną,
dostarczoną przez obronę,

uznaję pana niezdolnego
do efektywnej obrony.

Ocena psychologiczna,
którą już pan rozważył?

Omówiliście to już wcześniej?
Już postanowiliście, jak to się skończy?

Jestem na tyle zdrowy,
by stanąć przed sądem

i spędzić resztę życia
w więzieniu federalnym,

ale zbyt szalony, by siebie reprezentować
lub być stracony i pewnie zbyt szalony,

by zeznawać i powiedzieć,
w co naprawdę wierzę.

Tak mówi wasz tajny raport?

Mam konstytucyjne prawo,
by reprezentować siebie

i jeśli będę musiał iść z tym
do wyższej instancji, zrobię to.

Oczywiście, że ma pan do tego prawo.
Może pan siebie reprezentować.

Jednakże padnie wtedy pytanie,

czy jest pan w stanie
w ogóle stanąć przed sądem.

Będziemy to mogli stwierdzić
po 60-dniowej obserwacji w placówce,

może dłużej, jeśli lekarz
uzna za konieczne,

by zacząć leczenie.

Cokolwiek ustalą,
jest w pana najlepszym interesie.

Jeśli pan tego chce, wypełnię wniosek
i zostanie pan tam przeniesiony.

- Nie mamy sprzeciwów.
- Nie.

Potrzebuję czasu,
by przemyśleć możliwości.

Nie ma pan czasu
ani możliwości.

Będziemy kontynuować proces.

To są pańscy prawnicy.
Proszę robić, co panu każą.

Jeśli mówią, że jest pan chory
psychicznie, niech pan w ciszy potakuje.

Dobra.

Zgodził się.

Ted przyzna się do winy.

Ja pierdzielę!

Co mu powiedziałeś?

Prawdę.

Rozumiesz, że twoi prawnicy
rozmawiali z prokuratorem

o twoim przyznaniu się do winy?

Tak, wysoki sądzie.

Przyznajesz się dobrowolnie,
bo tego właśnie chcesz?

Tak.

Rozumiesz, że tym samym
zrzekasz się prawa do apelacji?

Tak.

Zrzekasz się też prawa do kwestionowania
tego postępowania w przyszłości,

w tym nakazu przeszukania?

Rozumiem.

Dobrze.

Jaki jest twój stosunek do zarzutów?

Winny.

Zbierzemy się ponownie
na ustalenie wyroku.

Wysłuchamy zeznań ofiar, po czym
będziesz mógł wygłosić oświadczenie.

Sprawa odroczona.

Czeka cię długa i świetlana kariera,
czytając listy od różnych dupków.

Brawo.
To wielkie zwycięstwo.

Zanim ogłoszę wyrok,
wysłuchamy oświadczenia ofiar.

Susan Mosser, żona Thomasa Mossera,
który został zamordowany

przez oskarżonego w grudniu 1994.

Dziesiąty grudnia.

Tego dnia mieliśmy
wybrać choinkę.

Zamiast tego był to dzień,
gdy zamordowano mojego męża.

Rozdzierający ból stu gwoździ,
żyletek i metalowych części,

palących twe ciało,
niszczących czaszkę

i odłamek lądujący w mózgu.

Wyobraźcie sobie, jak to jest
cały czas zastanawiać się,

co sprawiło,

że ktoś chciał was zabić.

Spojrzeć na rany i zastanawiać się,
co się stało i dlaczego.

Być przytłoczonym przez uczucie gniewu
i bólu serca przez wiedzę, że już nigdy

nie będziesz taki sam jak wcześniej.

Postanowiliśmy, że pozwolimy mu żyć,

by był żywym symbolem
tchórzostwa i zła.

To szansa, by spojrzeć
naszym najgorszym instynktom w twarz

i powiedzieć im:
"Nie ty tu rządzisz".

Cóż za wiadomość.

Theodore Kaczynski był ofiarą.

Przez jakąś pokręconą logikę
uznałeś siebie za ofiarę.

Oto, czego ci życzę, gdy zaczniesz
odsiadywać swój wyrok.

Jako że ofiary zostały oślepione
przez twoje bomby,

ty również bądź oślepiony

przez pozbawienie niesamowitego
światła księżyca,

gwiazd, słońca i piękna natury
do końca życia.

Jako że twoje ofiary
straciły słuch,

spędź resztę swych dni w ciszy.

I jako że twoje ofiary
zostały okaleczone,

niech twoje ciało zostanie zakute
w tę samą przemoc i nienawiść,

które już zniewoliły twój umysł.

I jako że twoje ofiary zginęły,

umrzyj tam, gdzie będziesz żył,

w samotności,

bez współczucia czy miłości.

Oskarżony może teraz
wygłosić oświadczenie.

Proszę jedynie, by ludzie
poczekali z osądem mnie

i sprawy Unaboma,

aż wszystkie fakty
nie wyjdą na jaw.

Jest tak wiele...

Ja nie...

Zgodnie z warunkami
umowy o przyznanie się do winy,

skazuję Theodore'a Kaczynskiego
na karę dożywocia,

plus 30 kolejnych lat więzienia
i jeszcze 3 następne dożywocia.

Oskarżony dopuścił się
potwornych zbrodni.

Sądzę, że jeśli miałby okazję i środki,
dopuściłby się ich ponownie.

Przez bezduszną naturę zbrodni,
oskarżony stanowi duże niebezpieczeństwo.

Dlatego zalecam,
by spędził swój dożywotni wyrok

w izolatce, w placówce
o zaostrzonym rygorze.

Chciałbym, by cierpienie,
na które cię skazuję,

choć trochę odpowiadało
cierpieniu tych ludzi.

Posiedzenie zakończone.

Panie i panowie, David Kaczynski
to prawdziwy bohater sprawy Unaboma.

Zgłosił się,
gdy nikt inny tego nie zrobił.

Po pokryciu kosztów prawnych,

przekaże pieniądze z nagrody
ofiarom i ich rodzinom.

Jest prawdziwym
amerykańskim bohaterem.

Chciałbym wygłosić oświadczenie.

Mówiąc w imieniu mojej matki Wandy,
żony Lindy i reszty rodziny,

po dzisiejszym przyznaniu się do winy,
odetchnęliśmy z ulgą.

Uważamy, że to odpowiednie
i cywilizowane rozwiązanie tej tragedii,

w świetle zdiagnozowanej
choroby psychicznej Teda.

Chcemy podziękować FBI za ich wkład
w to śledztwo i ochronę społeczeństwa.

Dziękujemy Departamentowi Sprawiedliwości
i prokuratorom za...

To koniec.
Naprawdę.

Patrz przed siebie.

W prawo.

W lewo.

Otwórz usta.
Szeroko.

Podnieś lewą nogę.
Prawą.

Rozbierz się do naga.

Ręce do góry.

Wypnij się.
Rozewrzyj pośladki.

Dwa głośne, silne kaszlnięcia.

Lewa ręka w dół.

Oba kolana na łóżko.

Lewa ręka.

Prawa noga.

Patrz na ścianę.

Nie podnoś się,
póki nie wyjdziemy.

Więc co teraz?

Nie wiem.

Co tylko chcemy, nie?

Facebook.com/ProHaven