All language subtitles for Three.Identical.Strangers.2018.1080p.BluRay.x264-ROVERS

Als ik mensen mijn verhaal vertel,
geloven ze het niet.

Ik zou het verhaal ook niet geloven,

maar ik vertel het zelf en het is waar.
Elk woord ervan is waar.

Het begon toen ik
56 jaar geleden geboren werd.

Het echte verhaal begon
toen ik 19 was en ging studeren.

Het was 1980. Mijn eerste schooldag

aan de Sullivan County Hogeschool
in het Catskillgebergte,

zo'n 180 kilometer
van waar ik opgroeide.

Ik reed er alleen heen.

Ik had een heel oude wagen.

Het was een Volvo.
Eentje uit het jaar 1970,

met 210.000 kilometer op de teller.

De auto was bordeaux
en de motorkap groen.

Zijn bijnaam was het Oude Kreng.

Het Oude Kreng bracht me erheen.

Sullivan was een klein hogeschooltje.

Het was geen eeuwenoud instituut
van hoger onderwijs.

De jongeren werden er afgezet
met stationcars.

Ik was nerveus. Ik was er net.
Ik kende niemand. Ik was een groentje.

Ik was nooit kapitein
van het footballteam geweest.

Ik was dus nooit echt populair.

Ik ging op zoek naar mijn studentenhuis.

Er kwamen heel wat mensen naar me toe.
'H�, alles goed?'

'Hoe was je zomer? De mijne geweldig.'

Waarom vroegen ze naar mijn zomer?

Iedereen was heel aardig tegen me.
Ze deden echt moeite.

Niet gewoon een goeiedag,
maar schouderklopjes, high-fives.

Ik stond er een beetje versteld van.

Niemand wordt zo begroet
op zijn eerste schooldag.

Meiden gaven me kussen.

Ze kusten me echt en zeiden:
'Zo blij dat je terug bent.'

Ik bedankte ze, maar ik was er nog
nooit geweest en ik kende ze niet.

Het was bizar.

Toen hoorde ik iemand achter me zeggen:
'Welkom terug, Eddy.'

'Eddy, hoe gaat het? Hoi.'

'Ik ben Eddy niet.
Waarover heb je het? Ik ben hier pas.'

'Heel grappig, Eddy. Heel grappig.'

'Ik weet niet wie Eddy is.'

Iedereen zei het. 'Welkom terug, Eddy.'

Ik kwam eindelijk aan
in een miserabel studentenhuis.

Ik was er nog geen minuut...

Wie nu weer?
Wie is er op zoek naar Eddy?

Ik had het jaar ervoor gestudeerd
met Eddy.

MICHAEL DOMNITZ
EDDY'S VRIEND

Ik wist dat hij niet terug zou komen.

Zodra hij zich omdraaide,
stond ik te trillen op mijn benen.

Ik was... Ik weet...

Ik werd lijkbleek.
Dit was zijn dubbelganger.

Hij had dezelfde grijns,
hetzelfde haar, dezelfde uitdrukkingen.

Dit was zijn dubbelganger.

Ik zag die kerel zijn gezicht en hij...

Hij stond daar gewoon.

Het eerste wat ik vroeg, was:
'Ben jij geadopteerd?'

Ik antwoordde van wel.

Ik vroeg: 'Ben je jarig op 12 juli?'
Hij antwoordde: 'Ja.'

'Ik ben geboren op 12 juli 1961.'

Ik zei: 'Dit geloof je nooit.
Je hebt een tweelingbroer.'

'Goeie god.'

Ik zei: 'Kom mee.'

We stonden in die telefooncel gepropt,
schouder aan schouder.

We moesten de deur nog sluiten.

Ik probeerde munten in te werpen, maar
ze vielen steeds. Bobby raapte ze op.

ENKEL AMERIKAANSE MUNTEN

Hij belde een kerel en zei:
'Eddy, dit geloof je nooit.'

Hij was nog hysterischer
dan ik geschokt was.

'Eddy, dit geloof je nooit.'

Ik zei: 'Geef me de telefoon.
Hoi, Eddy.'

Ja?

Het was mijn stem die 'ja' zei.

Ik zei: 'Eddy, ik ben Robert Shafran.

Ik ontmoet allerlei mensen
die zeggen dat ik jou ben.'

Ja, ik krijg telefoontjes.

Ik vroeg: 'Ben jij geadopteerd?' Hij...

Ja.

Ik vroeg: 'Wanneer ben je geboren?'

12 juli.

Ik vroeg of hij de naam
van het adoptiebureau kende.

Nee, wacht even.

Ik hoorde hem zeggen...
-Mam?

Hij kwam terug en zei...
-Louise Wise Services.

Soms droom je en weet je
dat iets niet echt kan zijn.

Maar je weet dat je niks kunt doen
om het te stoppen of te veranderen.

Je gaat er gewoon in mee. Ik wilde zien
wat er daarna zou gebeuren.

Ik zei: 'Ik wil Eddy ontmoeten.'

We stapten in het Oude Kreng.

Het was 21.00 uur.
De rit duurde zo'n twee uur.

We reden te snel op Route 17.

We reden 160 kilometer per uur, of meer.
We reden echt hard.

Ik reed zo snel dat de auto trilde.

We werden tegengehouden door een agent.

Ik rolde het raampje omlaag
en zag een enorme smeris.

Hij droeg een zonnebril,
al was het donker. Een grote hoed.

Hij zei: 'Je reed 140 waar je 80 mag.
Ik hoop dat je een goeie reden hebt.'

Ik zei: 'Dit geloof je nooit,
Mr de agent.'

We zaten allebei te schreeuwen.

'Die kerel hier heeft een tweelingbroer.

Hij werd geadopteerd.
We rijden nu naar Long Island.'

De agent zei: 'Ja, dat zal wel.
Hier is je boete. Fijne dag nog.'

We reden verder richting Long Island.

Toen kwamen we aan,
in het holst van de nacht.

Het was in een heel rustige buurt.

We stapten uit de auto
en liepen via het pad naar het huis.

De lichten brandden.

Toen ik op de deur wilde kloppen,
ging die net open.

Daar stond ik dan.

Hij had mijn ogen, ik de zijne.

Het was waar.

Ze leken
als twee druppels water op elkaar.

Exacte kopie�n.
Dit was zonder twijfel een tweeling.

Hij zei: 'Goeie god.'
Ik zei: 'Goeie god.'

Hij zei: 'Jezus.'
Ik zei: 'Jezus.'

Ze staarden elkaar aan. Elke keer Bobby
zijn hoofd bewoog, bewoog Eddy.

Als Eddy bewoog, bewoog Bobby ook.

Alsof ze in de spiegel keken.
Het was zo raar.

Het was alsof de wereld vervaagde.

Alleen Eddy en ik waren er nog.

Ik zat in de redactiekamer.
Het was een drukke dag.

Iemand belde ons
met 'een geweldig verhaal'.

We zouden het niet geloven.

Mijn eerste reactie? Het is een grap.

Ik zei: 'Ik wil een vliegtuig huren...'
In die tijd hadden we daar geld voor.

'Ik wil een vliegtuig huren. Ik wil die
jongens zien, of ik geloof het niet.'

We vlogen de journalist
naar de Sullivan Hogeschool.

Hij belde me en zei:
'Howie, het is waar.'

Ik weet nog dat ik zei:
'Jeetje, dit is een geweldig verhaal.

Dit is een memorabel,
hartverwarmend verhaal.'

Toen ging het verhaal
van geweldig naar ongelofelijk.

Van geweldig naar ongelofelijk.

Ik zat op de metro in New York.

Het was al laat.

Ik las een artikel

over twee jongens
die elkaar hadden gevonden,

een tweeling
gescheiden bij de geboorte.

Ze vonden elkaar
aan de Sullivan Hogeschool.

VRIENDIN

Geen foto,
maar het verhaal was fascinerend.

Ik kwam thuis en ging slapen.

Mijn moeder kwam mijn kamer binnen
en zei: 'Wakker worden.

Ik moet je iets laten zien.'

Ze toonde me een krant.

ROBERT SHAFRAN, LINKS,
EN EDWARD GALLAND

Met de foto van twee jongens.

Ik moest me focussen. Ik bekeek
de foto en vroeg: 'Is dat David?'

Ze zei: 'Nee,
maar kijk naar hun handen.'

Ik dacht: 'Goeie god,
dit is echt verbluffend.'

Er stond een foto van twee jongens
in The Post.

VRIEND

Ik nam de foto en bekeek hem goed.

Ik was geschokt.

Die twee kerels leken als twee druppels
water op mijn vriend David.

Ik staarde ernaar.
Het was niet eens hun blik.

Ik zag het aan hun handen.

Ze hadden grote, vlezige handen.

David had ook handen
die op baseballhandschoenen leken.

Toen ik hun handen zag,
wist ik dat dit David was.

Het was een normale dag.
Op school liep ik Alan tegen het lijf.

Hij zei: 'David, moet je dit zien.'

Hij had The New York Post bij zich.
Die sloeg hij open.

Hij vroeg: 'Komen zij je bekend voor?'

Ik zei: 'Ja, dat zal wel.'

DE TWEELING WERD
BIJ DE GEBOORTE GESCHEIDEN

Toen keken we van iets dichterbij.

GEZICHT ZAG ER BEKEND UIT

Er stond dat de tweeling
na meer dan 19 jaar herenigd was.

Er stonden twee jongens bij
die op mij leken.

Plots drong het tot me door.

GESCHEIDEN BIJ DE GEBOORTE

Jezus. Goeie god.

Dit is niet te geloven.
Dit is ongelofelijk.

Wauw, dit is groot nieuws.

Dit is ernstig.
Dit kan geen toeval zijn.

Ik lijk niet een beetje op hen.
Dit is echt. Dit gebeurt echt.

Dit is heel ernstig.

Ik spijbelde en ging naar huis.
Mijn moeder wachtte me op.

Ze zat aan de keukentafel
met een kop koffie.

Ik vroeg: 'Mam, heb je dit gezien?'
Zij: 'Dit gezien?' We ruilden van krant.

Er stond: 'Geboren in Long Island,
Jewish Hospital, op 12 juli 1961.'

Het adoptiebureau heette Louise Wise.

Ik wist al altijd dat ik geadopteerd was.
Mijn ouders waren er open over.

Er stond: 'Eddy Galland
uit New Hyde Park, Long Island.

Robert Shafran
uit Scarsdale, New York.'

Er stond ook: 'Zoon van de
vooraanstaande dokter Mort Shafran.'

Ik dacht meteen:
'Hij heeft de rijke familie.

Hij rijdt vast met een Benz.
Hij heeft een dokter getroffen.'

GEZICHT ZAG ER BEKEND UIT

Ik was met David in de keuken.

We waren heel nerveus.

We sprongen gewoon in het rond.

We waren 19. Dus was heel surre�el.

David nam de telefoon.

Hij belde Inlichtingen.

Hij kon Eddy's moeder bereiken.

Ik vroeg: 'Hoi, is Eddy thuis?'

Ze zei: 'Nee. Met wie spreek ik?'

Nu moest ik alles uitleggen
over de telefoon.

Ik zei: 'Mijn naam is David Kellman.

Ik ben geboren op 12 juli 1961.

Ik zit naar de krant te kijken

en het lijkt alsof ik
twee keer mezelf zie op de foto.

Volgens mij ben ik de derde.'

Ik denk dat ze de telefoon liet vallen.

Ik weet nog dat ik haar stem hoorde
door de telefoon.

'Jeetje, er duiken er nog op.'

Het was een mirakel.

De eerste keer dat de jongens elkaar
alle drie ontmoetten, was bij mij thuis.

Het leken wel puppy's
die lagen te vechten op de vloer.

DAVIDS TANTE

Het was zo ongelofelijk...

Het was zo prachtig.
Ze hoorden bij elkaar.

Ze kenden elkaar.
Er was geen introductie nodig.

Als je iemand
voor de eerste keer ontmoet,

ga je niet op de grond
liggen dollen met hen.

Het was echt moeilijk om te geloven.

Het bleef heel surre�el.

Je denkt dat je droomt.

Je kijkt en denkt nog steeds:
'Goeie god.'

Je ziet de andere. 'Goeie god.'

Dan besef je dat ze naar jou kijken,
dat iedereen naar jou kijkt.

Als je ze alle drie tegelijkertijd
in huis had...

BOBBY'S STIEFMOEDER

Het was waanzin.

Ik was vooral geschokt. Ik bedoel...

Ik kan het niet uitleggen.

EDDY'S VADER

Ik heb er geen woorden voor.

Een van onze reporters zei tegen me:
'Dit zul je niet geloven.

Je gelooft niet
wat voor oproep we net kregen.

Weet je nog, die jongens
op de voorpagina? Het zijn er drie.'

Ze bewogen zelfs hetzelfde.

We keken allemaal toe hoe
drie afzonderlijke levens ��n werden.

Ik leek meer op Eddy dan op David,
meer op David dan op Eddy

en meer op hen beiden
dan zij op elkaar.'

Snap je dat?

Toen begonnen we te vergelijken.

Wat vergelijken 19-jarigen zoal?

Alcohol, sigaretten,
eten, vrouwen, muziek, auto's.

Ik had net
een nieuwe Mercury Capri gekocht.

Bobby reed met een versleten
kastanjekleurige Volvo

met oude lederen zetels.

Ik dacht: 'Jij bent de zoon
van een vooraanstaand dokter?'

Het was Eddy die in het begin zei:

'Ik weet niet
of dit goed of vreselijk wordt.'

Er was altijd een vraagteken.

Hoe zou dit verhaal
uiteindelijk uitdraaien?

We beseften toen nog niet
hoeveel alles zou veranderen.

Dit is een heel opmerkelijk verhaal
over een drieling.

Eddy, Robert en David
zijn na 19 jaar herenigd.

Deze drieling geeft 'verloren broers'
een nieuwe betekenis.

We waren overal te zien.

Overal.

Je ziet niet dubbel.
Je ziet ze in het drievoud.

Ik weet niet wie wie is.
Kom erbij, heren.

Je zag ze in elke show op de televisie.

Het werd een mediacircus.

Het verhaal ging toen al viraal.

Jullie haalden de voorpagina
van elke krant wereldwijd.

Klopt.

DE DRIELING DIE ELKAAR TERUGVOND

People-magazine, Time-magazine,
zelfs The New York Times,

Good Housekeeping.

HOE WE ELKAAR VONDEN NA 19 JAAR

David, we beginnen met jou.
Wie is David?

Jij bent Edward?
-Ja.

Wie ben jij? David?
-Bobby.

Sorry. Jij bent Robert.
Robert en Edward...

Kom op.

Het was een sprookje.

Mensen horen graag mooie dingen.

Deze drie jonge mannen zitten
alle drie op dezelfde manier.

Het was geweldig.
Ze waren vreemden voor elkaar.

Ze leken identiek,
maar ze waren vreemden.

Ze kenden elkaar niet.

Maar ze gedroegen zich zo gelijkaardig.

Onze levens zijn ontzettend parallel.
Het is echt waanzinnig.

We zijn hetzelfde.
-Onze persoonlijkheden zijn hetzelfde.

We praten op hetzelfde moment.
-Hij maakt mijn zin af.

We eten graag Chinees.
-Jullie hebben allemaal geworsteld.

Jullie roken dezelfde sigaretten?
-Ja.

Wat voor sigaretten roken jullie?
-Marlboro.

Roken jullie hetzelfde merk?
-Ja.

Houden jullie van dezelfde kleuren?
-Ja.

Vallen ze op dezelfde vrouwen?

Ja.
-Zeker.

Ze waren dol op oudere vrouwen.

Jullie vallen op oudere vrouwen?
-Nou...

Nog een verbluffend toeval:

de drie broers groeiden elk op
met een geadopteerde zus.

Alle meisjes zijn nu 21.

Ik kan dit niet bevatten.

Wat een verbluffende reeks
toevalligheden.

Het is prachtig.

Jullie houden van elkaar,
maar kennen elkaar amper...

Maakt niet uit.
-Al mijn hele leven.

Hoelang duurde het voor je dat voelde?
-Dat was meteen.

Ze leken wel klonen
in plaats van broers.

Het was gewoon verbluffend.

Ze groeiden op
in heel verschillende gezinnen.

We werden geadopteerd
door een arbeidersgezin,

een gezin van de middenklasse
en een welvarend gezin.

Bobby's ouders,
Bobby's vader was een dokter.

Zijn moeder was advocate.

Ze waren goed opgeleid.

Ze woonden in een van de meest
prestigieuze streken van het land.

Eddy's vader was leraar.

Hij had een hogeschooldiploma.

Zij woonden in een buurt waar gezinnen
van de middenklasse woonden.

Mijn familie was op papier

het minst opgeleid.

Ze waren immigranten.
Engels was hun tweede taal.

Ze hadden een winkeltje. Zij kwamen
eerder uit een arbeidersfamilie.

Maar mijn vader was
een genereuze en warme man.

Davids vader Richard was geweldig.

Hij was een grote man,
altijd met een sigaar in de mond.

We noemden hem bubala.

Hij was bubala.

In het Jiddisch betekent bubala
liefde, knuffelen, kussen.

We waren het vaakst bij David thuis.

Bubala eerde ons
zoals niemand anders dat deed.

Hij zei: 'Ik heb er twee zonen bij.'

Toen de jongens elkaar ontmoeten,
ging het heel snel.

BOBBY'S STIEFMOEDER

Iedereen vond het een prachtig verhaal,
meer niet.

Niemand dacht na over
wat er gaande was, behalve de ouders.

Toen de families elkaar
voor het eerst ontmoetten,

voelde je de woede in hen

over het feit dat de ouders
nooit hadden gehoord

dat er nog twee kinderen waren.

Ze hebben er niks over gezegd
toen we hem adopteerden.

We wisten niks over de andere twee

tot de jongens elkaar ontmoetten
op school. Dat was 20 jaar later.

Ik dacht meteen
aan wat ze verloren hadden.

Ze waren zes maanden oud
toen ze gescheiden werden.

Stel je die drie kleine lichaampjes
voor, dicht bij elkaar.

Plots werd het koud
en lagen ze alleen in hun wiegje.

Wat een vreselijk verlies.

Ik weet nog dat mijn moeder
me vertelde dat ik als baby

mijn hoofd tegen de muur beukte.

Ik beukte mezelf bewusteloos.

Mijn moeder zei dat ik met mijn hoofd
tegen m'n wiegje beukte.

Ik hield mijn adem in tot ik flauwviel.

Dat was volgens mij scheidingsangst.

We werden allemaal geadopteerd
via Louise Wise Services.

Louise Wise Services was
een instelling in New York

die gesticht werd in 1916
en geleid door een raad van bestuur

bestaande uit de sociale, financi�le
en politieke elite van New York City.

Ze waren het voornaamste adoptiebureau
aan de oostkust,

vooral voor joodse baby's.

Dat was h�t bureau voor adopties.

Bij Louise Wise Services vinden we...

DIRECTRICE LOUISE WISE SERVICES
1982

...ik ben er al vele jaren actief,

dat adoptie-ouders

zo veel zouden moeten weten over de
achtergrond van een kind als nodig is.

Onze ouders wilden antwoorden.
Ze waren kwaad.

Ze regelden een afspraak en ze...

Ze gingen met zes naar Louise Wise

om antwoorden te krijgen
en uit te vissen wat er was gebeurd.

Er was een afspraak
met de grote bonzen van het bureau.

We vroegen ze: 'Klopt het dat je
die jongens scheidde bij de geboorte?'

Ze antwoorden: 'Ja, dat klopt.'

'Waarom?

Waarom zeiden jullie niks?
Wat hebben jullie gedaan?

Hoe konden jullie dat doen?'

Ze zeiden dat ze het deden

omdat het moeilijk was om drie kinderen
te plaatsen in ��n gezin.

De ouders kregen te horen dat ze ons
hebben gescheiden voor ons eigen goed.

Dat niet alle ouders
een drieling zouden willen adopteren.

Dat drielingen
moeilijk te plaatsen waren.

Dat...

Mijn vader werd vast gek op dat moment.

Hij zei: 'Wij hadden ze
alle drie genomen. Zonder twijfel.'

Hij was echt furieus.

De afspraak liep ten einde.

Ze vertrokken met het gevoel
dat ze niks meer wisten.

Mijn vader besefte
dat hij zijn paraplu was vergeten.

Hij ging terug om zijn paraplu te halen.

Toen hij de kamer binnenging,

zag hij hoe ze
een fles champagne ontkurkten.

Ze toosten alsof ze
de dans waren ontsprongen.

Het leek alsof ze net vermeden hadden...

BOBBY'S VADER

...dat ze gewond raakten
of gedood werden.

Het was een...

Het was memorabel.

Onze ouders gingen kwaad weg
uit de afspraak.

De ouders stapten
naar prestigieuze advocatenkantoren.

Eerst werden ze er
heel enthousiast ontvangen.

Maar na een korte periode

kregen ze te horen dat ze de zaak
door een conflict niet konden aannemen.

Ze zeiden:
'We hebben een aantal partners

die proberen te adopteren
via Louise Wise.

We willen hun kansen niet verpesten.'

Die rechtszaak ging niet door.

We waren te blij dat we samen waren
om zo kwaad te zijn.

We begrepen het niet.
Het boeide ons haast niet.

We zaten met het hoofd in de wolken.

Onze ouders waren woedend,
maar wij vonden dat dat hun zaak was.

Wij gingen lekker feesten.

Dit was New York in 1980.

Drugs, mensen, seks, muziek,
alles was anders.

We maakten van alles gretig gebruik.

Seks, drugs en rock-'n-roll.

Ze zetten New York op stelten.

Studio 54 was toen heel populair.

Limelight, Copacabana.
Ze gingen overal heen.

New York was dol op ons.

DRIE KEER ZO VEEL PLEZIER NU

De kranten volgden de jongens overal.

FAMILIERE�NIE IN LIMELIGHT

Op een ochtend kwam ik thuis.

Mijn moeder gooide The New York Post
naar me toe van aan de keukentafel.

'Ik moet in de krant lezen
waar jij gisteravond was?'

De jongens dachten
dat ze sterren zouden worden.

Ze speelden zelfs mee in een film.

DESPERATELY SEEKING SUSAN
ORION PICTURES

We liepen op straat en plots hoorden we:
'Jongens, jullie zijn die jongens.

Doen jullie mee in mijn film? Toe?'

We wisten niet wie ze was.
Ze bleek Madonna te zijn.

Ze stonden naar haar te lonken.

We gingen samen in een flat wonen.
De flat van de drieling.

BROUWERIJ

De flat van de drieling.

Stel het je voor, een vrijgezellenflat,
maar dan drie keer zo erg.

De slijterij leverde de drank aan huis.

Op een bepaald moment
had Eddy appendicitis.

Hij was niet verzekerd.

Hij checkte in als Bobby. Zijn appendix
werd verwijderd, als Bobby.

Ik hoop dat Bobby's appendix
gezond blijft.

ROEMEENS RESTAURANT

Ze werkten samen, ontspanden samen,
gingen samen uit.

Ze gingen samen op dates.
Ze woonden samen.

Van de dag dat we elkaar hadden
ontmoet tot...

tot later
kon niets ons uit elkaar halen.

Ik denk dat ik
de eerste serieuze vriendin was.

Eerst kon ik ze niet
van elkaar onderscheiden.

Als ik hen tegenkwam, wist ik niet
precies met wie ik een relatie had.

BOBBY'S VROUW

Bob heeft een heel openhartige,
natuurlijke vorm van intelligentie.

Dat trok me zo aan in hem.

Ik heb David altijd
de beste van de drie gevonden.

DAVIDS VROUW

Ik heb het al gezegd.
Ik heb de beste gekozen.

Eddy was zonder twijfel
de knapste van de drieling.

EDDY'S VROUW

Ik ben natuurlijk bevooroordeeld.
Ik was dol op hem.

Toen ik hem ontmoette,
was hij de laatste vrijgezel.

De casanova van de drie.

Ik dacht: 'Jeetje,
dit is een echte verleider.'

Maar hij had zo'n warme glimlach.

Hij had prachtige handen,
heel zachte handen.

Toen ik hem de hand schudde,
werd ik verliefd op hem.

Ik kom uit een grote,
kleurrijke, katholieke Ierse familie.

Hij was joods.

Toen hij voor het eerst bij me thuis
kwam, keek hij mijn vader aan.

Hij zei: 'Ik weet niet
of u dit weet, Mr Shanley,

maar ik heb Brenda elke avond gezien
sinds onze eerste ontmoeting.'

Ik dacht: 'Goeie god. Nu weet mijn vader
dat we elke avond samen waren.'

Mijn vader keek me gewoon aan. 'Ok�.'

Dat was Eddy.

Ja.
-Ja.

We houden van je.

Iedereen was dol op hem.

Als er een schaal was, was Bobby
teruggetrokken, David in het midden

en Eddy was de beminnelijke,
sentimentele, aaibare, grappige.

Hij straalde gewoon
warmte en liefde uit.

Jamies eerste Thanksgiving met papa.

Papa besliste om op te duiken.
Als speciale gast.

gelukkige verjaardag, lieve Jamie

gelukkige verjaardag

Hij was dol op familiebijeenkomsten.

Eddy vond het geweldig
als David en Bobby in de buurt waren.

Eddy genoot er altijd het meest van
als ze samen waren,

om welke reden dan ook.

Hij wilde een prachtig leven leiden
met zijn broers.

Hij wilde dat iedereen
met elkaar overweg kon.

Hij wilde een grote,
gelukkige familie zijn.

Eddy was de drijvende kracht in de
zoektocht naar onze biologische moeder.

Hij wilde het echt doen.

Alan pleitte er ook voor,
want het was gewoon spannend.

We dachten: Hoeveel drielingen
kunnen er geboren zijn

in New York op 12 juli 1961?

We ontdekten dat de openbare bieb
van New York geboorteaktes deelde.

We namen elk een boek en begonnen
pagina per pagina te zoeken.

Na enkele uren was het: 'Bingo'.

'Mannelijk, mannelijk, mannelijk.'

Drie op een rij.

Geboren op 12 juli 1961.

Daarnaast stond de familienaam
van de biologische moeder.

De eerste ontmoeting
was in een bar in 47th Street.

Het was de buurt waar zij woonde,
aan de oostkant.

Het was ongemakkelijk.

Ze vertelde wat er was gebeurd.

Het was helaas geen romantisch verhaal.
Ze was heel jong.

Ze werd eigenlijk zwanger op het
schoolbal, bij wijze van spreken.

Ze kwam nooit te boven
dat ze haar drieling moest afstaan.

Op je 19de drink je erop los
en denk je dat je onoverwinnelijk bent.

We vonden het nogal verontrustend

dat zij ons zo goed kon bijhouden.

De appel valt niet ver van de boom,

en als dat de boom was...
Ik was niet zo enthousiast.

We hadden al ouders.

We hadden haar ontmoet. Dat was genoeg.

Ze speelde geen belangrijke rol
in ons leven.

We waren jong. We gingen trouwen
en begonnen een carri�re.

Welkom bij Triplets.

David Kellman, Edward Galland en Robert
Shafran zijn een identieke drieling.

Nu runnen ze een restaurant in New York.
Triplets natuurlijk.

WELKOM
GELIEVE HIER TE WACHTEN

Welkom. Hoi, welkom.

Veel mensen kwamen voor ons.
Ze wilden de drieling zien.

Ze wilden bediending door de drieling.

We serveerden ijsblokjes van wodka.

We kregen het hele restaurant
aan het dansen.

Het was ��n groot feest.
Het leek wel een grote bar mitswa.

RECENSIE

De drieling heeft succes

met hun restaurant in SoHo
in New York City.

Het eerste jaar
verdienden we een miljoen.

Toen werd het allemaal
een beetje vreemd.

COLUMBIA UNIVERSITEIT
LAWRENCE WRIGHT

Halverwege de jaren 90

werkte ik aan een verhaal
voor The New Yorker

over identieke tweelingen
die uit elkaar werden gehaald.

Ik heb me altijd afgevraagd:

'Hoe zou het zijn als je plots
jezelf tegenkomt op straat?

JOURNALIST EN AUTEUR

Tijdens mijn onderzoek stootte ik
op een obscuur wetenschappelijk artikel.

DE PSYCHOANALYTISCHE STUDIE
VAN HET KIND

Het verwees naar een geheime studie

waarin identieke meerlingen
gescheiden werden.

PSYCHOLOGISCH

Ik was geschokt en ge�ntrigeerd.

ONTWIKKELINGSVRAGEN

Ze scheidden identieke baby's
bij de geboorte.

Dat deden ze
voor dit wetenschappelijk experiment.

Al die baby's kwamen van
��n adoptiebureau in New York City.

Het eerste wat ik vroeg was:
'Ben je geadopteerd?'

Daar stond ik.

Gescheiden bij de geboorte.

Eddy, Robert en David,
na 19 haar herenigd.

Prachtig.

Een gezin van de arbeidersklasse,
de middenklasse en welvarende klasse.

Adoptie-ouders moeten zo veel te horen
krijgen als nodig is.

Er klopte iets niet.

Ze ontkurkten een fles champagne,
alsof ze de dans ontsprongen waren.

We waren allemaal geadopteerd
via Louise Wise.

Louise Wise...

Die baby's kwamen
van Louise Wise Services.

Lawrence Wright belde me
en vertelde over het experiment.

Ik zei: 'Dit zijn nazitoestanden.'

Tot hun hereniging in 1980
wisten ze niet dat ze broers waren.

Wetenschappers die hen bestudeerden wel.

Plots overspoelde de realiteit ons.

In naam van de wetenschap

We waren een wetenschappelijk experiment.

Die mensen hebben ons gescheiden
en bestudeerd als proefdieren.

We beseften het niet tot we met de neus
op de feiten werden gedrukt.

Tot het in de krant stond.

Er waren wel aanwijzingen
in het verleden.

Ik weet nog dat toen ik heel klein was...

er mensen bij ons thuis kwamen.

Meestal een jonge man
en een jonge vrouw.

Ik moest testen afleggen.

IQ-testen, persoonlijkheidstesten,

hand-oog-co�rdinatie.

Er kwamen mensen bij ons thuis.

Ik moest testen doen.

Vormen in gaatjes steken.

De rorschach-inktvlekkentest.

'Wat betekent dit voor jou?'
Zulke dingen.

Eddy vertelde dat hij als kind

bestudeerd werd door mensen
die aantekeningen maakten.

Ze stelden hem vragen.
Hij raakte erdoor gefrustreerd.

Hij herinnerde zich dat ze hem filmden.

Ik herinner me vooral het filmen.

Er werden 8mm-films van me gemaakt

als ik op de schommel
of de glijbaan zat.

Elke keer ze kwamen, filmden ze.

Als ik fietste, een bal gooide.

Ze wilden zien hoe vaak ik kon springen
op mijn springstok.

Rolschaatsen, frisbee�n, boogschieten...

Ze hadden mijn aandacht.
Ik mocht optreden.

De testen werden complexer
naarmate ik ouder werd.

Ik vond het raar. Ik snapte niet
waarom ze zo vaak moesten langskomen.

Waarom stelden ze me al die vragen?

Toen ik negen of tien was,
voelde ik me er minder goed bij.

Ik vroeg:
'Mama, moet ik dit blijven doen?

Moet ik dit nog doen?'

Toen onze ouders ons adopteerden,

werd hen gezegd dat we gevolgd
zouden worden voor een normale studie

over de ontwikkeling van adoptiekinderen.

Ze wisten helemaal niet
dat we gescheiden werden.

Het bureau zei dat de kinderen
die geboren waren in die periode

allemaal zouden meewerken
aan een studie over adoptiefkinderen.

En...

Wij dachten dus dat dit alles was.

Dit was iets nieuws.
Ze zouden alle kinderen blijven volgen.

In die tijd aanvaardden we dat.

Er was een groep mensen
die een baby vasthield.

Ze deden psychologische testen
op een baby van zes maanden

en gingen dan naar een ander huis
bij zijn broer.

En dan naar nog een ander huis
bij zijn broer.

Ze hebben dat jaren lang gedaan,
jaar na jaar.

Ze wisten maar al te goed dat we
in een straal van 160 kilometer woonden

en elkaar niet kenden.

Dat is gewoon gewetenloos.

Je staat er niet bij stel dat iemand

zo kwaadaardig kan zijn
dat hij zoiets kan bedenken.

Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik

dat de persoon die de studie leidde
dr. Peter Neubauer was.

Een gerenommeerd psychiater in New
York, directeur van de Freud Archives.

Hij ontvluchtte Oostenrijk
tijdens de Holocaust.

Hij settelde zich in New York en werd
een toonaangevend psychiater in de VS.

De mensen van Louise Wise hebben
identieke meerlingen gescheiden.

Een team van wetenschappers, geleid
door Neubauer, volgde hen dan op.

Het was niet enkel de drieling.

Er waren er nog.

Nadat mijn artikel was verschenen,
vond nog een tweeling elkaar.

Dit zijn ze.

Bedankt voor jullie komst.
-Met plezier.

Paula en Elyse.

Het is geweldig.
Wat een ongelofelijk verhaal.

Mag ik dat zo zeggen?

Als het ons niet was overkomen,
zouden we het niet geloven.

Dit is een Disneyfilm.
-Het is iets duisterder.

Ik was thuis in mijn flat in Brooklyn
met mijn dochter van twee.

De telefoon rinkelde. Ik nam op.

COAUTEUR IDENTIEKE VREEMDE

Het adoptiebureau had nieuws.

'Je hebt een tweelingzus. Ze zoekt je.'

Jullie werkten aan de schoolkrant.
Jullie volgden allebei filmschool.

Is het je al opgevallen?
-We bewegen op dezelfde manier.

Ik contacteerde het adoptiebureau
en vroeg:

ELYSE SCHEIN
CO-AUTEUR "IDENTIEKE VREEMDEN"

'Waarom werden we gescheiden?'
-Dat is de hamvraag.

Voor een studie.

Het voelde alsof ons leven in sc�ne
was gezet door wetenschappers

die hun wetenschappelijke
noden en verlangens

voor onze noden plaatsen.

Boven de noden van alle meerlingen
die werden gescheiden.

Niemand weet hoeveel identieke
tweelingen betrokken zijn bij de studie.

Ik hoorde zes � acht,
maar we weten het niet zeker.

Als je zo'n studie doet,
publiceer je normaal de resultaten.

Je toont hoeveel subjecten
er waren en zo.

Deze studie werd nooit gepubliceerd.

Dat maakt het nog veel intrigerender.

We hadden een advocaat die de
studiegegevens probeerde te bemachtigen.

We kregen een beetje informatie.

Het was heel droge, technische data,

geen redenen voor de studie.

Het was rotzooi.

Ik weet niet wat de resultaten waren,
of er resultaten waren,

want ik heb ze nooit gezien.

Ze willen verbergen wat ze deden voor
de mensen met wie ze het deden. Waarom?

Wat was het doel daarvan?

De studie werd nooit gepubliceerd.
Waarom?

LA JOLLA, CALIFORNI�

Ik ben Natasha Josefowitz.

Ik was Peter Neubauers
onderzoeksassistente.

Kom binnen. Wil je een kopje koffie?

Dit zijn een paar van mijn vrienden.

Michelle Obama en ik. Ze is erg groot.

Ik lijk wel een dwergje naast haar.
Ik kom amper tot hier.

Dit is Obama drie jaar geleden.
Hier houdt hij mijn boek vast.

Ik heb gezegd: 'Ik hou van je, Barack.'

Hij zei: 'Ik hou ook van jou.'
Hij kuste me op deze wang.

Dit is Robert Redford. En Al Gore.

Dit ben ik met Errol Flynn.
Ik was toen 18.

Ik vond hem hilarisch.

Picasso's.

Wanneer praten we
over de tweelingenstudie?

Je moet weten dat ik
geen deel uitmaak van het team.

Ik was geen belangrijk persoon.
Ik hoorde enkel geruchten.

Toen ik voor het eerst hoorde over de
studie, was het nog een droom van Peter.

Hoe was hij?

Sexy.

Knap. Interessant.

Zijn achtergrond was erg freudiaans.

Anna Freud, Freuds dochter,
kwam vaak op bezoek bij hem.

Hij wilde dolgraag een verschil maken
in het leven van kinderen.

Peter dacht:
'Zou het niet interessant zijn

om kinderen te bestuderen van moeders
die hen afstaan voor adoptie,

en dan vooral meerlingen?

Die kunnen we scheiden
bij de geboorte.

Als we ze in twee compleet
andere omgevingen onderbrengen,

kunnen we het nature-nurture-debat
voor altijd oplossen.'

Je denkt vast: 'Wat vreselijk.
Hoe kun je dat doen?'

Je mag niet vergeten dat dit
eind jaren 50, begin jaren 60 was.

Toen leek dat helemaal niet slecht.

Niemand zei toen: 'Kinderen
uit elkaar halen is vreselijk.'

Dat kwam helemaal niet op bij mensen.

Dit was een opwindende periode.

Psychologie werd belangrijker
en iedereen praatte erover.

Dit was een mooie onderzoekskans.

Een van de grootste wetenschappelijke
vragen ooit is:

'Hoe worden we wie we zijn?

Hoeveel is aangeboren
en hoeveel is opvoeding

in de vorming van wie we zijn?'

Ik heb niet meegewerkt
aan het onderzoek.

Ik hoorde er wel over op kantoor.

Het was verbluffend wat ze ontdekten.

Onze levens zijn ontzettend parallel.
Het is waanzinnig.

We zijn hetzelfde.
-Onze persoonlijkheden zijn hetzelfde.

We praten tegelijkertijd.

Jullie groeiden op
in verschillende gezinnen.

Ik had nooit gedacht dat er
zo veel erfelijk zou kunnen zijn.

Dat was veel meer dan we dachten.

Hij maakt mijn zinnen af.
-We eten graag Chinees.

Jullie waren allemaal worstelaars?
Jullie roken allemaal.

Roken jullie hetzelfde merk?
-Ja.

Houden jullie van dezelfde kleuren?
-Ja.

Vallen ze op dezelfde vrouwen?
-Ja.

Zeker.

We worden onbewust aangestuurd
tot bepaald gedrag.

EENRICHTINGSVERKEER

Jullie werkten aan de schoolkrant.
Jullie volgden allebei filmschool.

Is het je opgevallen?
-We gedragen ons hetzelfde.

Dat lijkt erfelijk.

Dat vinden we verontrustend.
Mensen hebben liever een vrije wil.

We zouden liever wat invloed hebben
in ons leven.

Zou je niet liever horen
dat je daar enige controle over hebt?

Nu ontdekten ze
dat het niet uitmaakt wat je doet.

Mensen vinden het erg als ze zien
hoe weinig invloed ze hebben,

hoe weinig controle.
Wij verzetten ons daartegen.

Als de conclusies van de studie
zo schokkend waren,

zo baanbrekend,

waarom werd de studie
dan niet gepubliceerd?

Er is veel dat we niet weten.

We hebben heel provocerende anekdotes,
maar we hebben de data niet.

Ik weet niet
wat er is gebeurd met de studie.

Ik verhuisde naar Zwitserland in 1965

en ik hoorde niet meer hoe het ging.

Dat onderzoek moet openbaar worden.

Dit was de eerste
en ook de laatste studie.

Zo'n studie
zal nooit meer herhaald worden.

Het is een monumentale studie.

De motivatie die ze gebruikten
om te rechtvaardigen wat ze deden...

Het boeit me niet,
want ik vind het niet gerechtvaardigd.

Weet je wat?

We hebben de Holocaust meegemaakt.

Onze familie...

DAVIDS TANTE

...beseft dat als je met mensen speelt,

je iets grondig verkeerd doet.

Ik geloof echt dat door deze studie

die drie jongens
geen gelukkig einde kenden.

Hebben jullie gelijkenissen gevonden
tussen jullie jeugd?

We rookten dezelfde sigaretten.
We waren worstelaars op school.

We aten hetzelfde graag.

DRIELING

We vielen op dezelfde vrouwen.

Waren er ook rare dingen
die jullie gemeen hadden?

Waren er verrassende ontdekkingen?

Soms denk je dat je een idee hebt
en dat deel je dan met iemand.

Die zegt dan: 'Je broer zei dat net.'

Vervelend.
-Grappig.

Angstaanjagend.

Samen zaken doen
heeft onze relatie beschadigd.

Onze arbeidsethos was verschillend.

Mijn vader was ook overleden.

Hij hield ons echt samen als groep.

Hij bewaarde de vrede als het ware.

Ze kregen ruzie, zoals kinderen ruzi�n.

Die kans hadden ze nooit gekregen. Ze
waren 18 jaar lang geen broers geweest.

Als je in een gezin met kinderen leeft,

leer je je aanpassen aan elkaar.

Als het me niet bevalt hoe jij dit doet,

kan ik kwaad worden,
of kan ik compromissen leren sluiten.

Zij ontmoetten elkaar als volwassenen.

Ze hadden nooit met elkaar leren leven.

Alles werd steeds ingewikkelder.

Naarmate het ingewikkelder werd,
gebeurden er dingen en ik vertrok.

Toen Bobby de zaak verliet,
voelden Eddy en ik ons verraden.

Bobby vond dat hij weg werd geduwd.

Hoe dan ook,
het heeft onze band enorm beschadigd.

Dat eiste zijn tol op Eddy.

Meer dan op David en Bobby.

Eddy was altijd degene
die iedereen samen wilde houden.

Eddy was enorm van streek.
Hij was er kapot van. Het vrat aan hem.

Hij hield van hen
en hij wilde zijn broers samen hebben.

Hij wist gewoon niet goed
hoe hij dat moest doen.

We zagen steeds meer
hoogtes en laagtes in zijn gedrag.

Wispelturig gedrag.

Eddy laat zijn baard groeien.
-Bontkop, dan ben ik.

Wek het kind.
-Jamie, je papa is donzig.

We zagen steeds meer
onnatuurlijke hoogtes en laagtes.

Hij belde mensen
nog heel laat 's avonds.

Die mensen zeiden:

'Ik heb Eddy
tien jaar niet gezien of gehoord.

Waarom belt hij me dan nu
om 2u 's nachts?'

Dat zijn tekens.

Dit was meer dan iemand
die wat therapie nodig had.

Dit was heel erg ernstig.

Hij kon ontzettend charmant zijn.

Hallo.

Maar hij kon ook
veel woede in zich hebben.

Het was heel diepe duisternis.

Manisch depressief,
dat was uiteindelijk de diagnose.

Achteraf gezien leek het logisch.

Ik ging niet naar het altaar
met de gedachte:

'Ik heb een man
die manisch depressief is.'

Mensen vragen me:
'Hoe kon je het niet weten?'

Hij was zo uniek en speciaal.
Dat was Eddy gewoon.

Er werd me aangeraden hem
te laten opnemen in een psychiatrie.

Ik voelde me schuldig
dat ik hem dat aandeed,

want ik wist zelf hoe zwaar het was.

Ik vierde mijn zestiende verjaardag
op de psychiatrie.

We waren allemaal kinderen
met problemen.

We kregen als tieners
allemaal psychiatrische hulp.

We hebben allemaal moeilijke

en zware tienerjaren gehad.

Mag ik een persoonlijke vraag stellen?

Een van jullie
was betrokken bij een moord.

Jullie beslissen. People schreef...

Er werd iemand beschuldigd voor
betrokkenheid bij moord. Dat was ik.

HERENIGDE DRIELING

Ik heb het slachtoffer nooit ontmoet.

Ik was niet aanwezig.

Het was groepsdruk.

Mijn vrienden dwongen me dat verhaal
te vertellen aan de politie.

Zo raakte ik betrokken.
Ik zou geen vlieg kwaad doen.

Ja, dat voelen we. Dat weten we.

Veel mensen in deze studie
hadden een moeilijke jeugd

en sommigen mentale problemen.

Dat roept vragen op.

Als je je leven wijdt, zoals dr.
Neubauer, aan geestesziektes,

is dat dan een factor die je onderzoekt?

Het verhaal is ongelofelijk.
Het lijkt wel een Disneyfilm.

Wel wat duisterder.

Toen we elkaar ontmoetten, beseften we
dat we veel gemeen hadden.

We gedroegen ons hetzelfde.
We studeerden film.

GESCHEIDEN TWEELING

We ontdekten ook dat we allebei
een depressie gehad hadden.

Dit is de brief die ik ontving
van Louise Wise Services.

'Je werd op 9 oktober 1968 geboren
om 12u51

als dochter van een 29-jarige
alleenstaande joodse vrouw.

Ze was erg intelligent, met een hoog IQ.

Ze ging studeren met een studiebeurs,

maar emotionele problemen
verstoorden haar aanwezigheid.

Ze liet zich meermaals vrijwillig
opnemen voor emotionele problemen.

Ik heb de originele medische dossiers
niet kunnen vinden,

maar je moeder zou schizofreen
zijn geweest.'

Het was verontrustend om te lezen
dat mijn moeder vaak opgenomen was.

Ik zocht meer informatie op
over de andere meerlingen in de studie.

Niet alleen hadden velen
ook mentale problemen gehad,

hun biologische ouders
hadden ook mentale problemen

en dat wisten hun adoptieffamilies niet.

Is het mogelijk
dat je moeder mentale problemen had?

Geen ernstige, denk ik.

Ik denk dat ze...

Ze had misschien wat kleine problemen.

Misschien waren de problemen
wat ernstiger.

Kozen de wetenschappers
met opzet kinderen

wiens biologische ouders
geestesziek waren

en plaatsen ze hen
in verschillende gezinnen om te zien

of mentale problemen erfelijk zijn?

Eddy heeft drie weken
in het ziekenhuis gelegen.

Daarna kwam hij
terug werken in het restaurant.

Ik was er niet.

David was constant bij hem.

Hij kan je vast meer details geven.

Ik leidde de keuken.
Eddy was er niet, ik leidde de keuken.

Hij deed normaal de zaal. Zo ging het.

Ik wist niet waar hij was.
Hij woonde tegenover mij.

David belde me vanuit het restaurant
en vroeg me om uit het raam te kijken

of Eddy's auto op de oprit stond.

Als hij daar stond,
wisten we dat hij thuis was.

De auto stond op de oprit.

Ik vroeg aan David:

'Zal ik eens gaan kijken?'

David zei ja.

Enkele minuten later belde ze terug.
Haar stem trilde.

Ze zei: 'Je moet naar huis komen.'

Ik vroeg waarom.

Ze zei: 'Toe, je moet naar huis komen.'

Ik reed de straat in.

We woonden tegenover elkaar.
Ik reed de straat in.

Er stonden overal politiewagens
toen ik aan kwam rijden.

Ik versperde de halve straat, liet
mijn deur open en liep het huis binnen.

Ik mocht er niet in van de politie.

Ze zeiden: 'Dit wil je niet zien.
Je mag dit niet zien.

Dit wil je niet zien.'

Toen wist ik dat hij dood was.

Ik zei tegen Bobby
dat ik hem moest spreken.

Het was alsof hij het wist.

Hij wist het
voor ik het had uitgesproken.

Eddy pleegde zelfmoord.

Eddy schoot zichzelf dood.

Hij beroofde zich van het leven.

Ik weet niet meer
wie het ons heeft verteld.

Ik herinner me enkel duisternis.

We hebben 'm begraven op Vaderdag.

Ik deed de grafrede, maar ik herinner me
niet veel van wat ik allemaal zei.

Ik herinner me wel
dat ik zei dat mijn broer Eddy

een hele ruimte kon opbeuren
met zijn glimlach.

Waarom Eddy? Waarom Eddy?
Waarom niet ik?

Dat heb ik me al zo vaak afgevraagd.
Was ik het maar geweest en niet Eddy.

Waarom Eddy en waarom niet ik?

Misschien gewoon omdat...

Ik weet het niet. Echt niet.

Ik kan daar niet op antwoorden.

Bedankt, Bobby.
-Graag gedaan.

Ik wil de waarheid weten
over het experiment.

Ik heb begrepen
dat in deze kleine groep meerlingen

die gescheiden en bestudeerd werden,

er meer dan ��n zelfmoord gebeurde.

Dat kan haast onmogelijk toeval zijn.

Gezien Eddy's geestesziekte...

Wie weet wat er in hun DNA zit.

Als ze iets sluitends hebben
wat dingen kan voorspellen

die ik echt moet weten,
wil ik dat weten.

Er is nog zo veel dat we niet weten.

Ik heb meer vragen dan antwoorden.

Als journalist weet je nooit
wat je zult ontdekken.

Soms weet je wat je niet hebt ontdekt.

Dat is frustrerend,
zoals in dit verhaal.

Ik heb het nooit kunnen uitpluizen omdat
ik de studie nooit heb kunnen zien.

Niemand. Daar komt het op neer.

Dat is zo'n kwelling.

Dit is mijn onderzoek
van toen ik schreef over tweelingen.

Het is lang geleden
dat ik in deze doos heb gekeken.

Dit is interessant.

Kleine cassettes.

Voor hij stierf,
heb ik dr. Neubauer kunnen spreken.

Hij was weerspannig.
Hij had er nog nooit over gesproken.

Benieuwd wat hij te zeggen heeft.

Ok�, nu staat hij aan.

Hoe kwam de studie tot stand?

Ik zou er liever niet over spreken.

Waarom dan?

Tot hij gepubliceerd is.

Wanneer is dat dan?

Misschien publiceren we hem
over een jaar, anderhalf jaar.

Hij was ontwijkend.
Hij beschermde iets.

Vertel me eens
over de omvang van de studie

en hoeveel mensen
erbij betrokken waren.

De studie was gebaseerd

op 'n klein aantal identieke meerlingen
die gescheiden werden bij de geboorte.

Omwille van allerlei redenen
wil ik er nu niet over praten.

We moesten ermee stoppen
omdat het te duur werd.

Van wie kwam jullie financi�le steun?

Enkele private familiestichtingen.
We kregen wat geld van Washington.

Ok�.

Private stichtingen uit Washington?
Wat betekent dat?

Ik weet niet
waar ze hun fondsen haalden.

Nogmaals bedankt voor je tijd.

Deze studie ligt
volgens mij erg gevoelig.

Er zijn heel wat machtige mensen
die dit verhaal in de doofpot willen.

Wat is er volgens jou
met de studie gebeurd?

Voor Neubauer stierf in 2008

borg hij al zijn onderzoeksmateriaal op
in een archief van Yale University.

Neubauer heeft het verzegeld.
Dat is al tientallen jaren zo.

Tot nu toe heeft
nog niemand er toegang tot gehad.

Wat hebben we hier?

INFORMATIE OVER ONDERZOEKER
BESCHRIJVING

Nou...

VRAAG DOOS AAN
BESCHRIJVING KIND 1, 2...

Dit is de website van Yale University.

Dit gaat over de adoptiestudie
van het Child Development Center.

66 dozen gevuld met informatie.

Curves, films en opnames,
onderzoeksbevindingen.

Thuisbezoeken. Dat is een grote.

Er staat dat de studie werd gevoerd
van 1960 tot 1980.

Onze re�nie moet dus het einde
van de studie hebben betekend.

'Informatie over toegang.

De dossiers zijn niet voor iedereen
toegankelijk tot 2066.'

INFORMATIE OVER TOEGANG

Het is verzegeld.

Ze hebben dat hele onderzoek gevoerd
om deze lijst te verzamelen

en die dan weg te stoppen
in een stoffige bibliotheek

waar niemand er bij kan.

'Onderzoekers die de data
voor deze datum willen gebruiken,

hebben schriftelijke toestemming nodig

van de Jewish Board of Family
and Children's Services.'

De Jewish Board was de moederorganisatie

van het Child Development Center
van Peter Neubauer.

Ik denk dat het
een heel machtige organisatie is

met diepe politieke banden.

Bedankt dat u de Jewish Board
of Family and Children's Services belt.

Hallo?
-Hoi, ik ben David Kellman.

Blijkbaar was ik
een van de subjecten in een studie

van het Child Development Center
jaren gelden.

De dossiers worden bewaard
in Yale University.

Op hun website staat dat ik
toelating nodig heb van de Board

om die dossiers te kunnen inkijken.

De receptionist verbond me door met u.

Ik ben daar niet van op de hoogte,
maar ik kan u doorverbinden...

Een aantal journalisten,
en voor zover ik weet

een aantal meerlingen
die betrokken waren,

hebben geprobeerd toegang te krijgen.

Beste Ms Schein

uw verzoek tot inzage
van de CDC-dossiers...

we zijn niet bereid
u toegang te verlenen...

Niemand heeft de resultaten
van de studie al mogen inkijken.

tot die dossiers

Is er iemand die me rechtstreeks
toegang kan verlenen

aangezien ik een van de subjecten was?

Als iemand het recht heeft
om al dat materiaal in te kijken,

zijn het de subjecten van de studie wel.

Zij moeten de bevindingen kennen.

Ik heb geen idee
bij wie u daarvoor moet zijn.

Dat moet ik opzoeken.

Jij bent
dus de eerste verdedigingslinie?

Blijkbaar wel.

Goed, ik stuur u een e-mail.

Als onderwerp
voer ik 'tweelingenstudie' in.

Begrepen.

Louise Wise Services
is al lang gesloten.

Aan wie het aanbelangt.
Ik was een subject van Neubauer...

Peter Neubauer is gestorven.

Toch weten we nog steeds niet precies
wat ze zochten

of wat ze hebben ontdekt.

Ik ben klinisch psycholoog

en ik was onderzoeksassistent
bij de studie van Peter Neubauer.

PSYCHOLOOG

Ik ben de enige persoon
die aan deze studie heeft gewerkt

die bereid is om te vertellen
wat er is gebeurd.

DR LAWRENCE PERLMAN
ONDERZOEKSASSISTENT TWEELINGONDERZOEK

Ik was 24.
Dit was eigenlijk mijn eerste baan.

AANTEKENINGEN

Je moest opletten
dat je niet liet blijken:

'Je lijkt zo hard op je tweelingbroer.'

Dan had ik meteen mijn ontslag gekregen.

Het was wel verleidelijk om te zeggen:
'H�, ik ken je tweelingbroer.

Ik zag vorige week iemand die
als twee druppels water op jou lijkt.'

Of ik me schuldig voel?
Interessante vraag.

Ik heb nooit
een verantwoordelijkheid gevoeld.

Ik werd aangenomen
nadat de studie werd opgezet.

Ik nam er wel aan deel.

Dat was dus ethisch ook niet goed.

Achteraf bekeken vind ik het ethisch
gezien helemaal niet verantwoord.

Hier heb ik enkele notities.

Ok�.

Dit zijn mijn originele notities,
kopie�n van testen die ik uitvoerde.

Wie staat er in deze dossiers?

Ik heb de drieling.

Is dat...

Ik zeg de naam niet, maar...

'Hij is luidruchtig en energiek.

Hij wil zijn autonomie uiten
door te pochen

met zijn intelligentie en zijn kracht.

Hij kleineert anderen, ook zijn ouders.'

En hier: 'Wilde zijn
nieuwe fiets laten zien

en allerlei sportmateriaal
toen ik hem filmde.

Hij was erg intens tijdens het spelen
en werd nogal...

ruw.'

Dit joch had problemen.

Heel agressief.

'Zijn ouders zijn
zich niet bewust van zijn problemen.

Ze kunnen hem niet helpen
zijn zwaktes in te zien

en zijn daden meer te beheersen.'

Volgens mij waren de ouders
niet echt afgestemd

op de problemen die deze tiener had.

Wat waren de conclusies van de studie?

Ik heb geen idee, want ik stopte er
na tien maanden mee.

De resultaten werden nooit gepubliceerd.

Dit is het enige wat ik heb.

Het is een mysterie, een enorm verlies.

Al die belangrijke data liggen
nu begraven in een archief.

Sommige mensen speculeren
dat de studie tot doel had

geestesziektes te onderzoeken.

Er werd nooit verteld

over de mentale gezondheid
van de biologische ouders...

toen ik eraan meewerkte.

We waren niet ge�nteresseerd
in mentale gezondheid.

We zochten verschillen in opvoeding.

We wilden opvoedingspatronen begrijpen

en hoe die de ontwikkeling be�nvloeden.

Jullie waren dus vooral ge�nteresseerd
in de familiedynamiek?

Dat konden ze niet weten.

Ze wisten niet hoe de families zouden
omgaan met dat geadopteerde kind.

De enige manier waarop ze meer konden
weten over de familiedynamiek

is als er al een kind geplaatst was
in dat gezin.

Nog een verbluffend toeval
in dit verhaal.

De broers groeiden alle drie op

met een geadopteerde zus,
die nu allemaal 21 jaar zijn.

De drie broers hadden allemaal
een oudere zus.

Ze werden in gezinnen geplaatst
met een ouder adoptiekind

via Louise Wise.

Dat was het opzet.

Fijn je te zien.

Het is...

Ik wil jullie een fragment laten zien.

Lawrence Perlman
was onderzoeker voor de studie.

Wat waren de resultaten van de studie?

Ik heb geen idee,
want die werden nooit gepubliceerd.

We zochten verschillen in opvoeding.

We wilden opvoedpatronen begrijpen

en hoe die de ontwikkeling be�nvloeden.

De drie broers werden in gezinnen
geplaatst met een ouder adoptiekind

via Louise Wise.

Dat was het opzet.

Hoe voel je je daarbij?

Ik voel me een proefkonijn.

Dat maakt het nog veel meer...

Dat maakt het nog veel dubbelhartiger.
-Nog veel erger.

Ze bestuderen niet enkel de kinderen,
maar ook de ouders.

Ze kenden dus de opvoedstijl
van elke ouder.

Dit was verre
van een willekeurige selectie.

Ze wisten precies wie ze gekozen hadden

om elk van ons bij te plaatsen

toen ze de Gallands, de Kellmans
en de Shafrans belden.

Op vlak van hoe ze
hun kinderen opvoedden,

waren de drie gezinnen erg verschillend.

BOBBY'S STIEFMOEDER

Davids vader sprong eruit.

Niemand was zoals zijn zoon.
Hij was zo trots op hem.

Alles wat hij deed, was geweldig.

Bobby's vader was een dokter
die het erg druk had.

Hij had niet zo veel tijd
om met Bobby door te brengen

als Davids vader.

Maar hij was zo toegewijd als hij.

Eddy's vader was de meest traditionele.

Hij was best streng.

Hij was de baas. Hij stelde de regels
en Eddy moest die volgen.

Eddy's relatie met zijn vader...

kan niet goed geweest zijn.

Dat is belangrijk.

Waarom zeg je
dat die niet goed kan zijn geweest?

Anders had ik hem gekend.

Dan hadden we hem gezien
en had Eddy over hem gesproken.

Dit was de laatste foto
die we hebben van Edward.

Hij was een kuddedier.

Hij deed alles wat jongens doen.

EDDY'S VADER

Hij sloopte een auto
en dat soort dingen.

Af en toe moest ik hem straffen.

Eddy en zijn vader
waren heel verschillende mensen.

Eddy was artistieker aangelegd.
Hij hield niet zo van sport.

Elliott had een heel
militaristische kijk op het leven.

Hij was erg traditioneel.

Hij was leraar.
Stiptheid was belangrijk.

Ik was voorstander van strenge tucht.

Helaas was ik voor mijn kinderen
ook die strenge man.

Eddy heeft altijd gezegd
dat hij niet echt paste in het gezin.

Hij had het gevoel dat hij
er niet op de juiste plek zat.

Heb je gevoeld
dat Edward ongelukkig was?

Hij sprak niet over problemen met mij.

We waren een stil gezin. We vertelden
elkaar niet over onze problemen.

We beschermden elkaar.
Het was een leuk gezin.

Sommige mensen zijn geen goeie match.

Dat was niet de schuld van zijn vader.

Elliott deed wat volgens hem
het beste was als ouder.

Ze waren gewoon compleet anders.

Ik kreeg telefoon.
Ik geloof dat het van Bobby was.

Hij zei dat ik moest gaan zitten.

Ik zei: 'Dat is niet nodig.'

Toen vertelde hij het me.

Toen...

ben ik naar mijn vrouw gegaan.

Ik vertelde haar
dat Edward zelfmoord had gepleegd.

We hebben daar
een hele tijd huilend gestaan.

En...

dat was het.

Ik vraag me vaak af
of ik hem iets niet had geleerd...

omwille van zijn dood.

Misschien heb ik hem iets niet geleerd.

Hoe je je leven moet leiden of zo.

Dat kwelt me af en toe nog.

Waarom liepen de levens
van de jongens helemaal anders?

Ik hoef geen boeken of studies te lezen.

Ik heb het met mijn eigen ogen gezien
bij die drie jongens.

Het gaat om opvoeding.

Die drie jongemannen zitten
allemaal in dezelfde positie.

We vonden veel gelijkenissen.
Daar gaan mensen naar op zoek.

Ze rookten dezelfde sigaretten. 'Goeie
god, ze roken Marlboro. Geweldig.'

Naar verschillen ga je niet op zoek.

Niet te geloven.
Jullie worstelden allemaal?

We ontdekten op welke vlakken
we op elkaar leken,

en die benadrukten we.
We wilden op elkaar lijken.

We gingen van elkaar houden.

Dat waren oppervlakkigheden.

Ze hielden van dezelfde dingen
en ze hadden gelijkaardige interesses,

maar diep van binnen
waren ze verschillend.

Ze waren geen voorbeeld
van hoe je lot in je genen zit.

Ik geloof dat genen en de omgeving

grote concurrenten zijn.

We drijven in de richting
die onze genen ons aanwijst,

maar dat betekent niet dat je
voorbestemd bent om zo te worden.

Ik geloof
dat ik hier vandaag nog steeds ben

omdat mijn ouders me een basis meegaven.

Volgens mij heeft dat zeker
een verschil gemaakt

in de strijd
tegen de demonen die ik heb.

Ik geloof dat genen en opvoeding
allebei belangrijk zijn.

Maar volgens mij kan opvoeding
bijna alles overwinnen.

Dankzij deze film geeft de Jewish Board
of Family & Children's Services

David en Robert inzage in de dossiers.

Meer dan 10.000 pagina's werden
vrijgegeven sinds deze film af is.

Er is echter geen formele conclusie
en de dossiers zijn zwaar geredigeerd

om de identiteit
van de andere subjecten te beschermen.

Omdat de studie nooit werd gepubliceerd,
weten we niet zeker

hoeveel mensen er
op deze manier werden gescheiden.

Misschien zijn er nog tweelingen die
niet weten dat ze een tweeling zijn.

Er zijn wellicht minstens
vier individuen die subjecten waren

die niet weten dat ze een tweeling zijn.

Als ze weten dat daar nog tweelingen
zijn die hun leven missen,

dat gaat mijn verstand te boven.

Je kunt het op twee manieren zien.

'Die mensen moeten weten
dat ze een tweeling zijn.'

Of: 'Goeie god,
die mensen mogen niet weten

dat ze zo gebruikt werden.
Dat brengt hen van streek.'

Misschien kan de studie daarom
nog niet gepubliceerd worden.

Tot ze dood zijn.

Dat cre�ert de mogelijkheid

dat iedereen op straat plots
een tweelingbroer of -zus tegenkomt.

Ondertitels: BTI Studios
Vertaald door: Emmy Colle