All language subtitles for Silent Night, Bloody Night (1972)

Het is prachtig,
alsof er nooit iets is gebeurd.

Het huis wordt binnenkort afgebroken.
Dan blijft er niets meer over.

Behalve m'n herinneringen.

Ik groeide op in de naburige stad.
M'n vader was de burgemeester.

Daar stond dit huis.
Het werd gebouwd door Wilfred Butler.

We zagen hem nooit,
want hij woonde er niet.

Tot hij in 1950 eindelijk terugkwam,
op de dag vóór kerstmis.

Voor de laatste keer.

We dachten allemaal
dat het een ongeluk was.

Niemand wist dat er die kerst
nog iemand in het huis was.

Als assistent lijkschouwer in Arlington,
Massachusetts...

Verklaar ik, aan de hand van een sectie
verricht door de lijkschouwer...

Dat Wilfred Butler,
is overleden aan brandwonden...

Die hij per ongeluk in huis opliep
in de middag van 24 december 1950.

Er wordt geen onderzoek verricht
op het lichaam.

Dit onderzoek is officieel afgesloten.

Na de lijkschouwing op nieuwjaarsdag
werd Wilfred Butler begraven.

Niemand kwam afscheid nemen.
De begrafenis van een onbekende.

Ik, Wilfred Butler,
gezond van geest en lichaam...

Of wat er voor gezond doorgaat...

laat m'n huis, erf
en al m'n persoonlijke bezittingen...

Na aan m'n langstlevende familielid:
M'n kleinzoon, Jeffrey Butler.

Met de plechtige opdracht en plicht...

Het huis zo te laten
als ik het achterliet.

Onaangeroerd,
om de wereld te herinneren...

Aan zijn onmenselijkheid
en zijn wreedheid.

Twintig jaar lang stond het huis leeg,
precies zoals hij het achterliet.

Tot vorig jaar het gerucht ging
dat het eindelijk verkocht zou worden.

Het nieuws bereikte een inrichting
voor psychisch gestoorde misdadigers.

Verboden terrein.

De man die het kwam verkopen,
kende het niet.

Hij was een advocaat uit de stad
die plezier had in zijn werk.

Wacht.
En kijk een beetje ernstig.

Je bent hopeloos.

Kijk.

Wacht, waar ga je heen?
De burgemeester zit te wachten.

Nog één foto.

Blijf staan. Ik wil er een
van ons samen maken. Lachen.

Het nieuws hoort u op WLIX. Roger
Fowler met het nieuws van vandaag.

De brand in een pakhuis
in Elizabeth woedt nog steeds.

De ontsnapte patiënt uit
Margaret Ville is nog voortvluchtig.

In Roxberry is een omstreden regel
van kracht geworden.

Zei ik het niet?
Het is prachtig.

Kunnen we de rest ook zien?
- Maar dat was het.

De burgemeester zit op me te wachten.
- Je bent zo'n belangrijke man.

Dat zegt Laura ook altijd.

Schat.
- Wat is er?

Blijf niet zo lang weg.

Geniet nou maar van het uitzicht.

Binnenkort kunnen we
over dat viaduct weer naar huis.

Gemeentehuis
East Willard.

Meneer de burgemeester.

Ik zal u even voorstellen.

Dit is Charlie Towman.
De uitgever van onze krant: De Patriot.

Tess bedient de telefooncentrale.
Onze directeur communicatie.

Dit is Bill Mason, onze sheriff.

Gaat u maar aan het hoofd
van de tafel zitten, Mr Carter.

Dank u. Ik had niet verwacht
u allemaal tegelijk te ontmoeten.

Wat een ontvangst.

Laten we beginnen.

Ik ben aangesteld door Jeffrey Butler...

Inzake het huis dat hij
van zijn grootvader heeft geërfd.

Gaat u verder, Mr Carter.

Heeft u aangeboden
het huis van m'n cliënt te kopen?

Gesmeekt. We schreven en...
- Dat is genoeg.

Het is waar.
- Problemen, altijd problemen.

Ik ben al twintig jaar bezig
de mensen daar weg te sturen.

Snuffelaars, inbrekers
en de kinderen zijn het ergst.

Om niets.
Alleen vanwege dat testament.

Dat gezeur over menselijkheid. Nee,
onmenselijkheid. Wat is dat eigenlijk?

Hij was een verbitterd man.
- Haat.

Het zal moeilijk zijn geweest.
- Het was haat.

Hij had haatgevoelens.
Sommige mensen hebben dat.

De vraag is:
Wilt u het huis nog steeds hebben?

Biedt u het ons aan?
- Precies.

Waarom nu?

Dat heeft Mr Butler besloten.

U weet dat we niet veel geld hebben.
We kwamen hier tijdens de crisis.

Maar we houden van deze stad.
Het is ons thuis.

En dat wilt u natuurlijk verbeteren.
- Precies.

M'n klant begrijpt dat
en wil het huis graag afstaan...

Voor vijftigduizend dollar. Contant.
Morgenmiddag om twaalf uur.

Dat is erg veel geld.
- Het is ook een koopje.

Je zou naar Wilton kunnen gaan.
Je zou nu naar de bank kunnen gaan.

Ben ik duidelijk?

Zoveel geld.
- Mooi dan.

Ik wacht tot morgen op uw antwoord.
- Blijft u hier overnachten?

Mag ik u vragen waar?
- In het huis van Butler.

U kunt van het motel gebruik maken
als onze gast.

Nee, het huis is prima.
- Motel 'Paradise'.

Dat is aardig, maar ik heb
een afspraak met Mr Butler.

Ik kan de telefoon weer aansluiten.
- Doe geen moeite.

Geen probleem. Die heeft u nodig.
- Stel dat u in moeilijkheden komt.

U heeft me overtuigd.
Dank u.

Tussen twee haakjes:
Kent u Mr Butler al lang?

Ik heb hem nooit ontmoet. Hij belde me
en liet de sleutel op kantoor afleveren.

Tot morgen, allemaal.

Ik verheug me erop.

Gehaaid, heel gehaaid.

Hij is een bekende advocaat.
- Vertel me niets.

Zag je hoe hij keek? En zijn kleding?
- Hij doet zijn werk.

Vertel mij niets.
Weet je wat ik zou willen weten?

Als ze met elkaar praten,
geloven ze elkaar dan?

Ik hou ook van jou. Als ik thuiskom,
heb ik een verrassing voor je.

Ik kan het je nu niet zeggen,
dan zou het geen verrassing zijn.

Nee, ik kom nu niet naar huis,
maar wel snel.

Natuurlijk mis ik je.

Ja, en mama ook.

Laura, hoe gaat het?

Ik bel morgen. Nee, ik wil bellen,
want ik wil Jenny spreken.

Ik vermaak me eigenlijk prima.

Jij ook, schat.

Hoe bedoel je, onvriendelijk?

Ik vroeg me af: Wat doen we ermee
als we het hebben?

Afbreken.

Ik moet maar gaan.
Doe me een plezier.

Bel Diane.
Ik ga naar Wilton en ben laat thuis.

Verboden toegang.

Het is fantastisch.
Vind je niet?

Butler maakte geen grapjes.
Dit staat al jaren leeg.

Wat zonde.
- Het monument van zijn grootvader.

De beheerder houdt het hier precies
zoals hij het achterliet.

Wat is dit voor soort monument?
- Dat kan niemand zich herinneren.

Dat is normaal in Amerika.
- Dit kan ik me herinneren.

Hij begeleidt me, hij praat met me
en zegt dat ik bij hem hoor.

Dat meen je niet.
- Dat hoorde ik op begrafenissen.

Als kind in Chipley, Georgia.
Er was ook een evenementenhal...

Maar ze zijn beide
van de kaart verdwenen.

Niemand heeft het ooit geweten.

De delicatessenzaak was open.
Ik heb pastrami, salami...

Aardappelsalade en macaroni.
Alles wat je lekker vindt.

Doe mij maar worst en macaroni.
Nee, wat van die aardappelsalade.

Heb je ook de wijn uitgezocht?
- De man in de winkel heeft dat gedaan.

Alweer geluk. Die is uit 1970
en moeilijk te krijgen.

Mag ik ook wat?
- Natuurlijk mag dat.

Dank je.

Het moet fantastisch zijn geweest.

De mensen die hier woonden, moeten
een heerlijk leven hebben gehad.

Dat hoop ik wel.
Wilfred Butler wist wat hij deed.

Kijk naar die haard
en die mahoniehouten tafel.

Het lijkt of dit een houten huis is.
Maar nee.

Zijn kleinzoon zegt dat er onder dat hout
een halve meter steen zit.

De fundering is acht stenen breed.
Ooit breken ze dit af...

En bouwen ze hier kleine huisjes.
Percelen van vijftig vierkante meter.

De bulldozer komt die heuvel op
naar dit huis toe...

En dat wordt de verrassing van
zijn leven. Want dit is een koninkrijk...

Waar niemand van geniet.
- En zijn kleinzoon dan?

Hij is waarschijnlijk net als wij.
Hij wil geld zien.

Hij vraagt er 50.000 dollar voor,
terwijl hij wel 250.000 kan krijgen.

Maar hij neemt er de tijd niet voor.
Dus hij wordt belazerd.

Zullen we nu naar boven gaan?
- Zo meteen.

Een van de geneugten des levens
is uitkijken naar het genot.

We zijn er nu dichtbij, toch?

Heel dichtbij.

Ik zie nog geen bedden.

Blijf zoeken.
Butler zei dat het gemeubileerd was.

Het is gemeubileerd.

Iets gebeurd?
- Nee, maar kijk.

Nog meer voetbal.
- Kijk hoe ze die verdediger ontwijken.

Daar heb ik geen tijd voor.
Doet de telefoon bij Butler het?

Werkt hij? Probeer het nu maar even.
Ik wacht.

Ja, Miss Howard.

Hij doet het prima.

Aardig dat u even belde.
Dank u.

Ik pak even de sigaretten uit de auto.
Ik ben zo terug.

Verveel je niet.

Heb je je sigaretten?
- Ja, ik heb ze.

Mag ik er één?
- Natuurlijk.

Maar het is zo gek dat ze tegenwoordig
in van die kleine pakjes zitten.

Is dat voor mij?

Mag ik het openmaken?
- Nee.

Onze kerst is overmorgen.
- Is dat een bevel?

Ja, dat is een bevel.

Het is iemand uit het huis van Butler.
- Verbind maar door.

Ga uw gang.

Ik ben Carter niet.

Met wie spreek ik?
- Die ander.

Butler?
- Ik maak me zorgen. Carter is er niet.

Praat eens wat harder.
- Dat kan niet. Ik ben hees.

Kunt u hierheen komen?
- Wat is er aan de hand?

Zijn auto is verdwenen.

Kom, alsjeblieft.
- Goed dan. Blijf daar.

Ik wacht op je. Haast je, ik ben bang.
- Rustig maar. Ik ben onderweg.

Bent u klaar, Mr Butler.
- Ik ben teruggekomen, Tess.

Wat zegt u?
- Ik wil je weer zien.

Met wie spreek ik?
- Je kent me wel.

Marian.
Zeg het tegen de burgemeester.

Vertel het ze allemaal maar.
Ik wacht in het huis van m'n vader.

Het is hier zo eenzaam.
Blijf niet te lang weg.

Waar is iedereen?

Gelukkig, Maggie.
- Wat is er?

Er is iets gebeurd.
Kun je vroeg beginnen?

Ik kijk tv.
- Kom onmiddellijk hierheen.

Wat is er dan?
- Schiet nou maar op, Maggie. Haast je.

Kom maar binnen.

Hij is open.

Dat is wel ver genoeg.
Wat kom je hier doen?

De burgemeester?
- M'n vader is er niet.

Verroer je niet.
- M'n handen omhoog?

Nee, maar blijf daar.

Waarom kijk je zo?
- Ik heb je onderweg gezien.

Vandaar die revolver. Ik ben bang.
- Dat klinkt logisch.

Is iedereen hier gewapend?
- Vraag maar aan de sheriff.

Ik zal hem bellen.
- Helaas is hij niet op zijn kantoor.

Hoe weet je dat?
- Ik kom er net vandaan.

Wie ben je?
- Jeffrey Butler.

Jij verkoopt het huis.
- Ja.

Kun je je legitimeren?
- Toe nou.

Lach niet. Laat zien. Er is een
maniak ontsnapt uit Margaret Ville.

Leg maar op tafel.

Ga achteruit.

Een rijbewijs uit Californië.
Bofkont.

Wil je ook m'n kaart van de inrichting
zien? Die krijg je als je ontsnapt.

Er staat een rode M op
zodat mensen zich niet vergissen.

Sorry, van die revolver.
M'n vader is het geld halen.

Ik wil alleen m'n huis in.

De hulpsheriff heeft een sleutel.
- Waar kan ik hem vinden?

Je gaat 2,5 km verderop. Dan kom je
bij een wit huis. Het kan niet missen.

Dank je.

Gelukkig kerstfeest.
- Jij ook.

Als ik over een uur niet terug ben,
bel je de burgemeester.

Of Mr Towman. Niemand anders.
Beloof je me dat?

Natuurlijk.
- Schrijf het op, zodat je het weet.

Hier de 301.
Ik ga naar het huis van Butler.

Ik laat wel weer van me horen.

Wat is dat voor licht daar?

Dag boek
Wilfred Butler.

Heb je de hulpsheriff gevonden?
- Nee, hij was er niet.

Was je advocaat niet in het huis?
- De deur zat op slot.

Ik heb wel zijn auto geleend.
- Gestolen, bedoel je.

Ik hou hem warm.
- En als hij hem nodig heeft?

Dan zoekt hij me maar.
Wie komt er eten?

We eten iedere donderdag samen.

Wil je ook wat?
- Nee, ik heb in het motel gegeten.

Ja, dat is vreselijk.
Iets drinken misschien?

Het is goedkope bourbon, maar dat is
al heel wat in deze omgeving.

Wil je ijs?
- Nee, puur.

Je ziet er moe uit.
- Dat ben ik ook.

Op het snelle geld.
- Proost.

Waarom ga je het huis verkopen?

Ik heb geld nodig.
- Na al die jaren?

Ik heb het nu nodig.

Hoe ziet het er van binnen uit?

Dat weet ik niet. Toen ik klein
was, mocht ik er niet heen...

Omdat me iets zou kunnen overkomen.
Het was een soort spookhuis.

Ik heb het ook nooit gezien.
- En toch ga je het verkopen?

Jammer. Het is de enige
bezienswaardigheid hier.

O, ja. Er belt steeds iemand
voor m'n vader.

Ze zegt dat ze in jouw huis wacht.
In de woonkamer.

Welke vrouw wacht er
in de woonkamer?

Dat weet ik niet.
Ik herkende haar stem niet.

Dan ga ik maar even kijken.
- Mag ik mee?

Waarom?

Ik ben opdringerig.

Je gaat zeker weer terug
naar Californië?

Californië. Daar woon je toch?
- Nee, ik ga reizen.

Kijk, daar is de auto van de sheriff.

Daar brandt licht.

Kijk eens naar die grafsteen.
- Wat vrolijk.

Wie het kruis draagt,
zal de kroon dragen.

M'n grootvader.

Iemand heeft zijn zonnebril laten liggen.
- Die is van de sheriff.

M'n advocaat is zoek en de sheriff ook.
En jij krijgt rare telefoontjes.

En nu heeft iemand het op het graf
van m'n opa voorzien.

Laten we gaan.

Wil je nog steeds naar m'n huis?
- Ja, maar niet alleen.

Ik ben niet nerveus,
maar bibber van de kou.

Laten we gaan.

We vinden in de stad wel hulp.
Dat is vlakbij.

Goedenavond, Mr Towman.

Fijne feestdagen.

Alleen Towman is er.

Wie is Towman?
- Kom, dan stel ik je voor.

Wacht even.
Ik moet u spreken.

Dit is Jeffrey Butler.
Hij verkoopt het huis.

We kunnen er niet in
en m'n vader is naar Wilton.

We vroegen ons af...

Is er iets?
- Hij vertelt het.

Ze is naar zijn huis.
- Waarom?

Dat weet ik niet.

Ze kan er niet in.
Je zegt dat het afgesloten is.

Ze verafschuwt dat huis.
- Wilt u erheen?

Diane kan hier blijven.
- Ik heb een sleutel nodig.

Dit is mijn huis niet,
maar dat van Tess.

Tess is er niet.
Tevreden?

Die is naar mijn huis gegaan.
Waarom niet?

Ze verafschuwt het.

Ze is wellicht die vrouw
gaan opzoeken.

Iemand die de burgemeester belde.
Ze zei dat ze zou wachten.

Wat is er?

Hallo, met wie spreek ik?

Wie is dit?

Diane Adams.
Ik heb u al eerder gesproken.

Kom met je vader naar het huis.

Je spreekt met Marian.
Zeg hem dat ik het dagboek heb.

Ik wacht.
- Wie bent u?

Dat weet hij wel.
Kerstavond 1935.

Sheriff. Ik zag uw auto staan.

Ben jij het, Bill?

Je kunt me niet zien,
maar ik jou wel.

Dat gezicht kan ik me herinneren.

Je bent ouder en dik.

Maar nog steeds Tess.
En je bent bang.

Wees niet bang.
Ik wil je helpen.

Pak m'n hand maar.
Pak maar.

Degene aan de telefoon
zei kerstavond, 1935.

Maar dat is niet het begin.

In 1927 werd het huis gerestaureerd
door Wilfred Butler.

Daarna vind ik alleen wat
over feestjes. Niets bijzonders.

Maar in 1930 sterft zijn vrouw Catherine
aan tuberculose.

In augustus 1933 begint het.

Zijn dochter wordt aangevallen
en verkracht.

Ze heet Marian, zoals de beller
die de boodschappen achterliet.

Ze was toen vijftien jaar.

Op 2 mei 1934 brengt Marian Butler
een zoon ter wereld: Jeffrey Butler.

Begin 1935 komt het huis in handen
van ene dr. Robinson.

Het wordt een psychiatrische inrichting.
Dan laat Butler zijn dochter opnemen.

Marian wordt opgenomen
in die inrichting.

Het verhaal gaat maar door.
Dat staat in de krantenknipsels.

Waarom zou Towman
die bewaard hebben?

Je liet me schrikken.
Wat is er gebeurd?

Tess heeft veertig vogelkooien.
Towman is hysterisch.

Iedereen is in m'n huis, behalve ik.
Het is koud en jij liet de deur open.

Hoe oud ben je?
- Bedoel je hoe lang ik al leef?

Er is veel over je familie geschreven.
- Ik wil niet over ze praten.

Wacht even.
Die vrouw die steeds belt, heet Marian.

Zo heette je moeder toch?
- Ze overleed tijdens m'n geboorte.

Daarom ben ik gaan reizen.
- Zo staat het niet in de krant.

Wat wil je zeggen?

Misschien moet je het even lezen,
voor je eigen bestwil.

Niets uit m'n verleden of m'n toekomst
is voor mij van belang.

Waar is die krant?
- Op tafel.

Het is zo dom om te liegen.
Dan mis je zoveel.

Misschien leeft je moeder nog
en wacht ze op je in het huis.

Ik weet het niet.

Kom, we dwalen niet meer af.
We gaan erheen.

Dat is de auto van Towman.

Hij is leeg.

Kijk.

Lieve hemel.
- Blijf daar.

Het is Towman.
- Blijf daar.

Hij is dood.

Zijn handen...

Iemand heeft zijn handen afgehakt.
- Je hebt hem vermoord.

Hij zocht hulp.
- Je hebt hem vermoord.

Stap in de auto.

Het huis van Butler.

Hij heeft de sleutels meegenomen.

Hallo, meneer de burgemeester.
- Ja, wat is er?

Dit is Marian Butler.
Ik bel vanuit m'n huis.

Komt u hierheen, burgemeester?

We houden een reünie.

Iedereen is hier.
Zelfs je dochter.

Ik schrijf dit in de gedachte
dat niemand het leest.

Ook m'n dochter of m'n kleinzoon
Jeffrey niet.

Ik schrijf het voor mezelf en hoop
op vergeving als dat nog kan.

En voor jou, Marian, wiens jeugd
en onschuld ik heb geruïneerd.

In 1935 hebben de doktoren
m'n dochter een jaar lang behandeld.

Ik dacht dat ze haar konden genezen.

Jeffrey was ons afgenomen
en naar Californië gestuurd.

Het huis werd een inrichting en ik liet
er doktoren en patiënten in wonen.

Eustice, Audrey...

Ik herinner me hoe ze was.
Een gelukkiger kind bestond er niet.

Dames en heren. Stilte graag.
Ik wil een toast uitbrengen.

Tegen de kerst
wist ik dat ik iets moest doen.

Niet voor mezelf,
maar voor m'n arme kind.

Ik had geen plan, maar moest haar
bij die mannen weghalen.

Met hun beloftes en leugens.

Ik wist dat ze zich die middag
suf zouden drinken.

Ze waren aan het feesten.
Ik had niets anders verwacht.

Ze deden alsof het huis
hun eigendom was.

Ze gedroegen zich als slechte familie
die hun honger niet konden stillen.

Na het eten dansten en dronken ze,
zoals gewoonlijk.

Al die tijd lachte Robinson
en stelde me gerust.

Ze verwachtten dat ik het geloofde,
omdat ik geen keuze had.

Vertrouw me, Wilfred.

Hij zei dat Marian beter zou worden.
Hij zag het licht.

Er is licht aan het eind van de tunnel.

Blijf zitten, dokter.
Ik haal nog wat champagne.

Hij was er klaar voor.
Dronken, dik en vol van zichzelf.

Toen ben ik vertrokken.

M'n wreedheid tegenover Marian
was onmenselijk. Dat weet ik.

Ik had haar bemind.
Ik was de vader van Jeffrey.

Ik had haar zo gemaakt.

Ik zweer dat ik die middag
m'n kind wilde redden.

Ik wilde haar daar weghalen. Ik wilde
ook de andere stakkers bevrijden...

Die al zo lang door de dokteren
werden misbruikt.

Ik wist wat er zou gebeuren
als deze patiënten werden bevrijd.

En daar ben ik schuldig aan.
Ik wist het, maar heb ze toch bevrijd.

Ze gingen naar het huis en ik haalde
een rijtuig om Marian mee te nemen.

Ik weet niet precies
wanneer ze me ontsnapte.

Als ze haar in de eetkamer
zouden zien...

Konden ze denken dat ze
één van de gehate bewoners was.

Dus ze werd vermoord.

Later zijn de meeste patiënten
gevlucht. Ik weet niet waarheen.

Maar ik vergeet nooit
wat ze met m'n kind deden.

Sindsdien heb ik in gevangenissen
en inrichtingen gewoond.

Ik leefde anoniem.
Als een dier.

Verbitterd heb ik gezworven
tot alle seizoenen één werden.

Dat werd het seizoen van de wraak.

Wilfred Butler leeft nog.

Dit is nog steeds zijn huis.

Je grootvader is in 1950 aan zijn
brandwonden overleden in dit huis.

Hij gooide benzine over
een landloper die hij hier aantrof.

De mensen namen aan dat hij dood
was. Dat doen ze nog steeds.

Dit huis was een inrichting.

De patiënten hebben iedereen
afgeslacht. Tess, Towman.

De sheriff en je vader.
Allemaal patiënten.

Ze hebben m'n moeder vermoord
in deze kamer.

Wie is daar?

Papa.

Waarom?
- Het spijt me.

Alsjeblieft.

Help me. Help me.

Die nacht heb ik gehuild. 's Ochtends
waren er geen tranen meer.

M'n vader en Jeffrey dachten beiden
dat ze op een moordenaar schoten.

Ze waren de laatste slachtoffers
in een huis vol slachtoffers.

En nu wordt het monument
van Wilfred Butler afgebroken.

Maar mijn herinneringen
kunnen ze niet ongedaan maken.

Vertaling:
InVision Ondertiteling. nl