All language subtitles for Korona krolow odc 95

W poprzednim odcinku. Wprawdy moja żona
wreszcie dała mi potomka.

Przepuśćcie mnie!

Yes, please.

Cicho. Czy twój pan zażądał już okupu?

Widocznie praca służy człowiekowi.
Cieszę się, że widzę cię w zdrowiu.

Okoliczności naszego ostatniego
spotkania były zgołębne. To prawda.

Teraz będzie inaczej. To w Sierakowie.

Wszystko dobrze się układa.

Niczego innego dla ciebie bym nie
chciał.

Ten młodszy?

Teraz to Wielkopolski. A ten starszy?

Ojciec Heleny.

Matko boska!

Tej Heleny pochciała utopić Elżbietkę i
Kundzie? Tak długo to nie było, ale aż

tak się jakoś wyzmieniło.

Jeszcze ma czelność przyjeżdżać na
Wawel?

Gdyby to ode mnie zależało, nie miałby
tu wstępu. A co to? Ojciec winien, że

cóżka razem straciła?

Jak zaglądał Wawel, kiedy przyjechałaś
tu jako dziecko?

Pamiętam ten czas jak sen.

Bawel wydawał mi się ogromnym,
niebezpiecznym miejscem.

Ciągle głupiłam się w korytarzach i
przejściach. Chyba każdy, kto przyjedzie

królewski dwór, tak się czuje.

Zapewne, ale król Kazimierz wiele rzeczy
ulepszył.

Zamek bardzo się zmienił, odkąd on nim
włada. A królowa Anna?

Jaka była?

Uparta.

ale oddana królowi. Czyli król lubi
uparte niewiasty.

Cokolwiek wydarzyło się w przeszłości,
jesteś pani jego żoną i król cię miłuje.

Cały dwór to widzi. Ja to widzę.

A znam króla.

Pokocha mnie jeszcze bardziej, kiedy dam
mu syna.

Skąd wiesz, że przybyła z ojcem?

Ojciec szalonej Heleny przyjechał na
Wawel.

Szalonej Heleny?

Co ty możesz o tym wiedzieć?

Widziałaś Przebysława?

Wiedziałam. Czy to prawda, że Helena
chciała utopić królewskie tłuki Wisła?

wrzuciła Elżbietki i Kunci do wody,
tylko... Tylko wyprowadziła je z zamku.

Ludzie mówią, że po tym wszystkim z żalu
sama rzuciła się do wody.

Bronisz jej? Nie, ale była mi niegdyś
bliska.

A dlaczego chciała skrzywdzić Elżbietkę
i Kuncia?

Pochań byli ją w noc świętojańską, no to
rozum straciła.

Opowiedz mi historię Helena.

Helena była dwórką, która opiekowała się
królewskimi córkami.

Królowa Jadwiga, świeć Panie nad jej
duszą, kazała jej

donosić o poczynaniach Anny.

Gdy to wyszło na jaw, Jasiak, którego
Helena miłowała, odrzucił jej uczuć.

Ojcze Eliaszu!

Wszędzie ojca szukam. Cały czas była w
kaplicy. Kuchcik spadł ze schodów.

Strasznie krzyczy. Co sobie zrobi?

Coś z ręką.

A gdzie teraz jest?

Niosą go do twojej celi. No to chodźmy,
chodźmy.

Delikatność tej misji polega na czym
innym.

Waszym zadaniem będzie dać do
zrozumienia księciu Słupskiemu

Kazimierz gotowy jest przypieczętować
sojusz małżeństwem swojej córki.

Ale propozycja musi wyjść od Bogusława.

Książę nie odważy się prosić o taki
zaszczyt.

I to jest wasze zadanie.

Żeby Bogusław poprosił.

Oczywiście w zamian królestwo będzie
musiało otrzymać gwarancję lojalności ze

strony pomorza oraz zapewnienie, że ich
uziemie stanowić będą zapory dla

posiłków krzyżackich zmarłych.

Wybaczcie panowie, że król nie mówi wam
tego osobiście.

Ale jak mnie mam, pojmuję cię powód jego
nieobecności.

Czy w omówionej sprawie wszystko jest
dla was jasne?

Trzymaj go mocnie, bo nigdy nie
przestanie krzyczeć.

Łatwo ci mówić.

Chcesz mu pomóc czy nie?

Próbuję.

A ty tu czego?

Trzeba nastawić złamanie i szyć ranę.

Nie potrzeba tu cudzoziemskich metod.
Radziłem sobie w gorszych przypadkach.

Chodź mi do kuchni, przynieś ceprzyk z
gorącą wodą.

Pośpiesz się!

Trzymaj!

Powitamy panów z Wielkopolska. Twój
ojciec bardzo wesołej tego życiu.

Nikt nie zrobi na nich takie wrażenie
jak ty.

Wiesz może, kiedy ojciec wróci z
Wyszehradu?

Niestety, nic mi o tym nie wiadomo.

Tak dawno go nie widziałam, że nawet nie
wiem, czy będę umiała się zachować.

Wiem, co masz na myśli.

Ja też.

Bardzo za nim tęsknię.

Teraz babka lancetowata na ranę nie
zaszkodzi.

Modlitwa też.

Jest nadzieja, że kuchcik przeszyje.

Zowie tylko Bóg.

Amen.

Twoja ingerencja była spędna.

Sam zgodziłeś się na moją pomoc.

Nie odrzuciłem jej.

Sam mogłem. Pomóc modlitwą i ziołami?

Niewiele oferujesz swoim pacjentom. A
to, co ty robisz, jak nazwiesz?

Medyk to nie szewc. Ty bym niszczył
ranę.

Ten chłopak umarł bez upływ krwi.

Nie masz prawa się wtrącać do borkich
wyroków.

Nie pomyślałeś przez chwilę, że to
właśnie Pola Polska skierowała mnie

Żebym pomógł temu nieszczęśnikowi?
Wluźnisz.

Ten człowiek na kolanach mi podziękuje.

Ty się okażesz, że jego ręka jest
sprawna.

Pycha cię za ślepia.

Człowiek nie ma takiej mocy.

Tu bysz tym.

Ty na pewno.

Będę się modlił za twoją duszę.

Pani, przeniosłam wszystko, co prosiłaś.
Pióro, pergamin i nowy inkaust.

Chciałabym, żebyś pomogła mi napisać
list do ojca.

Potrafię czytać, ale pisanie zajęłoby mi
cała wieczność.

Z radością przyjmę ten honor, pani.
Jednak styl pisma Bartłomieja jest

piękniejszy od mojego. Nie chciałabym
obrazić pani ojca.

Rusza mnie twoja skromność.

Ale nie chcę prosić mi też z kancelaria.

To osobisty list.

A ja nie potrafię odkryć moje uczucia
przed mężczyzną.

Tak, pani.

Iby facę, drogi oczy, zapewne ucieszy Ci

wiadomość, że małżonek mój traktuje mnie
z miłością i szacunkiem.

In honore habet.

Dna mam przed oczami ciebie, matkę

i brata.

Nasz zamek, zielone lasy Hesji.

Myślę, czy wszyscy jesteście zdrowi, czy
oto ma już godna wybranka.

Witaj. Co was do mnie wprowadza?

Ból zęba?

Wybity bark?

W ogóle dzięki.

Nic mi nie dolegnie.

Chciałem tylko na chwilę przysiąść.

Nóg nie czuję.

A to nie boicie się obcować skatę?

Nie, panie. Wobec Boga wszyscy równi.

Matka Arczmarza wiem, że jest zacny
człowiek.

Tylko robotę masz pod nią, chociaż
dobrze płatnął.

A ty gdzie?

Powiedz mi, gdzie to można nająć dom?

Cały dzień łażę po mieście, szukam,
szukam. Nic.

W mieście?

Powiodło się, co?

Pan, któremu kiedyś rany opatrywałem.

Teraz mnie uratował.

A to prawda, baba mówiła w kartnie, że
się znacie osobiście z marszałkiem.

Słuchaj, słyszałem coś o najmie domu.

Trochę dalej zamku.

Czekaj, kto to mi mówił?

Dokąd idziemy?

Robisz to wszystko w twoim czasie.

Czeka na nas ktoś z Gołcy?

Z Wawelu?

Picho!

Daj pokój, pananec.

Wybacz, pani.

Zostaw.

Pani, proszę o wybaczenie, ale nie
będzie mnie dziś na wieczornej uczcie.

Nie czuję się najlepiej.

Pragnę dziś wrócić do domu w miejsce.

Coś ci dolega? Posłać po medyk?

Dziękuję, ale to nie to.

Martwię się o Jolentę.

Nadal nie mam żadnej wieści z Gołczy.

A zbrojni, którzy jej towarzyszyli,
jeszcze nie dotarli na Wawel.

Matki. Zawsze się martwią i wyobrażają
sobie najgorsze.

A Jolenta na pewno nic nie jest. Cieszy
się powrotem do domu.

Strażnicy pewnie skorzystali z chwili
wolności i utknęli w karczmie. Już ja

znam. Jeżeli to prawda czeka ich kara,
to wystawię niematyczne serce na piłkę.

Lękam się.

Jeszcze dziś wyślę umyślny do Gołcza,
żebyś mogła usłyszeć, że Jolenta jest

i zdrowa.

Dziękuję pani.

Co tak stoisz? Rusz się.

Ze mną nic się nie wrobi.

Zobacz, jak się o tyle staram.

Wypuść mnie.

Wiem, co by cię roztrachali.

Albo Nedved.

Przybysław nie spuszcza w druku z jajka
nic złego.

Jacek uratował Helenę.

Ja nie widzę wdzięczności w jego oczach.

Wasza wysokość. Witam też czcigodnych
gości z Wielkopolski. Księdz arcybiskup,

zapraszamy.

Słyszałem, że arcybiskup wybiera się z
misją do Malborka. A ja słyszałem, że wy

wybieracie się z misją do Słupska.

Jaki plan na rozmowy z zakonem?
Pokojowy.

Myślę, że oskarżenia i groźby wojny to
nie są najlepsze narzędzia dyplomacji.

Arcybiskup uważa, że nasze dotychczasowe
działania były niewłaściwe.

Stawiały sprawy na oczu noża, by wymusić
korzyści.

Wszyscy błędnie zakładali, że nowy
papież będzie sojusznikiem Polski.

Trzeba zachować się zrobione pokory,
jeżeli można nie dopuścić do wojny.

Może i nasze rozmowy na Pomorzu się do
tego przyczynią.

Oby tak było. Na chwałę królestwa i pana
naszego.

Zanim jednak wyjadę, chciałbym zaczekać
na powrót Kazimierza, aby pomówić

o tym, jak życzy sobie, żeby prowadzić
rozmowę.

Tak o imię nie wyruszymy, dopóki nie
pomówię z królem.

Nie chcę cię martwić, Przybysławie,
ale...

Nie wiadomo, kiedy Kazimierz wróci.

Pod kradzieży skór nie mogę spać. A jak
nie śpię, to źle pracuję i boli mnie w

brzuchu. Żal mi bardzo tego
zamordowanego woźnicy.

Znam jego żonę. Dzieci siedmioro
zostawił.

Jego trupa widzę za każdym razem, jak
zamykam oczy do snu.

A znaleźli już winowajców?

Nic mi o tym nie wiadomo.

Ty akurat, jako miejscowa, powinnaś coś
o tym wiedzieć.

Weź się do roboty. Nikomu nie płacę za
gadanie. To znaczy, że mnie przyjmujesz?

Jeszcze nie zdecydowałem.

Zobaczymy, jak będziesz pracować.

To już pracuję.

A ty co taki zadowolony?

A podlądają.

Niedaleko bramy Szewskiej. Jeszcze
dzisiaj się z karczmy wyprowadza.

Wieczuję. Krzeska Brama to bardzo dobre
miejsce.

Badaj mi swoje najlepsze jadło. I piwo.
Już podaję. Chcę to uczcić.

A co ze mną będzie?

No, niewiasty w takiej opresji chyba nie
zostawisz.

To ja twój mąż jestem, żeby się tobą
opiekować.

Ja jestem cała w nerwach.

Śnią mi się trupy i boję się, że przyjdą
po mnie ci, co ich napadli.

Potrzebuję bezpiecznego konta, żeby
dojść do zdrowia. A mnie się tam nic nie

śni, tylko mnie w krzyżu boli.

Ci strażnicy poszarpali.

Tyć tego, ciągniesz się za mną od samej
Warszawy.

Pora, żeby nasze drogi się rozeszły.

Wydaje mi się, że czegoś ode mnie
chcesz, panie. A ty ode mnie.

Chciałem zapytać o Helenę.

Bo różne plotki docierają na Wawel.
Słyszałem i ja te plotki.

Helena nie rzuciła się do Warty.

Jest cała i zdrowa.

Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

Helena zasługuje na szczęście. Ale tamte
wydarzenia położyły się cieniem na jej

honor. Na honorze całej naszej rodziny.

Helena, nie masz czasu na znamą
spójstwo. A twoje zasługi dla

Twoja pozycja?

Przecież to nie jest bez znaczenia.

Ona musi odzyskać, co utraciła.

Co masz na myśli?

Odzyskałaby honor, gdyby wróciła na dwór
i służyła królowi.

Ale to właśnie życie na dworze ściągnęło
na nią te nieszczęścia.

Przecież jak ostatnio się widzieliśmy,
to sam mówiłeś, że gdybyś mógł cofnąć

czas, to nigdy byś się na to nie
zgodził.

Że to właśnie dworskie życie ją złamało.
Teraz jest starsza i mądrzejsza.

Poradzi sobie.

Nie rozumiem cię.

Powiesz mi w końcu, dokąd mnie
zabierasz?

Do mechodomu.

Spodoba ci się tam.

Moja rodzina będzie mnie szukać. W końcu
mnie znajdą.

Ale wtedy będziesz już młodzeną.

Nie boisz się kata?

Nie kocham, bo nie boję.

A Boga? Boże, boże.

Ja Cię kocham.

A chcę cię podlubić za twoją zgodą.

Nie znasz mnie, nie możesz mnie miłować.

Nigdy więcej, nie wątpię we mnie, pani.

Ja onem lubię do wytru.

Pragnę, byś była moja.

Ale chcę, byś tego chciała.

I tylko dlatego tu lekam.

Może też dziś chwilą.

Nie płakaj.

Nie płakaj.

Zaopiekuję się tobą jak wygrymę.

Tak.

Nie płacz.