All language subtitles for Korona krolow odc 79

Pani. Ostrożnie.

Co robisz?

Nie ruszaj. Jak śmiesz.

Nie dotykaj rzeczy mojej pani.

Wyglądała w tym tak pięknie.

Niestety, ja bym się z nią znowu
żegnała.

A gdzie królewny?

Lepiej, żeby nie widziały, jak wynosimy
rzeczy ich matki.

Leżbietka z uspowiedzi.

A Kundzia?

Kundzia!

Poczekaj!

Przewrócisz się!

Stoję!

Wiem, że królowa Anna była wam bliska.

Będzie nam jej brakować, panie.

Wraz z podejściem królowej wiele się
zmieni.

Prosiłaś króla, by pozwolił ci zostać.
Nie ma odwagi, drodzy. Postanowiłem

zatrzymać na dworze Mikołaja Ligęzę.

Jezus Maria.

Jeszcze dziś przekażę mu swoje
obowiązki. Nie ma takiej potrzeby.

Nie zwolni kogoś, kogo moja żona tak
bardzo ceniła.

Mam dla ciebie, Mikołaju, inne zadanie.

Chcę, byś został moim doradcą.

Wiem, że Wawel wiele zyska dzięki twojej
ogładzie.

Będę ci wiernie służył, królu.

Cieszę się, że już się czujesz lepiej.

Dokąd się wybierasz, Gabio?

Jestem gotowa do drogi, pani.

Jeśli nie ma już dworu królowej, to
ochmieści nie jest niepotrzebna. Wracam

Litwy.

Choć zostawiam tu moje serce, pani.

Dwór musi działać jak dawniej.

A jak miałoby się to dziać bez
najlepszych urzędników dworskich?

Czy to znaczy, że mam zostać, że mogę
zostać?

Nie wyobrażam sobie lepszej ochmistrzyni
na dworze moich córek.

Co ty robisz?

Prosiłam, żeby nie biegać po korytarzach
i schodach.

Poślizgniesz się, upadniesz i... I co?

Umrę? A co, jeżeli chcę umrzeć? Nie
wolno tak mówić. To grzech.

Chciałam tylko coś pokazać ojcu.

Później ma ważne sprawy. To też jest
ważne.

A co to jest?

Zostaw. To pergamin naszej matki.

Jej to jeszcze zniszczysz.

A zepsułaś!

Spokojnie, spokojnie.

Zaraz to wszystko naprawimy.

Mogę zobaczyć, co to jest?

Piękne. To prezent od ciotki Elżbiety.

Mama chciałaby mistrz węgierski
namalował taki obrot na ścianie.

Zaraz temu zaradzimy.

Miałam pokazać ten pergamin ojcu.

Może pozwoliłby, żeby namalować ten
obraz.

Pozwoli.

Pozwoli na pewno.

I wiesz co?

Potem zawsze, kiedy spojrzę na ten
malunek, będzie tu, że twoja matka jest

nami tu, na Babelu.

Nic nie zjadłaś?

Prosiłam tylko o chleb i wodę. Nie
przynoś mi niczego innego.

Nie powinnaś się tak umartwiać.

A ty nie powinnaś mi mówić, co mam
robić, a czego nie.

Przecież ja tylko z troski i z miłości
do ciebie, pani.

A ja z miłości do pana Boga.

Ale coś chciałaś mi powiedzieć?

Przyjechał posłanie w Wawelu. A nie.

Pewnie znowu jakieś złe wieść.

Przeciwnie.

Król Kazimierz wybiera się do nas.

Chcę, żebyś zdajął się przygotowaniami
do wesela Jaśka. Z przyjemnością, panie.

Zapytaj. Co się stało?

Chciałam ci coś pokazać.

Mogę?

Wiem, co to jest.

Widziałeś już ten rysunek?

Tak.

Matka umiała docenić wyjątkowe
przedmioty.

Chciała uczynić Wawel piękny. A ty?

Ja zrobię to, co by się jej spodobało.

Chcesz go namalować?

Naprawdę? Zajmę się tym od razu po
powracie z Sącza, obiecuję.

Jedziesz do babki?

Tak.

Mama obiecała nas tam kiedyś zebrać.

Chciałabyś tam ze mną pojechać, zobaczyć
się z babką?

Najbardziej na świecie.

Przygotuj królernę do wyjazdu.

Dziękuję, ojcze.

Chcę, żeby każda z dwórek i służek,
które były przy Annie, wybrała sobie

pamiątkę po niej.

Cuknię, chustę.

Chcę, żeby dzięki nim pamiętały o niej.

Zawsze będziemy pamiętać.

Zawsze.

Zbigniewie?

Chyba mam dobrą kandydatkę na żonę dla
naszego Kazimierza.

Myślisz, że jest już gotowy do rozmowy
na ten temat?

Sądzę, że nadal mocno cierpi po stracie
Anny. No ale dał nam wolną rękę.

Kogo proponujesz?

Małgorzatę.

Córkę Jana Luksemburskiego.

Przecież ona ma męża.

Tak, ale nasi ludzie z Pragi donoszą, że
Henryk i jej mąż jest ciężko chory i

praktycznie stoi nad rowem.

Teraz rozumiem, dlaczego w liście
kondolencyjnym Jan wspominał o swojej

wrażliwej córce, która zapłakała nad
losem polskiej królowej.

A co z innymi kandydatkami? Może mężowie
zbyt zdrowi?

Bartłomieju!

Bolko wziął żonę w Habsburgu.

Oni także chcieliby widzieć sojusznika w
Kazimierzu. Ale sojusz z nimi to jest

zerwanie pokoju z Janem. W takim razie
Wittelsbachowie też odpadają.

A Węgrzy?

Karol Robert tylko czeka, żeby nam
podesłać jakąś krewniaczkę.

Nie ufałby im.

Czemu to?

Gdybym miał obiecaną koronę po polskim
królu...

Nie podsyłałbym mu zdrowej, płodnej żony
raczej.

Nie.

Elżbieta by na to nie pozwoliła.

Kto by nie chciał być sojusznikiem
takiego władcy jak Kazimierz?

To co robimy?

Boże, mojej matce i mnie. Gabi też.

To dobrze, cieszę się.

Bałam się, że będziemy musiały odejść.
Nie wiedziałam dokąd.

Już się nawet spakowałyśmy.

Przywitaj się do Oriego. Mam dla niego
pysnek z kuchni.

Zagawiło mu się już ucho?

Maciek, słuchasz mnie?

Tak, tak.

Wspaniale, że zostajecie.

Co tu właściwie robisz?

No, chciałem tylko... Zobaczyć królewnę?

Nic z tego, właśnie się pakuję.

Wyjeżdżają. Dokąd?

Na długo? Nie wiem i nic mnie to nie
obchodzi, ale tyle skrzyń biorą, jakby

wynosiły na dobre.

Bóg mi wybaczy, ojcze?

Nie trap się, ty.

Edliusz mi wszystko wytłumaczył, ale
wiem, że was nic nie łączy.

Znowu twojego ojca wiem, że cię dobrze
wychował.

Twoi rodzice są z ciebie dumni. Nic nie
pojmujesz.

Zgrzeszyłem. Myślą, czynem. Nie ma dla
mnie przebaczenia.

Idź.

O czym ty mówisz?

Powinienem był zabić tę miłość.

I ona zabiła moją ukochaną.

Dziękuję.

Powiem siostrom, by przygotowały pierogi
dla króla Kazimierza.

Ze śliwką.

Może i ty, pani, zjesz choć trochę.

Post ci nie służy.

Stanisławo, robisz się zrzędliwa na
stare lata.

Ja też zapewne taka jestem.

To wiek jest naszym wrogiem.

Boję się, że przez te moje słabości
zaniedbuję poddanych w moich głosach.

Porozmawiaj z Kazimierzem. On znajdzie
ci zarządcę.

Dziękuję za podpowiedź, ale znasz mnie i
wiesz, że nie potrafię prosić o pomoc.

Pośpiesza królewny, panie. Jak długo
można ubierać dwie małe dziewczynki? Ale

masz, panie, dwie piękne córki. To nic
dziwnego, że stroje są dla nich ważne.

Chodź, nie bój się.

Trzeba do nich anielskiej cierpliwości.

Nie za dużo wiem o niewiastach, panie.

Wszystko przed tobą, przyjacielu.

Wolno mi zapytać, dokąd wyjeżdżają
królewne? Do Sącza, do królowej Jadwigi.

A kiedy wrócą?

A tobie co do tego?

Wybacz, panie.

Chciałem się tylko pożegnać.

Ty i Elżbietka nie jesteście już
dziećmi.

Nie powinniście spędzać czasu razem.

Ślubowałem służyć jej i czuwać nad nią.

Często bywasz na zamku?

Nigdy nie uchybiłbym królewnią. Znam
swoje miejsce. Bardzo dobrze. Niech tak

zostanie.

Kieruj się honorem, a nie sercem.

Dla dobra jej i swojego.

Gdybym ją powstrzymała od tych
spotkań...

Nie mogłeś nic zrobić.

Musisz teraz myśleć o sobie.

O swojej przyszłości.

Tyle lat żyłeś samotnie.

Zasługujesz na to, by zaznać miłość,
szczęścia. To

dobre dla młodszych, nie dla mnie.

Nie chcę chować wzroku, kiedy go widzę.

tęsknić, kiedy nie ma go w pobliżu.

Czyli się nie myliłem.

Widziałem, jak spoglądacie na siebie.

Nigdy się tak nie czułam.

Kiedy leżał chory, samotny, wydał mi się
blisk.

Tak samo samotny jak ja.

Połączyła nas ta pustka. I miłowanie.

Ono nie jest miło.

Zostaw Bogu decyzję w tej sprawie,
dobrze?

W tej sprawie nawet Bóg mi nie pomoże.

Ale pomoże, pomoże.

Z kuchmistrzem wszystko uzgodnione.

Nie protestował?

Ani trochę.

Musisz mieć u niego wyjątkowy posłuch.
Pół Krakowa go nie znosi, a nawet cały.

Nigdy cię nie przeprosiłem.

Za tą sytuację z Heleną.

To ja na ciebie doniosłem królowi.

To był... To był twój obowiązek.

Nie.

Zrobiłem to w zawircie.

Liczyłem na nagrodę.

I pomyśleć, że teraz organizujesz moje
wesele.

Jesteś w stanie mi zaufać?

Po tym, co zrobiłeś dla królewstwa?

A po tym, jak narażałeś życie? Jak
możesz mieć wątpliwości?

Cały czas mam wątpliwości.

Mam nadzieję,

że uda mi się zapracować na twoją
przyjaźń.

Dalej myśli poważnie o małżeństwie
Zegle?

Też wyczyci, żeby się liściło.

Co to za malarz?

I dlaczego taki drogi?

Artysta z samego Wyszehradu.

A te farby?

Święta Rito, przecież to będzie
kosztować majątek. Czy nie można by do

jakichś... Tańszych farb. Można w ogóle
nie malować.

Słyszałem, panowie, że planujecie
przebudowę zamku.

No i przebudowę.

Fresk na ścianie.

Właśnie próbuję przekonać marszałka, że
wreszcie musimy zacząć oszczędzać.

Chwali się twoja gospodarność, panie
podskarbi.

Jak zaoszczędzimy na freskach, zostanie
więcej pieniędzy na rozbudowę

wschodniego skrzydła.

Co? No trzeba wzmocnić mury, dostawić
wieże.

Za tyle pieniędzy?

Przyszedł czas na zmiany.

Za długo zwlekaliśmy z rozbudową. Skąd
ja mam na to wszystko wziąć?

Unikasz mnie, pani?

Wręcz przeciwnie.

Jestem z winna podziękowania za to, co
od ciebie usłyszałam.

Byłaś przy mnie. Już mi za to
dziękowałeś.

I będę dziękował Bogu po tysiąckroć.

Za to, że mi ciebie zesłał.

Pozwól mi spędzać z tobą więcej czasu.

Chciałbym cię lepiej poznać.

Nie wierzysz, że przynoszę pecha?

Zapytaj kogo jest w służbie.

Tylko krzywo spojrzę, a już wszyscy
uciekają przed litewską czarownicą.

Będę cię bronił.

Nie warto.

Nie nadaje się na damę serca.

Nie spodziewałem się, że tak szybko
wrócisz z tęczyna.

Nie mogłam tam wytrzymać ani dnia
dłużej.

Bożena, skróć moje męki i złotań moją.

Grzegorzu, bój się Boga,

kiedy tylko zechcesz.

Bożena.

Bożena!

Cudko. Co z tobą?

Tak mi się kręci w głowie.

Jesteś brzemienna. Powinnaś się położyć.

To normalne, że w głowie wiruje.

Panie, nie wypada, byśmy tu byli sami.

Miłuję cię.

Jesteśmy jedynie wdzięczni. To uczucie
minie.

Boisz się tego bawidamka, tego oszusta,
którego znałaś.

Ale ja nie jestem tym samym Ligendą.

Wiem.

Ja dokonałam zmiany.

To czego się boisz?

Wiem, że nie jestem ci obojętny.

Duliłaś mnie. Słyszałem, co mówiłaś.

Panie, jesteś polskim szlachcicem, a ja
tylko lidecką dwórką. Miłowałem Alżkę,

choć nie była ze znamienitego rodu.

Bądź ze mną, Egle.

Żeby inni mieli używanie? Nie dbam o
innych. A ja tak.

Nie chcę wystawiać się na pośmiewisko.

Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że razem
wytrzymamy wszystko?

Nie mogę tego słuchać.

Nie mogę w to uwierzyć.

Nie zasługuję.

Będę z tobą zawsze.

To się nie może udać zrobić.

Kazimierzu? Królowo.

Przewiozłem córki.

Jutro je przeprowadzę.

Jak się mają?

Płynie w nich twoja krew. Są silne.

Poradzą sobie ze wstratą.

Nie zawsze zgadzałyśmy się z Anną, ale
była dobrą matką.

I żoną.

A ja nie zawsze byłem dobrym mężem.

Ale chciałem to wszystko naprawić.

Tyle mi jeszcze chciałem powiedzieć.

Chciałem z nią przeżyć.

Znam ten ból.

To tak jakby się straciło część siebie.

Kiedy przestanie boleć?

Chciałbym się do ciebie przytulnić.

Tak jak wtedy, kiedy byłem dzieckiem.

W następnym odcinku.

Król przy mnie będzie władać żal o
zmarłej. Nie umiem jeszcze o tym myśleć.

Wolałabyś, żeby wraz z królową cały
Wawel umarł? Dla mnie jakby umarł.

już powiedziałem. Co? Że spotkałem
kobietę, z którą chcę spędzić życie.

Mogą się nie zgodzić na nasz ślub?

Spróbowaliby je, no. Ziemia Chełmińska
aż po rzekę Oset do nas należy. Trzeba

nam ją w końcu odzyskać.

Nie ciesz się zbyt prędko, biskupie. Nie
pokonasz zakonu tak łatwo.