All language subtitles for The.Great.Buster.2018.1080p.BluRay.H264.AAC-RARBG

Jest taka anegdota
o Busterze Keatonie,

który namiętnie
oglądał swoje komedie.

Wycofał film „Szczęśliwa siódemka”.

Był niezły, ale miał
kiepskie zakończenie.

Keatona goniły kobiety.

Same panny młode.
Cudowna scena.

Skończyła się,
a on czuł, że coś nie gra.

Ucieka przed kobietami po stoku góry
i porusza kilka kamieni.

Publiczność się zaśmiewa i koniec.

Powiedział, że sfilmują
nowe zakończenie.

Kręcił przez tydzień.
Stworzył lawinę.

Zaczęło się od trzech kamieni,

a skończyło na ogromnych,
toczących się głazach.

To znakomita scena.

Dlaczego Keaton się skończył?

To jedna ze smutnych
tajemnic Hollywood.

Był artystą pantomimicznym.

Gdy pojawił się dźwięk,
mimowie wypadli z branży.

Dobiła ich też nowość: kreskówki.

Chuck Jones, reżyser „Królika Bugsa”
i „Strusia Pędziwiatra”

był pod wpływem Bustera Keatona.

NIEPOWTARZALNY BUSTER KEATON

Joseph Frank Keaton urodził się

4 października 1895 roku
w Piqua w Kansas.

Był synem artystów rewiowych:
Myry i Joego Keatonów,

którzy wystawiali komedie
w całym kraju.

Tak trafili do Piqua,
gdzie Myra urodziła syna.

Urodził się dosłownie w bagażniku.

Jego rodzice należeli
do trupy teatralnej,

do której go przyjęto,
gdy miał 11 miesięcy.

Raz, w trakcie przedstawienia,
wyszedł na scenę.

Przeszkadzał im.
Widzowie uznali, że to śmieszne.

Gdy mały Joe Frank
miał cztery lata,

stał się najmłodszą
gwiazdą wodewilu.

Buster ubierał się tak jak tata.

Miał bokobrody.

John Keaton robił
akrobacje na stole,

a Buster podchodził od tyłu
z miotłą i go przewracał.

Tak to się zaczęło.

Zasłynął jako człowiek pocisk.

Ojciec ciskał nim w matkę w numerze
zwanym dziś „Trójką Keatonów”.

Był to jeden z najbrutalniejszych
numerów rewiowych.

Gdyby nie był taki śmieszny,

ludzi oburzałoby to,
jak Bustera traktowano na scenie.

Ale to była iluzja.

Przyczepiali mu uchwyt,
jak do walizki, i nim rzucali.

Uchwyt ułatwiał miotanie.

W kilku stanach ojca oskarżono
o maltretowanie dziecka.

Numer polegał na rzucaniu malcem.

Raz nawet w krzykacza z widowni.

Spytałem: „Cisnął tobą w tłum?”.

A on na to:
„Stary nie był złym człowiekiem.

Przed każdym rzutem mówił,
żebym napiął pośladki”.

Kilkakrotnie ich aresztowano,

ale się wywinęli,
bo, jak twierdził Buster,

według prawa,
dzieci poniżej 16 roku życia

nie mogły wykonywać akrobacji,
chodzić po linie,

grać na instrumentach
ani używać trapezu,

ale kopanie dziecka w twarz
nie było zabronione...

Joe nie chciał skrzywdzić syna,

bo ten był gwiazdą numeru.

Trójka Keatonów zarabiała
750 dolarów tygodniowo,

z czego 250 należało do Bustera.

W czasach, gdy kieszonkowe dziecka
wynosiło z pięć centów.

A on jeździł własnym autem,
mając 12 lat.

Ojciec nauczył go przewracania się.

Na 10 tysięcy występów
mały Joe odniósł

lekkie urazy tylko dwukrotnie.

Uwielbiał rozśmieszać ludzi.

Śmiali się zawsze,
gdy się przewracał.

Stąd jego słynne przezwisko.

Według ojca
to słynny iluzjonista Harry Houdini,

przyjaciel Keatonów,
nazwał chłopca Busterem,

gdy ten bez szwanku
spadł po schodach,

mając zaledwie pół roku.

A nawet jeśli to nie był Houdini,

słowo „Buster” słusznie
kojarzyło się wtedy z upadkami.

W końcu Buster przeżywał
zabawne wywrotki w filmach.

A było ich bez liku.

Jeszcze do tego wrócimy.

Trójka Keatonów,
Myra, Joe i Buster,

stała się najsłynniejszym
numerem wodewilowym.

Jeździli po kraju
i powiększyli trupę.

Trójka przerodziła się w czwórkę.

Później w piątkę.

W 1917 roku, gdy Buster miał 21 lat,

trupa Keatonów się rozpadła.

Rodzice musieli zrezygnować
z występów.

Wyjechał, by nas utrzymać.

Chciał nam zapewnić edukację,
której sam nie miał.

Buster podpisał w Nowym Jorku

kontrakt na występy
w rewii braci Shubertów,

w „The Passing Show of 1917”,

w teatrze Winter Garden
przy Broadwayu.

Los chciał inaczej.

Buster spotkał
na ulicy kolegę z rewii,

któremu towarzyszył
postawny mężczyzna,

znany światu jako Fatty Arbuckle.

Roscoe Arbuckle
był gwiazdą od 1914 roku.

Właśnie zaczął produkować
krótkometrażowe komedie

dla Joego Schencka
z Colony Studio.

Każdy film miał około 20 minut.

Arbuckle zaprosił Keatona,
by ten popatrzył, jak je kręcą.

Gra aktorska Arbuckle'a
odmieniła Bustera.

Pojął, że to jego przyszłość.

Buster oniemiał,
zerwał kontrakt z Shubertami

i podjął pracę u Arbuckle'a.

Firmę nazwali
Comique Film Corporation.

Produkowali krótkie komedie.

Buster Keaton pierwszy raz
pojawia się na ekranie

w komedii „Rzeźnik” z 1917 roku.

Melasę, proszę.

Gdzie forsa?

W wiaderku.

W październiku 1917 roku

przenoszą się
do Long Beach w Kalifornii,

by tam kręcić filmy.

W Europie trwa I wojna światowa
i rok później

Keaton zostaje powołany do wojska.

Służy we Francji,
gdzie głównie bawi żołnierzy.

W czasie I wojny światowej
częściowo ogłuchł na jedno ucho.

Nie walczył na froncie, ale podczas
szkolenia ogłuszył go huk broni.

To go trapiło do końca życia.

Buster wraca
w kwietniu 1919 roku.

Wznawia pracę z Arbuckle'em,

który chętnie go uczy
reżyserowania filmów.

Fatty Arbuckle nauczył Bustera
tworzyć filmy.

Keaton rozebrał
i złożył kamerę Arbuckle'a,

by zobaczyć, jak działa.

Właściciel omal go nie zabił.

Los ingeruje ponownie
w grudniu 1919 roku.

Arbuckle podpisuje
z Paramount kontrakt

na udział w filmach fabularnych.

Choć uchodziły wtedy
za główną atrakcję,

to krótkie filmy
Arbuckle'a czy Chaplina

są popularnym, namiętnie oglądanym
i dochodowym dodatkiem do nich.

Czasem stanowią cały program.

Joe Schenck oddaje Comique
Keatonowi,

by ten reżyserował krótkie komedie,
rozpowszechniane przez Metro.

„Przyjacielu, przesyłam ci
zdjęcie Bustera Keatona,

smutasa, który grał w moich filmach

i którego wybrałem, by poszedł
w moje ślady, tworząc slapsticki”.

Keaton pracuje w dawnym
hollywoodzkim studiu Chaplina,

zwanym teraz Keaton Studios.

W latach 1920-23 Buster jest
scenarzystą, reżyserem i aktorem

w 19 popularnych komedyjkach.

Zaczyna od „Sygnału”.

Tytuł nawiązuje do gestu
używanego przez członków gangu.

Buster jest nie do końca zadowolony.
Film ma premierę dopiero rok później.

Przedtem jednak Douglas Fairbanks,

ówczesny król Hollywood,
nakłania Metro,

by Bustera obsadzono w filmie
fabularnym „The Saphead”.

Film umacnia jego wizerunek
„człowieka o kamiennej twarzy”.

Ugruntowuje reputację Bustera,

choć ten nie miał wpływu
na jego produkcję.

Następnie komik wypuszcza swój drugi
film krótkometrażowy „Jeden tydzień”.

To pierwsze dzieło firmy
Buster Keaton Production.

Buster i jego
świeżo poślubiona żona

otrzymują w prezencie
dom z prefabrykatów.

Zazdrosny rywal Bustera
zmienia numery na pudłach.

Powstaje fatalny dom.

„Jeden tydzień” jest niezrównany.

Przytoczę wspaniały cytat
z Waltera Kerra.

Powiedział: „Jeden tydzień
jest jak to, czego nigdy nie widzimy.

Ogród w chwili kwitnienia”.

Ujął mnie jego kunszt
kinematograficzny.

Takich rzeczy
nikt przedtem nie robił.

A później świetny gag z pociągiem.

Keaton chciał, by widzowie
odgadywali jego zamiary,

a później robił na przekór.

Krótka komedia
zebrała świetne recenzje

i odebrano ją z entuzjazmem.

Firma Bustera Keatona prosperuje.

Rok 1920 przynosi trzy kolejne
slapsticki, w tym „Więźnia nr 13”.

Keaton lubował się
w wynalazkach technicznych,

co widać w tej scenie
ze „Stracha na wróble”.

Keaton był pomysłowy.
Był wynalazcą.

Miał techniczny umysł,

który wykorzystywał
do rozśmieszania ludzi.

W ogrodzie miał
miniaturową kolejkę z wagonikami.

W rogu miał stół piknikowy.

W kuchni robił hot dogi,
wkładał do pociągu i wysyłał.

Taki był.

I trzeci krótki film z 1920 roku,
„Sąsiedzi”.

Lubię te jego zdjęcia z ojcem.

Buster ma głowę w ziemi.

Ojciec próbuje go wyciągnąć.

Znam lepszy sposób
niż złamanie mu karku.

To mój syn i mogę mu
łamać kark tak, jak chcę.

Zabawnie się to ogląda.
Facet wygłupia się z ojcem.

To słodkie.
Leją się nawzajem.

W 1921 roku Buster żeni się
z aktorką Natalie Talmadge,

w posiadłości Joego Schencka
na Long Island.

Schenk jest mężem siostry Natalie,
aktorki Normy Talmadge.

Buster staje się jego szwagrem.

Tego samego roku ukazuje się
sześć krótkich komedii Keatona:

„Nawiedzony dom”.

„Pech”.

Zwolniony z pracy, porzucony
przez dziewczynę, pechowiec...

Pozostało mu tylko jedno.

Wspomniany już „Sygnał”,

„Goat”.

„W teatrze” - komiczny eksperyment,
w którym Buster gra wszystkie role,

i wreszcie absolutna klasyka gatunku:
„Łódź”.

Najtrudniejszym gagiem było
zatonięcie łodzi w chwili wodowania.

Nie chciała zatonąć.

Buster uznał, że tylko
tak będzie śmiesznie.

Wreszcie stworzył
z ekipą układ bloków,

które wciągnęły łódź pod wodę.

Widzowie dobrze już znają
przezwisko „Kamienna Twarz”

i kapelusz Keatona,
który ostatni znika pod wodą.

Pokażę coś.
To prezent od Eleanor Keaton.

Dokładnie taki kapelusz,
jaki nosił Buster.

Głowa mi pękała,
nim to nakręciliśmy.

Zatrułem się kanapką.

Łódź nazywa się Damfino.

Tę nazwę przybrało stowarzyszenia
fanów Bustera Keatona.

W filmie Buster nadaje SOS
i zostaje spytany o nazwę łodzi.

Kto to?

Damfino!

Ja też nie wiem.

Sama łódź to kolejny
z dzikich wynalazków Keatona.

Niezbyt doskonały.

Urodził się,
by być komikiem kina niemego,

bo jego kamienna twarz
wyrażała tak wiele.

Buster miał takie wielkie oczy.

I świetne nogi.

Miał twarz bez wyrazu, na której
malowały się uczucia widzów.

Człowiek o kamiennej twarzy.

Tak go nazywano,
ale nie było to trafne.

Twarz Bustera
wyrażała mnóstwo uczuć.

Oczy też. Po prostu nigdy się
nie uśmiechał.

Ma twarz mima, jak Jean-Louis
Barrault w „Komediantach”.

Piękną i białą.

Uderzyło mnie, że potrafił zrobić
tyle rzeczy, nie poruszając twarzą.

Zawsze się wiedziało, o co chodzi.

Grał oczami, nie twarzą.

Czasem potrzeba tak niewiele,
by coś sprzedać.

Wystarczy zachowywać się naturalnie.

Bustera Keatona
cechował cichy tragizm,

który jest wielce zabawny.

Dziwnie się ogląda
filmy Fatty'ego Arbuckle'a,

gdzie Buster jeszcze robił miny
i stosował ówczesne konwencje.

Gdy to zniknęło,
całość stała się lżejsza.

Powiedz to z uśmiechem.

Popis Kamiennej Twarzy.

Nie zmusza się do śmiechu.

I to mnie rozśmieszyło.

Byłem po zdjęciach do „Spidermana”.
Wpływ był ewidentny.

Tylko oczy Spidermana
trochę się ruszają.

Twarz jest nieruchoma.

Ta postać prawie nie ma mimiki,

ale musiała mieć osobowość
i zabawny wygląd.

Dlatego obejrzałem kilka filmów
z Busterem Keatonem.

To dało podstawę
wielu scenom ze „Spidermana”.

W 1922 roku ukazuje się
7 popularnych filmików Keatona.

„Blada twarz”.

„Rodzina mojej żony”.

W tej rodzinie
nie przetrwa nawet tygodnia.

„Kuźnia”.

„Codzienne marzenia”.

Kochanie, pracuję teraz w dzielnicy
finansowej. Inkasuję, jak się da.

„Elektryczny dom”.

I jedna z jego najlepiej
pamiętanych komedii, „Policjanci”.

Jego produkcje są niezwykłe,
ale mnie urzekło,

że w tych przejaskrawionych
komediach

grał niezwykle poważnie.

To nie tylko potęguje humor,

ale i stawkę każdej ze scen,
w których grał.

To niesamowite, że w „Policjantach”
chwyta się samochodu i odlatuje.

Sam tego nie potrafił wytłumaczyć.

Spytałem, czy przyśpieszył taśmę.
Zaprzeczył.

To było nadludzkie.
Żadnych trików.

Komuś innemu wyrwałoby rękę.

Gdy byłem dzieckiem,
rozmyślałem o komikach.

Uwielbiałem komików i komedie.

Zastanawiałem się,
dlaczego muszą być słabsi

od pozostałych mężczyzn w filmie.

I dziecinni, zidiociali.

Albo musieli być
wystraszonymi tchórzami.

Świetny żart - Bob Hope staje
naprzeciw Jessego Jamesa.

Głowiłem się,
dlaczego zawsze muszą być gorsi.

Dlaczego nie mogą być męscy?

Buster Keaton taki był.
Walczył z wyższymi od siebie.

Zawsze był od nich niższy.

Był fascynującym bohaterem.

Również w 1922 roku

Keaton zrobił parodię
gwiazdy westernu, Williama S. Harta.

Satyra „Zmarznięta Północ”
jest bezlitosna.

W swoich filmach Hart zawsze płakał.
Buster to wyśmiał.

Gdy Hart zobaczył ten film,

przez dwa lata
nie rozmawiał z Busterem.

Tymczasem przyjaciel Bustera,
Fatty Arbuckle,

zostaje oskarżony
o nieumyślne spowodowanie śmierci.

Po trzech rozprawach
Roscoe zostaje uniewinniony,

ale skandal rujnuje mu karierę.

By uniknąć powiązań z tragedią
Arbuckle'a, Schenk zmienia nazwę

Comique Film Corporation
na Buster Keaton Productions.

W 1923 roku ukazują się
jego dwa ostatnie slapsticki.

„Zrobiony w balona”.

I „Miłosne gniazdko”.

W pewnym sensie
Buster Keaton to esencja filmów.

Jest jednym z wynalazców kina.

Zawsze mam na biurku książkę
„Buster Keaton Remembered”.

To byli ojcowie mojego przemysłu,
mojej sztuki.

Do dziś kręci się filmy tak,
jak oni to robili.

Stworzyli tę formę sztuki.

Był świetnym reżyserem. Stawiał się
w niemożliwych sytuacjach.

Niedopowiedzenia
zwiększają siłę tych filmów.

Dla Keatona kino było ważne.

Nie chodziło o kamerę przyczepioną
do podłogi czy jadącego auta.

Chodziło o żarty
przez nią uchwycone.

Samo kino stało się żartem.

Swoją odwagę w burzeniu czwartej
ściany zawdzięczam Keatonowi.

Młody Sherlock Homes pokazuje,
że to jest film.

Ja w swoich filmach
też to zawsze podkreślam.

Tak było w „Kosmicznych jajach”.

On to zrobił.

Buster zawsze mi towarzyszył
i tak pozostanie.

Nasze triki są szalone.

Nie ma rozmydlania.
Aktor naprawdę wykonuje trik.

Dla mnie to tak samo ważne,
jak dla Bustera.

Kradłem z jego filmów, ile się dało.

Buster mówił, że gdy klepnie się
dłonią o ziemię, złagodzi to upadek.

To działa.

Miał na mnie wpływ, bo umiał robić
obłędne numery kaskaderskie

i szalone rzeczy ze swoim ciałem,
ale nigdy na siłę.

To panowanie nad ciałem!
Ta zwinność!

Był jak baletmistrz.
Miał nad sobą kontrolę.

Obłędne wyczyny.

Nikt inny by się nie odważył.

Był nieustraszony albo szalony.

Naprawdę to wszystko robił.
Prawie we wszystkich filmach.

Oglądamy rzeczywistość.

Najlepszym efektem specjalnym
jest Buster.

W tym samym 1923 roku
spełnia się marzenie Bustera.

Zaczyna produkować filmy fabularne.

W 12 pracowitych miesięcy
kończy aż dwa.

Przez następne pięć lat
Keaton pisze scenariusze, reżyseruje

i gra w ośmiu
pełnometrażowych komediach.

To największe dzieła
w jego karierze.

Filmy z lat 20. to jego arcydzieła.

Później omówimy je szczegółowo.

Po tym apogeum Buster popełnił coś,

co nazwał największym
błędem swojego życia.

Joe Schenk nakłania Keatona
do podpisania umowy

z Nickiem Schenkiem z MGM,

największej i najbardziej
rygorystycznej wytwórni w Hollywood.

I Charlie Chaplin,
i Harold Lloyd radzą,

by nie rezygnował z niezależności.

Buster jednak ufa Joemu Schenkowi.

Przyjaźnili się, byli szwagrami,
ale Schenk dogadał się z MGM.

Rozpętała się burza.

Buster za dużo pije.
Jego małżeństwo się rozpada.

Zaczyna się era
kina udźwiękowionego.

To koniec filmów niemych.

Chaplin powiedział: „Gdy zaczęło
być dobrze, skończyło się”.

Tuż przed tym, jak zrobił numer
z fasadą w „Marynarzu słodkich wód”,

powiedziano mu,
że MGM kupił jego prawa.

Do tego sytuacja z żoną.

Dwie straszne wieści
przed trikiem zagrażającym życiu.

Nie zrezygnował.

Centymetr lub dwa
dzieliły go od śmierci.

Miał taką depresję,
że na niczym mu nie zależało.

To jeden z częściej
wykorzystywanych motywów.

Złożyliśmy mu hołd
w „Jackass: Numer dwa”.

Powiedzieli mi: „Ani drgnij.
To siedmiometrowa ściana ze stali”.

„Akcja!”.

Zrobiłem kilka kroków
i ktoś krzyknął: „Cięcie!”.

Odszedłem z miejsca.

Na planie zapadła cisza.

Tylko moja 9-letnia córka krzyknęła:
„Tato, ty idioto! Co ty robisz?!”.

To rozładowało atmosferę.
Tak było chyba nawet śmieszniej.

Produkując wszystkie swoje krótkie
slapsticki, z wyjątkiem „Generała”,

Buster nie korzystał
ze scenariusza.

Wymyślał dobry początek,
a później zakończenie.

Jak mawiał: „Środek zadba o siebie”.

Słyszałem, że tak powiedział.

Gdy mieliśmy pomysł,
wprowadzaliśmy go w życie.

To było spontaniczne.

Dobry pomysł wpływał na fabułę.
Często zmienialiśmy kierunek.

W „Trzech wiekach” miał przeskoczyć
między budynkami, ale nie zdołał.

Zostawił to.
To była cudowna sekwencja.

W MGM było to surowo zabronione.

Cóż, jesteś w środku, więc w drogę!

Scenariusze były niezbędne.

Wszystko zapisywano, podliczano
i planowano co do godziny.

- Buster stracił energię.
- Stracił wolność.

Wpadł do maszynki do mięsa:
do ich systemu produkcji.

Tacy komicy jak Buster
poświęcali dużo czasu na sceny,

na próby przed publicznością.

Zmieniali całą strukturę filmu.

W MGM było zupełnie inaczej.

Keaton robił filmy,
które kosztowały trzy razy więcej

niż ówczesne produkcje
głównego nurtu.

„Marynarz słodkich wód” kosztował
niemal pół miliona dolarów.

W tym samym roku
niezwykle popularny Lon Chaney

zrobił film za 175 tysięcy dolarów.

Pierwszy film Bustera w MGM,
„Człowiek z kamerą”,

uwydatnił tę różnicę.

Nawet jego kapelusz
zastąpiono bardziej luksusowym.

W filmie są niezłe chwile,

ale ogólne wyczucie czasu
i konstrukcja są chybione.

W jego ostatnim filmie niemym,

którego nie wymyślił ani nie
reżyserował, „Małżeństwo na złość”,

była tylko jedna pamiętna scena,
ale wytwórnia chciała ją wyciąć.

Na szczęście się nie udało.
Powstał ostatni klasyczny slapstick.

Keaton kładł do łóżka pijaną żonę.
Układ ten powtarzał do końca kariery.

W 1930 Buster gra w swoim pierwszym
filmie dźwiękowym, „Impresario”.

Wszyscy nadciśnieniowcy na pokład.

Wszystkie zbyt
rozkoszne dziewczęta też.

Wreszcie nadszedł wasz dzień.

Tego samego roku powstał
„Buster na froncie”.

Podnieś to!

Żaden z nich nie był dobry,
ale zyskały popularność.

Gdy w 1969 roku pierwszy raz
zobaczyłem „Impresaria”,

napisałem, cytuję:
„Przygnębiająco zły film,

obliczony na zniszczenie gwiazdy.

Posępny chaos, w którym Keaton
dosłownie tonie”.

Powiedział, że jestem komediantem,
że podpiszę wielki kontrakt...

Buster nie miał wpływu na
scenariusze i reżyserię tych filmów

ani pozostałych produkcji MGM,

takich jak „Salonik, sypialnia
i kąpiel”,

który nakręcono
w jego willi w Beverly Hills.

W tym filmie MGM wykorzystał pomysł
z pierwszej komedii Keatona,

„Jeden tydzień”.

Również trzy jego filmy z udziałem
J. Durante brzydko się starzeją.

Są okropne.
Widać, że nie był kontent.

Nie zdawali sobie sprawy,
że ten człowiek jest geniuszem.

Nie pasuje do kiepskich filmów
z Jimmym Durante.

- Co to?
- Kangur.

- Co?
- Kangur.

Mieszkaniec Australii.

- Co się stało?
- Siostra wyszła za takiego.

Buster był łagodny.

Mało mówił na swoją obronę.

Dusił to w sobie.
Siebie obwiniał o błędy.

Mówiłem:
Te skurczybyki źle cię traktują.

Nie byli tacy źli.

- Źle cię traktowali.
- Nie.

Stracił zapał.

W 1932 z Busterem
rozwodzi się żona, Natalie.

Zmienia nazwiska dzieci
z Keaton na Talmadge.

To go dobija.

Pierwsze małżeństwo
źle się skończyło.

Mówił, że nie był najlepszym mężem.

Co byś zrobił, gdyby w garderobie
czekała na ciebie naga dziewczyna?

Spytałem, czy tak było,
a on na to: „Ciągle”.

W 1933 roku nasilają się
kłopoty Keatona z alkoholem.

Po kilku odwykach, w trakcie których
poznał pielęgniarkę Mae Scriven,

swoją przyszłą żonę, Louis B. Mayer
z MGM zwalnia go z powodu nałogu.

Stał się najgorzej potraktowanym
artystą w dziejach.

W MGM niszczono go przez całe lata.

Abbott i Costello zrobili
swoje najgorsze filmy w MGM.

Podobnie Flip i Flap.

Po śmierci Irvinga Thalberga

bracia Marx nakręcili tam
swoje najgorsze filmy.

Ta wytwórnia nie nadawała się
do produkowania slapsticków.

Buster pije. Po trzech latach
Mae się z nim rozwodzi.

Do tego dochodzą kłopoty finansowe.

Keaton ma załamanie nerwowe

i w kaftanie trafia
do wojskowego psychiatryka.

Ówczesna prasa podaje,

że Buster może już
nigdy więcej nie wystąpić.

Tworzył świetne filmy.
Przeszedł kryzys.

W latach 30. zrobił we Francji film,
który nie dotarł do Stanów.

Wracał statkiem.

Spece od reklamy skontaktowali go

z artystą rewiowym Jackiem Pearlem,

który znał różne akcenty.

Mieli wystąpić w duecie.

Moja ciotka Sophie.

Wysiadłeś na środku morza,
by się z nią spotkać?

- Tak.
- W jaki sposób?

Zszedłem ze statku
i poszedłem do niej.

Keaton to robił, ale bez przekonania.
Wydawał się zmęczony.

Wypadał z rytmu.

Pokojówka grała na pianinie.

Ryby uczyły się u niej gam.
Powiedzże coś!

I się pożarli.

Widziałem, jak jedna ryba
stroi instrument. Wiesz jaka?

Nie mam pojęcia.

I Munchausen, Jack Pearl,
go chwycił.

Coś strasznego.

Jakbym słyszał: „Co ja tu robię?”.

Dlaczego ten komediant się
nade mną pastwi?

Po roku trzeźwości wypił coś,
co nazwał „ostatnim drinkiem”.

Później rzadko bywał pijany.

W ostatnich latach wypijał codziennie
wieczorem jedną szklankę piwa.

Trzeźwy Buster Keaton znów pracuje

Ratunku!

W latach 1934-37 Keaton występuje

w 16 krótkich komediach
dla Educational Pictures.

Nie reżyseruje ich,
ale jego wpływ jest widoczny.

Cicho.

Uporał się z alkoholizmem,
ale kolega z planu donosi,

że między ujęciami
popłakuje w kącie.

W 1939 Columbia Pictures
zatrudnia go do 10 krótkich komedii.

I tym razem Keaton
nie ma wpływu na produkcję.

„Przybysz z Zachodu”, 1939

Widać tu przebłyski magii Keatona.

Fani aktora się cieszą,
że te filmy w ogóle powstały,

ale nie dorównują dziełom z lat 20.

Zatańczysz ze mną?

Czy zatańczę?

Wszystkie te filmy
nazywał „oszustami”.

W latach 1937-50 Buster
sporadycznie pisze gagi dla MGM

i reżyseruje niektóre sekwencje.

Pomaga Redowi Skeltonowi przerobić
kilka jego niemych klasyków.

Majorze, po tym zostanie
pan pułkownikiem.

Wolałbym zostać cywilem.

Podpowiada gagi
braciom Marx i innym.

Buster był tak skromny,
że gdy wpadał na pomysł,

brał mnie na bok i mówił,
co byłoby śmieszne.

Ja to robiłem.

A on wszystkim wmawia,
że to był mój pomysł.

Jego pensja w MGM spada
z 3000 do 100 dolarów tygodniowo.

Płacili mu tylko tyle.

Jednej z największych
gwiazd wytwórni.

A on mówił: „Jeśli będę więcej wart,
zapłacą więcej”.

Był praktyczny.

W 1940 r. Keaton żeni się ze śliczną
i kochającą Eleanor Norris.

Poznali się,
gdy była tancerką w MGM.

Była ciepłą i cudowną kobietą.

Była najważniejsza w jego wieku
średnim i ostatnich latach.

Myślę, że uratowała mu życie.

Była bardzo szczera i prostolinijna.

Jednocześnie robiła wszystko,

by sława Bustera nie przygasła.

Eleanor często grywa zamroczoną żonę
w jego gagu „Małżeństwo na złość”.

Robią to wszędzie, również
w programie Eda Sullivana.

To szczęśliwe małżeństwo,
w którym wytrwa do końca swoich dni.

Połóż się. To najlepsza rada.

Chcesz reflektor,
żeby lepiej wyjść na zdjęciu?

- Proszę.
- To oświetli pot na czole.

Muszę wytrzeźwieć.

W 1947 Buster występuje
przez jeden sezon

w Cirque Medrano w Paryżu.

Jest popularny
i wraca tam jeszcze parokrotnie.

W 1949 ma 54 lata i wraca do MGM,
by w roli drugoplanowej

towarzyszyć Judy Garland
w „Dziewczynie z Chicago”.

Pisze nawet scenariusz i reżyseruje
jedną z sekwencji filmu,

z udziałem Judy i Vana Johnsona.

Przepraszam panią.

- Proszę patrzeć pod nogi.
- Poprawię kapelusz.

- Nie tak...
- Proszę zostawić!

Pani parasolka.
Nie wiem, co się stało.

Pani torebka.

Przepraszam.

Na miłość boską!

- Proszę mnie zostawić.
- Najmocniej przepraszam.

- Pani kapelusz.
- Dziękuję.

Czegoś brakuje. Ptaszka.

- Mój ptaszek!
- Oto i on.

Najmocniej przepraszam.

To nie ten.

To moja wizytówka.
Do pracy.

Proszę odkupić to, co zniszczyłem.
Chętnie zapłacę.

- Dziękuję.
- Do widzenia.

Chwileczkę!

Tego samego roku pisarz, poeta
i krytyk kina James Agee

publikuje w „Life”
słynny artykuł o kinie niemym.

Przedstawia Bustera jako
największą obok Chaplina i Lloyda

gwiazdę tej epoki.
Harry Langdon jest czwarty.

Skutkuje to cotygodniowym programem
telewizyjnym w Los Angeles,

„Buster Keaton Show”.

Napciu!

- Kim jesteś?
- To ja, Józefina.

- Czy my się nie znamy?
- Oczywiście.

Jestem twoją żoną.

Za tym idą liczne reklamy
i występy w telewizji.

Szalony aplauz.
Jesteś żywą amerykańską blondynką?

Żywą?

Pytanie brzmi: „Czy jesteś
żywą amerykańską blondynką?”.

- Nie!
- Jeszcze dziewięć pytań.

Buster Keaton
był dla mnie bogiem.

Kręcono reklamę
w stylu niemych filmów.

NASZ BOHATER

Grałem gliniarza.

Było nas z sześciu.
Goniliśmy Bustera.

Większość z nas miała 35-40 lat,
a on 60, ale był szybszy.

Przed kamerą
dawał z siebie wszystko.

Czy to w epizodzie w fabule...

Przepraszam, młoda damo.
Przepraszam, ale...

Jakie śliczne dziecko.

.. .czy to w reklamie.
A widziałem ich wiele.

Warto je obejrzeć,
bo coś do nich wniósł.

Simon Pure Beer
przedstawia Bustera Keatona.

Zrobił całą serię
dla Northwest Orient.

Dodaj skrzydeł swemu sercu.
Leć na północ, na Florydę,

a lecąc, delektuj się szampanem,
polędwicą lub homarem.

Wszystko w ramach
usługi Northwest Imperial.

Tylko maszyny Northwest
latają na słoneczną Florydę,

niebezpieczną Alaskę,
romantyczne Hawaje,

od wybrzeża do wybrzeża
i do tajemniczego Orientu.

Zrobił serię dla Alka Seltzer.

Przepraszam.
Podjął pan postanowienie noworoczne?

Tak. Zawsze mieć
alka seltzer pod ręką.

Zachwycało go, że zarabia

5 czy 10 tysięcy dolarów
za dzień pracy.

- W cyrku każdy się bawi.
- Ale nie ja.

Jestem zmęczony.

Uwaga!

Brawo, poskramiacz lwów,
miał mały wypadek.

Baloniarz numer 13 zgłosił się,
by go zastąpić.

Tak?

Biedaczysko.
Ma ból głowy i brzucha.

I lwa.

Przyda ci się alka seltzer.

Występował w telewizji.

Widziałem go w „Ed Sullivan Show”,
w „Ukrytej kamerze”...

„Ukryta kamera”.

„Ukryta kamera”,
w której i ja zagrałem.

Zapłacili mi 10 dolarów.

Allen, mam nadzieję,
że dobrze się bawisz w niebie.

Okradając anioły.

Obserwuj pieprz.
Odpadnie pokrywka.

Zegarek wpadł do zupy.

Ona próbuje się powstrzymać.

To było genialne. I naturalne.

Miał bezbłędne wyczucie chwili.

Jest w tym mistrzem.
Patrzcie uważnie.

To magia. Bajka.

Patrzcie uważnie.

TO TWOJE ŻYCIE

W „To twoje życie” widzimy
człowieka o kamiennej twarzy

w chwili, gdy go ogarnęły emocje.

Później było ciężko.

Wprowadziłeś się do mamy.

Do domku, który jej kupiłeś.

Przyszła tam dziewczyna, która
zaprzyjaźniła się z twoją rodziną

i która pozbawi cię
resztek rozczarowań.

Oto Eleanor Norris,
twoja oddana żona.

Usiądź przy Busterze.

Mam źle zawiązany krawat.

Popraw, mamo.

Co dla ciebie znaczą
te lata małżeństwa z Busterem?

Jesteśmy szczęśliwi,
choć bywało też gorzej.

Buster znów pracuje.

Jestem dumna z tego,
jak się podźwignął.

Ameryka się cieszy,
że go odzyskała.

Buster stworzył numer
specjalnie dla ciebie.

Przećwiczyliście to?

Komplet uzupełnią
wasi dwaj synowie.

Bob z Reno i Jim z Los Angeles.
Oto Bob.

I Jim.

Bob, budujesz domy.
Co powiesz o ojcu?

- Zawsze był dla nas wspaniały.
- Cudownie.

Oprócz tego, że był komikiem,
uważałem go za świetnego aktora.

Gdyby wcześniej zajął się
dziełami dramatycznymi,

na pewno by brylował.

Możesz ich wyrzucać,
pozbawiać władzy,

hańbić i wymieniać po wsze czasy,
ale to mi nie zwróci płaszcza.

A gdy zaprotestuję,
i tak mnie aresztują.

Bo są tylko trybami w maszynie,
która miała dać nam szczęście,

a która sprowadza
złamane serce do numeru.

Głodne dziecko - numer 26583Y.

Powstrzymać go.

W maszynie, która zapomniała,
czym jest dobroć.

Gdy mówicie,
że wam zależy, kłamiecie.

Nikomu z nas już nie zależy.
Już nie umiemy.

W 1950 Buster gra epizod

w dramacie Billy'ego Wildera
„Bulwar Zachodzącego Słońca”.

W scenariuszu nazwano
tę rolę „figurą woskową”.

Pozostali brydżyści
to znajomi aktorki,

których pamiętamy
jeszcze z niemego kina.

Utożsamiałem ich
z figurami woskowymi.

Jeden karo.

Jeden kier.

Jeden pik.

Dwie pary.

- Trzy bez atu.
- Pas.

Pas.

W 1953 roku występuje
z Charliem Chaplinem

w kilku scenach „Świateł rampy”.

To gratka dla fanów niemego kina.

Nie sądziłem, że do tego dojdzie.

Jeden z nielicznych wspólnych
występów gigantów Hollywood.

Nadzwyczajna scena.

Podziwiałem go.

Uważałem za człowieka
z innego wymiaru.

Miałem mnóstwo pamiątek
po Keatonie.

Piękna Eleanor mówiła:
„Byłam z nim, gdy to robił.

Byłam przy nim na planie
Świateł rampy...”

Spytałem ją,
jak Charlie traktował Bustera.

Odparła, że jak króla.

Buster wziął na siebie
obowiązek dopilnowania,

by ujęcie sceny śmierci Charliego
było jak najlepsze.

Charlie je wymyślił.

Jest pośrodku kadru,
pozornie nieprzytomny.

Nie widział ujęcia
i nie miał reżysera.

Tak się złożyło,
że Buster stał obok mnie.

Nie wiedziałem o tym,
dopóki nie usłyszałem jego szeptu.

Gdy się cofaliśmy, powiedział:
„Charlie, nie ruszaj się.

Jesteś w centrum kadru”.

To była współpraca dwóch geniuszy.

Znienacka, w 1957 roku
Paramount wypuszcza film

„The Buster Keaton Story”
z Donaldem O'Connorem w roli głównej.

Film nie ma nic wspólnego
z prawdziwą biografią,

ale za 50 tysięcy otrzymane za prawa

Keaton kupuje ranczo
Woodland Hills w Kalifornii.

Tam dożyje swoich dni.

Jestem Buster Keaton.
Skąd wziąć przepustkę?

Z biura kierownika wytwórni.

Chwila. Przepustka!

- Idę po nią.
- Bez niej pan nie wejdzie.

Ale jak...

Jeśli wytwórnia zechce,
przyśle kogoś po pana.

Hollywoodzka noc Oscarów!

W 1960 roku
Buster dostaje honorowego Oscara

za całokształt kariery
trwającej od 40 lat.

To stosowne, aby jakoś nagrodzić
tych, którzy tworzyli te filmy.

W 1964 występuje w krótkim filmie

awangardowego irlandzkiego pisarza,
Samuela Becketta, pod tytułem „Film”.

Nakręcono go na Manhattanie.

Buster nie miał pojęcia,
o czym jest ten film.

Niektórzy widzowie go nie cierpią.

Ta rola do dziś budzi kontrowersje.

Rok później występuje
w krótkim filmie

nakręconym dla Kolei Kanadyjskiej
pod tytułem „Wędrownik”.

ZWIEDŹ KANADĘ

To jak jego dwudziesty film niemy.

Dostał tę szansę
po tylu latach pracy w wytwórni.

Tylko on i pełen entuzjazmu
młody reżyser.

Mieli czas i przestrzeń.
Osiem tygodni.

Wymyślali gagi na poczekaniu.

Był tym samym człowiekiem
co w 1924 roku.

Cudownie, że dostał szansę
wystąpienia w ostatnim takim filmie.

Uwaga. Kamera.

Równolegle powstał
film dokumentujący pracę na planie.

Widać, jak Keaton układa gagi.

To ujęcie mostu.

Tu jest dolina i ogromny most.

Robimy dwa gagi.

Waham się, staję i myślę,
gdzie jestem.

Wyjmuję mapę, jestem bezradny.
To zabawne ujęcie.

Gonię ich,
a jednocześnie walczę z papierem.

Reżyser nie przystał
na pomysł Bustera.

Zamiast z mapą,

Keaton przejeżdża przez most,
piorąc swoje rzeczy.

Nie powiedział ci, co zrobi?

Nie wiedziałem, że podmienił gagi.

Jeszcze dwa ujęcia
i kończymy sekwencję.

Perspektywa mostu.
Z nimi, jak jadą.

To ujęcie to sedno gagu.

Most to nie twój gag.
Most to suspens, napięcie.

Sam most nic nie znaczy.

To tylko niebezpieczne miejsce
w razie kolizji.

Tylko to by było zabawne.

Wiem, dlaczego nie chcieli,
żebyś przejeżdżał zaplątany w mapę.

To zbyt niebezpieczne.

To był mój gag.
Zwykle wiem, co robię.

To nie było niebezpieczne.
To dziecięce igraszki.

Jego najważniejsze dokonania
z końcówki kariery

to role w popularnych filmach
o młodzieżowych imprezach na plaży,

między innymi w „Beach Blanket Bingo”
i „How To Stuff a Wild Bikini”.

Bwana!

Przepraszam, miałem wizytę domową.

Młodzież lubiła starego Bustera, ale
nie znała jego barwnej przeszłości.

Każ córce tu przyjść.

Córka jest specjalistką.
Mówią o niej wiedźma nad wiedźmy.

Frankie chce natychmiast
wrócić na plażę,

na której jest Dee Dee.

Córko, dobre z ciebie dziecko.

Pracował do końca. Na planie
„The Scribe” był umierający.

Reżyser powiedział mi,
że mieli dublera.

Keaton był oburzony.
Nie chciał dublerów.

W kilku dłuższych ujęciach
widać dublera,

bo Buster był już śmiertelnie chory.

Zmarł 1 lutego 1966 roku.

Robiłem program telewizyjny
w Nowym Jorku.

Zadzwonił syn i spytał,
czy skończyłem.

Zaprzeczyłem.
Mówi: „Zadzwoń, gdy skończysz”.

Dzwonię i pytam, co się stało.

Powiedział, że straciliśmy Bustera.

Zmarł, stojąc.

Był świetnym brydżystą.
Jednym z najlepszych na świecie.

Przez długi czas utrzymywał się,

grając w brydża z szychami z MGM,

z Louisem B. Mayerem i innymi,
którzy go wylali.

Ale z nimi grał.

Miał w domu mały pokoik brydżowy.

Tego ostatniego dnia
był nerwowy i kiepsko mu szło.

Stał i grał.

Usiadł. Był martwy.

Przemawiałem
na pogrzebie Stana Laurela.

Dokładnie rok później, w lutym,
w tej samej kaplicy,

przemawiałem na pogrzebie Bustera.

Byli tam wszyscy,
z wyjątkiem Bustera.

Jesienią 1965 roku,
tuż przed śmiercią,

Buster otrzymuje nagrodę
za całokształt twórczości,

zwłaszcza za dziesięć
filmów fabularnych,

w których zagrał w latach 20.

Pierwszym z nich były „Trzy wieki”.

Buster sparodiował dramat
„Nietolerancja” D.W. Griffitha.

Film przedstawia relacje
między Keatonem,

jego ukochaną i łotrem,
Wallacem Beerym,

w trzech różnych epokach:

w epoce kamienia łupanego,

w starożytnym Rzymie...

...i w roku 1923.

Pierwszy jego film,
w którym była ciągłość fabuły,

to sardoniczny i niezwykle zabawny
obraz „Rozkosze gościnności”,

arcydzieło zainspirowane
sporem Hatfielda i McCoya.

Głównym celem był Buster.

Krewni dziewczyny,
w której się zakochał,

dowiadują się, że Buster
jest spadkobiercą waśni.

Staje się ich celem.
Były to czasy broni jednostrzałowej.

Jak się okazuje,
ojciec powiedział synom,

że nie mogą zabić Bustera,
dopóki jest ich gościem.

Keaton z lubością drwi
z makabrycznej sytuacji.

Początek filmu zrealizowano
bardzo dramatycznie,

jak u D.W. Griffitha.

Keaton chciał, aby wstęp
był jak najbardziej mroczny,

by uchwycić realizm zagrożenia.

Uwypukla to również
późniejsze elementy komiczne.

Keaton nalegał też
na wierność historii.

Dotyczy to repliki pociągu, podobnej
do dwóch pierwszych pociągów:

brytyjskiego i amerykańskiego.

W końcówce Keaton daje popis,
ratując dziewczynę przed wodospadem.

To jego ówczesna żona,
Natalie Talmadge.

Rok 1924 przynosi
dwa klasyczne filmy Keatona.

W „Młodym Sherlocku Holmesie”
gra kinooperatora,

który wyobraża sobie
siebie w filmie.

Wykorzystano tu
nowatorskie sztuczki filmowe.

Scena snu jest niezwykła,
nawet dziś,

a on to zrobił w 1923.

Jedna z scen ukazuje,
jak świetnym bilardzistą był Buster.

Wie, że w trzynastej kuli jest bomba.

Sprytnie unika uderzenia jej.

To miłe z jego strony.
Zostawił mi swój kij bilardowy.

Składany.
Podpisany jego nazwiskiem.

Dziś pewnie bardzo cenny.

Nigdy go nie oddam.

Na planie tego filmu
Buster doznał poważnej kontuzji.

Miał ich sporo w trakcie kariery...

Bliski utonięcia
w „Rozkoszach gościnności”

Pęknięta kostka
w „Elektrycznym domu”

Ogłuszenie w „Generale”

Podbite oko w „Saloniku,
sypialni i kąpieli”

Ale kręcąc „Młodego Sherlocka
Holmesa”, złamał kręgi szyjne,

kiedy strumień wody
cisnął nim o tory.

Urazu nie widać w ruchach
nakręconych w jednym ujęciu.

Przez jakiś czas Keaton
miał bóle głowy i nic poza tym.

Po latach lekarz spytał,
kiedy złamał kark.

Odparł, że nigdy.
Lekarz zaprzeczył.

Roscoe Arbuckle miał reżyserować
z nim pod pseudonimem.

Buster zaproponował „Will B. Good”,
ale Roscoe wybrał „William Goodrich”.

Było to drugie imię jego ojca.

Buster stwierdził z żalem,
że Roscoe się zmienił.

Również w 1924 roku

wyszedł klasyczny film
„Marynarz na dnie morza”.

Kolega Keatona usłyszał
o statku na sprzedaż.

Co z tego wynikło?

Powstało komiczne arcydzieło.

Buster i dziewczyna,
która odrzuciła jego oświadczyny,

zrządzeniem losu trafiają sami
na opuszczony liniowiec.

To pamiętna scena.

Oboje odkrywają,
że na statku jest ktoś jeszcze.

W cudownie oszczędnym wstępie

Keaton świetnie przedstawia
rozpieszczonego bohatera.

Wyjdziesz za mnie?

Na pewno nie!

Dłuższy spacer
dobrze mi chyba zrobi.

Na statku można
stworzyć mnóstwo gagów.

Niebezpieczeństwo!
Człowiek przy pracy!

W 1925 roku
Buster nakręcił film o tematyce,

która go nie interesowała,

ale Joe Schenk
przyniósł mu gotową sztukę.

Film „Szczęśliwa siódemka”
nie jest najlepszy,

ale zawiera jeden z najlepszych
pomysłów Bustera:

scenę z goniącymi go
kobietami i z lawiną.

To niezwykłe obrazy.

W 1925 roku ukazała się
ekscentryczna historia miłości

Keatona i krowy Brown Eyes.

„Buster i milion krów”
nie jest najśmieszniejszy,

ale to wzruszający film.
Czuje się miłość tej pary.

Brown Eyes nie opuszcza
Bustera na krok.

Wypal jej piętno.

W 1926 roku ukazał się

jeden z najzabawniejszych
i najmniej znanych filmów.

„Buster bokserem” to nie tyle
komedia omyłek, ile historia o kimś,

kto twierdzi, że jest
słynnym zawodowym bokserem,

by zaimponować dziewczynie.
Buster myśli,

że nie będzie musiał walczyć,
by zdobyć dziewczynę. Niestety.

Jego pierwsze wejście do ringu
to najzabawniejsza scena.

Ręce do góry!

Na początku filmu rozpuszczony
młodzian Keaton próbuje łowić ryby.

A może zastrzelić kaczkę...

Scena strzału to cudowna sekwencja
dobrze pomyślanych gagów.

Pierwsze cięcie.

Dobry wieczór.
Tu Orson Welles.

Z wielką przyjemnością
przedstawiam dziś,

w cyklu filmów niemych,

jeden z najwspanialszych
i mój ulubiony.

To „Generał”,
dzieło Bustera Keatona.

Pod koniec 1926 roku ukazało się
najwybitniejsze chyba dzieło Keatona.

„Generał” to pięknie sfilmowana
komedia o wojnie secesyjnej.

W ankiecie przeznaczonej dla krytyków
filmowych i historyków zajął on

18. miejsce wśród filmów
wszech czasów

i najwyższe wśród filmów niemych.

Dorównuje mu niewiele filmów,
które kiedykolwiek powstały.

A w tej tematyce, żaden.

To sto razy efektowniejsze niż
„Przeminęło z wiatrem”.

W chwili premiery „Generał”
nie uchodził za arcydzieło.

Niektórzy krytykowali go, twierdząc,
że wojna nie jest śmieszna.

Człowiek o kamiennej twarzy
stworzył czarną komedię,

zanim to wyrażenie ukuto.

Film nie odniósł dużego sukcesu.

Sam Buster zawsze mówił,
że „Generał” to jego najlepszy film.

To film prześmieszny,
poza tym cenię kino akcji.

A to wybitny film akcji.

Zagrał w nim konfederata, sądząc,
że widzowie mają mniej sympatii

do unionistów, którzy wygrali wojnę.

Wykonał bardziej niebezpieczną
wersję żartu z armatą,

znanego z „Marynarza na dnie morza”.

Sfilmował też najdroższe ujęcie
w dziejach kina niemego.

Dwa ostatnie niezależne filmy Bustera
należą chyba do najśmieszniejszych.

W 1927 ukazał się
„Sportowiec z miłości”.

Nie odniósł sukcesu.
Trudno zrozumieć dlaczego.

„Niech żyje sport!” Lloyda z 1925
był niezwykłe popularny.

Była to komedia o futbolu,
a Keaton sparodiował wiele dyscyplin.

Na początku filmu Buster ubiega się
o pracę sprzedawcy napojów

i obserwuje zawodowca.

Twierdzi, że też tak potrafi.

Efekt jest jednym
z majstersztyków Keatona.

Nieco dalej, w świetnie
skonstruowanym numerze,

prześladują go koledzy z klasy.

Ostatni niezależny film Bustera
wyszedł w 1928 -

ten rok zakończył
epokę kina niemego.

„Marynarz słodkich wód” należy
do największych dokonań Keatona.

Punktem kulminacyjnym
jest scena z huraganem.

To opowieść o chłopcu,
który chce zaimponować ojcu,

a temu nic się nie podoba
w synu przeciętniaku.

Zwłaszcza jego nakrycie głowy.
„Najpierw kup nowe!”.

Keaton przemyca nawet żart,

szybko ukrywając
charakterystyczny kapelusik.

Jest zakochany w córce
bogatego właściciela parowca,

który chce przejąć
biznes ojca Bustera.

Ojciec wybranki zabronił Busterowi
przychodzić na swój parowiec.

Ojciec zalotnika nalega,
by ten się postawił.

Efektem jest jedna
z najzabawniejszych scen

w jego ostatnim,
przepięknym filmie niemym,

dziesiątym w ciągu pięciu lat.

Do tego to służy.

I tak skończyła się
wielka dekada Keatona.

Jego niezależność,
małżeństwo, filmy nieme

i wszystko, co osiągnął,
poszło w niepamięć.

Wkrótce padł ofiarą kraju,

nazwanego przez Gore'a Vidala
Stanami Zjednoczonymi Amnezji...

ale w 1965,
na rok przed śmiercią Keatona,

na festiwalu filmowym w Wenecji
oddano hołd wielkiemu Busterowi.

Dostał najdłuższe owacje
w dziejach festiwalu.

Brawa trwały ponad 10 minut.
Buster wzruszył się do łez.

Nie dowierzał,
że komukolwiek zależy na filmach,

które stworzył tak dawno temu.

Eleanor powiedziała,
że nie rozumiał tego.

Te filmy miały pół wieku.

Doceniono je tak,
jakby dopiero powstały.

Są ponadczasowe.

Te pantomimiczne komedie
nigdy nie przestaną śmieszyć.

Były zabawne wtedy, bawią nas dziś
i będą bawić za sto lat.

O ilu twórcach filmowych
można to powiedzieć?

Powiedział wtedy,
że pamiętają o nim.

Święte słowa.
Nigdy nie zostaniesz zapomniany.

Wersja polska STUDIO PUBLISHING
Tekst Dariusz Makulski