All language subtitles for [Thai (auto-generated)] พ่อผี _ ความลับสยองขวัญ... เมื่อพ่อตาย...แต่ไม่ยอมจากไป [DownSub.com]
Afrikaans
Akan
Albanian
Amharic
Arabic
Armenian
Azerbaijani
Basque
Belarusian
Bemba
Bengali
Bihari
Bosnian
Breton
Bulgarian
Catalan
Cebuano
Cherokee
Chichewa
Chinese (Simplified)
Chinese (Traditional)
Corsican
Croatian
Czech
Danish
Dutch
English
Esperanto
Estonian
Ewe
Faroese
Filipino
Finnish
French
Frisian
Ga
Galician
Georgian
German
Greek
Guarani
Gujarati
Haitian Creole
Hausa
Hawaiian
Hebrew
Hindi
Hmong
Hungarian
Icelandic
Igbo
Indonesian
Interlingua
Irish
Italian
Japanese
Javanese
Kannada
Kazakh
Kinyarwanda
Kirundi
Kongo
Korean
Krio (Sierra Leone)
Kurdish
Kurdish (Soranî)
Kyrgyz
Laothian
Latin
Latvian
Lingala
Lithuanian
Lozi
Luganda
Luo
Luxembourgish
Macedonian
Malagasy
Malay
Malayalam
Maltese
Maori
Marathi
Mauritian Creole
Moldavian
Mongolian
Myanmar (Burmese)
Montenegrin
Nepali
Nigerian Pidgin
Northern Sotho
Norwegian
Norwegian (Nynorsk)
Occitan
Oriya
Oromo
Pashto
Persian
Polish
Portuguese (Brazil)
Portuguese (Portugal)
Punjabi
Quechua
Romanian
Romansh
Runyakitara
Russian
Samoan
Scots Gaelic
Serbian
Serbo-Croatian
Sesotho
Setswana
Seychellois Creole
Shona
Sindhi
Sinhalese
Slovak
Slovenian
Somali
Spanish
Spanish (Latin American)
Sundanese
Swahili
Swedish
Tajik
Tamil
Tatar
Telugu
Thai
Tigrinya
Tonga
Tshiluba
Tumbuka
Turkish
Turkmen
Twi
Uighur
Ukrainian
Urdu
Uzbek
Vietnamese
Welsh
Wolof
Xhosa
Yiddish
Yoruba
Zulu
Would you like to inspect the original subtitles? These are the user uploaded subtitles that are being translated:
1
00:00:09,120 --> 00:00:12,639
สวัสดีครับขอต้อนรับสู่ค่ำคืนแห่งความ
2
00:00:12,639 --> 00:00:16,640
สยองขวัญคืนนี้เรามีเรื่องเล่าเรื่อง
3
00:00:16,640 --> 00:00:19,880
หนึ่งที่มันไม่ได้เกี่ยวกับผีแต่มัน
4
00:00:19,880 --> 00:00:26,960
เกี่ยวกับคนตายที่ไม่ยอมตาย
5
00:00:26,960 --> 00:00:30,720
ลองจินตนาการตามนะครับจะเกิดอะไรขึ้นถ้า
6
00:00:30,720 --> 00:00:35,600
คนที่คุณรักที่สุดเสียชีวิตไปแล้วแต่เขา
7
00:00:35,600 --> 00:00:41,120
กลับตื่นกลับมาไม่ใช่ในฐานะวิญญาณแต่ใน
8
00:00:41,120 --> 00:00:46,039
ฐานะร่างที่เน่าเปื่อยลงทุกวันในบ้านของ
9
00:00:46,039 --> 00:00:49,440
คุณเอง
10
00:00:49,920 --> 00:00:53,920
ถ้าไม่อยากพลาดเรื่องนี้อย่าลืม subscribe
11
00:00:53,920 --> 00:00:58,280
และกดกระดิ่งแจ้งเตือนกัน
12
00:01:06,479 --> 00:01:09,240
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
13
00:01:09,240 --> 00:01:12,880
ครับทุกอย่างมันเริ่มขึ้นในบ่ายวันนั้น
14
00:01:12,880 --> 00:01:16,720
บ่ายที่อาการร้อนอบอ้าวผิดปกติแม้แต่พระ
15
00:01:16,720 --> 00:01:19,880
เพดานกกเก่าในห้องนอนของพ่อก็ดูเหมือนจะ
16
00:01:19,880 --> 00:01:22,840
หมุนเอื่อยเฉื่อยกว่าทุกวันเสียงของมัน
17
00:01:22,840 --> 00:01:26,240
ดังแก๊กแก๊กเป็นจังจังหวะที่น่ารำคาญอยู่
18
00:01:26,240 --> 00:01:29,799
ในความเงียบครับบ้านไม้เก่าๆ 2 ชั้นของ
19
00:01:29,799 --> 00:01:33,040
เราที่ฉาเชิงเทาหลังนี้มันแบกรับความทรง
20
00:01:33,040 --> 00:01:37,880
จำมากมายและในวันนั้นมันกำลังจะแบกรับ
21
00:01:37,880 --> 00:01:42,200
ความตายพ่อของผมคุณดารินนอนหายใจรวยริน
22
00:01:42,200 --> 00:01:45,360
อยู่บนเตียงไม้สักเก่าแก่ท่านป่วยมานาน
23
00:01:45,360 --> 00:01:50,759
ครับแต่พวกเราทั้งผมพงศักดิ์และแม่มณีก็
24
00:01:50,759 --> 00:01:54,880
รู้ดีว่านี่คือวันสุดท้ายผมนั่งอยู่ข้าง
25
00:01:54,880 --> 00:01:58,479
เตียงกุมมือที่เหี่ยวย่นและเย็นชืดของพ่อ
26
00:01:58,479 --> 00:02:02,719
ไว้แน่นมันเป็นมือที่เคยแข็งแกร่งมือที่
27
00:02:02,719 --> 00:02:05,439
เคยสอนผมขี่จักรยาน
28
00:02:05,439 --> 00:02:10,720
มือที่เคยตบหลังผมเบาๆเวลาผมท้อแต่ตอนนี้
29
00:02:10,720 --> 00:02:14,319
นิ้มของท่านแทบจะไร้การตอบสนอง
30
00:02:14,319 --> 00:02:17,760
แม่มณีนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นข้างๆเตียง
31
00:02:17,760 --> 00:02:24,280
ท่านสวดมนต์ครับบทสวดดังบ้างขาดหายบ้างปน
32
00:02:24,280 --> 00:02:28,680
เปไปกับเสียงสะอื้นห่ายแผ่วเบากลิ่นธูป
33
00:02:28,680 --> 00:02:32,800
กลิ่นยามหม่องและกลิ่นอับชื้นของบ้านเก่า
34
00:02:32,800 --> 00:02:37,360
มันผสมปนเปรกันจึงกลายเป็นกลิ่นของความ
35
00:02:37,360 --> 00:02:42,920
สูญเสียที่กำลังคืบคลานเข้ามาแล้วจู่ๆพ่อ
36
00:02:42,920 --> 00:02:47,480
ก็ลืมตาขึ้นครับท่านลืมตาโพรงแต่มันไม่
37
00:02:47,480 --> 00:02:51,800
ใช่การลืมตาแบบคนที่มีสติท่านไม่ได้มองผม
38
00:02:51,800 --> 00:02:56,760
ไม่ได้มองแม่สายตาตาของท่านมันแข็งทื่อ
39
00:02:56,760 --> 00:03:00,360
จับจ้องไปที่สิ่งหนึ่งสิ่งที่ห้อยอยู่บน
40
00:03:00,360 --> 00:03:04,000
เสาหัวเตียงมันเป็นเครื่องรางแปลกๆที่ผม
41
00:03:04,000 --> 00:03:07,120
ไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนมันไม่ใช่พระ
42
00:03:07,120 --> 00:03:10,120
เครื่องแต่มันดูเหมือนเป็นกระดูกชิ้นเล็ก
43
00:03:10,120 --> 00:03:16,080
ๆพันด้วยด้ายสายสินดำสนิทพ่อจ้องมันเขม็ง
44
00:03:16,080 --> 00:03:20,000
แล้วลมหายใจเฮือกสุดท้ายของฉันก็ดังขึ้น
45
00:03:20,000 --> 00:03:23,080
มันไม่ใช่เสียงถอนหายใจอย่างสงบครับแต่
46
00:03:23,080 --> 00:03:25,599
มันเป็นเสียง
47
00:03:25,599 --> 00:03:30,000
เหมือนเสียงสำลักเสียงที่แห่แห้งและดัง
48
00:03:30,000 --> 00:03:33,159
ครืดคราดในลำคอ
49
00:03:33,159 --> 00:03:37,879
แล้วทุกอย่างก็เงียบลงเสียงพัดลมเพดาน
50
00:03:37,879 --> 00:03:41,879
เสียงแม่สะอื้นและเสียงหัวใจของผมที่เต้น
51
00:03:41,879 --> 00:03:44,360
รัวเหมือนกรอง
52
00:03:44,360 --> 00:03:50,519
พ่อสิ้นใจแล้วโดยที่ดวงตายังเบิกกว้าง
53
00:03:50,519 --> 00:03:54,200
จ้องไปที่เครื่องรางชิ้น
54
00:03:56,120 --> 00:03:59,120
งานศพเพิ่งจะผ่านผลไปครับเราทำพิธี
55
00:03:59,120 --> 00:04:02,519
ชาปนกิจศพของพ่อดารินที่วัดใกล้บ้านทุก
56
00:04:02,519 --> 00:04:06,079
อย่างมันรวดเร็ววุ่นหวายและว่างเปล่าจน
57
00:04:06,079 --> 00:04:09,760
กระทั่งเรา 2 คนแม่ลูกกลับมาถึงบ้านไม้
58
00:04:09,760 --> 00:04:12,840
หลังเดิมที่ฉะเชิงเทราหลังนี้มันเงียบมัน
59
00:04:12,840 --> 00:04:16,280
เงียบจนหน้าใจหายครับเสียงครืดคราดของพ่อ
60
00:04:16,280 --> 00:04:19,400
ที่เคยดังมาจากห้องนอนเสียงไอเสียงเปิด
61
00:04:19,400 --> 00:04:22,720
ปิดประตูมันหายไปหมดแล้วเหลือเพียงความ
62
00:04:22,720 --> 00:04:25,360
เงียบที่มันวังเวงอย่างประหลาดเหมือนบ้าน
63
00:04:25,360 --> 00:04:29,240
ทั้งหลังกำลังกลั้นหายใจรออะไรบางอย่างผม
64
00:04:29,240 --> 00:04:32,199
กับแม่มณีเราแทบไม่คุยกันครับเราต่างคน
65
00:04:32,199 --> 00:04:35,520
ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองแม่ไปจัดของ
66
00:04:35,520 --> 00:04:38,320
ที่เคยเป็นของพ่อส่วนผมก็ได้แต่นั่ง
67
00:04:38,320 --> 00:04:41,320
เหมื่อยอยู่ที่ชานเรือหน้าบ้าน
68
00:04:41,320 --> 00:04:43,720
แต่ความเงียบนั่นมันอยู่กับเราได้ไม่นาน
69
00:04:43,720 --> 00:04:47,199
ครับเย็นวันนั้นขณะที่ผมกำลังจะเดินไปจุด
70
00:04:47,199 --> 00:04:50,800
ธูปไหว้พระในห้องโถงแม่มณีก็เดินสวนออกมา
71
00:04:50,800 --> 00:04:54,400
จากโถงทางเดินท่านหยุดชะงักแล้วยกมือขึ้น
72
00:04:54,400 --> 00:04:57,680
มาเหมือนกำลังจะป้องจมูกผมเลยถามท่านครับ
73
00:04:57,680 --> 00:05:02,080
ว่าแม่เป็นอะไรหรือเปล่าท่านใหน้าช้าๆดวง
74
00:05:02,080 --> 00:05:05,720
ตาของท่านดูหวาดแล้วท่านก็พูดขึ้นมาลอยๆ
75
00:05:05,720 --> 00:05:11,080
ว่าศักดิ์ได้กลิ่นกลิ่นยาดมของพ่อมั้ลูก
76
00:05:11,080 --> 00:05:15,000
ผมขนลุกสู้ไปทั้งตัวเลยครับกลิ่นยาดมใช่
77
00:05:15,000 --> 00:05:17,880
ครับพ่อผมท่านติดยาดมสมุนไพรยี่ห้อหนึ่ง
78
00:05:17,880 --> 00:05:21,759
ว่าท่านต้องพกติดตัวตลอดเวลากลิ่นของมัน
79
00:05:21,759 --> 00:05:24,800
กลิ่นสมุนไพรฉุนนั่นมันคือกลิ่นประจำตัว
80
00:05:24,800 --> 00:05:29,240
ของท่านเลยผมลองสูดหายใจลึกๆแล้วผมก็ได้
81
00:05:29,240 --> 00:05:33,600
กลิ่นมันเป็นกลิ่นยาดมจำชัดเจนมันลอยมา
82
00:05:33,600 --> 00:05:37,520
จากทางห้องนอนของพ่อแม่คงเป็นกลิ่นที่มัน
83
00:05:37,520 --> 00:05:40,720
ติดค้างอยู่มั้งครับพ่อเพิ่งจะผมพูดยัง
84
00:05:40,720 --> 00:05:43,520
ไม่ทันจบประโยคแม่มณีก็สวนขึ้นมาด้วย
85
00:05:43,520 --> 00:05:48,039
เสียงสั่นๆไม่มันไม่ใช่กลิ่นเก่ามันมัน
86
00:05:48,039 --> 00:05:51,440
เหมือนมีคนเพิ่งมาเปิดฝาแม่ว่าพ่อเขายัง
87
00:05:51,440 --> 00:05:55,280
ไม่ไปไหนคำพูดของแม่ในวันนั้นมันเหมือน
88
00:05:55,280 --> 00:05:58,840
เป็นรางบอกเหตุเป็นคำเตือนแรกก่อนที่ค่ำ
89
00:05:58,840 --> 00:06:02,319
คืนที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรากำลังจะ
90
00:06:02,319 --> 00:06:05,840
เริ่มต้นขึ้น
91
00:06:06,319 --> 00:06:10,599
คืนนั้นผมจำได้ว่ามันเป็นคืนที่เงียบสงัด
92
00:06:10,599 --> 00:06:13,039
เงียบจนได้ยินเสียงจิ้งจกทักกันอยู่ริม
93
00:06:13,039 --> 00:06:16,880
รั้วนอกบ้านผมนอนอยู่ในห้องของตัวเอง
94
00:06:16,880 --> 00:06:21,560
พยายามข่มตาให้หลับแต่ภาพของพ่อภาพของงาน
95
00:06:21,560 --> 00:06:25,800
ศพมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผมคงจะเผลอหลับ
96
00:06:25,800 --> 00:06:28,919
ไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับหลับไปในความเหนื่อย
97
00:06:28,919 --> 00:06:33,599
ล้าแล้วผมก็สะดุ้งตื่นสะดุ้งตื่นสุดตัว
98
00:06:33,599 --> 00:06:36,520
ไม่ใช่เพราะฝันร้ายครับแต่เพราะเสียง
99
00:06:36,520 --> 00:06:40,400
กรี๊ดมันเป็นเสียงกรีดร้องเสียงกรีดร้อง
100
00:06:40,400 --> 00:06:43,720
ของแม่มณีมันดั่งลั่นบาดลึกเข้ามาใน
101
00:06:43,720 --> 00:06:47,199
โสตปราสาทของผมหัวใจผมกระตุกวูบเหมือนตก
102
00:06:47,199 --> 00:06:51,240
จากที่สูงผมถีบผ้าห่มออกกระโจนลงจากเตียง
103
00:06:51,240 --> 00:06:55,360
แม่แม่ครับผมตะโกนเรียกความคิดแรกในหัว
104
00:06:55,360 --> 00:06:59,759
คือโจรเหรอหรือแม่ลื่นล้มบานไม้เก่าๆมัน
105
00:06:59,759 --> 00:07:03,039
ดังเอี๊ดอารดไปหมดตอนที่ผมวิ่งออกจากห้อง
106
00:07:03,039 --> 00:07:05,520
ผมจำได้ว่าผมไม่ได้เปิดไฟห้องตัวเองด้วย
107
00:07:05,520 --> 00:07:08,560
ซ้ำผมวิ่งพรวดออกมาทั้งมืดๆนั่นแหละครับ
108
00:07:08,560 --> 00:07:12,400
พอพ้นจากโถงทางเดินชั้น 2 ผมก็เห็นแสงไฟ
109
00:07:12,400 --> 00:07:15,319
จากห้องโถงใหญ่ชั้นล่างมันเปิดอยู่แล้วผม
110
00:07:15,319 --> 00:07:19,199
ก็เห็นแม่แม่มณียืนตัวแข็งทื่อท่านยืน
111
00:07:19,199 --> 00:07:22,000
อยู่ที่ขั้นบันไดขั้นสุดท้ายมือข้างหนึ่ง
112
00:07:22,000 --> 00:07:24,879
เกาะราวบันไดไว้แน่นอีกข้างนึงยกขึ้นมา
113
00:07:24,879 --> 00:07:28,960
ปิดปากตัวเองท่านยืนนิ่งเหมือนถูกสาจ้อง
114
00:07:28,960 --> 00:07:32,680
เขมงเข้าไปในความเมื่อสลัวของห้องโถงแม่
115
00:07:32,680 --> 00:07:36,240
เป็นอะไรผมตะโกนถามอีกครั้งพยายามวิ่งลง
116
00:07:36,240 --> 00:07:40,280
บันไดไปหาท่านแต่แม่ไม่ตอบท่านได้แต่สาย
117
00:07:40,280 --> 00:07:44,360
หน้าไปมาน้ำตานองหน้าแล้วก็ชี้มือที่
118
00:07:44,360 --> 00:07:50,280
สั่นเทาฉีเข้าไปในห้องโถงหัวใจผมตอนนั้น
119
00:07:50,280 --> 00:07:53,479
มันเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอกเพราะผม
120
00:07:53,479 --> 00:07:57,919
รู้แล้วว่าสิ่งที่แม่เห็นมันไม่ใช่โจรมัน
121
00:07:57,919 --> 00:08:01,280
คือบางอย่างที่น่ากลัวกว่านั้นหลายร้อย
122
00:08:01,280 --> 00:08:04,280
เท่า
123
00:08:05,080 --> 00:08:08,159
ผมก้าวข้ามตัวแม่ที่ยืนแข็งทื่อวิ่งลง
124
00:08:08,159 --> 00:08:13,599
บันไดอีก 2-3 ขั้นแม่ใครเข้ามาผมยังตะโกน
125
00:08:13,599 --> 00:08:17,120
ถามพยายามจะหาเหตุผลพยายามจะคิดว่ามัน
126
00:08:17,120 --> 00:08:18,159
เป็นโจร
127
00:08:18,159 --> 00:08:22,759
แต่ลึกๆแล้วผมรู้ผมรู้ว่ามันไม่ใช่สายตา
128
00:08:22,759 --> 00:08:27,039
ผมมันกวาดไปตามทิศที่แม่ชี้แสงไฟจากโคมไฟ
129
00:08:27,039 --> 00:08:31,000
เล็กๆตรงหิ้งพระมันส่องสว่างพอให้ผมเห็น
130
00:08:31,000 --> 00:08:34,039
เก้าอี้หวายตัวนั้นเก้าอี้หวายตัวโปรดของ
131
00:08:34,039 --> 00:08:36,760
พ่อที่ท่านชอบมานั่งเหม่อมองออกไปนอก
132
00:08:36,760 --> 00:08:39,479
หน้าต่างทุกเย็นมันตั้งอยู่ตรงมุมเดิมของ
133
00:08:39,479 --> 00:08:43,800
มันครับแต่มันไม่ว่างเปล่ามันมีคนนั่ง
134
00:08:43,800 --> 00:08:48,519
อยู่ร่างหนึนั่งนิ่งหันหลังไปกับบันไดหัน
135
00:08:48,519 --> 00:08:51,600
หน้าออกไปทางหน้าต่างที่มืดมิดผมชะงักกึก
136
00:08:51,600 --> 00:08:55,040
เลยครับขนทั้งตัวมันลุกผลขึ้นมาพร้อมกัน
137
00:08:55,040 --> 00:08:58,920
นั่นนั่นใครน่ะผมตวาดออกไปแต่เสียงที่ออก
138
00:08:58,920 --> 00:09:02,880
มามันสั่นสั่นจนน่าเกลียดร่างนั้นไม่ขยับ
139
00:09:02,880 --> 00:09:06,600
ไม่ไหวติงแต่รูปทรงของแผ่นหลังความกว้าง
140
00:09:06,600 --> 00:09:10,600
ของหัวไหล่ทรงผมที่หงอกแซมมันคือพ่อมัน
141
00:09:10,600 --> 00:09:14,600
คือพ่อดารินพ่อเหรอผมเผลออุทานออกไปมันจะ
142
00:09:14,600 --> 00:09:17,680
เป็นไปได้ยังไงพ่อเพิ่งเผาไปเมื่อวานผม
143
00:09:17,680 --> 00:09:20,680
เห็นมากับตานี่มันนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
144
00:09:20,680 --> 00:09:24,360
เนี่ยผมก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายยืนอยู่
145
00:09:24,360 --> 00:09:27,200
ตรงทางเข้าห้องโถงหัวใจผมเต้นเหมือนจะ
146
00:09:27,200 --> 00:09:30,880
ทะลุออกมาแล้วผมก็สังเกตเห็นเสื้อผ้า
147
00:09:30,880 --> 00:09:33,680
เสื้อผ้าที่ร่างนั้นสวมอยู่มันไม่ใช่ชุด
148
00:09:33,680 --> 00:09:38,880
นอนมันไม่ใช่เสื้อผ้าปกติมันเป็นชุดสีขาว
149
00:09:38,880 --> 00:09:42,440
ผ้าดิบสีขาวชุดเดียวกับที่เราเราใช้แต่ง
150
00:09:42,440 --> 00:09:46,000
ตัวให้พ่อก่อนที่จะนำท่านเข้าโรงก่อนที่
151
00:09:46,000 --> 00:09:51,720
เราก่อนที่เราจะเผาท่าน
152
00:09:52,519 --> 00:09:56,680
หัวสมองผมมันขาวโพลนไปหมดครับมันปฏิเสธ
153
00:09:56,680 --> 00:09:59,760
มันปฏิเสธทุกอย่างที่เห็นตรงหน้ามันเป็น
154
00:09:59,760 --> 00:10:02,959
ไปไม่ได้ผมตะโกนใส่ตัวเองในใจมันต้องไม่
155
00:10:02,959 --> 00:10:07,040
ใช่พ่อความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวคือ
156
00:10:07,040 --> 00:10:10,920
นี่มันเรื่องตลกร้ายอะไรกันหรือว่าหรือ
157
00:10:10,920 --> 00:10:14,560
ว่าที่วัดที่วัดเทำศพสลับกันหรือว่านี่
158
00:10:14,560 --> 00:10:16,519
นี่มันเป็นการจัดฉาก
159
00:10:16,519 --> 00:10:19,320
โจรแต่โจรที่ไหนมันจะมานั่งหันหลังนิ่งๆ
160
00:10:19,320 --> 00:10:24,320
ในชุดพระดิบแบบนี้ผมผมก้าวเท้าออกไปครับ
161
00:10:24,320 --> 00:10:29,920
ก้าวไปทีละก้าวช้าๆเหมือนขามันหนักอึ้ง
162
00:10:29,920 --> 00:10:33,120
แม่มณียังคงยืนตัวสั่นอยู่ที่เดิมส่ง
163
00:10:33,120 --> 00:10:36,720
เสียงสะอื้นให้อย่าอย่าเข้าไปนะลูกอย่า
164
00:10:36,720 --> 00:10:39,040
แต่ผมไม่ได้ยินเสียงแม่แล้วครับหูผมมัน
165
00:10:39,040 --> 00:10:43,440
อื้อสิ่งเดียวที่ผมสนคือผมต้องพิสูจน์ผม
166
00:10:43,440 --> 00:10:46,079
ต้องพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมนั่งคิดว่ามันบ้า
167
00:10:46,079 --> 00:10:48,920
บอมันไม่ใช่เรื่องจริง
168
00:10:48,920 --> 00:10:53,399
ยิ้นผมเดินเข้าไปใกล้อากาศอากาศรอบๆ
169
00:10:53,399 --> 00:10:57,720
เก้าอี้หวายตัวนั้นมันยิ่งเย็นมันเย็น
170
00:10:57,720 --> 00:11:01,959
ยือกเย็นจนขนลุกแล้วกลิ่นยาดมที่แม่บอก
171
00:11:01,959 --> 00:11:08,519
มันก็ลอยมาประทะจมูกผมมันชัดชัดมากแต่มัน
172
00:11:08,519 --> 00:11:12,320
ไม่ใช่กลิ่นยาดมหอมที่ผมคุ้นเคยครับมันมี
173
00:11:12,320 --> 00:11:16,519
กลิ่นอื่นกลิ่นที่มันซ่อนอยู่ข้างใต้
174
00:11:16,519 --> 00:11:20,959
กลิ่นกลิ่นเหม็นเหม็นเหมือนของเน่าเหม็น
175
00:11:20,959 --> 00:11:26,040
แบบหวานๆชวนสะอิดสะอเียนกลิ่นสาบผสมกับ
176
00:11:26,040 --> 00:11:29,680
กลิ่นอับชื้นกลิ่นของความตายที่มันเข้ม
177
00:11:29,680 --> 00:11:31,639
ข้น
178
00:11:31,639 --> 00:11:35,079
ผมเดินไปจนถึงด้านข้างของเก้าอี้ครับมือ
179
00:11:35,079 --> 00:11:39,240
ไม้ผมสั่นไปหมดผมยังคงหวังหวังว่าถ้าผม
180
00:11:39,240 --> 00:11:42,760
แตะแล้วมันจะเป็นแค่หุ่นหรืออะไรสักอย่าง
181
00:11:42,760 --> 00:11:47,000
ที่คนเอามาวางไว้นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง
182
00:11:47,000 --> 00:11:51,639
ผมพึมพำกับตัวเองมันต้องไม่ใช่ผมกลั้นหาย
183
00:11:51,639 --> 00:11:57,519
ใจแล้วค่อยๆยื่นมือออกไป
184
00:11:58,720 --> 00:12:04,360
มือของผมมันสั่นสั่นจนผมควบคุมมันไม่ได้
185
00:12:04,360 --> 00:12:05,920
พ่อ
186
00:12:05,920 --> 00:12:09,720
ผมเรียกชื่อนั้นออกไปเสียงของผมเองมัน
187
00:12:09,720 --> 00:12:13,480
แผ่วเบาเหมือนกระซิบผมรวบรวมความกล้าทั้ง
188
00:12:13,480 --> 00:12:17,120
หมดทั้งหมดที่ผมมีในชีวิตแล้วปลายนิ้วของ
189
00:12:17,120 --> 00:12:21,440
ผมกึ๊ดแตะลงไปบนหัวไหล่ไหล่ที่ห่อหุ้ม
190
00:12:21,440 --> 00:12:24,480
ด้วยผ้าดิบสีขาวผืนนั้น
191
00:12:24,480 --> 00:12:28,440
เย็นมันเย็นเหมือนน้ำแข็งมันไม่ใช่ความ
192
00:12:28,440 --> 00:12:33,079
เย็นของคนแต่มันคือความเย็นชืดเย็นแบบไร้
193
00:12:33,079 --> 00:12:38,800
ชีวิตอ่ะแล้วมันเปียกมันเปียกชื้นเหมือน
194
00:12:38,800 --> 00:12:43,360
มีเมือกบางๆลื่นๆเคลือบอยู่บนผิวผ้าผมชัก
195
00:12:43,360 --> 00:12:47,760
มือกลับแทบไม่ทันขนลุกสู้ไปข้างล่างไม่
196
00:12:47,760 --> 00:12:51,720
ไม่จริงผมถอยหลังกรูดแต่ขาผมมันดันไปชน
197
00:12:51,720 --> 00:12:56,160
เก้าอี้ทำให้ร่างที่นั่งอยู่บนนั้นมันไหว
198
00:12:56,160 --> 00:13:00,040
ร่างนั้นมันขยับครับมันไม่ใช่การขยับแบบ
199
00:13:00,040 --> 00:13:03,680
มีชีวิตแต่มันโงนเงน
200
00:13:03,680 --> 00:13:06,959
แล้วศีรษะศีรษะที่เคยหันหน้าไปทาง
201
00:13:06,959 --> 00:13:12,560
หน้าต่างมันก็ค่อยๆหนายหงายเอนมาทางพนัก
202
00:13:12,560 --> 00:13:19,560
พิ้งจริงขอของมันมันหักหักพับมาด้านหลัง
203
00:13:19,560 --> 00:13:23,560
ผมร้องลั่นแต่ไม่มีเสียงออกมาผมเบิกตา
204
00:13:23,560 --> 00:13:28,320
กว้างจ้องมองใบหน้าที่บัดนี้หงายหงายหน้า
205
00:13:28,320 --> 00:13:32,639
ขึ้นมาหงายขึ้นมาสบตากับผมในความสลัวมัน
206
00:13:32,639 --> 00:13:38,360
คือใบหน้าของพ่อดารินแต่มันไม่ใช่ผิวของ
207
00:13:38,360 --> 00:13:44,000
ท่านมันซีดซีดจนเขียวมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆดวง
208
00:13:44,000 --> 00:13:49,199
ตาดวงตาของท่านมันเบิกกว้างมันมันลืมอยู่
209
00:13:49,199 --> 00:13:53,959
แต่มันขุ่นมัวมันแห้งผากไม่มีแววไม่มี
210
00:13:53,959 --> 00:13:58,279
ชีวิตริมฝีปากของท่านมันบวมเป่งเผยออก
211
00:13:58,279 --> 00:14:02,000
เล็กน้อยเห็นเหงือกที่เริ่มคล้ำและที่
212
00:14:02,000 --> 00:14:06,839
สำคัญผิวหนังบริเวณขมับมันเริ่มมันเริ่ม
213
00:14:06,839 --> 00:14:11,680
เปื่อยอ่ะมีน้ำเหลืองซึมออกมานี่นี่มัน
214
00:14:11,680 --> 00:14:18,639
ไม่ใช่ที่พอนี่มันศพศพที่เริ่มเน่าแล้ว
215
00:14:22,720 --> 00:14:26,199
แม่มณีท่านไม่ได้กรี๊ดหรอกครับแต่ท่าน
216
00:14:26,199 --> 00:14:29,480
คลางคลางออกมาเหมือนคนเหมือนคนกำลังจะขาด
217
00:14:29,480 --> 00:14:32,959
ใจท่านทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นบันไดร้อง
218
00:14:32,959 --> 00:14:36,680
ไห้แต่มันไม่ใช่การร้องไห้แบบคนที่เสียใจ
219
00:14:36,680 --> 00:14:39,880
ไม่ใช่การร้องไห้แบบภรรยาที่สูญเสียสามี
220
00:14:39,880 --> 00:14:42,399
แต่มันคือการร้องไห้ของคนที่หวาดหวาดกลัว
221
00:14:42,399 --> 00:14:45,279
หวาดกลัวจนสุดขั้วหัวใจ
222
00:14:45,279 --> 00:14:49,639
ส่วนผมผมยังยืนแข็งทื่อจ้องมองใบหน้าที่
223
00:14:49,639 --> 00:14:53,320
เน่าเปื่อยดวงตาที่ขุ่นมัวของร่างนั้น
224
00:14:53,320 --> 00:14:59,399
สมองผมมันพยายามหาคำตอบผีวิญญาณแต่นี่มัน
225
00:14:59,399 --> 00:15:03,959
ตัวมันมีร่างมันจับต้องได้มันเปียกมัน
226
00:15:03,959 --> 00:15:08,000
เหม็นมันคือศพศพของพ่อที่มันลุกขึ้นมา
227
00:15:08,000 --> 00:15:11,800
นั่งมันกลับมาได้ยังไงเราเผาไปแล้วนี่มัน
228
00:15:11,800 --> 00:15:14,240
เกิดอะไรขึ้น
229
00:15:14,240 --> 00:15:18,360
ผมค่อยๆค่อยๆถอยหลังถอยหนีจากเก้าอี้ตัว
230
00:15:18,360 --> 00:15:22,240
นั้นผมไม่กล้าล้าสายตาจากมันกลัวว่าถ้าผม
231
00:15:22,240 --> 00:15:26,800
ระพริบตามันจะขยับมันจะลุกขึ้นแล้วผมก็
232
00:15:26,800 --> 00:15:30,399
หันไปมองแม่แม่มณีกำลังจิกหน้าอกตัวเอง
233
00:15:30,399 --> 00:15:36,279
ส่ายหน้าไปมาน้ำตาน้ำลายไหลไม่ไม่ท่าน
234
00:15:36,279 --> 00:15:43,839
พึมพำเอามันออกไปเอามันออกไป
235
00:15:43,839 --> 00:15:47,680
และในวินาทีนั้นเองครับวินาทีที่สายตาของ
236
00:15:47,680 --> 00:15:52,360
เรา 2 คนแม่ลูกประสานกัน
237
00:15:52,360 --> 00:15:55,079
มันมีความเข้าใจบางอย่างความเข้าใจที่น่า
238
00:15:55,079 --> 00:15:59,160
สะพรึงกลัวมันเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ต้อง
239
00:15:59,160 --> 00:16:01,440
พูดอะไรกันสักคำ
240
00:16:01,440 --> 00:16:04,079
เราไม่ได้คิดถึงการแจ้งตำรวจเราไม่ได้คิด
241
00:16:04,079 --> 00:16:07,680
ถึงการตามพระในหัวของเราทั้งคู่มันมีแต่
242
00:16:07,680 --> 00:16:10,880
ความกลัวและอายถ้าเรื่อง
243
00:16:10,880 --> 00:16:13,519
ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปถ้าชาวบ้านรู้ว่าศพ
244
00:16:13,519 --> 00:16:17,199
พ่อมันกลับมามันจะเกิดอะไรขึ้นนี่มันไม่
245
00:16:17,199 --> 00:16:21,759
ใช่เรื่องผีหลอกธรรมดานี่มันคือหายนะเรา 2
246
00:16:21,759 --> 00:16:27,920
คนในความเงียบงันในความหวาดกลัวเราตกลง
247
00:16:27,920 --> 00:16:32,079
กันเราตกลงกันด้วยสายตาว่าเรื่องนี้ต้อง
248
00:16:32,079 --> 00:16:35,079
เป็นความลับและสิ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
249
00:16:35,079 --> 00:16:41,959
หวายตัวนั้นเราต้องกำจัดมัน
250
00:16:42,720 --> 00:16:46,759
ภาระภาระที่ว่ามันหนักหน่วงทั้งทางกายและ
251
00:16:46,759 --> 00:16:51,000
ทางใจครับเราจะทำยังไงต่อแจ้งความไม่บอก
252
00:16:51,000 --> 00:16:55,880
คนอื่นไม่เราเหลือทางเลือกเดียวครับแม่
253
00:16:55,880 --> 00:17:02,600
เราต้องย้ายมันผมพูดเสียงสั่นย้ายไปซ่อน
254
00:17:02,600 --> 00:17:05,919
แม่มณีพยักหน้าทั้งๆที่น้ำตายังหนองหน้า
255
00:17:05,919 --> 00:17:08,919
ท่านลุกขึ้นตัวสั่นเทาแต่ในแว้วตามันมี
256
00:17:08,919 --> 00:17:12,120
ความเด็ดเดี่ยวของคนจนตรอกครับผมนึกถึง
257
00:17:12,120 --> 00:17:15,039
ผ้ายางผ้าใบพลาสติกสีฟ้าๆที่พ่อเคยใช้
258
00:17:15,039 --> 00:17:17,880
คลุ้มของเวลาทำสวนมันอยู่ในโรงเก็บของ
259
00:17:17,880 --> 00:17:21,520
หลังบ้านผมวิ่งวิ่งไปหยิบมันมาขาผมพันกัน
260
00:17:21,520 --> 00:17:24,919
ผมกลัวกลัวว่าพอกลับมามันจะไม่อยู่ที่
261
00:17:24,919 --> 00:17:28,760
เดิมกลัวว่ามันจะลุกขึ้นเดินแต่พอกลับมา
262
00:17:28,760 --> 00:17:32,559
มันยังอยู่ที่เดิมครับนั่งนิ่งหงายหน้า
263
00:17:32,559 --> 00:17:37,720
ดวงตาขุ่นมัวจ้องมองเพดานแม่ช่วยผมเรา
264
00:17:37,720 --> 00:17:40,080
ต้องห่อ
265
00:17:40,080 --> 00:17:43,480
ทีนี้ลองนึกภาพตามนะครับเรา 2 คนแม่ลูก
266
00:17:43,480 --> 00:17:46,559
ค่อยๆกางผ้าใบพลาสติกผืนใหญ่ออกบนพื้น
267
00:17:46,559 --> 00:17:50,960
ข้างๆเก้าอี้หวายกลิ่นกลิ่นมันรุนแรง
268
00:17:50,960 --> 00:17:54,200
รุนแรงจนผมต้องกลั้นหายใจ
269
00:17:54,200 --> 00:17:57,640
แล้วก็ถึงเวลา
270
00:17:57,640 --> 00:18:01,919
ผมกัดฟันเอื้อมมือไปจับแขนของร่างนั้น
271
00:18:01,919 --> 00:18:06,320
แข็งมันแข็งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ขยับไม่
272
00:18:06,320 --> 00:18:11,400
ได้แม่ดึงดึงเก้าอี้เราพยายามจะลากร่าง
273
00:18:11,400 --> 00:18:15,440
นั้นลงมาจากเก้าอี้แล้วแพรบเสียงเสียงมัน
274
00:18:15,440 --> 00:18:19,679
ดังเหมือนของเปียกๆมันหลุดร่างนั้นมัน
275
00:18:19,679 --> 00:18:23,640
หล่นตุ๊บลงมาบนผ้ายางแต่มันไม่จบแค่นั้น
276
00:18:23,640 --> 00:18:28,559
ครับตอนที่มันกระแทกของเหลวของเหลวสีคล้ำ
277
00:18:28,559 --> 00:18:34,280
เหนียวข้นและเหม็นเหม็นจนแสบจมูกมันทะลัก
278
00:18:34,280 --> 00:18:38,039
ออกมาจากใต้เสื้อผ้าจากแผ่นแผ่นหลังไหล
279
00:18:38,039 --> 00:18:42,960
นองเปรอะเปื้อนผ้าดิบสีขาวชุ่มชุ่มผ้าใบ
280
00:18:42,960 --> 00:18:46,880
อ้วกผมโก่งคอผมทนไม่ไหวครับผมหันหน้าไป
281
00:18:46,880 --> 00:18:50,880
อาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาจนหมดท้องมันคือ
282
00:18:50,880 --> 00:18:56,320
น้ำเหลืองแต่มันเยอะมันเยอะเกินไป
283
00:18:56,320 --> 00:18:59,520
แม่มณีกรีดร้องท่านถอยไปกรูดแต่เราหยุด
284
00:18:59,520 --> 00:19:04,320
ไม่ได้ผมเช็ดปากแล้วคลานกลับไปห่อเลยแม่
285
00:19:04,320 --> 00:19:09,240
ห่อเร็วเรา 2 คนทั้งร้องไห้ทั้งขยะแขยง
286
00:19:09,240 --> 00:19:14,159
ช่วยกันม้วนม้วนผ้ายางสีฟ้าห่อร่างนั้นจน
287
00:19:14,159 --> 00:19:19,799
มันกลายเป็นมัดกลมๆใหญ่ๆมัดหนึ่งที่ตอน
288
00:19:19,799 --> 00:19:26,679
นี้มันหนักอึ้งและเปียกชื้นนอนนิ่งอยู่บน
289
00:19:26,679 --> 00:19:30,480
พื้นห้องโถง
290
00:19:31,480 --> 00:19:36,960
ทีนี้เราจะเอามันเอามัดหนี้ไปที่ไหนทิ้ง
291
00:19:36,960 --> 00:19:41,600
นอกบานเผาความคิดพวกนั้นมันแวบเข้ามาใน
292
00:19:41,600 --> 00:19:46,000
หัวครับแต่มันทำไม่ได้มันเสี่ยงเสี่ยง
293
00:19:46,000 --> 00:19:51,440
เกินไปถ้ามีคนมาเห็นเราจะอธิบายยังไงแล้ว
294
00:19:51,440 --> 00:19:56,280
แม่มณีท่านก็ชี้มือที่สั่นเทาชี้ไปที่ใต้
295
00:19:56,280 --> 00:20:01,799
บันไดตรงผนังไม้ใต้บันไดบ้านมันมีประตู
296
00:20:01,799 --> 00:20:06,360
ประตูไม้บานเล็กๆเตี้ยที่ท่าาสีเดียวกับ
297
00:20:06,360 --> 00:20:13,120
ผนังซ่อนอยู่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยครับผม
298
00:20:13,120 --> 00:20:17,120
อยู่บ้านนี้มาเกือบ 30 ปีผมไม่เคยรู้ว่า
299
00:20:17,120 --> 00:20:23,679
มันมีห้องอยู่ตรงนั้นห้องอะไรแม่ห้องห้อง
300
00:20:23,679 --> 00:20:29,520
เก็บของพ่อเขาพ่อเขาห้ามห้ามใครเข้าไปแม่
301
00:20:29,520 --> 00:20:31,840
พูดเสียงเครือ
302
00:20:31,840 --> 00:20:36,720
ทางเลือกเรามันไม่มีแล้วครับลากลากมาตรง
303
00:20:36,720 --> 00:20:43,559
นั้นผมบอกแม่เรา 2 คนออกแรงดึงดึงไอ้หอม
304
00:20:43,559 --> 00:20:48,400
มัดผ้ายางสีฟ้านั่นมันหนักมันหนักแบบ
305
00:20:48,400 --> 00:20:53,720
หน่วงหนักเหมือนมีใครถ่วงไว้แล้วมันก็แฉะ
306
00:20:53,720 --> 00:20:58,600
ของเหลวของเหลวข้างในมันยังซึมออกมาทำให้
307
00:20:58,600 --> 00:21:03,559
พื้นไม้เก่ามันลื่นมันเป็นรอยดอยสีคล้ำ
308
00:21:03,559 --> 00:21:08,200
คล้ำลากยาวจากห้องโถงไปจนถึงหน้าประตูบาน
309
00:21:08,200 --> 00:21:13,559
เล็กนั่นผมแทบจะหมดแรงทั้งกลัวทั้งขยะ
310
00:21:13,559 --> 00:21:18,520
แขยงทั้งเหนื่อยพอถึงหน้าประตูแม่มณีก็
311
00:21:18,520 --> 00:21:25,360
ล้วงกุญแจกุญแจดอกเล็กๆเก่าๆมาไขเกรก
312
00:21:25,360 --> 00:21:29,120
ประตูไม้มันเปิดอ้าออก
313
00:21:29,120 --> 00:21:33,760
พร้อมกับกลิ่นกลิ่นอับชื้นกลิ่น
314
00:21:33,760 --> 00:21:39,480
กลิ่นสมุนไพรแห้งกลิ่นกำยานและกลิ่นสาบ
315
00:21:39,480 --> 00:21:44,520
ที่มันฉุนตลบอบอวนตีสวนออกมา
316
00:21:44,520 --> 00:21:47,039
ภายในมืด
317
00:21:47,039 --> 00:21:49,360
มันคือห้องห้อง
318
00:21:49,360 --> 00:21:53,960
ทำงานของพ่อนั่นเองที่ผมไม่เคยรู้ว่ามี
319
00:21:53,960 --> 00:21:56,960
อยู่
320
00:21:57,520 --> 00:22:00,080
เราไม่มีเวลาไม่มีเวลามาสนใจแล้วครับว่า
321
00:22:00,080 --> 00:22:03,520
ข้างในนั้นมันมีอะไรยัดยัดมันเข้าไปแม่ผม
322
00:22:03,520 --> 00:22:09,799
ตะโกนผมผมใช้เท้าใช่ครับผมใช้เท้ายันถีบ
323
00:22:09,799 --> 00:22:12,360
ไอ้ห่อพระยางนั่นเพราะผมผมไม่กล้าใช้มือ
324
00:22:12,360 --> 00:22:15,400
จับมันอีกแล้วผมยันมันเข้าไปในความมืด
325
00:22:15,400 --> 00:22:20,000
เสียงคลืดแพรบเสียงห่อนั่นมันเสียดสีกับ
326
00:22:20,000 --> 00:22:25,679
พื้นไม้มันติดติดขอบประตูแม่ช่วยดันเรา 2
327
00:22:25,679 --> 00:22:30,159
คนเหมือนคนบ้าออกแรงทั้งหมดกระทุ้งร่าง
328
00:22:30,159 --> 00:22:33,480
ที่ไร้ชีวิตแต่หนัดอึ้งให้พ้นขอบประตู
329
00:22:33,480 --> 00:22:38,480
เข้าไปกลิ่นกลิ่นกำยานกลิ่นสมุนไพรแห้ง
330
00:22:38,480 --> 00:22:41,520
กลิ่นฝุ่นในห้องนั้นมัน
331
00:22:41,520 --> 00:22:45,039
ผสมปนเปรกับกลิ่นเน่ากลิ่นน้ำเหลืองจนผม
332
00:22:45,039 --> 00:22:48,640
แทบจะอัดเจียนออกมาอีกรอบในที่สุดมันก็
333
00:22:48,640 --> 00:22:53,840
หลุดหลุดเข้าไปในความมืดตุ๊บเสียงหมันของ
334
00:22:53,840 --> 00:23:00,760
หนักๆตกกระทบพื้นปิดแมปิดผมตะโกนลั่นผมผม
335
00:23:00,760 --> 00:23:03,440
รีบกระชากลากกระชากประตูไม้บานเล็กนั้น
336
00:23:03,440 --> 00:23:08,039
ปิดปังผมใช้เข่าใช้ตัวดันประตูไว้มือผม
337
00:23:08,039 --> 00:23:10,720
สั่นสั่นจนใส่กุญแจแม่กุญแจอันเก่าที่แม่
338
00:23:10,720 --> 00:23:15,720
ยื่นมาให้ไม่เข้าแก๊กแก๊กซักเร็วลูกเร็ว
339
00:23:15,720 --> 00:23:21,840
แม่ร้องแล้วคลิกในที่สุดผมก็คล้องคลองแม่
340
00:23:21,840 --> 00:23:26,000
กุญแจเหล็กอันเก่าสนิมเขอะได้สำเร็จผมกด
341
00:23:26,000 --> 00:23:31,039
มันแก๊กเสียงเหล็กกระทบกันมันดังก้องก้อง
342
00:23:31,039 --> 00:23:35,600
ไปทั่วบ้านในความเยียบในที่สุดเราขังเรา
343
00:23:35,600 --> 00:23:39,760
ขังพ่อไว้ในห้องใต้บันไดผมทรุดลงกับพื้น
344
00:23:39,760 --> 00:23:43,000
หอบหายใจเหมือนคนเพิ่งหนีตายส่วนแม่มณี
345
00:23:43,000 --> 00:23:47,559
ท่านทรุดลงข้างๆผมแต่ท่านเริ่มสวดท่าน
346
00:23:47,559 --> 00:23:51,240
เริ่มสวดบทอิติปิโสครับท่านสวดเสียงดัง
347
00:23:51,240 --> 00:23:54,799
สวดเร็วสวดรัวเหมือนเหมือนกำลังพยายามขับ
348
00:23:54,799 --> 00:23:57,559
ไล่ทั้งๆที่สิ่งนั้นมันถูกขังอยู่ห่างจาก
349
00:23:57,559 --> 00:24:03,039
เราแค่ผนังไม้แผ่นดิน
350
00:24:04,799 --> 00:24:09,799
2 วัน 2 วันเต็มๆครับที่บ้านหลังนั้นมัน
351
00:24:09,799 --> 00:24:14,400
ตกอยู่ในสภาวะประหลาดมันเงียบแต่มันไม่
352
00:24:14,400 --> 00:24:17,960
ใช่ความเงียบที่สงบสุขมันเป็นความเงียบ
353
00:24:17,960 --> 00:24:21,880
ที่หนักอึ้งเหมือนมีหินก้อนใหญ่ๆมาทวง
354
00:24:21,880 --> 00:24:27,080
อากาศในบ้านไว้ผมกับแม่มณีเราแทบไม่พูด
355
00:24:27,080 --> 00:24:31,039
กันครับเราไม่กล้า
356
00:24:31,039 --> 00:24:35,919
ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากันตรงๆเพราะเรารู้
357
00:24:35,919 --> 00:24:40,480
เรารู้ว่าถ้าเผลอสบตาเราจะเห็นความกลัว
358
00:24:40,480 --> 00:24:44,320
และความขยักแขยงเดียวกันสะท้อนอยู่ในแวว
359
00:24:44,320 --> 00:24:47,679
ตาของอีกฝู
360
00:24:47,679 --> 00:24:52,960
มันเราไม่พูดถึงห้องใต้บันไดเราทำเหมือน
361
00:24:52,960 --> 00:24:55,520
มันไม่มีอยู่จริง
362
00:24:55,520 --> 00:25:02,200
เช้าวันรุ่งขึ้นสิ่งแรกที่ผมทำคือขัดผมผม
363
00:25:02,200 --> 00:25:05,960
ต้องไปขัดเก้าอี้หวายตัวนั้นผมใส่น้ำยา
364
00:25:05,960 --> 00:25:11,320
ขัดขัดคราบคราบน้ำเหลืองคราบของเหลวที่
365
00:25:11,320 --> 00:25:16,159
มันซึมติดเนื้อไม้ขัดมันทั้งๆที่มือผม
366
00:25:16,159 --> 00:25:22,960
สั่นขัดจนกลิ่นกลิ่นน้ำยามันฉุนจนกลบ
367
00:25:22,960 --> 00:25:24,960
กลิ่นเก่า
368
00:25:24,960 --> 00:25:28,760
แม่มณีท่านจุดธูปครับท่านจุดธูป
369
00:25:28,760 --> 00:25:33,760
จุดกำยานจุดเทียนหอมทั้งวันท่านจุดทุกมุม
370
00:25:33,760 --> 00:25:39,039
ของบ้านโดยเฉพาะหน้าบันไดท่านทำไม่ใช่
371
00:25:39,039 --> 00:25:43,480
เพื่อไหว้พระไม่ใช่เพื่อความสงบแต่ท่านทำ
372
00:25:43,480 --> 00:25:50,600
เพื่อเพื่อกลบกลบกลิ่นกลิ่นอับกลิ่นสาบ
373
00:25:50,600 --> 00:25:55,520
ที่มันยังลอยวนเวียนติดอยู่ในจมูกของเรา
374
00:25:55,520 --> 00:26:00,960
2 วันนั้นเราใช้ชีวิตเหมือนหนูครับ
375
00:26:00,960 --> 00:26:02,760
เราเลี่ยง
376
00:26:02,760 --> 00:26:06,399
เราเลี่ยงที่จะเดินผ่านบันได
377
00:26:06,399 --> 00:26:10,120
ถ้าจำเป็นต้องขึ้นชั้น 2 เราจะวิ่งวิ่ง
378
00:26:10,120 --> 00:26:13,640
ผ่านโดยไม่มองไม่มองไปที่ประตูบานเล็กที่
379
00:26:13,640 --> 00:26:16,600
ถูกล็อคไว้
380
00:26:16,600 --> 00:26:18,559
ผมพยายาม
381
00:26:18,559 --> 00:26:24,600
พยายามบอกตัวเองว่ามันจบแล้วมันเป็นแค่
382
00:26:24,600 --> 00:26:26,520
ปรากฏการณ์
383
00:26:26,520 --> 00:26:30,120
อาถรรพ์อะไรสักอย่างที่มันเกิดขึ้นแล้วก็
384
00:26:30,120 --> 00:26:32,880
จบไป
385
00:26:32,880 --> 00:26:35,200
แต่ลึกๆแล้ว
386
00:26:35,200 --> 00:26:37,000
ผมโกหก
387
00:26:37,000 --> 00:26:39,720
ผมโกหกตัวเอง
388
00:26:39,720 --> 00:26:43,720
เพราะความกลัวมันยังเกาะมันเกาะแน่นอยู่
389
00:26:43,720 --> 00:26:46,919
ในใจ
390
00:26:47,720 --> 00:26:52,960
แล้วเช้าวันที่ 3 มันก็มาถึงครับผมตื่น
391
00:26:52,960 --> 00:26:58,760
ขึ้นมารู้สึกเพลียเพลียจนแทบไม่อยากลืมตา
392
00:26:58,760 --> 00:27:02,679
แต่มันมีอะไรบางอย่างที่มันปลุกผมมันไม่
393
00:27:02,679 --> 00:27:07,399
ใช่เสียงมันคือกลิ่นกลิ่นมันกลับมาอีก
394
00:27:07,399 --> 00:27:12,840
แล้วครับตอนแรกผมพยายามพยายามหลอกตัวเอง
395
00:27:12,840 --> 00:27:16,320
ว่ามันคือกลิ่นธูปกลิ่นกำยานที่แม่จุด
396
00:27:16,320 --> 00:27:22,080
ทิ้งไว้มันเหม็นอับจนติดจมูกแต่ไม่มันไม่
397
00:27:22,080 --> 00:27:26,960
ใช่กลิ่นธูปมันดับไปหมดแล้วกลิ่นที่ผมได้
398
00:27:26,960 --> 00:27:33,720
มันแรงกว่านั้นมันฉุนฉุนแบบแสบแสบจมูกมัน
399
00:27:33,720 --> 00:27:39,679
ไม่ใช่ยาดมของพ่อมันคือกลิ่นกลิ่นเดิม
400
00:27:39,679 --> 00:27:44,440
กลิ่นเน่าแต่มันชัดกว่าเดิมรุนแรงกว่า
401
00:27:44,440 --> 00:27:47,840
เดิมหลายร้อยเท่า
402
00:27:47,840 --> 00:27:53,120
มันไม่ใช่กลิ่นจางแต่มันตลบมันอวนมันอัด
403
00:27:53,120 --> 00:27:56,640
แน่นอยู่ในอากาศทั่วทั้งบ้านมันคือกลิ่น
404
00:27:56,640 --> 00:28:00,240
ของการเน่าเปื่อยกลิ่นซากศพที่มันเข้มข้น
405
00:28:00,240 --> 00:28:06,880
จนผมรู้สึกขมขมไปทั้งคอผมลุกจากเตียงเดิน
406
00:28:06,880 --> 00:28:11,120
โซัโซไซออกมาจากห้องยิ่งผมเดินกลิ่นมันก็
407
00:28:11,120 --> 00:28:15,559
ยิ่งแรงโดยเฉพาะตรงบันได
408
00:28:15,559 --> 00:28:19,960
ใช่ครับผมยืนอยู่หน้าบันไดกลิ่นเหม็นเน่า
409
00:28:19,960 --> 00:28:24,120
ที่หวานชวนสะอิฐสะเอือนมันพวยพุ่งมันลอด
410
00:28:24,120 --> 00:28:28,399
ออกมาจากใต้ใต้ใต้บานประตูห้องเก็บของ
411
00:28:28,399 --> 00:28:32,039
ห้องนั้นแม่กุญแจมันยังล็อคอยู่ที่เดิม
412
00:28:32,039 --> 00:28:36,360
ครับแต่กลิ่นกลิ่นมันเอาชนะทุกอย่างมัน
413
00:28:36,360 --> 00:28:42,679
ซึมทะลุผนังไม้ทะลุช่องเล็กๆออกมาณวินาที
414
00:28:42,679 --> 00:28:47,600
นั้นความหวังความหวังลมๆแล้งๆที่ว่ามันจบ
415
00:28:47,600 --> 00:28:50,880
แล้วมันพังทลาย
416
00:28:50,880 --> 00:28:57,320
มันไม่ได้จบมันยังอยู่และมันกำลังเน่า
417
00:28:57,320 --> 00:29:03,320
เน่าหนักขึ้นในห้องที่เราขังมันไว้
418
00:29:04,000 --> 00:29:09,640
ผมแทบจะล้มทั้งยืนกลิ่นมันตีเข้าหน้าผมจน
419
00:29:09,640 --> 00:29:15,519
ต้องถอยแม่ครับอยู่ไหนผมตะโกนเรียกแม่
420
00:29:15,519 --> 00:29:20,039
เสียงผมสั่นผมกลัวกลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไป
421
00:29:20,039 --> 00:29:23,840
ผมวิ่งวิ่งฝ่าม่านกลิ่นเหม็นนั่นลงบันได
422
00:29:23,840 --> 00:29:27,679
ผมไม่สนห้องนั้นแล้วผมสนแม่
423
00:29:27,679 --> 00:29:32,840
มณีแล้วผมก็เห็นผมเห็นท่านอยู่ในครัวครับ
424
00:29:32,840 --> 00:29:36,559
ท่านไม่ได้ล้มแต่ท่านทรุดท่านนั่งกองอยู่
425
00:29:36,559 --> 00:29:39,679
กับพื้นกระเบื้องเย็นๆมือหนึ่งจิกหน้าอก
426
00:29:39,679 --> 00:29:44,720
ตัวเองอีกมืออุดอุดจมูกท่านอ้วกท่าน
427
00:29:44,720 --> 00:29:49,240
อาเจียนจนไม่มีอะไรจะออกน้ำตาน้ำลายไหลปน
428
00:29:49,240 --> 00:29:54,279
กันท่านตัวสั่นสั่นอย่างรุนแรงแม่ผมพยุง
429
00:29:54,279 --> 00:29:59,279
ท่านแม่ไหวมั้ยท่านใหน้าท่านพูดไม่ออก
430
00:29:59,279 --> 00:30:03,679
ท่านชี้ท่านชี้ออกไปจากห้องครัวชี้กลับไป
431
00:30:03,679 --> 00:30:09,799
ยังห้องโถงหัวใจผมร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มมัน
432
00:30:09,799 --> 00:30:13,880
แม่พยายามเค้นเสียงมัน
433
00:30:13,880 --> 00:30:19,720
ออกมาออกมาได้ยังไงผมตะโกนกุญแจกุญแจยัง
434
00:30:19,720 --> 00:30:23,440
ล็อคอยู่ผมรู้ครับผมเห็นตอนลงมาว่าแม่
435
00:30:23,440 --> 00:30:27,039
กุญแจแต่มันยังห้อยอยู่ที่เดิมผมค่อยๆ
436
00:30:27,039 --> 00:30:31,880
ปล่อยมือจากแม่ผมต้องไปดูผมต้องรู้ผม
437
00:30:31,880 --> 00:30:36,320
กลั้นหายใจก้าวช้าๆออกจากห้องครัวกลับ
438
00:30:36,320 --> 00:30:40,600
เข้าไปในห้องโถงกลิ่นเน่ามันฉุนกึกมันอัด
439
00:30:40,600 --> 00:30:44,760
แน่นจนอากาศแทบไม่เหลือผมเหลือบมองไปที่
440
00:30:44,760 --> 00:30:50,600
ประตูใต้บันไดล็อคยังอยู่แต่มันไม่อยู่
441
00:30:50,600 --> 00:30:55,360
มันไม่ได้อยู่ในนั้นแล้วมันอยู่ไหนสายตา
442
00:30:55,360 --> 00:31:03,559
ผมมันถูกดึงดึงไปทางห้องนั่งเล่นไม่จริง
443
00:31:03,559 --> 00:31:09,480
พระเจ้าอย่ามันอยู่ที่นั่นเก้าอี้หวายตัว
444
00:31:09,480 --> 00:31:16,279
เดิมมุมเดิมร่างนั้นหันหลังให้ผมพ่อพ่อ
445
00:31:16,279 --> 00:31:20,880
กลับมาอีกแล้ว
446
00:31:21,799 --> 00:31:26,279
มันออกมาได้ยังไงไงผมผมพึมพำกับตัวเอง
447
00:31:26,279 --> 00:31:30,760
ประตูประตูล็อคแล้วแล้วมันคำถามมันวนมัน
448
00:31:30,760 --> 00:31:35,480
ตีอยู่ในหัวผมแต่มันไม่สำคัญมันไม่สำคัญ
449
00:31:35,480 --> 00:31:39,480
แล้วว่ามันออกมายังไงสำคัญคือมันอยู่ตรง
450
00:31:39,480 --> 00:31:41,200
นี้
451
00:31:41,200 --> 00:31:45,919
ผมกลั้นหายใจน้ำดีน้ำย่อยมันตีขึ้นมาจุก
452
00:31:45,919 --> 00:31:48,320
อยู่ที่คอ
453
00:31:48,320 --> 00:31:52,760
กลิ่นเหม็นเน่ามันไม่ใช่แค่กลิ่นล่ะครับ
454
00:31:52,760 --> 00:31:56,960
มันเหมือนหมอกหมอกควันที่มองไม่เห็นมัน
455
00:31:56,960 --> 00:32:02,000
หนามันหนักจนผมรู้สึกได้รู้สึกแสบแสบตา
456
00:32:02,000 --> 00:32:07,039
แสบถิวผมก้าวขาก้าวทีละก้าวเดินเข้าไปหา
457
00:32:07,039 --> 00:32:11,360
มันอีกครั้งผมต้องรู้ผมต้องเห็นว่าคราว
458
00:32:11,360 --> 00:32:15,159
เนี้ยมันเป็นยังไง
459
00:32:15,159 --> 00:32:21,360
และมันแย่แย่กว่าเดิมมาก
460
00:32:21,360 --> 00:32:25,399
ชุดผ้าดิบสีขาวขาวที่เราเคยเห็นตอนนี้มัน
461
00:32:25,399 --> 00:32:29,639
ไม่ขาวอีกแล้วมันชุ่มชุ่มโชคไปด้วยของ
462
00:32:29,639 --> 00:32:35,600
เหลวสีคล้ำสีดำมันเปียกและแนบแนบติดไปกับ
463
00:32:35,600 --> 00:32:40,600
ผิวผิวหนังที่ผมพอจะมองเห็นตรงต้นคอตรง
464
00:32:40,600 --> 00:32:43,039
มือที่วางอยู่
465
00:32:43,039 --> 00:32:47,679
มันไม่ใช่ผิวล่ะครับมันเปื่อยมันยุ่ยมัน
466
00:32:47,679 --> 00:32:51,919
หลุดผิวหนังบางส่วนมันลอกออกเผยให้เห็น
467
00:32:51,919 --> 00:32:56,480
เนื้อสีชมพูช้ำๆข้างในมันบวมมันพองเป็น
468
00:32:56,480 --> 00:33:02,760
จ้ำๆสีเขียวสีม่วงอึผมผมกลั้นไม่ไหวผม
469
00:33:02,760 --> 00:33:07,120
ต้องยกมืออุดจมูกอุดปากขยักแขยงผมขยัก
470
00:33:07,120 --> 00:33:09,600
แขยงจนแทบสิ้นสติ
471
00:33:09,600 --> 00:33:13,799
นี่มันอะไรนี่มันเกิดอะไรขึ้น
472
00:33:13,799 --> 00:33:18,360
มันไม่ใช่แค่กลับมามันกลับมันเน่าเน่าต่อ
473
00:33:18,360 --> 00:33:23,480
ตรงนี้ต่อหน้าต่อตาเรา
474
00:33:24,320 --> 00:33:27,639
ผมทนยืนมองภาพนั้นไม่ไหวครับผมถอยหลัง
475
00:33:27,639 --> 00:33:31,440
กรูดออกมาจนชนขอบโต๊ะผมหันไปหม่องแม่มณี
476
00:33:31,440 --> 00:33:34,880
ที่ยังนั่งตัวสั่นอยู่ในครัวแม่นี่มัน
477
00:33:34,880 --> 00:33:38,919
อะไรกันแน่พ่อเค้าทำไมเค้าผมตะโกนถามแม่
478
00:33:38,919 --> 00:33:41,919
ทั้งๆที่รู้ว่าแม่ก็คงไม่มีคำตอบแต่คราว
479
00:33:41,919 --> 00:33:45,120
นี้แม่มณีไม่เพียงแต่ส่ายหน้าครับท่าน
480
00:33:45,120 --> 00:33:48,320
ท่านเริ่มพูดท่านเริ่มพูดทั้งๆที่ยังร้อง
481
00:33:48,320 --> 00:33:51,080
ไห้พูดในสิ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยใน
482
00:33:51,080 --> 00:33:54,840
ชีวิตพ่อเค้าพ่อเาไม่เหมือนคนอื่นนะลูก
483
00:33:54,840 --> 00:33:58,880
แม่พูดเสียงเครือศักดิ์ก็รู้ว่าพ่อเขาสน
484
00:33:58,880 --> 00:34:02,240
ใจเรื่องพวกนี้เรื่องอะไรแม่ผมตะขอกกลับ
485
00:34:02,240 --> 00:34:06,159
ไปด้วยความกลัวและความสับสนวิชาแม่เข็น
486
00:34:06,159 --> 00:34:10,200
เสียงออกมาวิชาโบราณพ่อเค้าหมกมุ่นมานาน
487
00:34:10,200 --> 00:34:14,919
แล้วผมหยุดกึ๊กวิชาเหรอไสยศาสตร์นะเหรอ
488
00:34:14,919 --> 00:34:18,480
พ่อดารินพ่อของผมเนี่ยนะพ่อที่ดูเงียบ
489
00:34:18,480 --> 00:34:22,240
ขรึมพ่อที่ดูเป็นคนธรรมดาแม่พูดเรื่อง
490
00:34:22,240 --> 00:34:25,200
อะไรพ่อเค้าแค่ชอบสะสมพระเครื่องไม่ใช่
491
00:34:25,200 --> 00:34:28,480
เหรอมันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิลูกแม่ตะโกน
492
00:34:28,480 --> 00:34:33,280
กลับมาเป็นครั้งแรกแม่เห็นแม่เห็นตำรา
493
00:34:33,280 --> 00:34:36,359
เห็นของแปลกๆในห้องใต้บันไดนั่นแม่เคยแอบ
494
00:34:36,359 --> 00:34:40,599
ดูพ่อเค้าเพยายามจะผูกผูกอะไรบางอย่างไว้
495
00:34:40,599 --> 00:34:44,800
กลับบ้านขนผมลุกสู้ไปทั้งตัวผูกผูกอะไร
496
00:34:44,800 --> 00:34:50,480
แม่เค้าเคอยากอยู่เฝ้าบ้านเฝ้าเราเขา
497
00:34:50,480 --> 00:34:53,720
เชื่อเรื่องวิญญาณผู้พิทักษ์เขาไปเอาวิชา
498
00:34:53,720 --> 00:34:57,520
เก่าแก่มาจากไหนก็ไม่รู้เขาพยายามจะรั้ง
499
00:34:57,520 --> 00:35:02,880
รั้งตัวเองไว้ไม่ให้ไปไหนแม้แต่แม้แต่ตอน
500
00:35:02,880 --> 00:35:08,079
ที่เขาตายหัวใจผมมันเหมือนถูกบีบนี่ไม่
501
00:35:08,079 --> 00:35:11,880
ใช่นี่ไม่ใช่การกลับมาของผีแต่มันคือผล
502
00:35:11,880 --> 00:35:18,280
ลัพธ์ผลลัพธ์ของอาคมที่มันที่มันผิดพลาด
503
00:35:20,599 --> 00:35:24,960
วิชาเหรอผมยังไม่อยากจะเชื่อครับพ่อผม
504
00:35:24,960 --> 00:35:29,520
เนี่ยนะเล่นคุณใสแต่แม่มณีไม่ตอบคำถามผม
505
00:35:29,520 --> 00:35:33,520
ครับท่านเบือนหน้าหนีจากผมเบือนหน้าหนี
506
00:35:33,520 --> 00:35:36,960
จากร่างที่เน่าเปื่อยตรงหน้าแล้วท่านก็
507
00:35:36,960 --> 00:35:41,440
ชี้ท่านชี้มือที่สั่นเทาไปที่เก้าอี้หวาย
508
00:35:41,440 --> 00:35:45,640
ตัวนั้นดูดูที่เก้าอี้สิลูกท่านพูดเสียม
509
00:35:45,640 --> 00:35:46,440
แผ่ว
510
00:35:46,440 --> 00:35:50,359
เห็นเห็นนั่นมั้ยอะไรแม่ผมหันขวับไปมองผม
511
00:35:50,359 --> 00:35:56,040
ไม่อยากมองผมขยะแขยงก็พ่อนั่งอยู่ไม่ใช่
512
00:35:56,040 --> 00:36:01,079
ไม่ใช่ตัวเาดูที่ห้อยอยู่บนเก้าอี้ผมผม
513
00:36:01,079 --> 00:36:06,800
เพ่งตาฝืนฝืนความกลัวแล้วผมก็เห็นมันห้อย
514
00:36:06,800 --> 00:36:11,160
อยู่ห้อยลงมาจากพนักพิงหวายตรงตรงข้างๆ
515
00:36:11,160 --> 00:36:14,800
ศีรษะที่บวมเปื่อยมันคือเครื่องราง
516
00:36:14,800 --> 00:36:17,240
เครื่องรางชิ้นชิ้นนั้นชิ้นเดียวกับที่
517
00:36:17,240 --> 00:36:20,839
เคยห้อยอยู่บนเสาหัวเตียงของพ่อชิ้นเดียว
518
00:36:20,839 --> 00:36:24,680
กับที่พ่อจ้องมองก่อนที่ท่านจะสิ้นใจมัน
519
00:36:24,680 --> 00:36:29,359
มันมาอยู่นี่ได้ยังไงผมอุทานหรือว่าหรือ
520
00:36:29,359 --> 00:36:33,040
ว่าเราห่อมันมาด้วยตอนนี้ในแสงสว่างตอน
521
00:36:33,040 --> 00:36:37,920
เช้าผมเห็นมันชัดมันมันไม่ใช่พระแม่มณี
522
00:36:37,920 --> 00:36:42,839
พึมพำมันคือของของพ่อเค้ามันคือกระดูก
523
00:36:42,839 --> 00:36:47,200
ชิ้นเล็กๆที่ผมดูไม่ออกว่ากระดูกอะไรมัน
524
00:36:47,200 --> 00:36:51,400
ถูกพันพันทับด้วยหนังสัตว์แห้งและสายสิน
525
00:36:51,400 --> 00:36:56,920
แต่สายสินมันไม่ใช่สีขาวมันดำสนิทและมัน
526
00:36:56,920 --> 00:37:01,480
เปียกมันชุ่มมันเปื้อนเปื้อนของเหลวสีค่ำ
527
00:37:01,480 --> 00:37:06,319
ชนิดเดียวกับที่ไหลออกมาจากศพแม่ผมเรียก
528
00:37:06,319 --> 00:37:11,599
แม่นี่มันมันคือตัวผูกแม่พูดแซ่ขึ้นมาพ่อ
529
00:37:11,599 --> 00:37:15,480
เขาผูกจิตของเขาไว้กับของชิ้นนี้มันคือ
530
00:37:15,480 --> 00:37:22,480
ตัวนำมันคือสิ่งที่ดึงเค้ากลับมา
531
00:37:23,119 --> 00:37:27,920
ตัวผูกคำพูดนั้นมันเหมือนค้อนที่ทุบความ
532
00:37:27,920 --> 00:37:31,920
จริงใส่หน้าผมนี่นี่มันไม่ใช่การหลอกแต่
533
00:37:31,920 --> 00:37:36,520
มันคือพิธีผมพึมพำกับตัวเองพิธีที่ล้ม
534
00:37:36,520 --> 00:37:40,800
เหลวผมหันไปมองแม่แล้วหันกลับมามองร่าง
535
00:37:40,800 --> 00:37:45,839
ที่เน่าเฟะอยู่ในเก้าอี้กลิ่นมันรุนแรงจน
536
00:37:45,839 --> 00:37:50,119
ผมแทบจะยืนไม่อยู่แม่ผมพูดเสียงเรียบพระ
537
00:37:50,119 --> 00:37:55,359
ใบผืนเดิมใช่ครับวงจรวงจรมันได้เริ่มขึ้น
538
00:37:55,359 --> 00:37:59,040
แล้วนี่มันไม่ใช่การกำจัดอีกต่อไปแต่มัน
539
00:37:59,040 --> 00:38:03,400
คือการจัดการผมรู้ผมรู้ว่าการขังมันไม่
540
00:38:03,400 --> 00:38:09,160
ได้ผลแต่เราทำอะไรได้อีกครั้งนี้มันแย่
541
00:38:09,160 --> 00:38:13,000
แย่กว่าเดิมแย่ที่สุดร่างมันไม่แข็งแล้ว
542
00:38:13,000 --> 00:38:17,520
ครับมันนิ่มมันยุ่ยตอนที่ผมต้องรวบตัวมัน
543
00:38:17,520 --> 00:38:22,160
เพื่อยกพระเจ้าผมรู้สึกได้รู้สึกถึงความ
544
00:38:22,160 --> 00:38:26,680
เปียกความเละที่มันซึมซึมทะลุพระดิบมา
545
00:38:26,680 --> 00:38:31,960
เปื้อนเปื้อนแขนเสื้อของผมผมอึดผมกลั้นผม
546
00:38:31,960 --> 00:38:38,000
ไม่อ้วกผมชาชาไปหมดแล้วมันหนักหนักอึ้ง
547
00:38:38,000 --> 00:38:41,880
เหมือนอุ้มกระสอบที่แช่น้ำเราลากมันอีก
548
00:38:41,880 --> 00:38:50,000
ครั้งเสียงเดิมแผลบคลืดรอยเดิมรอยของเหลว
549
00:38:50,000 --> 00:38:53,599
สีคล้ำที่ลากเป็นทางบนพื้นไม้
550
00:38:53,599 --> 00:38:58,000
นี่มันไม่ใช่ความเศร้าไม่ใช่การไว้ทุกข์
551
00:38:58,000 --> 00:39:00,319
แต่มันคืองาน
552
00:39:00,319 --> 00:39:06,319
น่าขยะแขยงที่บัดซบที่สุดงานเก็บกวาดซาก
553
00:39:06,319 --> 00:39:10,480
ของอาคมที่ผิดพลาด
554
00:39:12,119 --> 00:39:15,240
เราลากลากขอนนั้นกลับมาที่เดิมครับหน้า
555
00:39:15,240 --> 00:39:19,359
ประตูไม้บานเล็กใต้บันไดรอยรอยน้ำเหลือง
556
00:39:19,359 --> 00:39:24,960
สีคล้ำมันลากทับรอยเดิมจนพื้นมันแฉะไปหมด
557
00:39:24,960 --> 00:39:28,640
ครั้งนี้ผมไม่ปราณีล่ะครับผมโกรธโกรธความ
558
00:39:28,640 --> 00:39:33,040
กลัวโกรธพ่อโกรธวิชาบ้าๆนี้ผมไม่ใช้เท้า
559
00:39:33,040 --> 00:39:36,079
ยันแต่ผมใช้ทั้งตัวพุ่งกระแทกยัดมันกลับ
560
00:39:36,079 --> 00:39:38,960
เข้าไปในความมืด
561
00:39:39,079 --> 00:39:42,119
ผมไม่สนว่าข้างในมันเละแค่ไหนผมต้องเอา
562
00:39:42,119 --> 00:39:45,960
มันออกไปจากสายตาปั้ง
563
00:39:45,960 --> 00:39:49,359
ผมกระแทกประตูปิดสุดแรง
564
00:39:49,359 --> 00:39:51,640
แม่กุญแจ
565
00:39:51,640 --> 00:39:54,720
ผมตาแม่มณีสะดุ้ง
566
00:39:54,720 --> 00:39:58,160
ท่านรีบส่งแม่กุญแจอันเดิมให้ผมสั่นแต่
567
00:39:58,160 --> 00:40:01,160
ครั้งนี้มันสั่นด้วยความรังเกียจ
568
00:40:01,160 --> 00:40:02,760
แก๊ก
569
00:40:02,760 --> 00:40:06,880
ผมล็อคมันอีกครั้งผมขังซากของพ่อเป็น
570
00:40:06,880 --> 00:40:09,720
ครั้งที่ 2
571
00:40:09,720 --> 00:40:12,400
เรา 2 คนถอยออกมายืนหอบในบ้านที่เหม็น
572
00:40:12,400 --> 00:40:16,960
คละคุ้งไปด้วยกลิ่นความตาย
573
00:40:17,119 --> 00:40:20,160
แล้วในความเงียบนั้นเองความเงียบหลังจาก
574
00:40:20,160 --> 00:40:25,599
เสี่ยงล็อคเราได้ยินมันดังมาจากในห้องมัน
575
00:40:25,599 --> 00:40:29,079
ไม่ใช่เสียงคนครับมันไม่ใช่เสียงโอดครวญ
576
00:40:29,079 --> 00:40:32,520
มันคือเสียง
577
00:40:33,520 --> 00:40:37,079
แหกแห้งและเปียกเสียงเหมือนน้ำที่กำลัง
578
00:40:37,079 --> 00:40:39,880
ไหลผ่านช่องแคบๆ
579
00:40:39,880 --> 00:40:46,160
เสียงเหมือนคนสำลักสำลักของเหลวของตัวเอง
580
00:40:46,160 --> 00:40:49,160
จ๊วับ
581
00:40:50,880 --> 00:40:54,920
ผมคนลุกคนลุกทั้งร่างแม่มณีตาเหลือกท่าน
582
00:40:54,920 --> 00:40:59,040
ยกมือปิดปากมันมันยังไม่นิ่งมันยังมี
583
00:40:59,040 --> 00:41:02,680
เสียงอะไรมันกำลังเกิดขึ้นข้างในห้องมืด
584
00:41:02,680 --> 00:41:04,800
นั่น
585
00:41:06,480 --> 00:41:10,040
เสียงเสียครืดคราดนั้นมันกัดกินสติของผม
586
00:41:10,040 --> 00:41:14,680
ครับมันดังอยู่ข้างในมันบอกเราว่ามันยัง
587
00:41:14,680 --> 00:41:16,280
ตื่น
588
00:41:16,280 --> 00:41:19,560
ผมทนไม่ไหวแม่
589
00:41:19,560 --> 00:41:22,160
ผมหันไปหาแม่มณี
590
00:41:22,160 --> 00:41:25,839
ห้องห้องทำงานของพ่อที่ไม่ใช่ห้องนี้หมาย
591
00:41:25,839 --> 00:41:29,400
ถึงห้องหนังสือบนชั้น 2 ใช่มั้ยลูกแม่พูด
592
00:41:29,400 --> 00:41:33,839
เสียงสั่นห้องที่พ่อล็อคตลอดเวลาใช่ครับ
593
00:41:33,839 --> 00:41:39,319
ห้องนั้นห้องที่พ่อห้ามห้ามทุกคนเข้าผม
594
00:41:39,319 --> 00:41:42,720
ไม่สนอะไรอีกแล้วผมต้องรู้ผมผละจากหน้า
595
00:41:42,720 --> 00:41:45,760
ห้องใต้บันไดวิ่งผมวิ่งขึ้นบันไดผม
596
00:41:45,760 --> 00:41:49,280
ต้องการคำตอบผมต้องหยุดมันหน้าห้อง
597
00:41:49,280 --> 00:41:54,599
หนังสือประตูไม้สักทึบและแม่กุญแจอันใหญ่
598
00:41:54,599 --> 00:41:59,440
ที่ล็อคแน่นหนาผมไม่มีลูกกุญแจผมไม่สนผม
599
00:41:59,440 --> 00:42:06,280
ถอยถอยจนสุดโถงแล้ววิ่งพุ่งกระแทกโครม
600
00:42:06,280 --> 00:42:11,599
ไหล่ผมเจ็บแต่ประตูมันสั่นอีกทีโครมเสียง
601
00:42:11,599 --> 00:42:16,240
ไม้ลั่นเอี๊ดครั้งสุดท้ายโครมลูกบิดและ
602
00:42:16,240 --> 00:42:19,480
ไม้ตรงกลอนมันแตกหัดกระจุ่ยประตูเหวี่ยง
603
00:42:19,480 --> 00:42:23,400
เปิดอ้ากลิ่นแรกที่ตีสวนออกมามันไม่ใช่
604
00:42:23,400 --> 00:42:30,119
กลิ่นเน่าแต่มันคือกลิ่นกำยานกลิ่นธูป
605
00:42:30,119 --> 00:42:34,119
กลิ่นน้ำมันกลิ่นสมุนไพรแห้งที่อัดแน่งจน
606
00:42:34,119 --> 00:42:40,520
ฉุนข้างในมืดทึบและมันไม่ใช่ห้องหนังสือ
607
00:42:40,520 --> 00:42:44,880
มันไม่ใช่ห้องพระแต่มันคือศาลมันคือห้อง
608
00:42:44,880 --> 00:42:52,640
พิธีมืดๆผนังทึบมีเศียรเศียรพ่อแก่ฤาษี
609
00:42:52,640 --> 00:42:57,520
หน้ากากน่ากลัวหลายหัววางเรียงอยู่บนหิ้ง
610
00:42:57,520 --> 00:43:02,319
มีสมุดขอยเก่าๆกลางทิ้งไว้มีอักขระขอมสี
611
00:43:02,319 --> 00:43:05,599
แดงมีกะโหลก
612
00:43:05,599 --> 00:43:10,359
กะโหลกสัตว์เล็กๆมีขวดโหลขวดโหลดองอะไร
613
00:43:10,359 --> 00:43:14,000
บางอย่างและขวดเล็กๆบรรจุน้ำมันสีเหลือง
614
00:43:14,000 --> 00:43:17,720
ข้นน้ำมันพราย
615
00:43:17,720 --> 00:43:20,079
นี่คือโลก
616
00:43:20,079 --> 00:43:26,319
ลับของพ่อโลกฝ่ายมืดที่ผมไม่เคยรู้ว่ามี
617
00:43:26,319 --> 00:43:29,319
อยู่
618
00:43:29,760 --> 00:43:33,359
ผมผมไม่สนใจความน่ากลัวของในห้องนั้นละ
619
00:43:33,359 --> 00:43:37,200
ครับผมต้องหาคำตอบผมกวาดทุกอย่างที่ขวาง
620
00:43:37,200 --> 00:43:43,280
หน้าผมรื้อผมค้นตำราใบลานแล้วผมก็เจอมัน
621
00:43:43,280 --> 00:43:47,680
วางอยู่กลางแท่นบูชาสมุดข่อยเล่มใหญ่ที่
622
00:43:47,680 --> 00:43:51,280
สุดเหมือนกางอ้าทิ้งไว้เหมือนเจ้าของ
623
00:43:51,280 --> 00:43:55,040
เพิ่งลุกออกไปผมอ่านไม่ออกครับมันคือ
624
00:43:55,040 --> 00:43:56,800
อักขระขอมโบราณ
625
00:43:56,800 --> 00:44:00,920
สีแดงกำมีรูปยันต์ประหลาดวาดกำกับผม
626
00:44:00,920 --> 00:44:04,240
พยายามเปิดพลิกค้นหาบางอย่างบางอย่างที่
627
00:44:04,240 --> 00:44:08,880
จะบอกวิธีแก้ผมเปิดข้ามหน้าที่แห้งกรอบจน
628
00:44:08,880 --> 00:44:13,200
ถึงหน้าสุดท้ายหน้าที่มันกางค้างอยู่แล้ว
629
00:44:13,200 --> 00:44:18,920
หัวใจผมก็หยุดเต้นหน้านั้นมันเละมันเละ
630
00:44:18,920 --> 00:44:23,000
เทะหมึกสีแดงที่เขียนยันต์ตัวสุดท้าย
631
00:44:23,000 --> 00:44:26,160
ยันต์ที่น่าจะเป็นบทสรุปบทควบควบคุมอะไร
632
00:44:26,160 --> 00:44:31,920
สักอย่างมันเลอะมันเรือนมันถูกทับทับด้วย
633
00:44:31,920 --> 00:44:36,119
คราบบางอย่างคราบสือดำคล้ำแห้งกลังคราบ
634
00:44:36,119 --> 00:44:40,680
ที่ใหญ่มากมันไม่ใช่หมึกผมรู้ผมจำกลิ่น
635
00:44:40,680 --> 00:44:44,880
มันได้มันคือกลิ่นสนิมจางๆมันคือคราบ
636
00:44:44,880 --> 00:44:50,119
เลือดเลือดที่แห้งติดผมนึกภาพออกทันทีภาพ
637
00:44:50,119 --> 00:44:53,680
พ่อพ่อดารินมั่งอยู่ตรงนี้กำลังเขียน
638
00:44:53,680 --> 00:44:58,440
ยันต์ตัวสุดท้ายยันควบคุมวิชามรณะนี่แล้ว
639
00:44:58,440 --> 00:45:03,319
ท่านก็ตายท่านตายคาพิธีท่านอาจจะไอไอเป็น
640
00:45:03,319 --> 00:45:06,359
เลือดเฮือกสุดท้ายเลือดที่พุ่งกระเซ็นลง
641
00:45:06,359 --> 00:45:11,880
บนตำราทำลายทำลายคาถาบทสุดท้ายวิชามันเลย
642
00:45:11,880 --> 00:45:16,400
ไม่จบมันไม่สมบูรณ์มันถูกปล่อยค้างค้า
643
00:45:16,400 --> 00:45:20,960
อยู่ตรงนั้นมันไม่ถูกควบคุมมันกลายเป็นคำ
644
00:45:20,960 --> 00:45:25,640
สาปที่ไหลทางออก
645
00:45:26,480 --> 00:45:30,520
ผมผมยืนนิ่งอยู่ในห้องพิธีนั้นนานแค่ไหน
646
00:45:30,520 --> 00:45:35,119
ไม่รู้ครับสติมันแตกความหวังมันหมดนี่มัน
647
00:45:35,119 --> 00:45:40,280
แก้ไม่ได้ผมเดินโซัโซเซลงมาบอกแม่มณีบอก
648
00:45:40,280 --> 00:45:43,520
ทุกอย่างที่ผมเห็นคาถาที่ขาดเลือดที่
649
00:45:43,520 --> 00:45:47,839
เปื้อนแม่ร้องไห้ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเรา
650
00:45:47,839 --> 00:45:52,280
กลายเป็นนักโทษนักโทษในบ้านของตัวเองรอ
651
00:45:52,280 --> 00:45:57,559
เวลารอให้มันกลับมาอีกและมันก็มาครั้งนี้
652
00:45:57,559 --> 00:46:01,400
เร็วกว่าเดิมแค่วันเดียวเช้าวันรุ่งขึ้น
653
00:46:01,400 --> 00:46:05,040
กลิ่นใช่ครับกลิ่นมันมาก่อนแต่มันไม่ใช่
654
00:46:05,040 --> 00:46:08,240
กลิ่นเหม็นเน่าธรรมดาครับคราวนี้มันคือ
655
00:46:08,240 --> 00:46:11,480
กลิ่นของการเน่าเฟะจนแหลกเละมันคือกลิ่น
656
00:46:11,480 --> 00:46:15,880
สาบสางกลิ่นอับที่รุนแรงจนผมแสบคอผมรู้
657
00:46:15,880 --> 00:46:19,359
ชะตากรรมรมผมกำมือแน่นเตรียมใจเตรียมใจ
658
00:46:19,359 --> 00:46:23,119
รับภาพเดิมผมเดินลงบันไดแม่มณียืนรออยู่
659
00:46:23,119 --> 00:46:26,280
ข้างล่างตัวสันเทาผมเดินตรงไปที่ห้องนั่ง
660
00:46:26,280 --> 00:46:31,520
เล่นแต่เก้าอี้เก้าอี้หวายมันว่างมันว่าง
661
00:46:31,520 --> 00:46:35,400
เปล่ามันไม่อยู่ตรงนั้นหรือว่ามันจบแล้ว
662
00:46:35,400 --> 00:46:39,319
ไม่กลิ่นกลิ่นมันยังอยู่และมันแรงมาก
663
00:46:39,319 --> 00:46:42,559
เดี๋ยวนะกลิ่นมันไม่ได้มาจากข้างล่างมัน
664
00:46:42,559 --> 00:46:48,280
ลอยลงมาจากข้างบนชั้น 2 หัวใจผมตกวูบผม
665
00:46:48,280 --> 00:46:51,559
หันขวับวิ่งวิ่งสวนแม่มณีกลับขึ้นบันได
666
00:46:51,559 --> 00:46:55,000
กลิ่นมันยิ่งแรงยิ่งชัดมันพาผมไปตามโถง
667
00:46:55,000 --> 00:47:00,400
ทางเดินจนถึงหน้าห้องนอนของผมประตูห้องผม
668
00:47:00,400 --> 00:47:04,680
เองและมันอยู่ตรงนั้นมันไม่ได้นั่งมันกอง
669
00:47:04,680 --> 00:47:08,800
อยู่ร่างที่บวมอืดจนผิดรูปนอนพิงพิงประตู
670
00:47:08,800 --> 00:47:14,599
ห้องผมน้ำเหลืองสีคล้ำไหลนองพื้นมันมารอ
671
00:47:14,599 --> 00:47:19,400
มันรู้มันมารอผม
672
00:47:20,359 --> 00:47:23,200
มันมันรอผม
673
00:47:23,200 --> 00:47:27,119
คำ 3 คำนี้มันวิ่งวนอยู่ในหัวผมผมยืนแข็ง
674
00:47:27,119 --> 00:47:30,319
ๆทื่ออยู่หน้าห่มตัวเองจ้องมองสิ่งที่เคย
675
00:47:30,319 --> 00:47:34,880
เป็นพ่อครั้งนี้มันไม่ใช่ร่างแล้วครับมัน
676
00:47:34,880 --> 00:47:38,480
คือกองเนื้อเน่าที่บวมอืดจนแทบไม่เหลือ
677
00:47:38,480 --> 00:47:44,000
เขาโครงเดิมผ้าดิบสีขาวมันหายไปแล้วมันคง
678
00:47:44,000 --> 00:47:47,480
เน่าเปื่อยรวมไปกับผิวหนังที่หลุดลุ่ยผม
679
00:47:47,480 --> 00:47:50,040
เห็นบางส่วนที่เป็นกระดูกซี่โครงโผล่ออก
680
00:47:50,040 --> 00:47:53,920
มาจากเนื้อยุ่ยๆสีคล้ำน้ำเหลืองสีดำไหล
681
00:47:53,920 --> 00:47:56,960
นองท่วมพื้นโถงทางเดิน
682
00:47:56,960 --> 00:48:02,960
กลิ่นยาดมกลิ่นที่ผมคุ้นเคยมันหายไปแล้ว
683
00:48:02,960 --> 00:48:05,520
เหลือเพียงกลิ่นเหม็นสาบของความเน่าเฟะ
684
00:48:05,520 --> 00:48:10,200
บริสุทธิ์กลิ่นที่ทำให้ผมแสบตาน้ำตาไหล
685
00:48:10,200 --> 00:48:13,839
เครื่องรางชิ้นนั้นไอ้กระดูกพันธุ์ดดดำ
686
00:48:13,839 --> 00:48:18,720
มันยังอยู่แต่มันไม่ได้ห้อยมันจมมันจมหาย
687
00:48:18,720 --> 00:48:22,040
เข้าไปในเนื้อเล่นตรงหน้าอกเหมือนร่างนี้
688
00:48:22,040 --> 00:48:25,119
มันกำลังหลอมรวมกับมัน
689
00:48:25,119 --> 00:48:29,800
ผมค่อยๆย่อตัวลงจ้องมองใบหน้าหรือสิ่งที่
690
00:48:29,800 --> 00:48:33,599
เคยเป็นใบหน้าลูกตามันหายไปแล้วครับมัน
691
00:48:33,599 --> 00:48:38,559
เหลือแค่เบ้าลึกโบ๋ปากที่บวมเจอจนฉีก
692
00:48:38,559 --> 00:48:42,599
วินาทีนั้นเองวินาทีที่ผมจ้องความว่าง
693
00:48:42,599 --> 00:48:46,880
เปล่าในเบ้าตานั้นผมก็ตระหนักรู้ความ
694
00:48:46,880 --> 00:48:50,839
เศร้ามันหายไปความอาลัยอาววมันไม่เหลือผม
695
00:48:50,839 --> 00:48:55,000
ไม่ได้ยืนมองพ่อนี่ไม่ใช่พ่อพ่อดารินตาย
696
00:48:55,000 --> 00:48:57,960
ไปแล้วท่านจากไปตั้งแต่เฮือกสุดท้ายบน
697
00:48:57,960 --> 00:49:01,880
เตียงแล้ววิญญาณท่านไม่อยู่ที่นี่
698
00:49:01,880 --> 00:49:06,240
สิ่งที่ผมเห็นสิ่งที่มันกลับมามันเป็นแค่
699
00:49:06,240 --> 00:49:09,880
เปลือกเป็นแค่ร่างสังขารที่ถูกปลุกขึ้นมา
700
00:49:09,880 --> 00:49:14,040
ด้วยอาคมที่ผิดพลาดวิชาที่มันไม่สมบูรณ์
701
00:49:14,040 --> 00:49:17,799
มันไม่มีจิตใจมันไม่มีความคิดมันเป็นแค่
702
00:49:17,799 --> 00:49:19,520
คำสาป
703
00:49:19,520 --> 00:49:23,559
คำสาปเน่าที่ทำตามสังชาตญาณสุดท้าย
704
00:49:23,559 --> 00:49:28,359
คือการเฝ้าบ้านเฝ้าเราเฝ้าจนกว่าร่างนี้
705
00:49:28,359 --> 00:49:32,319
จะแหลกสลายไปเอง
706
00:49:32,960 --> 00:49:36,559
เมื่อความจริงมันกระจ่างความกลัวมันก็หาย
707
00:49:36,559 --> 00:49:39,839
ไปครับมันไม่เหลือความกลัวมันเหลือแค่
708
00:49:39,839 --> 00:49:43,440
ความรังเกียจและความเหนื่อยหนจนสุดหัวใจ
709
00:49:43,440 --> 00:49:47,119
ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไงไอ้ห้องใต้บันได
710
00:49:47,119 --> 00:49:50,680
นั่นมันไม่ใช่คำตอบการขังมันไว้มันไม่ได้
711
00:49:50,680 --> 00:49:54,359
ช่วยอะไรมันแค่ให้เวลามันเน่าเน่าเสร็จ
712
00:49:54,359 --> 00:49:57,720
มันก็กลับออกมาใหม่ทางเดียงที่จะจบวงจร
713
00:49:57,720 --> 00:50:02,720
นี่คือเราต้องทำลายมันทำลายไอ้เปลือกเน่า
714
00:50:02,720 --> 00:50:05,040
ๆนี่ทิ้งซะ
715
00:50:05,040 --> 00:50:08,000
แม่ผมตะโกนลงไปข้างล่างแม่ไปเอาผ้าใบผืน
716
00:50:08,000 --> 00:50:10,920
เดิมมาแม่ไม่ต้องขึ้นมานะครั้งนี้ผมจะทำ
717
00:50:10,920 --> 00:50:17,200
เองผมไม่รอคำตอบผมต้องคำที่ใจมันยังกล้า
718
00:50:17,200 --> 00:50:20,160
ผมกลั้นหายใจเฮือกใหญ่ก้มลงไปควาไอ้กอง
719
00:50:20,160 --> 00:50:24,520
เละนั่นมันคือนรกมือผมจมหายเข้าไปในเนื้อ
720
00:50:24,520 --> 00:50:30,280
ยุ่ยๆมันลื่นมันเย็นมันหนักผมลากมันลาก
721
00:50:30,280 --> 00:50:34,520
มันฝ่าความขยักแขยงของตัวเองลากลงบันไดที
722
00:50:34,520 --> 00:50:40,079
ละขั้นเสียงแผลบแผลบตุ๊บ
723
00:50:40,079 --> 00:50:42,920
ของเหลวสีดำกระเซ็นเปรอะขั้นบันไดไม้จน
724
00:50:42,920 --> 00:50:45,960
ถึงข้างล่างผมห่อมันด้วยพ่อใบเป็นครั้ง
725
00:50:45,960 --> 00:50:49,440
สุดท้ายแล้วลากลากมันออกทางประตูหลังลาก
726
00:50:49,440 --> 00:50:52,720
ไปที่สวนหลังบ้านตรงที่พ่อเคยใช้เผาใบไม้
727
00:50:52,720 --> 00:50:57,359
ตรงที่มีถันน้ำมันสีแดงเก่าๆตั้งอยู่ผม
728
00:50:57,359 --> 00:51:00,559
เปิดฝาถังโยนห่อผ้าใบนั้นลงไปทั้งอย่าง
729
00:51:00,559 --> 00:51:04,160
นั้นเสียงมันดังบุ๋มเพราะข้างในมันเละ
730
00:51:04,160 --> 00:51:07,720
เป็นน้ำไปเกือบหมดแล้วผมไม่รอช้าผมคว้า
731
00:51:07,720 --> 00:51:09,799
แกนลอนน้ำมันเบนซินที่พ่อเก็บไว้เติม
732
00:51:09,799 --> 00:51:14,680
เครื่องตัดหญ้าผมเปิดฝาแล้วเทด
733
00:51:14,680 --> 00:51:18,839
ลงไปราดลงไปบนซากศพพ่อตัวเองจนหมดแกลอน
734
00:51:18,839 --> 00:51:21,960
กลิ่นน้ำมันที่ฉุนรุนแรงมันผสมกับกลิ่น
735
00:51:21,960 --> 00:51:23,480
เน่า
736
00:51:23,480 --> 00:51:28,640
จนกลายเป็นกลิ่นของนรกอย่างแท้จริง
737
00:51:29,319 --> 00:51:31,079
ผม
738
00:51:31,079 --> 00:51:35,920
ยืนนิ่งถอยออกมา 2-3 ก9กลิ่นน้ำมันมันฉุน
739
00:51:35,920 --> 00:51:40,000
จงแสบตาผมเหลือบมองกลับไปที่หน้าต่างครัว
740
00:51:40,000 --> 00:51:44,319
ผมเห็นแม่แม่มณียืนอยู่ตรงนั้นครับท่าน
741
00:51:44,319 --> 00:51:47,440
ไม่ได้ร้องไห้ฟูฟายแต่ท่านพนมมือพนมมือ
742
00:51:47,440 --> 00:51:51,880
ท่วมหัวตัวสั่นเทาปากท่านขมุกขมิบผมรู้
743
00:51:51,880 --> 00:51:56,440
ว่าท่านสวดท่านกำลังสวดบทแผลเมตตาสวดขอ
744
00:51:56,440 --> 00:51:58,359
อโหสิกรรม
745
00:51:58,359 --> 00:52:02,559
สวดให้กับทั้งคนเป็นคนตายและสิ่งที่มัน
746
00:52:02,559 --> 00:52:05,400
ไม่ใช่ทั้ง 2 อย่าง
747
00:52:05,400 --> 00:52:07,799
ผมหันกลับมา
748
00:52:07,799 --> 00:52:10,839
หยิบกล่องไม่ขีดไฟออกมาจากกระเป๋ากางเกง
749
00:52:10,839 --> 00:52:13,760
มือผมสั่นแต่มันไม่ใช่สั่นเพราะกลัวมัน
750
00:52:13,760 --> 00:52:18,839
สั่นเพราะมันถึงเวลาจบผมต้องเป็นคนจบมัน
751
00:52:18,839 --> 00:52:22,839
ผมฉุดไม่ขีดชืด
752
00:52:22,839 --> 00:52:26,480
เปลวไฟสีส้มเล็กๆสว่างวาบขึ้นในมือผมมอง
753
00:52:26,480 --> 00:52:31,040
มันแล้วมองลงไปในถังซากเละๆที่ชุ่มน้ำมัน
754
00:52:31,040 --> 00:52:33,599
นี่คือการกระทำครั้งสุดท้ายของลูกชายคน
755
00:52:33,599 --> 00:52:35,160
นี้
756
00:52:35,160 --> 00:52:39,960
ผมโยนก้านไม้ขีดที่ติดไฟลงไป
757
00:52:40,839 --> 00:52:44,280
มันลุกท่วมทันทีเปลวเพลิงสีส้มแดงพุ่งสูง
758
00:52:44,280 --> 00:52:45,559
ออกมาจากปากถัง
759
00:52:45,559 --> 00:52:49,079
ไอร้อนมาปะทะหน้าผมจนต้องถอยกรูด
760
00:52:49,079 --> 00:52:51,680
เสียงไฟมันดังสู้ๆ
761
00:52:51,680 --> 00:52:55,000
เสียงพลาสติกผ้าใบมันละลายดังแป๊ะกลิ่น
762
00:52:55,000 --> 00:52:58,040
เหม็นไหม้ของน้ำมันผสมกับ
763
00:52:58,040 --> 00:53:00,799
กลิ่นที่น่าขยักแขยงที่สุดกลิ่นเนื้อเน่า
764
00:53:00,799 --> 00:53:03,680
ที่ถูกเผา
765
00:53:03,680 --> 00:53:06,640
ร่างนั้นมันไม่กรีดร้องครับมันไม่ดิ้นมัน
766
00:53:06,640 --> 00:53:09,799
ไม่มีเสียงทรมานใดๆแต่ท่ามกลางเสียงไฟที่
767
00:53:09,799 --> 00:53:12,079
ดังลั่น
768
00:53:12,079 --> 00:53:16,240
ผมคิดว่าผมได้ยินมันเป็นเสียงแผ่วๆเสียง
769
00:53:16,240 --> 00:53:18,000
เหมือนลม
770
00:53:18,000 --> 00:53:24,119
เสียงถอนหายใจถอนหายใจยาวๆลึกๆ
771
00:53:24,920 --> 00:53:28,839
มันเป็นเสียงที่ฟังดูเหมือนเหมือนกับพอใจ
772
00:53:28,839 --> 00:53:31,079
เหมือนกับโล่งอก
773
00:53:31,079 --> 00:53:34,720
เหมือนกับมันรอการปลดปล่อยนี้มานาน
774
00:53:34,720 --> 00:53:37,839
ผมยืนมองไฟกองนั้น
775
00:53:37,839 --> 00:53:41,440
ยืนมองคำสาปของพ่อที่กำลังกลายเป็นควันดำ
776
00:53:41,440 --> 00:53:45,440
ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
777
00:53:46,359 --> 00:53:50,280
ไฟมันมอดลงแล้วครับเหลือเพียงเ้าถ่านสีดำ
778
00:53:50,280 --> 00:53:53,680
ที่ยังระอุอยู่ก้นถังกลิ่นเหม็นหม่ายมัน
779
00:53:53,680 --> 00:53:57,799
ยังลอยอบอวนไปทั่วสวนผมยืนหอบเหงื่อชุ่ม
780
00:53:57,799 --> 00:54:01,319
ตัวผสมกับขี้เฒ่าและน้ำตาผมรู้ว่าไอ้
781
00:54:01,319 --> 00:54:04,599
เปลือกเน่าๆนั่นมันหายไปแล้วแต่มันยังไม่
782
00:54:04,599 --> 00:54:09,720
จบมันยังไม่จบตราบใดที่ไอ้ห้องบ้าๆนั่น
783
00:54:09,720 --> 00:54:14,359
มันยังอยู่ต้นตอของเรื่องทั้งหมดวิชาอาคม
784
00:54:14,359 --> 00:54:16,760
ของพ่อ
785
00:54:16,760 --> 00:54:19,960
ผมหันหลังให้กองไฟทิ้งแม่มณีไว้ที่
786
00:54:19,960 --> 00:54:24,319
หน้าต่างผมเดินกลับเข้าไปในบ้านเดินผ่าน
787
00:54:24,319 --> 00:54:28,440
รอยน้ำเหลืองสีดำที่แห้งกรังบนพื้นผมไม่
788
00:54:28,440 --> 00:54:32,079
สนผมเดินขึ้นบันไดตรงกลับไปที่ห้องพิธี
789
00:54:32,079 --> 00:54:36,119
นั่นห้องที่ผมพังเข้าไป
790
00:54:36,119 --> 00:54:39,640
กลิ่นกำยานและติ่งสาบมันยังคลุ้งแต่คราว
791
00:54:39,640 --> 00:54:45,000
นี้ผมไม่กลัวผมโกรธผมคว้ากระสอบปานเก่าๆ
792
00:54:45,000 --> 00:54:48,599
ที่มุมห้องแล้วผมก็เริ่มกวาดกวาดมันลงมา
793
00:54:48,599 --> 00:54:52,000
ให้หมดสมุดหอยหน้าที่เปื้อนเลือดนั่นผม
794
00:54:52,000 --> 00:54:55,480
ขยำมันยัดลงกระสอบไอ้ขวดโหลดองรากไม้
795
00:54:55,480 --> 00:54:59,280
ประหลาดน้ำมันสีข้นในขวดกะโหลกสัตว์เล็กๆ
796
00:54:59,280 --> 00:55:02,520
หน้ากากฤาษีที่น่าเกลียดนั่นผมกวาดทุก
797
00:55:02,520 --> 00:55:06,559
อย่างลงกระสอบไม่ให้เหลือซาก
798
00:55:06,559 --> 00:55:10,599
ผมแบกกระสอบหนักๆนั่นเดินกลับลงมาลากมัน
799
00:55:10,599 --> 00:55:13,880
ออกไปที่สวนออกไปที่ถังน้ำมันใบเดิมที่
800
00:55:13,880 --> 00:55:17,440
มันยังลุกเป็นไฟอ่อนๆ
801
00:55:17,440 --> 00:55:21,880
ผมยืนอยู่หน้ามันแล้วเททุกอย่างในกระสอบ
802
00:55:21,880 --> 00:55:25,400
ลงไปในกองไฟที่เหลืออยู่
803
00:55:25,400 --> 00:55:29,039
ขวดโหลแตกดังเพล้งน้ำมันเจอไฟมันก็ลุก
804
00:55:29,039 --> 00:55:31,480
พรึบขึ้นมาอีกรอบ
805
00:55:31,480 --> 00:55:36,280
สมุดข่อยเก่าๆม้วนตัวกลายเป็นสีดำ
806
00:55:36,280 --> 00:55:40,119
ผมยืนมองต้นตอของคำสาสทั้งหมดที่กำลังถูก
807
00:55:40,119 --> 00:55:42,240
ทำลาย
808
00:55:42,240 --> 00:55:44,760
แต่ผมไม่ได้สวดคาถาอะไรที่ยากเย็นหรอก
809
00:55:44,760 --> 00:55:47,839
ครับผมทำไม่เป็น
810
00:55:47,839 --> 00:55:53,799
ผมแค่ยกมือไหว้ไหว้เปลวไฟนั้น
811
00:55:54,400 --> 00:55:58,119
แล้วผมก็เริ่มท่องท่องบทสวดง่ายๆที่แม่
812
00:55:58,119 --> 00:56:00,760
เคยสอน
813
00:56:00,760 --> 00:56:02,599
นะโมตัสสะ
814
00:56:02,599 --> 00:56:05,599
อิติปิโส
815
00:56:05,680 --> 00:56:09,160
ผมสวดวนไปซ้ำๆ
816
00:56:09,160 --> 00:56:13,039
ใช้แสงสว่างอย่างเดียวที่ผมมีแสงของพระ
817
00:56:13,039 --> 00:56:16,799
พุทธดับความมืดที่พ่อผมเป็นคนสร้างมัน
818
00:56:16,799 --> 00:56:20,039
ขึ้นมา
819
00:56:21,000 --> 00:56:26,359
เช้าวันใหม่มันมาถึงครับแสงแรกของวันส่อง
820
00:56:26,359 --> 00:56:30,280
ผ่านหน้าต่างเข้ามาผมนั่งอยู่บนโซฟาใน
821
00:56:30,280 --> 00:56:34,720
ห้องโถงนั่งตัวเปียกเหม็นกลิ่นเหงื่อ
822
00:56:34,720 --> 00:56:39,079
กลิ่นควันไฟและกลิ่นน้ำมันบ้านทั้งหลัง
823
00:56:39,079 --> 00:56:40,480
มันเงียบ
824
00:56:40,480 --> 00:56:44,119
เงียบจริงๆแล้วคราวนี้กลิ่นเหม็นเน่าที่
825
00:56:44,119 --> 00:56:49,000
น่าขยะแขยงนั่นมันหายไปแล้วมันถูกแทนที่
826
00:56:49,000 --> 00:56:53,280
ด้วยกลิ่นไหม้จางๆและกลิ่นน้ำยาขัดพื้น
827
00:56:53,280 --> 00:56:55,880
ที่ผมเพิ่งขัดรอยน้ำเหลืองบนบันไดเมื่อ
828
00:56:55,880 --> 00:56:59,359
ชั่วโมงก่อนแม่มณี
829
00:56:59,359 --> 00:57:03,839
ผมให้ท่านกินยาแก้ปวดยานอนหลับไปแล้วท่าน
830
00:57:03,839 --> 00:57:08,599
คงหลับหลับแบบสนิทจริงๆเป็นครั้งแรกในรอบ
831
00:57:08,599 --> 00:57:10,520
หลายสัปดาห์
832
00:57:10,520 --> 00:57:13,119
เหลือแค่ผมคนเดียวที่ตื่นอยู่ในบ้านหลัง
833
00:57:13,119 --> 00:57:20,079
นี้มันจบแล้วใช่ไหมผมถามตัวเองผมเผาร่าง
834
00:57:20,079 --> 00:57:25,280
ผมเผาตำราอาคมทุกอย่างแล้วมันต้องจบสิผม
835
00:57:25,280 --> 00:57:29,880
เหนื่อยเหนื่อยจนร่างแทบแหลกผมเอนหัวพิง
836
00:57:29,880 --> 00:57:35,920
พนักโซฟาแล้วผมก็หลับตาหลับตาลงแค่วินาที
837
00:57:35,920 --> 00:57:40,319
เดียววินาทีเดียวที่ผมรู้สึกถึงความโล่ง
838
00:57:40,319 --> 00:57:44,119
ความว่างเปล่าความสงบ
839
00:57:44,119 --> 00:57:50,280
แล้วผมก็ได้ยินแกรกตาผมเบิกโพงทันทีหัวใจ
840
00:57:50,280 --> 00:57:53,520
ผมกระตุกเต้นผิดจังหวะเมื่อกี้มันเสียง
841
00:57:53,520 --> 00:57:57,720
อะไรผมกลั้นหายใจเหงี่ยหูฟังในความเงียบ
842
00:57:57,720 --> 00:58:03,000
ยามเช้าบ้านมันอย่างเงียบ
843
00:58:03,000 --> 00:58:06,880
หรือผมหูฝาดเพราะผมเหนื่อยไป
844
00:58:06,880 --> 00:58:09,039
เอี๊ด
845
00:58:09,039 --> 00:58:13,599
ไม่มันไม่ใช่หูฝาดมันดังอีกแล้วมันดังมา
846
00:58:13,599 --> 00:58:17,119
จากในห้องนี้สายตาผมกวาดเพลืดไปที่มุม
847
00:58:17,119 --> 00:58:22,200
ห้องมุมที่ผมเพิ่งขัดถูไปเก้าอี้เก้าอี้
848
00:58:22,200 --> 00:58:25,240
หวายตัวนั้นมันยังตั้งอยู่ที่เดิมมันว่าง
849
00:58:25,240 --> 00:58:28,079
เปล่ามันไม่ขยับ
850
00:58:28,079 --> 00:58:30,319
เอียด
851
00:58:30,319 --> 00:58:35,440
อดมันเริ่มดังอีกแล้วครับ
852
00:58:36,039 --> 00:58:37,240
และนั่น
853
00:58:37,240 --> 00:58:42,119
ก็คือเรื่องราวทั้งหมดของพ่อผีครับเรื่อง
854
00:58:42,119 --> 00:58:47,200
ของพงศักดิ์และแม่มณีที่ต้องเผชิญกับผล
855
00:58:47,200 --> 00:58:52,520
ลัพธ์ของวิชาอาคมที่มันผิดพลาดพวกเขาต้อง
856
00:58:52,520 --> 00:58:57,200
ผ่านความขยะแขยงความหวาดกลัวต้องกำจัด
857
00:58:57,200 --> 00:59:02,119
ร่างของคนในครอบครัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจน
858
00:59:02,119 --> 00:59:05,400
กระทั่งการเผา
859
00:59:05,400 --> 00:59:11,000
แต่คำถามคือมันจบแล้วจริงๆน่ะเหรอครับ
860
00:59:11,000 --> 00:59:15,319
เสียงเอ๊ดอาร์ตของเก้าอี้ตัวนั้นมันคือ
861
00:59:15,319 --> 00:59:17,119
อะไร
862
00:59:17,119 --> 00:59:20,079
บางทีไสยศาสตร์
863
00:59:20,079 --> 00:59:24,599
หรือวิชาที่ใช้ผูกบางสิ่งบางอย่างไว้มัน
864
00:59:24,599 --> 00:59:30,319
อาจจะแข็งแกร่งกว่าที่คิดมันผูกติดไม่ยอม
865
00:59:30,319 --> 00:59:35,559
ปล่อยแม้ว่าร่างจะสลายไปแล้วก็ตาม
866
00:59:35,559 --> 00:59:39,720
ก็หวังว่าเรื่องนี้จะเป็นอุทาหรณ์ให้กับ
867
00:59:39,720 --> 00:59:44,000
คนที่คิดจะลองดีกับศาสตร์ที่มองไม่เห็นนะ
868
00:59:44,000 --> 00:59:50,280
ครับขอบคุณที่ติดตามรับฟังจนจบถ้าชอบอย่า
869
00:59:50,280 --> 00:59:54,079
ลืมกดไลคกด Subscribe และคอมเมนต์บอกกัน
870
00:59:54,079 --> 00:59:59,200
ด้วยนะครับว่าขนลุกฉากไหนมากที่สุดแล้วพบ
871
00:59:59,200 --> 01:00:03,720
กันใหม่ในเรื่องเล่าเรื่องต่อไปสวัสดี
872
01:00:03,720 --> 01:00:06,720
ครับ118967
