All language subtitles for Gorzka miłosc (1989)

I tak jest.

Czekaj. Dobrze.

Dziękuję.

Aż przynieś wina, mój wziązu miły, bo

daj się troski, nigdy na nie śniły.

Nie pijam długa, tu zarządziesz z nami,

kurlesz, kurlesz, nad kurleszami.

Nad kurdeszami.

I ty, Anulko, połowicą grzela.

Anulko, pospieszcie się.

Przecież tam czekają. Słyszycie, co się
tam dzieje?

Dobrze, ale troszkę tu jeszcze
chwileczkę.

Ślicznie wyglądasz. Dobrze?

Dobrze, to czekaj. Przypnę cię.

Przypnę cię. Także cię nie upułam.
Idźcie. Idźcie dokładnie.

Kurdeż, kurdeż, nad kurdeżami.

Ty jest zdrowie naszych kochanych
sąsiadów. Zdrowie!

Zdrowie gospodarza!

Coż za urocza niespodzianka!

Leszek!

Poznajcie się państwo, to jest moja
najmilsza przyjaciółka, panna Hanna

Powiłańska. Ależ znam.

Znam ze słyszenia.

Przecież jesteśmy sąsiadami. A to jej
prawie narzeczony pan porucznik

Wiesiekielski. Witam.

Haniu, to jest właśnie Lech
Oleszkiewicz.

Opowiadałam ci przecież.

Bardzo mi miło.

Proszę bardzo.

Proszę.

Ale pan inżynier ma szczęście. A gdzie
to?

Na dziekance.

O, przyszedł za dzitwy na żołędzie.

Łatwo się dał?

Za pierwszym strzałem musiało go tutaj
zawiać, bo stanął jednym profilem.

Węszył. Trafiło mi się dobrze.

Leszek, pół godziny na zmianę strony i
jazda z nami.

A tam chyba zaproszenie?

Mam, ale... Żadnego, ale z nami na
bal... albo robimy tu zabawę. Proszę

Zapraszam do domu.

No proszę, miejsca do tańca dosyć.
Proszę, proszę.

Gość tego.

Czas leci, musisz się przebrać, jeżeli w
ogóle mamy zdążyć.

Bliska. Biała koszula ze szczewnikiem z
pinki.

Tu byś był?

Dobra.

Przepraszam. Pójdź.

Panie poruczniku, pan przeprasi panią.

Przepraszam, panie generale, właściwie
to moja wina.

Pan przeprasi panią.

Pójdź się, Boga Hanno, co robisz?

Oj, ciociu. To już, moje dziecko, tak
nie można.

Po kolacji, dla niepoznaki, owszem,
poczekasz pół godzinki, a potem, no,

się, robisz. Szybciutko wyjdziem,
ciociu, nie zauważam, naprawdę.

Niech cię znowu tak bardzo nie trzyma.

Ja tylko zwracam twoją uwagę, że
księstwo co roku czynią ten zaszczyt,

zapraszając nas jako swoich najbliższych
sąsiadów.

Widziałeś to towarzystwo?

Widziałam. No właśnie, tu każdy ma swoje
miejsce. Ciocia też?

Anno! Właśnie, mojego miejsca tu nie ma
wcale.

Ależ... Antoni! No co? Antoni, one...

No, droga pani, konie podane.

Nie, nie.

Dziękuję.

Taki wspaniały bał, strasznie mi
przykro.

Chce pani wrócić?

Nie, nie, skądże.

Przykro mi ze względu na pana.

Niech pani da spokój.

A co za toalety?

Księżna cała w klejnotach i jaka uroda.

Księżna? No, ta co z księciem otwiera
Apoloneza.

No, dzidka święcicka, owszem,
niebrzydka.

Znają pan?

Studiowaliśmy razem.

Miła dziewuszka.

Dziewuszka. Księżna.

Wyszła za tego ta fandułę.

To nie ta fanduła, młody ten ksiądz. Ale
stary, jak na męża takiej dziewoi.

O Leszkiewicze to stara rodzina.

Dawniej do szóstej księgi wpisano.

Choć herbu ci nie powiem, bo nigdy nie
miałam głowy do tego.

To męska sprawa.

Ale torta stara i godna to ta.

Uważaj.

Dobrze, ciocia.

Oj, czy z tego Leszka pamiętam. A jakże,
to była figura.

Majątek miał w Berdyczowie i jeszcze
cukrownie.

W Fostowie, tuż pod Kijowem.

I to potem, zaraz po wojnie, to musieli
do Warszawy uciekać. Tam, gdzie służył.

Ale syna kształcił za granicą. Na to nie
żałował grosza.

No miał na to.

Teraz to syn więcej go utrzymuje niż on
syna.

Samochodami ponoć handluje. No i co z
tego?

Teraz tu przyjechał, nie wiedzieć po co.

A jaki to tryb życia prowadzi.

Całej okolicy się naraził.

Tu wypije, tam zrobi awanturę.

Ni to kawaler, ni to żonat.

Gospodynie sobie jakąś trzyma.

Nie wiem, może się będzie żenił.

Szlachcic. A działkę wziął jak jakiś
osadnik.

Ty już naprawdę nie masz o czym z nią
mówić?

Przecież to wszystko prawda.

Nie jego ojciec. Ty chyba oczy nie masz.

Żebyś ty się tak bardziej zajmowała
swoją rodziną, a nie cudzą, więcej byś

wiedziała.

Anioł! Anioł!

Anioł! Anioł!

Anioł!

Nie ma go, proszę pani.

Był wczoraj.

Zabrał rzeczy.

Pod wieczór wyjechał.

Nie ma go.

Pan rotnictw sam hodował?

Nie, to mój szwagier świętej pamięci.

O, ten najmłodszy to jeszcze przy nim
się rodził.

Czerolatek. O, znacie się wachmistrzu.

Tak jest.

Mój szwagier też się znał i kochał
konie. To widać.

Pewnie Złanów był?

Nie, dziewiąty pacz w Lodawa.

Tam ciężkie brą do zaprzęgu.

A te pójdą pod fiodło.

Piękne są.

Do Bóg, panie rotmistrzu.

Wrócą zdrowe.

Ano, daj Boże.

Przecież nikt ich nie żałuje, ojczyźnie.

Pójdę i wrócę.

Nie róbcie popłochu.

Moje panie, naprawdę nie ma o co.

Naprawdę.

Ty wiesz, od razu pomyślałam, że nie
jest najlepiej, jak zobaczyłam tego

Oleszkiewicza w samochodzie.

Co?

Oleszkiewicz wrócił? Mhm.

Kiedy go widziałaś? Wczoraj.

Jak strach, to każdego do domu ciągnie.

Nie było, bo nie było, aż to nagle
przyjechał.

Samochodem? Mam nadzieję, że własnym. I
gdzie go widziałaś? Na gościńcu właśnie

zakupu wracaliśmy.

Ciociu! Ciociu!

To prawda?

Gdzie cię go widziała?

Widziałam.

Ja te kolonacze, aż na dochód.

Kół, strom, jak strasz ogniowa.

Konie ma się rozumieć w bok. Pasze
samochód.

No a w nim on i ta wahudrzyca. No i co?

Jak no co, to co pojechali.

To kom?

Ja nie wiem, to jego osady chyba.

Też mi sensacja.

Jest nawet o czym mówić.

Ależ moje, panie. Człowiek ze stolicy
wrócił przecież.

Mógłby to i owo powiedzieć. Ale mi się
wasz.

Nie życzę sobie kontaktów z tym panem.
No i co by się stało, jakby to wpadł?

Nic nie rozumiesz?

Ależ marci, siostrzyczko. O co właściwie
chodzi?

Uwaga, uwaga, nadchodzi.

Po ma 47.

Lo ta 23.

Po ra 18.

Uwaga, uwaga, nadchodzi.

Pa -ro... Jeśli pani wie, Zawispowski
nie przyspój dzisiaj do roboty. Pa

A nie ona, nie ona.

Wszystkie.

A Szymek był pokręcił się i nie wiedzieć
za czym i po co.

Grzeszny.

Słyszycie?

Ta armata.

Nie, to chyba bomby.

Artyleria, ciociu. Tutaj?

Halo, halo? Tu mówi Wilno. Czy nas
słyszycie? To nasz ostatni komunikat.

Dziś wojska sowieckie wkroczyły do
miasta.

Przesyłamy braterskie pozdrowienia
obrońcom Warszawy, Lwowa i Helu.

Pozdrawiamy wszystkich walczących,
gdziekolwiek się znajdują.

Jeszcze Polska nie zginęła.

Niech żyje Polska!

To pani?

To pan?

Co pan tu robi?

A pani?

Ja szukam krewnych, powinowatych,
znajomych. W swiaciu kogoś.

Mamusia szybko nie ustaliły, żeby
poszukać kwatery. W mieście podobno

bezpieczniej.

Ało?

Nie no, właściwie nic.

A pan?

Ja po prostu szukam noclegu.

Pan sam?

To znaczy, zabity? Jak pani widzi.

A samochód? Diabli wzięli. A jeśli nie
diabli, to prawie.

Nie dostałam koko.

Nie ma pani innego okresu?

Widzikani, można się przyziębić.

Nie, tak łatwo się nie przyziębić.

No, ale jedyne.

Dziękuję.

Proszę! Zapłacę na dole i wrócę za
dwudziesty minut.

To zimno, woda się postygnie.

Ja potrzebuję ten pokój, żeby państwo
się wynieśli i natychmiast. Zaraz.

A nie, nie ma żadne zaraz. Dziesięć
minut, wojsko rekwiruje cały hotel.

Wszystko rekwiruje.

Wszystko.

Muszę ci powiedzieć.

Jestem żona.

Ach, tak.

Moje najlepsze życzenia.

Któż jest tą szczęśliwą oblubienicą?

Nie znasz jej. Także Hanna.

Miodoborska z domu.

Słyszałam, że to piękna i majątna
kobieta. To teraz wszystko.

Byłeś w osadzie?

Skąd wiem?

A, tak.

Zabierałem różne zety.

A gdzie ona?

Nie wiem.

Jak nic, tylko... Czekaj! Dokąd? A
prowadzę cię!

Jest list odwóje.

Przeczytaj, proszę.

Kochani moi,

paczkę wysłaną jedenastego otrzymałem.
Nie wysyłajcie tyle różności, lepiej

smalec i suchary.

Rękawiczki sam raz.

Dziękuję. Jak sobie radzicie?

Dbajcie o siebie, sprzedajcie coś z
moich rzeczy, żebyście miały pieniądze.

Mnie nic nie potrzeba. Jestem zdrow i
zawsze z wami.

Całuję i ściskam Antoni.

Mój Boże.

Pisze, że nic mu nie potrzeba.

A proste skwary.

Mamuńku, może natopimy smalty ze
skwarkami?

Skwarki szybko się psują.

To nic, wujek lubi, tak jak ja.

Nawet nie wiemy, jak mu tam jest, jak
żyje, jak się nimi obchodzą.

Przecież opiekuje się nimi
Międzynarodowy Czerwony Krzyż.

Podobno.

Dobrze, że rękawiczki pasują.

Tylko ja jedna mówiłam, że będą dobre, a
wy, że nie.

Wujek ma małe dłonie.

Niczego nie sprzedamy.

Jakoś sobie damy radę.

Ale mama, no przecież dajemy.

Tak.

Jaworska, a nikt zje już szarlotki. A to
czemu?

A mówi, że szybko pleśnieje.

Niech lepiej dba o interes.

To nie będzie jej pleśniało.

Mazurowej nic nie pleśnieje.

Aha, jeszcze prosiła na sobotę o
dodatkowy sernik.

To zależy, co ciocia przywiezie.

Tak jej też i powiedz.

Aha, dobrze.

Przyszedł list od buja.

No! O, fajnie już myślałam przynieść jej
do innego flagu, ale wszystko w

porządku. No i chwała Bogu!

Chwała Bogu, to ja też mam dla ciebie
wiadomość. Dla mnie? No!

Siostro wrócili do naczy. Jak to? No,
niech się teraz rozdają trojhanderstwa

tym, których nie wywieźli Sowieci. No,
taki ziemianin rad, że zostaje na

Dołoży wszelkich starań, żeby jak
najszybciej oddać kontyngent.

Tak, nie głupio pomyślane.

Oj! Ale kochana to jeszcze nie wszystko,
nie wszystko.

Tylko zgadnij. Kogo oni wzięli na
koniusz tego? No zgadnij tylko, no.

Nie wiem.

Oleszkiewicza.

Ciociu.

Naprawdę?

No tak.

No właśnie jego.

Oleszkiewicza.

Muszę wyjechać z Grodna.

Pałysy też?

No nic. Na razie nic, ale tyle tych
łapanek złapią mnie i do Niemiec na

roboty. Przecież nigdzie nie pracuję.

Trzeba postarać się o jakiś Ausweis.

Jaki?

Jaki? Normalny, za pieniądze.

Akurat. Właśnie takich starających się
łapią najprędzej.

Oni nie są głupi. Dziękuję bardzo.

Ale co tak nagle?

Co się tak przepiliło?

Na miłość, bo od końca już ty jej
nagadała.

I ja?

Pani do kogo?

Do zarządzającego. To tam.

Wla.

Pan zarządzający?

Słucham panią.

Pochodź z Powiłaniec. Jestem tu
przypadkiem.

Tak, dawniej.

Ale to wszystko to wiedź.

Zrobili to topo.

O, a kto?

Nie no, skąd?

Muzeum tu urządzili, pożar się boże.

Rozumiem pani.

Ale teraz księstwo wrócili i wszystko
jest tak, jak pani wini.

A pan tutejszy?

Skąd? Ja się zupełnie nie znam na
gospodarstwie. Przez znajomości.

Musiało mnie gdzieś umieścić, więc
pchnięto mnie tutaj.

No. A pani znacie na gospodarce?

No, tak pytanie.

Moi rodzice tutaj mieli...

A ja, no to zrozumiałe, umiem prowadzić
folwark. No znakomicie.

Nieba mi pani spada, pani... Hanna.

Hanno. Tu siedemdziesiąt tysięcy
hektarów, dla tym nikt nie trafi.

Ale pomoże mi pani troszeczkę?

A co ja bym tu właściwie robiła?

Wszystko. To znaczy, to co ja?

To znaczy?

Będzie pani moją sekretarką.

Skój pokój na górze, podprzątaj um i
wystaruj migiem.

Lecę.

Najpierw zorientuję panią, co tutaj w
ogóle jest.

A potem jakoś przegryziemy. O, proszę
popatrzeć.

Zna pani niemiecki?

Jako tako.

Wystarcz.

Proszę.

Dzień dobry, szefie.

No jak tam, panie Feliksie? Czy zna się
pan sam, czy mam szykować tortury? Tu

się, kochano, nic nie ukryje.
Rozplotkują, rozniotą. A uroczy nasze

wezmą na jędrze, ścichą.

No to się pan śmieje w tej górze, ładna
dziewczyna.

Pani tutaj?

O to samo i ja mogłabym zapytać.

To państwo się znają?

Tak, od dawna.

Spotykaliśmy się na balach.

Nie ma pan pojęcia, panie Felicie, jak
kretowa szlachta umie się bawić.

No a koks przywieźli. Już? No właśnie w
tej sprawie.

To ja już...

Panna Powiłańska?

Tak, proszę pani.

Oleszkiewiczowa. Dzień dobry.

Pójdzie pani ze mną, pani Hanno. To
zabawne, mnie też na imię Hanna.

Skąd pani wie?

O pani.

Przybylski. Ten niepodkromiony gaduła
niczego za zębami nie utrzyma. Dziś przy

obiedzie zamęcza nas.

Opowieści mi o pani, o tym, żeście się z
Leszkiem spotkali. Tak, dawno się

znamy. Tak, Leszek mi mówił.

Codziennie robię sobie takie spacery, na
czoło tyłabym jak klucha. Mam

skłonności do tycia, pani.

Czy ja wiem?

Jak Leszek mnie poznał, byłam jak
niteczka, więc muszę się zatrzymać.

A jakie ma pani plany?

Właśnie zatrudnił mnie Przybylski. To
smarkacz, w dodatku rozpieszczony, ale

Leszek go lubi. Leszka też wszyscy
lubią. A Przybylski to w rodzeniu

Pani do męża przywiązana.

Tak, ale przeżyłam dużo. Nie jestem
zazdrosna, słowo daję. Gdybym była

zazdrosna, to dawno bym zwariowała.

Muszę wracać. Nie mogę spóźnić się na
kolację. A wie pani, pani Hanno, ja też

jestem omówiona.

Z gorącą wodą.

Leszek dzisiaj pocałował mnie w kark i
zarządził mycie włosów po kolacji.

Po co ja tak plotę?

Czuję się taka samotna. Dobrze, że pani
przyjechała.

Między nami wszystko skończone.

Kochanie.

Obrzydliwe jest wszystko, co robisz.

O! Zaciszy.

Zaciszy. Żona?

Co? Żona.

Może tu przyjść, tak?

Nie.

Na pewno?

Na pewno jest zajęta.

Umówiła się z księżną.

Kłamiesz. Wiesz co?

Wszystko jest dobre do pewnych granic.
Zaraz się okaże, kto tu jest panca.

Po co przyjechałaś do naczyń?

Szukałam braty. Moja ty biedna, tutaj.

No i co z tego? Bo wiedziałaś, że ja tu
jestem. Nie wiedziałam. Nie wiedziałam.

Co odesz? Słuchaj, no kochanie, nie
kłam, bo nie musisz. Po co przyszłaś na

spotkanie ze mną? No po co?

Przyszłam, żebyś sobie nie myślał, żeby
ci powiedzieć.

Nie musiałaś się spieszyć. W ogóle
mogłaś nie przyjść. To ty byś... To pan

przyszedł do mnie. To pani szanowna ma
drzwi niezamknięte.

Radzę coś zrobić. Pan Feliks Ostry
Kawaler.

Spokojnie.

Włóżę wam.

Ile się pani czuje?

Nie, źle spałam. Nowe miejsce.

Trzeba się zaktywizować, pani Hanno.

Koniecznie. Pomogę pani.

Co pani interesuje tak naprawdę? Co pani
chciałaby robić w czasie wolnym od

pracy? Ja to załatwię.

To słowo krzywońskiego znaczy tyle, co
rozkaz.

Nawet dla Niemców.

Właśnie. Jak wy sobie radzicie z
Niemcami?

Bo u nas w rodni za wszystko kara
śmierci.

Mnie się tu oni do niczego nie wtrącają.

Są nawet przydatni.

Wieć, przynajmniej siedzi cicho.

Bo ci chłopi, proszę pani, gdy im tylko
trochę popuścić, to wie pani co.

Pan zdaje się niedutejszy.

To niech pan nie mówi o tym, o czym pan
nie wie.

Przepraszam, że przeszkadzam, ale dzień
taki piękny.

Hanno, niech pan nie pójdzie ze mną na
spacer.

Z przyjemnością, ale to nie Feliksie.

Cóż za miła inspekcja.

Nie wierzę, że do pani tyle lat.

I to jakich, prawda?

To moje konie.

Wspaniałe. Dużo pan ich ma?

Razem z młodzieżą będzie chyba ze 110.

Lecz jaka może byśmy zabawy jaką
urządzili?

Tu nie ma co robić. Panna Hanna też
prosi, prawda?

Właśnie widzę.

Urządamy zabawę postanowione.

Księżna biorę na siebie, a ty zajmij się
resztą.

Trudno się obrzeć takim życzeniom. Co,
pani Anno?

Proszę państwa, muszę wracać do pracy.

Pano Hanno, będzie wspaniale.

Zgadza się pani, prawda?

Tylko pić, póki gorący.

Pani ochmistrzy nie pytała, czy jeszcze
czego nie trzeba. Dziękuję.

Jakby kto o mnie pytał, to śpię.

Chyba się przeziębiłam i źle się czuję.
Dobrze?

Tak, proszę panienki.

Okrysię tylko trzeba i wypocić.

No Hanno, goście czekają.

Panno Hanno, no niechże Pani otworzy.

Uwaga mnie, pan. Uwaga.

Niech się pani ubierze.

Poczekam na dole.

Panno Hanno, jak nas chwała. I sami
kawalerowie.

Co to było?

Spirytus w sokiem wiśniowym. Dobre?

Doskonałe. No, damy pod horoskopie.

Dobra.

Co?

Kasiu, Kasiu, co ty robisz? Podbijasz mi
moją własną rodzoną sekretarkę.

Świetnie!

Dzień dobry.

Dzień dobry, pani.

Witam państwa.

Dzień dobry, pani.

Nie. Dziękuję.

Proszę do nas same postawić. Najpierw
skończę przywitanie.

Dzień dobry.

Zdrowie na tych wspaniałych gospodarzy!
Zdrowie!

Wypijmy za koniec wojny.

Nie, nie, nie.

Tylko czerwone. A, jest. Czerwone,
proszę.

Dobrze.

Kaziu, Kaziu, nie drażnij mnie.

Pan nocha, no przecież pani go wcale nie
kocha.

Jeszcze jeden.

Jeszcze jeden. Jeszcze jeden.

Może grzybki?

A dla mnie?

Poszłabyś gdzie Hanna?

Gdzie bym poszła?

Na imieniny?

Na jakie imieniny?

Nie, wszystko jedno. Młodzi chodzą raz
tu, raz tam.

Hej, ciągle tak siedzisz.

No to co?

Ja myślę, że w tym coś jest.

Co każe ci w okno patrzeć, z domu nie
wychodzić?

Oj, ciociu, nie mam gdzie wchodzić, to
siedzę.

Swetry za to robię. To źle?

Twoja sprawa.

Ale ja to zawsze mówię, że tylko góra z
górą i nie...

Miałam

sen. Jaki?

O, że on wrócił.

Oj, ciociu, nikt nic o nas nie wie.
Nawet nie wie, gdzie mieszkamy.

O, co to, to przesada.

Ja zawsze, jak u przyzwoitych ludzi
jestem, to mówię, gdzie mieszkamy. Co

tajemnica jaka?

Jak ostatnio byłam w Ilewicach? To staje
się niedaleko stamtąd, tak?

A, właśnie.

Wyklinają mnie tam jeszcze.

A, jest tak to ludzie.

Zamyślałam się tylko, że on do nas już
nie wrócił.

Nawet po rzeczy ona swoje zabrała.

A on miał potęg i już tam nie był. Tak,
pewnie pojechał za nią do Warszawy.

A skąd?

Jest gdzieś pod skiedlem.

Który ty tak zamilkny?

My?

Zaniesiesz te swetry, kuronko.

Niektórych raz wyjdzie z domu.

Siadaj, Haniu.

Opowiadaj, co w domu.

Wujek pisze? Tak, co miesiąc.

Musisz już iść?

Muszę.

Odprowadzę.

Nie, nie trzeba.

Idę w tamtą stronę.

Będzie mi po drodze.

Do widzenia.

Lewa! Lewa!

Lewa!

Spocznij! Zawsze masz sprawę w moją
stronę, co?

No właśnie.

Dziękuję bardzo. Dobranoc. Kiedy
przyjdziesz?

Nie wiem.

Przyjdź. Odprowadzę cię znowu.

Dobranoc.

Nie może być.

A ja myślałam, że tylko galicyjska.

Broniu, posłuchajmy. A widzisz, ty też
tego nie wiedziałeś. I teraz właśnie do

tego dziś odbaczę. Mój ojciec znał
ledowodkich jeszcze w Kijowach. Bywa w

Ledowowie. A gdzieś tam tak dalej
poszukać? Myślałam, że galicyjska i

A, jesteś. A gdzie już ty się
podziewała?

Marciu, dorosła pannica, a ty zupełnie
jak do małego dziecka.

Wyszła, wróciła, o co chodzi?

Dobry wieczór.

Teraz siadaj i słuchaj.

Może jeszcze kieliszeczek?

Patrzcie państwo, a ja naprawdę
myślałam, że tylko galicyjska.

Poczobut odleniecy, okolokolakowie,
wysiekierscy.

Ci to się nawet nie umywają do takich
odrowożów.

Pamiętam kiedyś, zaraz po wojnie, a po
tamtej oczywiście, z młodszym

odrowożu, no, znaliśmy się na pensji.

Przekręciła się przy niej kilku.

Choć urody była mierna, ja wspomniałam.
Proszę spróbować.

Własnej roboty.

Wszystko same robimy.

Tak jak dawniej w Popiłańcach. Te
marynaty to nawet jeszcze stamtąd.

Już się kończą.

Nie zabrałam wszystkich, bo i jak. Ale
przepis mam.

A może Bóg da, narobimy jeszcze niejeden
raz.

Paniałe.

Ogromnie mi smakowało.

Bardzo jestem szczęśliwy, że mogłem
kilka chwil z paniami.

Oj, godzina policjantka.

Czy ma pan gdzie nocowe? Tak, tak,
łatkawa pani.

A gdzie?

U znajomych. A u których to?

No znajdę, mam adresy.

Ostatecznie jest dworzec.

Haleniec, to chyba lepiej od razu iść na
gestapo.

Pani Oleszkiewicz, myślę, że to jedno
noc.

Może pan jakoś chcę pasować do ołów na
kanapie.

To jest na granicy Puszczy Nalibowskiej,
łaskawa pani.

A czy to nie niebezpieczne w
dzisiejszych czasach? Wie pani, myślę,

bezpieczniej niż tu w mieście.

A czy to duże gospodarstwo?

No, młyn.

To stanowi dla mnie szczególną zachętę.

Jest tam oczywiście sad, ogród, rzeczka
taka mała, ale bardzo malownicza.

Cała okolica jest malownicza.

A pan tam cham?

Mieszka tam stróż zoną.

Pozwolicie, panie, że się pożegnam.

Było bardzo miło.

Dziękuję z całego serca.

Lechu, przepraszam.

Poczekasz na mnie parę minut?

Mama!

Mamo, zobacz, wszystko będzie dobrze.

Przyjedziesz do nas?

I będziemy zawsze razem.

Mamuńku.

Dziękuję.

Dobrze, że przyszłaś. Pani Wydrowa ma na
imię Petronela, więc z Pecia, prawda?

Pani Pecia, tak.

Pecia.

Dlaczego? Może Nela?

Widzi pani, jaką mam mądrą żonę, więc
pani Nelu, dziękuję też na danie, pójdę

pobratować.

Mój mąż wesoły. Zawsze lubi żartować,
jak zobaczy ładną buzię.

Pani kawę czy mleko?

Dziękuje.

Nie rękamy jej.

Prawie całą noc nie spałam.

Dlaczego?

Może. Tak jest.

A gdybyśmy mieli dziecko?

Co ty wygadujesz?

Co ty? Naprawdę nie chciałbyś mieć
dziecka? Żartujesz. Wiem, że żartujesz,

powiem ci przy okazji. Znoszę dzieci.

Dlaczego?

Co, że pieluchy?

Nabieram trępy do kobiety, która ma
dziecko.

Proszę.

Co jest, panie Wydra?

Nic takiego.

Buchalter Hermanowicz do pana inżyniera.

To dawaj go tutaj. W czym rzecz?

Paniała.

Każde pieniądze, panie Franciszku.

Ile pan chce?

Pan inżynier żartuje.

Proszę wziąć mnie, niepotrzebna. Była
brata, ale brata już nie ma.

Proszę bardzo, siadajcie, panowie.

Hanna.

Dobra jest.

Pan inżynier zapoluje na dzika.

Ponoszyły się przez te lata, co to ich
nikt nie sprzedał.

Ryją pola. Plaga okropna. No to... Wasze
zdrowie, panowie.

Zdrowie, pana inżynierze. I żeby dobrze
służyła.

Jest taka rzecz, panie inżynierze.

Młyn obsługuje kilka wsi. Właściwie
zawsze jest w nim mąka.

Chodzi o to, żeby było jak najmniej.

Bo te Niemcy wpadają, łapią co popadnie.

Potem przychodzą ci z lasu. Ja nie
mówię, żeby im od razu dać.

A powinniśmy.

Niemcy to ci, co nas rabują i ci, co nas
podliczają.

I w tym wszystkim trzeba tak manewrować,
żeby nie tylko wyjść na swoje.

Co w ogóle cało.

Wie pan, ja myślę, że Niemcy dobrze
robią na tych wejściach chłopów,

Co tu gadać? Chłopcy to nie chodzili.

Możliwe.

Ale ja wiem, jak jeszcze długo tego
dobrego.

Partyzanci już raz sprawili im lanie, a
teraz przymierzają się podobno, żeby

jeszcze raz. Dobrze, żeby pan inżynier o
tym wiedział.

Pan staje się w miejscowych stosunkach
dobrze zorientowany. A tak, panie

inżynierze, dobrze zorientowany. To mogę
o sobie powiedzieć.

Pani Nelu, wspaniale.

Oj, ta.

Ale tam inżynier ma szczęście.

Gdzie pan inżynier go trafił?

Stało się.

Nie, nie, nic, pani Nelu.

Ale mi się udało, chaduś. O, leku.

Panie Nelu.

Pierwszy raz, jak się spotkaliśmy, też
uchwalowałem dzika.

Rzeczywiście. I wtedy też mówili, ale
pani dzika...

Zawsze mam szczęście.

Ty też.

Jesteś moje szczęście.

Nie wiem.

Gdzie jest?

Gdzie jest w lesie? Inwalde.

Inwalde.

Spermanowicz, ja...

Mówiłem, żebyście przyszli pierwszym
świtem.

Co się stało?

Co się stało?

Zabrali pana Hermenowicza.

Psiakrew, taka szkoda.

Dobry był człowiek. Tak, bardzo dobry.

Nie pociągniemy tu długo, jak tak dalej
pójdzie.

Świetne miejsce dziki sarny.

Niedługo powinny być łosie.

Cholera z tymi Niemcami.

Bardzo się przejęłaś.

Moje biedactwo.

Czego oni tu szukali?

Co my teraz z tym robimy?

Kto poprowadzi te przeklęte rachunki?

To już jest pełna klęska.

Nic tylko trzeba będzie uderzyć do
kranera.

Kto to jest?

Niemiec? No to co?

Musimy jakoś żyć.

Najlepszego.

Mówi,

że masz piękne oczy.

Auf den herrlichen Busen, ja Frau.

Mówisz, masz wspaniałe piersi.

Ten jego muś nie przesadza? Ma rację.

Twój biust jest wspaniały. Nie widziałaś
o tym?

Ja, ja.

Proszę.

Hanna!

Gość prosi.

Fajnelu, proszę tam pójść.

Pani... Pani oprośnię.

Mario, pałaś!

Przepraszam. Uśmiechnij się.

Jak pan naszą okolicę znajduje?

Nie wysiłaj się. Uśmiechnij się na
lejutki.

Proszę, proszę.

I jak uznaje pan, panie przewodniczący,
pracę naszej malarzyki? No, to jest

już... No, to jest już... No, to jest
już... No, to jest

już...

Dokładnie, panie dyrektorze.

Wyznaliście nasz pisarza Hermannowicza.

W tamtych czasach nie byłem tu i nie
mogłem nic zaskoczyć ani nic

wyjaśnić.

Idziecie, panie dyrektorze, na urlop?

Tak, w kuchni.

To jest wyjątkowe.

Musisz coś z przyjaciółmi z kuchni
przyjąć.

Niezbędnie. Może kawałek wildszweina,
jak ten, na kuchni.

Taka samą kawałek laksu.

Jeszcze dwa kawałki dla jednego krakusa.

Wielkie dziękuję.

Ja wrócę jutro do mojego przyjaciela w
sprawie bezpieczeństwa, żeby on ten...

Hermannowicz. O, tak, tak, odpłacić.

I jeśli wybrzmiesz dla niego, panie
inżynierze, to zrobię wszystko, co jest

mojej mocy.

To wszystko.

Tak.

No.

Czy to nie przesada przyjmować jakiegoś
Niemca jak księcia? Księcia?

Księcia po prostu tak nie przyjmował,
ale od niego dużo zależy.

Wszystko właściwie.

Jakiś zwykły referent. No wierzmy teraz
też.

Niewielcy państwa, zwykli młynarze.

Jesteś ohydny.

Jeszcze się pytasz. Co ci chodzi?

Och, czy nie jesteś zazdrosny nigdy?

Zazdrosny? Tylko głupcy, nieokrzeszone
chamy potrafią być zazdrośni. No i nie

podęci ma się rozumieć.

Tak?

Jeżeli moja kobieta podoba się innym, to
znaczy, że jest coś warta.

Ode mnie. Mojej śliczności.

Hanka! Wynoś się!

Kto?

Otwórz!

A to kto?

Żona.

Profesja wasza?

Inżynier. Inżynier, a w młynie siedzi,
a?

Tutaj pracuje.

Nawet wiemy jak.

Inżynier, jak się jego mać?

A Germańcy, panie inżynier, na
przyjomach u was co dziali, a?

Młyn jest pod zarządem niemieckim, z
czego czasem wynika, jak panowie wiedzą.

Wiedzą.

Kramer.

O niego nam chodzi.

Jest moim wierzchnikiem, z czego czasem
wynika.

Panie.

Jeżeli pan jest aż takim durniem, to to
miejsce nie jest dla pana.

A jeżeli z nas pan chce zrobić durnie,
to tym bardziej.

Zrozumiano?

Co tu robił Kremer?

Na to tu jesteś, kurwy synu, żeby się
dać okradać? Ja ci zaraz powiem, kto ty

jesteś. Nic nie zawiniłem, chciałem...
Czy dowiesz, gdzie jest twoje miejsce? I

co było twoim obowiązkiem?

To już wiesz, że...

Dzień dobry.

Pan idzie, Inżynier?

O, gdali?

Dziękuję. Dziękuję.

KONIEC

Przydział 10 dni.

No, jak się czujesz?

Doąd jedziesz?

Do Elbląga.

Wróć na noc. Tak, tak. Zamknij się
dobrze.

Wróciłeś? Które jest?

Późno.

Dar kolację?

To już straszny grad.

Reparowaliście. Jakieś odwrótcy nam
pomagali.

Choć nic się nie zdało.

Tylko tego nam jeszcze brakowało do
szczęścia.

A co ty myślałeś, że tak zawsze?

Uprzedarnić przecież w żadnym wypadku.

Dlaczego miejsca tu nie ma? Jest, ale ja
nie chcę.

Nie chcę.

Zresztą mówiliśmy już o tym.

Ale ja chcę.

Co robię na niej i na siebie?

Bez deklamacji, dobrze?

Dobry. Pani inżynierowa, pewno po
przydział. Tak. A właśnie tylko co

do pokoju pana inżyniera.

Przechodziłam tędy, to pomyślałam, że
wezmę. Dobrze, nie zepsuje się.

Pan inżynier kogoś ma, to może nie zaraz
wyjdzie.

Swojwództwa? Chyba.

Zaczekaj chwilę.

Może jak później. To jak, panie
Oleszkiewicz?

Nigdy nie zajmowałem się polityką.
Oczywiście.

Kamera nigdy pan nie znał i nie widział
na oczy.

To był mój zwierzchnik. A, więc jest.

To znałem go niewiele. To niewiele
wystarczy. Nie uważa pan?

Dzisiaj to się bardzo brzydko nazywa.
Kolaboracja. Wiem pan. Wiem dużo więcej,

panie Oleśkiewicz. Radzę o tym pamiętać.

Będziemy musieli się stąd wynosić.

Nie.

Nie mamy dokąd.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Ja do pana inżyniera.

Nie ma go.

Ja wiem. Ja mam tutaj kartkę.

Mówili, żebym zaczekał.

Proszę.

Córka. Czyja? No inżyniera.

Żona.

Przepraszam, a mówili, że melina u
starego dziwkarza.

Wynoś się!

Ja mam tutaj zaczekać. To tam!

Złociutka, ja nie mogę czekać na dworze.
To dla dobra inżyniera też.

To jakiś pomylony, źle wychowany facet.
No to co?

Jak to co?

Czy ty niczego nie rozumiesz?

Dla mojej przyjemności go tu przysłali.

Trzeba go ukryć.

Dlaczego? Dlatego, że jego złapią do
stanie kary śmierci.

Za co?

Będzie na górze.

Trzeba go na razie jakoś tam urządzić.

Ale dlaczego ty?

Muszę, Hanuś, muszę.

Padłem w kabały, trudno no, ale...

Nie potrwa długo, jakieś 3 -4 tygodnie.

Tygodnie? I nikomu ni słowo, rozumiesz?
Nikomu.

Zdrowie, Solemizam. Zaraz, zaraz.

Zdrowie.

A co z panem Kiatrym?

Chyba w porządku.

Zaraz poniedzielnik pojadę.

Będziecie musieli się wyprowadzić.

Będziemy musieli się wyprowadzić.

Będzie spokój, ona robi się
niepoczytalna.

Coś chyba wiedział?

Po prostu.

Hanna, uważaj.

Maca.

Hanna, spokój się.

A ty, Tadek, też byś miał lepiej w
głowie, wiesz?

Panie kierowniku, bardzo uważać.

Ożoneto. Bardzo trudno.

A wódka jest wszędzie.

Ożoneto.

Ożoneto. trudna?

Jak komu?

Chanka, spokojnie. O, dbałyście.

No, wstaję Państwo.

Widzicie, że musimy już iść.

Kochani, no dziękuję Wam, że wpadliście.

Chanka, nie wiedziałam, że jesteś taka
równa zadziora.

I masz rewelacyjnego męża. Lechu, jesteś
pistolet. To wy jesteście maty? To co

by nie? To co byście robili?

Tadeusz?

Nie otwiera pan okno?

Boję się.

Jak pan pali, to proszę opuszczać
zaciemnienie. Dobrze.

Jest pan inżynier?

Nie, nie ma. A po co?

Tak pytam.

O, chodźcie tam. Nie tam, tu będzie
dobrze.

Tak,

tak, tak.

Nie zaczynajmy od jedzenia. A dlaczego
nie?

Poczekaj, no przecież położyliśmy.

Dobra, niech będzie tu zbiórka.

Daj mu spokój. Nie łaź tak za nim,
przecież to jest ubska.

To co?

To to, że każdy ma prawo robić, co chce.

Niech idzie sobie dokąd chce.

To moje, ja znalazłam.

Umówmy się tak, że...

Ten, kto znajdzie pierwszy, wyzbiera do
końca, dobrze?

Dobrze. A wiesz, że grzyby rzeczywiście
rosną koloniami?

Mam to jeszcze z powiłaniec.

No co z wami?

Jak już te kartofle piekę, mało się nie
spadą.

No, jesteście.

Co, chcecie pić?

No.

Kochani, zaraz wszystko będzie.

Ale najpierw nasze harcerskie.

Spawać w ubraniu?

Zmęczyłam się.

Wiesz, ja też uznałem jak kłoda.

To ten las do powietrza.

Dawno nie byliśmy.

A żeby tak spać w ubraniu, wiesz?

W ogóle niczym, że ciebie nie ma.

Źle się czujesz?

Nie, nie.

Przecież widzę.

Zaraz coś się wyrobię.

Chyba.

Mamy 25 minut.

Mamy to?

Chodź. No chodź, to ci pokażę.

Tam przyszedł.

Kazał się otwierać okno i... Przyszedł.

Co to jest?

Nic.

To jest u nas po wiłańcach.

Ja tamtąd pochodzę.

Zawsze przylatywało motyle.

Cachce kolorowe.

Nie wiem, tam płynął i...

Każdą jesień jestem ze sobą.

No, jak się czujesz, Hanulgo?

Nie masz gorączki?

Przyniosłem ci apirynę. Dziękuję, nie
trzeba... Wiesz, to mi... Pomyślałem, że

schodziłaś z góry i może... Że może
wy... No to co?

No to co?

Nic.

Zupełnie nic.

Normalnie. Pusty dom sami.

Nawet w porządku.