All language subtitles for Chłopcy (1973)

Dawno się tak nie narodziłem.

Oj, dawno.

Dlaczego z Marku to bogatelka? Młody
jesteś.

Pewnie.

A we mnie trzeszczy.

Najgorzej w nocy.

Budzę się z rybą i słyszę trzeszczenie.

Co tak trzeszczy, myślę sobie.

A to ja tam.

Rdza cię przeżera. Teraz wszędzie
wilgoć, jojo. Pewnie rdza cię przeżera.

Jak to na jesień.

Rdza.

Całe rusztowanie przeszczy.

Kiedy się zwali, to się dopiero będzie
kus.

A kalmita piękny. Dzisiaj chyba nawet
Nogi umył.

Widzisz, Markul, jaki pan Kalmita
przystojny?

No pewnie, kobieta przyjeżdża. Ale jakiś
osobialny.

Kalmita, ej, Kalmita. Daj spokój,
sposobi się chłop. Chciałem powiedzieć,

Kalmita się sposobi. A, on się sposobi,
a my harujemy.

Po to przez 40 lat byłem kościelnym u
świętego Józefa, żebym na starość łóżka

umizgów nosił.

Głupi. Co on powiedział?

Głupi powiedział.

Kogoś miał na myśli.

Ja głupi?

Iwaj się, smarkul.

Tak jest zawsze, kiedy staremu zachciewa
się żeniaczki z młódką.

Ilu ona ma lat, ta twoja narcyza?

Pięćdziesiątki doszło.

Zdarzyło się to przed wojną, przed to
drugo. No bo wtedy były jeszcze takie

tingeltangle. No Kalmita posił sobie i
skoczył do rybieczki.

Na dobrym rauku to człowiek lubi zerknąć
na gierlaski. Jojo, odwróć się teraz.

Dobra.

Już.

Popatrzyłby sobie i kwitać.

Ale nasz Kalmita nie po nóżkach
poglądał, ale na buziaczki. Już, dobra.

Aż tu nagle patrzył.

Liczko zrumienione, no mówię ci, milia
czwarty. Tylko nóżki nieprzyzwoicie

pijają. Ale Kalmita od razu poszło, że
dusza dziewczki jest niewinna. Jak on

się zatroskał o tę duszę.

Dusza to grunt, tak przecież proboszcz
mówił. No co, ty kościelnego będziesz

uczył pewnie, że dusza to grunt.

Proszę państwa.

No co się dzieje? Proszę do twoich
pokojów.

Proszę szybko.

Proszę, proszę.

No więc, gdzie ulokujemy tę twoją
duszyczkę?

Bo ja wiem.

Gdzie bądź? A gdzie spała w zeszłym
roku?

Może już ma jakieś swoje miejsce?

Bo ja wiem, gdzie bądź.

Tu? Tu.

A może tam?

Bo ja wiem, gdzie bądź.

Pod okno, Markuś.

Niech ją pokręci. Zrobimy to dla
Kalmity.

Niech ją połamie, pokręci.

Niech wie, że na artystki też przychodzi
czas.

Eto miastowa pani.

Ale rupieć.

Jak skirze była.

Czy nie wstąpiłaby pani do mnie na jeden
grzeszek?

Miałaby się pani wreszcie z czego
wypowiadać.

Co jest?

Czego się śmiejesz?

Ja? Ty!

Czego się śmiejesz, smarkaczu?

To nie dla ciebie widok.

No pewnie.

Tak, zgadza się. To walcz.

No chodź cós, Markul.

Popatrz. Nie miałeś dużo uciechy w
życiu. Dziękuję, panie Kermita.

Profesor niezdarny.

Na pewno dlatego został starym
kawalerem.

Jakże on robi szaset.

Byłem żonaty, a tańczyłem tylko na
stypie niebożskich. Różnie była kalbita.

ona, o, to jest szyk, panowie.

Szyk, panowie, szyk. Gdyby ich
przycupiła przeorysza, święty Józef.

Przed tydzień nie dostaliby
podwieczorku. Skończyłoby się na

Siostra przełożona hoduje ostatnio cnotę
pobłażliwości.

Wiecie, panowie, że Pożarskiemu
wybaczyła ostatnio rysunek w toalecie, a

narysował wszystko.

Z włosami.

Chciałbym poznać hrabinę pięćdziesiąt
lat temu.

Była na pewno biała i lekka.

Leciuteńka.

Karmita.

Nie cierpię tego wszystkiego.

To świństwo.

Co jest świństwo, panie Kalmita?

To, że tańczą?

Przecież jeszcze ludzie.

Ludzie. Nie o tym mówiłem.

Nie wiesz, o czym mówiłem?

Nie. A ty, Jojo?

Nie myślę o tym, o czym ty myślisz,
Kalmita.

Co było, to było.

A co jest, to jest.

Nam już nie wolno myśleć, Kalmita.

Co panowie?

Przestali.

Profesor zepsuł wszystko.

Stary piernik ma słabe serce.

Krabina tańczyłaby jeszcze z godziny.

Czy nie uważacie panowie, że profesor
ostatnio świniowaty?

Pewnie, pewnie.

No tak. Czy oryszy się podlizuje?

Markul, za dużo mówisz. Przepraszam,
panie Kalmita, ale naprawdę.

Lekarz ma rację.

To te pioruny coś w nim naruszyły.

Wojna, panowie.

Wojna. Co?

Wojna, mówię, wojna.

Jeszcze raz wojna.

No, wesoły nam dziś dzień nastąpi.

Przyjeżdża żona.

Kalmity profesor tańczy skrabinę, a
teraz wojna. Święty Józefie, kiedy?

Pożarski. Mów, kiedy?

Zaczęło się już?

Ruszyli?

No od dziś.

I dzisiaj chybać bez pardonu. No pewnie
takie bomby.

Nie wtrącaj się, smarkaczu.

To już czwarta w moim życiu.

Czwarta. Jojo, jaki masz stopień?

Sierżant! Za niski, ciebie nie wezmą.

Przewidywałem.

Przewidywałem. A ty?

Ja? Ja stary sztabowiec.

Przy mapach jeszcze się przydam.

No trzeba coś robić, panowie.

Przeorysza już wie?

O czym?

O wojnie.

Przeorysza?

Stanęłaby od razu po stronie tego
imperialisty.

Zrobiłaby z siebie coś na kształt...

Na kształt partyzantki. Nie mogę
pozwolić, żeby jeszcze podjeżdżano mnie

Caly zapas sił na front.

Na pierwszą linię.

Zupełnie. Pan Pożarski wie.

Pożarski, odpnij się. O czym ty mówisz?

O czym?

O tym.

Taką gromnicę zapalimy sobie, panowie.

Wojna, nie wojna! Pożarski nie żartuje.
Litr stoi. No, pewnie, że stoi.

Wyszedłem, jak wiecie, panowie, na
spacerek.

Akurat miały zacząć się nieszpory.

Akurat. A właśnie, że akurat.

I oto, patrzę, zważą się te czarne
kwoczki, te wymoczki uwędzone w

te knoty gromniczne.

Myślę, Pożarski, całą parą naprzód.

Wąsa podkręciłem i nacieram.

Zagalopowałem się i wpadłem do kruchty.
A tutaj przed świętym obrazem pali się

gromnica gruba jak ten litr. I na
Bristolu, no na

takim kartonie, napis różowym
atramentem, módlmy się za dusze

czarnym atramentem...

Uważacie, panowie czarnym, dopisano Jana
Nepomucena Pożarskiego i jakiegoś tam

gawdzika, podobno nałogowego pijak.

Gorze. Gorze, gorze. Prowoż wzywa mnie
na udeptaną ziemię. Słyszycie, panowie?

Prowoż! To to taka wojna.

Taka. A jakich ty byś chciał? Czy nie
dosyć haniebna?

Jo, jo.

Odbić? Co?

A tak, odbij.

I niech Smarkul podwędzi w kuchni jakieś
kieliszki. Najlepiej w aliansie z

Wiktoryną. No pewnie.

Zrobi się.

Przyszedłem po szkłowi, Ktoryno. Nie
będzie.

Panowie powinniście pić tran.

Pan Pożarski nie lubi tranu. Pan
Pożarski?

Męsty zna takiej elegancji. Może sobie
pozwolić na kieliseczek?

Mają być kryształowe?

Dla mnie może być musztardowa.

Jojo, kto to jest?

O, niejaki karmita, ręcista.

Lat 75.

Za sanatki był wyzyskiwaczem. Krwepicą?

Krwepicą, ale takim stosunkowo
umiarkowanym.

Fabryczka wody sodowej. A w niedzielę
ganiał za motylkami.

Zaraz, fabryczka wody sodowej i mówiłeś
tutaj o motylkach? A to mój znajomy,

karmita? A, bawiam się, że tak.

Nie poznajesz go, bo ma coś szlachetnego
w twarzy.

Umył nogi. Dostał order?

A nie, order przyjdzie w porę, jak
zawsze.

Na razie spodziewa się przyjazdu
małżonki. Nie podniecaj mnie, Jojo.

Masz na myśli tę młodą aktoreczkę z
dołeczkami na policzkach? A, właśnie

o słodką arcyzę, która, jak wiesz, robi
furorę we wszystkich warietach świata.

Czarujące stworzenie.

Chociaż ostatnio lekko podupadła.

Jak ty ją znajdujesz, Jojo?

Dupiasta poniekąd.

Pod gardle jej obwisło.

Tak, aromatyzmy łupią. Już nie od samego
rana może ruszać każda noga z osobna.

Trudno się dziwić.

Podobno ma dziadykę za męża, jakiś
Kalmita, nie Kalmita, coś bardzo

Rzekomo były producent wód gazowanych.
Musisz przyznać, Jojo, że dla młodej,

pełnej życia istoty taka parantela może
być...

przekleństwem. O, więc jeszcze nie
wiesz, że się go pozbyła?

Co ty mówisz? O, już przeszło dziesięć
lat, jak wsadziła starucha do przytulka.

No gratuluję, rozwiodła się.

A nie, artystki są zazwyczaj bardzo
religijne. Rok rocznie, w okolicach

ślubu, aktoreczka odwiedza swojego męża.

Przyjeżdża na dzień lub dwa.

No i wtedy koledzy Kalmity wstawiają do
jego pokoju dodatkowe łóżko. I ustawiają

koło okna. Tak, tam jest piekielny
przeciąg. Duje jak u Belzebube.

No więc może kiedyś... Może kiedyś...
Może kiedyś szlag ją trafi.

Musztardówka będzie dla mnie.

A dla kogo już wy?

Widział cię ktoś?

Kręcą się, strasznie ruchliwe. Kto?

Kto szydła?

Siostra Maria i te inne chodzą i węszą.

Węszą jakby zwąchały ich gorzałkę.

Głupi. Przez szkło mają zwąchać? Oj,
panie Pożarski, one są święte.

Takim to nawet berdebub pomaga. A na
mnie?

Trzeba się rozebrać do kalesonów. Tak
jak ostatnio na moich imieninach. Wtedy

nie wejdą.

Ja? Do kalesonów? Z powodu kilku
mniszek? Kręcą się.

Ostatnio siedziałeś w gaciach
pożarskich. No i co z tego?

Żadna mniszka nie rozbierze mnie do
kalesonów. To by się dopiero proboszcz

ucieszył.

Moglibyśmy skorzystać z uprzejmości
hrabiny de Profundis.

Wielki Piątek także stróżowała na
korytarzu.

No jak wiecie, mam u niej pełne względy.

A co ty o tym sądzisz, Kalmita?

Nie widzę w tym nic śmiesznego.

Owszem, nie przeczę. Byłem całe życie
radykalem, a ona hrabiną.

Zgoda, wtedy walczyliśmy ze sobą. Ale
kiedy moja sprawa zwyciężyła...

Smartul!

Duchem po hrabinę!

wyraźnie działa mi na nerwy.

To tragiczne.

Być sklerotykiem i w dodatku kościelnym.

Jojo!

Czy to nie ty podszepnąłeś księdzu ten
pomysł z gromnicą?

Ja? Na rany Chrystusa! Ja z proboszczem
przeciwko tobie? Toż bym się w piekle

zmarzył. Już dobrze, dobrze.

Dla smarkula pół i nie rozchlapuj po
świętościach.

Dla mnie też pół.

Nie lubiła kiedy piłeś. Nie.

A ty piłeś coraz częściej.

Piłem.

Zdradzałem ją.

Z perwersją?

No powiedz, kandida.

Można zdradzać przez dotknięcie ręki.

Przez słuchanie głosu.

Niektóre miały głos chrapliwy.

To lubiłem. Dlaczego na ciebie poszła?

Nie wiem.

Po coś.

Nie gniewaj się, stary. A można spytać?

Spytaj. Tylko delikatnie, Jojo.

A ty jak?

No, tego, no... Czułeś coś do niej?

Nareszcie coś słonecznego w tym
przeklętym dniu. Pani znowu młodsza,

Jakże pani to robi.

Pożarski nie kłamie.

Oglądałem panią przez okno.

Ta -ra -ra.

To był strałek.

Lechar. Lechar, panie Kalmica.

Jednak pan mnie postarzył.

Okrutnik z pana.

Zawsze mnie zgrabiasz jak wszyscy
drobnej burżuazji. Niech pani staja na

radykałów. I dlatego z największym
lękiem ośmielam

się. Tak, chcę panią prosić.

Niech się pani nie gniewa, pani Emilko.

Emilko.

Dobrze.

Ale muszę zobaczyć, ile ostatnio było
stanowczo za dużo. Profesor bardzo

narzekał na nerkę. Zrobiła się bardzo,
bardzo latająca. O, proszę nas nie

krzywić. Tylko smarkul upił się jak
morska. Czy ja?

Będzie pił co drugą kolejkę. Dajemy
uroczyste słowo honoru. A pan, panie

pożarki, w kuchni służby ma Wiktoryna.

Panie Emilko, to się nie powtórzy.

Czy mogę być z panią szczery?

Mój romans z Wiktoryną był odruchem
buntu, dziecinnego, zdziecinniałego

protestu. Gdyby pani, właśnie pani,
mniej uwagi zwracała na tego bezzębnego

listonosza, a dziś jest inaczej,
zupełnie inaczej.

Moi chłopcy, moi kochani chłopcy,
zachowujcie się po cichu. Siostry to

pół biedy. Gorzej z sąsiadkami, sami
wiecie.

Wszystko głuche.

Na jedno ucho, a drugie przykłada do
ściany. Tak, szczególnie babcia

No dobrze.

Usiądę sobie w korytarzu koło obrazka
świętej Cecylii i będę odmawiała

Za was, chłopcy.

A za pana przede wszystkim. Panie
Bożarski. Co?

Cicho, bezbożny staruchu.

Smarkul, nalej gorzałki.

Kto ona zapaliła tę gromnicę? Nalej
gorzałki, Smarkul.

Pewnie robi się, panie Bożarski.

Jeszcze kielicha.

Zmówili się.

To jest cała siatka, panowie. W samym
środku niby łeb i tułów pająka ksiądz

proboszcz, przednie macki dewotki, a
tylne odnóża przeorysza hrabina i ty,

jojo, myślisz, że to kadzidło, którym
nasiąkłeś przez czterdzieści lat,

się jak kamfora. Jezu, i to jesteś,
Jezu, i to nie zaprzeczaj.

Pomyślcie, panowie, taki paganini.

nie pozwolili go nawet zakopać.

A ja? O, mnie pochowają w święconej
ziemi, z aniołkiem u wezgłowia, z

przeoryszą po prawicy, a z kościelnym po
lewej stronie.

O, dlaczego nic nie mówisz, Kalwita?

A ty jedyny masz tu jakieś sumienie.

O, odezwij się.

Myślę,

O czym?

Że to nawet ładne. Co od diabła widzisz
w tym ładnego?

Ciebie. Mnie?

Zwariowałeś i boisz się przyznać.

No, bierz się za stół, Smarku. I ty,
Jojo.

Tylko ostrożnie, żeby gorzały nie
uronić.

Bo przecież jeszcze siedzimy na koniach,
panowie.

Pożarski na wielkim białym ogerze. I
zobaczcie, jak mu ładnie z tym wąsem

nastroszonym, jak chudarskie skrzydło. A
my tyralierą za nim,

panowie. No.

Dosiądź, Dzianeta Jojo. Czoło do góry.

Podnieś je.

A ty, Smarkul, na co czekasz?

Ciura jesteś, bo ciura. Ale i ciury
czasem wygrywały wojny. No pewnie, panie

Kalwica.

Wiało, wiało!

Pochulałeś, Pożarski?

Na pochybel! Łałujemy!

Komu na pochybel?

Na pochybel śmierci w piernatach. Na
pochybel z sucharą maczanym w

mleku. Na pochybel z późnionym orderom.
Na pochybel nam

samym. To jest sprawiedliwa sprawa.

... ...

...

... ...

Nie upilnowałam, panie Pożarski. Nie
upilnowałam.

To moja wina.

Moja.

Siostro. Siostro. Proszę się uspokoić,
hrabina.

Niech się pani zachowuje przyzwoicie.

Przepraszam, siostro.

Ale... Ale oni muszą wiedzieć, że to nie
ja. Oj, boli, siostro.

Pan ich ochrania.

Pani hrabino.

Tych zwieciniałych panów.

Siostro Mario, proszę dobierać słów. Nie
ma pan prawa głosu.

Jest pan za kału tego zakładu. Dziwię
się, że siostra przełożona w ogóle pana

trzyma.

Tak nie można mówić, siostro Mario.

Nie wolno tak do starszego człowieka.
Znam tylko jednego człowieka w tym

zakładzie. Godnego szacunku. Jest nim
profesor Perlec.

To jasne.

Bo założył na dachu piorunochron, a
siostra Maria boi się burzy. No pewnie.

No pewnie. I to jeszcze jak się boi, a
tylko grzeszniczym, proszę... Nie mrzeć.

Jedynie pan Kalmita uniknie normalnej
kary.

Owszem, kieliszki i trunek pozostaną na
stole, aż do przyjazdu pani Narcyzy.

Bo przypuszczam, że małżonka bardzo się
ucieszy.

Z niefrasobliwego trybu życia, jakie pan
prowadzi.

Na skarżycie.

Nie proś.

Mogłaby być twoją wnuczką.

Taka gówniara.

Rędzista Pożarski pożegna się ze swymi
spacerkami po mieście.

Pan powinien być większym domatorem,
panie Pożarski.

Myślę, że przez tydzień nie będzie się
pan oddalał z zakładu.

Bo siostra się mści.

Pan wybaczy, nie rozumiem.

Ja się mszczę?

A za co?

Wielka rzecz.

No pewnie, że siostra się mści.

Podpowiedzieć siostrze?

Na przykład hrabina de Profundis
tańczyła dzisiaj w parku.

Przynajmniej tyle.

A to bardzo dużo.

Boże, jak ja lubię tańczyć.

Proszę o ciszę.

Czy pani nie wstyd?

Nie, siostro, ja tak lubię.

Ja... Ja tak lubiłam tańczyć.

No, a teraz pani lubi leguminy i to aż w
nadmiarze.

Przez tydzień zrezygnuje pani ze
słodyczy, pani hrabino.

No pewnie, pewnie.

A ja przez tydzień będę rąbał drzewo.

Młody jeszcze jestem.

A mnie zaś czeka obieranie ziemniaków.
Tak, panowie są domyślni.

I już na zakończenie tego niemiłego
incydentu.

Czy państwo orientują się w swojej
sytuacji?

W swojej trudnej sytuacji.

Dziękuję.

Wolałabym jednak, aby ta świadomość była
bardziej trwała.

Proszę wszyscy do swoich pokoju.

Proszę przygotować się do podwieczorku.

No żwawiej.

No.

No żwawiej proszę.

Siostro Mario, co się tutaj dzieje?

Pan Kalmita podejmował przyjaciół.

Ależ nie za długo. Tak, nie za długo
przyjedzie pani Kalmitowa.

Przekona się, jak wygląda sytuacja.

No, to może wydać owoce.

Siostro Mario, proszę zabrać te
kieliski.

Niech pan sprzątnie butelkę.

Schować? Ale gdzie?

Ja, ja schowam.

Oczywiście siostra przełożona ma rację.
Pani narcyza nie powinna zobaczyć tych

naczyń. Pan Kalmita miałby zbyt wielkie
przykrości.

Tak, o to mi chodzi, siostro.

Siostra przełożona lubi pogodny nastrój
w zakładzie.

No cóż, nie ma przecież w tym nic
zdrożnego, kiedy staruszki pląsają ze

w parku. Nie wiem, o czym siostra mówi.

Wiem natomiast, że przed chwilą prosiłam
siostrę o wyniesienie naczyń. Czy

wyrażam się niezbyt jasno?

Wystarczająco jasno, proszę siostry
przełożonej.

Poszła.

Dziękuję. A za co ty mi dziękujesz?

Wzięłabym pasa i wyrżnęła skórę.

Co tam ten wasz Pożarski przyniósł
alkohol?

Pożarski zbuntował się.

Ja mu się zbuntuję.

A czego on właściwie żąda?

Siedzi tutaj jak u Pana Boga za piecem.

Właśnie, jak u Pana Boga.

A co, to już taka najgorsza firma?

miałby więcej rozsądku w głowie.

Z każdym jest tak samo, ale on nie
chce... Czego on znowu nie chce?

W ogóle... Eee, prejdzisz moje dziecko.

Wszyscy zaczynacie w pewnym wieku
filozofować.

O, ten zwariowany cyrkuć napisał już
trzeci traktat o jakiejś tam filozofii

totalnej. Siostra Maria przyniosła mi
fragment do cenzury.

A przedtem babcia Peloponnes doniosła
siostrze Marii?

Że Cyrkuć pisze dwadzeceństwa. Jak byś
zgadł.

No i czytałam tę Cyrkuciową filozofię.
Czy ty wiesz, Kalmita,

że on chce... O Boże, nie wytrzymam. On
chce uratować świat.

Cyrkuć? Cyrkuć, Cyrkuć.

Zupełnie zwariował.

Uratować świat.

Uratować świat.

To byłoby nie najgorzej.

Tak myślisz, Kalmika?

No a od czego byś zaczął?

I czy starczyłoby ci czasu?

O, teraz już nie, siostro przełożona.
Słuchaj, która to rocznica po Zadonem?

Dziś Narcyza przyjeżdża dziesiąty raz.

A powinieneś się cieszyć, przynajmniej,
no czy ja wiem, jakby to nazwać,

przynajmniej z uprzejmości.

Cieszę się.

Czostro również, prawda?

A, tak.

Bardzo mi miło, bardzo.

No, taka sławna artystka.

Dosyć narcyzostarczy.

Proszę ciebie, Józefku, nie sprzeciwiaj
się.

Jesteś oziębiony, zaniedbany,
postarzałeś się co najmniej o pięć lat.

Przyjechałam tutaj z określonym
zamiarem, a ty kaprysisz.

Miejże litość.

To ukrop.

Mówi boleć.

O Boże, jaka twoja skóra cieniutka, jak
pergamin.

No jest ruszające, Józefku.

Może się jeszcze będę kiedyś nad tobą
rozliwiała.

Nigdy nie walczyłeś ze swoją starością.
A przecież były warunki.

Walczyłem. Ty walczyłeś.

Walczyłem! Przez całe życie byłeś głupim
dzieciakiem.

Uciekałeś się od dentysty, bałeś się
lekarza.

No, ale się zmieniło.

Otwórz usta.

No, otwórz usta!

A teraz aspiryna.

Weź od razu dwie.

I wygrzeczniał mi dzieciaczek.

Czy mogę przestać moczyć nogi?

Józefku, do czego ty zmierzasz? Chcesz
postawić na twoim?

Dobrzycki dowiedział się, że mam męża w
domu Sarców. Nie mógł uwierzyć.

On też tutaj niedługo trafi.

W teatrze gra najwyżej epizody.

A ty?

Co ja?

O czym myślisz, stary?

Chciałem tylko zapytać, co teraz grasz
na scenie?

Interesujesz się moją karierą?

Naprawdę?

Trochę.

To bardzo ładnie z twojej strony,
Józefku.

Proszę cię w nagrodę za to, że jesteś
grzeczny.

Proszę!

Bałem się.

Przez cały czas się bałem, że ktoś
wejdzie.

Nie daj Bóg, żeby Zuzia albo Wiktoryna.

To by dopiero było.

Luzia albo Wiktoryna.

Coś by cię jeszcze zalecał?

Nie chodzi o to.

Szkoda, byłabym z ciebie dumna.

Możesz mi wierzyć, Józefku, ani cienia
zazdrości.

To byłoby niebywałe.

Nie zalecam się.

No powiedz.

Trocheczkę?

Na przykład do siostry Marii.

Przecież jest bardzo piękna.

No, wiesz co mam na myśli.

Jakieś grzeszne marzenia, jakiś dreszcz.

No chyba to miewasz przed snem.

No przecież wyobrażałeś sobie, że jesteś
wieczny.

Durna męska duma.

Wieczni chłopcy.

Nieśmiertelne pieszczochy.

Słodkie dranie, którym wszystko wolno.

Którym trzeba wybaczać, wybaczać.

No i co?

Zawaliło się.

Niekiedy wspominam.

Właśnie przed snem.

Ale bez dreszczy i bez grzesznych myśli.

Tak?

Mam być zazdrosna przynajmniej o twoje
wspomnienia.

Zaprosiłam siostrę przełożoną, siostrę
Marię i tego profesora od piorunów.

Chociaż go nie lubisz, to jednak jest
człowiek z jakąś kulturą.

Dlaczego nic nie mówisz?

Wiem, Józefku.

Wolałbyś pewnie, żebym zaprosiła tę
twoją zgraję.

Jakżeż oni się złą?

Pożarowy?

Pożarski.

Pożarski.

Pinko. Ponto.

Jojo.

Skąd wybierzecie takie trywialne
przezwiska?

Jolo?

Babcia Pelopones?

Dlaczego peloponez? Zmoczyła kiedyś
pościel właśnie w kształcie peloponezu.

Fuj, zrobiłeś się okropnie trywialny,
Józefku.

Pytałaś, to odpowiedziałem.

To są właśnie wpływy pana Pożarskiego.

Józefku, słyszysz mnie? Zabraniam ci
kontaktować się z tym gburem.

Nie powinnaś go tak nazywać. Jest
nieszczęśliwy.

Zgorszył cały zakład.

Podobno podszczypywał Wiktorynę.

Nie wiem.

Jego strawa. Wychodzi na skwerek.

Albo na placek.

Złabia cukierkami małej dziewczynki i
szepce im do ucha różne rzeszności.

Józefku. Co?

Chodź tu milutki.

Zapniesz mi ekler.

Aż nie gniewam się, dzieciaku.

Tak samo łaskotałeś mnie, kiedy po raz
pierwszy wybieraliśmy się na bal.

To jednak miłe, że mamy wspólne
wspomnienia.

Bo ja wiem.

Zapięte.

Było przecież ładnie.

Bardzo ładnie.

Co oni tam robią?

To. A ci starzy pod drzewami?

Bierają liście i kasztany.

To jest materiał do zajęć rekreacyjnych.

Po prostu trudno w coś takiego uwierzyć.

Wymusiłaś na mnie.

Wy to umiecie robić.

Wy to musicie robić.

Nie ma takiej kobiety, która by
przynajmniej kilka razy nie żebrala.

No powiedz, że mnie kochasz.

Powiedz, jeśli nawet w to nie wierzysz.
Powiedz, że mnie kochasz.

Nie macie wtedy ani wstydu, ani litości.

Gorzej, tracicie wzrok.

Bo przecież tuż nad sobą widzicie nasze
ogłupiale, nieruchome twarze.

Wystarczyłoby trochę wrażliwości, ażeby
dostrzec, no, chociażby

dostrzec krople potu na czole. Ale wtedy
zamykacie oczy niby z rozmarzenia,

a naprawdę ze strachu.

Nie, nie ze strachu.

Z okrucieństwa i egoizmu. Z chciwości.

Bo przecież dobrze wiecie, że on
wreszcie nie wytrzyma.

Wreszcie... Wyjąka to swoje żalosne
kocham.

Ach, Józefku, to takie nieważne w naszym
wieku. I dopięłaś swego.

Którejś nocy, a żyliśmy ze sobą już rok,

którejś nocy powiedziałem, że kocham.

Klamalem z mozolem, z jakim się chyba
tylko umiera.

Ty przyjęłaś moje kłamstwo jak
zaproszenie do tańca.

No i zaczął się ten taniec.

Ale już dawno się skończył.

Przecież gdyby nas teraz ktoś
podsłuchał, to naprawdę paradno,

Zachowujesz się jak dwudziestoletni
smarkacz. Ja?

Państwo zobaczą.

Małżonek dzisiaj nie jest w najlepszej
kondycji.

Chandra, to czy skleroza, Józefku?

Proszę.

Jedno udko dla siostry przełożonej.

Drugie dla siostry Marii.

A pan profesorze?

Czy zgodzi się pan na ten kawałeczek z
kuperkiem?

Patrz Józefku, siostra Maria się
zarumieniła.

A przecież nie powiedziałam nic
drożnego.

Prawda, siostro przełożona?

Nie uważa pan profesor, że siostra Maria
powinna występować w filmie.

No oczywiście.

Oczywiście mam na myśli film głęboko
religijny.

Nie znam się na tym, łaskawa pani.

Wiem natomiast, że siostra Maria boi się
wyładowań atmosferycznych. W ten sposób

łączy nas jakieś pokrowieństwo duchowe.

Pan jest w błędzie.

Niczego się nie boję.

Uważam, że w XX wieku nawet na
klasztorach powinny być odgromniki.

I to wszystko.

Czy będzie wino?

Chciałabym wnieść toast.

Widzisz, Józefku?

Tak to bywa, kiedy mężczyzna zapomina o
swoich obowiązkach. Jedną chwileczkę,

państwo wybaczą.

A kto otworzy?

Mamy mężczyzn. No, niby tak.

To chyba pan, profesorze.

Tak, ale ja nie mam rządu.

A, tak.

Jest.

Masz tu kanita, rób swoje.

No, róże się.

Kiedy teraz patrzę na Józefka, często
nachodzi mnie coś w rodzaju zadumy

filozoficznej.

Może używam niewłaściwego określenia,
profesorze, ale nie jestem

intelektualistką, proszę mnie poprawić.

Myślę jednak, że to ma coś wspólnego z
filozofią.

Otóż poznałam Józefa Kalmitę jako
człowieka pełnego werwy, dążłana, być

może nawet trochę lekko ducha.

Uwielbiał otwieranie szampana.

Robił to za pomocą nieznacznego testu
palców.

I nawet w najdrobniejszym gestie
potrafił być tak silny, tak młodzieńczy,

końcu uwierzyłam, że dla niego jedynego
zatrzymał się czas.

Pamiętasz, Józefku?

Mieszkaliśmy wtedy nad morzem, spaliśmy
przy otwartych oknach.

Słyszałam bicie wody obrzeka, wydawało
mi się... Nie, nie, siostro przełożona,

już się stresztam.

Otóż powiedziałam wtedy Józefkowi, że on
się chyba nigdy nie urodził i że

dlatego nigdy nie umrze.

Porównała go pani do Boga?

Tak.

A rzeczywiście, siostra ma rację. Po
prostu bluzniła.

Nalej, Kalmita.

Chciałabym wnieść to od...

Chwileczkę.

Panie profesorze.

Kiedy poczuje pan, że nadchodzi koniec,
no to ostateczna godzina.

Czy będzie pan krzyczał?

Ja... Ja nie wiem, o czym pani mówi.

Dziwię się panu. Pani narcyza zadała
pytanie.

Chyba dość jasne.

Tak.

Wody? Nie.

Już nie potrzeba. Przeszło.

Musi siostra wiedzieć, znaczy, muszą
panie wiedzieć, że co prawda

pracowałem nad ujarzmieniem piorunów,
ale to była pogoda.

A pytanie pani Narcyzy nie dotyczy
żadnej przygody.

Ono jest związane z koniecznością, z

wyrokiem. No, pomóż mi Kalmita. Dobrze
mówię?

Lecie albo nie, a ja wygłaszam czoła.

Rozgniewałam siostrę.

Wiem, jestem kipska, może nawet trochę
niedaktowna, ale taka już jest specyfika

mojego zawodu. Kiedyś miałam grać
prostytutkę.

To było dawno.

Milcz.

Powiedziałem to przez wzgląd na siostrę
Marię.

Teraz grasz tylko poważne role.

Proszę sobie wyobrazić.

Zaprzyjaźniłam się z takimi
dziewczętami.

Ale w końcu jomy się obraziły.

Kto ja, kto?

Chcę wygłosić toast. Ależ tak słuchamy.
Józefku, na pełni kieliszki.

Chciałam podziękować pani, pani Narcyzo.

Utrzymujemy nasz zakład, no, prawie
cudem.

Jesteśmy biedne.

A i nasi pensjonariusze, to oczywiście
nie ich wina. Nie we wszystkich

wypadkach.

Więc i nasi pensjonariusze jakoś nie
mieli szczęścia w życiu.

W tej sytuacji każdy cieplejszy odruch,
no kiedy ktoś nam okaże serce, tak jak

pani, pani Narcyzo.

Siostra przesadza, spełniam go twój
obowiązek. Nie mówię o obowiązkach.

O tym to ja właściwie mówię.

Dziękujemy pani, pani Narcyzo.

Za jej wspaniały podarunek. Tak, tak,
tak.

Dziękujemy pani Narcyzo za jej wspaniały
podarunek.

Czy chodzi o mnie?

Cicho, narany Chrystusa. Czy pozwolicie
mi dokończyć, czy nie?

Co to za hałasy?

Gdzie? Na górze, u babci Pelopones.

Jakieś krzyki.

Babcia Pelopones?

Zwykła przemawiać do siebie. Nie są to
rzeczy koniecznie ciekawe, ponieważ z

dnia na dzień coraz bardziej głuchnie
ostatnio zwraca się do siebie w tonacji

komendy wojskowej.

Ale chyba się nie rozmnożyła. Słyszę
kilka głosów.

Głosy to męskie.

Pójdę sprawdzić. Zaraz, ja to zobaczę.
Tak, tak. Lepiej, żeby siostra Maria.

Mówię pani,

że czasami wolałabym prowadzić
przedszkolę.

Wszystko rozumiem, ale dlaczego oni
obgryzają kubki?

I czym?

W tym miesiącu trzeba było wymienić cały
komplet.

Dzisiaj sprawdzałam w kuchni. Znowu
obgryzione.

Tak to kosztuje.

Najgorszy, że i na mnie przyszła kryska.

Wie pani, lubię na noc wypić czarnej
kawy. To się nazywa

podciśnienie czy niedociśnienie.
Zapomniałam, drobiazg.

Zaraz z kuchni pobiegłam do swojego
pokoju i obejrzałam filiżankę.

Nadgryziona.

Ty proszę, no proszę tak, proszę.

Bardzo mi przykro, Pani Narcyz, ale
takie sprawy załatwia się u nas na

Siostro Przełożona, Panowie Renciści
znów dopuścili się przestępstwa.

Jezus Maria, na babci peloponec?

Jak siostra pamięta, wczoraj
zlikwidowałam alkohol u Pana Karmity.

Trudno, trudno, Panie Karmita, proszę
mieć pretensje do swoich przyjaciół.

Starasz się nadal, więc nie ma dla
Ciebie dna.

Chwileczkę, proszę Pani.

Posłuchajmy siostry Marii.

Zaniosłam resztę wódki do babci
Peloponnes.

No po prostu domyśliłam się, że panowie
będą wężli za swoją, pożal się Boże,

własnością.

Zapłaciłem równe sto złotych, jedną
czwartą mojej renty.

Bóg tak znowu nie ma czego żalować.

Wiedziałam, że taki pan pożalnie się
przed zrewidowaniem nawet mojego pokoju.

Na bezprawie odpowiadam bezprawiem.

Inaczej i nie byłbym tym, kim jestem.

Siostro przełożona.

Siostro przełożona, proszę zwrócić uwagę
panu Pożarskiemu, aby uwolnił nas od

słuchania podobnych aporyzmów.

Zamknij się wreszcie, Pożarski.

Ktoś zdradził, że alkohol jest u babci
feloponez.

w dawnych się do pokoju taruszki
zastosowali metody, po których jestem

kobiecina zestarzeje się i... To też
siostra wygaduje. Przecież ona ma już

lat. Smakul!

Kto wam zdradził kryjówkę?

Nie powiesz?

A wiesz, że ja umiem łamać ludzi?

Wiem.

Ale nie będę gadał.

Nie doczekaj.

A ja się domyślam, kto to zrobił.

Ostatnio panowie bardzo zaprzyjaźnili
się z hrabiną de Profundis, szczególnie

pan Pożarski.

Znając przeszłość pani hrabiny, należy
przypuszczać, że względy u mężczyzn w

wieku... Państwo wybaczą, ale ja nie
mogę tego wysłuchiwać.

To jest upokarzające.

Ale do pana nie mam oficerski, panie
profesorze.

A to szkoda, siostro Mariu, bo to ja
właśnie widziałem siostrę, kiedy siostra

szła z litrem pod pachą do pokoju tej
starej wiedźmy. Panie profesorze, co za

powieństwo. I powiem więcej.

Siostra Maria widziała, że to ja ją
widziałem, więc po co ta obuda?

I niech to jasny pion spać.

Nie rozumie Pani Narcyza, że muszę
opuścić spokój.

Bardzo mi cyka.

A co Pani tu robi?

Proszę na górę, już!

Proszę, prędzej!

Akurat dzisiaj.

A gdyby tak poczekać do jutra z tą
awanturą, no pomyśl pożartki, jak my

wyglądamy w oczach pani Narcyzy.

Ona wie najlepiej, dlaczego musimy
zalewać robaka.

Ja?

Niestety nie znam się na przypadłościach
nałogu.

Zabiera nam pani kumpla.

Co?

Co on powiedział?

To pewno.

Siostra przełożona zawsze o wszystkim
wie na ostatku.

Upadłeś na głowę?

O czym wy mówicie?

No spytaj siostry Marii.

Nie.

Zapytaj twoją oblubienicę.

Ach tak, Józefko.

Chciałam ci sprawić tę niespodziankę
dopiero pod koniec obiadu, ale panowie

wszystko zepsuli.

Zabieram cię stąd.

Zabierasz mnie?

Dokąd?

O Boże, jaki on naiwny, jak dzieciak.

Zabieram cię do domu.

Będziesz miał własny pokoik.

Rowerek, konika na dygurach.

O tylu latach zdecydowała się pani?

Bo i u niej już się skończyło.

Niedługo zacznie grać wyłącznie w
sztukach o starcach.

Już gram.

I to w sztuce o starcach wyjątkowo
wyczelnych.

Ten Dobrzycki dostał wreszcie
mieszkanie, tak?

Nie bądź łajdakiem, Józef.

Właśnie dzisiaj kiedyś.

Smakul. Słucham, siostra przełożona.

Znaleźliście wódkę?

Tak, ale na minutę przed wejściem
siostry Marii.

A ile zagryzy znaleźliśmy. Wszystko pod
piernatem. Dużo tego jest.

Pokaż, Smakul. Pokażesz.

No to na co czekasz? Polewaj.

Siostra przełożona.

Zuzia i Wiktoryna zaraz przyniosą.

Coś słodkiego?

Coś słodkiego.

Też pani ma pomysły.

Korniszony by się przydali.

Proszę. Siostro przełożona przywieźli
telewizor od pani Narcyzy.

Idziemy.

Na lewo, na lewo.

Powoli. Powoli.

Zanieś to na górę.

No dajcie.

Ostrożnie, ostrożnie, panowie, bo może
być implozja. A taki kineskop to gorszy

niż handgranata, panie.

Ostrożnie.

Chodź, chodź, chodź.

Tak. A, dobra.

Tak.

Nie, nie.

A?

No to gdzie go postawimy?

Myślę, koło okna, co?

Tak, ale tyłem do okna, tak żeby
promienie słoneczne nie uderzały w

podstaw stolik, profesor, też coś rób.

Chwileczkę, panowie.

Pan profesor będzie zakładał antenę
dachową. Będzie pan miał... Nadzór

techniczny. A panowie mu pomogą.

Czerencista Pożarski. Skończy już
wyklejanie gazetki ściennej? Już kończy.

miałby ona wczoraj, gdyby siostra jej
tak mocno nie ocenzurowała.

Zdjęłam tylko wspomnienie o panu
Kalmicie.

To nieprzyzwoite. Tylko jedno zdanie o
pani Narcyzie i w dodatku tak

Proszę się nie martwić, siostro Mario.

Uwypukliłem panią Narcyzę.

Cieszę się, że pan jest rosony.

A czy dostatecznie pan podkreślił, ile
jej zawdzięczałem? Tak, napisałem o

telewizorze. Bardzo dobrze, bardzo
dobrze.

Panie profesorze, dopilnuję pan
całokształtu pracy.

A gdyby któryś z panów okazał się
niesforny, proszę nazwisko zapisać na

karteczce.

No, panowie, do roboty. Po obiedzie
sprawdzę, jak to wygląda.

Zapamiętaj adres.

Dom sióstr Szarytek w Borzęcinie.

Napisz od czasu do czasu.

Albo niektórych z chłopców napiszę.
Wiesz, kogo mam na myśli.

Będę się modlić za was.

Aż do końca.

Pani jest bez zajęcia? Tak.

No to proszę pościerać kurze świetlicy.

Dobrze.

Siostra Maria prosiła mnie, żebym
pościerała kurze.

To niech pani wyciera.

Ale... Nie, ale!

Kazali wycierać, niech hrabina wyciera.

Szkoda, że nie ma pana Kalmity.

Cieszyłby się razem z nami.

Z czego miałby się cieszyć?

Z telewizora.

Ciekaw jestem, co nam pozwolą oglądać.

Chyba tylko audycje dla dzieci.

Bardzo lubię kupiełki.

Tak teraz rozumiem, dlaczego pani nas
lubi.

Lubię, bardzo lubię.

A wszystko przeskalmite. Nie, panowie,
proszę nie

zaprzeczać. Trzeba to wreszcie
powiedzieć. Od miesiąca nosimy w sobie

Teraz już nikt nie ma sił się bronić,
przynajmniej ja.

Ty na co ty możesz wierzyć?

Zawsze trzymałeś się od nas z daleka.

Dobrze, nie chodziło o mnie, ale... Was
Kalmita zdradził. Co?

Odszedł potulnie, jak baranek.

Każdy chciałby do domu, jakby go miał.

A ja chciałbym panu powiedzieć.

No pewnie.

Chciałbym powiedzieć... Czekajcie,
panowie z Marku, chciałbym coś

No pewnie.

Chciałbym powiedzieć, że ja panów
rozumiem. Pewnie, że rozumiem.

Do imętu!

O, nasza nowa przełożona. Widzicie, jak
się cieszy?

Jaka zadowolona.

Przehandlowała kalmitę na telewizor.

Nie przesadzaj. We wszystkim dopatrujesz
się złych intencji. Siostra Maria

cieszy się z telewizora, bo ma
zrozumienie dla ducha czasu.

Nie wybieraj tego anemicznego ptaka.

Przez jedną chwilę myślałem, że jesteś
porządnym człowiekiem.

Nawet podobaliśmy się. Ale to trwało
krótko. Stoczyłeś się.

No pewnie. Znowu pokumał się z babcią
Peloponnes. Jojo, nie? Zaraz, zaraz,

Pożarski. A ty nie przepracowujesz
swoich artykułów? Piszesz wszystko, co

każą, bo chcesz być redaktorem gazetki
ścien, nie?

No pewnie. Pan Pożarski sflaczał
ostatnio.

Z Markul?

Nie krzycz, Pożarski, nie krzycz.

Ten twój artykuł o wewnętrznej
dyscyplinie świadomego weterana...

Nie gniewaj się, ale to bzdura.

Nawet Wiktoryna śmiała się w kółek.

Nie pisuję dla kucharek.

No już dobrze, dobrze.

Niech będzie.

Napisałem rzecz pozornie nieuczciwą.

Tego jednak wymagała strategia.

Wiedza, o której nie macie zielonego
pojęcia.

Ale czemu sprawiedliwisz, Jojo?

Swoją gorliwość w uprzątaniu korytarza,
zmienianiu wody przy ołtarzyku,

wysługiwaniu się księdzu kapelanowi.

Proszę, proszę.

Zmarkul chce mnie sądzić.

A kto chodzi z siostrą Marią po zakopy?

Kto ugina się pod siatkami z marchwią,
pietruszką, selerami i twarogiem?

Przykład idzie z góry.

Lud jest taki jak inteligencja.

Niestety nasza inteligencja sprzedajna.

Coś ty powiedział?

Sprzedajna powiedziałem.

Odszczekasz jojo?

Nie odszczekam. A ja ci mówię, że
odszczekasz. A ja ci mówię, że nie

Ty pterodaktylu kościelny.

Ty zatamaczony radykał.

Ty spleśniała katakombo. A ty bezbożna
szlachciuro.

Twoja matka musiała zrobić się z
probocztem, inaczej być nie mogło.

Co ty, mamusie moje, będziesz obrażał,
ty sukkinsy?

Chłopcy! Moi drodzy chłopcy!

A więc...

A więc trzeba się pogodzić. Jak to
pogodzić? To znaczy wyciągnąć

tego, co jest w niestety kolegą
pożarskim. Jeżeli natychmiast mnie

ja będę zmuszony zanotować twoje
nazwisko.

Zaczekaj. Liczę do dziesięciu. Jeden.

Dwa. Jak on odwoła swoje, to i ja.

Cztery.

Posłuchaj.

Pięć? Żeby cię pokręciło, ty
piorunochrojny. Sześć, siedem, osiem.

Niech się pan znamie, panie Puszacki.

Dwa słowa i pokrzyk.

Nie, nie, nie mogę.

Nie mogę. Raczej sprzedam duszę diabłu.

Już sprzedałeś. Doliczyłem do
dziesięciu. Proszę schować ołówek.

Józef, wygnala cię.

Uciekłem. Ucieknę z domu?

Ucieknę. A co, nie wolno?

Kalwita! Kalwita!

Aleś klamot robił!

Ja chłopaki uciekałem trzy razy z domu.
W dzieciństwie? Niezupełnie.

Pierwszym w 906, potem do Legionów, a za
trzecim razem w dobre kilka lat po

małżeństwie. Wyszedłem w Boże
Narodzenie, a wróciłem na Wielkanoc.

To pewnie, nieraz się uciekało.

Obiła cię, czy co?

Niech pan się nie wstydzi. Nie ma takich
upokorzeń, których by nie można

przeżyć. Była słodka.

Co wieczór do łóżka przenosiła termofor
z gorącą wodą. Możeła głodem? Na

śniadanie jadłem rogaliki z masłem i
piłem kawę ze śmietanką. Potem

drugie śniadanie.

Trzydaniowy obiad. Zbrazała się?

To już przeminęło z wiatrem.

Po przedstawieniu brała taksówkę.

żeby czym prędzej być w domu, leczyć
moją bezsenność najbardziej tkliwymi

wspomnieniami. Przeraziło się jej
gadulstwo.

Ona potrafi mówić jak chce. Jest
naprawdę znakomitą aktorką. Czy panowie

rozumieją, że pan Kalmita ironizuje?

Niech się pan nie zgrywa, profesorze.
Pan jako człowiek wybitny i inteligentny

powinien był przewidzieć, że tak właśnie
będzie.

Stałem się potrzebny. To w takim razie,
dlaczego pan uciekł? O, ja wiem.

Jojo, ty wiesz, dlaczego uciekłeś?

Denerwowala mnie jej pewność.

Dla niej wszystko się stało.

Ułożyła mnie w łóżeczku jak w trumnie i
poszła do teatru.

Zegar tyka, ciepło mi jest, przyjemnie.

Nic tylko umrzeć.

Wtedy zacząłem marzyć. Ona wraca,
oczywiście

taksówką, wchodzi po schodach, otwiera
drzwi, szuka klucza,

znajduje, zapala światło, a łyżeczko
puste.

Chyba ją krew zalała.

Majstersztyk, Kalwita.

Majstersztyk. Mało, panowie.

Okradłem ją.

Jezus Maria.

Z pieniędzy?

Z pieniędzy też.

Okradłem ją z pewności, że teraz już
tylko dla nas obojga pozostała śmierć, a

stało się, stało się zupełnie coś
innego.

Panie Józefku, gdyby to było
pięćdziesiąt lat temu.

Uciekłbym również od pani.

Prędkoście się owinęli.

Dlaczego nie mam mojego pokoju?

Pożarski!

Nie dopilnowałeś.

Jojo!

Smarkul!

No tak.

Pan Kalmica.

Przyjechał pan do nas w odwiedziny.

To bardzo ładnie z pana strony.

Wygląda pan wspaniale.

No a jak się panu podoba nasza
świetlica?

Świetlica imienia Narcyzy Kalmitowej.

Tak, robimy wszystko, aby nasza starość
nie była smutna.

Spędzi Pan z nami uroczysty wieczór,
Panie Józefie.

Dzięki za oglądanie!