All language subtitles for Do krwi ostatniej - odc 3 Rozdroze

Obserwacja V dywizji przechodziła
świetnie.

VI i VII też są dobre.

Dziękuję panu, panie generale, za wysoką
ocenę. Proszę.

Za przyjacielstwo?

Za przyjacielstwo.

Wy prawdopodobnie zadowoleni ludźmi,
które do was przybywają, panie generale?

Jestem zadowolony.

Chociaż te ludzie nie jedno przeszli.

Mnogich jeszcze nie chwatają w naszych
rzędach.

My oswobожdżamy wszystkich Polaków.

Nie, nie wszystkich.

Wierbowka w armię idzie zbyt niedługo.

Ja upolnomocnę opowiedzieć panu
generałowi, jakie ogromne znaczenie

sowieckie rządzenie daje aktywnemu
uczestnictwu polskich części w wojnie

teraz i w najbliższe czasie.

My jeszcze nie gotowi.

Ale tutaj chodzi o te części, które już
są gotowe do walki, panie generale. To

ma ogromne polityczne i wojenne
znaczenie.

Tylko wtedy jej wystąpienie odbędzie się
szerokim echem.

Jedna lub dwie dywizje utoną w ogromnej
masie dywizji sowieckiej armii.

Usilie polskich części nie przejdzie,
nie zauważone.

Na powrót, one uprawnią nasze
współpracę.

Jeśli wierchowny głównokomandujący mi
przekaże, ja pójdę w bój nawet z jednej

dywizji.

Wydaje mi się, że generał Sikorski ma to
samo wrażenie, jak i ja.

Jeśli tak, może się dowiedzieć sowieckie
rządy, kiedy polska armiia będzie

gotowa do walki?

Nie jestem w stanie dokładnie wyznaczyć
datę.

W dużej ilości zależy to od sowieckich
władz, od jedzenia, od zapewnienia

przyjęcia anglo -amerykańskich dostaw, w
końcu od zrozumiałego z waszym

rządem...

Transfokacji naszych wojsk na
zakaspijską terytorium.

My jesteśmy tutaj w strasznych
okolicznościach.

Niestety, nasze okoliczności nie są
świetne.

Niemcy obrzekli naszą kraj na głód.

Każda tysiąc ton jedzenia ma ogromne
znaczenie.

Wy, gotowe wojska, nie chcecie odprawić
na front.

A my, usilnymi pajkami, możemy
zabezpieczać tylko frontowe części.

I tak na co my możemy rozszytywać?

Nie wiem.

Zdecyduję się, że nie ja.

Zadam się na ten temat panu Stalinowi.
Jak wam się podoba.

Jeśli nie będzie innego wychodu, może
się okazać, że

ewakuacja w Iran, tego, co przewyższa 45
tysięcy ludzi, zostanie

najprzyjemniejszą.

Najprzyjemniejszą? Tak, panie generale.

U mnie teraz 80 tysięcy ludzi.

Czemu będę ich karmiać?

Jeśli wysyłacie gotowe wojska na front,
dla nowo formującego ich jedzenia będzie

to całkiem wystarczająco.

Już wam przedstawiłem swoje opinie.

Te pytania potrzebują dalszego
rozwiązania.

Wrócimy tutaj, żeby walczyć na
rosyjskiej ziemi.

Chciałbym w to wierzyć, panie generale.

Jeżeli tak cienko smarujesz, to będziesz
musiała zjeść z kilogram chleba.

A o ile wiem, chleb w tym kraju wydają
na kartki. To nie zawsze.

Szybko się pan uczy, poruczniku. Staram
się.

Co to za

ludzie?

Zabasa z misji wojskowej.

A te kobiety?

Różnie.

Kim ty byłeś ostatnio?

Sam.

Naprawdę?

Naprawdę.

A teraz mam ochotę na gorącą zupę.

Saljanka.

Saljanka, proszę.

Tylko chwilę.

Busek Lachowicz w Brance.

Nasz dom na Halickiej. A pamiętasz, obok
była klinika lalek inżyniera Gajczaka.

Coś ty.

Przeszły inżyniera Gajczaka były kolejki
elektryczne na wystawie.

Ale w środku była klinika lalek, tak?

Może.

A pamiętasz zawody balonowe o puchar
Gordon Beneta? Tak, 38.

Stałaś zapłakana na ulicy.

Pomogłem ci dojść do domu.

To było wcześniej.

Strasznie się wtedy bałam.

A byłam zupełnie sama.

Zygmunt siedział w więzieniu.

Ale... Mieliśmy nie mówić dzisiaj o
polityce.

Czy mogę Panią prosić do tańca?

Ja dawno nie zaniczyłem.

Ja też.

To się nazywa przenikanie kultur.

Czy wiesz, że po raz drugi trzymam cię w
ramionach? Jak to?

Kiedyś wpadłaś na mnie na schodach.

Ale zapytałam, która godzina i od razu
uciekłam.

Byłaś wtedy jak patyczek.

Zawsze się śpieszyłaś, ale już byłaś
damą.

Jak patyczek.

Chodź do mnie.

Zaparzę kawę.

Mam koniak.

Naprawdę? To bardzo blisko stąd.

Dosłownie parę kroków.

No wiesz, jeżeli masz koniak... Mam.

A więc to tak.

Pan porucznik zaprosił panienkę na
kolację, a teraz panienkę...

Pójdzie grzecznie z panem porucznikiem
do łóżka. Aniu.

Tak to pan sobie wyobrażał, prawda?

A więc, panie poruczniku.

Kolacja była wspaniała, ale obawiam się,
że koszty się nie zwrócą. Ani, nie

pójdź wszystkiego. Ja wcale tak nie
myślałem. No, stat mnie.

Aniu, ja cię kocham.

No tak.

Z randki ze swoim oficerkiem.

A co?

Nie wolno.

Ty! Ty nie będziesz wycierać z sobą
oficerskich łóżek!

Ty... Ty... Ty chamie, ty!

Jakim prawem?

Mam prawo!

Tak mam!

A co zrobiłeś ze swoją żoną?

Ze swoim dzieckiem?

Byleby do kolei, a potem do
Krasnojarska, to już do linii kolejowej

trzy dni.

Swoi popsiak przenocują.

Jedziesz ze mną?

Chciałbym.

Masz mojera?

Tu jesteś dobry, bo jesteś sam. Ja matki
nie zostawię.

Napiszę do ciebie z wojska.

Uważaj!

Może by pani mnie też potręsowała.

Dzień dobry.

Panie delegacie, ten młody człowiek...
Przejechał paręset kilometrów.

Proszę.

Proszę.

Ostrzegam, że czekamy na nowy transport
Unry, więc mogę panu dać tylko buty.

Buty by się przydały. Nie tylko mnie.

Chcę wiedzieć, co z matką i chcę do
wojska.

Proszę, imię i nazwisko.

Zbigniew Trebko.

Wiek? Siedemnaście lat.

Ile?

Siedemnaście.

Wygląda pan na więcej, więc być może.

Co z matką?

Zachorowała w czasie transportu i
wysadzili ją w Nowocbirtku.

Mówili, że do szpitala.

Szukałem, prosiłem, ale... Skąd
wywiezieni i kiedy?

Latem 40 -go. Z Daszawy, koło Stryja.

Uciekliśmy tam przed Niemcami z Siedlec.

Mama w Siedlecach była nauczycielką.

Niech pan to opisze.

Ale nie daję panu zbyt wielkich nadziei.

Widzisz, synu...

Oni przegrają tę wojnę, a wtedy pogadamy
z nimi inaczej. Jak to oni?

Rosjanie oczywiście.

A kto pobije Niemców?

Anglicy, Amerykanie i my.

To wyśle mnie pan do wojska?

Ojciec żyje?

Nie wiem.

Służył w wojsku?

Nie wiem, rozeszli się z matką jak
miałem 7 lat.

Ojciec siedział.

Był komunistą.

Ach tak.

Weźcie mnie pan do wojska?

Masz przecież dopiero 17 lat.

Polak? Gdzie twoje dokumenty?

Jakie tam dokumenty?

No, jak? Twoje imię? Familia?

Odkуда ty?

Z Łuczynki.

Odpuści.

Tak, znajdź jego szapkę.

W porządku?

W porządku.

No i wrócił do nas Zbigniew
Zygmuntowicz.

Wszystko w porządku, uciekłem.
Zabierają?

Odprowadzą do sprawiedliwości?

Wszystko w porządku.

Nie, nie wszystko w porządku.

Ale odkąd ty wiesz?

Byłeś specjalistą.

A ja twój krok odbyłem jak powinienem.

Zakurisz? Nie kurię.

Wyjdzie Ciebie srok.

Pójdziesz w swoją armię.

Wojna, ona, prodlicza.

Uspiejesz.

Dam Ciebie polepszą pracę.

Nabieżać nie domaj.

Nie trzeba, żeby polepsza.

Poszli Ty na traktor uciec, to nie
ubiegł.

Na traktor?

Nie trzeba, żeby w armię, w tanki.

Ja, towarzysz Fralin, proszę u was samo
po prostu.

Naprawienie do konkretnej roboty.

Ludzie u was na tyłach niepotrzebni.

Nóżny, towarzysz Karski.

Do armii mnie już nie przyjmą.

Ja myślę, że to nie tylko zdrowie
dzieła.

To wy źle. Nie należy gorzeć.

Zakurzcie.

Nie.

Nie, dziękuję.

Nie kurczę.

To dla Ciebie to w kierowaniu?

To nie dla mnie.

Nie

dowierzacie

mi, towarzysz Szrawling.

Chcieli mnie posłatić w drogę.

Udało się oddać się w armii.

Chociaż polskich komunistów posłali do
strybatu.

Jeśli ja pójdę do armii

Sikorskiego... Wasze dzieło, no wy nie

pójdziecie.

Czy to rezerwa?

Zapas? Jeśli zapas, tak wasz. No nie
nasz.

A, to ty.

Wejdź, wejdź.

Poznajcie się, towarzysz Wirski.
Przyjechał właśnie z południa.

Skierował go do nas, towarzysz Lampę. O.

Kartki.

Gdzieście pracowali?

Na głębiu.

Potem wojsko, wrzesień.

Teraz tu.

Jak się te życiorysy powtarzają.

Tak. Rozbierz się.

Nie, nie, nie.

Herbaty? Nie.

Nie chcą mi dać żadnej roboty.

Tak przypuszczałem.

Wiedziałeś, co?

Wiedziałem.

Towarzysz Wirski przyjechał z kołchozu.

Zdecydował się iść do armii.

Słusznie?

Słusznie. Do armii polskiej.

No to pięknie.

Komuniści idą do armii Sikorskiego.

Dlaczego?

Dlatego, że nie mają innej możliwości
walki z Niemcami.

Wiecie, co zrobią z wami u Andersa?

Posadzą.

Dostaniecie wyrok za agitację
komunistyczną.

A odsiadywać go będzie w więzieniu
radzieckim.

Jest taki punkt w umowie, prawda?

Prawda. To posadzą.

Przed wojną też sadzali, ale zza głębia
nie wyjeżdżałem.

Jest armia? Jest.

Są tam komuniści, śródżołnierzy z
pewnością.

No i co ty na to?

Okazuje się, że trzeba uczyć się patrzeć
dalej.

To nic nie znaczy.

To znaczy.

Choćby to, że losy Polaków w Związku
Radzieckim nie rozstrzygają się tylko w

ambasadzie. Losy Polaków.

Tak, losy Polaków.

Jeżeli kiedyś będziemy mieli córkę, to
damy jej na imię Ania, co?

No wiesz, dość dziwna forma oświaty.

Chcesz mi dać kosza? Nie wiem, nie wiem.

Chyba, że mnie kochasz.

Kocham cię.

I szalejesz za mną?

I szaleję za tobą.

I świata poza mną nie widzisz? I świata
poza tobą nie widzę.

I żyć beze mnie nie możesz.

Żyć bez ciebie nie mogę.

Nic z tego.

Co ci?

Nie ma szampana, nie ma pierścionków,
nie ma świadków.

Co ty tam robisz?

Rumienie się ze wstydu.

Miał doczekać ze mną do końca wojny.

Ale przy takiej okazji.

Ja, Andrzej Radwan, biorę wszystkich tu
obecnych zaświatków, że zaręczam się

z paną Anną Karską.

Panią, prawdziwy brylant dostaniesz
dopiero po wojnie.

Głupta się.

Ja nie chcę innego.

Wiesz, chciałbym, żebyśmy uciekli razem

gdzieś daleko. Jest wojna. Bardzo
daleko.

Jest wojna.

Co się stało?

Wiesz, że dla nas może nigdy nie być po
wojnie.

Anioł, jeżeli mnie będziesz bardzo
kochać,

to nie zginę.

Dzień dobry.

Już ósma?

Nie. Co takie ranny ptaszek?

Pani też już pracuje.

Po pierwsze nie już, a jeszcze.

A po drugie, nie lubię tych pomyłek po
bruderszawcie. Wraca się do mnie już

drugi rakter pani.

Przepraszam.

Zrobić ci kawy?

Nie, nie, jestem po śniadaniu.

A więc już tak?

Mam coś dla ciebie.

Ale właściwie musiałabym najpierw
uporządkować te wszystkie papiery, a

się do tego już parę dni i... Nie mam
siły.

Poniaku?

Może potem.

Powiem ci coś.

Mam tego dość.

Dziad swoje i baba swoje.

Uczciwy, ale dość niezręczny kot.
Usiłuje ciągle coś naprawiać, łatać,

ale... Nie ma zielonego pojęcia, kto mu
ciągle tę zabawę psuje.

Sytuacja jest coraz bardziej napięta.

Bardzo dyplomatycznie to ująłeś.

Ale miodowy miesiąc się już skończył, a
teraz wali się wszystko naraz.

Sprawa obywatelstwa, działalność
delegatur, oświadczenie naszych

władzów i ich kontrahświadczenie. O czym
tu pisać naszym cudownym, ambasadzkim

organie? Ludzie przyjeżdżają, proszą, a
nasza działalność jest... nasza pomoc

jest coraz mizeryniejsza.

Już wiem, co mam dla Ciebie.

Otóż nasz cudowny sztab nie życzy sobie,
żeby przysłano mu tony radzieckiej

propagandy.

Według rozdzielnika przysłają nam
plakaty, broszury, pogadanki. No co to

przeszkadza sztabowi?

Dość nie przeszkadzam. Może boją się,
żeby przez pomyłkę nie dostarczyć tego

żołnierzom. W każdym razie przekaż to
Wicekońskiemu i niech załatwi tę sprawę.

Ty się jednak zmieniasz.

Ja? O czym ty mówisz?

Niedostrzegalnie, ale jednak.

Te ruchania ramionami, tej rodzicnej
zdanka, wątpliwości.

Żal mi z ciebie.

Żartujesz.

Ani w głowie.

Po prostu boję się o ciebie.

Chcesz słuchać u komunistów?

Nie mam pojęcia.

Jak wiesz, ja się do nich nie palę.

A im też trudno.

Też trudno.

A więc już znak równości.

Oni i my jakby dwie równorzędne
propozycje.

Słuchaj, Andrzej, nie mogę się choćby we
mnie zakochać.

Przykro mi.

Mnie już jest przykro, tobie dopiero
będzie.

Straszysz mnie?

Ja ciebie nie spraszę.

Ty naprawdę nic nie rozumiesz.

Napisz raport i proś o przeniesienie.

Nie napiszę takiego raportu.

Jesteś w istocie naiwnym chłopcem.

Nie masz ani pazurów wysokońskiego, ani
zębów komunistów.

Sam nie wiesz, co o tym wszystkim
myśleć.

Ot, wierność Polsce, wierność rozkazowi.

Traktujesz mnie jak dziecko.

Lubię ciebie.

A ona cię kocha?

Tak.

Wynoś się, chłopcy, z Rosji.

Z nią albo bez niej.

Na froncie byłbyś bardziej bezpieczny
niż tutaj.

Na jej miejscu starałabym się ciebie
przekonać.

Gdzie pismo? Pod poduską.

Żebyś mógł szybciej być przeklętym
faszystą.

Kłaniam się do ciebie i tego, co żyje,
prezydent kołchoza Fama Nikitich,

nasza Niura.

To siostra.

Chromo i Griszka, sąsiad Stepan
Aleksandrowicz, dziad Fiodor, Tonia,

a szczególnie Głasza.

Pro Katiu.

Czytaj, czytaj.

Zabudź, ona związała się z Miszką
Kurdiakowym.

On z frontu wrócił do domu, pracuje ze
składem. Wy takie... No

czemu ty do niej przywiązałeś?

Tak, on tak do wszystkich odnosi.
Nienawidzę.

Nienawidzę. Nienawidzę.

Nienawidzę.

Pani Ania, prawda?

Tak. Dzień dobry, nazywam się Ewa
Koszelska.

Czy to nazwisko pani coś mówi?

Nie.

Andrzej nigdy nie opowiadał?

Nie.

Możemy dziś usiąść?

A oczywiście, proszę.

Zapali pani?

Nie, dziękuję.

Ale ja nie rozumiem właściwie, o co
chodzi.

Pewnie, że pani nie rozumie.

Dużo tu rannych?

Tak, dużo.

Ale chyba nie przyszła pani po to, żeby
pytać o rannych.

Nie.

Nie po to.

Nie przyszłam, żeby liczyć sowieckich
rannych.

Ja przyszłam w sprawie Andrzeja.
Pracujemy razem w ambasadzie.

Przyjaźnimy się.

Niech pani tak na mnie nie patrzy.

To ja się z nim przyjaźnię, nie on ze
mną.

A więc chodzi mi o niego. Bo widzi pani,
ja go lubię.

I choć to uczucie jest jednotronne.

Ale ja ciągle nic nie rozumiem.

Bo wstęp jest nieco przydługi.

Pani jest naprawdę ładna.

Ale tu pani go kocha.

Nic panią nie upoważnia, żeby za...
Oczywiście, że nie upoważnia, ale jeżeli

tak, to niech pani o nim pomyśli.

To świetny chłopak.

Ale w tej sytuacji on nie może zostać w
ambasadzie. Dlaczego?

Bo go zniszczą.

Albo wy go zniszczycie.

Pani wie równie dobrze jak ja, że jest
bezradny i się miota.

Najchętniej by powiedział, że...

Skąd ja mogę wiedzieć, co jest dobre i
słuszne?

To, proszę pani, powinien wiedzieć
każdy.

Przynajmniej na własny użytek.

Pani jest przekonana, że wie?

Tak.

Oczywiście poglądy, które pani wyznaje,
może pani również wyznawać w Londynie.

Oczywiście.

Pięćdziewczyno, niech pani wyjdzie za
niego za mąż i wyjedzie z Rosji.

Teraz jeszcze to można załatwić. Andrzej
ma dawnych znajomych, przyjaciół ojca w

dowództwie. W rzeczywistości może się
zwrócić nawet do samego generała

Sikorskiego. Niech pani go przekona.

Niech pani go namówi, pani również
odżyje w Londynie.

A on, proszę mi wierzyć, on nie ma tutaj
najmniejszych szans.

Powtarzam, jest to trudne, ale jeszcze
do załatwienia.

A jutro nie wiadomo, co może się stać.

Przyrzekam, że ze swojej strony użyję
wszystkich wpływów, jakie mam.

A mam.

Ja tego nie mogę zrobić.

Dlaczego?

Boisz się?

Rosjan, swoich towarzyszy?

Przecież w Londynie również można być
komunistką, jeśli nią jesteś.

Pani pewnie jeszcze nie rozumie, czym
dla kobiety jest mężczyzna.

Jak bardzo trzeba go chronić, żeby go
zachować.

Jak jest w gruncie rzeczy słaby i
nieodporny.

Często musimy rezygnować z własnych
spraw, wierzeń dla człowieka, którego

kochamy. A czasami musimy wszystko
poświęcić.

Mój Boże.

Coś pani powiem.

Niełatwo było mi tu przyjść.

Ja się do tego zmusiłam.

Bo go kocham.

Pani?

Niestety.

Dlatego przynajmniej chciałabym go
uratować.

Nie dla ciebie.

Ja tego nie zrobię.

Dlaczego? Bo nie.

Jesteś zimna i bezwzględna.

Wy oboje jesteście do siebie podobni.

Zapatrzenie jak ćmy, które muszą
spłonąć.

Posłuchaj mnie, moja mała.

Zrobię wszystko, żeby go od ciebie
oderwać.

Być może, że mi się to nie uda.

Ale będę próbować.

Wolałabym, żebyś nie mówiła o tej
rozmowie Andrzejowi.

Potąpisz oczywiście, jak zechcesz. Nie
powiem, proszę pani.

I rozsądnie.

Dobry wieczór.

Jeszcze pan pracuje?

Już kończę.

Zaprosiłem się na herbatę do pani Ewy.

Zobaczyłem światło.

Już wychodzę.

Czy można na chwilę?

Proszę. Ja... Ja dosłownie na chwilę.

Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.

Niech pan siądzie.

Dziękuję.

Zazdroszczę panu, panie Radwan.

Czego?

Młodości, sytuacji.

Bo ja jestem w rak, panie Radwan.

Po tym, co przeżyłem.

Na co ja jeszcze mogę liczyć w życiu?

Nawet jeśli doczekam do końca wojny.

Byłem młodszy od pana w roku 1918.

I wierzyłem.

Cholernie wierzyłem.

Przepraszam.

Mam do pana prośbę, panie radny.
Słucham?

Słucham pana.

Niech pan się nie gniewa na mnie, drogi
kolego.

Niech pan wspomni o mnie w tych swoich
raportach, że może nadawał bym się gdzie

indziej. W jakich raportach?

No... Piszę tylko na zlecenie naszego
wspólnego szefa, majora Wicekońskiego.

No tak, tak.

Pana tu skierował osobiście generał
Sikorski.

Tak, to prawda.

Ale nic z tego nie wynika.

Ja chcę stąd wyjechać, panie Radwan.

Na Bliski Wschód, do Anglii,
dokądkolwiek.

Muszę panu powiedzieć, że trochę się
dziwię.

Jest wojna.

Pan jest...

Oficerem.

Oficer. Honor.

Wy mnie tu wszyscy macie za szmatę,
prawda?

Zlecacie mi rozmaite, drobne zadania
albo podpiwacie sobie ze mnie jak pani

Ja też miałem pełną gębę honoru.

A wy co?

Wy jesteście lepsi?

Drobne intrygi, podczuwania, śmieszne
śpiki, koteryjki. A potem niech żyje

naczelny wódz.

Proszę mi wybaczyć. Jestem umówiony.

To ja proszę o wybaczenie.

Kurwie.

Zygmunt.

Co ty wyprawiasz?

Po co ta ostentacja?

Daj mi święty spokój.

Nie mam zamiaru rozmawiać z tym twoim
oficerkiem.

Zygmunt, ja go kocham.

Dzień dobry.

Cześć.

To jest porucznik Andrzej Radwan, a to
moja gospodyni Lidia Mikołajewna.

To nasza sąsiadka.

I moje przyjaciółki.

Helena.

Co, wychodzisz? Nie.

On nie zdążył się rozebrać. Cześć.

A to?

Dla pani.

Dzięki bardzo.

A co tu jest?

Whisky.

Co, to miski?

Nie, alkohol.

A, alkohol.

Dzięki. No i tak dla stola.

Można je посмотреть, tak? Oczywiście.

O, jakie bogactwo.

Kolbasa.

Oj, oj.

Szokolad? Oj.

No to wszystko dzieciom. Jakая -to
баночка, no, селедка.

Co to jest?

Mochorka, tak? Nie, cukier.

Cukier?

Oj, dziękuję wam bardzo. Tak, wszystko
świetnie. To dzieci, my Ani. Nie tak już

kości i kozy od nich zostali.

A to na stół, te miski.

Prawie ja zrozumiałam, tak?

Tak.

Zygmunt, ty czego stoisz? Na, dawaj,
dawaj. W szkaf położysz, dawaj, dawaj,

dawaj. I rozdziewaj się. Teraz świątę
ustroimy, co to jest?

Takie prezenty.

Dzieci, my Ani, prezenty takie.

Nie obiecujcie, czym bogate, tym i rady.

Jeszcze raz ci powtarzam, że
najważniejsza jest ideologia.

Ideologia, bracie.

Pamiętasz, jak mówił Baryka do Gajowca?

Ja teraz od komunistów uczę się wiedzy o
Polsce.

A Gajowiec Baryce uczuł Piotr Marcina.

Ale Baryka szedł na Belweder.

A my razem na Niemców we wrześniu.

No i co z tego żaden?

Co z tego?

A teraz?

Kto teraz ma odpowiadać za Wrzesień?

Kto? Wasze rządy, wy. Ja?

A kto ja?

Ja byłem żołnierzem.

Sikorski był w Opodycie i byłem
żołnierzem tak samo jak i ty.

Ach, jest.

Klęska nie ma rodziców.

Ale zwycięstwo będzie miało ich wielu.

Ludzie zginęli jak muzyki.

Męża wysyłali tu, tam, tam.

To on taki młody.

My za nim, z synem.

Z takim małyszem.

Motywaliśmy się po całym świecie.

Mały.

Mały, tak.

Cyganowska życia była. Nic nie miało.

Tylko zaczęli żyć po człowieku.

A tu wojna.

I znowu front.

Teraz mąż i ty.

Oba na froncie.

Słuchaj, to ja wypiję.

Przecież mieszkaliśmy w jednym domu. W
dupie, a nie w domu.

Tyś mieszkał na piętrze jak w winicy.

To nie chciałbyś wrócić do domu?

Chciałbym.

Ja też chciałbym.

Tylko czy nas tam będą chcieli?

Wiesz co?

Nie przychodź tu.

Tam u twoich na zdrowie ci to nie
wyjdzie.

A nas też nie będziesz.

Mamy gazetę?

Gazetę też mamy.

Towarzyszy.

W kraju powstała partia.

No, nareszcie.

Polska Partia Robotnika. A dlaczego to?

Czy żebyśmy się bali słowa
komunistyczne?

Po prostu jest to nowa partia, która
powstała w nowej tytułach.

Widzisz, Aniu?

ale bez uporu, towarzysze.

Sytuacja nie jest łatwa.

W rządzie Sikorskiego coraz mocniejsi są
ci, którzy torpedują porozumienie.

Nawołują do bierności.

Wdlekają. Ja znam tych ludzi.

Oni się niczego nie nauczyli, nic nie
zrozumieli.

Żyją tamtą wojną, marzeniem o pochodzie
na wschód.

Tylko polska lewica może stworzyć
program na jutro.

I tu nasza gazeta rozpocznie wielką
pracę dokonywania zwrotu.

Znajdziemy ludzi rozproszonych po kraju.

Towarzysze radzieccy muszą być pewni, że
chcemy budować nową Polskę w sojuszu z

nimi. A rodaków musimy przekonać, że
jest to jedyna możliwa do przyjęcia dla

racja tam.

Cześć, Andrzej.

Niestety wpadłam tylko na chwilkę. Muszę
biec do szpitala.

Przecież miałaś mieć wolne.

Ach, słuchaj. Ty nie wiesz, co się u nas
dzieje.

Sądny dzień.

Przywieźli nowy transport rannych i...
Gniewasz się?

Nie.

Coś się stało?

Nic. Najchętniej poprosiłbym, żeby
skierowali mnie do armii czynnej.

Na front?

Czy do Iranu?

Przestań. We mnie i tak wszystko się już
gotuje w rozum.

Słucham Wy Tokońskiego, krew mnie
zalewa. Słucham Was i wydaje mi się,

pozbawiali mnie... Czego?

Nie wiem.

Może tego, co dla mnie zawsze znaczyło
dom, Polska,

śmierć ojca pod młodyżem.

Mój biedny chłopiec.

Znowu po środku.

Szkoda, że nie mogę z tobą dłużej
zostać.

Wiem.

Zapij się chociaż herbaty.

Przyjdę do ciebie po dyżurze. Ach,
słuchaj, nie.

Ja muszę od razu lecieć do rady
komitetu. Nawiamy nowe widnokręgi.

Tak?

A więc już program.

Szykuję tych je do lotu.

Na gruzach.

Tak, do lotu.

Padnę po jutro.