All language subtitles for Polskie drogi - odc 5 Lekcja geografii AK PL

Transport jest tu.

Zrób mi listę zamówień.

Zrób mi listę zamówień.

Zrób mi listę zamówień.

Panie Kuraś, niech pan pozwoli.

Panie Kuraś, co z nią zrobimy?

Ludzie, dlaczego ze wszystkim do mnie?

Byłem szklarzem, furmanem, bohaterem,
nawet księdzem kurdemol byłem.

Ale kuszerką nie będę, choćbyście mnie
zabili.

Znów postoimy ze trzy dni.

Baby, zróbcie coś z nią.

Przyjdźcie, który po wagonach. Może tam
jest jakiś doktor, co?

Dobra, pójdę zobaczyć.

Panowie, z daleka? Pomorza.

Szefie, ile do granicy?

Tu właśnie jest granica.

Kurdele, fix. Panowie, jesteśmy na
granicy.

Władek, Władek, granica.

Panie kolejaszu, jak to jest?

Piąty tydzień my w drodze. Po trzy dni
stoimy na każdej statki. Ale co wy się

dziwicie? Zobaczcie, co się dzieje.
Wojsko za wojskiem pchają.

Znowu jakieś miasto oddali. Narwit
chyba.

Co pan powiedział?

To Francuzi daleko? Ale jacy Francuzi?

Wojna w Norwegii.

A co wyście z księżyca spadli? No
przeszło miesiąc my w drodze.

Kiedy to się stało?

10 kwietnia.

Danię oddali bez jednego strzału. A w
Norwegii nie będzie łatwo. Słyszysz?

Wojna. Rozumiesz?

Prawdziwa wojna. Rozumiesz?

Teraz stupy dostaną w dupę!

Szybciej, szybciej!

Do widzenia!

W porządku.

Zon von Stanisław.

Cholera, niedobrze.

Jesteś na liście.

Szukają cię.

Kolejarz mówił, że w tym miasteczku jest
szpital.

Trzeba ją stąd natychmiast zabrać. Ona
nie może tu rodzić. Proszę pana, niech

pan zabierze.

Panowie, pomóżcie mi.

Rząd przeniósł się w Oslo do Hamar i tam
organizuje akcję obrony.

Ludek, proszę pokazać, gdzie leży Hamar.

Nie ma.

Jak to nie ma?

To musi być jakieś bardzo małe
miasteczko. Jest Bergen, jest Tawanger,

Boda. Panie profesorze, żeby to nie były
czatem takie nasze zaleszczyki.

I panowie się uważacie za licealistów.
Wam się wydaje, że malutka Norwegia...

Data. Ilu mieszkańców?

3 miliony 376 tysięcy.

Dobrze. Że ta mała Norwegia zwycięży
kiedykolwiek Niemcy?

Otóż ona wiąże siły hitlerowskie. Muszą
tam pchać dywizję za dywizją i osłabiają

się na zachodzie. Nareszcie Francuzi
ruszą dziś, jutro i rozstrzygną losy

Francuzi i tylko Francuzi. Wierzę w nich
tak, jak wy wierzycie w ojca i matkę

swoją.

Dlaczego by nie wciągać się w dyskusję?
To jest lekcja geografii, a nie

strategii. Jakie było pytanie?

Właśnie.

Więc gdzie leży, panie profesorze?

Ja mogę wiedzieć gdzie. Można dostać
tylko takie szmatkowe mapy. Proszę

poczekać, ja się postaram o lepszą.

Gdzie leży dokładnie Hamar?

Nie mam pojęcia.

Zdecydowałem się.

Uczyć? Tak.

Teraz widzę, że to już nie potrwa długo.
Bądźmy realni, miesiąc nie dłuży.

Francuzi mają co prawda kawał drogi od
linii Marginota do Berlina, ale generał

Gamelin to jest wód.

Od kiedy pan może zacząć, panie
Leopoldzie?

Choćby od jutra.

Ale jeden warunek. Mianowicie?

Ani słowa mojej żonie.

Ona się tak wszystkiego boi, wie pan,
że... Panie Janie, potrzebuję jakiejś

porządnej Norwegii.

Każdy jej dzisiaj potrzebuje.

Zaraz poszukam.

Ma pan coś dla mnie?

Tak, od tej spawiaka.

Wczoraj byłem na dworcu gdańskim.

Znowu cały transport przywieźli w
Poznanie. I to ustanie.

Roosevelt zapowiedział, że jeżeli Niemcy
nie zaprzestaną wysiedlania Polaków, on

wysiedli wszystkich Niemców z Ameryki.
To ich powstrzyma.

Kusocińskiego pan zna.

Jezus Maria.

Tak biegać i nie uciec z tym draniem.

Niestety.

Niedziałkowskiego tu widzę.

Rataj.

Jest coś jeszcze.

Kędzierzawa sprawa. Mianowicie?

Z tym pasażerem to było mniej więcej
tak.

Z jakim pasażerem?

Pięć godzin z nim jeździłem. I tylko po
pocztach.

Po pocztach?

Od poczty do poczty.

Co jest, myślę sobie. Znaczki chodził i
zaczyna zakąskać, czy co? Czy to nie

dziwne? Raczej śmieszne.

Śmieszne?

Po piątej poczcie wsiada do dorożki i
mówi. Naszucha.

Dokąd?

A widzi pan.

Polak? O to się rozchodzi. Nasienne
imiętka. Warto zapamiętać.

Owszem.

Można by przy okazji oczywiście.

Trochę za nim popatrzeć. Da się zrobić.

Dziesięć egzemplarzy.

Tylko, panie Szkudlarek, tak jak
ostatnio.

No co to, ja dziecko jestem, czy co?

Jest coś ciekawego?

No cóż, Francja czeka, aż Niemcy
wykrwawią się w Norwegii. Wtedy prędko

nimi załatwią.

Nasza armia już sformowana.

Generał Sikorski ma pełne poparcie rządu
angielskiego.

Cała Europa jest z nami.

Pani to odda Pani Niwińskiej. To może ja
popróbkę Panią Niwińską. Nie, wystarczy

jak Pani odda.

Proszę dać mi pewne papierosy.
Oczywiście.

Ma Pani zapałkę?

Dziękuję.

Proszę przestać bawić się w ostrzeżenia.

Oni wiedzą więcej nic, co Pani wydaje.

Tera Rada. Drodźmi, wy przyjaciele. Skąd
Pani temat?

Ktoś przyniósł za chwilę.

Nie dobrze.

Co robić?

No cóż, można panią zwolnić na parę dni,
chociaż... Pani Zofio, gdyby do czegoś

doszło, czy pan profesor się orientuje?
Nie wiem, może nigdy nie pozwoliłby mi

na to.

Namówiłem panu.

Wiedziałam, na co się decyduje.

Czy to było racjonalne, sama nie wiem.

Właśnie teraz.

Mam syna i powinnam do niego żyć.

Pani Zofia, muszę właśnie w tej chwili
już taście dla niego narażać.

Pan Witek wierzy w to, że dobry uczynek
będzie odpłacony tą samą monetą.

Ale ja nie spełniałam dobrych uczynków.

Dopełniałam tylko swój obowiązek, bo tak
to potraktowałam.

Cieszę się, że pani tak mówi.

Ale widzi pan, obowiązkiem też było
strzec Gdańska.

Obowiązkiem było bronić Warszawy.

Pani Zofio, wszystko zależy od naszego
oporu.

Jak długo?

To już długo nie potrwa. Dwa, trzy
miesiące.

Tyle Francji potrzeba.

Pan też mówi Francji.

To chyba jasne.

Ale jak dotrwać?

Czy nie wychodząc z domu, tak jak mój
mąż?

Czy z honorem oświarocić własnego syna?

Dziękuję. Dobrze, ale kim pan właściwie
jest?

Dzisiaj każdy ma więcej nazwisk niż
pieniędzy w portfelu.

A ja chciałem panią zawiadomić, że mąż
pani żyje. Tak wiem, ale gdzie jest?

Szukam go wszędzie.

Tak, Niemcy też go szukają. I nie znajdą
go, tylko musi pani mi pomóc.

Ale jak?

Mąż pani miał przy sobie dokumenty
ogromnej wagi.

Nie wiem nic o tym i nie bardzo
chciałabym wiedzieć. I te dokumenty

znaleźć się w Anglii.

Proszę pana, ja jestem tylko żoną
Tadeusza Miszczyka, a nie... Rozumiem,

wizyta jest dość dziwna i pani się boi,
ale ja muszę się skontaktować z pani

mężem. Niech mi pan wierzy, mnie zależy
nie mniej niż panu.

Mąż pani da znać o sobie niedługo.

Potwierdzi, że to, co mówię, jest
prawdą.

Proszę mu powiedzieć wtedy tylko jedno.

Bugajczyk. Szofer Bugajczyk, a on już
będzie wiedział, o co chodzi.

Dobrze.

Wobec tego będę do pani telefonował co
jakiś czas.

Proszę bardzo.

Proszę nie lekceważyć sobie tego, co
powiedziałem.

Do widzenia.

Jerzy? Nie, nie zmądrzałam.

Nie obiecuj sobie niczego. Chcę się z
tobą zobaczyć.

Tak.

Nie, nie u mnie.

Dobrze.

Na razie.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

To też jestem.

Wiesz, dlaczego jestem?

Ale w jakim stanie?

Jestem, bo zacząłem myśleć.

Jak to powiedział Sokrates, myślę, więc
jestem.

O gitarek osób.

Marysiu! Co?

Pijany jestem.

Niestety.

Główstwa gadam.

Co nie powiedział Sokrates, bo u Grekiem
nie znał łaciny, tylko... W

karteziu.

A jak ja mogę być pijany, kiedy pamiętam
takie rzeczy?

Heniu, boję się czegoś.

Od paru dni kręcą się tu jacyś ludzie.

Dwukrotnie widziałam, jak ktoś szedł za
tobą.

Zaraz także.

Nie bój się, krótko mam tu opracowane.

Nie pij więcej.

Co ciebie gryzi?

Marysiu, trzeba przede wszystkim ratować
siebie. Wszystkich nie można, trzeba

ratować tylko siebie, zwłaszcza teraz,
kiedy się wszystko odmieni.

Boję się.

Codziennie kogoś ubywa. A wczoraj
zabrali do dorce pod szóstego, bo na

było napisane Wawer pomścimy. Jak ty
powiedziałaś?

Wawer?

Wawer?

Pomścimy?

Robocz gotów?

Już schodzi, już schodzi, panie
dziewiczu.

Proszę księdza proborszcza, pan dziedzic
Makomaski przyjechał. Słuchaj no, tylko

nie Makomaski, a Korab Makomaski. To to,
żebyś pamiętał. A ja wiem, że Korab. Ja

tylko tak dla prędkości.

A to nie, nie, nie, to nie ma co
oszczędzać. Korab to Korab. A

na drogę, bo chłodno się robi. A jakże,
panie dziedzicu.

A co takiego ziołóweczka?

Nie, ziołóweczki ani kropelki. Wszystko
na Wielkanoc wypite. Ale orzechówki

przygotowałem i ustępuję.

A jak robiłeś? Prawda?

A, ksiądz proboszcz.

A, księże proboszczu, proszę, proszę, bo
już późno.

Musimy jechać, a bank otwarty tylko do
południa.

Proszę, ksiądz proboszcz.

Proszę bardzo.

Jedź.

No jedź, pan dziedzic mówi.

A dużo ksiądz Tobasz wiedzie?

E, parafialne grosiki.

Tyle, co z tacy Pan Bóg pozwolił zebrać.
Ja proboszczowi mówiłem, na czym ta

wymiana polega.

Tylko pięćsetki i stu złotówki
wymieniają. Tylko.

Chwileczkę.

Owszem, owszem, ja to rozumiem.

To parafianie proboszcza po złotych na
tatkę rzucają?

Dlaczego? Dlaczego?

No bo mówił ksiądz, że wiezie tylko to,
co statki zebrał. Tak mówiłem? No, nie

tylko, nie tylko.

Kawalasz naszego proboszcza.

Jak tam w majątku?

Trzeba przyjechać w poniedziałek
zobaczyć.

Jak mnie pan w zeszłym roku tłukał,
próbowałem świętemu Antoniemu więcej nie

przyjechać. No, nie szła proboszczowi
karta tofa.

Widzieliśmy zaraz pokera, może być
preferek, nie?

Musi pan chwileczkę poczekać. Jak to
poczekać w poniedziałek? Ja mam czekać?

gdzie jest wasz dyrektor?

Właśnie idzie.

Niestety będę musiał panów popatykować
do siebie na chwilę. Proszę.

Jest mi bardzo przykro, ale pieniądze te
są fałszywe.

Nieładnie.

Mamy tutaj Troichendera, Niemca, który
zainteresował się tą sprawą

i nawet kazał wezwać policję.

Niech mi ksiądz uszczypnie. On chyba
oszalał.

Policję? Korab, makomaski i fałszywe
pieniądze?

Przyznaję, że określenie to może nie
jest zupełnie ścisłe.

One nie są fałszywe, ale one są bez
wartości.

Nigdy nie byli w obiegu.

Jest to ostatnia emisja z 1939 roku,
która nigdy nie ujrzała

światła dziennego.

Skąd pan je wytrzasnął na miłość boską?

Bezwartości pieniędzy? Panie Dzieńku, to
też to nos.

Pieniądze bez wartości. To tak jakby
powiedział baba bez kuciapki.

To też to nos.

Niestety.

To co jasnie bronisz, często chodzę.

To już je wyczukali, poszedł za darmo.
To pan obraż sprzedał za te pieniądze?

Nie, na część tylko.

Ale zawsze.

Aż to łatwo dopiera.

No ale skąd u pana te pieniądze? No otóż
to.

Zaczekajcie.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Proszę, niech pan siada.

To pan przyniósł te pieniądze?

O, ma się rozumieć.

Zaraz opowiem.

Od A do Z pamiętam, jak dziś, no, takie
spotkanie to się zdarza. Bardzo rzadko.

Spotkanie? Z kim mianowicie?

Nie z kim.

Asy z królami się spotkały. Rozdanie.

Filuję.

Jeden as, drugi as, trzeci as.

Chwiluję dalej.

Jest czwarty arszt. Mój Boże.

Kupuję jedną kartę. Ma się rozumieć, dla
niepoznaki. On też.

Kto? Może pan wreszcie powie.

On. Pamiętam, jak dziś zagrywa 20 zł.

To ja 20 i 60, a na trzeci w ręku siedzi
obywatel ziemski, gołębiowski. No ma

się rozumieć.

Wtedy on 60 i 180 zł, i ja ma się
rozumieć, gramy z podzójnym

przebiciem. Sto osiemdziesiąt i pięćset
czterdzieści złotych.

Wtedy on wyciąga tą masę pieniędzy.

Jaki on?

Oj, dużo tego było. W najlepszych
chwilach nie widuje się takiej ilości

pieniędzy w grze.

O piątki nad ranem był.

Koniec. Pytam po raz trzeci. Kto?

Oficer żandermedii.

Udo Wickenlohe.

Z dobrej rodziny, tak ja sobie mówię. Ty
widziałeś kiedyś, żeby taką całą

notkartę waliła? Dlaczego z pomocą Bożą?

Więc pan twierdzi, że to wszystko z
wygranej, tak?

Ma się rozumieć.

Często panowie grywali?

A nie, tylko raz.

I przyjechał do mnie na majątek konia
rekwirować. Tak w ogóle to jeździł po

całej okolicy. Kiedy to było?

To tak jakoś zaraz na początku.

To może w październiku, może w
listopadzie. No, ale żeby człowiek takim

nazwiskiem posługiwał się fałszywymi
pieniędzmi.

Wychodzi na to, że całą noc za darmo
grałem.

Będzie pan jednak musiał pofatygować się
ze mną.

Przepraszam bardzo, jak pan mówił? Jak
nazwisko, panie majorze? Miszczyk,

Tadeusz Miszczyk.

Miszczyk. Nie

widzę.

Nie widzę, a...

U nas nawet gdyby był zatrzymany za
śmiecenie na ulicy, ten fakt byłby

odnotowany. A poza tym miało ich być
trzech. To nie jest igła w tobie.

Przepraszam, Obersapirer.

Mam sprawę przekraczającą nasze
kompetencje.

Jak on mówi?

Zatrzymałem pewnego Polaka, w którym
znaleziono pałczywe banknoty.

A tu co może uchodzić gestapo?

Pieniądze te, jak zeznaję zatrzymane,
pochodzą z wygranej karty od porsika

Wichenlohe.

Żandarmerii. Gdzie on w tej chwili jest?
W Warszawie.

Ma pięciodniowy urlop.

Dobrze. Do jego powrotu Polaka
przymknąć, zresztą nie tylko do jego

Wrzucenie podejrzeń na Niemca, że
posługuje się fałszywymi pieniędzmi jest

zbrodnią.

Niech się pan powtarza, żeby to się nie
rozniosło, dobrze?

To nie będzie taka prosta sprawa. Było
przy tym paru urzędników bankowych,

ksiądz i polski policjant.

Wspaniałe towarzystwo pan sobie dobrał.
Myślałem, że to jest sprawa kryminalna.

Policjan ten powiedział mi, że ten
ksiądz wydawał mu się znajomy.

Pewnego razu był na wspólnej akcji w
parafii tego księdza razem z

Wikanloe. Byli owczary. Zaraz sprawdzę w
notatniku.

Tak, rzeczywiście, owczary.

A nazwisko księdza? Pytnik.

Rzeczywiście.

A jeszcze coś mówił więcej o tej akcji?

Coś mi wspominał, że Wikenloe zatrzymał
trzech podejrzanych.

Potem policjant musiał jechać na wspólną
akcję z naszymi żandarmami. Więcej nic

nie wie.

Powrócimy do tego później. Dziękuję
panu. Dobrze.

No.

Teraz już pan chyba rozumie, dlaczego
brak panu Majdunku o aresztowaniu.

Myśli pan, że... Że wziął po drodze
łapówkę.

Wujem porucznika Wickenlaue jest
Gruppenführer Lipke z najbliższego

Reichsführera Himmlera.

No łapówka.

Też nie niskiej rangi.

Niestety będę musiał się narazić
siostrzeńcowi Gruppenführera.

Zrobił prok nieobliczalny w skutkach.

Wypuścił człowieka, którego nawet jego
wuj...

chętnie poznałby osobiście.

Tempo, szwagrowski, tempo.

Tylko na ciebie czekamy już w drogę. Nie
pali się.

Ty, słuchaj, nie masz jakiego krawata
pożyczyć? Pierwszy raz w Warszawie.

No, coś znajdę.

Cholera, ciekaw jestem, jak to wszystko
długo potrwa.

A, zaraz kończę, parę minut.

Nie, nie, ja o wojnie.

Słuchaj, ten dobry będzie?

Dobry. A wojna, Boluś?

Dwa, trzy miesiące najwyżej.

Zaraz im żabojady na kark wsiądą. No to
po co ten twój kumpel do nich się

wybiera? Władek? No, całą noc powtarzał.
W Warszawie tylko zobaczy rodzinę,

wlapie kontakt i już. Do Francji.

On, rozumiesz, uparł się, żeby zginąć.

Taka mania.

Ty na ten przykład zbierasz znaczki,
nie?

Zbierasz jeszcze?

No sam przecież kiedyś mówiłeś, lokuj w
coś, Bolek, lokuj. No to lokuję. Zgadza

się, ale to jest mania.

On ją też ma.

We wrześniu uparł się.

Nic z tego nie wyszło. Potem wziął się
za konspirację.

Dalej żyje. No to teraz do Francji się
wybiera, żeby dać grabarzom coś zarobić.

Czemu nie?

Też ludzie, nie?

A ja, Boluś...

Nie wiadomo dlaczego, ale cholernie
lubię żyć.

Nie ma takiej biedy boluś, żeby nie dało
się jej przeczekać.

O, proszę, ten to sobie pożyje.

Kto? Twój sąsiad.

Teraz ma sezon, klientów nie zabraknie.

Słuchaj, nie potrzebują czasem
wspólnika?

Szlagroski, szlagroski. Nic się nie
zmieniłeś. Ciągle tylko o interesach.

A o czym mam myśleć?

O Poli Negri?

Jak się czujesz, Wadziu? Nie najlepiej.
Mam kremę.

Panie Olczak!

Słucham? Niemcy napadły na Belgię i
Holandię.

A skąd pan o tym wie?

Słyszałem komunikat.

Nie rozumiem, na co jeszcze czekają.

Ja jestem gotów.

Francja. Francja na to czeka.

Wygląda na to, że faktycznie na ciebie.

Ale skąd oni mogą wiedzieć, że ty jesteś
dopiero w Legionowie?

No i szwagroszczek, szwagroszczek. A
miłość boską, dziusiu, czekamy.

Pan Władziu cały w nerwach.

Co ja widzę?

Zdaje się, że niedługo wujkiem zostanę,
co?

Wczoraj tego nie zauważyłem.

dożywianie Warszawy.

Moja krew. Jak Boga kocham, moja krew.

Dużny krewca, panie Władecku, ale nie
wiem. Naprawdę nie wiem.

Zaraz, coś mi pójdzie.

Pan to wtedy mówił coś o chorzej.

Czy żurawiej?

Nie. Nie pamiętam. A ten gestapowiec,
który zapytywał o mnie i ojca, jak

wyglądał? Jak wyglądał? No gestapowiec
jak gestapowiec. Co za różnica.

Pan profesor wtedy to strasznego mojra
miał.

Zresztą się nie dziwię.

Ja na pańskim miejscu, panie Władeczku,
to bym postarał się o inne nazwisko.

Wielu ludzi tak robi i żyje.

Jak by to pana na ten adres naprowadzić?

A u dawnych kolegów pan nie był?

Kiedy? Przecież to dopiero pierwszy
dzień dzisiaj.

No rację, tak.

No i co, panie Władeczku? Popatrz pan,
co zostało.

Nawet i to żelastwo. Też obowiązany
jestem odstawić.

Cały złom ściągają.

Jeżeli im przyjdzie do głowy srat z
omera na czołg przerobić, to proszę

Ale widać...

Znowuż nie taka potęga, nie?

A cegły? Co cegły?

Też pan odpawia?

No, przepisowo.

Widzieli panowie ten mur na
Świętokrzyskiej? To podobnież ma się

Lesznem, Żelazną, Wielańską. No, a to
paru sztuk cegieł wymaga.

No, pewno.

To podobnież mają dzielnicę żydowską
grozić.

Strach. Strach, panie Władeczku, co się
wyrabia.

I po coś pan przyjeżdża.

Ja myślałem, że pan w Paryżu tam pod tą
wieżą spaceruje, żabę w traja, a pan tu

i w Warszawie. Może jeszcze nic
straconego.

No może.

Wie pan... Co?

Nie mogą mi te cegły wyjść z głowy. No.

Zapali pan?

Bardzo proszę.

Jakby spojrzeć, w każdym domu dziura, no
to i cegła musi być w cenie, nie?

No jest.

Jest.

A ty na to pan czeka?

Ja? Tak.

Przecież koniowi wszystko jedno, w którą
stronę jedzie, nie?

A i fur mam parę groszy potrzebuje.

Za co?

No, za cegłę.

Jaką cegłę?

No tę, którą pan sprzeda.

Komu? Może mnie?

Panu? Aha.

A to pan Murasz?

A nie, jeszcze nie.

Ale nie jest wykluczone.

Chwileczkę, czekaj pan.

Panie Władziu?

Na dwa słówka.

Czy to swój człowiek ten? Tak, swój.

No, panie Władeczku, gdyby pan nie
znalazł rodziców, to nocleg u mnie.

Dziękuję bardzo.

Bo ja się teraz przeprowadziłem do syna.

Pamięta pan, ten co w tramwajach
pracował?

Mhm. No.

A pan poważnie tak myśli o tej Francji?

Bo może i na to coś syn poradzi.

Wie pan, tramwajem to tam raczej trudno
dojechać.

Na paru ludzi.

Zaraz, zaraz, czekaj pan.

Chwileczkę.

Jasne.

Mamusia po dawnemu pracuje na poczcie.

Tak, pamiętam.

Dzień dobry Pani, przepraszam bardzo.
Czy Pani Niwińska pracuje tutaj?

Pani Niwińska, tak, pracuje.

A o co chodzi?

Zofia Niwińska. Tak, Zofia Niwińska
pracuje, ale jej nie ma, proszę Pana,

nieobecna.

A kiedy będzie?

Jutro na ranny dnia, nie?

Dziękuję.

A może Pani jej domowy adres?

Ja nie mam, proszę Pana.

Wszystko jedno kto, cóż ktoś musi
wiedzieć.

Podobno na Wilczej czy na Chorzej.

Bardzo mi przykro, ale naprawdę ja nie
lubię.

Dziękuję, przepraszam.

Tak.

Dzień dobry, panie naczelniku.

Co się stało?

Ale skąd pan wie?

Jeżeli był po cywilnemu?

Ale przecież myśmy zmienili mieszkanie.

Pójdę chyba po męża.

A w ogóle... Sama nie wiem.

Może do Krakowa do szwagierki.

Zostawiła pani czajnik na płycie pani z
ochno. Już się gotuje.

Co to, pani wychodzi? Tak.

Muszę pani coś powiedzieć.

10 maja 1940 roku.

Kwatera główna niemieckich sił zbrojnych
donosi.

Dziś rano, po przekroczeniu granic
Holandii, Belgii i Luksemburga,

armia zachodnia wszędzie odrzuciła
nieprzyjacielskie wojska graniczne.

i mimo zniszczenia licznych mostów i
mimo zapór różnego rodzaju postępuje

naprzód, nieprzerwanie atakując o całej
długocie.

Śmierć Sokratesa. Witek.

394.

399.

Przeczytam wam, choć tego nie ma w
programie, fragment obrony Sokratesa.

A wnioski wyciągniecie sami.

Sokrates mógł uniknąć śmierci,
opuszczając Ateny, jednakże nie uczynił

Posłuchajcie.

W każdym niebezpieczeństwie jest wiele
różnych sposobów na to, żeby się śmierci

wymigać, jeżeli ktoś ma odwagę wszystko
jedno co robić i mówić.

Więc nie jest to rzecz trudna obywatele
uniknąć śmierci.

Znacznie trudniej zbrodni.

Czekacie.

Ruszać się.

Imieniny.

Czy jest u pana mój mąż? Oczywiście.

Proszę.

Cześć, ja jestem w ramion twoich
uścisków.

I dziś, i jutro... Widzisz, to cienko
właśnie imieniny pana

profesora. Może wyjaśnimy pani od razu.
Nie ma żadnych imienin.

Jest pleca historii. Muszę co tylko
mówić. Jeszcze jest 15 minut do dzwonka.

muszę skończyć obronę Sokratesa.

Nie możemy wracać do domu.

Nie mogę pracować na poczcie.

Dlaczego?

Skoro pani tak mówi, widocznie tak jest.

Dzisiaj nie należy o nic pytać.

Jeżeli nie macie gdzie się schronić,
może u mnie.

Mieszkanie jest duże.

Może rzeczywiście na dzisiejszą noc.
Dziękuję bardzo.

Rozpuszczę klatkę.

Nic się na szczęście nie stało. Koniec
lekcji. Rozchodzimy się pojedynczo do

domu. Jak zwykle jutro o tej samej...

Boże,

proszę ucznia, to jest rekwizyt. Tak jak
globus, jak butelka lejdeńska.

Zjazd byś na zakąskę globus?

Więc proszę to zostawić.

Do widzenia.

Niestety sytuacja jest taka, że będziemy
musieli skorzystać z pana uprzejmości,

chociaż na tę jedną noc. Na wszystkie.

Dużo już ich nie będzie. Im bardziej
angażują się w Belgii, tym bardziej

odsłaniają się z południa. Teraz
wszystko odbędzie się w rytmie

Pan tak wierzy w tę swoją Francję.

A któż nam jeszcze dostał do wierzenia?

Dlaczego od razu nie przyszedłeś tutaj,
Władeczku, do swojej chrzestnej matki?

Proszę.

Szukam rodziców. Nie wiecie, gdzie
mieszkają?

Podobno gdzieś na Wilczej.

Ojciec tylko raz był u mnie.

Wykłada na kompletach.

O, widzisz! Ktoś z młodzieży na pewno
będzie wiedział. Może Jadzia.

A właśnie, co u niej?

Wyszła za mąż?

Jeszcze nie.

Wpadnie jutro. Jadzia na pewno ci
pomoże.

Znałeś Artura?

Artura? Był na Politechnice. Nie
przypominam go sobie.

Co się z tobą działo, sładeczku? Nikt
nic nie wiedział.

Ale dobrze, że już jesteś. Znów mnie nie
będzie. Chcę przedostać się do Francji.

Czy to warto? Teraz właśnie do Francji?
Muszę.

Przedzierać się przez tyle granic, zanim
tam dobrniesz, że będzie już po

wszystkim.

Ile to czasu do 20 czerwca zostało?

Ciocia zna dokładną datę?

Tu.

Przy tym stole.

Przedwczoraj ją podano.

Na tym stole?

To kto u cioci bywa?

Czembel? Lawal?

Pułkownik Sławek. Kto?

Walery Sławek.

Jak to to chyba zza światów?

No, nareszcie się domyśliłeś.

Rozumiesz teraz.

Seans był nadzwyczajny.

Niestety Piłsudski nie chciał przyjść.

Widocznie kasztanka się uchwyciła.

Nie kpiej, Władeczku.

Uważasz mnie za idiotkę, prawda?

Otóż dowiedz się, że w pięciu różnych
punktach miasta, na seansach, ta data

powtórzyła się pięciokrotnie. Tylko raz,
podobnie na Sackiej Kępie, podana 21.

Czuję w tym rwotę Mościckiego.

Nigdy nie znosił Sławka.

Śmiej się, śmiej.

Ale coś w tym jednak musi być.

Pięć razy ta sama data.

I vif la france.

Tu.

Na tym stole.

Chciałabym zobaczyć twoją minę 20
czerwca.

Niestety nie będzie mnie.

Władeczku, po całym mieście w ulotkach
krąży przepowiednia Nostradamusa.

Niedźwiedź w krwi ubroczą cały, zdepce
orła. Ale buta zadrży jego, kiedy

latem pienię wyda pierś koguta. Nie
słyszałeś?

Nie.

Niedźwiedź. Herb Berlina. A kogut
galijski, oczywiście.

Są sile, których nie rozumiemy.

To ja wpadnę jutro koło 11.

Tak, przyjdź koniecznie.

Niewińska wyjechala.

Tego nie wiem. Na poczcie już ta pani
nie pracuje.

Rozsądnie. Czy nikt więcej już potem o
nią nie pytał?

Nie wiem.

Przedwczoraj w pracy też nie byłem. No,
to już mniej rozsądnie. Po co mają

kojarzyć pańską nieobecność z jej
nieobecnością?

Nerwy, co?

Zaraz, zaraz.

Zaczyna mi się to wszystko zgadzać.

Poczta. Oczywiście.

Jeden z informatorów opowiadał mi o
jakimś typie, który poszukiwał kogoś we

wszystkich urzędach pocztowych.
Twierdzono potem jego kontakty z

Panie magistrze, jeżeli konfident jest
znany... To co?

No to albo z nim pogadać, może chce
szantażować.

Znamy takie wypadki, kiedy za okup dało
się załatwić.

Albo... Albo?

Albo...

Pan wie.

Pan chyba oszalał. Jakież my mamy
dowody, że jeździł od poczty do poczty,

że rozmawiał z Niemcem?

Nasze prawo działa w podziemiu, ale
działa zgodnie z etyką wymiarów

sprawiedliwości. A pan mi tu proponuje
samosądy.

Nie rwężyją nam się tym samym.

By przyjąć pańskie poglądy, powinniśmy
nic tylko strzelać do nich, tak?

Powinniśmy.

Pan naprawdę oszalał.

Każdy zamach na byle Feldwebla kosztuje
na stu zakładników.

Czy ma pan prawo rozporządzać ich
życiem? Nie wystarczają panu czerwone

na mieście, te hurtowe nekrologi?

A nasi informatorzy też nie znają
całości sprawy.

Kierują się często pozorami.

Ktoś tam rozmawiał z gestapowcem, ktoś
widziano...

Na przedniej platformie tramwaju.

A może to tylko matka?

A skądże pan mógł mieć pewność, że pan
wie absolutnie wszystko o człowieku,

którego chciałby pan sprzątnąć?

Widzi pan.

Tak czy owak, zainteresujemy się nim.

Wiesz, gdzie ja teraz mieszkam? Jak to?
Gdzie? Na placu Willisona? Nie, na

Danzigerplatz. A wiesz, jak nazywa się
plac Napoleona? Nie wiem.

Podplat. A małzowiecka nazywa się
Blumenstrasse. Bez sensu.

No co, zaczynamy? Nie, poczekamy na
Artura. Podobno nawiązał kontakt. Może

będzie się coś działo.

A to znudziło ci się już zrywanie
plakatów? Oczywiście.

Wolałbym postrzelać.

Każdy by wolał.

Pewnie Artur.

Nie, to nikt z naszych.

Może sąsiadka?

Gram w brydżach.

Nie wiem.

Zebranie konspiracyjne, co?

Pan chyba żartuje. Gramy w brydże.

Dokumenty. Wszystkie.

To pan ich pytawał?

Proste karo. Ja bym powiedział bez ratu.

To jest brydż?

Gdzie zapis? To dopiero pierwsze
rozdanie.

Proszę.

Kto wychodzi?

Ja.

Grajcie.

Cześć. Są wszyscy?

Spokojnie. Ręce do góry.

Panie Władziu!

Pan wejdzie.

Pan to zakryje.

Wejścia pan na ostatnim przystanku i do
mnie. Ojciec jest w domu.

Siedzi tam.

Chciałem panu podziękować, panie Mundku.

Jak ręka?

Małe draśnięcie. Był lekarz. Powiedział,
że to nic groźnego.

Za parę dni będzie po wszystkim.

A co to było?

Kocioł. Czekali na mnie u ciotki.

A dlaczego?

Dokładnie nie wiem.

Niemcy ciągle depczą im po piętach. To
tam było w Krakowie.

Szukają go, Mundio.

Nawet na poczcie, jak pytał o matkę.

Nie przyznał się, że jest jej synem.

Dobrze by było, żeby pan wniknął na
jakiś czas.

Mundziu, a może by tak do ciebie tam na
tramwaje, co?

Ta no... Można by... A na

razie zostanie pan u nas.

Dobra, za ciasno mamy, bo to już taki
jeden jest.

To z dachu nad głową.

Nie ma luksusu, ale myślę, że się jakoś
tam pomieścicie.

Potem załatwię panu jakieś zajęcie w
tramwajach.

Dziękuję panu.

Przepraszam za kłopot.

Żaden kłopot. Fajna pani.

Wie pan, ale nie o to mi chodzi.

Myślę przedostać się do Francji. Do
Francji? Po co?

Tam walczą.

To też.

Każdy żołnierz by mnie zrozumiał. Co, ja
nie mogę tego zrozumieć?

A we wrześniu, jak wszyscy szli przez
Ponia Toszczaka na Lublin, to gdzie ja

byłem? Jak pan sobie myśli?

Brygady robotnicze. O brygadach
robotniczych obrony Warszawy pan

Co się Polsce należy, to pan mi
tłumaczyć nie musi.

A prawdziwa wojna jest tu, odkąd wzięli
się dla nie faszyści.

Strzelanie do dzieci, kopanie kobiet
ciężarnych, skazywanie na śmierć

wyrywanie paznokci.

Zmieniły się pojęcia, panie.

Władko.

Może się i zmieniły, ale ja nie mogę
zmienić mojej natury.

Walka w przebraniu to nie jest walka.

Wcięcie kłaniacza w nocy ręce do góry,
tak?

Uczono mnie od dziecka, że walczyć
należy z otwartą słubicą.

A na zniewagę odpowiadać zniewagą.

Kiedy byłem na Pomorzu, szwab krzyczał
do mnie, ty świnio. Chciałem dać mu w

mordę i nie zrobiłem tego.

Do dziś tego żałuję.

Panie Mundku, niech pan posłucha.

Rozmawiamy o dwóch różnych sprawach.

Ja chcę walczyć z Niemcami.

Całego Gerlacha też jeszcze wywożą.
Gerlacha?

Poznajcie się, panowie. Nasz sublokator,
Mrowiński.

My się już chyba znamy.

Przypomnę panu, wrzesień.

Chciał mnie pan spoliczkować.

Kurczę, niewinne.

Obydwaj w jednym pokoju.

Mam nadzieję, że niebawem będę mógł pana
poczęstować koniakiem francuskim.

A jakąś to pomyślną wiadomość pan ma dla
mnie, o której pan wspomina.

Mówił mi pan, że w Owczarach wypuszczono
Tadeusza Miszczyka. Tak.

To zabawne, ale ten pański Miszczyk
trafił sam do miejsca, w którym i tak

znalazłby się prędzej czy później.

A gdzie on jest?

To takie małe miasteczko, Auschwitz.

Po polsku oświęcim.

A więc jednak uciekł z guberni. Jak pan
widzi, niedaleko.

Otrzymałem raport z tego miasteczka.
Miszczyk usiłował sfotografować nasz

obiekt. Jak to bardzo ważnie. Tam
natychmiast pośle swoich ludzi.

Spokojnie, spokojnie.

Jego już tam nie ma.

Jak to?

Proszę, niech pan przejrzy te akta.

Najważniejsze, że on w ogóle jest. I to
w rzeczy, gdzie go nikt nie ukryje. Ma

pan więc ułatwione zadanie.

Wszystkie posterunki graniczące z
generalną gubernią są powiadomione.

Cieszę się, kolego.

że mogę panu pomóc.

został przesądzony. Dziś w południe
Führer wydał rozkaz ostatecznego

rozprawienia się z tą armią.

Przednie straże niemieckich wojsk
lądowych podeszły dziś do Calais.

tego portu jest kwestią godzin. Tak jak
z godziny na godzinę rośnie obszar

terytorium francuskiego zajmowanego
przez naszą armię.

Rząd francuski odwołał dziś ze
stanowiska głównodowodzącego armią

Gamelin. powierzając tę funkcję
generałowi Fejgandowi.

Wybawlenie Twoje. Wybaw nas, Jezu.
Odsideł szatańskich, od ducha

nieczystości, od śmierci wiecznej. Wybaw
nas, Jezu.

Od zaniedbania natchnień Twoich, przez
tajemnice świętego wcielenia Twego,

narodzenie Twoje, wybaw nas.

Przez dziecięctwo Twoje, przez
największe życie Twoje, przez trudy

wybaw nas.

Przez skonanie w obrójcu mękę Twoją,
przez krzyż i opuszczenie Twoje, przez

omdlenie Twoje.

Wybacz nas, Jezu! Przez śmierć i pogrzeb
Twój, przez martwych stanie Twoje,

przez niebowstąpienie Twoje. Wybacz nas,
Jezu!

Przez Twoje ustanowienie świętego
sakramentu, przez radości Twoje, przez

Twoją. Wybacz nas, Jezu!

Tyle wytrwania dla narodu francuskiego,
bo to nasza jedyna nadzieja.

Prosimy Cię, Jezu.

Nie wiesz, gdzie jest Kale? Nie wiem,
gdzieś nad morzem.

A ty może wiesz.

Chyba jest tu.

Dzień dobry, panie burmistrzu.
Siadajcie, siadajcie.

I cóż powiecie?

Weigand na czele armii.

Teraz dopiero przekonacie się, co znaczy
Francja. Zostawcie to.

Oddanie kawałka własnego terytorium nic
nie znaczy. Przeciwnie, może oznaczać

pułapkę. Maxim Weigand był szefem sztabu
marszałka Fosza.

W wojnie światowej zna Niemców jak zły
szeląg. Ich taktykę, strategię, sposób

walki. Więcej.

Wejgała dla nas Polaków to nie tylko
nadzieja, to pewność.

Nie zawracajcie sobie głowy w kalewu,
loli. Uczcie się raczej nasz w miast

niemieckich. W drodze do Berlina. Marek,
jakie tam miasta?

Wittbaden, Kassel, jeszcze Frankfurt.

Jaka to jest skala?

Jeden do dwóch milionów. Ile to będzie
kilometrów? Do Berlina.

Oszczędź proszę.

Jak?

Oświęć. Jaki to kierunek?

Kierunek Katowice. Wie pan, że to raj?
Ma pan przypustkę?

Oczywiście.

Dziękuję.

Dziękuję. Dziękuję.

Jedź do apteki.

Magister się ucieszy. Po co?

Pojechał do Oświęcimia. Byłem na
terenie.

Wagonem nur w jurdojcze.

A widzisz, to już jest coś.

Ten może być?

Tak.

On się rozwinie dwie, trzy godziny i
będzie jak inne.

Szefie, rejlantemy przyjechali, tak jak
pan sobie wiedział. Gdzie ich posta...

Żeby jaski... Oj, hejku!

To gdzie to było, jak się widzi było?

No co ty wypradasz o fermo?

Co ty myślisz, że mi te światy z nieba
spadają?

No pewnie, że nie z nieba, z nieba.
Widzi pan to, kto zleciał, kolega.

Hejku, żeby to mi krowa zdechła.

Zaraz, zaraz, znaczy ty też wysalał z
obozu. A jak widzisz, jak widzisz.

A co ty porabiasz tu, Adaśku?

Tam w obecnej chwili to widzisz, takie
cudne chryzantemy rozpieprzyłem przez

owika. No coś podobnego, żeby ja ciebie
spotkał, panie szefie. My oba trwaj w

jednej purdygarni niemieckiej byli.

W czym?

No tak w więzieniu, widziałeś? W obozie.

A jak tam Susłyk?

To on taki Susłyk jak jakościuszko,
kurec. O widzi pan, on był kapralem u

naszego Tadzia Miszczyka.

U kogo?

Gadasz i gadasz, serce u ciebie jak
drzwi, a gęba jak brama.

To ja do Lwowa, to jak ja mam wejść, na
Płoprzyk?

Oj, oj, oj, panie szefie, czuję dusza
moja, że pan mi dzisiaj fajeran zrobi, a

się z kolegą...

Dźmagi napiję na to trudne spotkanie,
co?

No pewnie, pewnie.

No to co, odłożymy na razie ten bukiet?
Tak, tak, tak.

Jeżeli pan tak łaska. No trzeba się
napić. No jasne!

A powiedz mi, co tam u Kurasia?

Same rzeczy.

Szlag cholery nie weźmie, nie bój nic.
On nas wszystkich przeżyje.

A skąd znasz Miszczyka?

Miszczyka?

To on po mnie kuczerem, Kurasia został.

To chodź, Henku, wszystko ci upowiem,
jak my nogi dowali i we wogli.

Powieści pisać.

O.

To wy?

Sali. Mhm. Już tam na przedmieście. To
tak jakby byli wożerowie, nie? Góra

słuchaczy. To jest koniec Francji,
bracie.

Uciekają szybciej niż my.

Może teraz ludzie zmienią zdania naszej
armii.

Okazuje się, że we wrześniu nie było tak
źle.

Tak to pomoże jak umarłem u kadzidło.

Militarnie może nie, ale za to
prestiżowo.

Tak czy inaczej została nam już tylko
Anglia. To ostatni nasz sojusznik.

A jeżeli Anglia podpisze pokój i
zrezygnuje z Polski, tak jak machnęła

Czechów w Monachium?

To wtedy byłby koniec.

W tej chwili z nikim nie wiążą nas już
żadne układy. Proszę pana, układy

zawierał rząd.

Ale naród może zawsze liczyć na inny
naród.

Uwaga, uwaga!

Kwatera główna, 14 czerwca 1940 roku.

Naczelna komenda armii niemieckiej
donosi.

Całkowite załamanie się frontu
francuskiego na całej linii od kanału La

aż do linii Maginota koło Montmedy.

unicestwiło pierwotny zamiar dowództwa
francuskiego bronienia stolicy Francji.

Paryż został w następstwie tego
ogłoszony miastem otwartym.

W dniu dzisiejszym wojska niemieckie
wkraczają do Paryża.

Z racji wkroczenia wojsk niemieckich do
Paryża oraz zakończenia walk w Norwegii,

kanclerz Hitler nakazał wywieszenie flag
w całych Niemczech na przeciąg trzech

dni oraz bicie w dzwony w dniu
dzisiejszym na przeciąg kwadransa.

aby w ten sposób oddać hołd żołnierzom
zwycięskiej armii niemieckiej.

Rodzejście!