All language subtitles for Amator (1979)

Filipiusz! Pijany jest.

Inka.

Wiesz co czuję?

No?

Że córeczkę.

O Jezus, żeby.

Proszę pani, to gdzie ona teraz będzie
leżała?

Na pierwszym piętrze.

To ona, proszę pani?

Eee, skąd?

To młoda dziewuszka.

Ona wcześniej nie urodzi panu jak po
południu.

Irenka? Irka?

To będzie 320 kilogramów.

Dobrze, za tydzień u Ciebie będzie.
Dobrze. Dobrze, cześć.

Panie kierowniku, przepraszam, ja wiem,
że nie wolno, ale ja taką kanapeczkę

przyniosłem.

Już? No, już w szpitalu jest.

No to...

Chyba symboliczne.

Tak, no.

No! No to naprawdę symboliczne.

No dobra.

Zdrowie.

Jest na sali porodowej.

O, to potrwam. Ja swoje pierwsze
rodziłam 20 godzin. Kochani, idźcie

Proszę.

Idźcie. Jaśka, tu masz klucze.

Weź tam wszystko, w domu złotówki
wszystko możesz wziąć.

Kaszankę zrób, kierowniku.

Dobra, chodźmy, chodźmy.

Nie,

nie, ja mam swoją.

Jezu, jeszcze nigdy w życiu tyle nie
wypiłem.

Panie Marszu!

Córka. Czekaj, nie mogę tak.

Panie moś.

No, przyszliśmy tutaj, zobaczyliśmy pana
nowe mieszkanie, wypiliśmy trochę.

No i zobaczyliśmy, jak pan przeżywa, że
się panu urodziło dziecko. Wie pan,

ja jestem już stary facet i tyle panu
powiem, że zazdroszczę panu tego

wszystkiego.

Bo widzę, jak wygląda szczęście
człowieka.

Filip!

Brudzia. Stanisław.

To ja już teraz mogę panu mówić, Stasiu?

Musisz!

Dziękuję bardzo.

Czego z tym jedzeniem zjejcego?

O Jezu, zapomniałem.

Zapomniałem, przecież miałem szlafrok,
śmietanka, grzebień. Co ja teraz

Gdzie? Od dziesiątej?

Jutro jej to zanieś, jak dzieci mam po
połowie.

Tu mam bałagan, ale tu pięknie też
będzie, pięknie.

Kombinowałem, że tu łóżeczko i zaraz tu.

No i tu pieluszki brudne, czyste,
podgrzewacz, wadki różne.

I na biało będzie.

Co jest? Czemuś tam wziął. Co to jest?
Nie wstydź się.

Pokaż.

Aparat. To aparat. Kamera, nie aparat.
Kamera.

Córeczkę chciałem fotografować, jak się
urodzi, tak miesiąc po miesiącu. A ileż

to to kosztuje?

No to pensja za dwa miesiące mi poszła.
Nawet zła Irka była. A to ruchome

będzie? No, no, kino takie małe.

A to fajnie pomyślane.

A dzieciak dorośnie, zobacz.

Nie tak, nie tak się patrzy. O, tak.

O.

Przygłasnij to.

Pięknie grał.

I ręka też nad tym gra.

Mam kwiatki przecież.

Kwiatki? Są kwiatki.

To przecież dyrektoratom jest.

Nazwisko? Most.

Pana żona ma zapalenie piersi, będzie u
nas około 10 dni. No chyba, że ma pan

kogoś, jak wróci do pomocy.

Chyba, że siostra żony, ale ona też
pracuje, a to groźne, panie doktorze?

Nie. No i szkoda.

Chciałem dziecku zdjęcie zrobić,
specjalnie kamerę kupiłem.

Ruska? Tak.

Kwart 2 się nazywa. Można zobaczyć?

No dobra, niech pan idzie, ale tylko na
chwilkę.

Nasza?

No, ręka.

Ty ją dotykałaś?

Pewnie.

Do karmienia mi przynoszą.

Butelkę.

No widzisz, przyjechała ze mnie matka.

No nie, karmić piersią nie mogę.

Bardzo Cię kocham, Jelenka.

Bardzo.

Popatrz, przypiecha Cię chyba. Mogę
teraz?

No.

Posikała się.

Nie, goły nie rób.

Czemu? Przecież dziewczyna, nie?

Rańbowskie, ktoś umarł?

Nie, to Piotrek Radczyk tym teraz
jeździ. Łóżeczko mi wczoraj przywiózł. O

ale się wystraszyłam.

Irena Morz.

Nie zapomniałem was sfilmować, jak
wchodzicie.

Zrobimy jeszcze raz, jak się obudzi,
dobrze?

Nie, to będzie luzynek.

Ale pan to ma kondycję.

Nie, ja się spóźniłem, teraz
przyszedłem. Prowadzor komendancie,

odcinkowe zostali wykonane.

Niech pan wpadnie.

Do mnie potem zasłuchę. Kiedy?

Zaraz po ćwiczeniu. Maski! Łódź!

Haniu, nie łącz mnie z nikim.

Specjalnie wezwanym Was tutaj razem,
żeby Pan nie mógł zaprzeczyć.

Pan ma kamerę.

No, mam.

A podobno można na nie robić filmy.

Tak piszą w instrukcji.

Dziękować Wam. A czy Pan wie, że my
tutaj wkrótce będziemy mieli jubileusz?

No tak.

25 lat.

No, przyjadą do nas goście ze
Zjednoczenia, może ktoś z Ministerstwa.

A, framerowie, częściej artystyczni.

I nie może być tak, że oni przejadą i
odjadą.

Musi pozostać z tego jakiś ślad. I
dlatego pan, panie Mosz, nakręci o tym

Film?

Ale nie, ja nie umiem, panie dyrektorze.
Ja dopiero kamerę kupiłem, bo chciałem.

Nauczy się pan.

A pan wie, skąd ja się znam na
ogrodnictwie? Z książek. A Stasiu też na

znaczkach zna się z książek.

Kamerę pan ma?

No mam.

A taśmę?

Nie, nie mam.

Kupimy. A ile my mamy na kulturę,
Stasiu?

113 tysięcy. Cały klub można założyć.
Sierowniku, to już było kółko teatralne.

Jakoś nie wyszło.

Bardzo dobrze.

Nie tam kółko.

Film.

To najważniejsza ze sztuk.

Ktoś tak powiedział. Nie pamiętam kto.

Lenin.

No to co?

Zgoda.

No dobrze.

Stasiu, przebij.

Ty no co, z trumną też tak ganiasz?

Co ty?

Służbowo to powolutku.

Może podwieźć? Irenko!

O,

śliczna jest.

Patrz, jaki projektor ma.

Statyw, taśmy.

A to ty kupiłeś? To nasze?

Zakład kupił.

Dyrektor kazał i kupili.

Piotruś, jak ja ci się odwdzięczę za te
przywożenia?

Pół litra ci kupię, co?

Co ty mówisz pół litra? Zdjęcie mi zrób.

O, jak przywozie stoi.

Mama będzie trzy razy na wyświetlanie
przychodzić.

Mama!

Nakręcać mnie będzie!

Ty, albo jak z tej górki jadę, dobra? No
dawaj!

Po co to wszystko kupione?

Po co?

Dyrektor mnie wezwał i film o jubileuszu
kazał robić.

Cały jubileusz będę filmował.

Poważna robota.

No dlaczego akurat ty?

No bo ja kamerę mam tylko.

A przecież dziecko miałeś tylko robić.

Trochę za szybko mi jedzie, cholerka.

Ty, złapałeś?

Na kolorze.

Ej!

Mama!

Wiesz, co mi się Witek pytał?

No?

Powiedział mi, że skąd to się stało, że
ja tak wszystko mam.

Co? No ciebie.

Irenkę. Dom.

Powiedziałem mu, że zawsze tylko tego
chciałem.

A jak człowiek tylko jednego chce, to
dostanie.

Bo jesteś dobry.

Pewnie dlatego.

Przecież musi być jakaś sprawiedliwość,
nie?

Kochajmy się, kochajmy się, kochajmy
się.

Kochajmy się, kochajmy się, kochajmy
się.

Niech pani patrzy jakiego mamy filmowca.

Jakby się urodził z kamerą, nie?

Dziękuję bardzo. Do następnego razu.

O, jeszcze jesteś.

Spoczyłeś się. No, spoczyłem się. Jak ci
się podobało?

Powiedzieć ci?

Nie zakładaj mi telefonu.

A mnie tutaj niech pan zaczeka.

Jak będą wychodzili, znów pan machnie.

Ja pana uprzedzę i też.

Co robisz?

Co?

A, tak.

Wszystko, co się rusza.

A co się dzieje? Gdzie oni są?

Nie tu dyra siedzą.

Spóźniłem się trochę, jak wchodzą,
wiesz?

Ty to zrób, jak ja idę, nogi moje po
korytarzu.

A potem jak otwieram klamkę, potem to
się podoczepię, co? No idź, co, się nie

dowiesz.

Uważaj.

Zdjęcia robicie, jak ludzie do ubikacji
wychodzą. No nie, tak myślałem, że

wszyscy wyjdą.

A może zaczalicie się w ubikacji, jak
sikają, co?

Koniec.

O co mu chodzi?

Chciał, żeby urzędowo było.

Idiota.

Śpi.

Co się stało?

Z lustrem?

Zbiło się.

Jak to zbiło się?

No ja zbiłam.

No czemu?

Co mi chciałaś powiedzieć?

Chodź stąd. No nie.

Czemu zbiłaś lustro?

No uderzyłam ręką i zbiło się.

Którą?

Widziałem Cię, jak schodziłeś za
kłopotem.

Byłaś mała jak szłaś.

Zawsze Cię będę pamiętał, jak tak szłaś.

Jeszcze nie możemy.

Jeszcze już miesiąc. Może można.

Tak, ale będzie bolało. Przestaniemy.

O

Jezu!

Irka!

Jak wkleiłem.

Zobacz, framerowie i dyro.

Widać, że słucha?

Irka.

Do tyłu ci puszczę.

Zobacz, framerowie, dyro.

Framerowie, dyro.

Framerowie... Proszę.

Mama źle się czuje, zemdlała.

Co się stało?

No nie wiem, co się stało, zemdlała.

Trzeba ją odwieźć do szpitala, żebyś mi
pomógł. Chodź.

Nie dobrze, żebyś ją czarną nyską woził,
co?

Fakt.

To skoczmy po lekarza. Nie, to siedź.

Filip,

może to niedobrze, żeby ona tym
karawanem jechała. No właśnie, dlatego

lekarza. Idź tam do nich.

Mamą muszę usiąść.

Chodź, bym się pożegała.

Dzień dobry. Dzień dobry.

Dzień dobry.

Co? Ona oprzytomniała, że coś się nie
rusza.

Całkiem? No, oczami tylko.

Niech pan leci po karetkę.

Ja to mam w samochodzie na dole. Dobrze,
ja tylko czekam.

Czy ta niska czarna?

No właśnie.

Jak tam malutka?

Dziękuję, dobrze.

A jak państwo daliście dziecku na imię?

Irenka.

To straszne, że tak pojechała.

Już nie wróci.

No, to tyle.

Wszystko już.

No dobrze.

Bardzo dobrze. Pan się z tym mówił.

Ładnie złapał, jak forsę biorą.

Można by puścić jakiś komentarz, nie?

Jaki? Ja nie będę nic narzucał.

Jaki to był jubileusz?

Kto przemawiał?

Kto był w części artystycznej?

No ale to widać akurat. No ale muzykę
można wydać.

Muzykę, komentarz. No tak jak w
dzienniku.

O, dziękuję.

Gratuluję. Bardzo dobrze.

Niech pan wpadnie do mnie jeszcze.

Nie chciałem tego mówić przy wszystkich,
ale tam się kręci taki facet w

okularach. No jest.

Cały czas jest. No właśnie.

Chodzi o to, żeby go było mniej w tym
filmie.

Jak to?

Mniej?

No, żeby go wcale nie było.

Najlepiej.

I po co panu te gołębie?

No, żeby tych gołębi też nie było.

A więc, trzy rzeczy.

Facet w okularach, tych dwóch, jak idzie
do ubikacji, gołębie, no i te pieniądze

za kupicami.

No, to cztery.

No, to cztery.

Możliwe. Ej, panie dyrektorze, ja bym
sobie zostawił te pieniądze. Gołębie

wyciąć. To ja panu lepiej doradzę.

Niech pan zostawi gołębie.

A pieniądze, żeby lepiej nie było.

No.

No to pan to wszystko notował, panie
dyrektorze.

Ja to poważnie traktuję, panie mąż.
Niech pan zobaczy.

Kupiłem pióro.

Z lampką.

Niech pan patrzy.

Myślę, że będzie wam tu dobrze.

No, tylko że jest zimno trochę.

W zimie?

No. Ta ściana od kotłowni grzeje jak
cholera.

A to tutaj?

To też może być. Jakieś pomieszczenie
podręczne po kamerkę czy coś.

No fajnie tu jest.

Kurczę, jak to dziwnie się ułożyło
wszystko, no.

Dasz mi potem coś zrobić?

Co?

Film.

Film?

A pewnie, że ci dam!

Do kina trzeba będzie teraz pochodzić.

W kinie wtedy jest straszna cisza.

Ona rzuca w niego rzeczami, wiesz? I
ty...

Sprytnie pokazane, bo nie widać, jak ona
rzuca.

Tylko na niego jest, jak te rzeczy koło
niego przelatują.

Uczekuję. Nie, nie, nie, została tak jak
ja.

Dlaczego ma brzydko wyglądać? Ojej, no
przecież ci tłumaczę. Odejdź.

Tłumaczę ci, że najbardziej wzruszające
to dziecko było właśnie jak w tej

awanturze, jak ona go bierze, ono
krzyczy i właściwie dopiero wtedy go

zapamiętujemy. A nie z tych scen, kiedy
było wszystko idealnie między nimi.

Uwaga.

O, o, dobrze, dobrze.

Nie rusz, nie rusz, nie rusz.

Teraz weź.

Podejdź do okna, podejdź do okna.

O, pięknie było.

No jakby się tak z balkonu kiwnęła, to
co, też byś robił?

Naprawdę, Filip, żebyś się wstydził. No
jej ręka, no przecież nic ci się nie

stało. Pat.

Chodnik nam rozwalają.

Wtedy dwa razy rozwalą, położą na nowo.

Zrobię, polecę na to.

A po co? Co, źle widać?

Dobrze, tylko statyw trzeba.

Dobrze to wymyśliłaś.

O, dokumentalny film będzie.

Co ty czytasz?

Zdjęcia sobie takie przeglądam.

Co?

Co się stało?

Śniłem się, jak jastrząb porywa
kurczaka.

Przecież to sen. Słychać było, jak
tłucze dziobem w głowę.

Spokojnie.

Już? Już.

Po chleb sobie pójdę.

O Jezu, Jezu.

Zawsze cię chciałam zapytać.

Czemu ty jesz w nocy?

Z domu dziecka chyba mam takie
przyzwyczajenie.

Lubię chleb.

Filip,

po co ci to?

Co? No, te filmy, klub.

I raty chciałem robić.

Nie wiem, samo tak wyszło jakoś.

Ale się wciągasz.

No, wciągam się.

Obiecaj mi.

Co?

Że już tego nie będę zrobił.

Pij. Pij.

No, złapałem jeszcze. Wszystkie są.

Jakaś pani do ciebie przyjechała z
federacji.

Kto? Piękna kobieta.

Czeka w sekretariacie. Nie chciała tu
palić.

No to lepiej.

O wilku mowa.

Kolega Mosz, nasz filmowiec. Dzień
dobry.

Dzień dobry. Anna Włodarczyk.

Jestem z Federacji Filmu Amatorskiego.

Dyrektor proponuje mi, żebym wzięła
jakiś wasz film na festiwal. Na

Tak, jest taki festiwal filmów o
zakładach.

Nie, na festiwal może nie. Panie
dyrektorze, przecież to dla nas tylko

To mi się pan spodobał.

Dawnie już nie spotkałam człowieka,
który robi filmy.

Nie kombinuję, jak wygrać festiwal.
Niech pan siada.

Tutaj jest regulamin federacji. Tutaj
jest karta zgłoszenia filmu.

Wypełni wam to wszystko.

I za miesiąc do Łodzi. Ale my nie
jesteśmy jeszcze w federacji.

Jak to nie jesteście?

Przecież przysłaliście zgłoszenie,
prawda?

Przysłaliśmy, oczywiście.

No, więc jesteście.

Może teraz obejrzymy sobie film?

Odbieram, pani.

Przepraszam, na chwilę.

Papieras? Nie dziękuję, ja nie pelę.

Przepraszam.

Film, pozwól na chwilę.

Niech pan zamknie, drzeże.

Czy skończył pan wszystko?

No, komentarz już jest.

Ale to, o czym mówiliśmy... Nie,
jeszcze... No właśnie, może by nie

co, panie dyrektorze? Na dół.

No jak?

Trzyma się kupy, prawda?

Trzyma się.

Tylko czemu to wszystko takie pocięte?

Co to, tażmy wam zabrakło?

No wie pani, to są początki. Ach,
oczywiście, wszystko dobrze się ułoży.

Bierzemy ten film.

Jak przyjemnie.

Popatrz sobie, Stasiu.

Filip,

straszny rozpęd wziąłeś.

Telefon zakładamy. Widzisz, pieczątkę
już mamy.

O.

Musi być pieczątka.

Ja nie o tym, że w ogóle rozpęd wziąłeś.

A co? Ty dajesz pieniądze, to ja robię.
Wiesz, miałem szwagra, który w

trzydziestym roku życia

Uwierzył w Boga.

Mówię, co?

No ja mam 30 lat.

Mar nie skończył.

Co się z nim stało?

Został księdzem.

Ale przecież ty też masz swoje znaczki.

Każdy coś ma.

No ja mam tylko znaczki.

Nic więcej nie ma.

Dziękuję. Przepraszam pana.

Ty ją znasz?

Ta baba wiele może.

Wiesz, kto ją dmuchał?

Ale to górno jest to wszystko!

Ach, szajbus.

Wydali go ze szkoły po pierwszym roku.

O Jezu, jakie to wszystko górno.

Będzie gwizdał po werdykcie, zobaczysz.

Stary, skąd ty wykombinowałeś te
gołębie?

Jak czekałem na korytarzu, to one
siadły. To jest białe.

To jest kontepcja, stareńku.

To znaczy, ty filmujesz to, co jest.

No tak.

Ty wiesz, że to jest pomysł?

Co, wypijesz ze mną grudzia?

Czesław. Filip.

Na porządku przedstawię członków jury.

Anna Włodarczyk z naszej federacji AKF.

Teresa Śmigielówna, aktorka.

Andrzej Jurga, z TV Warszawa.

Tadeusz Sobolewski, krytyk tygodnika
Film.

I Stanisław Niemiaszek, przedstawiciel
WRSZ. I ja, jako przewodnik.

Ja chciałabym zaproponować do nagrody
film pod tytułem Jubileusz.

Reżysera Filipa Mosza z AKF Wielice.

Po prostu uważam, że film ma niebanalne
spojrzenie, bo na przykład z jednej

strony powaga tej zakładowej
uroczystości, a z drugiej strony jak

tej całej sprawy. Faceci, którzy
załatwiają swoje prywatne rzeczy, gdzieś

gołębie na parapecie, wypłata aktorom
pieniędzy za kulisami.

No, z jednym słowem wydaje mi się, że to
dowodzi jakiejś takiej umiejętności

obserwacji reżysera i jest takim
świadectwem ciekawej, nowoczesnej,

narracji filmowej. Ale to jest, zdaje
się, debiut. Tak, to pierwszy film.

To nie wiem, czy nie szkoda byłoby,
gdybyśmy rozpuścili tak od razu dobrze

zapowiadającego się młodzieżowca. Nie,
znowu taki młodzieżowiec.

Niech pan się pokaże, panie mąż.

W czasie obrad jury bardzo sugestywnie
koledzy mówili o filmach, które żeśmy

widzieli.

Badały takie wspaniałe określenia jak
film społecznie zaangażowany, nowoczesna

narracja filmowa, dokumenty czasu.

Ale na tym ekranie takich filmów nie
było.

Za to to, co było, to było straszne,
naprawdę było straszne. Ponieważ z tych

filmów wynika, że wy znacie życie tylko
z kronik filmowych i z dziennika

telewizyjnego. A nie z tego, co Was
otacza.

Dziennik telewizyjny to jest zbiór
informacji, który musi być pokazany,

przekazany. Musi.

Za to amatorzy nic nie muszą.

Mogą robić, co chcą, kiedy chcą i jak
chcą.

I w tym powinna być Wasza siła.

Ja nie uwierzę nigdy.

Nigdy nie uwierzę, że Wasze życie się
składa tylko z zebrań, z oklasków, z

wręczania nagród, z przecinania wstęg,
defilad.

Nie wiem, jeszcze ćwiczeń z samoobrony.

Za to uwierzę i wierzę głęboko, że
możecie zrobić takie filmy, które są

filmami. O tym, co myślicie, co
czujecie. O was samych, o swoich

którzy naprawdę ciężko pracują, żebyśmy
mieli to jeść.

Kolego, kolega się chyba trochę
zagalopował.

Mieliśmy tylko podać filmy do nagród, a
nie wygłaszać przemówienia.

Ja tłumaczę, że właśnie nie ma takich
filmów.

Nie ma, naprawdę nie ma.

I dlatego proponuję, abyśmy na tym
festiwalu nie przyznali żadnych nagrod.

Żyli postanowiło Grand Prix nie
przyznawać.

Nagrodę drugą oraz pięć tysięcy złotych
otrzymuje reżyser Stanisław Miklosz za

film Werdykt.

Nagrodę trzecią oraz 4 tysiące złotych
otrzymuje reżyser Filip Mosz z AKF

Bielice. Zamknijmy wideo.

Nagrodę równorzeźną trzecią oraz 4
tysiące złotych otrzymuje reżyser...

Dziękuję. Pomimo wszystko gratuluję.

Ania mi mówiła, że ma Pan mi coś
pokazać. No chciałbym, jeśli można.

No to tyle.

Te trzy ujęcia na razie zrobiłem.

Pomysł jest.

Pan to z dachu zakładu robił?

Nie, z balkonu i z domu. W domu.

A dlaczego wszystko pan filmował z góry?

No właśnie, ja też nie wiem, czy to nie
nudne.

Żona nie pozwala mi ganiać z kamerą po
podwórku.

To żona się przysłużyła.

Bo jeżeli to filmować, to właśnie tylko
z jednego punktu widzenia i z góry.

Wygra ci wszystkie festiwale, jak tak
pójdzie tutaj.

Niech wygra.

To ja lecę. Widziałem tutaj jednak w
Łodzi bardzo dobre fiestę i muszę kupić

sobie taką kozę.

W zimie mam chłodno w chałupie, jak
cholera. No to cześć, dziękuję ci

Najlepszego, pani mąż.

Dziękuję bardzo.

Nie ma już nikogo.

No to chodźmy stąd.

Zaprosimy pan gdzieś na kawę?

No pewnie, wszędzie panią zaproszę, pani
Aniu. Ja dziś tyle zarobiłem, jak nigdy

w życiu.

Wiesz, kto miał dzisiaj rację?

Jurga?

Jurga.

Marne były te filmy.

Twój film też był marny.

Marny, no wiem przecież.

A czemu głosowałaś, żebym dostał
nagrodę?

Bo będziesz już trzeba zrobił dalej.

A bardzo mi na tym zależy.

No popatrz, jak ja mało o tobie wiem.

Co ty właściwie robisz?

Ja?

Zaopatrzeniowcem jestem.

Dużo jeżdżę po Polsce, kupuję różne
rzeczy dla zakładu przy Boże.

Przyjemna praca.

Aniu, a czemu ty mi nic o sobie nie
powiesz?

A co ci mam powiedzieć?

U mnie wszystko w porządku.

Tak sobie żyję.

A wiesz, jak mnie nazywają?

Amatorka. A najgorsza rzecz to prawda.

Widzisz, ja nigdy w życiu do niczego,
ani do nikogo, nie potrafiłam się

przyzwyczaić.

No.

Pożegnaj się już teraz ze mną, Filip.

Ale zobaczymy się jeszcze kiedyś?

Zobaczymy.

Na pewno.

Przestań, obudzisz małą.

Oj, przepraszam.

Na gdzie?

No to nie cię słyszy?

Iryna.

Co krzyczałaś do mnie na dworcu?

Żebyś nie wygrywał.

Fajna, Stefan, że jesteś. Cześć, cześć.
Cześć, mały. No patrz.

Wielu z nas już jest. Ale słuchajcie, na
tym festiwalu to ja tak jedno poważnie

zrozumiałem. I nie możemy teraz robić
już o tych jubileuszach, brawa.

Nagrodę dostałem.

Tam, że dostałem. Teraz musimy całkiem
inaczej kombinować.

Po prostu musimy robić o tym, o
ludziach, o tym, co czujemy.

Od siebie jakoś. Nie?

Tak.

Tak, Stasiu.

Teraz?

Dylo nas prosi do siebie do domu.

Jeszcze, panie dyrektorze, tu dyplom
dali. Proszę zobaczyć.

Pięknie, pięknie. Trzecie miejsce.

Można powiedzieć, że drugie. Bo
pierwszego nie przyznali.

No, teraz mogę panu oficjalnie
pogratulować, panie Filipie. Dziękuję.

dla mnie.

Tak, oczywiście.

To drzewo posadziłem, jak urodził się
syn. No, to już dorosły.

Umarł, jak miał pięć lat. A to, widzi
pan, przy pierwszej córce.

A te jabłonki przy bliźniaczkach. O, to,
to drugie, widzi pan, i to trzecie tam.

Bo to widzisz, zawsze tak jest.

Jaki zaopatrzeniowiec, taki filmowiec o
zdrowie.

Dziękuję. Nie, nie, nie, ja nie mogę, ja
mam kupę nauki. Ale ja pana pytałem, co

dalej. Zadali. No to teraz byśmy się
czyteńko skończyli ten o maszynie, ten o

wynalazku. To by już były dwa dla
zakładu, prawda?

A potem no chcieliśmy tak coś dla
siebie.

Jak to dla siebie?

No dla siebie znaczy niekoniecznie dla
zakładu. Tak. A o czym?

O życiu.

Czego chciał?

No w porządku. Pytał się, co będziemy
robić dalej. No i co powiedziałeś? No

powiedziałem, że dla siebie.

Ty, a po coś ty mu ten dyplom dał? No
cóż mi to.

W porządku, tak coś czuję, wiecie, że
będzie w porządku, nie? No tak, panowie,

właśnie rozmawialiśmy z kierownikiem.

Panowie, róbcie, co wam się podoba,
tylko róbcie tak, żeby jakiś ślad tego

No będzie ślad, na taśmie będzie.

Ale coś na piśmie, jakiś, ja wiem, jakiś
konspekt w punktach. Ja na przykład

robię film o tym i o tym, dzisiaj
filmuję.

To jutro, tamto.

Scenariusz. Scenariusz, no jak tam
wszystko.

Scenariusz, no.

Gdzie był?

Dyrektor nas wezwał. U dyrektora w
ogrodzie.

Popatrz sobie.

Co się stało?

Może zjadła coś? Dlaczego nie było
lekarza? Był.

No chodź do mnie, chodź, chodź.

Zajmij się.

No wyjdź.

Mocniej, mocniej.

Oto ten klucz tu jest.

Nigdy tu klucza nie było.

Po co?

No co? Może z trafią mnie dowiedzieć
czegoś ciekawego?

Co ty zrobił?

Sprzątaj to!

Tak to wyglądało w kinie? Tak?

Tak?

Jezus Maria, Irenka, no powiedz mi, o co
ci chodzi, no?

No o co ci chodzi?

Nie wiem.

Chciałeś mieć mnie i masz.

Chciałeś mieć córkę. Ja cię urodziłam.

Miałeś być szczęśliwy.

No jestem przeciw. Nie jesteś.

Nie jesteś.

Przecież widzę, co się dzieje.

Chcę, żebym ci spokojnie powiedział.

To jest tak, jak mówisz, że chciałem
mieć to wszystko.

I mam.

I jestem tu szczęśliwy.

No tak.

A potem zaczęło się z filmem.

Widziałaś, że to samo się zaczęło.

Jakoś tak samo.

I zobaczyłem...

Wszystko może być ważniejsze niż spokój
mieć.

Wiesz?

Że człowiek potrzebuje, że ja potrzebuję
czegoś więcej niż tylko spokoju.

I to może być nawet ważniejsze niż dom.

Ale co?

Nie wiem co, ale może być ważniejsze.

Rozumiesz to?

Rozumiem.

I co z tego?

Wszystko się rozlatuje.

Matka Piotrka Krawczyka jeszcze do tego
wszystkiego umarła.

Kiedy?

Dziś rano.

Ojej, już zaczęły.

Co się dzieje? Na co czekamy?

Piotrkę nie matosimy się ostatecznie.

Piotrek nie przyszedł.

Piotrek?

Piotruś?

Piotrek. Chłopcy.

Już?

Już.

Pokażcie mi tytulowy film.

Co ty zrobiłeś?

Piotruś, dlaczegoś ty nie przyszedł?

Nie mogłem. Nie mogłem patrzeć jak ją
zakupują.

Nie mogłem.

Gdzie imię?

Nic, nic.

A co mówił?

Prosił, żeby mu film pokazać, ten co
Filip robił.

Dasz mi to?

Ty taśmę?

Tak, proszę.

Proszę was.

To jest piękne, co robicie, chłopcy.

Człowiek już nie żyje, a tu ciągle jest.

Uwaga. No i co to jest?

To co, mogę u pani to zamówienie
zostawić?

Niech pan zostawi, zobaczymy. Dziękuję
bardzo.

Do kina bym sobie poszedł. Nie wie pani,
co grają?

No... barwy ochronne i spotkanie z
reżyserem. A gdzie to jest?

Na placu wolności.

Nadzieję, że pan w ogóle zasłużył na tę
rozmowę.

Postępuję tak, jak postępuję.

Dlatego, że jestem z tym wygodnie.

Teraz pan powinien spostrzec, że jestem
cyniczny.

To oczywiste.

Nie wiem, pan powie, co w tym związano.

To zależy, czy dla pana, czy dla innych.

Załóżmy, że dla mnie.

Jak wynika z poprzedniego twierdzenia,
bliźni specjalnie mnie nie obchodzą.

Coś pan traci.

A cząże, a mój precyzyjny.

A nie.

Wydaje mi się, że to bez sensu, dlatego
że pan prowadził takie rozmowy

niejednokrotnie.

A, widzi pan. No i kto teraz unika
konkretnej rozmowy, role się odwróciły.

Zresztą ja bardzo chętnie porozmawiam z
panem jeszcze na ten temat. A na razie

to w ogóle niech pan idzie i czatuje na

prorektora. Wie pan, to zawsze dobrze
być pierwszym.

Czy nie sądzi Pan, że większe działanie
mógłby mieć film o człowieku, który

osiąga sukces, mimo że jest przez nas
akceptowany?

Prowana, gdybym umiał wymyślić taką
postać, która by miała wymiar

to natychmiast bym o niej zrobił film i
pewnie go zrobię, jak tylko taki

przykład sugestywny znajdę. Jeżeli
zrobiłem taki film jak ten, to dlatego,

mam poczucie, że dzisiaj w świecie, w
którym żyję, ludzie uczciwi mają za małe

szanse. Za rzadko ten sukces osiągają.

Jest za wiele strat po drodze i za wielu
ludzi uczciwych gdzieś pada.

Czy reżyserowi wystarczy samo
przekonanie o własnej słuszności tego,

ma do przekazania, przekonanie o tym, że
ma się coś ważnego do przekazania, czy

też powinien reżyser mieć jakiś
sprawdzian?

No musi być sprawdzian i na tym polega
cały nasz wieczny dramat, że ciągle

zadajemy sobie pytanie, czy to, co
mówimy jest naprawdę obiektywnie słuszne

mądre, a jednocześnie nie możemy nigdy
ustalić, Jaki ten sprawdzian konkretnie

ma być?

Każdy z nas robiąc filmy ma tę nadzieję,
że to co robimy komuś pomoże, coś w

społeczeństwie zmieni, coś w ludziach
zmieni. Ale nie przesadzajmy z drugiej

strony. Nie jesteśmy już tymi
inżynierami dusz ludzkich, którzy

jeden obraz i natychmiast zjawiska
społeczne się zmienią, ustąpią, zacznie

jakaś nowa era.

Jednym słowem, sprawdzian jest czymś
bardzo względnym. Nie ma jednego

jasnego sprawdzianu. Nie wiem i w tym
wątpieniu jest cała nasza siła, dlatego

z tego wątpienia wynika... Następna
wypowiedź tego wątpienia wynika

żeby powiedzieć coś jeszcze raz, trochę
inaczej, może bardziej sugestywnie, może

dobitniej, może trafniej. Czy to prawda,
o czym Pan

mówił?

Przepraszam, czy w którym momencie?
Kiedy?

No, czemu robi Pan filmy?

W zasadzie chyba prawda, no może troszkę
to jest bardziej skomplikowane

naprawdę, ale w zasadzie chyba tak
pomyślałem. Powiedziałem, jak pomyśleć.

A nie przyjechałby Pan do nas? Do
Wielicich.

A gdzie to jest? No tak, bliżej Krakowa
trochę.

Ja myślę, że tam by chcieli posłuchać
też. Mamy klub amatorski filmowy.

Zadzwoni do mnie po prostu.

Będę miał wolną chwilę, to na pewno
przyjadę.

Film i polityka.

Żydeczki poproszę jakieś.

Rozmawiałem z wami z niego.

Rozmawiałem z nim.

I co?

Powiedział, że przyjedzie do nas do
klubu.

Mówił, czemu robi filmy.

Czemu?

Nie potrafię ci tego powiedzieć.

To trudne.

Wiesz?

Dobrze, nie jak jesteś.

No co robisz? Co robisz?

Przepraszam bardzo, panie dyrektorze.

To ja się pytam, panie mąż, co zrobicie?

No tak jak pisałem scenariuszu o starym,
dobrym pracowniku zakładów.

Ale jeśli pan powie szczerze, dlaczego
właśnie on, a nie inny?

Dlaczego? No może po prostu dlatego, że
jemu jest trudniej być dobrym.

Sprytnie to wykombinowane.

A nie uważa pan, że to trochę
nieuczciwe?

Czemu?

No, że o kalece.

robicie, że wykorzystujecie, a przecież
wyśmielacie się. Nie, skąd, panie

dyrektorze? Jak zrobimy pan zobaczy, że
się nie śmiejemy. Panie Filipie!

Panie Filipie!

Dobrze było? Dobrze. Już, już.

Dziękuję. Bardzo dobrze było, panie
Wawrzyni.

Tylko z tym na festiwal nie pojedziecie.

No i co, wyrobiłeś?

Zrobiłem.

Dawaj do pierwszej, proszę.

Halo? Filip?

Tak, Filip Mosk. Cześć, jaka
niespodzianka. Myślałam o tobie

przekonasz się. Ale, że to...
Przyjemnie. Coś się stało?

Nie, nic.

Tak chciałem do ciebie zadzwonić.

Po nic właściwie.

Cieszę się.

No, naprawdę? Naprawdę.

Ja też.

A robisz coś teraz?

Proszę? Film.

No tak, robię.

Robię. Wiesz, mam takiego faceta, co już
25 lat pracuje u nas w zakładzie.

Widzisz, to tak głupio przez telefon.

Musiałabyś go widzieć.

Tak?

Stało się coś?

Nic.

Tylko... Przed chwilą zobaczyłem moją
żonę.

Żonę? Tak, stała tu. I co?

Nic.

Poszła. No to biegnij za nią.

Biegniesz? Nie, stoję tu.

A jak pan wolny czas spędza?

Wolny czas? No to przeważnie w domu.

Żona przygotuje obiad.

Pogramy w remika.

A wychodzicie państwo? A wychodzimy
czasem do kina, ale raczej bardzo

częściej do kawiarni.

Zwłaszcza w niedzielę czy w święto żona
lubi galaretkę. Ja tam

nie bardzo w ogóle słodyczy lubię.

No i tak jakoś uprzyjemniamy sobie czas.

O której wrócisz?

Nie chcesz na schodach, dobrze?

Moja siostra ma imieniny. Możesz coś
sprawdzić w kalendarzu.

O cholera, zapomniałem.

A jeśli idę gdzie indziej, to co?

Nie bój się.

Pozdrawiam od ciebie.

O cholera, wszystkie drabiny zabrałem.

Projekcja jest o szesnastej. Film
załatwiłem, barwy ochronne, w kinie

rozmawiałem. To się kończy za piętnaście
szósta, w sam raz na szósto będę.

No jak on tu o piątej przyjeżdża, to
może by jakąś kawę u dyrektora

Nie, Stasiu, myśmy go chcieli na dół do
klubu, do łazienki do siebie.

Film bym mu pokazał, no może się uda.

No do żal, gdzie?

Ze stołów będzie z pierwszej zmiany, a
reszta?

Coś, przecież 20 plakatów na mieście
będzie. Ogłoszenie na dworcu.

Zobaczysz, jeszcze krzesła ze stołówki
będziemy dostawiać. Zobaczysz.

Słuchaj, jutro przyjedzie do nas
Zanussi. Proszę cię, przyjdź, co?

Chcę mu film pokazać. Słyszałam, że
wylepiałeś plakatami całe miasto.

Załatwię wieś do dziecka. Wieś ja nie
może.

Idziesz? A ty zostaniesz z dzieckiem,
tak?

Czego ty szukasz? Już znalazłem.

A po co ci ta koszula?

Na to. Jak fleja mam wyglądać?

Daj, ja biorę ci. Nie, dziękuję bardzo.

O właśnie, to mój przyjaciel spróbował
pierwszy raz zdjęcia robić dzisiaj.

Prosimy.

Cześć koleżanka.

Rozplakatowaliśmy po całym mieście.
Myślę, że powinno być dużo ludzi.

To moglibyśmy teraz może do klubu do
nas?

Bardzo proszę.

W pracy mojej bardzo dobrze się
układają. On pracuje?

Tak, na etacie. Na pełny etat. 25 lat.

Za 5 lat na emeryturę.

Z kierownictwem też się dobrze stosunki
układają. Z dyrekcją samą.

Pozostałem tych kilka takich
ważniejszych wyróżnić.

Zasłużonego pracownika.

Dostałem zegarek.

Widać z tego, że mnie cenią.

Już.

Znaczy ładnie ma to wymyślił.

Człowiek, któremu jest trochę trudniej
funkcjonować niż komukolwiek.

No właśnie, właśnie tak myślałem. A tu
mówią wszyscy, że tutaj okalec, że się

śmieje z niego, szkaluje, szydze. Nie,
już nas nikogo nie szydzi.

Od kogo wyjdziecie zaryżnik, kto wam
daje pieniądze?

No dyrekcja, rada zakładowa. A za to
scenariusze każą zatwierdzać. Witaj.

Zawsze ktoś zatwierdza scenariusze.

Mnie też zatwierdzają scenariusze, że
nie ma rady.

Czy pan na Jurgę wtedy widzi?

Znam. A że pan się może z nim
skontaktował?

W sprawie tego filmu? Nie, ja nikomu nie
pokazywałem tego jeszcze.

A, no właśnie, może pan będzie sobie
napisał do niego.

O, to właśnie nasz dyrektor.

Panie dyrektorze, pan reżyser Zanussi.

Bardzo mi miło. Chalski.

Dobry. A co panowie oglądaliście?

Pan pokazywał parę swoich filmów. Ten
ostatni o tym karece bardzo

A tak pana prosiłem, panie Filipie.

Może pan pozwoli jeszcze do mnie na górę
na chwilę.

Zapóźniliśmy się troszkę. Małe, drobne
powitanie. Ale szóste już jest, ludzie

czekają, wie pan.

Nie widziałeś zirki?

Nie, nie, nie było, nie widziałem.

Może to tutaj?

Telegram do państwa, proszę tutaj
podpisać.

Nie, nie mam drogi. Nie szkodzi, nie mam
drogi.

Dziękuję panu bardzo.

Myślałam już, że to do mnie.

Tylko nazwisko było nakisane.

Dostałem list. Proszę czekać na telefon.
Czwartek.

Jurga.

Wiem, czytałam.

To do niej dzwoniłeś z poczty? Do kogo?

Do tej Jurgi.

Coś ty, przecież to facet taki łyty.
Studio 2 od filmów amatorskich.

Co dzisiaj jest?

Środa. To czwartek jutro.

Pozmywam ci.

Nie, dziękuję.

Czytaj sobie.

Tak, Jurga, opowiadał mi Zanussi, że pan
ma coś nowego. No mam, mam, pokazywałem

mu. Właśnie, robię program dla Studia 2
o amatorach i chciałbym, żeby pan mi to

przywiódł.

Czy pan mnie słyszy? Słyszę, słyszę,
bardzo dobrze słyszę.

No to w porządku, ja też dobrze.

No to skończyłem ten, co pan widział na
festiwalu, ten drugi, co pan Zanussi

mówił i jeszcze mam trzeci, to bym trzy
panu przywiódł. Dobra.

Jak najwięcej, tylko kiedy pan będzie
gotów?

No gdzieś za miesiąc.

Dobrze, dobrze, ale to już najpóźniej.

O czym będzie ten trzeci?

O wycieczce.

Tak, o akcji socjalnej. Nie słyszę.

O wycieczce. No dobra, to do zobaczenia.

Dziękuję. Do widzenia.

No.

Dlaczego się tak wydzieracie?

Przecież dobrze słuchacie.

Nie wiem.

Tak jakoś wyszło. On zaczął.

A o czym pan mówił? O tej wycieczce.

Może chcemy zrobić film o wycieczce do
Ojcowa i Oświęcimia?

Reportaż. Zróbcie.

Dobra myśl.

Może pojadę.

Ale mamy

szczęście, że tyra z nami nie było, co?
No mamy film, mordo, mamy.

Kurczę. Jak robiłeś te butelki, to
miałaś w środku tak coś... Tak?

Czułeś tak? No. To w porządku, w
porządku.

Nie no, wypieprzą nas z roboty, nie ma
siły, wypieprzą.

A u kawki, to by to było tak, że ten
autobus by tak leciał ponad tymi polami

nikt by nie wysiadł.

Ale chyba nie, co? Oj, chyba nie,
więc...

Kurczę. Co?

Boję się widzieć ją.

A co, co, rady sobie nie dasz?

Kurczę, jak ja bym pojechał, to bym już
tu nie wrócił. No, zbyt dobrze.

A, będziesz miał podróż.

Kurczę.

Martwię się o pana, a nie mąż.

Czemu?

Bo nie wiem, czy wybrał pan słuszną
drogę.

No, ale przecież pan wie, co ja robię.
No pewnie, że wiem.

Chociaż panu się wydaje, że pan mnie
nabiera.

Do telewizji pan jedzie?

Tak. A co pan im wierzy?

No, wszystko.

A o Wawrzyńcu?

No też.

Chcę im pokazać, jak u nas jest.

To ja panu powiem, jak jest.

Nową kamerę kupujemy.

Jaką? Trochę większą niż pan ma.

Szatatkę?

Przestańmy.

Federacja mi pomogła. Pani Wodarczyk.
Pana bardzo, pana lubię.

Tam na portierni pan Pieczka chyba stał.
Poznałem go. Tego portiernie chciał

puścić.

Ale... Właśnie, wszystkie pieniądze...
Tak, no te trzy, co mówiłem, że w

telefon. Tak, a... Gotowe są, tak? No,
jeszcze wczoraj w nocy wymontowałem, ale

zdążyłem wszystko.

Ja bym miał jeszcze... Sekundkę.

Redaktor będzie miał do pana... Do mnie?

Panie Filipie,

w

naszej redakcji powstała idea.

Następująca. Chcemy jak najwięcej
materiałów pokazywać z małych miasteczek

małych miasteczkach. I szukamy ludzi,
którzy cokolwiek tam potrafią.

Interesuje nas kultura, inicjatywy
społeczne, drogi, budownictwo, akcja

takie rzeczy.

Wie pan, to już było u nas robione.

Była telewizja przecież.

Cały bank 440 to u nas w mieście było.

To jeszcze lepiej. To jest nawet pomysł.
Niech pan popatrzy.

Czy państwo pamiętają to miasteczko z
naszego programu sprzed roku?

Popatrzmy, jak wygląda obecnie, jak
dzisiaj zaowocowały wczorajsze

No i jak? Co pan na to? To niby, że bym
ja to miał robić?

Co panu szkodzi spróbować?

Na początek to będą małe reportaże,
nieduże materiały.

Taśmę panu damy.

Kamerę pan ma szesnastkę.

No... Mam.

No, jak pan skończy z Jurgo, niech pan
do mnie wpadnie, dobra?

Bardzo dobrze.

Bardzo dobrze, panie Filipie.

Wszystko sam pan zrobił?

Tak, sam. Wszystko sam pan wymyślił? A
żona nic nie pomogła?

Nie.

Tak, ale... Tą wycieczką to pan
przesadził.

Pijacji wam święć.

Za mocno.

O chodniku wezmę.

Ale później, za to teraz biorę kadlę.

Tak? Tylko, że to jest taka sprawa, że
właśnie dyrektor nie bardzo nam pozwolił

wyświetlać tego.

No ale przecież to nie jest o waszym
zakładzie, a nie o tym człowieku. To

szersza sprawa.

No to co, brać czy nie?

Brać.

Dobrze, a co z Kędzierskim będzie pan
kombinował?

I tak, wierzy pan czy nie?

Łącz, ja cały czas czekam. Łącz.

Tylko wie pan, tak naprawdę to na ten
bank odnowili tylko z przodu, a z tym

zostało po staremu.

Kochany, Tu są taśmy, je pan weźmie i
nakręci na nich, co pan chce.

Ja natomiast tego wymontuję, to, co mi
będzie potrzebne, z góry uprzedzam.

Panu się to wydaje cyniczne?

Nie. No, to jest cyniczne.

Piwowski, wie pan, kiedyś żartem w
wywiadzie mówił, że pracuje w usługach.

to u nas jest rzeczywiście.

To go szukaj.

Cześć. Cześć.

Kochany, 25 minut, dobrze?

No bardzo proszę.

I poważny facet. Pan go zna?

Tak. Wariat taki.

Na festiwalu to taśmami rzuca.

Szańbuzgo nazywają.

A pan co może chce być artystą?

Nie.

Chyba nie. No i chwała Bogu.

Ania? Tu Filip mówi.

Można się spotkać z Tobą już po
wszystkim.

Szkoda. A będę mógł zadzwonić jeszcze
kiedyś?

Dobrze.

Cześć. Cześć.

Cześć. Cześć.

Gdzie mała? U mamy.

Zawiozłam ją wczoraj.

Słuchaj, o co chodzi?

O nic.

Przywiozłeś może jakiś prezent?

Powiesz mi, o co chodzi?

O nic, przecież mówię.

Jak to o nic?

Jadę mieszkać do mamy.

Gdzie jest dziecko?

Które? Ile do cholery mamy dzieci?

No ile?

A kiedy ostatni raz spałeś ze mną?

Pół roku temu.

Pięć miesięcy.

Jestem w piątym miesiącu.

Zawołać go?

Nie, nie trzeba. Kogo?

Znajomy nas przeprowadza.

No tak, chłop. O to chodzi.

Nie, nie o to.

Chodź!

No i co?

Popsułeś jej zabawki.

Ale czemu teraz?

No czemu? Kiedy mi wreszcie zaczyna iść?

Kiedy wiem, o co chodzi w tym życiu
zasranym?

Kiedy wiem, po co żyć w ogóle.

Przecież ja to dla was wszystko chciałem
zrobić.

No czemu teraz?

Bo mnie o co innego chodzi. O co?

O to, co tobie na samym początku też
chodziło.

Po prostu o odrobinę spokoju.

Gówno ci chodzi o spokój.

Nie kochasz mnie.

Tak byłoby najprostsze.

Coś ty zrobił?

No już.

Idzie w najbliższą sobotę w telewizji.

Pozdrawiam, Jurga.

Widzisz? Mówiłem, że będzie dobrze.

Co? Lepiej będzie w taśmie.

Specjalnie teraz dla nich robisz, z
taśmami.

A co?

No, najpierw co nam zostało po tym
banku.

Popatrz.

Śliczna jest.

Przede wszystkim, wiesz co to jest?

Transfokator. O, tutaj tak rączkę.

Zaraz zobaczysz.

O, tak.

Na obiektyw sobie osłonkę, tak?

Ile ona kosztuje?

Coś przez naście tysięcy, bracie.

Kurce kapitalna.

O, transfokatorkiem sobie, tak?

Zawodowcy, człowieku.

Patrz, leskę, leskę. Piotrek!

Jedź Piotruś, jedź, jedź, jedź, jedź,
jedź.

Dobra.

Patrz. Ile? Trzy miesiące jak Piotrek
wyjechał, nie?

Trzy?

No, bierzemy się.

Cholera, żeby nas tylko nie pogonił ktoś
tutaj.

Prowadź mnie, prowadź!

Uwaga!

Pięknie pociągnąłeś, pięknie.

Ale tu jest.

Popatrzmy. Tutaj jest daleko, a tu
blisko.

I żeby to się montowało, to trzeba to
wyciąć. Ale

śmietna to twoja mała jest, wiesz?

I rękę.

Jak będziesz robił to?

Musisz pamiętać, jak osoba jest daleko,
a potem blisko, to musi być w tym samym

kierunku.

Rozumiesz? Tak.

Uwaga, zaczyna się, leje.

Chciałem Państwu przedstawić film pana
Mosza z Bieli.

Jak mi autor powiedział, klub swój
założył.

własnymi siłami, dzięki pomocy Rady
Zakładowej i dyrekcji.

Chciałbym poprosić o projekty.

Minęło już 26 lat od chwili rozpoczęcia
mojej pracy.

I tak się składa, że lubię tę pracę ani
jeden

raz. Nie spóźniłem się do pracy ani
jednego dnia. W ciągu tych lat nie

opuściłem.

No początkowo było ciężko. No wiesz, a
pensja, pamiętam, to była 500 zł.

Ale później skoczyłem na 720 zł.

Teraz już jest dobrze.

Ostatnio dostałem bardzo wysoki awans.
Od razu 400 zł.

Widać z tego, że mnie cenią.

W niedzielę to zawsze sobie dłużej
pośpimy, żona przygotuje obiad,

gramy sobie w remika, czasem wychodzimy
do kawiarni,

żona lubi słodycze, sobie weźmie
galaretkę, ja na słodycze nie bardzo,

ale jakoś tak sobie pogadamy troszeczkę.

Ludzie jakoś nas polubili.

Ciekawe, bo gdzie nie jesteśmy stąd.
Panie Filipie, może pan wyjdzie do męża?

Tak, oczywiście.

Tyle lat minęło.

Już tak się czujemy jak w jednej
rodzinie. Panie, co się stało?

Pięknie zrobiłeś to, Filipie.

Bardzo pięknie.

Zdenerwowałem się.

Nie no, ja muszę głośno powiedzieć
teraz, bo nie wiecie, że to jest dopiero

początek. I jak zobaczycie w niedzielę
reportaż, jaki Filip zrobił, to się

zdziwicie. I o Cegielni też zrobiliśmy,
też się zdziwicie. Wszystko wywalił jak

jest, naprawdę pokazał wszystko.

Pana Wawrzyńca zdrowie też chciałbym
wy...

A czemu to żona cię, synku, opuściła?

Teraz przecież jesteś taki sławny.

Nie wiem.

Może miała rację.

Tak widocznie musiało być.

A telewizor wzięła?

Nie.

Wróci. Na pewno wróci.

A to ładna gra.

O!

Bramo! W niedzielę będziesz w telewizji.

Filip, jaki ty jesteś mądry.

Jezu, jaki ty jesteś mądry. Ja?

No, popatrz się. Pół roku temu nie
miałeś nic.

Niczym byłeś. Teraz wszystko masz.

Filmy robisz. Wolny jesteś.

Jak wolny? No, że jesteś sam.

Pozbyłeś się Irki, dziecka. Filip!

Jak ślicznyś, mądry.

Popatrz, pan, panie, jakie oni teraz w
tej telewizji kawałki puszczają.

A przecież Bank 440 to też telewizja,
nie?

Taka moda będzie.

Filip!

Oglądałyśmy wszystkie!

Kryśki mama tam mieszka. Mała na serce
nie umarła.

Masz. Co jest? Dziękuję bardzo.

Tak jak mówiliśmy, Panie Boże.

Panie Kłopocie.

A jeszcze będzie, panie dyrektorze?

Za pół godziny.

Stasiu!

Zaczekasz na mnie?

Całe życie!

Będzie musiał odejść.

Kto?

Posłuch. A kto odpowiada za pracę
kulturalną? Za to, co pan robi. Rada

zakładowa. Posłuch.

O Jezus Maria.

Nie będziemy robić gwałtownych ruchów.

Nie wybierze się go w następnych
wyborach i tyle.

Przejdzie wcześniej na emeryturę.

Za Wawrzyńca czy za Abramy? Proszę? Za
reportaż.

Za reportaż, oczywiście.

Choć Wawrzyniec też.

Panie dyrektorze, ale może byście tak
mnie pozwolili odpowiadać za to, co ja

robię, co? Nie.

Pan jest młody. Pan musi się pomylić.

Ale ja się nie pomyliłem.

Panie dyrektorze, ja chciałem tak
zrobić. Bo tak jest.

Przyjedzie się pan?

Gdzie?

Kodalek.

Po co pan mnie przywiózł tutaj,
dyrektorze?

Widoczki pooglądać?

Osucha pan wyrzuca.

Uczciwego człowieka. I za co?

Za moje filmy go pan wyrzuca.

Ale w budynku pod tyłu to pan nie
podynkował.

Że ludzie w gnoju żyją jak żyli, to pana
nic nie obchodzi, byleby z przodu

pięknie wyglądało.

Wycieczki z chlaniem wódki albo żeby
fraueru zaprosić, to pan jest pierwszy.

Ale zrobić coś, żeby taki Wawrzyniec
miał większe marzenia niż galaretkę

żoną w niedzielę zjeść, to nie. Niech
pan nie krzyczy. Kiedy ja chcę krzyczeć,

głośno i będę.

No proszę, niech pan krzyczy. Słuchaj.

O, sucha pan wyrzuca.

To jest dużo poważniejsza sprawa niż pan
myśli.

Osuch i tak był odszedł na emeryturę.

Ale kierownik gospodarki komunalnej
będzie musiał odejść i architekt też.

Widzi pan, te pieniądze, które
dostaliśmy z województwa na tę audycję,

bank telewizyjny, potrzebne akurat były
na inne cele niż na remonty budynków.

Trzeba było przebudować rzeźnię, no i
przebudowaliśmy.

Potrzebne było przedszkole.

Zaczęliśmy. A teraz, przez ten pański
film, trzeba będzie przerwać całą

No niestety, jest tak, że na co innego
chcą nam dać, a nam jest potrzebne na co

innego, a bywa też i tak, że głośno o
tym mówić nie można.

Może.

Na pewno.

Tak jak się ułożyło, życie społeczne nie
zawsze może być jawne, publiczne.

Widzi pan, trzeba bardzo uważać, jak się
zabiera głos.

żeby czegoś nie zepsuć.

Trzeba dużo wiedzieć.

No ale ja chciałbym wiedzieć.

Ludzie powinni wiedzieć wszyscy.

Nie.

Nie wszyscy do tego dorośli.

No i koło się zamyka.

Ja robię doktorat z ekonomii. Musiałem
poznać prawo, dwa języki,

socjologię.

Tak, trzeba dużo wiedzieć.

A co pan przygotował dla nich nowego?

Dla telewizji? O cegielni.

Chyba dobrze wyszło.

Dyrektorze, no przecież oni od pół roku
nie zrobili ani jednej cegły.

No to ja panu powiem, jak to jest.

Bo to jest mała cegelnia i nie opłaci
się sprowadzać surowca z daleka, a

miejscowy się wyczerpał.

Pozostały etaty.

I na tych etatach ludzie oczyszczają
miasto, wyłożą śnieg. No to ja akurat

Tylko tego pan nie mówi, że te cegielnie
uruchomili dwa lata temu.

To po co?

Panie Filipie... Niech

pan... Niech pan patrzy.

Niby nic, a jaki świat jest piękny.

Ludzie żyją, kochają się.

I to czatem warto zobaczyć.

A u pana to wszystko jakieś szare,
smutne.

No tak.

Życie przyrody może być publiczne.

Może.

Jest Witek? Nie ma. Kierownik tylko sam
siedzi.

Mam kawę dziś.

Dobra, chcesz?

Stasia, co ja mam ci powiedzieć?

Nic nie mów. Ja wiem, co czujesz. Wiem,
że ci jest przykro.

Mógłbym powiedzieć, żebyś się nie
przejmował, że to...

Nie twoja wina, ale nie powiem ci, bo
jest ważniejsza sprawa w tym wszystkim.

Widzisz,

musisz wiedzieć, że takie rzeczy będą ci
się teraz często przydarzać, a ty

musisz naprzód iść.

Jak czujesz, że masz rację, to wszystko
inne jest nieważne. Przecież nie

będziesz nigdy wiedział, komu pomagasz,
kto to wykorzysta, przeciwko komu

pracujesz.

Tak jak teraz nie wiedziałeś.

Komuś pomożesz, kogoś skrzywdzisz.

Jesteś wrażliwy, to ci będzie ciężko,
ale musisz tak robić cały czas, jak

czujesz. Coś, coś się w tobie obudziło
dobrego. Trzymaj się

tego.

Widzisz, ja cię bardzo polubiłem i dumny
jestem z ciebie.

Filip, myśmy wszyscy uwierzyli w ciebie.

Mnie nie pomożesz już.

Nie możesz.

To nie myśl o tym.

O, Witek, szukałeś go.

Witek! Poczekaj!

Gdzie? Gdzie jesteś, ma? Ta nowa, o
cegielni dla telewizji.

Naświetlona. No jak kazałeś, na dworcu.
Od McFeed jest.

O który pociąg?

Piętnasta trzydzieści.

Biegiem. Ale... Ale dokąd ten łańcuch?

Co to?

No ale musi pan podpisać rezygnację z
przesyłki.

Ten, który nadał. Podpisuj.

No podpisuj.

Co ci dyrektor powiedział?

Nic. Zaświetl mi.

Filip!

Zepsujesz to!

No, goń ją.

No, goń!

Zepsułeś!

Zepsułeś!

Zepsułeś!

Czerkę zapomniał Pan wystawić.

Co

dzisiaj

jest?

Niedziela, proszę Pana.

Obudziła się o otwartej rano.

Jadłem chleb.

To było rok temu.

Bardzo musiało ją boleć.

Ona była mokra.

Wiosłem ją prawie całą drogę.

Ciężko nam było iść.

W szpitalu już ją zostawiłem.

Ktoś krzyczał, bo...

Rodziło się dziecko i bardzo się bała.

Potem chodziłem jeszcze pod szpitalem
długo, aż otworzyła okno

i rozmawialiśmy.

Ale tylko chwilkę.

Rano kupiłem wódkę i poszedłem do pracy.