All language subtitles for Blisko coraz blizej - odc 19 Nastała wiosna Rok 1945

Jest rok 1945.

Koniec maja.

9 maja był pierwszym dniem pokoju w
Europie.

Natychmiast po zakończeniu wojny
przystąpiono do sporządzania tragicznego

rachunku. W tych pierwszych, radosnych,
majowych dniach jeszcze nikt nie zdawał

sobie sprawy z ogromu strat.

Jeszcze nie wyliczono, ile istnień
ludzkich kosztowała ta najstraszniejsza

zwojem.

Polska zapłaciła za wolność życiem 6
milionów obywateli.

Nie było prawie rodziny w naszym kraju,
która nie opłakiwałaby straty kogoś z

najbliższych.

Również rodzinie pasterników przyszło
złożyć bolesną ofiarę.

Nikt z rodziny nie wie, co się stało ze
Zbyszkiem.

Wszyscy czekają na niego.

Jego ojciec Tomasz zginął w Oświęcimiu.

O Bolku nic nie wiadomo.

Henryk dał znać z Anglii.

Rysiek przepadł gdzieś we Francji.

Robert i Zygmunt wrócili do kopalni.

Gustek wrócił do Katowic zaraz po
oswobodzeniu Śląska.

Słuch zaginął o Jerzym i jego rodzinie.

W tych pierwszych dniach pokoju każdy na
kogoś czeka. Stanik i Róża na

wszystkich z rodziny.

Teresa Naryśka.

Wanda z córkami na Henryka.

Krysia na Bolka.

Zygmunt na Wisię.

Paulina na Bolka i Zdyszka, na którego
nie może się doczekać dziadek.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Czy mam przyjemność z panią Wendą
Pasternikową?

Tak, słucham pana.

Melduje się porucznik Kuryło.

Porucznik?

Przenoszę list od kapitana Henryka
Pasternika.

Od Henryka?

Proszę, niech pan wejdzie.

O Boże, co się stało? Gdzie on jest?
Proszę się uspokoić. Nic się takiego nie

stało. Henryk jest w Londynie.

Bardzo proszę.

A to... list.

Proszę bardzo.

Proszę, niech pan siada.

Dziękuję bardzo.

Napij się pan herbaty? Nie, dziękuję.

Wybaczy pan moją ciekawość.

To zrozumiałem.

Córki się bardzo ucieszą.

Krótki ten list.

Tak.

Znam treść listu.

Henryk to mój przyjaciel.

Walczyliśmy razem w Afryce.

Zostałem ranny po telalamei.

Henryk... Wtedy jeszcze porucznik pomógł
mi tak, że po prostu żyję.

Potem i on został ranny, ale na
szczęście nie było to nic groźnego.

wyzdrowiał, ale na front już nie wrócił.

Znalazł się w sztabie.

Wiem, że wkrótce się zobaczymy.

Jeszcze powie ci mój przyjaciel
porucznik Kuryła.

Ze zrozumiałych względów nie mógł
napisać tego, co teraz pani powiem.

On chce, żeby pani spakowała wszystkie
najpotrzebniejsze rzeczy.

Wzięła córki i pojechała z nimi do
niego.

To nie znaczy, że w ogóle nie.

Że nie chce jechać.

Ale rozumie pan, to tak nieoczekiwanie
na mnie spadło.

Jak on to sobie wyobraża?

Proszę pani... Zabrać dzieci i wyjechać.
To jest w ogóle możliwe?

O to proszę się nie obawiać.

Przeprowadzę panią i dzieci bezpiecznie.

Pan by nam towarzyszył?

Zadbam o sprawny i bezpieczny przerzut.

Ufam, że wkrótce się zobaczymy.

Nic tak ma wyglądać. Ma to wszystko
nagle zostawić i wyjechać.

Bardzo bym go chciała zobaczyć.

Moje dzieci też.

Przepraszam pana za te głośne myśle.

Pan pewnie oczekuje ode mnie jakiejś
odpowiedzi. No nie zaraz. Rozumiem, że

potrzeba pani trochę czasu do namysłu.

Kiedy się mam zgłosić po odpowiedź?

Tydzień. Czy to długo?

Nie, ale to termin graniczny.

Gdyby pani jednak zdecydowała się
pojechać.

Dobrze. To dziękuję na razie. Do
zobaczenia.

I jeszcze jedno.

Henryk prosił, gdyby się miało okazać,
że wyjazd z różnych względów jest

niemożliwy, o dołączenie do listu
aktualnych fotografii szanownej pani i

córeczek. Na pewno jednak...

Wolałby zamiast fotografii przywitać się
z rodzinką.

A to... To pieniądze.

Nie rozumiem, jakie pieniądze?

Henryk prosił wręczyć pani.

Tu w kraju się nie przelewa, jak się
zdążyłem zorientować.

Nie, dajemy sobie świetnie radę.

Jestem tylko doręczycielem.

Rozumiem. Jeszcze raz panu dziękuję za
wszystko. Do widzenia.

Do widzenia.

Dziadziu, babcia powiedziała, żeby już
dziadek do domu wrócił. Dobrze, dobrze.

Niech sobie pośpię, ja to babci później
wytłumaczę.

Wójciu, dostaliśmy list od tatusia.

Tak.

Cześć. Cześć.

Nie może się doczekać Wieszka.

My z mamą też.

Mnie w dodatku martwi wisia.

Co się z tą dziewczyną dzieje?

Gdzie ona teraz jest?

Dowiadywałem się, gdzie ewakuowano ten
szpital. Nikt nic nie wie.

Co się dziwi?

Wiesz, ile czasu minie, zanim się ludzie
poznajdują w tym baganiu.

Tak.

Tylko, że wielu się w tym wszystkim
zgubi.

Chodźmy, niech sobie pośpi.

To są te lekarstwa.

To lekarz z przepusem dziadkowi.

Kolejku, skąd ty dołałeś?

Gdybyś dla tego szukała, to w szpitalach
za tymi nie wziąłeś.

Dlaczego masz głos tutaj? Nie znasz?

Powiedz mu, że fortepian ci potrzebna.
Zaraz znajdzie.

A co?

Potrzebny?

W szkole na pewno by się przydał. A co
mi fortepian?

Wisi, żeby odnalazł.

Ona jest w ciąży, wiesz?

Pojechała do szpitala. Nie zginie.

Dobrze, tak.

Załatwiam.

Byłeś już u personalnego?

Po co?

Nie wiem.

Chodź, żebyś do niego zaszął.

Dobrze.

Przy okazji poproszę o urlop.

Wojna skończona, ludzie wracają do
domów, a jej wciąż nie ma.

Miejsca sobie nie mogę znaleźć z tym.

Nie no, muszę zacząć wizytę, sukarz,
bo... Nie, nie rób tego.

Wiem, że jesteś odważny.

Ale na co tu odwaga?

No kaj będziesz szukał dziełuty?

Zastanów się.

Może jest w angielskiej albo
amerykańskiej zonie.

Ty jeden, a dróg ewakuacji tysiące.

I którą wybierasz?

Mówiliśmy wam kierownicze stanowisko.
Już mi co wypominać. Nie przerywajcie.

Tak nie można.

Jesteście w gorącej wodzie kąpany. Nikt
wam tego nie wypomina.

Należy wam się.

Pomogliście ocalić kopalnię.

W gazecie było o was i o innych.

Ale papiery macie niekompletne.

Dyplomu inżyniera to ja nie mam.

Nie o to się rozchodzi, Pasternik.

Brakuje zaświadczenia o złożeniu
deklaracji wierności narodowi polskiemu.

Zgadza się.

Ale takiej deklaracji nie będę składał.

Mówiłem to już pańskiemu zastępcy.

Chyba gdzieś to w aktach odnotował. Nie
żartujcie. Sprawa jest poważna.

Byliście w Wehrmachtzie.

Byłem.

W partyzantce też byłem.

No więc o co chodzi?

Chodzi o to, że deklaracji podpisywał
nie będę.

W takim razie rozumiecie.

Nie możecie zajmować stanowiska
sztygarskiego.

Nie muszę.

Wiecie, nie rozumiem was, Paternik.

A no właśnie.

Nie ma.

Żałujesz?

Nie, po prostu go znam.

To stary płodziej, a nie żołnierz.

I co z nim?

On też chce zarobić na tej francowatej
wojnie tak jak wszyscy.

I ucz się od niego.

Bo widzę, że ty dalej jesteś ciężki
frajer i nic nie rozumiesz, co tu się

działo.

Słuchaj, nie musisz chodzić do żadnego
magistratu, powierać się z okupacji.

Nie musisz u nich podpisywać żadnej
deklaracji, bo ja mam takich deklaracji

kopy. Masz.

In blanco z podpisem i pieczątką.

Jak z magistratu, jeszcze czyściejsze,
bo ode mnie.

Wpisujesz imię, nazwisko i fertig.
Jesteś zbawiony.

Zostaw, dobra?

Wygląd nie denerwuj mnie. Wieśle ludzie
płacą za taki świstek.

Twoja sprawa to główna, ale ci, co
podpisali poźlicę dwójkę, muszą się

rehabilitować przed sądem, a sąd to
jest... sąd, gdzie ma kaca i sprawa

przegrana. Każdy wali bólność, niezłe
pieniądze, za taki papier i mieć spokój.

Kosztuje, ale szoruje do białości.

Pobieda jest za darmo, jeszcze ci piwo
stawiam. Ale Gustek, popatrz.

Piorę ten papier.

Idę do personelu, daję mu i wiesz co on
myśli?

On myśli sobie tak.

Pasternik, Holzdeutsch, przyszedł
podpisać deklarację pierności.

A ja takiej deklaracji na papierze
składać nie muszę i dobrze o tym wiesz,

gdzie indziej złożyłem.

Czysty idiotaw.

Papier dzisiaj najważniejszy.

Nie rozumiesz takie czasy?

Papier robi z ciebie bohatera albo
zdrajcę.

Decyduje o wszystkim, no.

Odznaczenia, awansy.

Deklaracje, protokoły, zeznania, wyroki
śmierci. Bez papieru nie da rady.

Bierzesz? Nie.

To pocałuj mnie. Wiesz gdzie.

Nie. Płacić.

Pomniałem cię tym kuplem palnąć w łeb.

Przejrzał na oczy.

Zginął 23 pod Tomaszowem Lubelskim.

23 września.

Kolega zabrał jego dokumenty.

Teraz dopiero napisał.

No wiesz, wcześniej to... Najpierw
trafił do Rosjan, a

później była pierwsza dywizja, no i
teraz... Po prostu napisał teraz.

Listujesz? Nie.

Nie mam.

Mama nie wypuszcza go z ręki.

Nie bierze jej tego zazwy. Na pewno ci.

Dobrze, czytaj.

Obywatelka jest matką Augustyna Wanata,
tak?

A czemu pytacie?

A gdzie jest syn?

Nie wiem.

Chodzi o to, gdzie mieszka.

Ale co rozpomajicie?

Czasem śpi w domu, innym razem w hotelu.

Ma swoje lata i nie mogła go
kontrolować, jak małego synka. A gdzie

czasie obywatel?

W Krakowie.

Kto to może potwierdzić?

Wszyscy.

Ojciec Mendera, Czapka Wanda... A może
nam obywatelka podać bliższe dane tych

osób?

Czemu nie?

Mogę. Dobra.

Zapiszemy to sobie.

A synowi proszę powiedzieć, żeby się
zgłosił w komendzie wojewódzkiej.

Dosiu, dosiu, poczekaj.

Dzień dobry

No i trzeba, dziowska.

Zostań sobie tam.

Może to mieszkanie przyda się
Zygmuntowi.

Nie wiem.

Jak wisia wróci, to pójdzie do niej.

Tak jak nieco zostanie przy mnie.

A ja przyjdę od czasu do czasu do
ciebie.

Siedzę na tym stołku, na którym Balek
siadywał.

Całość odnośnie tego czasu do czasu.

Dzień dobry.

Przechodzę się pożegnać.

Siadaj.

No usiądź.

Dokądże ta droga prowadzi, jeśli wolno
zapytać?

Nie wiem.

Nie wiem.

Muszę wniknąć na jakiś czas.

Za bardzo się mną interesują.

Kto?

Scotland Yard.

No to chyba nie masz się czego obawiać.

Tak myślę, ale nim oni dojdą do tego
wniosku, mogę spędzić parę lat.

Za kratami zupełnie nie mam na to
ochoty.

Nie przesadzasz?

Niestety nie.

Usunę się na jakiś czas.

Jak to się uspokoi, wrócę.

Tak się uspokoję.

Może się ożenię? Tak jak chce mama.

Byłby wczoraj.

Ty wiesz, że się w tobie cholernie
kochałem.

Na początku.

Jeszcze w Krakowie zazdrościłem wujkowi
Henrykowi.

Wiem.

Nie umiem się maskować w sprawach
uczuciowych. To straszna wada.

Już bez znaczenia.

Na mnie czas.

Do widzenia. Gustek.

Chcę cię tutaj zapytać.

Tak?

Pojechałeś do Henryka?

Nie wiem.

Co masz zrobić?

Ja bym nie pojechał.

Tylko ja wiem dlaczego.

Mam 37 lat.

Trochę siebie znam, może nie umiałbym
żyć gdzie indziej.

A poza tym coś mnie tu trzyma.

Może rodzina, nie wiem, nagle się
znalazła i... Nie wiem.

Może... Muszę się temu chybkiemu
przyjrzeć spokojnie.

Z daleka, bliżej.

Na ziemiach zachodnich robię sobie
rachunek tłumienia.

I...

Jadziu, znowu się spóźniasz.

Przepraszam.

Siadaj, proszę.

Dziewczynki, mnie naprawdę czeka bardzo
trudna decyzja.

Dlatego muszę jeszcze raz z wami
porozmawiać.

Bardzo was proszę, żebyście mówiły
szczerze.

Jadziu, ty pierwsza.

Jedziemy do tatusia?

Tak, jedziemy.

A jakby to miało być wyjazd na zawsze?

Co ty, mamusiu?

Pojedziemy i wrócimy.

Razem z tatusiem.

A jakbyśmy miały, to już więcej nie
wrócić.

Co ty mówisz? Przecież jest to
niemożliwe.

Musimy wrócić.

No to jak ostatecznie? Tak czy nie?

Tak. Pojechać, ale wrócić.

Zosiu, a ty?

Czy to ważne?

W końcu będzie i tak, jak postanowisz.

Zosiu.

Naprawdę tak myślisz?

Byłam taką despotką wobec was, nigdy wam
do nic nie pytałam.

Nie radziłam się.

Zosiu.

Przepraszam cię, mamusiu.

Ja tak nie chciałam.

Ja wiem, ona nie chce jechać. Nie
odpowiedziałaś mi na pytanie.

Muszę.

Bardzo cię proszę.

Ja nie chcę tam jechać.

Ale dlaczego?

Nie wiem.

Po prostu nie wiem.

Nie potrafię tego wyjaśnić.

Wiem tylko, że nie chcę.

Rozumiem.

Nie wszystko będzie da się wyjaśnić.

Może gdybyś spytała mnie pierwszą,
powiedziałabym jak Jadzia, pojechać i

Teraz się boję, że to niemożliwe.

Tak długo już czekam na tatusia.

Tak.

Tak długo.

Bardzo wam dziękuję. Możecie wrócić do
siebie.

Wszystko wyjaśniłam mężowi w liście.
Fotografię dołączyłam.

Wierzę głęboko, że panowie wrócicie.

Niczego bardziej nie pragniemy.

Życzę panu szczęśliwej drogi.

Do widzenia.

Do widzenia.

Do widzenia.

A wy tu co?

Pracujemy, panie burmistrzu.

Pan Widera nas zatrudnił.

Panie Czesku!

Co to ma znaczyć? U pana też?

To... Pan Widera. Do cholery z nim!
Zawońcie go do mnie!

On teraz w terenie.

Ściągnijcie go natychmiast!

Nie staracie się, Hołoczko, nie
staracie.

Tak to nie kombinacja.

Co to jest dziesięć litrów?

Wy jesteście magistratki, bimbrownik,
urzędowa osoba, musicie się starać.

My dwaj odbudujemy to miasto, tylko
trzeba podwoić produkcję. A jak

księżycową górę, dostaniecie tam
największą wizę.

Oj, przydałaby się, panie naczelnik,
przydałaby się.

Tupcanko, nie uchodź.

Kut, że matko boska.

W razu jeszcze, Hołodziko, nikt nie
umarł.

O Jezu!

Nie ma sla, trafi Hołodziko.

Widera, za dużo sobie pozwalacie.

Co to wszystko ma znaczyć? Czy wy
naprawdę nie rozumiecie, że nastały inne

czasy?

Że co, że ten manifest w lipcu?

W magistracie urządzacie gabinety jak za
sanacji. Na sanacyjnych gabinetach nie

znam, panie burmistrzu. Ja za sanacji
byłem bezrobotny. Tak, a teraz burżujach

strugacie.

Chwileczkę. Panie burmistrzu, wiadomo,
że w mieście najważniejsze są dwa

budynki. Magistrat i dworzec kolejowy.

Magistrat musi wyglądać okazale, nie
tylko z wewnątrz, ale i wewnątrz.

Za biurkiem nie chce siedzieć człowiek.

W waciaku i gumiakach, ale biurko musi
mieć pierwsza klasa. Urząd musi wyglądać

godnie. A władza ludowa?

Przepraszam, nie jest chyba żadna taka
utytułana władza.

Musi wyglądać czysto i dostojnie.
Widera, wy mi tu nie pierd... tego. No

właśnie. Sztabownicy przyjeżdżają,
wywożą co się da, a pan chciałby

zagadzonym magistracie?

No ja w ogóle myślę, że wszystkie te
meble z opuszczonych willi powinno się

zwieść w jedno miejsce i przydzielać
tym, co się tu będą osiedlać. Jest tu

trochę tych niemców, niech coś robią.

Na razie ich zapędziłem do wysprzątania
magistratów. No i prawidłowo. A potem

zabierzemy się za Montberg.

Willowa dzielnica.

Księżycowa Góra się nazywa. Ładnie, nie?

Tylko musimy poczekać, aż ją rozminują.

Widera, powiem otwarcie.

Podobacie mi się.

Tylko czasem myślę, że na robicie
takiego bajzlu, że się nie pozbieramy.

obawy, panie burmistrzu. A co do dworca?

To macie rację.

Dworzec to pierwsze spotkanie z miastem.

Tylko to jest teren kolejowy. Czy my
mamy prawo?

No, prawo jest zawsze z tymi, którzy
mają rację.

Niech cię nie zna Widera.

Przydałaby się tu jeszcze jakaś szafa
pancerna.

Zrobione, panie Cześku.

Reni!

Reni!

No gdzie się pęta?

Co?

Wszyscy z tymi Reni? Nie rozumiesz?

Jak chcesz być urzędnikiem w
magistracie, to się musisz nauczyć po

piorunem.

Tak, po polsku.

Magistrat. Rozumiem.

No, tośmy się dogadali. Pan zawiadowca
przygotowuje mi jeden wagon kryty, ja

zdobywam fortepian, ładujemy fortepian,
plombujemy wagon i wszystko gra.

Ależ, kochani, ja nie wiem, kiedy ten
wagon odjedzie. Ale kiedyś przecież

odjedzie, nie? I dojedzie, gdzie trzeba.

Na kolei to jak w banku. Przed wojną tak
było, to teraz się też parajecie. List

przewodowy pan przygotuje?

No, pewnie.

Napisze pan, że to jest fortepian dla
Szkoły Polskiej na Górnym Prząsku. A,

niech będzie, że dla szkoły. Mnie tam
wszystko jedno. A ja to panu za to tak

prząt mam.

Odmaluję wszystko, co trzeba, meble
uzupełnię i... Kochanenki, tak ty mi z

trwasz. Znaczy, umowa stoi. Tak.

No... To chyba po jednym.

A, no.

Panie burmistrzu, trzech nie tak?

Co ja tobie, moja złota, poradzę?

Na razie nic w tamtą stronę nie jedzie.

Ciągle coś nowego.

A to miny na torach. Most nie wytrzyma.

Wisia?

Gustek?

Dziś... Co ty tu robisz?

Panie zawiadowco, daj pan coś do picia.

Te panie... Tego jeszcze brakowało.
Dziewczyno, my tu nie mamy żadnej

Czegoś innego pan nie ma? To nic, to
zaraz przejdzie. To z radości.

Skąd się tu wzięłaś?

Wywieźli mnie tu z rannymi do szpitala.

Potem uciekli, a ja zostałam. Tu jest
szpital?

Był. Teraz jest tylko budynek. Gdzie
mieszkasz?

Właśnie w tym budynku.

To na razie przeniesiesz się do mnie,
ale... Gustek.

Gustek, ja chciałabym do domu.

Nie chcę tu radzić.

Kiedy to ma nastąpić?

Za jakieś dwa tygodnie.

Ale może być wcześniej, albo później.

Mówią, że jak chłopak, to się trochę
przedłuża.

To niech będzie chłopak.

Stój, stój, albo będę strzelał.

Nie, nie, proszę.

Kto to był?

Mój brat.

Dziecko jeszcze 13 lat.

Dlaczego ucieka?

Boi się.

Skrzywdzono go.

Nie mówiłeś, że masz brata.

Dopiero wczoraj się zjawił.

Po co tu przyszedł? Jest głodny. Pytał o
chleb.

Chodź.

Zaprowadzisz zaraz tę panią do mnie do
domu i usłużysz jej.

Dobrze. Nie.

Poznałam tę suki w szpitalu.

Nie mów o niej tak.

Proszę.

Panie zawiadowczo, jest jeszcze jedna
sprawa.

Ta dziewczyna musi do Katowic.

Pociągiem? A jak?

Kochanie, nie da rady. Co nie da? Chodź.

Tu jest rzeka. No.

A tu most.

Był most, ale nie ma.

Dlaczego ja cię tu wcześniej nie
spotkałem?

Podobno codziennie łaziłeś na dworzec,
pytałeś o pociągi.

Dziewczyno, pociągu na przód jeszcze nie
ma.

A nawet gdyby były, to w takim stanie i
tak nie możesz jechać.

Muszę.

Po pierwsze jest taki tłok, że nawet nie
wsiądziesz do pociągu.

A gdybyśmy cię nawet wepchnęli pod
karabinami, to cię potem zagniotą,

Wiesz, ludzie jeżdżą na dachach, na
stopniach. Co ty sobie wyobrażasz?

Poza tym, co drugi most wysadzony,
ujedziesz kilkadziesiąt kilometrów i

wylądujesz w polu. No, wywidzę sobie z
głowy.

Przecież nie będę sama.

Ludzie mi pomogą. Wiesz, kto jeździ w
tamtą stronę?

Szabrownicy z towarem.

Albo ludzie wykończeni.

Pułkaleki z obozów.

Z robót.

Mają swoje sprawy, nie będą się tobą
zajmować.

To pójdę piesza.

Uspokój się.

Weźmiemy akuszerkę i urodzisz tutaj.

Nie, nie chcę.

Porządek.

Fertig.

Do domu?

Idź.

Poczekaj.

Dziękuję.

Za dobry jesteś dla nich.

Nie dla nich.

Może dla niej. To grzech?

Nie zajmuj się tym.

Na razie mi obiecałeś, że nie zrobisz
żadnego głupca.

Odprawy wyjazdu zapewne nie.

Gostek, pomożesz mi?

Jedz!

Muszę coś załatwić w mieście. Czy mogę
iść?

Mnie pytasz?

Pana Widery nie ma. On by mi pozwolił.

On mi pozwala na wiele, na bardzo wiele.

No to rób, co chcesz.

Wisiu, jest samochód.

Pojedziesz z chłopakami z drugiej armii.
Mają proces do Krakowa, odwiozą cię pod

pandemię.

Tylko jakby co, pamiętaj, jesteś wdową
po bohaterze. Nie mów tak.

Co?

Że ja?

Jezu, zabobony, nie!

Twój bohater żyje. Nie jedno piwo z nim
wypiłem.

Ale nie należy z tego żartować. Dobra,
nie mówmy już o wdowach. To tylko

jakby... jakby cię ktoś pytał tutaj.

Tutaj mam takie różne wdowie...
Przepraszam, zaświadczenia i trochę

Dziękuję. I co?

Jeszcze... No... Pozdrów ten...
Wszystkich...

Cioci Bandzi, powiedz, że o fortepianie
pamiętam.

Niedługo nadejdzie. A tobie co?

Życzę... Syna?

Jakbyście się tak nie uwinęli w tym
Krakowie, to byłbym chrzestnym, a tak to

Buzi!

Jada.

A ty teniem rewywal.

I do domu.

Sierżancie, macie paliwo.

Tylko pamiętajcie, tankujecie dopiero po
przyjeździe.

Wszystkiego dobrego.

Dziękuję, Gustek.

Dziękuję. Moi uszanowani rączki całuj.
Ostrożnie.

Mogę?

Jak będziecie wracać, to wstąpcie!

Jak Amerykanie przyszli, to się
partyzantka skończyła.

No to ja za prątem pomykałem.

No bo co, do domu trzeba, nie?

Co się stało? Kto znaje?

Nie pojedziemy.

O Boże!

Swoją liceum.

Halo?

Halo?

Nie słyszę, proszę mówić wolniej.

Kto?

Gustek?

O Boże.

Wspaniale.

Mów głośniej. Kiedy?

Bardzo dobrze, a gdzie?

Mów wolniej! Wolniej!

Halo?

Gusek? Halo?

Halo?

Gdzie Zygmunt?

A co się stało?

Dlaczego zaraz miało być o tym tak?

Taroski to same złe wieści przychodzą.

Zygmunt!

Idę, idę.

Zygmunt.

Zygmunt. Wysia się odnalazła.

Gdzie?

Gustek dzwonił.

Nie mam pojęcia jak udało mu się uzyskać
połączenie. Trochę...

Wojskową linią, trochę zwykłą. Ja słabo
słyszałam.

Dobra, dobra. Ciociu, gdzie jest Wisia?

Była u niego.

Ale Kaj!

Jak to była?

Już nie jest?

Nie. Powiedział, że Wisia odjechała do
domu.

Jak wszystko dobrze pójdzie, będzie u
was wieczorem.

Ciociu... Mamo... Ja...

No nie wiem, co ja...

Mamuciu, wysiadł będzie za kilka godzin.
Rozumiesz?

Cieciu, no ty jesteś wspaniała.

Widzisz, Banciu, dobrą wiadomość nam
przyniosłaś.

Żeby jeszcze Zbyszek się odnalazł albo
wrócił.

Wróci, Paweł.

Panie Czesiu...

Jakby stara o mnie pytał, niech pan
powie, jestem na Montbergu.

Robię ilustrację i szukam fortepianu.

Panie Augustynie, ale tam są miny.

Były, panie Czesławie, były.

Tablice zdjęte, już rozminowali.

Ktoś zdjął tablicę ostrzegawczą, że
teren zaminowany.

Ładunek był podwieszony do drzwi.

Księżacie, trzeba powiesić nową tablitę,
a najlepiej rozminować teren.

Tablica już jest, panie burmistrzu. Do
rozminowania przystąpimy jutro rano.

Przestrzegałem nieboszczyka.

Tu są jego dokumenty.

Panowie pozwolą, że się odmelduję.

Zgonu trzeba wystawić. Na jakie
nazwisko? A bo ja wiem.

W okupację ludzie mieli lewe papiery.

Zameldował się tutaj jako widera, a
niech tak będzie.

Rodzinie damy znać, kiedy poczta już
będzie czynna.

Pastor. Pastor, nie pastor, a po
niemiecku nad jego grobem modlu się nie

Danke, danke.

No niech sobie ciocia przypomni.

A może powiedział coś takiego, z czego
można byłoby wywnioskować, skąd dzwonił.

Ale Zygmunt ja wtedy cały czas myślę.

Bardzo krótko rozmawialiśmy, to było
wojskowe połączenie. Zaraz, zaraz.

A nie powiedział, czym wisia jedzie?

Nie.

Ale ja by nie pytałam o to.

Zygmunt, ale posłuchaj.

Gdyby była gdzieś bardzo daleko, to to
jest podróż w innych warunkach trwa parę

dni, tak?

A on wyraźnie powiedział, że będzie
dzisiaj wieczorem.

To by znaczyło, że jedzie samochodem.

No tak.

No a jakie tam samochody teraz jeżdżą?

Tylko wojskowe.

Nie no, to jest ten chaos, tak? Oj,
zygmus.

Górczyk nie wysyłałby jej w ryzykowną
porze.

To potrafisz.

Syn się nie zgłosił u nas.

O co się rozchodzi?

Ja jestem jego ojciec.

Obywatel wie, gdzie jest syn?

Nie.

W ostatnim czasie nie dochodzi do domu.

Sprawa jest taka.

W Krakowie w więzieniu siedzi Niemiec,
któremu grozi surowa kara.

Twierdzi, że...

przekazał ważne informacje, niejakiemu
Augustynowi zawadził.

To pseudoń waszego syna, jak nam
powiedział jego dowódca.

Prokurator chciałby przesłuchać syna.

Nie wiemy, kaj jest.

No, a jak się znajdzie, to może by wpadł
do nas.

A tak między nami,

to mógłby tu zajrzeć od czasu do czasu.

Co, Saniczku?

Zmiłuj się.

Nasz wyszedł.

Pewnikiem już jedzie do domu.

Przywitaj go pięknie.

Są go przywitorz.

Daj mu mój zegarek.

Rysiek!

Zbyszek. Zbyszek.

Zbyszek. Zbyszek.

Zadnik.

Zadnik. Dziadku.

Krysiu.

Proszę cię odejść.

Nie mogę.

Nie mów nic.

Słuchaj, babcia Rusza prosi cię do
siebie.

Nie odmawiaj.

Najbliżsi żegnają się ze zmarłym przy
stole. No taki tu zwyczaj, tego nie

zmienisz. Ja już nie należę do
najbliższych.

Proszę cię, nie mów tak.

Proszę cię.

Dzieci moje, kochany.

Odszedł od nas jeszcze jeden pasternik.

Ten najstarszy.

Ten, co to zawsze godał, że jest blisko,

coraz bliżej.

Doczekał się i ucieszył.

Ale nie doczekał się, bo rok zbyska.

Może my się doczekamy.

Tyle ludzi jeszcze na kogoś czeka.

Na swoich.

Każdy ma nadzieję, że wrócą.

Że wszystko będzie jak dawniej.

Są też i tacy, co wiedzą, że ich ojciec
albo matka nigdy już nie siedzą razem z

nimi przy stole.

To wszystko zrobiła ta wojna.

Dobrze wiecie, że się przez całe życie
brzydziła brzydkimi słowami.

Nieboszczyk ty.

Ale teraz, kiedy go nie ma między nami,
powiem.

Ta przeklęto wojna.

A jakby mnie brakło, to powiedzcie
Zbyskowi, jak

mnie dotyczył, jak wspominał.

Dobrego mieliście, ojca, dziecku.

Dobrego teścia i dziadka.

Nie zapomnijcie go nigdy.

Dłużej nie czekam. Biorę ulot. Jadę.

Najpierw poszukam Gustka.

Przecież gdzieś tam pracuję.

Pójdę do województwa, może się tam
dowiem, gdzie się zatrzymam.

Czemu? No.

Zaraz z tobą.

Krysiu, dzień dobry.

Mogę cię odprowadzić?

Idę do domu, tobie nie po drodze.

Czemuś ty jesteś taka. Jaka?

Masz kogoś. Moja sprawa. Moja też, czy
ci się to podoba, czy nie.

Możesz mnie odprawić, trudno.

Ale myśleć o Tobie nie przestanę. I
chodzić również.

Ludka, poczkaj!

Przyjemnie tak jeść obok Ciebie.

Szkoda, że tak blisko mieszkasz.

Może poszlibyśmy do parku?

Tam też tak miło, tak przyjemnie.

Jak... jak nie wiem co.

No to chodźmy.

Jezus Maria!

Dysiu, co się stało?

Ta, nie widzisz pan?

Trzeba kuszerki.

Prędzej! Tak, tata, a kuszerki? I ugość
do żołnierzy.

Jeden ze mną.

Panie Dobrodzieju, tak to mi nie
dojedziemy. Do Krakowa niedaleko.

Dobra droga, rano podskoczycie raz, dwa.

Trzeba poczekać na nowego człowieka,
skoro i tak już tyle czasu

O, przepraszam, panie Dobrodzieju. Co
to, to nie.

To była poważna awaria.

Niech Błaża powie.

To mieli my awarię, ale córęka miała
wygody lepsze jak u Rorza.

Wiem, wiem.

I dlatego prosiła mnie, żeby was nie
puszczać.

Skoro tak, to tego, no, ma się rozumieć,
jak obywatel się rząd zarządzi.

No i ma zdrowie.

Tylko otwartej pobudka.

Znaczy, człowiek się urodzi.

Ja zdrowie.

Zdrowie.

Zdrowie.

Urodził się w paterni.

Radami wykonanym.

Pazdy!