All language subtitles for Blisko coraz blizej - odc 16 Nasi sa daleko Rok 1943

Jest rok 1943,

koniec lipca.

Na początku tego roku Niemcy ponieśli
pod Stalingradem dotkliwą klęskę, która

odwróciła losy wojny.

Drugim miażdżącym ciosem stała się
wielka bitwa w Łuku Kurskim, która

ostatecznie odebrała Niemcom inicjatywę
na froncie wschodnim.

Wojska niemieckie zostały także wyparte
z północnej Afryki.

Alianci wylądowali na Sycylii i
opanowali ją.

Dotkliwe straty w ludziach, jakie armia
niemiecka poniosła na frontach, wymagają

uzupełnienia wykrwawionych jednostek.

Na Śląsku wzmaga się nacisk na
podpisywanie tzw.

Volkslisty.

Daje ona władzy prawo powoływania do
służby wojskowej.

Ci... którzy nie złożyli wniosku o
wpisanie na listę narodowościową,

uznani za Polaków ze wszystkimi
konsekwencjami tego faktu.

Groziły im daleko idące szykany i
prześladowania, a w dalszej kolejności

eksterminacja.

Ale w miarę powiększania się strat,
władze niemieckie zaczynają powoływać do

wojska również tych, którzy nie
podpisali wniosku na polsko -listę.

W rodzinie Pasterników w tym czasie nie
zaszły większe zmiany.

Tomasz przebywa na terenie Generalnej
Guberni w okolicy Krakowa.

O Wolku wciąż nie ma żadnych wiadomości.

Zygmunt pracuje nadal w kopalni.

Robert także.

Gustek mieszka w Krakowie. Pracuje w
Urzędzie Generalnego Gubernatorstwa i

współpracuje z Organizacją Podziemną.

Wysiek... Pół roku przeleżał w szpitalu.
Po wyzdrowieniu otrzymał przydział na

front zachodni.

Znalazł się w regionie północnym
Francji. Zamieszkałem w dużej mierze

ludność pochodzenia polskiego.

Henryk walczy w Wojsku Polskim na
zachodzie.

Wanda z córkami mieszka w Krakowie.

Paulina i Teresa nadal pracują
zarobkowo.

Stanik i Róża z godnością znoszą trudy
wojny.

Jerzy i Irma martwią się losem swoich
synów.

Willi został ranny pod Stalingradem.
Zwolniono go z wojska ze sztywną nogą.

inwalida wojenny otrzymał w Sosnowcu
duży dom towarowy, odebrany dawnemu

właścicielowi Polakowi.

Werner działa w gestapo na tak zwanym
froncie wewnętrznym.

Wisia pracuje w szpitalu.

Krysia mieszka nadal w mieszkaniu Bolka.

Naczelne dowództwo Sił Zbrojnych podaje
do wiadomości. W rejonie Białogrodu

toczą się zacięte woje pancerne. Nasze
dzielne oddziały stawiają bohaterski

z masowanym siłą pancernym
nieprzyjaciela.

Pójdziesz ze mną. Dokąd?

Dowiesz się.

Kiedy nadawali komunikat, to on tak...
Co to miało znaczyć?

Że głupcy.

Kto?

Rosjanie. Że też jeszcze chce im się
walczyć. I tak przegrają.

Na pewno.

Niezależnie od tego, komu robiłeś te
kółka na Ubie.

Ze służby partyjnej przeszedłem tu na
kopalnię i zrobię porządek z wrogami.

To bardzo ładnie, że pan przyszedł z
propagandy do kopalni.

Szkoda, że nie na dół.

Tam jest wiele miejsca dla pracowitych.

To wszystko. Dziękuję.

Dziękuję.

Trzeba go mieć na oku.

Do wojska z nim.

Zobaczymy.

Niech on siada, Cunert.

Mam dla pana zadanie.

Wszystko wskazuje na to, że nareszcie
złapiemy tego znachora.

Wojskowa Służba Zdrowia melduje, że od
pewnego czasu żołnierze z terenu Górnego

Śląska zapadają na jakieś dziwne
choroby, zwłaszcza po urlopie.

Tak, jakieś zakażenia, niekojące się
rany, wymagające długotrwałego leczenia.

Wojskowa Służba Zdrowia od dawna
podejrzewa, że maczają w tym palce

Oczywiście Polacy.

Zatem musimy korzystać z ich usług.

Wejść!

Otóż prawdopodobnie jeden z nich wpadł w
nasze ręce. Ach tak.

Przeprowadzi pan rewizję u doktora
Kulickiego.

To Polak, ale ma dobrą opinię.

Teraz jest w szpitalu, potem ma dyżur.

Czasu ma pan wiele.

Rewizja musi być gruntowa.

Tak jest.

Wprawdzie to nie apteka, ale może mieć w
domu jakieś lekarstwa.

Weźmie pan to i przywiezie tutaj.

Jawohl. Rozkaz.

Wykonać.

A coś ty taki?

U Gulickiego jest getapo.

Skąd wiesz?

Wiedziałem, jak przyjechali.

A po coś tam chodził?

Po zasług dla chudali.

Ma jechać na front.

Przecież doktor ma dziś dyżur.

Nie wiedziałem o tym.

Ujdę do szpitala, dowiem się.

Dobra.

Alebićko, uważaj.

Może on o niczym nie wie.

Uprzedzę go.

Czekaj.

Kajus znak leci.

Zaraz przyjdzie.

Słuchaj, do każdego punktu. Chyba mam
prawo wiedzieć, kaj moja turka

poleciowała.

Tak, bądź praktykową. Panie Mendela, co
ma panu pomóc?

Hejtla!

Doktor Kulicki?

Panowie, proszę poczekać. Pan jest
doktor Kulicki? Tak, o co chodzi?

Niech pan to zdejmie.

Dlaczego?

Szybciej, szybciej.

Powoli, chłopcy. I kopyta do siebie.

Proszę nie przeszkadzać. Idziemy.

Ten szpital podlega wojskowej służbie
zdrowia. Moim przewożonym jest doktor

Helbig.

I tylko jego polecenia mogę wykonywać.

Proszę. Poznaje pan ten podpis?

Ale to szybciej.

Panie doktorze.

Co się stało?

Nie wiem, siostro, nie wiem.

No i co?

Zabrali go.

To przeze mnie.

Nie mów tak.

A jak?

To przecież ja podsyłałem mu tych, co
nie chcieli iść na front.

To ja ręczyłem słowem za każdego z nich.

Równie dobrze to moja wina.

To ja ci poradziłam, żebyś do niego
poszedł.

Myślisz, że zabrali go z tego powodu? A
może to inna sprawa?

A jeżeli ta?

Myślisz... Że powie? A tej spokój,
kulicki.

No ale przecież ktoś go musiał sypnąć.

I to jeden z tych, których ja mu
podsyłałem.

Nie.

Ja nie mogę dzisiaj nocować w domu.

Matka jest przyzwyczajona, że wracam
przy chty późno, ale jak już w końcu w

ogóle nie wrócę do domu na noc, to się
będzie martwić.

A bez tego ma dość na głowie.

Wisiu, pójdziesz do niej i powiesz, że
nie będę ci

nacował w dół.

A jak zapyta, gdzie jesteś, to co mam
powiedzieć?

No, powiesz, żebym się nie martwiła.

A ty co zrobisz?

Przenocuję sobie gdzieś.

Może u nas?

Nie.

Tu nie byłoby bezpiecznie.

Nie, nie.

Przenocuję sobie gdzieś tam, a rano
przyjdę do kopalni.

Aha. Tam już będą czekać na ciebie.

Pewnie tak.

Ale w łapy im... w łapy im nie wlezę.

Przedtem się upewnię.

Zresztą między nami mówiąc, to na dole
jest najbezpieczniej.

To mi się nie podoba.

Zawsze po sześciu idzie najpierw do
niej, ale nigdy tego nie stydzi, no.

Nie.

Porządno dziołcha, co nie trzyma chłopa
u siebie tyle godzin. Niech się mama nie

martwi. Będzie mama miała ładną synową.
Ja nawet dwie.

Tak, że mówiła, więc idą.

Ty sama przyszłaś? Pytał, kto od
Zygmunta?

Jezus Maria, co ci się stało? Nic, nic,
nic. Proszę się uspokoić.

Kochaj, Zyga.

Nie wiem.

Naprawdę nie wiem.

Słuchaj, Dziucha.

Ty możesz być moja cunawa, a ja... Godaj
prawdę.

Nie wiem.

Proszę, żeby przekazać, że nie będzie
nocował w domu.

Zganisz.

Zganisz.

Naprawdę nic nie wiesz?

Nie wiem.

Podejrzewa, że będą aresztowania w nocy
i dlatego nie chcę mocować.

Tego nie możesz jej powiedzieć.

Ja idę na kopalnię. Nie ma wypadku na
kopalni. A takie rozchwytywanie się mogą

spólić podejrzenia. A skoro on wygadał
znać, to wszystko w porządku.

Dlaczego mam tego wystrażono?

Bo też się martwię.

Podobnie jak pani.

I tu pana boli? Po co ta ciekawość?

Sam się pan przekonał.

Chciałem mu pomóc.

Taki zawodowy nawyk.

Tak.

Tu trzeba grabarzy, a nie lekarzy.

Proszę.

I źle pan wygląda, doktorze.

Papierosa?

Dziękuję.

Niechże Pan będzie rozsądny.

Studiował Pan w Wiedniu, czyli w
Niemczech.

Niemcom zawdzięcza Pan pozycję.

Nie odpłacił się Pan za to, ale wszystko
jest do naprawienia.

Skąd Pan ma te ampułki, które
znaleźliśmy u Pana w piwnicy?

Mówiłem już.

Pod koniec sierpnia, na parę dni przed
wybuchem wojny, założono u mnie punkt

opatrunkowy.

To jest do sprawdzenia.

Przywieziono opatrunki, jakieś
medykamenty.

We wrześniu zawiadomiłem o tym władze
niemieckie.

Potem część zabrano, część została.

Nie interesowałem się tym.

Nie chce pan być rozsądny.

Wojskowa służba medyczna donosi, że
niektórzy żołnierze z naszego terenu

zapadają na dziwne choroby, zwłaszcza na
urlopie.

Są to jakieś zakażenia, wrzody
wymagające długotrwałego leczenia.

Medycyna zna takie przypadki.

Dosyć tego.

Kto do pana przesyłał żołnierzy?

Komu pan dał to świętko?

Nie wiem, o czym pan mówi.

Wyprowadzić.

Oczywiście nasze szpitalne laboratorium
nie może dać pełnej analizy. Próbki

wysłaliśmy do Wrocławia.

Jedno jest pewne. Ten środek został
sporządzony po amatorsku.

Posiada silne właściwości toksyczne.

Wypróbowaliśmy to na psie.

Łapa mu spuchła przy wysokiej gorączce.

Trudno mi w to uwierzyć, że zatrudniałem
w szpitalu chirurga doktora nauk

medycznych, który zamiast leczyć podawał
truciznę.

Nie zna pan Polaków?

Trzymaj się.

Niech go licho.

Niech się pośpi. Nie żałuj. Co nie
żałuj?

Jak wachman zobaczy, to wszyscy
oberwiemy.

Hej, śpibór!

Wstawaj!

No!

Zimny.

Słucham, tak?

W nich to szlak.

Kiedy?

Obsuł nam sprawę.

To wszystko?

Dziękuję.

Wejść.

Mogę meldować?

Proszę.

Tak jak przypuszczaliśmy.

Z Jankali.

Jakby nie było fachowiec.

Z niego już nic nie wydusimy. To już
sprawa zamknięta.

Proszę odłożyć do archiwum.

Jeszcze nie wszystko stracone. Mamy
przecież w rękach tego żołnierza. Już

kolego Kunert. On już jest w rękach
grabarza.

Szkoda. Mógłby nam jeszcze coś
powiedzieć.

On już wszystko powiedział.

Został go od Kulickiego.

Kulicki nie przewidział, że ten tchór
zemdleje w ustępie wagonu przy robieniu

sobie zastrzyku.

Nie był godzien noszenia munduru
niemieckiego sołnierza.

Ktoś go przecież do tego lekarza
skierował.

Ten ktoś także dowiedział się od kogoś i
tak ogniwo po ogniwie, a mielibyśmy w

rękach cały łańcuch.

Niech pan nie bredzi, Kunert.

Dwóch było w naszych rękach i mieli nam
coś do powiedzenia.

Obej nie żyją.

Pan aresztował lekarza, Polaka.

I nie kazał go pan dokładnie zrewidować.

Zostawił pan druciznę. To jest
najważniejsze ogniwo pańskiego łańcucha,

Kunert. Nie było polecenia.

Wyjdź.

Tych z więzienia chowają tam pod murem.

Może doktor też tam leży.

Nie pójdziemy tam.

Grób może być obserwowany.

Postoimy tu przy mamie, ale pomodlimy
się także za niego.

Czy on myślał o mnie przed śmiercią?

Pewnie miał żal o to, że słuchaciłem na
niego to całe nieszczęście.

Gdy go prowadzili w szpitalu, dał mi
znak oczami, żebym się nie bała.

Nie, no przecież o tobie nic nie
wiedział.

Wiedział, że jestem twoją dziewczyną.

Co za los.

Jeden umiera, żeby drugi mógł żyć.

Żył dla wielu, a umarł w samotności.

Zabili go.

Myślisz, że ktoś będzie o nim pamiętał?

Ci, co to wszystko przeżyją, będą
musieli o nim pamiętać.

Musimy przeżyć.

Musimy.

Żal mi tej pysi.

Wiesz, została sama.

Bo Polka wciąż żadnej wiadomości nie ma.

Jej matka wcale nie musiała umrzeć.

Pamiętam, jakby to było wczoraj.

Ordynator interny powiedział, że chora
symuluje. A gdyby ją wzięto na stół,

jeszcze szansa.

Ale cóż, Polka, dla takiej nie trzeba
się spieszyć.

Stąpisz do nas.

Mama się cieszy.

Nie dzisiaj.

Wybęd.

Jest mi smutno.

Muszę się wypłakać.

Aha.

To tak, czy...

Prowadziliście się?

To też mama takie rzeczy.

Tam jest pismo do ciebie.

Pismo? Mhm.

Co to za pismo, Ty mówisz?

Mama wie, co to jest w szlachcani.

Zdecydowanie na ubój.

Można legalnie doszlaktować dwie
ptahody. Proszę.

Niech mama czyta.

Jezusiczko. Do wojska? Nie.

Nie do wojska, mamo.

Ale do rzeźni.

Nie.

Nie dostaną mnie.

Ale Zygmunt, dziecko moje, czego oni od
ciebie chcą?

Żebym za nich walczył.

Za Führera, za Gestapo.

Wziął tych wszystkich łajdarów.

A może to bez tożek podpisała za
przekrętów od gwizda? Nie, mamo, to nie

Jestem pełnoletni, odpowiadam za siebie.

Mama podpisała, ale ja nie podpisałem i
tylko to się liczy.

Ojciec i bracie same cierpisty, a matka
się spaskudziła.

Mamo, tak nic nie musi.

Ja?

Wątolino w jadłym głowie.

Wy gdzieś lecicie, szumicie.

A kto wam łóżko zechciele? Kto wam żurów
waży, jak wrócicie?

Ktoś to musi być i czekać na was
wszystkich.

Tak, mamo.

Czy mi by było lekko podpisać?

Paulina, żona Tomasza Pasternika.

Ja by nie podpisała, gdzie nie ojciec.

To ojciec.

Przyśnił mi się i kozał mi podpisać.

Zygmunt, ty idź do nich.

Idź do nich, co biorą za wojska.

Idź, powiedz im, że mam w ciebie tylko
jednego.

Oni jednego zareklamowali, może ciebie
też reklamują.

Spróbuję. A nie teraz. Teraz urzędy
pozamykane.

Nie, pójdę, rozejrzę się.

Może ktoś mi będzie mógł pomóc.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że
matka myśli, że mnie wyreklamują.

Szczęść Boże, tato. Do widzenia, Zyga.

Do widzenia.

Coś ty taka.

Zostawiasz mnie samą.

Wysiu, nie mów tak.

Może jeszcze coś wymyślę.

Co chcesz zrobić?

Sam jeszcze nie wiem, co ci będę mówił.

Zawsze mówiłeś, że powinniśmy wiedzieć o
sobie wszystko.

Mówiłem.

Trzeba jednak wniósł do tego małą
poprawkę.

No co ja mogę zrobić teraz?

Deserterować tego wojska, a oni zaraz
będą przesłuchać rodzinę, przyjaciół

desertera.

Ciebie też.

Zapytają się, co zamierzał robić Zygmunt
Paterk. I myślisz, że ja im powiem?

Mam jeszcze dziesięć dni czasu dla
siebie.

Mama tak boli mamę, co?

Z tego się biorą do wojny.

Wszystkich biorą do masowy, ale nie
wypuszczałam, że jego tak biorą.

Musimy jakoś mu pomóc.

Ale jak?

Przez ojca.

Chodź, wiocha.

Wszak poszła na to przeklęta wojna, tak
bo nie ma.

A mnie się wydaje, że jest inaczej. Mama
wie, gdzie jest ojciec.

Co ty zgłupiałaś?

Mama się martwi zawsze tylko o dwóch. O
Zbyszka i o Bolgach. Na mszę mama daje,

do wróżki chodzi.

Różne rzeczy wydziwia i zawsze tylko o
dwóch. Bo tylko o nich mama nic nie wie.

Ta rzecz jeszcze nie jest ani żoną, ani
matką.

Ty nie wiesz, co to znaczy dziecko, a co
to znaczy mąż.

Dziecko, to jest twoja krew.

I ty zawsze więcej łez wypłacasz za
dzieckiem niż za mężem. Mamuś, nie

się urodzić. Tak, urodzisz dziecko, a
potem trzeba wyśnąć dzielna wojna na

zabicie, tak?

To masz rację.

Jeśli chodzi o Dymusia, ja Tomek mi
powiedział, że jakby chciał go wziąć do

wojska, to mogę się z nim spotkać.

Dowiedziałem się, że idziesz do wojska.

To wielki zaszczyt.

Gratuluję.

Bardzo to sobie cenię, panie dyrektorze.

Po co to tytułowanie?

Cieszę się, że znowu jeden z rodziny
będzie niemieckim żołnierzem.

Jak wiesz, Wiliusz złożył ofiarę krwi na
ołtarzu ojczyzny.

Werner też jest na froncie, tylko że
wewnętrznym.

Tam także nie brak wrogów.

Wyjątkowo niebezpieczna służba.

Można się zatruć konfiskowanym żarciem i
dostać zapalenia ucha od

podsłuchiwania.

Humor ci dopisuje, jak to poborowemu.

Przed odjazdem wstąp do biura
personalnego.

Każdemu poborowemu dajemy paczkę z
różnymi drobiazgami, które żołnierzowi

się przydać.

Do widzenia.

Do dnia odjazdu do wojska ma pan płatny
urlop.

Proszę, oto karta urlopowa.

Potrzebna, gdyby pan chciał w tym czasie
gdzieś wyjechać. I proszę pójść do

pokoju numer 21.

Zostanie pan paczkę na front.

Dziękuję.

Jak to nie wiem?

Nasi są daleko, ale przyjdą.

Dobre.

Jest tutaj.

A nie wiecie może, gdzie jest Gurtek?

Jego pierunami nie wspominaj.

Nie kładę i tak.

Czy mi pomóż?

Bo myślałem, że może by mi mógł pomóc
trochę, nie?

On? Nie wiem, czy miałbyś tyle
pieniędzy.

Nie, dyg mój.

Nie wiemy, kam się podziwono.

Blisko czy daleko.

Byle jak mój dalej.

To już nie jest nasz sen.

Zygmunt, podoba mi się, że nie chcesz
iść do tego hacharskiego wojska.

I no, jak to zrobić, żebyś tam nie
poszedł?

Coś ci powiem.

Mój starszy brat, Antek mu było, szukał
kiedyś ratunku

za Brnicą w Sosnowcu.

I znalazł.

Słyszałem. Ojciec opowiadał.

Antek już nie żyje.

Ale pasterniki przecie tam muszą być.

Spróbuj.

Czy zastałem pana pasternika?

Przepraszam, ja się nie przedstawiłem.
Ja też jestem pasternik, Zygmunt.

Mieczysław jest stryjecznym bratem
mojego ojca, Tomasz.

Mieczysław nie żyje.

Nie wiedziałem.

Przepraszam. A o co chodzi?

Właściwie to chciałem odwiedzić
krewnych.

Dziadek Stanik dał mi adres i
powiedział, żebym przy okazji tutaj

odwiedził.

Proszę. Dziękuję bardzo.

Dzień dobry.

To jest pasternik.

A to mój syn.

Proszę, niech pan siada.

Pan? To my za rodzina.

Szynowie, kuzynów, co to jest?

Michałów, zdaję się, mieli przed wojną
własny warsztat krawiecki.

Celadników, uczniów.

No, ale przyszedł taki jeden tam oba.

Podobało mi się.

Wrzucili ich z mieszkania i z warsztatu.

Przygarnęłam ich.

To jest Chorzowa.

Po polsku mówił. Jak my.

Na Śląsku prawie wszyscy Niemcy mówią po
polsku. Tak.

Ojca na ulicy zastrzelił esesman.

Rodem z Katowic. Tak?

No to ja już pójdę.

Bądźcie zdrowi. I czemu tak szybko?

Po co on tu przyszedł?

Może rzeczywiście chciał nas odwiedzić.
Akurat teraz.

Tyle czasu nikt nas tutaj nie odwiedził.

No właśnie.

I co mama o nich wie?

Może oni to Niemcy, którzy mówią po
polsku.

Po Stalingradzie i Kursku.

Zaczęli robić sportki i teraz szukają
zbliżenia z polską rodzinką. Nie

zapominaj, że twój dziadek musiał tamto
dociekać.

Wcale nie dlatego, że był Niemcem.
Dziadek to co innego. Dziadek był

Mówcie to w sesję. Nie wierzę, że on nas
chciał tylko odwiedzić.

A w ogóle to żałuję, że tam pojechałem.

Tam nie mieli pretensji. Wiesz, że ktoś
zabrał im warsztat, a że ktoś z Katowic

zastrzelił im ojca.

Nie zapominaj, ilu stąd poszło tam
zabierać domy, sklepy, fabryki.

A w policji to ich mało. Kto poszedł?

Twój ojciec albo mój? Niemcy poszli.

Wiem, że trudno w tym połapać.

A właściwie po co tam pojechałeś?

Myślałem, że mi pomogą.

Że mają jakieś kontakty. Da się zrobić
lewe papiery. Rodzina przecież.

A oni na mnie chudzia.

Z wypowiednikami za nie moje winy.

Proszę bardzo.

Zostało już tylko 8 dni.

Co zrobisz?

Te dni to przeliczone godziny.

To będzie 8 razy 24.

Blisko 200 godzin.

A ile minut?

Niech żartuj sobie.

Dziękuję, jeszcze nie wiem co zrobię.

Ale jedno jest pewne.

Nie dostaną mnie.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Wejdź, proszę.

Na wycieczkę się wybierasz?

No właśnie.

Korzystam z ostatnich dni wolności i
odmyślam atrakcyjną trasę.

Dla dwojga, co?

Bratowa jest bardzo domyślna.

Krysiu... Przepraszam cię.

To nie z uszczypliwości.

To... To serdeczności.

Dla mnie jesteś bratową, dla mamy
synową.

A tak między nami nie wiesz, gdzie jest
twoja pieściowa?

Nie ma jej.

Nie meldowała, gdzie wychodzi.

Może poszła na randkę?

Niech by tylko spróbowała. Po wojnie
zaraz powiem ojcu.

Odstrzyżenie dla mnie?

Oczywiście.

Kiedy Bolek odjeżdżał, to prosił, żebym
cię przypilnował.

Krysiu, ja nikomu z młodych nie życzę
takiej rozłąki jak wasza.

Ale każdemu bym życzył, żeby jego
dziewczyna tak czekała na swojego

ty na Bolka.

No nic, muszę już iść. Do widzenia. Już
idziesz?

No tak, myślałam, że mama już wróciła.

To pewnie wiesz, gdzie poszła.

Nie, myślałam, że mama jest w domu po
prostu.

No, cześć.

Mamo? Co się stało?

Stało się.

Ojciec chce się z tobą spotkać.

Nie patrzcie tak na mnie. Przeryktuj tę
fotografię, taką do legitymacji.

Wyrobić się lewe papiery.

Mamo, co ty?

Siadaj.

Słuchaj.

Ojciec powiedział, że to dobrze, że nie
chcesz iść do wojska.

Ktoś tam jeszcze godał, ale już jak się
nie zapamiętała. On terazki to tak goda,

blank po polsku. Mamo? No?

Ty się naprawdę widziała z ojcem?

Matce nie wierzysz.

No boś nigdy nie dała poznać po tobie,
że wiesz, gdzie on jest.

Taka była jego wola.

Musiałaś się tego trzymać.

Tak jest lepiej żyć.

Co z ojcem?

Opowiedz. Bo jutrze możesz się z nim
spotkać.

Powiem ci, Kaj pojedziesz, Kaj się z nim
może spotkać.

Wszystko ci powiem, tylko najpierw muszę
się napić czegoś ciepłego, bo...

Mamo... Ty jesteś...

No ty jesteś wspaniała.

Zaraz ci zrobię herbaty.

Dobrej herbaty.

Ty się teraz radujesz, Ajoni.

Ty do wojska nie pójdziesz.

To jest twoja radość.

Ale w domu też nie zostaniesz.

Dla mnie to tak, jakbyś poszedł.

Ojciec powiedział, że żaden pasternik to
u Niemca służyć nie będzie.

Pasteraj to może, ale pasternik nie.

A ja się muszę tego trzymać.

Witam cię.

Spokojnie, synku.

Musimy się tak zachowywać, jak
przypadkowi znajomi. No, nie mamy dużo

Twój pociąg niedługo odjeżdża. Masz
fotografię? Mam.

Dobra, chodź.

A teraz słuchaj.

Za trzy dni przyjedziesz tutaj jeszcze
raz.

Przyjedziesz tym samym pociągiem i
będziesz szedł tą samą drogą.

Dostanie chkankartę i przepustkę przez
granicę.

Przywiezie się ją osobiście Gustek.

Fanat? Tak, choć on się teraz nie nazywa
fanat.

Wujek Robert?

Źle o nim mówi.

A wie coś o nim?

Nie, no chyba nie.

To złość to jeszcze sprzed wojny.

To jest bardzo dzielny chłopak.

Pracuje teraz na dwie strony i wiele
ryzykuje, ale jest nam bardzo pomocny.

Komu?

Nam. A komu to się dowiesz później?

A ciocia Wanda, co by bez niego zrobiła?

Tato, mogę o tym ciepłej się powiedzieć?

Nie.

Nie? Lepiej nie.

To on się postarał o te dokumenty dla
ciebie.

A jak się dowiedział, że to dla ciebie,
to powiedział, że ci to osobiście

wręczy.

To ładnie z jego strony.

Nie, szkoda tylko, że nie mogę o tym
ciepłej się powiedzieć.

Teraz mnie musisz nauczyć nowego
imienia, nazwiska, daty i miejsca

Tak. W ogóle wiele rzeczy będziesz się
musiał nowych nauczyć.

No dobra, ale co potem?

Przyjedziesz do mnie do Skaliny i
zapamiętaj sobie adres.

Ulica Grabowa, 16, mieszkanie 5.

Ale nie zapisuj! To musisz zapamiętać. I
jeszcze jedno.

Koniecznie musisz przyjechać przed
godziną policyjną. Bo z tym nie ma

No. To na razie byłoby tyle.

Twój pociąg już jedzie.

A mój dopiero za godzinę.

Tato.

Masz wspaniałą żonę, tato.

Ja wiem o tym od trzydziestu lat, synku.

Do zobaczenia.

Wydwaj tutaj.

Wstać, dokumenty.

Pan mieszka w Skawinie. Co pan tu robi?

Niech pan odpowiada szybciej.

To delikatna sprawa.

Męska.

Pan mówi świetnie po niemiecku.

Rybok Stefan.

Polak? Tak.

Jechałem tu z kobietą. Gdzie ona?

Już poszła. Wie pan, jak to jest?

Nazwisko tej kobiety? Nie znam.

Taka przygodna znajomość, pan rozumie.

Żona ze Skawinas tutaj dla jakiejś
samicy?

Zabrać go.

Zawiadowca jest?

Chwileczkę.

Pan jest zawiadowcą? Tak. O co chodzi?

Musimy porozmawiać. Proszę.

Mieliśmy ucieczkę z obozu. Z
Białosześciu.

Trzech już mamy.

Złapaliśmy ich na stacji w Libiążu.

Nie jest wykluczone, że pozostali będą
próbować wsiąść do pociągu na innych

stacjach.

Przed chwilą zatrzymałem tu jakiegoś
typa. Nie wygląda na uciekiniera, ale

to być ich pomocnik.

Takie rzeczy się zdarzają.

Jakie jest moje zadanie?

Zostawię tu dwóch ludzi.

Gdyby na stacji zjawił się ktoś obcy...

Proszę mi dać znać.

Tak jest.

Niepotrzebnie się bałaś. O co chodzi?

No wszystko.

Nie idę do wojska!

Jak to zrobiłeś? Na co ci to?

No może kiedy i ja będę musiała stąd
uciekać?

Dobrze, powiedz.

No ale nie dzisiaj.

Dzisiaj to się cieszę.

Podwójnie. Po pierwsze, że mam taką
dziewczynę.

A po drugie...

Sprawdziliśmy. Dzwoniliśmy do Skawiny.

Dane w kenkarcie są prawdziwe. Czego pan
się spodziewał?

Wyprowadzić.

Oni też mają dobrych fachowców od
fałszowania dokumentów.

Gdzie się nauczył po niemiecku? Jego
ojciec był majstrem w fabryce Cykoriu

Franka. Uchodził za Niemca.

Z nazwiskiem Rybok?

Co z nim zrobić?

Konkretnych zarzutów nie ma.

Dać mu porządny masaż. Może sam cię
przyzna, a jak nie, to wyrzucić. Mam

swoich spraw.

Hejtla.

Melduję się dowódca straży kopalnianej.
Krótko Kulewik, nie mam czasu.

Byłem złożyć raport u Kunerta i
spotkałem na korytarzu.

Powiedziałem krótko.

Bolesława Pasternika też macie?

Kto to?

Polski działacz harcerski. Syn tego,
którego spotkałem na korytarzu.

Chodźmy.

To jest Tomasz Pasternik.

Zgadza się.

Nazywam się Stefan Rybok. On kłamie.

Chodźmy.

W portfelu znaleźliśmy te fotografie.

To jego syn, Zygmunt. Pracuje u nas w
kopalni.

Ma jeszcze dwóch, ale gdzieś przepadli.

Z tym najstarszym Bolesławem chętnie bym
się spotkał.

Dziękuję,

Kulewicz.

Tylko tak dalej.

Musimy być czujni.

Pani Pasternik?

Tak. Policja, proszę z nami.

Dokąd? Nigdzie nie pójdę.

Pani Pasternik, pani ma Volkslistę.

Podlega pani prawu niemieckiemu. Kto
odstawia opór wobec tego prawo, zezwala

użyć siły.

Zresztą tu chodzi tylko o drobne
wyjaśnienie.

Wyprowadzić. Tomek!

A więc poznała pani swego męża.

Proszę, niech pani to podpisze.

Naprawdę nie ma sensu.

Nikt mi pani nie wierzy.

On twierdzi, że nazywa się Rybok. Jako
Rybok nie ma żadnych szans. Jako

pasternik, bądź co bądź, były obywatel
pruski i żołnierz cesarza jest do

uratowania.

To zdjęcie znaleźliśmy przy mężu podczas
rewizji.

Noszenie przy sobie fotografii syna jest
dowodem ojcowskiej miłości. Te uczucia

należy uszanować.

Poznaje pani?

Niech pani ratuje męża.

Co wy potem z nim zrobicie?

Orderu mu za to nie damy, ale po
odpokutowaniu winy zwrócimy go pani.

Zapewniam.

Czy ja mogę z nim porozmawiać? To
wykluczone. Takie są przepisy. Proszę.

Niczego nie podpiszę.

W takim razie dziękuję. Jest pani wolna.

Wypuścić ją? Tak.

Wprawdzie nie podpisała, ale przekonała
mnie, że to on, a to mi wystarczy.

Nazywam się Zygmunt Pasternik.

To jest moje powołanie do wojska.

Spotkał pana wielki zaszczyt?

Na pewno tak.

Ale czy to można pogodzić z powięzieniem
mojego ojca?

Pogodzić na pewno nie.

Trzeba te dwie rzeczy oddzielić.

Jest już pan nieomal żołnierzem III
Rzeszy.

Może pan odkupić przewinienia ojca?

Bardzo bym chciał.

Tylko wzorowa służba wojskowa syna może
odkupić karę ojca.

Czy mogę pożegnać się z ojcem?

Niestety, w czasie śledztwa jest to
zabronione.

Co mogę zrobić jako żołnierz, żeby pomóc
ojcu?

Walczyć.

Proszę mi wierzyć, że ja wszystko...

Ojciec zostanie zwolniony?

Na pewno tak.

Teraz życzę powodzenia w wojsku.

Proszę z Kunertem.

Kunert, słucham.

Kunert, czy ten rybok jest gotowy do
transportu?

Na razie nie. Jak będzie gotów, proszę
mi dać znać.

A

co,

nie można?

Mam prośbę.

Najpierw cię przepraszam.

Wyciepłeś cię z doma, a ty wtedy
przeszedłeś tu w dobrej sprawie. To mi

spokoju.

Przepocznij się, synku. Nie trzeba.
Widocznie tak, dziadku. No taki świat

Tak musi być. Rozmię wyciepnięcie, potem
jest na ugrzycie przepraszać i to... Ja

się ino boję, co będzie następnym razem.

Siadaj. Siadaj.

A nie słyszałeś tam nic?

O naszym Zbyszku?

Nie, nic nie mówię.

A jak myślisz, co się z nim stało?

Sąd możliwości jest wiele.

Wróci na pewno, wróci.

Tak, Padorz.

Ja się nie mogę doczekać.

Wiem.

Przepraszam, ale... Piotrku, ja muszę
się zobaczyć z Pilnietem Zygmuntem.

Chcesz, żebym po niego poszedł?

Znaczy, nie z lenistwa i noc
ostrożności. Proszę. Dobrze, dobrze.

Pójdę. A co tam słychać w świecie?

Co słychać, no?

Niemcy biorą pożyci, a w Chodzie serce
rośnie.

Dawaj, idźcie.

Taki to bonoty sprzedła.

Żaden nie powiedział, że chce.

Ale jak trzeba, to trzeba.

Mój Boże.

Gustek.

Babci dawno takiego żuru nie jadł.

Nie go daj mi, babci. No babko, tak jak
dawniej.

Babciu.

Babko, babuleńko.

Moja.

Dziękuję.

Coś widzę.

Tylko wiem.

Masz.

Masz fotografię?

To już niepotrzebne.

Do wojska idę, wiesz?

Co?

Słuchaj, Gutek.

Obiecali mi, że...

Za to go wypuszczam.

Rozumiesz?

Muszę to zrobić.

Tak, tak, oczywiście.

Nie, ja przyjechałem tylko dlatego, że
obiecałem twojemu ojcu kenkartę dla

ciebie. Wiem, wiem.

Ojciec mówił.

Rozumiem.

No, chcieliśmy jak najlepiej.

Decyzję rozumiem.

To niczego nie namawiam.

Zostawię Ci w takim razie tylko
przepustkę i blanko.

Nie w tyle Tobie, to może komuś innym.

I co? Trzymaj się.

Nie daj się zabić.

Zostawię Ci jeszcze adres trzeci Wandy z
Krakowa.

Gdybyś chciał skontaktować ze mną, to z
każdą.

A odpię na pamięć i z nim.

Dobra.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Dziadku.

Przyszedłem się pożegnać.

Ona jedzie z tobą?

Bardzo bym chciała.

Dziecię z Bogiem, synku.

I no nie strzelaj do wojogów, bo możesz
trafić brata.

I nie zapomnij żyć, pasternik.

Na pradziadka godoli polski król smolić
nam króla.

Ale godoli...

Tu masz medalik.

Noś go zawsze przy sobie.

Poświęcony.

Powinien cię ochronić.

Do widzenia.