All language subtitles for Blisko coraz blizej - odc 4 Czcij ojca swego Rok 1888

Jest rok 1888.

Trwa umacnianie hegemonii Cesarstwa
Niemieckiego w Europie i na świecie. Na

wstępuje ostatni Cesarz Niemiecki,
Wilhelm II.

Kanclerzem Cesarstwa Niemieckiego jest
nadal Otto von Bismarck.

Nie ustaje rozpętana w okresie kultur
kampfu antypolska działalność urzędów i

instytucji. Odczuwa to szczególnie
dotkliwie rodzina z przedmiotu.

Franciszek nie odzyskał już pełnej
sprawności fizycznej.

Dziadkowi coraz bardziej dokuczają trudy
starości.

W ciągu dnia domu dogląda dziadka Zewka,
siostra zmarłej Agnieszki.

Stanik podjął pracę w kopalni węgla pod
Kazowicami. Pracuje na dole.

Codziennie rano dojeżdża do pracy z
wieloletnią.

Przy kopalnianym osiedlu poznał Różę,
dziewczynę z górniczej rodziny.

Teodor został gajowym.

Podlega mu rewir lasów pod Wielowicami.

Obowiązki swoje wykonuje nader gorliwie,
przez co zaniedbuje swą młodą żonę

Gert.

Anna i Kazimierz mieszkają w Sosnówce.
Od czasu do czasu przyjeżdżają do

Wielowic odwiedzić rodzinę.

W kuźni Pasternika gospodaruje nadal
Georg Porpul.

Niech będzie pochwalony.

Pomoga wam.

Zaprowadza do domu.

Kowol pod krzyżem.

Nie chce iść do domu.

Jezus Maria.

Chłopy, pomóżcie!

Hej, panie wodnik.

Zima, dziadek, ostro zima, ale potem zaś
będzie wiosna.

Wiesz, synek, ja już tej wiosny nie

doczekam. A, dziesięć lat tak już, doda
cię.

Za długo, co?

Ale teraz to już jest zaklepane.

Widzisz ta fasola?

W samych brunotnych ziorkach.

I noci są białe.

Porachowe.

Ja chcę powiedzieć tak.

Zawrał oczy i sięgnął do miski.

Jak chycam biało fasola, to będzie
znaczyć, i że ta biało ratość, półmierc

idzie. No i wybrałeś ją.

Ej, dziadek, dziadek, mam tutaj na
chwilę w głowie.

A czemuż to furtka zamyka cię?

Trzeba zamykać.

Ucieka. Co, urywa się z budy? No to
trzeba dać grubszy łańcuch.

Nie, łopsa się tu rozchodzi.

Nie gadajmy ci o tym, bo przecież...
Może tyż spojał tropa na głowę.

Z ojcem coraz gorzej. Jak ino może, to
uciekł.

W poniedziałek ci pod kościół zaszedł i
się łobalił. Ludzie powiedzieli, że to

jakiś znak.

Synek, synek, no przecież ty...

Rano do roboty jedziesz, we wieczór
nazwę, to skąd moż wiedzieć?

Dobrze mi to tak od czasu do czasu
próbował, ale teraz taki porząd, fuk,

i go nie ma.

Po prostu musimy zamykać.

Daj przyjść.

Do południa dziadek jest sum. No wiesz
jak to jest.

To za swoją potrzebą wylezie, to się na
stole zdrzymnie i wtedy ci Francek

ucieko.

Myślałeś, że... że może chce do kuźni.

Że ty mu... przeklętymu porwolowi coś
zrobi.

Kozałek mu przysiądł.

Ty i twoja krzywda i twoich dzieci.

Łostow, Panu Bogu, tak, tak też mu
pedział.

Pokazał mi głową, że tak.

Pedział ich przysięgnił.

Podniósł.

Dwa palce.

Może chce na cmentarz?

Pytał ich go.

Zamyślił się trochę, a potem mi pokazał,
że

na cmentarz nie.

A jak go bardziej naciskał, to się
znerwował i

zaczął walić kryką po podłodze.

No takie coś im gadajmy.

Przestań robić na kopalni.

Zostanę w słoiku.

Do roboty, tam i na zot.

Bieg tyj pociągiem. Do kupy tego będzie
pięć godzin.

Tak, bo mogę.

Wiem o tym.

Kiedy nie ona, to nie wiem, co by było.

Ale dłużej tak być nie może.

Pięć godzin to smar czasu.

Jak długo jeszcze ciocę styknie się?

Tak, o smarkato, to jeszcze pożyję.

Niech żyje, niech żyje, stolota. Wy,
dziadek, zjesta, ale ojca tak nie

zostawiam.

To bardzo pięknie.

Z twojej strony, synek.

Bardzo pięknie.

Ale czy ty możesz mi powiedzieć, z czego
my będziemy żyć?

Z tego się... Z tego łagrodka?

Nie bójcie się.

Chwyca się tu jakiej roboty.

Wydam ją więcej czasu dla niego.

A kaj to ty się chcesz chwycić tukiej
jakiejś roboty, co?

w ojcowej kuźni u Porwola.

Jak długo byda mogła, byda pomagać.

Pobiod uważa, wypiera.

Dla nieboszczki Agnieszki to robia.

Jeszcze jak żyła, to my se powiedziały,
jak jedna umrze, drugo bydzie pomagać

rodzinie.

Czytaliście dzisiaj?

Poczytać wam trochę?

A jak było dzisiaj? W porządku?

Nie ma się czemu dziwić, ojciec. Sami
nie możecie wychodzić.

Czemu to robicie?

Widzicie, Dziadek jest stary, on w o
mnie przeszkodzi.

Dziadka Zewka też tu nie może cały dzień
siedzieć.

Musicie nam pomóc.

Powiedzcie, kaj to chcecie iść?

Tu macie kartka i ołówek na piście.

Zrobimy, co możemy. Przecież wiecie, że
chcemy dla was jak najlepiej.

Rozumiasz, że chcecie się ruszać, żeby
nogi miały siła.

Dobre, ale po placu też możecie chodzić.
I dotąd chodziliście.

A tyrowki wam tego mało.

To tak jakbyście sobie coś umyślili i
nie chcecie rompedzie.

Bo jeszcze nie było, nie ma i nie będzie
takiego, który zdołałby wykorzenić

wiarę ojców i ich język ojczysty.

Prawda.

Pamiętacie, co nam nasz stary proboszcz
gadał?

Aupa albo stodoła można podpolić i śladu
po niej nie zostanie.

Mowy ludzkiej nie podpolisz.

Bez to ci gadał, Frącek.

I ty się jeszcze doczekasz.

sprawiedliwości boskiej.

Na Bismarka też przyjdzie Kryska.

Z kościołem wojową i co?

Musiał dać pokój.

Jeszcze wojuje z naszą mową.

Ale on ma już 70 lat.

Nie, nie, ludzie, to nie tak.

Bismarków w tym kraju nie braknie.

Jeden odejdzie, to na jego miejsce
przyjdzie drugi.

Czy się nazywo tak, albo tak.

Ten najważniejszy Bismarck siedzi w
Berlinie i stamtąd rządzi.

Ale my tu, w Wielowicach, mamy swoich
Bismarcków.

I na tych musimy dawać pozór.

Co prawda, to prawda.

I bez to musimy się trzymać.

Polskie gazety, polskie książki nie ino
kupować, ale czytać. I drugim dawać do

czytania.

Tak trzeba robić.

Jeszcze po jednym.

Z nikim mi się tak dobrze w niedzielę
nie pije jak z tobą.

Patrz, twój parobek.

Nie powie Gerdzie, żeś był u mnie
zamiast w kościele?

Ignac, nie ma strachu. Ze mną trzyma.

Ładny chłopak, gdyby miał tak dobrze jak
u mnie.

Niejednej dziewczynie się podoba.

Patrz, twój braciszek idzie.

A co, nie ma prawa chodzić?

On się doigra przez to podburzanie
ludzi.

Jego sprawa, nie twoja.

Nie moja, a nasza.

Kto się weźmie za tych Polaczków, jak
nie my?

Theo, ja waszej rodziny tylko jednego
szanuję.

Ciebie i jeszcze Annę.

Taka dziewczyna.

Nie wiesz, co u niej słychać?

Nie wiem. Jak to?

Brat nie wie? Nie wiem.

Zerwałem ze wszystkimi.

Może Stanik wie?

Zapytaj go.

Myślisz, że się boję?

Dzień dobry, Stanik.

Chciałem cię o coś zapytać.

Ty na mnie?

Ty? Piłeś moją wódkę, czy tak?

Ale kobalską krzepę to ty jeszcze masz.
Nie rozumiem, panie leśniczy.

Oj, Stanik.

Jeszcze ci te polskie głupoty z głowy
nie wywieczały.

Podwiedza cię.

Ludzie powiedzą, że ktoś przeszedł na
naszą stronę.

Siadaj.

Ja.

Kajto, w niedzielę idziesz w pociąg.

Przestań mi do roboty.

Do działki jadę.

Ojciec cię dał pozdrowić.

Namigi. Czy ty wiesz, że nie poradzi
gadać?

Nie musisz mnie robić za maćka.

To, co ja z ojcem mam, to moja sprawa. A
ty nie musisz być taki uszczypliwy.

Wiesz, jaki ojciec jest dla mnie.

I zabierzesz go.

Parobek to jest parobek. I on to musi
wiedzieć. Nie powiem, robotny, chętny,

parobek.

A jak tam w lesie?

Piknie, cicho.

Tylko te pierońskie robczyki.

Ty czy ich gonisz?

Gonię i będę gonił tych pierońskich
złodziei.

We wsi gadają, że jesteś za ostry.

Postawili mnie... Ludzi pakujesz do
więzienia.

Postawili mnie w lesie, żebych go
pilnował. I ja to robię, a nic więcej.

Nie miałbyś tam w lesie jakiej roboty
dla mnie.

Co? Z wodą poważnie.

Szukam roboty blisko domu.

Nie chce mi trężyć tyle czasu na to
jeżdżenie tam i nazotę.

Ciebie ojciec już nic nie obchodzi.

Ciebie, ale nie mnie.

I bez co chcę być przy nim.

To już dziękuję.

A co to ty roboty? To możemy jeszcze
pogodać.

Z Bogiem. Z Bogiem.

Nie widziałaś kogoś w przyleśniczówce?

Kogo? To ja cię pytam.

Nie widziałam.

Mógłbyś się przynajmniej w niedzielę
rozebrać do spania.

Znowu piłeś.

Teraz będziesz spał do rana.

Nie. Wieczorem idę do lasu.

Gdybym nie wstał, zbudź mnie. A co
znowu? Zwyczajnie.

Służba.

A ty, boś miał tą ofiarę w rękach. Jezu.

Ja przyłożył temu porwolović, to nie
mógł na to patrzeć.

Kowalsko robota.

No,

możesz jechać nazot.

No dobrze, a wy?

Nic się to nie obchodzi.

Mogę zostać z wami, nie?

Nie trzeba.

Słuchaj, Ignat.

Nie podpadło ci, że ktoś się kręci koło
naszej leśniczuszki?

Koło leśniczuszki? Nie, nie podpadło mi,
nie.

Nie.

No, to jedź. No dobrze, ale mogę dać
pozdrój. A jakby było zimno w nocy, to

tu takie coś na rozgrzewka.

Danke.

Kom!

Dziś dobrze zamkła. Na rygiel.

Teraz już się narygluje.

Nie gryź się po gębie.

Jakich porządnych obiad im się też
należy.

Dziadek był po mnie, toch przyszła.

Idź tam, to się przekonasz.

Anu!

Karol!

Jak to pięknie, żeście przyjechali.

No, co tam mówisz?

Antek jak?

Pewno nie pisał.

Jak mu umarła żona na suchoty, to był
dla niego straszny cios.

Teraz jeszcze po śmierci Julci,
ukochanej córeczki, załamał się

Trzyma się resztkami sił.

Tak, to prawda.

Bardzo kocha Romka.

Najmłodszego.

Wszystko by dla niego zrobił.

Nie poznalibyście Antka teraz.

Skurczył się jakoś.

Posmutniał, zmienił.

Nie wiem, jak mu pomóc.

Tato, dokąd?

Włostówko, coś go zabolało.

W takiej chwili chce być sam.

Pochodzi trochę po dworze i wróci.

Odjeżdżamy już, tatusiu.

Dzieci, przebaczcie.

Nie ma za to przebaczać, ojciec.

Człowiek nigdy nie wie, co mu los
zgotuje.

My za mną powiedzieliśmy sobie kiedyś,
że do Wielowic nigdy nie przyjedziemy.

Wyjeżdżaliśmy stąd z wielkim żalem, a
jednak przyjeżdżamy.

Kto wie, może to ja powinienem prosić
ojca o przebaczenie.

Może wszystko potoczyłoby się inaczej,
gdybym tu nie został.

Nie trzeba tak mówić.

Ojciec, co wy?

Zawieź mnie do Sosnowca.

Przecież wczoraj tu byli, co wy?

Muszę iść. To wieczór pogodowy. Z
Bogiem, ojciec.

Panie, coś kapitła się odmówiła Ci?

No tak, spodziewałem się tego.

To się wam należy.

On tu nie może przyjechać.

Ojciec, dobrze wiecie, że my tu robimy,
co mogiemy.

Broń Boże, nie wypominam wam tego.

Możecie być pewni, wiele sił mi styknie
zawsze, byda przywóz.

Ale musicie sobie dać powiedzieć, żeście
są... Co wam będę gadał, tak albo tak.

Może już nie stać wód na wszystko.

W prawej ręce to wymocie dużo siły, ale
ino w prawej.

Nie, nie, nie, nie, ojciec. Nie mogę
tego zrobić.

Tak jest to z nim.

Ale wyrobion, wejrzyj.

Ja to tak mylka... Przyłom bez to
uciekanie.

Nie chciał sprawdzić, jak daleko
zejdzie.

Albo na stację kolejową, a może do
Szocy.

Kiedy zapłaci, ludzie pomogą. Wiecie,
jaki to jest ten świat.

A sam nie liczę, jaki był.

Jak się na tego wziął, to nie popuścił.

Przecież to głupota. On by tam nigdy nie
dojechał.

Może tak, a może nie.

Ale widziałek w jego oczach, że go tam
ciągnie.

że mu serce zmiękło.

Zawdywie wstydził się miękkości.

Może on się zapożegna i zamknął.

Nie wiecie, że nie wolno wchodzić bez
zezwolenia do lasu?

Tylko trochę suchych patyków.

Bierz tę chustę i idziemy.

Szybciej!

Co się stało?

Została Pana na kradzieży.

Co ukradła?

Drzewo. Własność księcia.

Trochę chrustu, Panie.

Niech Pan spisze protokół i robi, co do
Pana należy.

Dzień dobry, Stanik. Dzień dobry.

Długo tu czekasz?

Nie umawialiśmy się.

Prawda, ale dawno cię nie widziała.

Przedwczoraj. To niedawno?

Chcesz mnie prowadzić na stapia? Nie,
chciałabym, żebyś dzisiaj poszedł ze mną

do domu.

Biegła w pierniki, skosztujesz.

Ruziu, dzisiaj nie mogę.

Stanik.

Co, Ruziu?

Nic, nic. Jak nie możesz, to nie.

Nie gorsz się.

Kiedyś to wszystko powiem, jak jest.

Wybacz. Muszę zdążyć na pierwszy pociąg.

Ty mi tam możesz godać, co chcesz, a ja
i tak wiem swoje.

Wiele razy tu był.

Raz, dwa.

Porządny synek, który myśli poważnie o
żeniadce, przychodzi do dum, do swej

działki.

Pokazuje się, żeby go ludzie widzieli.

Po południu w niedzielę idzie z
dziełkiem na spacer.

A on co?

Bałamuci cię i wykorzysta. Mamo, on nie
jest taki.

Oj, dobrze znów. Ty, co są tacy sami.

Dopnie swego i zostawi.

Weźmie się tako z morgami. Ale nie z
sami.

O niesporządny, co wy mi takie rzeczy?

No dobrze, Róźniu, dobrze.

Wiele się użolił za kawalera, tyle się
nacieszył za chopa.

A o tej wycieczce z waszego chóru do
Krakowa go dałaś? Nie było czasu.

No to powiedz mu, Róźniu, powiedz.

Może zaś nie będzie mógł. Jak nie, to
nie pojada sama.

Nie, tego nie możesz zrobić.

To by ludzie powiedzieli. Przecież
wiedzą, że ze sobą chodzicie. Nie, nie

pojechać sama.

A to jest kaplica Zygmuntowska, nazwana
tak od imienia swojego fundatora, którym

był król polski Zygmunt I.

Zobaczcie, kopuła tej kaplicy pokryta
jest miedzianą blachą, ale pozłacaną.

No moi kochani, a teraz mamy godzinę
przerwy i potem pójdziemy zobaczyć

kościół Mariacki i sukiennicę.

Nic nie gadasz. Co ci jest?

Nic, Ruzio.

To nie tak.

Żałujesz, żeś pojechał?

Nie.

Bardzo mi się podobał. A że bardzo.

No to co?

I żałuję.

Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale...
Jo nie miała jechać na tę wycieczkę.

Czemu?

Już jak ci to chciał powiedzieć, dawno
tam u nas.

Ale jakoś ciężko mi się było do tego
zabrać.

Musimy skończyć z tym naszym chodzeniem.

No to matka miała prawie.

Porząd mi go da, on cię i tak zostawi.

Weź nie za tak osmorgami.

Ruziu, ja bardzo szanuję twoją matkę,
ale musisz jej powiedzieć, że się myli.

Powiem ci, jak jest.

Krótko, Stanik. Może tam inno.

Pod Bogiem nie.

No to co?

Ruziu, ja muszę zostać przy ojcu.

Nie mogę go zostawić samego w Wielowice,
rozumiesz?

Nie.

Nie mogę wiązać się ze sobą.

Za kogo ty mnie możesz?

Za taką damulkę z pod hołdy, co z
pieskiem spaceruje i bombony gryzie, co

słyszała o czwartym przykazaniu.

Jak jest tak mógł?

Nie, tak od Amulka to ty nie jesteś, ja
wiem.

Ale ja nie mam sumienia kłaść na ciebie
taki ciężar.

I to wszystko?

Spójrz mi prosto w oczy.

Możesz mi dać uczciwe słowo, że to jest
wszystko, coś mi chciał powiedzieć. Że

między tobą a mną nie ma czego innego.

Pod Bogiem nie.

Mogę przysiąść.

Na to wszystko, co my widzieli w tej
katedrze.

Przysięgaj, to my sobie wymykaj indziej.

Chcę ci wierzyć, że to jest tak jak
gotosz, żeś mi powiedział prawdę.

A teraz posłuchaj.

Pójdę za tobą wszędzie.

Do Bielowic, do ojca.

Kajno zechcesz.

Życia z tobą to ja się nie boję, choćby
nie wiem jakie było.

Ja tu z katoliką mogę my...

Dużo chcę czytać o Polsce, ale w
Krakowie Polska jest.

To prawdę.

Ludzie, taki wawel, pełno królów
polskich.

W grobach nie żywi, ale stoi w szkole
grobu i zdoci się, jakbyś

rozprawiał z królem.

A dach jednej kaplicy to ci...

Sołki ze szczyrego złota.

I dzwon.

Taki, jakiego nikaj nie ma i nie będzie.

Ksiądz padał, że ten dzwon najgłośniej
zadzwoni, jak już Polska będzie

przedsia.

A ona będzie, ksiądz godał.

A jakby byli na kopcu Kościuszki.

Tadeusz mu było jak naszemu.

To... na tym kopcu ludzie płakali, jak
im ksiądz powiedział,

kto to był Kościuszko.

Jak się bił.

Jak prostych ludzi miłował.

Pięknieś nam to wszystko opowiedział.

Bardzo pięknie.

I tak trzeba...

Nasi młodzi powinni tam jeździć i
przekonać się, jako Polska była kiedyś

i bogato.

Prawda, Frącek?

Żeby wierzyli, że zaś tako będzie.

I mnie się zdoła, że mamy już
przewodnika na takie wycieczki.

Może kiedyś przeniesę się bliżej roboty,
ale póki tu by nam mieszkał, możecie na

mnie liczyć.

Twojego najmłodszego nie musisz się
wstydzić, Frącek.

Z Bogiem. No, chopy, idziemy.

Z Bogiem.

Chcę wam coś powiedzieć, ojciec.

Żenia się na Boże Narodzenie.

Co wy na to?

Nie bójcie się.

Nie zostawia was tu z dziadkiem.

Róża tu kwitnie.

To bardzo dobrodziołka.

Przekonacie się.

Wyście tam nigdy nie mieli dobrego
zdania na tych z miasta, ale tym razem

zmienicie zdanie.

Zawieź mnie do Sosnowska.

Teodor!

Teo!

Nawet w domach chodzi flintą.

Zobacz.

Patrz, co te pierony zrobiły.

Struli mi go. Takiego psa?

Teo, ty nic nie rozumiesz.

Przecież Unii cię ostrzegają.

Nie musiałbyś być taki ostry.

Las to jest las.

Do wszystkich.

Tak zawsze było i tak zostanie.

Tak było, ale już nie będzie.

Ten los należy do księcia Pszczyńskiego.
Mnie tu postawili, żebych pilnował lasu

i porządku.

Pilnuję. Twoja sprawa.

I o nim się za tego psa odpłaca.

Przyszedłeś w sprawie tej roboty?

Na razie zostanę jeszcze na kopalni, ale
mam inną sprawę do ciebie.

To sam musimy siednąć i pogodać w
spokoju.

Jałowcówka swojskie roboty.

No i co tam masz do mnie?

Chodzi o ojca.

To nie ze mną.

Wiem, że nie z tobą, ale może się
dogadam z twoim koniem.

Gryże i kopie.

Od ciebie się nauczył.

Wojciec Stajchego Sosnowca.

Moż konia, bryczka i parobka.

Parobka to ja mogę zastąpić i wziąć
lejce do ręki, ale konia i bryczki

mi pożyczyć.

Nie pożyczę.

Nie mnie, ojcu.

Tobie bych doł.

Jemu nie.

Nigdy.

Chcę jechać do Sosnowca.

Do Kazimierza.

Do tego pierońskiego poltonia.

To zły duch. Przez niego te wszystkie
nieszczęścia w rodzinie.

Przez niego Tadeusz umarł.

Antek musiał uciekać na druga strona.

Anna, kowalska córka, musiała iść na
Poniewierka.

Mogła się wydać zaporwona i kuźnia
zostałaby w rodzinie.

Przez tego piorona ojciec się dla mną
tak obszedł.

Gdyby nie ten poltoń, nie stałoby się to
z ojcem.

A on teraz chce jechać do niego.

Niech jedzie, ale ja mu bryczki, niech
ni konia nie da. Możesz mu powiedzieć.

Nie mogę, bo by mi miał za złe, że kto
przyszedł.

A po drugie, to on chce jechać do Antka,
naszego brata.

Dzień dobry.

Jak się ma, Stanik?

Pięknie gadasz po naszemu.

Świetnie wyglądasz, bratowa.

Bo o ciebie, co?

Ojej, ty jak?

Już idziesz?

No, załatwiliby, co my mieli do
załatwienia.

Do widzenia.

Do widzenia.

A teraz niech pan zrobi kilka kroków.

Ale niech pan spróbuje bez latki.

Nie może pan?

Niech pan siada.

Może się Pan ubrać.

Panie Pasternik, znamy się od dawna.

Wiem, że można Panu powiedzieć wszystko.

Stan jest wciąż poważny.

To nie znaczy, że choroba postępuje, ale
też się nie cofa.

Trzeba unikać zdenerwowania i
nadmiernych wysiłków.

Niech mi pan wierzy. To naprawdę bardzo
niebezpieczne.

Panki syn postąpił słusznie, że zwrócił
się do mnie o poradę.

Chciałby pana zawieść do Sosnowca.

Pan jednak nie może podjąć takiego
wysiłku.

Może jechać, panie doktorze, czy nie?
Nie mogę panu ani zalecić, ani zabronić.

Za mało wiemy, czego tam ciągnie.

Domyślamy się tylko.

W Lipcu prowadzi się badania nad
chorobami duszy.

Byłaby to sprawa uczucia.

Wzruszenie może zabić, a może też ukoić
ból.

To jak, panie doktorze, nie jechać?

To są sprawy poza zasięgiem medycyny.

Niczego tu nie można powiedzieć na
pewno.

Samiście się przekonali, że to nie jest
nożółku.

No, że to byłoby za ciężkie dla was.

Teraz jest zima.

Jak się

ociepli, to spróbujemy.

Werda, kto tam?

Gerda.

To jest? Nie było to mojego męża? Nie.

Wiesz, Gerdo, myśmy ostatnio nie
widywali się.

Mieliśmy takie różne zapatrywania.

Ale on nigdy tak późno nie wraca do
domu. Jestem zaniepokojona.

Rozumiem.

Mogę ci z czymś pomóc?

Nie wiem, co mam robić.

Byłaś w karczmie?

Przecież tam już zamknięte. Jak gość ma
okotę, to karczmasz nie wyrzuci.

Jeszcze taki gość.

Pani Gerda? Mój Boże, co się stało?

Był tu mój mąż?

Co to znaczy był?

Przychodzi i wychodzi.

To dla Pani jest lepiej.

Ale czy dzisiaj był?

Nie, dzisiaj nie.

Mnie jest przykro, że Pani Leśniczowa
szuka go u mnie.

Ja bym zaraz powiedział. Gdy ktoś się
źle poczuje, to ja bym zaraz powiedział.

Ja bym Pana Leśniczego nie
przetrzymywał.

Bardzo pana przepraszam za najście, ale
sam pan rozumie.

Ja rozumiem, tylko czy pani rozumie? Ale
co ja mam rozumieć? To, co

ludzie mówią.

Bo pan Lechniczy jest jakiś... Trzeba
słuchać tego, co ludzie mówią.

No i czemu tak stoisz?

Ty dobrze wisz.

Ty dobrze wisz, czym ja tak stoję.

Chodź.

Nie.

Terazki nie.

On jeszcze nie przyszło.

Jak on się napije, to legnie do łóżka i
śpi do rana.

Ale jak go nie ma, to nie mogę iść do
ciebie.

Wiesz, może on się jakaś tu skrył i...

Nie chce nas trefić.

Musimy dawać pozor. To co, nie chcesz?

No ja chcę. I my musimy czekać, aż
przyjdzie. A potem ja przyjdę do ciebie.

Ale idź teraz, idź.

No dobry, dobry.

A niech wie, że czeka młodo.

Witam pana gospodarkiego. Pan do powala
czy prywatnie?

Może przejdziemy do domu? Nie, nie, ja
mam krótki interes, pan rozumie. Prawie

tego nieszczęścia.

Jakie nieszczęście?

To pan nic nie wie?

Pana przyjaciel? Leśniczy.

Co z nim?

Znaleźli go w lesie.

Na drzewie.

Taki dobry klient.

Powiesił się. Pan rozumie? Czy on nie
miał rozumu?

Theo?

Powiesił się?

Niemożliwe. Możliwe. To znaczy, gdyby on
się sam nie powiesił, to ten, który mu

to zrobił, zabrałby strzelbę.

Dubeltówka pierwsza klasa.

Kiedy to się stało?

Rano znaleźli go robotnicy leśni.

Pogrzebu nie będzie.

Czysta strata.

Bo gdyby był pogrzeb, wszyscy by
dokarszmy, wspominaliby nieboszczyka,

się kornem.

A tak wrzucą go do dołu pod mur, tak
jak, nie powiem co, jak psa. To

pan powiedział, panie Porwold.

Czy jego powieści liczy? On się powiesił
i tak źle, i tak niedobrze.

A jak niedobrze, to trzeba uważać.

I dlatego ja przyszedłem do pana, żeby
mi pan zrobił takie dwie mocne sztaby do

drzwi.

W porządku, zrobi się.

Ale że Theo...

Na wieki wieków.

To jest Róża, moja dziącha.

Patrzcie na mnie.

Muszę się przekonać, czyż nie jest
świdrato.

Nie słuchaj dziążka dziadka, bo on
zawsze coś rozprawia.

A Wiela to mąż morgu.

Tela, dziadku.

Mąż prawie dziełka.

To jest najważniejsze.

Podobasz mi się.

Jak rzekł tujecha, to się trochę boła.

Myślałam, że to będzie gorzej.

Dziadka Zewka to porządna kobieta.

Natka też tako była.

Ojca mi żol.

Wiele to już lot nosi ten krzyż?

Cztery.

Na drugą niedzielę zawieza go do
Sosnowca.

Już prawie dwadzieścia lot, jak nie
widział się z Antkiem, znaczy z synem.

Pytał jak się doktora, z dziadkiem Tyżek
o tym gadał, ale terazki nie wyda się

pytał żadnego. Biera ojca i jadę.

Jakby wam była potrzebna jako pomoc, to
pojadę z wami.

Pięknie ci dziękuję.

Jako pomoc nam się przyda.

Czy to ta kuźnia?

Tak, ale nie patrzę.

Nie, panie Porbol.

Telefonowałem, a wiza dla pana nie ma.

Co ja zrobię bez węgla? Ten wagon miał
już być parę dni temu.

Teraz najlepszy sezon dla kowali.

Proszę zajrzeć jutro.

Kaj łeciet?

Kaj mu być?

U siebie.

Nie ma go, dziadku.

Nie ma go!

To moja wina.

Rano jak przywieźli węgiel, to mnie
zamknął w rudna kłódka.

Matko święto, co teraz będzie?

Daleko nie poszło w taką pogodę.

Będzie łzywki.

A bo kaj indziej?

Muszę go poszukać. Jest mróz.

Szkoda czasu.

Jezus, no czekaj.

Ale płuc, Igna. No czekaj.

Pogodą my.

Słuchaj, no... Twój ojciec jest teraz...

Nadleśniczym, nie?

Niech on mnie zrobi gajowym.

Eee, pocinacz. Ale czekaj, czekaj.

Dopiero, dopiero jak zostanę gajowym.

Ej ty, parobasie. Ej, Eronie, Eronie.
Kto cię wyrzuca? Ja, ja.

Czym cię poszczuję? Ja.

Czym? Tym, co go otruli, a?

Ty, zobacz się.

Tu się coś jakaś robi, nie?

Jakieś ludzie idą.

No, pojdź, zobacz się.

Ty,

ty po co ten łagień?

Może chcą cię tu obsmażyć, a?

Nie ma

go

tu.

I nie było.

Szukamy go wszędzie.

Myślałem, że tu zaszedł. Nie, nie ma go.

Chłopy, idziemy na zot.

Szukali my we wsi, na drodze, na
cmentarzu.

Przeszukali my wszystko, żadnego śladu.

Chłopy, co robimy?

Nie ma co ino, trzeba dalej szukać.

Pójdźcie, idziemy.

Boże Stwórco i Odkupicielu wszystkich
ludzi,

Racz duszom wiernym sługi i służebnic
Twoich odpuścić wszystkie ich grzechy,

ażeby za pokornymi prośbami naszymi
zmiłowania Twojego dostąpili,

którego zawsze pożądali.

Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.

Amen.

Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a
światło świekuista niech mu świeci.

W imię Jezusa. Amen.

Słyszysz? Poszli.

Są my inne oba.

Chcę ci powiedzieć, że ja się nigdy
ciebie nie wstydził.

Wiele razy, że się gorszył, ale nigdy
nie wstydził.

Wiesz, Frantek, chcę ci powiedzieć, że
dobrze jest

żyć na świecie tak, że jak człowiek musi
iść

do spowiedzi, to idzie i go do
parożyczku.

Nie mam wam nic do powiedzenia.

Swysys.

Wedle zwyczaju zmarły przyszedł pożegnać
się ze swoim.

Zaniesiemy go na cmentarz.

Ale jego krzywda zostanie tu.

Tu. I dopadnie cię.

Panie Boże, teraz już na mnie koli.

Zabierz mnie, ale nie rób już więcej
krzywdy pasternikom.

Daj spokój stanikowi.

Boże, proszę.