All language subtitles for Noce i dnie - odc 3 Babcia

Jeszcze dwa dni, panie Olczak, takiej
pogody i zboże mamy w stodole.

Tak jest!

Ty wywołoko!

Przechodzono! Ty mało masz zaceranych
kawalerów dookoła, to jeszcze się

tymi? Musisz tu robota?

Dlaczego ja bym tak wyrościć by?

Proszę wielmożnego pana.

Czego?

Tu jest jeden do wielmożnego pana.

O co chodzi?

Nazywam się Roman...

Katelba, przychodzę tu z polecenia
wielmożnego pana Daleniewskiego.

A więc pan jest Roman Katelba. Tak.

A u nas lżniwa, jak pan widzi. Panie
Olczak, koniec odpoczynku.

Koniec odpoczynku! Do roboty! Wczoraj
zwiedziłem starliwości Romanek. A lżniwa

trafione, w samą porę. Ja tam chwalę
dzień po zachodzie od słońca, panie

Katelba. A gdzie pan traktował?

Mam przy sobie wszystkie dokumenty.

Chowaj pan te papiery. Dla mnie
najważniejsza jest poręka pana

No więc niestety, pani Katelba, muszę
pana od razu wciągnąć w robotę.

To jest plan naszego majątku. Tak,
właśnie.

Bogumił! Bogumił, niańka Agnich się
uciekła.

Rodalka dokąd? A kto ją tam wie, pewnie
znowu ją poniosło za jakimi portkami.

Wzięła co z domu?

No, no, to znaczy wzięła tylko tyle, ile
się należało za...

No to znaczy się honorowa dziewuszka.

To właśnie nasz nowy pisarz, pan
Katelba. Roman Katelba.

Z polecenia pana Dalenieckiego.

Zaraz się panem zajmę. Mamy kłopot w
rodzinie. Uciekła nam służąca.

Obcym ludziom mówisz, że od nas ludzie
uciekają?

Moje.

Może wreszcie przestał by się zabawiać i
pomyślał przez łomę, co my teraz

zrobimy. Kto się zajmie tymi dziećmi?

A to już za chwilę.

O Jezu, żebym ja mogła rzucić to
wszystko.

Rzucić i wyjechać, dokąd mnie oczy
poniosą.

Tylko dokąd pojechać? Wszędzie, gdzie
nie spojrzeć. Głuchy i obcy świat.

Głuchy i ślepy na wszystko.

Dlaczego mama płacze?

Albo mi szymszel zdajecie odpowiednią
siłę na Janik, albo koniec naszych

interesów. To znaczy, ja nie mam
przystąpienia zachować siły. Pan

zna szymszel w skórze. Tylko ja bym
chciał zrozumieć, co się nie podobało w

dziewczynie. A co znaczy nie nadaje się?
Ja przyślę dziesięć takich, co się

będzie nadawało. Tylko niech pan
dziedzic już nie krzyczy. Proszę, już

krzyczycie. To będzie cymetnie
dziewczyna.

Miód i mleko, można powiedzieć.

Ludzie, dara, dara, ludzie, co robicie?

Dara, poczekaj.

mieć do czynienia z dziećmi.

O, jakie te nasze dzieci są mało
uczuciowe, a zwłaszcza Emilka.

Wydawało się, że tak kocha Rozalkę. Nie,
nie, nie wszystkie.

Po jej odejściu tylko dwa razy zapytała,
gdzie jest Rozalka. Teraz zobacz, poza

Józią świata nie widzi. Czego ty
wymagasz od dziecka, Basiu? Ona Rozalki

już nie pamięta.

Jej się wydaje, że całe życie miała
tylko Józię.

A, bronisz Emilki, bo ma twoje
usposobienie. Ty też tak.

Do każdego jesteś niby przywiązana, a
jak przyjdzie co do czego, to bez

możesz się obejść.

No cóż, tak bywa, że dwoje ludzi nie
może bez siebie żyć, a jak się zejdą, to

tylko sobie dokuczają i bręczą się.

Bogumił.

Prowadzi mi się świetnie w tryjachimie.
Obie córki rosną mi zdrowo, a teraz mam

syna.

No cóż, córki też są.

Dobre, ale przed synem zawsze otwierają
się większe możliwości

na świecie. No popatrz, ja Achimie,
jakiego pięknego wnuka mam.

A, ładny chłopak. Jakie śliczne te
rączki. To Basia zupełnie. Nie, nie,

pogubił.

Lucjanie, twoje zdrowie.

No Basiu, popatrz.

Dzieje, ja go nie poznaję.

Ludwianie. Bogumił, czemu Lucjan nic nie
pije?

Ludwian, to już jest paszka ziewani.

Ale chodźmy, chodźmy. Chodźmy, chodźmy.

Nie ma mowy.

Przepraszam.

Kto to słyszał, żeby tak wisieć na
ramionach obcego mężczyzny? W dodatku w

dowce. Co chojtańska sobie o tym
pomyśli? Roztrąbi na całe miasto.

Ty jesteś taki smutny, mój kochany.

Nie pijesz.

Obserwuję cię już od dawna.

Wypróżniłem już wiele beczek na swoim
życiu.

Teraz basta.

No a jak interesy?

Świetnie.

Interesy idą świetnie.

Ale ja czuję się niezdrój.

Muszę na siebie uważać.

I to mnie męczy. No.

Wpij sobie z tego.

Będziesz żył sto lat i wyglądasz
świetnie.

Basiu!

Basiu! Zabieram ci Luciana do tańca!

No co też to się dzieje z tą moją żoną?

Niech Antoniowa sama powie.

No przecież to trzeba nie mieć serca.
Mówiła, że będzie o piątej.

A czy to nasza pani przyjdzie kiedy, tak
jak mówiła?

Ja tam się już nie przejmuję.

Przywykłam.

A jak Antoniowa myśli, co też naszą
panią tak długo zatrzymuje?

A co ją w ogóle zatrzymuje poza domem? A
kto tam dojdzie prawdy?

Młoda, ładna, to ciągnie ją z domu do
świata. A no właśnie, właśnie.

Teraz Antoniowa sama widzi, jakie ja mam
życie.

Tatusiu, zimno.

Odrabiaj lekcję.

Nic się nie stanie, od zimna nikt nie
umarł.

Bodzio.

Masz bardzo rozpalone czoło. Czy ty nie
masz gorączki, synuchna?

Mierzyłem puls, jest normalny. Na
wszelki wypadek idź do przedpokoju i weź

stary płaszcz i okryj się.

Przyszłam trochę z tobą porozmawiać.

Boję się sama siedzieć w pokoju.

Kiedy człowiek jest samotny, to zaraz
zaczynają się tłuć takie straszne myśli.

Nikt mnie nie odwiedza.

Basia i Bogumiów padają tylko wtedy,
kiedy mają coś do załatwienia w Kalińcu.

A ta Michasia...

Zawsze spóźnia się na obiad i jest taka
zmęczona, że nie może od razu zacząć

jeść, bo dostałaby boleść. To dlaczego
mama u siebie nie posiedzi?

Chciałam tylko zobaczyć, co u ciebie
słychać, ale już

nie będę ci przeszkadzać.

Nareszcie. Chwała Bogu. Chwała Bogu. No
nie wiem, Michasiu, nie wiem, czy

powinnaś prowadzić dalej tętkę, skoro
zabiera ci to tyle czasu.

Od miesięcy nie pamiętam, żebyś
kiedykolwiek zjadła obiad o normalnej

Nabawisz jeszcze wrzodów żołądka i na
tym to się skończy, Michasiu.

Na tym to się skończy.

Jak się mama czuje?

Przyszłam trochę do was, bo nie mogę
wiecznie sama siedzieć w tym swoim

odcięta całkowicie od świata.

Wczoraj na przykład francuskie kluski do
rosołu nie udały się.

Ale kto dziś, moja droga, potrafi takie
rzeczy?

Nie mogliście to mnie o to zapytać?

Ale co tam dla was matka?

Mamo, nie denerwuj się, Michasiu. To ci
może jeszcze zaszkodzić.

Mamo... Ja rozumiem, Michasiu, że ty nie
masz czasu zajęta tym swoim

sklepem.

Ale czy nie mogłaś nakazać Antoniowej
pójść i cię zapytać starszej pani?

Przecież starsza pani jest pod ręką.

Ale ja już dawno widzę to lekceważenie.

Kiedy na przykład...

Chorowała Terenia, to wzywano wszystkich
do pielęgnowania, tylko mnie, matkę,

ledwie tolerowano.

A kiedy umarła, pamiętam, to umarła jako
żona, jako

matka, jako dama, opłakiwana przez
uwielbiające ją towarzystwo w Kalińcu.

Tylko nikt nie zauważył, że to umarło
moje

dziecko.

Dlatego postanowiłam pojechać do
Petersburga. Do syna.

Jestem pewna, że u Juliana będzie mi
lepiej niż tutaj, gdzie jestem ciągle

poniżona.

Proszę. O.

To jest list, który mnie zaprasza.

Trzeba mamie natychmiast wyperswadować
ten wyjazd.

Tam nie ma dla niej miejsca.

Odkąd prowadzę sklep, nie ma miesiąca,
żebym nie była w Petersburgu i znam całą

prawdę, moja droga.

Julian buduje te koleje i mosty po całej
Rosji, to prawda.

Zarabia tysiące, to prawda.

Ale równocześnie te pieniądze traci.

Przepad skudza.

Wstyd powiedzieć na co.

Powiedz na co, proszę bardzo, powiedz na
co. Na swoje dawne kochanki.

Nadwuczyły mu do domu bachorów i
wmawiają mu, że to jego.

A on oczywiście na to wszystko płaci.

Różne ciemne typy nachodzą jego dom
dniami i nocami i wynoszą tysiące rubli.

Tysiące rubli! A to jest, moja droga,
brak patriotyzmu.

Powinien w tej Rosji ubić potężny
majątek, wrócić do kraju i tu

założyć gniazdo rodzinne. Zawsze by mu
się tu w Kalińcu coś znalazło i

pracować dla dobra swoich.

Dla kraju.

Bogu mile, pomóż mi, to jest za ciężkie.

Tylko uważaj, mój kochano, uważaj, żeby
tam się coś nie złamało.

Czy mama naprawdę zbiera się w tę długą
podróż? Oczywiście.

Juliś przyjedzie po mnie do Kalińca.

Albo może Danielowa zawieziemy z sobą do
Warszawy, a tam już Julisz będzie na

mnie czekał i z Warszawy pojedziemy
razem do Odessy.

Julisz ma tam piękną willę z ogrodem,
ale nie ma się komu tym zająć.

Ale czy taka podróż mamy nie zmęczy?

Ale broń Boże, kochaneczku!

Czy wiesz, Bogu mile, że Julisz...

Ma dla siebie na podróż taki specjalny
wagon umeblowany.

Jest tam sypialnia, jest kuchnia, można
zaparzyć herbatę. Zupełnie jak w

domu.

Michasiu, no miałaś być w piątek o 8
.15.

Spokojnie. Antoniowo, proszę zabrać te
pakunki, nie przeszkadzaj.

Spokojnie. Jureś, przyjechał.

Jureś. Chłopcy do swojego pokoju. W tej
chwili do swojego pokoju. Nie

przeszkadzaj. A nie powiedział ci w
przypadku, z czym ja mam wyjechać? Nie.

przecież ja już jestem prawie
wypakowana. No mamo, no wiesz, no

jest. Ja mam wyjechać.

Dzień dobry.

Co ty mi dałaś, kochanetku?

Przecież to jest mój stryj.

No patrz, popatrz. Przecież to jest mój
stryj.

Stryj! Brat ojca Onufry.

Jaki brat ojca, mamo? To jest Juliusie?
No przecież ma tu mama jego własnoręczny

bopin. No, bajki mi opowiadasz.

Widzisz? To jest Juliś.

No niech mama nie żartuje.

Tak wyglądał piętnaście lat temu.

A tak teraz robisz.

Chcesz ze mnie zrobić osobę
niepoczytalną?

Rozumiem.

Intrygujecie przeciwko mnie.

Razem ze swoim mężem intrygujecie.

Żebym nie pojechała do swojego syna.

Wy wszyscy jesteście jego wrogami. I ty,
i ty, i ty wszyscy.

A on tam czeka. Na mnie rozumiesz?

A więc dobrze, niech mama wie.

Julian w Petersburgu ma nie tylko
urzędowe mieszkanie, ale i mieszka z

A? Co mama tak patrzy?

Z kobietą. Z kochanką, z utrzymanką.

Michasiu, jak możesz.

Z utrzymanką, z kobietą, którą kocha,
może nawet się ożeni.

Antoniowo!

Antoniowo! A co tam?

Niech Antoniowa zaraz po śniadaniu nada
ten list na poczcie. Nikomu ani słowa.

Tu są wszystko.

Moli, wrogowie.

O panu, przynajświętsze.

Wielmożny pan Julian Ostrzeński w
Iwanowicach. Stacja Pocztowa Czałgów.

Jezus Maria.

Może Antoniowa odejść?

Najdroższy Julisiu, wrócają to na ciebie
straszne kalumnie.

Przyjedź jak najprędzej i zabierz mnie.

Daniel i Danielowa są dobrzy, ale
Michalina...

Wdała się w te trije monofrymi i
znienawidziła mnie.

Zobacz, co ta twoja matka wypisuje.

A jest to niestety początek sklerozy.

I gorąco popieram pański projekt zmiany
miejsca pobytu starszej pani.

Na razie.

Nie ma nic groźnego.

No ale to może jeszcze trwać.

Latami.

Przy pewnym postępowaniu mogą nawet
przyjść okresy powrotu do przytomności.

Nigdzie nie pojadę.

Powiedziałam wam już.

Nigdzie nie pojadę. Ale zabierzemy mamę
na wieś, do nas, na powietrze, na świeże

mleczko.

Lekarz mówi, że pobyt mamy w tych
miejskich murach ma mi szkodzić.

Tak mówisz, kochaneczku.

A może ty masz rację?

Chorujesz, biedaku.

Ja sama czuję, że mi pobyt w mieście
szkodzi.

No to zabierzemy mamę od razu, a po
rzeczy przyślemy jutro.

Dobrze?

No co, zabierzemy.

Zabierzemy.

Zabierzemy. A ta paczka u mnie mama nie
poczęstuje. O, popatrzcie go.

Ta paczka mu się zachciewa. Mam, mam.

Tylko nie wciągaj za mocno. Daj rękę.

Zręczy mnie niepokój, że umieściliśmy
mamę między pokojem dla służby a

piekarnikiem. Mnie się zdaje, że ten
pokój na górze byłby odpowiedniejszy. No

oczywiście, Basiu, ale sama słyszałeś,
że doktor zabronił chodzić mamy po

schodach. No, zwłaszcza, że te schody,
pożal się Boże, są całe już spróchniałe.

Idź tam. No, idź.

Ach, jaki piękny widok będę miała z tego
okna.

Och, świetne są te stawy.

Prawda, Basiu?

No, a teraz zaczniemy urządzać pokoik,
babcie.

Portret powiesz o tutaj.

Tak, tak, bardzo dobrze.

Ostrożnie, bo może cię połamać.

Ostrożnie, Basiu, ostrożnie.

Tak, co?

Basiu, popatrz, parapet za wąski. Trzeba
będzie u Stelmacha zamówić jakieś

drewniane półeczki. Tak, tam postawię
się na pół. Tak, a może... Ostrożnie,

siana jest gorąca, bo przylega do
piekarnika.

To może babcie zaszkodzić. Ale co to dla
mnie, stary, taka gorąca ściana.

Latem będę wciąż dla powietrza, a w
zimie właśnie przy tej ścianie sobie

posieczę. Ach, Boże, Boże, jak mnie się
tutaj podoba.

Jak mnie się podoba, babcieńko.

Słuchaj, czy ty nie uważasz, że mama tu
na wsie zupełnie przyszła do siebie?

Ani rady nie mówiła od rzeczy.

No widzisz?

Może mi wreszcie przyznasz rację, że nie
ma to jak wieś.

Na jedne rzeczy wieś jest dobra, na inne
zabójcza.

Czasami myślę, mój drogi, że życie na
wsi jest jednak niepotrzebną stratą

Tu u was czuję się przynajmniej
potrzebna.

Głupia byłam, że wcześniej do was nie
przyjechałam. Tu jest tak miło, tak

swobodnie. Eee, widzę teraz, że jestem
stworzona do życia na wsi.

I zawsze ktoś jest w domu. To nie tak
jak u tej Michasi. Tam zawsze pusto i

głucho. A ten mój pomysł wyjazdu do
Julisia był do niczego.

Proszę bardzo, jak chce, niech
przyjedzie.

Porozumiemy się i zobaczymy.

Niedaleko jeziora, pasło dziewcze
gąsiora.

Pasło, pasło od raniusieńka do
wieczoreńka gąsiora.

Ja bym tam swoich dziecików takiej
nakarmieni nie dała.

Od razu jak ją szymsiel na raju, to mi
się nie spodobała. Ja mam oko na ludzi,

nie? No.

O, ta mała Juzia, tośmy ją zgodzili do
Agnisi Emilki, to od razu powiedziałam,

że dobre dziecko. To tu ścierwotokie.
Zobaczycie, żona w kryminale skończy.

Dlaczego tak popsuje się na tę Józefkę?

A poproszę wielożnej pani, ja by tę
Józefkę tak.

A zobaczy Barbara, żona kiedy co zada
naszemu Tomaszkowi. Lota cholera po

choszczach z bycikiem i gada do siebie.

A nie dalej jak wczoraj to mówiła, że
nie po to godziła się do tych starych

gafrów, żeby po nich brudy wynosić. No!

Niech wylicia się nie boi, niech powie
wielmożnej pani.

Wczoraj, wczoraj, patrząc na mamusię
wielmożnej, pani warczała jak pies.

I mówiła do siebie, nie lubię starych
ludzi, nie lubię starych ludzi.

A potem złapała Tomaszka i pognęła do
lasu. Pewnie jakie czary wypróbować. No.

Jezus Maria. O Jezus Maria, Jezus Maria.

Józefko. Czego?

Niech mi Józefka poda rękę i odprowadzi
mnie do domu.

Brak mi tchu.

Rzeczywiście. Na to by się godziła, żeby
starym próbnym posługiwać. Żeby jeszcze

po nim brodę wynosić.

Wol mi stąd! Wol mi stąd dotychmiast!

Wypłat mi Józefce, że się należy.

Pora mi z domu. Ja umieram. Niech mnie
Bogu mi uratuje.

Ja żałuję, żeśmy tej baby do tej pory
nie wyrzucili. Jak ja mogłam dać jej

karmić Tomaszka?

Jezus Maria.

A jak ona zrobiła mu co złego?

Zadała jacy uroki. Jezus Maria, Bogu
mił.

Niech się pani nie martwi. Ja się zajmę
Tomaszkiem, a Gnisia się zajmie Emilką,

prawda? Ale skąd ja wezmę mamkę do
dziecka?

Tomaszka będzie się dokarmiać mlekiem
krowim.

Zróbcie sobie co chcecie, mnie już jest
wszystko jedno.

No, no, no, no, no. O, o, o, o, o, o.

Śle zrobiłam odprawiając tę Józefkę.
Była diabłem wcielonym, ale przynajmniej

dziecko mi się dobrze chowało i dobrze
wyglądało. Bo gumia może ta Józefka ze

złości rzuciła na niego jaki urok.

I czy wierzysz w takie rzeczy?

Nie, no nie wierzę.

Tak mówię sobie głośno.

Bo i z mamą zaczyna być krucho.

O, o, o, o, o. O, o, o, o.

Słoneczko, no. Proszę pani, proszę pani.
W kuchni jest stara kolanicha, co umie

odciniać uroki. A jak tu maszkowa niańka
zadała co dziecku i starszej pani, to

ona by pomogła. A żadnych znachorek nie
pozwalam. Żadnych znachorek.

No.

No. Poczekaj, no poczekaj. Co jej
powiesz?

No powiem, że pani nie pozwala odciniać.
No.

Tylko, że Felicia i kucharka boją się,
że jak ona się rozdłości, to jeszcze co

na nie rzuci.

O Jezu, jak się takiej boicie, to sobie
z nią gadajcie. Tylko niech ja już nic o

tym nie wiem.

No.

A zresztą co mnie to obchodzi?

Chodź, pokażę cię prosierku.

O, tutaj jeden mi się nie podoba.
Zobacz. Który?

A ten.

Nie, w porządku.

A może lepiej być przy tym odczynieniu?

Myślisz?

Ja wiem.

To nie da szkodzie, ale i też nie
pomoże.

Jezus Maria, jak nam dziecko przełamią.
Zapomniałam powiedzieć, żeby go nie

dotykały, bo gumią wracamy.

Smaruję oczka, żeby dobrze widziały.

Smaruję uszka, żeby dobrze słyszały.

Smaruję rączki, żeby dobrze pracowały.

A resztę sama weźmę. Bo kto herbatę
pije, ten długo nie żyje.

Wiesz, to niesłychane.

Tomaszek nabrał ciała i siły.

Nie płacze.

Babcia to samo.

Alpiracje serca ustały. Dobrze trawi,
dobrze sypia.

Tylko, że coraz trudniej niestety się z
nią porozumieć.

Bo ty nie chcesz mnie usłuchać i
trzymasz tę Józefkę.

Tu mnie nikt nie słucha.

Wspomnijcie moje słowa. Ja mogę
przysiąc, że ona dziś w nocy chodziła po

Ona jeszcze kiedy podpali nasz dom.

Wciąż się tylko skrada.

No i nie upinowaliśmy babci, tak jak
kiedyś kilka plemęta.

Mamo, jedziemy w tamtym kierunku. Może
mamy podjeść?

A to dobrze, kochaneczko, bo już się
troszkę zmęczyłam.

Proszę. Dziękuję.

Ja! Ja!

Niech Józia i Felicja mają starszą panią
na oku. Gdyby chciała wyjść, nie

puścić. Zatrzymać nawet siłą.

Precz mi z oczu! W więzieniu ja się
trzymać nie dam.

A nie ważcie mi się donosić i spiegować.

Ale kto spieguje? My jesteśmy za głupi.

A najlepiej proszę poprosić Bogu miła.
On jeden mnie rozumie.

I nie zostawia ziemniaków w bredlinach,
panie ojca.

Jezus Maria!

Ile zostaje? Tu zostaje jeden, tam
zostaną dwa i się tego uzbiera.

Jak będziemy robić, to nigdy z tarbinowa
nie dźwigniemy.

A potem chodzi człowiek, żeby co dla
siebie wyskrobać i gówno znajdzie, bo

nie chcieć wszystko do dna wydrapie.

Chytre się panowie po dworach porobili.

Ale przyjdą czasy, że się wszystkie
porównają.

Góry z górami się porównają, a ludzie z
ludźmi.

Jeszcze i pan niechcic, to się kartofli
sam po rydlinach naszuka, jest? Nie

dodaj tyle, głupia babo, jak nie
rozumiesz. Ale co ty? Zajmij się lepiej

bo ci kości połamie. Dobra, dobra.

Śmignij łuczek, kobyłe przesportki,
psiach, krew.

Baraszek! Baraszek!

O, wścierwa!

Zatracone wciaraki!

Chcę teraz, żebym zamęczył zwierzęta! Co
się tak uczak drzesz, jakby cię ktoś

bez skóry obdzierał?

Jasnie, wielmocny panie! Do wieczora
wszystkie kartofle zwiezę!

Żebym miał ich wszystkich na śmierć
zajeździć!

Wszystkie zwiezę! Wszystkie!

Wszystko się robi byle jak!

Nie meldź jak chłopa, czy ile źliaków
zostaje w bruzdach!

Cholera, bodaj bym nogi połamała, zanim
wlatłam w to było co!

Ach, ten pies!

Nie mogę.

Widzę, że ten katelba to niewiele ci
pomógł.

Jak długo można się tak zachorowywać od
świtu do późnej nocy na nogach i na

nogach?

Ja dopiero teraz zaczynam puszczać
wszystko w ruch, jak należy.

Dotąd walczyłem z perzem.

Jeszcze rok się tak pomęczę, a potem
wszystko pójdzie jak z płatka.

Zadrzesz się jak nic, mój drogi, i po
co? Po to tylko, żeby nabijać kabzy

Dalenieckiemu i Mioduski? Ja wcale o
nich nie myślę.

Ale ty jesteś gotów sam siebie okraść,
dzieciom od ust od nich, żeby tylko do

Paryża wysłać jak najwięcej.

Moja kochana, Mioduska i Daleniecki
przeminą. My przeminiemy, a ziemia

i musi w niej być zrobione wszystko jak
należy.

Po to sieję, by wzeszła. Reszta mnie nie
obchodzi.

Ale mnie obchodzi ta reszta.

Jak służyć, to służyć czemuś wielkiemu.

Dla mnie praca na roli jest rzeczą
wielką.

Ja w nim widzę to, czemu warto służyć i
temu służę.

Ty nie służysz żadnej roli, tylko
służysz Deleniewskiemu. Nie!

Musisz się zacząć oszczędzać.

Dla nas starzejących się ludzi życie i
zdrowie nie przedstawia zbyt wielkiej

wartości, ale dzieciom naszym będziemy
jeszcze potrzebni długie lata.

Wynoście się stąd wszyscy!

I ty, i ty!

Nie, on niech zostanie. On mnie nie
skrzywdzi. Tyś anioł!

Zapamiętajcie, tu sobie zapiszcie. Tyś
anioł! Anioł z nieba!

Już grzeczna jestem.

Bardzo, bardzo, jak dziecko.

Tak jest. Tak, grzeczna.

Wiesz, że ja już nie wiem, co mam z mamą
zrobić.

Doszło do tego, że załatwia się po
prostu w pokoju na podłogę.

Kiedy ją wyprowadzam wtedy, a jak tylko
wyjdę z pokoju?

Uspokój się, moja kochana i jedyna.

No, co zrobić?

A może by posłać jeszcze raz po doktora
Wettlera?

No przecież był trzy dni temu.

No nie wiem, ale może pytać jeszcze raz.

Jakie to były piękne czasy.

Była młoda, ładna.

Kochał się wtedy we mnie. A, to
nieważne.

Najbardziej to lubiłam czytać stare
romanse.

Wspinałyśmy się z hrabianką Czarnowską
na strych, żeby tam nas nikt nie dawał.

Jednego dnia po ciemku podkrełam się na
stopniu i...

Mówiłam sobie ząb.

O, jak strasznie lubię ten pokoik mamy.
Wiem, a dlaczego?

Nie.

Przypomina mi on lata dzieciństwa.

Wszystkie mamy pokoiki zawsze pachniały
lawendą.

Lawendą i woskiem.

Jak to już dawno, Basiu.

A może byśmy coś zaśpiewali?

Ale co?

No, dalej bracia do bułata.

Dalej bracia do bułata, wszak nam
dzisiaj

tylko żyć.

Pokażemy, że farłata umie jeszcze wolnym
być.

Pokażemy, że farłata umie jeszcze...

Polska święta, długo biały orzech spał.
Lecz się

zbudził i wspamiętał, że on kiedyś...

Najbardziej

niepokoi mnie ten...

Ciągły rozkroj żołądka.

No, ale zrobię wszystko, co w mojej
mocy, żeby ją uratować.

Nie!

Nie, ja już nie wezmę tego do ust. No,
mamo, trzeba. Trzeba mnie otruć, to jest

trudne. Trzeba troszeczkę pojeść, no,
mamo. Myście mnie tak karmicie, żeby się

mnie jak najprędzej pozbyć.

Mamo, no troszeczkę. Nie.

Dlaczego ty się tak pasknisz nade mną?
Po co to wszystko?

Lepiej zabierz ten termometr i zostaw
mnie z Bogumiłem. A gdzie jest Bogumił?

Nie ma go?

Zaraz przyjdzie.

Boguniu.

Boguniu! Boguniu!

Boguniu!

No i jak?

Grączka nie spada.

Ty mnie słuchaj.

Czy tu nikt nie podsłuchuje?

Nie, mamo. Zabierz rzeczy i jedziemy.

Rodzice nie będą się gniewać.

A jeżeli będą?

Nie ma tak się co śpieszyć. Może ja sama
lepiej do nich napiszę. Po co pisać?

Zaręczam ci, że czekają na nas
upragnieniem.

Byłam dziesięć dni temu i mówię ci, nic
się nie zmieniło w moim pokoju.

Nawet sapa.

Tak jak ją zostawiam uchyloną, została.

Ojciec nic nie pozwoli odkrąć, bo się
spodziewa, że lada dzień wrócimy.

A gdzie mama była w deszum tygodniu?

Jak to mama?

Nie mama.

Tylko ja byłam u mamy w Iwanowicach.

To nie wiesz?

Zatknęła.

Idź, Basieńko, połóż się. Ledwo trzymasz
się na nogach i ja zostanę.

Kiedy dałaś mamie lekarstwa?

Przez pół godziny, jak się zbudzi potem
w noc. Nie, nie, nie, idź się połóż, idź

się połóż.

Obudź się, kochanie.

Mama zamknęła oczy.

Przed eksportacją na pewno przyjedzie
ktoś z rodzina i po pogrzebie wypada

podjąć gości obiadem.

Trzeba by wydać w kuchni odpowiednie
dyspozycje.

No jeżeli ty jesteś na tyle obcy i
zobojętniawy, że teraz możesz myśleć o

gościach i o przyjęciach, to się tym
zajmuj.

Dla mnie śmierć matki jest zbyt straszną
rzeczą, żebym mogła pogodzić się z tymi

wszystkimi głupstwami, w których głównie
idzie o to, żeby się nażreć i napić.

Poczekaj, nie odchodź jeszcze. Gdzie są
dzieci?

Tomaszek bawi się w pokoju służby pod
okiem Józieja, a dziewczynki są

nieboszczki.

Zabrałem je, żeby się przypatrzyły, jak
babcie ubierają.

Kazałem narwać kwiatów.

Niech się uczą, żeby umiały nas
przystroić do trumny, kiedy pomrzemy.

Boże, ty dzieci w to wciągasz?

I to jeszcze w taki sposób?

Jezu!

Jak byście wszyscy schłopieli, schamieli
w tym serbinowskim błocie! Jesteście

bez uczuć, bez serca! Cały wasz lud!

A ja pamiętam naszą matkę, kiedy była
młodą, pełną inteligencji kobietą i

stanowiła dla nas dzieci niezastąpione
towarzystwo.

I zdycham w żalu, że reszta tego życia
przepadła na zawsze.

A ty mi zwracasz głowę obiadami dla
gości.

Jezu,

czemu trzeba coś tak strasznego
powiedzieć, żeby się uspokoić?

No cóż, pokaż mi Bogu mile te swoje
dzieci.

Tomaszek śpi w tryjku Joachimie, a
dziewczynki biegają po ogrodzie.

Basiu, ja je tu zaraz przyprowadzę.

Widzisz, Basko, do tej chwili nie mogę
uwierzyć, że jej już nie ma.

Naszej mamy?

Nie, Tereni.

Wciąż mi się wydaje, że Terenia jest ze
mną.

Na każdym kroku czuję jej obecność.

Czego się nie dotknę, wszystko mi się
udaje.

To ona mi pomaga stamtąd.

Wierzę, że i twoja matka wyprosi dla was
łaski za serce, które nalazło w waszym

domu.

Oto moje córki, panie radco.

Ukłęcie się, dziewczynki.

A jak wam na imię, dziewuszki?

Agnieszka. Emilka.

Co?

Agnieszka. Emilka. Mówcie głośniej.

Agnieszka. Emilka.

Agnieszka i Emilka. Bardzo ładne imiona.
Bardzo.

Przywieź kiedy Basiu te panny do
piekarz.

Czy mama nauczyła was wierszyka Kto ty
jesteś? Nauczyła.

No to powiedzcie.

Kto ty jesteś?

Polak mały. Jaki znak twój? Orzeł biały.

Czym trwa ziemia? Małą ojczyzną.

Czym zroszona?

Krwią i blizną.

Brawo!

Brawo, brawo, brawo. To bardzo ładnie
Basiu, że ich uczysz

patriotyzmu. Bardzo ładnie.

bo idę sobie popatrzeć na pola.