All language subtitles for Noce i dnie - odc 2 Piotrus i Teresa

Ja mój majątek uważam za depozyt złożony
przez Pana Boga na ręce mojej rodziny.

I dlatego zanim wybuchło powstanie
nadałem chłopom ziemię.

No jakże się tam miewa pański
chłopyszek.

Sam nie mogę uwierzyć, że to już po
wszystkim.

Poród trwał siedem godzin.

Sam nie wierzyłem, że Piotruś, bo takie
imię umówiliśmy dać dziecku, że Piotruś

przyjdzie na świat tak lekko.

A to wasze pierwsze dziecko? Tak, tak.

Żona jest delikatny i budowy, dlatego
cieszyliśmy się, że niemowlę, choć duże,

nie umęczyło matki.

Lekki poród podobno to dobra wróżba.

Ludwiczka mówi, że Piotruś ma być łatwy
do życia i dobry dla ludzi.

Najważniejsza rzecz, żeby chłopyszek był
zdrowy.

Zdrowie. Zdrowie, panie Bogumile, to
największy skarb dany człowiekowi od

Już pół noc.

Już pół noc, a dziecina jeszcze nie śpi?
Czy wy się zupełnie powariowali?

To jest naprawdę nierozsądne, żeby
dziecko chodziło spać.

Po północy. Jeżeli po to kupiłeś
skrzypce, żeby dziecko ze snu wybijać,

miałeś zły pomysł.

Śpij, syneczku, śpij, Kruszynko, śpij,
ptaszku.

Znowu ja jestem winiena.

Znowu ja, tak?

Dobrze, oddam tę skrzypce muzykantowi,
co tutaj mieszka pod workiem.

No, oczywiście.

Teraz, kiedy wie, że dziecko już bez
muzyki obejść się nie może, że

i dla mnie na tym pustkowiu to jest
jedyna przyjemność, to ty... chcesz

muzykantowi skrzypce. I to za darmo.

Mnie chodzi o to, żebyś grał w porę.

A teraz bawimy się w spadające liście.
Liście leci, leci, leci. I bęc na

Dookoła i bęc. Co ty wyprawiasz? A teraz
liście wraca na drzewo. I przyrósł.

Boguniu, Boguniu.

Zdejmij mi go w tej chwili. Zdejmij w
tej chwili. Ja nie mogę patrzeć

Spadaj, bęc, do mamusi.

Naprawdę głupie zabawy.

Ciepło, dziewczyneczku? Tak.

Popatrz, jakie piękne jest las zimą.
Widzisz? Ile śniegu na gałęziach.

Czekaj, potrząsnie. O!

A teraz razem, no?

O!

Uciekamy.

Uciekamy. Nie zmęczyłyście? Nie,
mamusiu.

Wygodnie ci u ojca?

Tak.

Nie zgrzałeś się, Tynku?

Nie jest ci gorąco?

Nie.

Ma gorączkę cały rozpalony.

Tatuś. Co syneczku?

Graj.

Skrzypce. Gdzie są skrzypce? Pójdę po
skrzypcach. Bogumił.

Bogumił przecież on nigdy nie chorował,
prawda?

Przecież gdyby nie miało co stać, to...
to ja miałabym przeczucie. Przecież

matka ma zawsze przeczucie.

Moim obowiązkiem jest niczego przed
panem nie ukrywać.

Stan jest bardzo ciężki.

To znaczy?

Musi pan być przygotowany na najgorsze.

Wiesz, Basiu, nie wiem, czy mi się we
śnie zjawił, czy też mnie inaczej

nawiedził ten nasz synaczek.

Nie mam pojęcia, lecz wydaje mi się,
jakbym go nigdy nie utracił, jakby on

zawsze przy mnie.

Bardzo sprytno wymyśliłeś sobie
pociechę.

Tyle warte są wasze ojcowskie uczucia.

Wasze wszystkie uczucia.

Bogumił!

Basiu.

Co się dzieje?

Basiu.

To ty.

Wydawało mi się, że umieram.

Spokojnie.

Jestem z tobą, Basiu. Boję się.

Basiu.

Boję się.

Dziecko moje, między grubami żyć nie
można. Trzeba wracać do świata.

A gdzie jest ten świat?

Wszędzie, gdzie nie spojrzeć same
drudzy.

Wszystko powywracane do góry nogami.

Dlaczego ja nie miałam żadnego
przeczucia?

Bogu mił.

Dlaczego ja nie miałam żadnego
przeczucia?

Boguniu, czy to prawda, że... Tak.

Było mi bardzo ciężko.

Ja nie przypuszczałem, że potrafię tak
cierpieć.

Człowiekowi często wydaje się, że się
już skończył.

Że się w nim nic więcej nie pomieści.

Ale nie pomieszczą się w nim nowe
cierpienia, nowe...

Radość, nowe grzechy.

Jak ty wszystko rozumiesz?

Gdzie tam nic nie rozumiem?

Im dłużej żyję, tym mniej rozumiem.

Czym się znowu martwisz, Basiu? Przecież
wiesz, że jesteś już zdrowsza.

Wiosna idzie.

Wiosna.

Wiosna.

Będzie nam jeszcze dobrze, zobaczysz.

Powiedz, czym się martwisz?

One mówią, że ja już nigdy nie będę
mogła mieć dziecka.

Jeżeli mnie będziesz kochała, to na
pewno będziemy je mieli. To tak, jak już

się nie było w pełni człowiekiem.

Przeżywa się gorsze rzeczy i pozostaje
człowiekiem.

Jakie gorsze?

Gdy wiesz, że ja tu pod Borkiem byłem
ranny w czasie powstania?

Wiem.

Byłem skłuty bagnetami, posiekany
szablami. Ja mógłbym się bać, że nie

mieć dzieci.

No i co dalej?

Straciłem przytomność.

Zanieśli mnie do jakiegoś majątku, gdzie
odszukała mnie matka i pod jej opieką

powróciłem do zdrowia. Ale nie umarłeś.

Nie umarłeś i nikt ci nie umarł.

Niestety nie umarłem.

Czy to było w tej mogile pod Borkiem?

Tak, miałem leżeć w tej mogile, na którą
ty nosiłaś kwiaty jako panna.

Pamiętam, kiedy zapytałaś mnie, czy
wiem, że w tej mogile leżą powstańcy,

chciało mi się śmiać.

Dziecko moje, czy ty myślisz, że ja nie
cierpię, ale przecież wśród takich ran

upływa każde życie. Co ty tam wiesz? Ty
straciłeś syna, a ja straciłam wszystko.

Będzie nam jeszcze dobrze, zobaczysz.

Dwoje nas przecież, a to bardzo wiele.

Basiu, kiedy byłaś chora, kiedy wydawało
mi się, że uczyniłem

śluby, przyrzekłem sobie, że jeżeli mi
ciebie Pan Bóg uchowa, to wyprawimy

się stąd.

Może gdybyśmy się przenieśli, to byś
odżyła.

W tajemnicy przed tobą napisałem list do
terenii z prośbą, żeby się tam

rozejrzeli. Może trafię, co ciekawego.

No i dzisiaj, dzisiaj otrzymałem
odpowiedź.

O.

Terenia pisze, drodzy moi, kochani, o
tu.

O mile od Kalińca jest do wzięcia w
samodzielną administrację 30 -włukowy

majątek. Własność pani Letycji
Mioduskiej zamieszkałej w Paryżu.

Jej plenipotent, niejaki pan Daleniecki,
przebywa chwilowo w Kalińcu i chce

zawrzeć kontrakt od zaraz.

Majątek nazywa się Serbinów.

No i co ty na to?

No, żal mi trochę krępy, kiedy przyszło,
co do czego obleciał mnie strach.

Widocznie się już starzeje.

No, ale przecież wiecznie tutaj siedzieć
nie będziemy, a drugi raz taka okazja

może nam się już nie zdarzyć.

No, ale czy wolno nam odjeżdżać stąd,
gdzie leży mama, stryj, klemens,

Piotrusia nie ma ani tu, gdzie leży, ani
tam.

ani nigdzie.

To jest odpowiedzialne, samodzielne
stanowisko.

Taka rzecz nęci każdego człowieka. Cóż,
dopiero mnie to już przeżyłem więcej niż

pół życia.

Myślę, proszę pana, że takiej propozycji
nie można lekceważyć.

No, w takim położeniu jak wasze,
kiedy...

Jesteście pogrążeni w żałobie i kokacie
pociechy w odmianie, którą los wam

zsyła. Ja nie mogę pana zatrzymywać,
panie Bogumile.

Chociaż żal mi się z panem rozstawać.

A teraz pora na tańce!

Proszę państwa do salonu!

Nie, nie!

Panie Janie, ja błagam, nie!

Jeżeli można obejść się bez tańców, to
wszystko tylko bez tańców.

Znaczy państwo, państwo niech się bawią,
tańczą.

Tylko tak się składa, że my z mężem nie
możemy.

Nie powinniśmy tańczyć.

A co będzie z kaperą, mamuńciu?

A nie, że sobie ucina, Jasieńku.

Przecież to nikomu nie przeszkadza,
prawda?

No to Joszek, poloneza!

Pamięta pani przed pięcioma laty? Na
pani powitanie był również wieczorek

tańczujący.

Tu was poznałem ze sobą. U Jasia Lady...
U

Jasia Lady wszystko się zaczęło.

Boże, to już pięć lat?

Winem być nie mogę.

Tak Boga kocham, jakbym dotykał kawałka
jedwabiu.

Ładnie musi być wszystko!

Ładnie musi być noczno, gwarno, pance!

Pamięta pani?

Ten wieku, przed pięciu lat, wygląda
pani jeszcze piękniej niż wtedy.

Pana życzliwych oczach, panie
kalinierzu. Jeszcze trochę, Lina, i pani

Nie mogę więcej.

Pani Lini, pani zatańczy.

Pani Lini, to nie wypada. Proszę pana.

Ja nie tańczę.

Pani Lini, dopuść. Ja nie tańczę.

Z Bogiem.

Jeszcze raz, panie, przepraszam.

Rozumiem.

Upiłaś się.

Upiłam.

Przecież wiedziałeś, że lubię pić.
Trzeba mi było nie dać.

Ale ty się wolałeś bawić.

Co ci mówi Łada?

to kobiecie nie ubliża.

Może budzić wstręt, ale... nie ubliża.

No tak.

Jeżeli zaloty jakiegoś draba nie są w
stanie cię dotknąć, to znaczy, że mnie

nie kochasz.

To znaczy, że... że mnie opuścisz,
odejdziesz.

Gdybym chciała cię opuścić, zrobiłabym
to dawniej.

Dwa lata temu kochał się we mnie... Kto?

Ktoś się we mnie kochał.

Chciał mnie z tobą rozwieść i oświadczył
się.

Kto to był taki?

Ależ ręce masz jak z żelaza. Boli mnie
naprawdę. Powiem ci, żebyś Bóg wie czego

sobie nie wyobrażał. Tylko pójdź mnie
powoli.

Nauczyciel z Borku.

Nauczyciel? Nauczyciel. A ty co na to?
Nie, wśmiałam się. Wcale nie jestem taka

skłonna do zbrady.

Ani też do miłości.

Jak ślubowałam, to ślubowałam.

Więc to takie rzeczy działy się za moimi
plecami. Żadne rzeczy się nie działy.

Naprawdę, wstyd prowadzić takie rozmowy.
Nie jesteśmy już młodzi.

Przedtem miałeś Piotrusia. Teraz tej
samej, teraz na pewno jej porzucisz.

Zdradzisz. Czy zdradzę, czy nie zdradzę,
to ci już nic o swoim życiu nigdy nie

powiem.

Naprawdę.

Basiu! Basiu!

Klamka zapadła. Mam kontrakt na pięć
lat.

Niemożliwe, mój Boże. Byłeś przy
Serbinowie? Widziałeś? No i jak?

Wszystko widziałem. Wszystkie pola
obszedłem. Wszystko tam wygląda jak

nędzy i rozpaczy. Krótko mówiąc,
Serbinów jest spustosiony i

Pusto w stodołach, pusto w spichrzu, a
na polach pesz zagłusił wszystkie plony.

Dlatego właśnie Daleniecki werwał
kontrakt dotychczasowym administratorem.

się Boga, i ty się zgodziłeś na takich
warunkach to przyjąć?

Ledwośmy się tutaj odgryźli i znowuż
mamy iść na czarny chleb? Oj, nie mów

Nie mów.

Pomyśl, co to za zadanie doprowadzić
taki majątek do kwitnącego stanu. To mi

dopiero robota.

To mnie nęci. A Terenia, wiesz, bardzo
się podobała Dalenieckiemu. Jej

obecność wydała mi się bardzo potrzebna.

Widziałem, że jak ten Daleniecki poznał
terenie, to zaczął od razu inaczej ze

mną rozmawiać.

Nie bardzo rozumiem to terenie. A bierze
w administrację majątek? Do czego tu

zmierzasz? No nie, ale było im
przyjemnie, że i on się na niej poznał.

teraz bardzo wyładniała.

Tak? I tak jakby ciągle młodnieje.

Naprawdę? Powiedz ty mi lepiej, jak ty
sobie wyobrażasz życie na tym pustkowie,

bo ja jakoś nie widzę. To nie będzie
żadne pustkowie.

Ja jestem jak najlepszej myśli, to
pierwszorzędny majątek, tylko tam było

olbrzymie malwersacje, dlatego
Daleniecki musiał zmieniać rządców.

U, kochanie, jeżeli z innymi zrywał
kontrakty, to i z tobą potrafi. A poza

nie wiadomo, kto jest winien w takiej
gospodarce. Może na przykład nie dawał

warunków rządcom i nie wiadomo, dlaczego
tak było?

Co do mnie, Basieńko, uważam, że umowę
mam świetną.

Zabezpieczenie na wszystkie strony.

Nie, już tam Michasia nie pominęła
żadnego punktu w umowie.

Już ty nad tymi swoimi zachwytami, nad
byle czym w życiu, to naprawdę niedaleko

zajedziesz. Ale trudno już, nie ma się
nad czym rozwodzić. Stało się, to się

stało.

O Jezu, jakie błoto. W krępie takiego
błota to już nigdy nie było. I ty na

takich warunkach zgodziłeś się to wziąć?

Ledwośmy się w krępie odgryźli i znowu
poszliśmy na czarny chleb?

Oj nie, mów, tak pomyśl, co to za
zadanie, doprowadzić taki majątek do

kwitnącego stanu. Co za robota!

Ale za to jakie były w Krępie widoki,
gdzie nie spojrzeć, pola, lasy, łąki, a

tutaj co?

Ciemno, czarno i dookoła te stawy.
Jednakże w Krępie narzekałaś na

No na widoki z okna to już nigdy nie
narzekałam.

No to chodź ze mną, w pola, w łąki,
takich widnych przestrzeni nigdzie w

nie było. A co za ziemia? No chodź,
zobacz.

Spaceru dawno by wietrzały mnie z głowy,
a póki lalicy tutaj siedzą, to mi po

prostu ręce opadają.

Nie mogę się stąd, proszę pana,
wyprowadzić.

Obiecywana w innym folwarku posada
zawiodła. A rodzinie w Kalinku nie będę

zwalał na głowę. Proszę pana, nie będę
się zwalał.

Tego heżu, panie, z tej ziemi nikt nie
wywlecze.

Pan tak samo wyjdzie z tego majątku jak
ja.

Panie, tu się nikt nie utrzyma. Nikt!

Rozumie pan?

Trudno, Basiu, ale zimę będziemy musieli
przebiedować w tym małym pokoiku

przeznaczonym na kancelarię.

Jak tu żyć? Jak pracować?

Przecież tu wszystko wygnije.

A my powymiaramy na febrę.

Trzeba będzie chociaż niektóre z tych
stawów pozasypywać.

Dobrze Basiu, pomyśl o tym, pomyśl.

A może ja nie mam rady?

Nie wiem.

Może te stawy są źródłem wujności
roślin?

Z tymi stawami to trzeba powoli.

Tare wańcuchy, łapy od indijki, łapy od
kury.

Kupuję, kupuję, tare wańcuchy kupuję.

Dzień dobry, wielmożny państwu niechci.

Ja jestem szymszel.

Szymszel z kurzy. I ten szymszel czuje,
że tu niedługo będzie potrzebna mamka do

dzieci. Szymszel przyprowadzi. Jedna,
dwie, trzy.

Kiedy my nie mamy dzieci.

A czy to tak trudno mieć dzieci?

Jak się ludzie kochają, to muszą być
dzieci.

A jak serwinowie zakwitnie samo
szczęście i jak wielmożny pan dziedzic

połata te dziury w dachu i otrynkuje ten
ganek, a wielmożna pani

niechcic porobi klomby na tym blocie i
posadzi kwiaty.

To tu się zrobi piękny obrót.

Simsel widzi tu dzieci.

Dużo dzieci.

A jakie one będą?

Miód malina, można powiedzieć.

Szybciej! Szybciej! Uwiaźnij się,
chłopie! Szybciej!

Niech jedzie na to pole, tam! Całej
grani!

I nie zagrzać mi poni!

Alczoń! Alczoń, niech Alczoń
przeprowadzi tego konia do tamtej

Panie Olcze, jak tak powie, jeszcze ze
dwa tygodnie utoniemy w tym gnoju!

Dzień dobry. Dzień dobry.

W stodoły, chlewy, spichrza. Wszystko im
przecieka, Basiu. Nie widzę innego

wyjścia, jak tylko w zagrzebionym pokoju
postawić maszynę do wiania.

Od razu widać, że byli jego domami.

Nie wytrzymam tego. O Boże, mój Boże.
Nie wytrzymam dłużej. I za co to?

Jezus Maria, ja tu zwariuję.

Jedźmy do Halince na Witość Boską. Na
pewno znajdziesz tam jakąś pracę.

A ja chciałbym tylko wiedzieć, którędy
mamy wchodzić. Czy z okno?

Żeby z domu robić stodołę. Nie stanie
tak noić.

Wielkie państwo, od razu się dać,
żeby... Jak się denerwuję, to pójdę im

wymyśl. Ale pasiu, szkoda na nich tracić
nerwy. I po coś ty mnie tutaj

przywiózł. Wyjedźmy stąd.

Błagam cię, wyjedźmy. No co mam zrobić?

Do Kalinica nie możemy wrócić.

Próbowałem już piętastu razy.

My sami, proszę pani, wiemy, że siedzimy
tutaj za długo i sprawiamy państwu

wiele kłopotu.

Jaki kłopot? Może my odstawimy szafę od
naszych drzwi, żeby państwo mogli

przechodzić przez nasz pokój? O nie!

Jeszcześmy do tego nie doszli, żeby
przez czyjś pokój przechodzić.

Pochodzimy z obywatelskiej rodziny,
znamy się na grzeczności.

Ale, szanowna pani, rozumie, że takie
postawienie wialni pod nosem każdy na

naszym miejscu uważałby za...

Za nie wiem jaką szykanę. Tak jest. Za
szykanę i za brak wychowania.

Ale to nie jest szykana, proszę państwa.
To jest po prostu konieczność. Państwo

chyba nie są ludźmi złej woli. Tylko nie
mówmy na temat złej woli. Kto komu

wialnie pod drzwiami postawił? Tak.

Nas tutaj rzucił zły. No, proszę pani. A
czy pani wie, z jakiej rodziny my

pochodzimy? Ile herbów mamy w rodzinie?
O, proszę pani.

Przygotujcie mnie, moje dziewczyny,
tutaj po drabatki. Tutaj szerzej, tutaj

trochę wejdziej. A Bogumił tu... Tutaj
posadzimy malwy. Czekaj, Asiek, czekaj.

Posadzimy tutaj malwy wzdłuż okien. O,
tutaj tak, a tu tak. O, a co zrobimy

klomby? Poczekaj, jeszcze coś cię
pokażę.

Gdzie się nie dotknąć, wszystko się
sypie.

Ale ja sobie dam radę, Basiu.

Tylko trzeba kilku lat wytężonej pracy.

Trzeba robić wkłady, a o dochodach w
ogóle nie ma co myśleć.

Nie będę pisał do Dalinickiego.

Skarżył mi się ostatnio, że poprzedni
administratorzy żądali tylko pieniędzy.

Drobne wydatki trzeba robić z własnej
gotówki. Ale skąd na to brać?

No to trzeba pożyczyć.

Jezus Maria, my się zrujnujemy.

Wyprowadzam się stąd nareszcie, pani
Niechcic.

Zechce mi pan dać furmanki. Brony
zanieście pod szopę. Jeden nasz znajomy,

obywatel ziemski, założył w Kalnicu
sklep, tak zwany wiejski.

A ponieważ znamy się na produktach
rolnych, więc nas zaprosił, abyśmy go

zechcieli prowadzić.

I niech pan pamięta, że tu się nic nie
urodzi. I pan tak samo wyjdzie z tego

majątku jak ja. Do widzenia.

Może byś mi podesłał dwóch, trzech
ludzi, to do niedzieli bym się obrobiła.

A tak to człowiek robi, robi, a roboty
nie ubywa.

Powinnaś zimą porobić, co się da, wtedy
łatwiej o ludzi.

Jak to?

Zimą pracować, kiedy śnieg i mróz?

Przepraszam.

Nerwy odmawiają mi posłuszeństwa. Ludzie
rozbisurmanieni, rozleniwieni, a sam

przecież nie mogę dać rady.

A ty, ty powinnaś się troszkę
oszczędzać.

Tak, prawda. Przed narodzeniem,
Piotrusia, szanowałam się nadmiarę i

nie chowało, to teraz będę pracowała jak
chłopka. Może dziecko będzie

odporniejsze.

Co jest, syrenko? Co jest? Śpij.

Dzieci no moja mała, szare

oczka zmruż. Ja cię będę

kołysała, a ty zaśnij już.

Czemu siedzisz?

Nie wystarczy, że ja się morduję?

Nie pal tyle, to szkodzi zdrowiu.

Jakie ma to znaczenie?

Jakie ma znaczenie to wszystko?

Co wszystko?

Ten świat.

Te nasze nieprzespane noce.

Ci ludzie dookoła i wreszcie my sami.

Rodzimy się, umieramy, a wszystko toczy
się dalej, jakby nas w ogóle nie było.

Cóż to za czarne myśli prześladują cię
znowu.

Musimy nawiązać stosunki towarzyskie z
okolicznymi dworami.

Nie możemy dopuścić, aby uważano nas za
dziwaków. A ty wiesz, kim są ci

obywatele ziemscy?

Wyszałki i niełuki.

Myślą, że ich majątki będą trwać
wiecznie. Poza tym, żeby bywać, to

się w celu ubrać.

Ja się nie mam w co ubrać. No masz tę
śliczną sukienkę tę ze świecącym

staniczkiem. Mogłabyś się w niej każdemu
pokazać, na pewno wyglądałabyś jak

najlepiej. Tak, ja już dawno świętej
pamięci tej sukienki nie noszę, a po

nawet bym chodziła w worku, to też bym
ci się podobała.

Tak, tak.

Lubię winiarnię Peszkiego.

Zagrać w karty, owszem.

Bo wolę korzystać z krótkiego życia.

Niż wzorem wielu naszych znajomych.

szlifować rządowe talony i zginać kark
przed gubernatorem.

I proszę cię, nie wmawiaj mi, że rozkład
naszego pożycia zaczął się ode mnie.

Ta twoja śmieszna demonstracja.

Nie potrzebuję twoich pieniędzy, będę
sama pracować na siebie.

Czy ciebie to dziwi?

Kiedy zauważyłam, że wróciłeś do twoich
kawalerskich nawyków, kiedy

spostrzegłam, że nie poświęcisz swojego
trybu życia dla domu i dzieci, zaczęłam

dawać lekcje.

I tym mnie najbardziej dotknęłaś.

Tego ci nie wybaczę nigdy.

Co ci jest w terenie? Co się stało,
kochanie?

Nic, nie.

Po prostu starzeję się.

I nerwy odmawiają mi posłuszeństwo.

Myślałam, że zobaczy cię zaniedbaną,
schorowaną, a ty wyglądasz cudownie.

Basiu, Basiu, zostań u nas na wieczór,
dobrze? Ja nie lubię wielkich skupisk

ludzkich. Przyjechałam cię odwiedzić, a
ty znowu wyjeżdżasz.

Tak, wyjeżdżam.

Jadę z dziewczynkami na całe lato na
Litwę.

Jeszcze chcę się zaszyć gdzieś, gdzieś w
dziurze, na wsi.

Żeby mnie oko ludzkie nie widziało.

Wiesz co, Basiu?

Przyjadę do was jutro albo pojutrze do
Serwinowa, dobrze?

Dobrze, dobrze.

Basiu, co ci jest?

Spojrzałeś na mnie tak, jak patrzył
Piotruś.

On też odrzucał włosy takim gestem.

Niesamowite.

Ja dopiero teraz dostrzegłam, że on
jest... był do ciebie podobny.

Do ciebie i do Bogu miła.

Po co masz jechać na Litwę? Przyjedź do
nas na lato. W Krempie tyle razy nam

obiecywałaś, że przyjedziesz do nas na
dłużej.

Nie, nie przyjadę. Muszę jechać na
Litwę.

Co się zaczęło?

Co w krępie?

Co zaczęło się w krępie?

Jak ty się, Tereńku, zmieniłaś.

Tak, tak.

Tak dużo.

Dużo się zmieniło w moim życiu.

Dużo.

Wiesz, że Teresa przyjechała do Kalinta?

Tak? To nas może wreszcie odwiedzi.

Zapowiedziałaś.

Wiesz co?

To dziwne. Wy z Teresą to jesteście po
prostu stworzeni dla siebie. Aż dziw,

żeście się nie pobrali.

Wmawiaj mi, wmawiaj, aż uwierzę.

Muszę ich wracać.

Dlaczego tak nagle, Tyreniu?

Nie wiem, co się ze mną dzieje
niedobrego.

Chcę już być w domu z dziećmi.

Boguń, błagam cię, przygotuj konia i każ
mnie odwieźć.

Dużo się zmieniło w moim życiu.

Ja sama nie wiedziałam, że... że
potrafię tak zgubić oczko.

Zgubić oczko?

No wiesz, tak... tak jak w pończorze.

Zaufałam za nadto życiu.

Tak dla ciebie. Dobrze, że chociaż
bubuniu tak pięknie znalazł.

Ale ty mnie udusisz w tym zapachu. Nie,
nie, nie, nie uduszę się.

Zostawię sobie otwarte okno.

No pa, pa, kochani.

Ostrożnie.

Przyjedźcie do nas na niedzielę, proszę.

Przyjedźcie, pa. Do widzenia.

Było bardzo przyjemnie, prawda?

Nie odzywajcie do mnie.

Co ja ci złego zrobiłem?

Postawiłeś mnie w głupim położeniu. Nie
zacypujesz nikogo kwiatami w taki

sposób, że ja tego nie wiem.

Kazałem po prostu naciąć trochę gałęzi.

Nieraz to już robiłem, kiedy nasi gości
odjeżdżali. Nieprawda, dla gości zawsze

ja zrywałam kwiaty.

Zresztą ty nią kwiaty idzie, możesz
sobie je dawać komu chcesz.

Tylko powiedz skąd Teresa tak od razu
domyśliła się komu za te kwiaty

podziękować?

Wygląda zupełnie jakby między wami coś
było.

Ty się zastanów, co ty wygadujesz.

Kochasz Teresy, tak?

Ja?

Nie kocham Teresy.

No cóż w tym dziwnego, że się cieszę,
kiedy ją widzę. Ba, nawet o niej myślę.

nic więcej z tego nie będzie.

I nic więcej z tego nie będzie.

A swoją drogą, to jestem szczęśliwy, że
choć raz w życiu jesteś o mnie

zazdrosna.

Ja nie jestem zazdrosna.

Ja nie jestem zazdrosna, człowieku. Ty
nic nie rozumiesz.

Nic nie rozumiesz. Jestem zazdrosna, to
znaczy, że mnie kochasz.

Więc dobrze, jestem zazdrosna.

Ty myślisz, że to jest dowód miłości.
Mylisz się.

Więc zatem, że ten, którego kocham,
mógł... Mógł nie wiem co zrobić.

Nie wiem kogo nasypywać kwiatami, a ja
za jeden jego uśmiech wszystko bym mu

przebaczyła.

Ja nie jestem zazdrosna.

Ciebie mi chodzi, a nie o to, co
czujesz.

Ja nie mogę znieść, by znowu mówiono, że
ktoś mnie porzuca dla innej.

O tym człowieku słyszałem jeszcze
dawniej, zanim się z tobą zaręczyłem, od

ładów.

Ale wygodniej mi było myśleć, że są to
tylko dziecinne brzemki.

Zresztą ty sama mi powiedziałaś, ja
nikogo nie kocham, a ja uwierzyłem jak

smarkacz. Nie mówiłam tego, żeby sprawić
ci przykrość. Ja naprawdę nigdy nikogo

nie kochałam, prócz... Prócz?

Ciebie.

Żeby potem było jeszcze ciężej?

Daniel!

Chwała Bogu, że jesteś. Idź tam, ale nie
siedź tam długo.

I powiedz, że ja tu stoję godzinę i
czekam.

A co jest, Reni? No, miała mdłości i
bóle w krzyżu.

Kto wie, czy to nie jest ospa.

Zobacz, kto wie, że ta sallona kobieta,
ta moja...

Michaka przez całą noc dzisiaj nie
spała.

Nie pomyślała ani razu o scenach, które
uważa, skąd tylko raz wstępienie.

Przypomnij, Józef.

Przypomnij. Może to ją wzruszy.

Takie jak ona najszybciej zapadają na
zdrowie. I powiedz, że ja tu czekam. To

Terenia jest chora.

Robi się tylko zamieszanie koło tej
Tereni.

Od czego są fachowcy?

Doktorzy i pielęgniarki. Jej w końcu
może nic nie być, a wy wszyscy

Tereńko, dziewczynki są u mnie w
Serbinowie.

Może chcesz, żebym je tutaj przywiozła?

Właśnie jadę do Serbinowa i przywiozę ci
maślanki świeżej śmietanki.

Gdybym umarła, gdybym umarła, to w
komodzie.

Tak. Nie, nie.

Nie, nie.

Nie w komodzie. Nie.

Zapomniałam.

Zapomniałam.

Gdybym umarła.

Basiu.

Basiu.

Basiu, gdybym umarła. Już cię zlewię. To
w komodzie. Prawda?

Doktor pozwolił ci wić wasz lankę.

I świeżą śmietankę.

Już niech leci, prawda?

No!

Już jest lepiej!

Wynoszę się do Częstochowy, Baszko.

Buduję wielką cementownię. Dość mam tego
gnuśnego życia.

Picia do białego ranka u Peszkiego z
kolegami.

Tych drobnych, pokątnych transakcji
handlowych.

To dobre dla takich dam jak Michalina.

Lekarze nie dają mi pić.

Straszą. Mówią, że tam w środku coś nie
tak.

A ja ich wszystkich przeżyję.

Wierzę, że wszystko mi się uda.

Wierzę, że Tyrenia mi pomoże.

Ty wierzysz w życie pozagrobowym.

Rozum mi mówi, że go nie ma, ale nie
mogę oprzeć się wrażeniu, że śmierć, że

umarli.

Wierzę, że Terenia mi pomoże.

Bo nikt z was nie wie, czym jest dla
mnie jej strata.

Parę tygodni przed wyjazdem za granicę
Terenia spakowała tu swoje listy.

Prosiła, żebym ci je przekazał na
wypadek jej śmierci.

To ja już pójdę.

Ciągle tylko uciekasz.

Uciekasz.

Zwracam się do ciebie, Tadziu, z gorącą
prośbą.

Chodzi o zwrócenie mi listów moich,
pisanych do ciebie w ciągu tych lat.

Listy te muszą zaginąć razem z pamięcią
naszych nieszczęsnych, chociaż tak

pięknych spotkań.

Winna jestem tak wobec ciebie, jak wobec
Lucjana i dzieci.

Ale to sprawa mojego rozrachunku z
Bogiem.

No, no, no same popatrzcie, jak mi
deszcze i grat zboże położyły.

No jak tu kosić?

To jest właśnie młody Kremski, syn
właściciela majątku.

Kilka dni temu wrócił z sanatorium.

Prawda, że?

Piękny. Nie znajduje w nim nic
szczególnego.

Było mi naprawdę dobrze.

Dużo straciłem nie przychodząc tu do
państwa, za to teraz?

Nie opędzicie się ode mnie. Będę
przychodził częściej bez względu, czy

zgodzą się, czy nie. Będzie pan zawsze
najmilszym gościem w naszym domu.

No i co? Prawda, że śliczny?

Wcale mi się nie podoba.

Dlaczego? Czy on się nigdy nie ożywia?
Jak potrzeba, to się ożywia.

Jedno, co mi się w nim podoba, to jego
spokój.

A chodzi, jakby był nieprzytomny. Ale
musisz przyznać, że w tym jego chodzeniu

jest jakiś urok.

Obawiam się, że... Że co?

Że...