All language subtitles for Krucjata.S01E08

Powrócę ja, patrz, furia zła!

Przyjdę jak płomień gorący!

My, wywiad,
jesteśmy oczami i uszami państwa.

Państwo musi wiedzieć pierwsze.

Te sprawy się łączą.

W obu przypadkach sprawcy pozostawili
litery w widocznym miejscu. „K” i „R”.

To jest śmieszne,
jak szybko zacząłeś tańczyć,

ale to dobrze, dobrze,
będziesz krócej się męczył.

Ręce do góry!

Rzuć broń! Rzuć broń! Rzuć!

Maria, patrz na mnie.

Maria?

- Przepraszam.
- Nie szkodzi.

Już jest kolejny dzień, komisarzu.

Kawy?

Yyy… Tak, chętnie.

Proszę mi mówić, yyy… po imieniu.

Janek.

- Tylko nie ten „komisarz” od rana.
- Jasne. Anka.

W gabinecie ordynatora jest
kosmiczny ekspres. Włamałam się.

A, yyy… rogala?

- Yyy… Ale to już za rogala będę winny.
- A, nie trzeba.

Następnym razem ty przyniesiesz.
Jakoś, jak się robi dwie kawy,

to ten grzech włamania
jest trochę mniejszy.

Maria nas słyszy?

Nie wiemy, ale zakładamy, że tak.

Ona się wkrótce obudzi.

To kwestia godzin.

- Kim ona dla ciebie jest?
- Yyy… Koleżanką z pracy.

- Koleżanką z pracy?
- Uhm.

A ma kogoś bliskiego?

Policja powiadomiła jej matkę
na Ukrainie. Ma przyjechać.

To jakoś jej się nie śpieszy.

Miała nieważny paszport.

Może nawet lepiej, że nie ma jej teraz,
tylko jak Maria będzie…

…w lepszym stanie.

Przydałby się ktoś bliski.

- Partner, mąż.
- Ale po co? Ja jestem.

- No tak. Może kogoś miała.
- Możecie go znaleźć?

Możemy spróbować.
A co chcecie mu przekazać?

No to już muszę z nim porozmawiać.
Nie mogę ci powiedzieć.

Procedura szpitala.

- A chociaż o co chodzi?
- Nie mogę.

- Gdzie jest telefon Marii?
- Dlaczego pytasz?

Ktoś właśnie do mnie napisał
z jej telefonu, czy biegnę zwykłą trasą.

A miała go w chwili postrzału?

Miała. Powinien być w dowodach
albo w szpitalnym depozycie.

Proszę pani!

Halo.

Halo!

Panie Alfredzie, spokojnie.

Komisarz Jan Góra,
Komenda Stołeczna Policji.

Mamy osobę nieprzytomną.
Ogród zoologiczny 01.

- Panie oddziałowy!
- Co jest, Witwicki?

Proszę otworzyć.

Skończyły mi się proszki antyepileptyczne.

- Mogę dostać ataku.
- Odsuń się.

Muszę się widzieć z moim lekarzem.
Rozumie pan?

Proszę mi przynieść.
Niech pan idzie do lekarza.

Doktor Szymczak, przychodnia na Sanguszki.

Niech wypisze normalne leki – moje.

Niech pan powie śledczym,
że chcę złożyć bardzo ważne zeznania.

Chcę powiedzieć o moim wspólniku.
Wspólnik mój, który mnie namówił.

- Chcę iść na współpracę.
- Na koronnego.

Odsuń się.

Przepraszam.

Uuu! Ale się zaprawił.

- Panie Alfredzie?
- Ty go znasz?

- A ty go nie znasz?
- Kto to jest?

Ktoś go tu zostawił. Alfred Rostowski.

Król strzelców, mundial '96.

Ha, niesamowite.

- Zaczynał w Jagiellonii, nie?
- No.

Z Lille mistrzostwo Francji,
a potem Celta, Sevilla.

Kończył w Bełchatowie.

- Co to jest?
- Ktoś to przy nim zostawił.

Informacje dla mediów.

I taki to pożyje.

Zobacz.

Mój syn z wolontariuszem
w jego fundacji Możesz Wszystko.

Sam chodziłem, zbierałem podpisy,
żeby orlik wybudowali.

- No siema. Co jest?
- Cześć.

- Znasz się na piłce?
- Wiadomo.

Kosi Rostowski.

- Żartujesz?
- Chciałbym.

To nie jest Jaga,
ale Rostowski grał w Jagiellonii.

A ty skąd to możesz wiedzieć?

Jak to się działo, to ty jeszcze
po drabinie do nocnika się wspinałaś.

Rostowski to jest postać historyczna.

Ostatni z wielkich.

- Był przed Robertem.
- To oni.

To już kolejna litera.

Dostałem tego esemesa o szóstej rano.

- „Biegniesz zwykłą trasą?”
- To jest moja zwykła trasa.

Ktoś chciał, żebym ja go znalazł,
i specjalnie go tu zostawił,

a esemesa wysłali z telefonu Marii.

Wykradli go z depozytu w szpitalu.

Jak to z depozytu?
On nie powinien być w dowodach?

Ty, a skąd oni wiedzą, że ty biegasz?

I skąd wiedzą, że tą trasą?

Doskonałe pytanie. Doskonałe.

W jaki wyraz
mają się ułożyć te litery?

Nie wiem, panie detektywie.

Może tak?

Cztery osiemset panu płacą,
a pan tępy jest, tak?

Chyba będziemy musieli pana zmienić,
panie detektywie, bo pan nic nie rozumie.

Kto ma mnie zmienić?

My.

Co to znaczy „my”?

Hm?

Mówiłeś o dyrygentce.

Kamil zabił dyrygentkę. On jest z wami?

- To była pierwsza ofiara?
- Nie.

Cztery osiemset psu w dupę.

Mnie pan pyta?

Przecież ja zrezygnowałem
z polskiego obywatelstwa.

I co? Myślisz, że za rok
będziesz śmigał po Amsterdamie?

Myślę, że za rok będę śmigał po Curacao.

Wie pan, gdzie to jest?
Antyle Holenderskie. Zna pan?

Dlaczego nie zabiliście Rostowskiego?

Jego pan zapytaj.

Ja powiedziałem: „Nastąpią wielkie czyny”.

Aua, panie komisarzu!

Aua! Co pan robi?!

Aua! Co pan robi?!

Co pan robi?!

Panie komisarzu, co pan robi?!
Panie komisarzu…

Co jest?!

- Zabierz go do lekarza.
- Wstawaj.

Wstawaj!

Będę musiał napisać raport.

Panie komisarzu, co pan robi?!
Panie komisarzu!

- Sam sobie rozbił nos na blacie.
- I krzesło na sobie złamał?

Nie no, rzucił o ścianę.
Powinien być ślad.

Na pewno.

I dusił się też sam?

Tak.

- Na razie odsuwam cię od śledztwa.
- Słucham?

Mocno przeżyłeś…
przeżywasz sprawę podkomisarz Marii,

dlatego daję ci odpocząć.

Blacha, legitymacja, broń do zbrojowni.

To jest żart?

- Janek, kiedy ostatnio spałeś?
- Słuchaj, oni robią z nami, co chcą.

Mamy do czynienia
z zagrożeniem terrorystycznym, rozumiesz?

To jest tylko twój problem.

Przez ciebie musimy
oddać podejrzanego Holendrom.

Ale przecież nie możecie tego zrobić.
Przecież Lemuel to wszystko, co mamy.

Naruszyłeś nietykalność fizyczną
podejrzanego. Nie mam wyjścia.

Ekstradycja jest warunkiem
wycofania skargi na ciebie.

Ale ja mogę iść siedzieć,
pod warunkiem że z nim pod jedną celą!

Straciliśmy go, Mandżaro.
Nie możemy stracić i ciebie.

- Źle pan robi.
- Cześć.

- Rozmowa z panem to zaszczyt.
- Wiem.

Łoł, ale facet umoczył.

Dorota, my nie możemy wypuścić Lemuela.

My musimy się spotkać. Oddzwoń.

Słuchajcie, stan rzeczy jest taki,
że matka mnie zawiesił.

- Wiemy.
- A.

Jest już ekspertyza kuli,
którą dostała Maria?

Jesteś zawieszony,
to nie możemy z tobą gadać o śledztwach.

- A jak Maria?
- Stabilnie.

Ale niedługo się wybudzi.

Dobra. Jadę wypytać tego króla strzelców.
Może coś pamięta.

Dawajcie znać,
jakbyście się czegoś dowiedzieli.

Mandżaro, nie możesz
przesłuchiwać świadków,

prowadzić czynności.

Kto mówi o przesłuchaniu?
Pojadę, się zapytam tylko, jak się czuje.

Zawieszenie to jest zawieszenie.
Nie rób tego.

Ula, wreszcie mamy żywą ofiarę.

Może coś pamięta.

Rób, co uważasz. My o tym nic nie wiemy.

Dobra.

- Cześć.
- Cześć.

Wciąż się tam czają.

Paparazzi.

Nienawidzę tego blichtru mediów.

Kontaktuję się z mediami
właściwie tylko w sprawach mojej fundacji.

- Mogę Wszystko – słyszał pan?
- Słyszałem.

O pańskiej fundacji
słyszało chyba każde dziecko w Polsce.

Wszystko skończone, tak czy inaczej.
Dziki kraj.

Radziłbym panu
nie użalać się nad sobą publicznie.

- Raczej nikt nie będzie panu współczuł.
- Hej!

- Co pan robi? Oddawaj to.
- Zostaw!

- Oddawaj to!
- Zostaw!

Wynoś się! Wyn…!

Dziękuję.

Proszę.

Na początku terapii powiedział mi…

że on, to znaczy Feliks,

uznaje wyłącznie terapię dyrektywną.

Znaczy, że mam robić to, co on mi…

Każe. Uhm.

Nie.

On był terapeutą. Nic mi nie mógł kazać.

On sugerował pewne rzeczy,
które ja realizowałem.

A zabójstwo też?
On kazał panu zabić Paulinę Klejnę?

Po to tutaj siedzimy,
żeby słuchać tych bzdur?

On…

to znaczy Feliks Nowicki,

powiedział, że muszę
rozwiązać swój problem.

Ona była tego częścią.

Dwunastolatka, która zwabiła mnie,

młodego człowieka, do łóżka.

Nimfomanka, ścierwo, chora osoba.

I on kazał panu narysować literę, tak?

Tak.

I strzelać do policjantki Marii Darskiej?

Policjantki nie chciałem trafić.

Strzelałem, żeby odstraszyć.

Coś mi tu nie pasuje.

Masz może ten filmik,
yyy… zarejestrowany przy świadkach?

Mam.

Mmm…

Ma broń! Padnij! Rzuć broń!

Rzuć broń!

Drugi. Dwa strzały.

Ale pomiędzy nimi
jeszcze taki trzeci, cichszy.

To nie było echo?

A po strzale Mandżara nie było echa?
Nie no, musiały być trzy strzały.

Czyli co? Myślisz, że był ktoś trzeci,
kogo nie widzieliśmy?

- Ale to nie znaczy, że go nie było.
- Mamy dwie kule.

Jedną wyciągnęliśmy z Marii.

- Drugą – z Saszy.
- Sasza mógł w nic nie trafić.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.

- Dzień dobry.
- Ruch dzisiaj duży na osiedlu.

Mieszkańcy są młodzi, dynamiczni,
to i potrzeby w usługach się zmieniają.

Jasne. Yyy… Nam chodzi
o Feliksa Nowickiego. Terapeutę.

Ale tego najemcy
to ja akurat nie spotkałam.

Wiem, że taki był. Rozmawiałam z nim
kilka razy przez telefon.

Zapraszam.

- Proszę.
- Dziękuję.

Co? I on tutaj przyjmował? W rowerowni?

Ale co? Tutaj był gabinet terapeutyczny?

Ja nie wiem, co robił,
ale ten lokal wynajął. Tak, tutaj.

Tutaj mu ludzie opowiadali
o swoich problemach?

Rowerów wtedy tutaj nie było.

A ma pani może adres do tego Feliksa?

Wszystkie formalności
załatwialiśmy mailem.

Chwileczkę.

Uhm. Proszę.

- Tutaj… Tutaj ma pani jego adres.
- Super.

Czyli nigdy nie widziała pani
Feliksa Nowickiego?

Nie, papiery przyszły kurierem.

Dziękuję.

Ale jak on tutaj przyjmował? Przecież…

Nie, nie, proszę pana,
ja się ludziom nie przyglądam.

Łatwiej zachować anonimowość.

Uhm.

Chodź, Ulka. Idziemy.

Wiesz, musiał mieć
jakąś działalność gdzieś zarejestrowaną.

Uhm. Wcześniej prowadził terapię
na Światowida.

I tam ma wpis do rejestru.

To jest Światowida 111C, na Tarchominie.

- No nic, bardzo pani dziękujemy.
- Dziękuję.

- Nie palę.
- A ja tam jaram.

Lubię jarać.
Jak skończyłem karierę, to zacząłem.

W szpitalu wolno?

Mnie wszystko wolno. Wszystko i wszędzie.

Uhm.

Mogłem jeszcze tyle zrobić.

Moja fundacja
budowała boiska dla młodzieży,

o której nikt właściwie poza mną
nie myślał, nikt o nich nie dbał.

Organizowaliśmy turnieje. Lubię młodych.

Dobra. Byli młodzi,
zaprosił ich pan do domu i…?

Nic, wyglądali w porządku.

A czyje były narkotyki?

Musieli przynieść ze sobą.
Ale ja świadomie niczego nie brałem.

Rozmawiajmy jak dorośli.
Miał pan całą tablicę Mendelejewa we krwi.

Miałem swoje, zostały po imprezie,
ale musieli mi czegoś dosypać,

bo po koksie nie miałbym takiego odjazdu.

- O czym rozmawialiście?
- Różne tematy, jak to na imprezie.

Ale jeden mówił,
że nie zna ojca ani matki,

że wychował się w rodzinnym domu dziecka.

Mówił, że jego największym marzeniem
jest poznanie prawdziwych rodziców,

bo nie wie, kim tak naprawdę jest.

Po ludzku współczułem mu.

- Nieźle mnie podeszli.
- Jakoś się przedstawili?

Mieli takie zabawne ksywki,
bardzo charakterystyczne.

Ten wysoki mówił do krępego „Luizjana”,

a tamten nazywał go „Mandżaro”.

- W co ty sobie grasz, co?
- Nie rozumiem, o co ci chodzi, człowieku.

- Kto ci kazał to powiedzieć?
- Nikt.

- Kto ci kazał to powiedzieć?
- Nikt. Czego ty ode mnie chcesz?

Rozpoznajesz ich?

Nie wiem. Może tak.

Światowida 97 to tu,
a 111C to nie wiem gdzie.

Nie no, to musi być jakaś pomyłka.

Nie pomyłka, tylko ściema.

A jak on zdobył numer KRS
na ten adres i NIP, to nie wiem.

Rzeczywiście dziwne. Ty wierzysz w to,
że psychoterapeuta kazał mu zabić?

A, nie wierzę podejrzanym.

Słuchaj, myślisz, że te sprawy się łączą?

- Jakie sprawy?
- No jakie?

Posłanki Pilch, dyrektora Kotarby,
Klejny, tego Rostowskiego.

Nie wiem, z drugiej strony
za każdym razem inne okoliczności

i inne narzędzia zbrodni.

- No co mam ci powiedzieć? Nie wiem.
- A intuicja jak ci podpowiada?

Doświadczenie podpowiada mi,
że cała ta teoria jest zbyt pogmatwana.

Chociaż te literki dają do myślenia.

No i ostatnia sprawa łączy się z Mandżaro.

Co ty myślisz, że Jasiek
ma z tym coś wspólnego?

Nie.

Ale ktoś ewidentnie się z nim bawi.

A jeżeli bawi się z nim,
to bawi się z nami.

A chyba nie chcesz, żeby się z nas śmiali?

Ty musisz mnie tak podpuszczać?
Czasami jesteś jak mój ojciec.

Maria.

Maria, jeśli mnie słyszysz,
to… to ściśnij moją rękę.

Słyszysz?

No nie musisz mocno. Wystarczy lekko.

Marysiu.

Rostowski wiedział,
jakie mamy ksywy.

Powiedział, że prochy mu dali
Mandżaro i Luizjana, rozumiesz?

Rozumiem.

A mógł usłyszeć
na przystanku te wasze ksywy?

- Był nieprzytomny.
- No nie wiesz. Może udawał.

Słuchajcie, oni używają
naszych ksywek celowo.

Prowadzimy śledztwo w tej sprawie,
a nasi przestępcy udają nas przed ofiarą,

i to przed pierwszą ofiarą,
której nie zamierzają zabić.

- Może chcą was wrobić.
- Na przykład.

Poszukiwani mordercy
nagle okazują się policjantami.

Takie ostrzeżenie dla was.

- A, nie wierzę w teorie spiskowe.
- Ale idź i go zapytaj.

Zezna ci to samo do protokołu:
załatwili go Mandżaro i Luizjana.

Ale to nie byliśmy my.

Przecież ich widział. To nie byliśmy my.

Oni wiedzieli nawet,
że jestem z domu dziecka.

- Myślę, że mamy kreta.
- Słucham?

Lemuel wiedział dokładnie,
jaka będzie litera na przystanku.

To znaczy, że się komunikują jakoś z nim

albo wykonują precyzyjny plan,
o którym on wie.

Ale wcześniej wiedział o mnie i o Marii.
Ktoś informuje ich o postępach śledztwa.

- Myślę, że mamy kreta.
- No. To kto nim jest? Ula czy ja?

Mandżaro, weź się prześpij,
zbierz i złóż materiał dowodowy,

a dopiero potem
rozmontujemy nasz zespół, co?

To masz może pomysł, skąd tak dużo wiedzą?

Ty nam wyjaśnij.
To do ciebie wysłali esemesa.

Dobra, cześć.

Widzisz?

Przystawia nóż
do szyi dziennikarki telewizyjnej,

podaje się za rzecznika organizacji,
która dokona wielkich czynów,

i kilka miesięcy później ta dziennikarka

zostaje zamordowana
przez tą samą organizację.

To nie jest pewne.

Ale Dorota, w tej sprawie
nic nigdy nie będzie pewne.

Szczególnie jeżeli
wypuścimy jedynego podejrzanego.

Idź do domu. Odpocznij.
W ogóle nie powinno cię tu być.

On jedzie do innego aresztu,
do Holandii, będzie do naszej dyspozycji.

No ale właśnie to jest ich plan:

ekstradycja do Holandii,
a potem na Antyle.

I będę go przesłuchiwał przez Skype'a?

Ty już go nie będziesz przesłuchiwał.
Naruszyłeś jego prawa.

A on przystawił jej bagnet do szyi.

Może gdyby, nie wiem, głośno myślę,

gdyby ktoś z rodziny poszkodowanych
zgłosił protest,

to wtedy sąd penitencjarny
mógłby się zawahać.

- Ktoś z rodziny?
- Uhm.

Kurde, wcześnie powinienem na to wpaść.

Dzięki.

- Cześć, Dorota.
- Mandżaro, idź jutro do Mateusza.

Do Parady.
Jesteś jego najlepszym oficerem.

I tak dla porządku pokajaj się trochę.

Hm.

- Przestań!
- Odłóż to!

No ale panie komisarzu,

jeśli zrobię to, o co pan mnie prosi,

to pan będzie miał poważne kłopoty.

Jako że pan mnie nie cierpi,
z wzajemnością,

to będzie pan miał
dwie pieczenie na jednym ogniu.

- Hm. Kusząca perspektywa.
- No, wiedziałem, że pan to doceni.

Chyba już trochę pana lubię.

Panie Szymonie, gówniarz,
który publicznie groził pana żonie nożem,

nie może tak po prostu wyjechać na Antyle,

nawet jeżeli dostanie tam
zakaz opuszczania plaży.

Co jest?

No i co, cwaniaczku?

Pełnomocnik rodziny ofiary
zaskarżył decyzję o ekstradycji.

Jakiej ofiary?
Próbowałeś zabić Paulinę Klejnę.

Sąd przychylił się do wniosku jej męża.

Naprawdę? Czy ten kraj
jest aż tak skorumpowany,

że byle oligarcha może załatwić wszystko?

Właśnie tak.

Przeczytać ci postanowienie sądu?

Jak? Trzymasz się?

Dzięki.

A! Podobno Kosi Rostowski
złożył ciekawe zeznania.

Nic mi o tym nie wiadomo,
ja rozmawiałem z nim prywatnie.

Nic z tych rzeczy.
Nie byłeś zawieszony. Mamy te zeznania.

A broń do zbrojowni oddałeś
na badania balistyczne po użyciu.

- Jak to nie byłem zawieszony?
- No nie.

Mamy do czynienia
z organizacją terrorystyczną,

grupą zabójców.

Ty pierwszy to powiedziałeś.

No już. Wstań i idź.

Dokąd?

Dokończyć śledztwo.

Nie rozumiem, Matka. Co się zmieniło?

Raport balistyczny.

Pocisk, który trafił Marię,

nie był wystrzelony z pistoletu Saszy.

Karabin wyborowy?

- Snajper?
- Tak.

Zapraszamy.

Serdecznie.

Panowie reprezentują kogo?

Przestępczość zorganizowaną
czy Piątą Rzeczpospolitą?

A jakie to ma znaczenie?

My mamy broń, pan wsiada. Wystarczy.

Pan wsiada, komisarzu.

Od razu was poznałem.

I nie lękam się.

Nie lękam się, gdy ciemno jest.

Jak pójdzie pan do piachu, powiemy Polsce,
że do końca zachował pan humorek i fason.

O, major Wiktoria Dymińska.

Dla ciebie Wiktoria po prostu, Janku.

- Kawy może?
- Może dziękuję, Wiktorio.

- Mów wszystko, co wiesz.
- Wszystko? Nie wiem, czy mamy tyle czasu.

Mów.

Dziękuję, nie słodzę.

Witold Kotarba, dyrektor banku,
mmm… posłanka Gabriela Pilch,

Tommy Gajewski, Paulina Klejna.

Wszystko to ludzie polityki,
sektora finansowego, gwiazdy mediów.

Nagle zaczęli znikać,
zaczęli być zabijani.

Przy każdym z nich
znajdowaliście literę. Znak.

Uhm. To po co mam cokolwiek mówić,
skoro wy już wszystko wiecie?

- A, pominęłaś, yyy… Rostowskiego.
- Nie, nie pominęłam.

Rostowski żyje.

W akcji zginęła Maria Darska.

- Strzelał snajper.
- Maria też żyje.

Przepraszam, tak, żyje. Maria Darska żyje.

Ale kto do niej strzelał?

Może ty mi odpowiesz?

Janku, jak ty pomożesz mnie,
to ja pomogę tobie. Hm?

- Proszę, pani prokurator.
- Dziękuję bardzo.

Jest tu cała dokumentacja.

Znałam ją.

Znam.

Niech mi pani powie tak prywatnie:
są jakieś szanse?

Raczej nie, ale resztę
przeczyta pani w dokumentach.

- Czy ona słyszy?
- Prawdopodobnie nie.

Ma świadomość?

Nie, ale to nie o nią tutaj teraz chodzi.

Jeśli nie o nią, to o co?

Raczej o kogo.

Przepraszam, mmm…

- Do widzenia, pani prokurator.
- Do widzenia.

Ale stylówa. Ha! Luknij, Engels.
Normalnie pekaes wraca.

Pekaesy miałem, jak na tramwaju jeździłem.

Tak, ty na tramwaju.

Wiem tyle, co wy.

W sprawie zabójstwa
Gabrieli Pilch nie wiem nic.

- Wyście przejęli sprawę.
- To prawda.

Wykluczyliśmy tło polityczne,
nawet korupcyjne. Nie ma motywu.

- Zresztą to łączy wszystkie te sprawy.
- Hm.

A nie wszystkie. Tommy'ego Gajewskiego
zabili dilerzy za niespłacone długi.

No ale ktoś
to wykorzystał i dopisał literę.

Widocznie Tommy pasował komuś
do tej przedziwnej układanki.

Jest jeszcze Paulina Klejna.
Zabójstwo najprawdopodobniej inspirowane

przez jakiegoś terapeutę, który zniknął.

Inspiracje występują w muzyce, Mandżaro.

Przy zabójstwie to się nazywa podżeganie.

Na mój rozum
cały porządek świata opiera się

na trzech filarach władzy:
pieniądze, polityka i media.

Ktoś chce uderzyć w system,
dlatego zabija ludzi systemu.

Chce podburzyć jego fundamenty.

No ale to co? Rostowski
nie zasługiwał na to, żeby go zabić?

- Po co było go porywać?
- W jego przypadku to jest śmierć cywilna.

Mamy jego zeznania.
Mówił bardzo ciekawe rzeczy.

Jakie?

W jakiś dziwny sposób cała ta sprawa
kręci się wokół ciebie, Mandżaro.

- Tak?
- Tak.

Porywacze pisali do ciebie.

Z zeznań jasno wynika,
że porwali go Mandżaro i Luizjana.

Zresztą mamy to na filmie.

To jemu uwierzą, nie tobie.

Ty mi grozisz?

Komu zalazłeś za skórę, Mandżaro?

Nie wiem, myślałem, że to ty mi powiesz.

W końcu to ty jesteś w wywiadzie.

Hm.

- Tak?
- Tak?

Aha.

- Okej.
- Dzięki.

Jedziesz z nami.
Zacznij się przyzwyczajać.

Do czego?

Do tego, że od teraz
będziesz robił tylko to, co ja ci każę.

No to już się wymknęło spod kontroli.

Spod jakiej kontroli?

Bagdad czy jakiś Kabul w Warszawie
poza kontrolą.

No. A wybuch rurociągu
ze ściekami to było kontrolowane?

Tak, i Adolf Hitler żyje.

Proszę się nie zbliżać.

Budynek grozi zawaleniem.
Mandżaro, mogę cię prosić?

Widziałeś? MN, DK, WM.

Sześć liter.

Od kiedy ty się z nią prowadzasz?

Chciała mnie nastraszyć.

- Czym?
- Mówiła, że nas wykończy.

Mnie i ciebie – w tej kolejności.

Nie patrz się tak na nią,
bo jeszcze pomyśli, że jesteś zakochany.

Czekaj. Co wam
się wymknęło spod kontroli, co?

Co przed nami ukrywacie?

- Mandżaro, chłopaku…
- Co wiecie o tych sprawach?

- Dostanie pani wezwanie na przesłuchanie.
- Słucham?

Zostanie pani wezwana na przesłuchanie.

Nie żartuj sobie ze mnie, dobrze?

Dzięki.

Dostaniesz wezwanie
za ukrywanie dowodów

i za nakłanianie
do zaniechania czynności śledczych.

Mandżaro, ludzie patrzą.

- Cześć.
- Cześć.

Zbadam ją.

A ten jej partner?

Ja jestem jej partnerem. W pracy.

No nie o to mi chodzi.
Miała kogoś innego bliskiego niż ty?

Nie, chyba niestety nie.

Tylko ty tutaj do niej przychodzisz
codziennie, nikt inny nie przychodzi.

Raz była prokurator Dorota Makomaska.

Dorota tutaj była?

Prowadzi śledztwo
i chciała sprawdzić stan ofiary.

Wzięła całą dokumentację.

One się znały?

Tak, przelotnie.

No to chyba
się zorientowała po dokumentach.

Niedługo będzie już widać.

Co będzie widać?

Że jest w czwartym miesiącu ciąży.

Co?

Wymsknęło mi się.

Będzie dobrze.