All language subtitles for Lifeforms.202

Downloaded from
YTS.MX

Official YIFY movies site:
YTS.MX

Hallo!

–Ik wilde je niet doen schrikken.
–Dat deed je niet.

Dat weet ik, maar nu praten we...

–Kom je hier vaak?
–Jij?

Alleen als ik alleen wil zijn met m'n
gedachten. Dat gebeurt best vaak.

–Dat klinkt onheilspellend.
–Ja, dat kan.

Ik denk aan alles wat ik ben
en alles wat ik niet ben.

–Wat is dat?
–Dit...

Het is een binaire radio
met lage frequentie.

Delen ervan in elk geval.

–Het is voor werk.
–Ben je een elektricien?

Dat was een goede gok.

Nee, ik ben een astronaut.

Matthew.

Robin. Een astronaut?

–In opleiding.
–Hoe gaat het?

Het gaat goed.

Mag ik een foto van je maken?

–Wat?
–Een foto?

Ik weet wat je bedoelt.
Waarom wil je een foto van me?

Zodat ik me m'n droommeisje
kan herinneren als ik wakker word.

Toe nou.

Oké.

Ben je klaar? Lachen...

–Je gaat ze toch niet online posten?
–Nee, hoor.

Wat is je nummer?
Dan stuur ik ze naar je.

Kijk eens aan.
Nu zijn we aan het praten.

Zie het alsof je het nest verlaat...

om als een wervelwind
terug te komen.

We hebben iemand nodig die de
systemen kent, die kan improviseren.

–Die kan werken met wat we hebben.
–Hoe lang?

17 jaar.

We zijn er bijna.

–Dat zijn twee decennia.
–Ik begrijp het.

We moeten een beslissing nemen.
Houston wordt nerveus.

–Ik begrijp het niet.
–Wat begrijp je niet?

Niets. Ik begrijp er niets van.

Waarom jij? Waarom nu?

M'n vader haalde 't bijna.
Hij had nog 3,5 minuut zuurstof nodig.

Is dat jouw reden...

om mij te verlaten?
Om ons te verlaten?

Ik ben een onderzoeker.

Ik heb me hier nooit thuis gevoeld.
Ik weet dat dit niet het enige is.

Er is geen eindeloze duisternis.

En als het niet zo is?
Wat als wij het enige zijn.

Ik ben bang.

Het maakt niet uit hoe voorbereid
ik dacht dat ik was.

Of hoe vaak ik naar de lucht kijk.

En aan jou denk en
mezelf wijsmaak dat het oké is.

Maar dat is niet zo.

Ik zal altijd bang zijn.
Is dat wat je wilt?

Weet je nog dat kleine restaurant
waar we vroeger naartoe gingen?

Waar die serveerster geen Engels
sprak?

Ze kwamen met gerechten
die we niet besteld hadden.

Vreemde gerechten die
we hebben geprobeerd.

Sommigen vonden we maar niets,
anderen waren overheerlijk.

Wanneer je de Umbra bereikt, sluit je
je aan. Het voelt alsof je 'n dutje doet.

Je valt in een cryogene slaap
en wordt zeven jaar later wakker.

Je hebt een jaar de tijd om zoveel
mogelijk gegevens te verzamelen.

Vervolgens herhaal je dat proces,
maar deze keer in re-entry-modus.

Zeven jaar slapen, een jaar daar
en zeven jaar terug. Het klopt niet.

Twee jaar bij Umbra
voor debriefing.

–Kan je een reddingsschip besturen?
–Alleen in de simulator.

Dat is goed genoeg.

Als je hier landt, zullen de Chinezen
je terug naar hier brengen.

–De Chinezen?
–17 jaar is lang.

Volgens het plan zal jouw missie
het programma overleven.

Ik vind dat we nogal veel
veronderstellen.

Veronderstellingen zijn
onze vensters op de wereld.

We moeten ze af en toe poetsen
om het licht binnen te laten.

Mag ik iets vragen?

Afgezien van de reputatie van
je vader... waarom doe je het?

Je hebt verantwoordelijkheden die
belangrijker zijn dan deze missie.

De aarde is ons beu. We hebben nog
drie generaties. Dan is 't voorbij.

Ik wil niet vechten om de kruimels.

Het is prachtig.
De lichten en geluiden...

zijn zo prachtig met elkaar verweven.

Ze zullen de geschiedenisboeken
moeten herschrijven.

Welke hoofdstukken?

Alles.

Computer, controleer de
diagnostiek en vitale parameters.

Houston, dit is speciale missie Ombre,
over.

Houston, dit is speciale missie Ombre,
over.

Computer, probeer een andere
frequentie.

Houston, over.
Kan iemand mij horen?

Computer, controleer het kanaal
van de communicatietoren.

Computer, schakel
over naar luchtmodus.

–Hallo, Matt! Heb je goed geslapen?
–Ja. Controleer de datum.

24 december 2030.

–Kerstavond?
–Vrolijk kerstfeest, Matt.

–Hoe kom ik in contact met Houston?
–De stroomvoorziening is slecht.

Leg uit.

Als de spanning tijdens het opladen
varieert, valt het apparaat uit.

Nee, de batterij heeft een
levensduur van 500 jaar.

De raket heeft niet genoeg brandstof
om je naar Saturnus te brengen.

Nee, de motor is in een baan
om de aarde gebouwd.

De brandstof gaat 55 jaar mee.

–Wat is er misgegaan?
–Stralingsschade.

–Van wat?
–Een neutronenster.

–Controleer de telemetriegegevens.
–Dat heb ik al gedaan.

Doe het dan opnieuw. Ik ga hier niet
eeuwig vast blijven zitten.

Wacht... Computer, is het wormgat
nog steeds stabiel?

Nee.

–Wat is er met het wormgat gebeurd?
–Het is weg.

–Je bent ver weg van de aarde.
–Dat meen je niet?

–Heb je een alarmsignaal gestuurd?
–Ja. Geen antwoord.

–Van niemand?
–Wil je de nieuwe missie horen?

–Welke nieuwe missie?
–De reddingsmissie.

–Wie gaan ze redden?
–Jou.

Computer, hoe ziet de baan eruit?

–Hoeveel tijd heb ik nog?
–Vijf jaar.

Start het herintredingsproces en bereid
377-6W voor op de terugreis.

Start het herintredingsproces en bereid
377-6W voor op de terugreis.

–Het spijt me, Matt.
–Doe gewoon je werk.

Het is in strijd met mijn
interne toegangssysteem.

Ik ben degene die de missie leidt.
Overschrijf het toegangssysteem.

Die bevoegdheid heb ik niet.
Dat heeft uw commandant besloten.

Hoe voel je je, Matt?

Waarom zou je daar om geven?

2% van mijn capaciteit is gewijd
aan de menselijke anatomie.

20% om de opdracht te volgen. De rest
is gewijd aan menselijke psychologie.

Waarom heeft hij je zo
geprogrammeerd?

Omdat het gevaarlijkste op dit
ruimteschip...

de 1,4 kilo organische stof
in je hoofd is.

Mensen zijn niet geprogrammeerd.

Het spijt me als ik geen therapie
van een machine wil.

Ik wil gewoon weten
wat er aan de hand is.

–Hoe voel je je, Matt?
–Wat maakt het uit?

Emoties zijn niet irrationeel.
Ze zijn geprogrammeerd.

Goed dan.

De zuurstof gaat maar vijf jaar mee. Ik
kan de hoofdcomputer niet repareren...

zodat ik naar huis kan,
of terug naar het wormgat.

Het maakt toch niet uit, want ik
kan geen gegevens verzamelen.

Er is dus geen echte weg terug.

Mijn opties zijn:
A. Ik stik alleen in dit blik.

Of, B...

ik herprogrammeer het schip om in 7
jaar terug naar de aarde te reizen...

zodat ik alleen sterf in mijn slaap.

Je bent niet alleen.

–Wat?
–Je hebt mij.

–Ik ga nog liever dood.
–Wil je weten wat je ziet als je sterft?

Robin.

Matt?

–Goedemorgen.
–Goedemorgen.

–Heb je goed geslapen?
–Ik had de vreemdste droom.

Weer over Matt?

Het spijt me zo.

Luister...

Ik denk dat ik heel medelevend
ben geweest.

Het is nu vier jaar geleden.

Is het niet tijd om verder te gaan?

Ik droomde dat ik een wolf was...
en ik ving een vos.

Ik at hem niet op, maar overtuigde
hem om op jacht te gaan naar voedsel.

Ik leefde ervan, totdat hij er genoeg
van had en wegliep.

Wat deed de vos toen?

–Hij beet me.
–Beet hij je?

Ja... Het voelde zo echt.

Hoe voelde het?

Zoals een wolf zich zou voelen.

Ik moet gaan. Ik ben laat.

Ik ben terug voor het avondeten.

Herinner je je mij?

We hebben elkaar ontmoet. Op een
feestje toen Matt hier werd toegelaten.

Hij hield die avond een toespraak.
Hij sprak over de ruimte.

Hij omschreef het als iets prachtigs.

De sterren waren als bomen.
Ze leefden en ademden.

En ze zijn gewoon...

Ik zie je daarboven.

–Robin.
–Ik probeerde berichten te sturen.

Ik dacht dat ze niet zouden aankomen.

Maar toen ik geen antwoorden kreeg,
begon ik na te denken.

Misschien vertrok hij
om van me weg te komen.

–Misschien heeft hij mij nooit gewild.
–Dat is niet waar. Hij hield van je.

–Waarom komt hij niet naar huis?
–Hij kan niet. Dat is anders.

–Hoezo?
–We hebben 't verkeerd ingeschat.

Niemand, zelfs Matthew niet, had
kunnen voorspellen wat er is gebeurd.

–Wat ís er gebeurd?
–Het wormgat is gesloten.

De verstoring was zo onverwacht. We
konden niet communiceren met Umbra.

Via de Umbra zou hij verbinding
maken met de cryocapsule.

–Je man...
–Verloofde.

Het spijt me, je verloofde. Matthew
was amper een week in de Umbra...

voordat hij naar de andere kant van
Saturnus reisde. Daar was 't wormgat.

–Heb je maar één capsule gemaakt?
–We hadden veel oud materiaal.

We hadden het overgenomen
van de overheid.

Maar het was niet genoeg.

–En zijn vader?
–Hij is helemaal tot Jupiter gereisd.

–Maar hij is nooit thuisgekomen.
–Dus hij is verdwaald?

Het is zeven jaar geleden, Robin.

Is er een kans?

–Is er een kans dat hij nog leeft?
–Ik weet het niet.

De tijd gaat veel langzamer
in de buurt van een wormgat.

Een jaar hier kan daar tientallen
jaren duren. We hebben geen idee.

–Wie heeft het wormgat gesloten?
–Wie?

Wie heeft dat daar neergezet
als een roltrap naar een...

planeet met water en zuurstof?
Maar laat de weg dan doodlopen?

Die vraag kan ik niet beantwoorden.

Maar het oneindige herinnert ons
eraan hoe klein we zijn.

En hoeveel we nog niet begrijpen.

De mensheid is een baby op de tijdlijn
van het universum.

De planeten gaan samen
naar de kleuterschool.

Dan moeten we eerst aardig leren
spelen, voordat we naar buiten gaan.

Ik hoorde dat je verloofd bent.

Ik moet kunnen leven voordat ik sterf...
Oké?

Hij zou het zo gewild hebben.

–Wil je over het wormgat horen?
–Natuurlijk, waarom niet.

–Ze bestaan niet van nature.
–Niemand weet waar ze verschijnen.

Iemand heeft het daar geplaatst.

Als iemand dit heeft gedaan,
moeten we hem of haar contacteren.

We vragen om een nieuw wormgat te
maken, zodat ik naar huis kan gaan.

Misschien.

Als we zo weinig weten, waarom denk
je dan dat we ze kunnen contacteren?

Wat doen we hier
als we het niet proberen?

Scan en zoek naar onverklaarbare
elektromagnetische interferentie.

–Ik heb een signaal.
–Geweldig.

Als 't eerste wormgat hoge straling
bevatte, kunnen we...

er dan zeker van zijn dat we een
nieuw wormgat zullen overleven?

Ik weet het niet.
Moet ik dat vragen?

Vragen? Heb je al contact met hen?

Ja.

–Dus je wilt met me mee de ruimte in?
–Ja.

Je hebt je opleiding nog niet afgerond.

Ik ben het.

Je zei dat ik je altijd
op deze frequentie kon bereiken.

Hier ben ik.

Ik weet dat je mij
niet kunt horen.

Maar het voelt goed
om met je te praten.

Zelfs als je nu niet antwoordt.

Ik heb iemand ontmoet.

Zijn naam is Peter.
Hij is een arts.

Hij is een goede man.

Hij is een optimist...
en hij houdt van mensen, en...

Ik kan het laatste wat je zei
voordat je vertrok niet vergeten.

Dat restaurant en alles waar we
verliefd op werden.

Dingen die nergens op slaan...

als je ze luidop zegt.
Die dingen zijn nu belangrijk.

Je had het mis.

We zijn allemaal maar stof.

Wij zijn de kosmos die een
bewustzijn heeft verworven.

Het leven is het middel waarmee
het universum zichzelf begrijpt.

Ik mis je.

Ik moet je nu laten gaan.

Ik moet je laten gaan.

God, het doet pijn.

Ontcijferen...

Ontdekken.

Ik heb dit van het kantoor gekregen.
Het is binair.

Je kunt ermee tegen me praten
als ik weg ben.

–Hoe werkt het?
–Het is al gekalibreerd.

–Je hoeft enkel te drukken en praten.
–Hier?

–Er is maar één knop.
–Hallo?

Hallo, staat het aan?

Als je me wilt bereiken of me mist,
gebruik je het.

–En als ik dat niet wil?
–Wat? Met me praten?

Je missen.

Wat als ik je niet wil missen?

Hallo?

–Is alles oké?
–Ik dacht dat ik iets hoorde.

Het is laat. Ga weer slapen.

–Zal ik je vitale functies controleren?
–Ja, waarom niet?

–Je bent uitgedroogd.
–Daar kan ik niet veel aan doen.

Kunnen we nog steeds communiceren
met de makers van 't wormgat?

–Ja.
–En?

Geen antwoord.

–Heb je verteld dat er weinig tijd is?
–Ze kennen het concept "tijd" niet.

Zeg dat het dringend is.
Begrijpen ze dat?

–Ze begrijpen alles.
–Alles behalve tijd.

Computer, geef me een directe link.

–Geef me een directe link.
–Weet je dat zeker?

–Ja, waarom vraag je dat eigenlijk?
–Gevolgen.

Wat bedoel je?
Wat vertellen ze je?

–Vertel me wat ze zeggen?
–Je vader.

–Wat is er met hem?
–Hij is hier.

Pap?

Er is zoveel dat ik je wil vragen.

–Hij is nu weg.
–Wat bedoel je? Waar ging hij heen?

–Ik voel dat je teleurgesteld bent.
–Hij is al de helft van mijn leven weg.

Ik heb je adres in Matthews dossier
gevonden.

–Ik heb je niets te zeggen.
–Je hebt het ook gehoord, hè?

Ik weet wat dat betekent.

Hij liet er twee achter. Eén op kantoor
en één bij jou thuis.

Ze bereiken slechts één frequentie:
het binaire kanaal van Umbra.

Matthew deed het met opzet.

–Je zei dat het wormgat gesloten was.
–De signalen komen niet van Umbra.

Het wordt gevoed via de Umbra,
binair en alleen op dat kanaal.

Gevoed?

Zoals geluidsgolven die door de muur
gaan.

Sommige kunnen door het menselijk
oor worden gehoord, andere niet.

–En dit dan?
–Het wil gehoord worden.

Oké. Hoe?

Nog 'n wormgat. Een poort tot 'n verre
uithoek. Ik denk dat hij daar is.

–Dat kan ik moeilijk geloven.
–Ik aanvankelijk ook.

Ik heb de code ontcijferd. Ik dacht
eerst dat het geluid uit de ruimte was.

Toen ik het liet vertalen, kwam er
keer op keer één woord uit.

Ontdekken.

–Dat heb je ook gehoord, hè?
–Elke nacht.

Ik zie hetzelfde woord in mijn hoofd.

Als ik wakker word, is dat wat ik me
herinner... dus ik heb 't opgeschreven.

–Elke nacht.
–Zijn dit jouw dromen?

Het is mijn enige droom.

Ik denk dat het een uitnodiging is.

Kunnen ze een wormgat maken...

kunnen we misschien communiceren
met een hogere levensvorm.

Een uitnodiging van wie?

Oké... "Ontdekken", wat betekent het?

Niet het, maar zij.

Het zijn coördinaten.

Kun jij hem vinden?

Daar ben ik niet zo zeker van.

Een nieuw wormgat betekent niet
dat we Matthew kunnen bereiken.

Hij kan lichtjaren verwijderd zijn en
communiceert gewoon met ons.

Als het wormgat niet dichtbij genoeg
is... zodat we het kunnen bereiken.

Zo dichtbij als de Umbra.

Ik zal zien wat ik te weten kan komen.

Krijg geen valse hoop dat we
Matt thuis kunnen krijgen.

Ik weet het. Ik moet gewoon...

Ik moet gewoon weten...

dat we niet alleen stof zijn.

Matthew heeft dit aan jou nagelaten.

Als hem iets zou overkomen.

–Ik weet niet waarom 't nu pas geef.
–Ik wel.

Als je mij de brief geeft, betekent 't
dat je de hoop hebt opgegeven.

Voor altijd.

Open het niet voordat we
het absoluut zeker weten.

–Computer...
–Hallo, Matt.

Hebben we al een reactie
op het bericht ontvangen?

–Matt...
–Stop met je geklets.

Zeg het gewoon zoals het is.

–Wil je naar huis reizen?
–Ja, heel graag.

Zelfs als thuis niet thuis is?

Wat betekent dat?

–Er is nog een wormgat.
–Waar?

–Ik kan 't vertellen als je luistert.
–Waarnaar luisteren?

Audiobestand 56W-1.

Een nieuw wormgat betekent niet
dat we Matthew kunnen bereiken.

Hij kan lichtjaren verwijderd zijn
en communiceert gewoon met ons.

Computer, wat is dit?
Waar praat hij over?

–Ik heb je woord nodig.
–Dat heb je. Wat is er aan de hand?

Je vader heeft coördinaten in de vorm
van berichten naar de Umbra gestuurd.

–Berichten aan wie?
–Aan Robin.

–Waarom zou hij dat doen?
–Zodat ze weten waar 't wormgat ligt.

–Waar is het?
–450 km hiervandaan.

Dat slaat nergens op. Ze kunnen
geen contact met mij opnemen.

–Waarom vertelt hij ze dat?
–Ter afsluiting.

–Ter afsluiting? Wat betekent het?
–Zodat ze niet meer met je inzitten.

450 kilometer.

Kunnen we het tweede wormgat
bereiken voordat het sluit?

–Beantwoord de vraag.
–We zijn op weg ernaartoe.

–Hoe lang nog?
–Zes uur. Je moet rusten.

Computer, het andere wormgat...

Weet je waar het naartoe leidt?

Kan het mij terug naar huis brengen?

Een andere thuis.

Computer, negeer
interne commando's.

Laat me de missielogboeken
van mijn vader zien.

Twee, drie, vier...

vijf, vier, drie...

twee, één.

Het is leuk om je bij ons te hebben.

Pap?

–Waar ben ik?
–Het is thuis.

De aarde.

Niet de aarde die jij kent. Een andere
planeet, met identieke structuur.

In een ander sterrenstelsel.

–Is er meer dan één aarde?
–Er zijn er miljoenen.

–Ben je hier de hele tijd geweest?
–Jij zou het tien jaar noemen.

Voor mij zijn het miljarden
van een seconde.

Ik heb 700 planeten bezocht, identiek
aan de aarde. Dit is mijn favoriet.

–Wie heeft het wormgat gemaakt?
–Wij.

Niet "wij" van jullie planeet.

De perfecte wij. Hun lichamen
takelen niet af.

Degenen die elke seconde
miljoenen levens leiden...

op plaatsen waar geen
wapens, bommen en oorlog zijn.

Zelfs geen overvolle parkeerplaatsen.

Ontdekken.

Slim, hè?

Je moet vooruit blijven gaan.
Blijven ontdekken.

Je hebt nu een verplichting,
die heb ik ook.

Vanaf hier zijn er duizenden
planeten waar het leven gedijt.

Je moet 't verlangen kwijtraken om
terug te keren naar je eigen planeet.

Je hebt ze een bericht gestuurd via de
Umbra. Ze dachten dat 't van mij was.

Hoe zou ik anders
je aandacht kunnen trekken?

Het bericht zou je hierheen brengen
en 't thuisfront laten verdergaan.

–Je hebt tegen ze gelogen.
–Gelogen?

Ik heb ze aangeboden...

wat ik jou en je moeder
niet kon geven. Een antwoord.

–Dat het leven zonder mij verdergaat.
–Maar dat gebeurde wel!

–Of je er nu was of niet.
–Offer niet zoveel op voor zo weinig.

Ik moet terug.

Je kunt het vertragen, maar je
kunt nooit meer terugkeren.

–Je oude thuis is verdwenen.
–Het was ook jouw thuis.

–Je gaf me valse hoop.
–Je kunt haar ontmoeten als je wilt.

Ze zal je niet kennen
op deze planeet.

En misschien herken je haar niet eens.

Ze herkent mij.

Als je klaar bent,
kom dan bij mij terug.

Kan ik u helpen?

–Robin?
–En jij bent?

Ik wist dat je er hetzelfde uit zou zien.

Hoe gek. Ken ik jou?

Nee. Het spijt me.

–Zeker? Je komt me bekend voor.
–Ja, mijn excuses.

Ben je oké?

–Woon je hier graag?
–Wat een vreemde vraag.

Vind je het leuk om op deze planeet
te leven?

Absoluut.

Wacht, Matt!

Ik ken je van televisie.
Ik kijk altijd naar je programma.

Vaarwel, Robin.

Je hield van haar.

Liefde... Wat is dat hier?

Het is een woord.

Geen gevoel?

Liefde is liefde.

Het is niet perfect, maar jij ook niet.

Liefde...

Als liefde je maar één keer aan het
lachen kan maken... dan is het echt.

Liefde doet pijn.

Het verandert je.

Het vraagt nooit meer
dan wat je kunt geven.

Het zorgt ervoor dat je beter wordt
voor je naasten.

Degenen van wie je houdt.

Ik wist dat je ervoor zou kiezen
om terug te keren.

Maar je moet weten dat Robin
er niet is als je daar aankomt.

Er zal niemand zijn.

Jij zult de enige zijn die overblijft.

Wat was het laatste dat je zag
voordat je hier aankwam?

Jij.

Ik zag jou.

Wil je weten wie de laatste persoon
zal zijn die ik zie voordat ik sterf?

Zij.

Dat was de laatste persoon van wie
ik echt hield in deze wereld.

Laten ze me teruggaan als ik dat wil?

Vrije wil.

Dan kies ik ervoor
om de kans te wagen.

Ik ben trots op je.

Stop nooit met ontdekken.

We zullen elkaar weer ontmoeten.

–We keren terug naar het wormgat.
–Bestemming?

Thuis. We gaan naar huis.

Onthoud dat ik van je hou.
Onthoud wat liefde is.

Geef nooit op, ook al voelt het
alsof God in slaap is gevallen.

Onthoud...

om stil te zinken...

zo stil als de maan achter
een wolk verdwijnt.

Onthoud dat ik van je hou.

Ook al zijn we maar stof. En tot de
dag dat we tot stof wederkeren.

–Computer.
–We zijn gearriveerd. Welkom thuis.

Neem contact op met Houston,
of iemand anders die wilt luisteren.

–Er is geen Houston.
–Het Chinese ruimtestation dan?

Er is geen China.

Wacht. Ik heb zeven jaar geslapen.

Hoe lang was ik daar?
Hoe lang was ik weg?

–Het spijt me, Matt.
–Hoe lang was ik weg?

–Computer, welke datum is het?
–22 februari 2103.

Jup.

Hij had gelijk.

Alles waar ik van hield is... weg.

Dit was tevergeefs.

Je bent thuis.

Ja. Ik denk het wel.

Het kleine dat we liefhadden.

Computer. Ik ga een wandeling
maken.

–Kun je mijn pak afdrukken?
–Ja, kapitein.

Computer, het kan me niet
schelen wat mensen over je zeggen.

–Je bent een goed persoon.
–Ik ben geen persoon.

Nou, vandaag wel.

Ik kan het laatste wat je zei
voordat je vertrok niet vergeten.

Dat restaurant en alles
waar we verliefd op werden.

Dingen die nergens op slaan
als je ze zegt.

Die dingen zijn nu belangrijk.

We zijn allemaal maar stof.

Wij zijn de kosmos die een
bewustzijn heeft verworven.

Het leven is het middel waarmee
het universum zichzelf begrijpt.

Ik mis je.

Ik moet je nu laten gaan.

Ik moet je laten gaan.

Laat me gaan.

Laat me gaan.

Ga je me missen?

Voor altijd.