All language subtitles for The.Angelic.Conversation.1985.720p.BluRay

Czymże się zajmę, w Twej będąc niewoli,
Jedno spełnianiem Twojego życzenia?

Już czasem drogim nie rządzę dowoli,
Ani też służę bez Twego zlecenia.

Powolnej, władco,
nie łaję godziny,

Gdy patrząc w zegar
dla Ciebie się trudzę;

Gorzkimi nie zwę rozstania piołuny,

Jeśliś rozkazał
odejść Twemu słudze.

Ani też hardym umysłem zazdroszczę
Miejscom, gdzie jesteś i zajęć Twym chwilkom;

Niewolnik smętny praw
żadnych nie roszczę:

"Szczęsny kto z Tobą",
myślę sobie tylko.

Chcesz, to nienawidź,
teraz jeśli kiedy,

Gdy świat me czyny
krzyżować się sili,

Łącz się z Fortuną,
ugnij mnie tej chwili,

Nie ustań, chcąc mnie
później wtrącić w biedy.

Nie przyjdź, gdy serce
przed klęską uciecze,

Jak wojsk odpartych
ostateczne piecze.

Nie ślij dżdżów rannych,
po burzliwej noce,

By do upadku dojrzały owoce.

Jeśli chcesz rzucać,
nie rzucaj ostatni,

Gdy lżejsze ciosy
przytępią swe psoty,

Lecz rzuć najpierwszy,

abym w losu matni wpierw poznał
losu najostrzejsze groty;

A bóle inne,
co dziś krwawią ranę,

Znikną, do straty Twojej przyrównane.

Gdy oczy zawrę,
lepiej widzą oczy;

W dzień patrzeć muszą
na świata marności,

Lecz Ciebie widzą
w nocnych snów przeźroczy,

I chociaż ciemne
światłem są w ciemności.

Wśród nocnych cieni
cień Twój światła brzaskiem,

Więc jakąż świetność
postać Twa okaże,

Gdy w blaskach dziennych
zabłyśniesz Twym blaskiem?

Jakiejby łaski oczy me doznały,

Widząc Cię żywym
w dnia żywego chwale,

Gdy martwą nocą
cień niedoskonały,

Przeto iż Twój jest,
gości w oczach stale.

Póty Cię nie ma,
wszystkie dnie nocami,

A noc dniem jasnym,
gdy sen Tobą mami.

Czym Twa istota,
z jakiej jesteś gliny,

Że cieniów milion
wierne służki Twoje?

Wszak każdy miewa
jeden cień, jedyny,

Ty jeden tylko
cieni rzucasz roje.

Piękny Adonis,

lecz jego opisy Twym konterfektem,
jedno mniejszej ceny.

Lśni cud piękności
w obliczu Heleny,

Lecz w greckiej
tyarze Twoje widzę rysy.

Mówcie o wiośnie
i jesiennym żniwie:

Jedna jest cieniem
piękna Twego złudnym,

A jak Ty, drugie
darzy szczodrobliwie.

Ciebie poznamy
w każdym kształcie cudnym.

Choć w pięknie wszelkim
posiadasz Twe części,

Sercu nic Tobą
i nic Cię nie zmieści.

Gorze mnie!
Miłość wprawiła w mą czaszkę,

Oczy, co z wzroku
prawdziwego szydzą;

Albo też poniósł
rozum mój porażkę,

I sądzi zwodnie,
chociaż oczy widzą.

Jeśli jest jasne,
co oczom dogodzi,

Przecz oczom przeczą
świata zgodne wrzawy?

A jeśli nie jest,
to Miłość dowodzi,

Iż wzrok jej nie jest,
jako innych prawy. Nie.

Wzrok nie może
prawym być Miłości,

Bo go zniszczyły
czuwania, łzy słone.

I cóż dziwnego,
że błądzę w ciemności?

Słońce nie widzi,
gdy niebo zaćmione.

Miłości chytra!

oślepiasz mnie łzami,

Bo oko czyste znajdzie,
co Cię plami!

Chłopcze śliczny,

co dzierżysz w Twej mocy,
Czasu klepsydrę

sierp, zwierciadło kruche,

Wyrosłeś wdzięcznie pośród mroków nocy,
Odbijasz, świeży, przyjaciół posuchę.

Zniszczenia panią wszechwładną natura,
Choć rośniesz w lata, wciąż odnawia Ciebie,

Aby okazać, co potęgą wskóra:

Jak czas zwycięża,
wrogie chwile grzebie.

Lecz, ulubieńcze,
bój się Twojej pani!

Bo zwlekać może,
oddać musi raty,

Wierzyciel czeka,
lecz żąda zapłaty.

I wydać Ciebie, musem,
jest władczyni.

Kiedy w niełasce
Fortuny i ludzi,

Sam jeden płaczę
stan wyrzutka smutny,

A jęk daremnie
głuche nieba budzi,

I widzę siebie
i klnę los okrutny,

Życzę być mężem
bogatszym w nadzieje,

W przyjaźni,
wdzięku cne uposażenie,

Z inszymi życia mieniałbym koleje,

Najmniej mię cieszy
własne moje mienie.

Gdy tonąc w myślach,
sobą prawie gardzę,

Myśl wspomni Ciebie:

jak o rannym świcie,
Od ciemnej ziemi skowronek odlata,

Tak nędza moja hymn
śpiewa w błękicie.

Twa słodka miłość
taka jest bogata,

Że wzgardzam dla niej
stanem królów świata.

Mocni cios zadać,
co nie chcą obrazy,

Nie czynią tego,
ku czemu mają zakus,

Co wzruszą drugich,
sami są jak głazy,

Zimni, niechwiejni,

nieskorzy do pokus:

Ci łaski Nieba
najsłuszniej dziedziczą,

Skarbów Natury
strzegą od zniszczenia;

Ci są panami
swojego wejrzenia,

Inni za czeladź
ich cnoty się liczą.

Letni kwiat wonny
lata jest rozkoszą,

Choć sobie żyje
i gaśnie nie latu;

Lecz, gdy zarazy
na kwiat się przenoszą,

Chwast najpodlejszy
lepszy jest od kwiatu.

Zły czyn w kwas zmienia
i słodycze miłe,

Gorzej od chwastów
cuchną lilie zgniłe.

Gdy w słodkich,
cichych myśli ukojeniu,

Minioną przeszłość
roztrząsam w wspomnieniu,

Wzdycham, iż płonne
były walki trudne,

Łzą dawną płaczę
straty czasu żmudne.

Od łez odwykły,
mam łez pełne oczy,

Dla druhów skrytych
wiecznej nocy cieniem.

Miłości blizna
znów krwią świeżą broczy.

I dawne mary znów
żegnam westchnieniem.

I płakać mogę
nad smętkiem przyszłości,

I od żałości stąpać do żałości,

I płakać straty
jeszcze nie stracone,

I łez haracze płacić wypłacone.

Gdy wspomnę Ciebie,
przyjacielu miły,

Zwrócone straty,
a bóle się śniły.

Marmur i książąt poświęcone sławie

Pomniki złote,
wiersza nie przeżyją;

Lecz świecić będziesz,
w mych rymów oprawie,

Jaśniej niż kamień,
gdy go czasy zryją.

Bo straszne wojny obalą posągi,

Murarza dzieła wykopią z posady,

Lecz Marsa miecze,
lub wojny pożogi,

Pamiątek Twoich
nie sprawią zagłady.

Z drogi Twej zemkną
wrogów zapomnienia,

Mimo śmierć przejdziesz;
i Twa chwała zdole

Podziwem krzepić
przyszłe pokolenia,

Aż świat zaginie
w przemian losu kole.

Aż żyw powstaniesz
w dzień Sądu z martwoty,

W wierszu żyć będziesz,
hołd zbierając cnoty.

Pracą strudzony,
śpieszę legnąć w łoże,

Jak w przystań członki
znużone rzeźwiącą,

Lecz w głowie mojej
wnet wszczynam podróże,

Choć ciałem spocznę,
duch biegnie w dal rwącą.

Bo myśli moje
(choć jestem daleki)

Ku Tobie bieżą
pielgrzymką strzelistą;

Szeroko senne
roztworzą powieki,

Jak ślepiec patrzę
w ciemność przepaścistą.

Jedno wzrok twórczy
mojej wyobraźni

Twój obraz rzuca oślepłemu oku,

Klejnot błyszczący
w strasznej nocy mroku,

Który noc piękni,
odnawia i jaśni.

Tak ciało we dnie,
w ciemnej nocy dusza,

Dla mnie, wskróś Ciebie,
wiecznie się porusza.

Czy wolą Twoją,
by Twój obraz szerzył

Powieki ciężkie
w długiej nocy trudach?

Czy życzysz sobie,
bym w spokój nie wierzył,

Lecz w zdradnych obraz
Twój oglądał złudach?

Czy ducha Twego ślesz
przez odległości,

Od siebie ku mnie,
by wniknął w me czyny,

Wypatrzył błędy
i puste godziny,

I Twojej prawej
spowiadał zazdrości?

O nie!

Wielka Twa miłość,
lecz nie jest tak można;

To miłość moja wiernie
czuwa chrobra,

To miłość moja duszy
strzeże zbożna,

I czujnym stróżem
jest Twojego dobra.

Czuwam; sen od Twej
zbiegł także powieki

Innym zbyt blizki
mnie jesteś daleki.

Miłości słodka,
odnów Twoje cnoty:

Niech jak głód ostre,
będą Twoje groty;

Głód choć pokarmem
dziś jest nasycony,

Jutro się srożej
wróci wyostrzony.

I Ty, miłości,
choć oczy łaknące

Dzisiaj wypełnisz,
zamkniesz nasycone,

Jutro patrz znowu,
bo dusze mdlejące,

Ducha miłości zabijają płone.

Rozstanie smutne,
falą Oceanu,

Co lądy dzieli;

oblubieńcy młodzi
Na morskie brzegi wychodzą poranu,

By słodszym zdał się
powrót miłej łodzi

Lub mień je zimą,
której śnieżne słoty

Milszemi czynią cne lata powroty.

Nie będziesz nigdy,
druhu, dla mnie starym:

Mnie, jak w dzień pierwszy,
lśni Twa piękność świetnie,

Gdyś oko moje wzroku podbił czarem.
Trzy zimy zdarły chwały gajów letnie,

Trzy wiosny zżółkły
jesiennym pożarem,

Mknąc, przed mym wzrokiem,
w pór rocznych pochody,

Trzech kwietniów wonie
czerwiec spalił żarem,

Odkąd Ciem ujrzał:
jeszcześ i dziś młody.

Ach! lecz podobna
skazówce zegara,

Piękność umyka
niewidzialnym biegiem.

I Twoja hożość,
zda się wiecznie jara,

Jak woda płynie: wzrok mój
złym jest śpiegiem.

Płacz, iż przed Tobą,

przyszłe pokolenie,

Piękności lato
w śmierci legnie cienie.