All language subtitles for Call.the.Midwife.S05E07.1080p.BluRay.x264-YELLOWBiRD_pl

::PROJECT HAVEN::
::prezentuje::

Z PAMIĘTNIKA POŁOŻNEJ
sezon V, odcinek VII

Tłumaczenie: titi®

Życie kobiet w Domu Nonnatusa

życie składało się z niezliczonych,
pełnych miłości obowiązków.

Za każde słowo, niewypowiedziane
w szlachetnej ciszy nocy,

należało się pomodlić
i wykonać obrzęd.

Za słodycz każdej ukradzionej godziny
trzeba było zapłacić.

Nawet przelotne, piękne chwile

żądały poświęceń i odwagi.

Nic nie przychodziło łatwo.

Jednak przyjmowało się te trudności,
bo inaczej się nie dało.

Tak był skonstruowany świat.

Daisy!

- Do cholery, przyłóżże się trochę!
- Dobra.

Lou!

Matka źle się czuje!
Zasuwaj jej pomóc!

Zasłużyłaś sobie.

Brawa dla siostrzyczek Beverley.
Lepiej późno niż wcale.

Nie spóźniłyśmy się,
jest punkt ósma.

Gdyby siostra Franklin
krócej się malowała,

zeszłaby tu pięć minut temu

i ZACZĘŁA pracę o ósmej,
jak siostra Mary Cynthia.

Uważałabym, siostro Mount.

Może i mamy październik,
ale muchy wciąż szukają schronienia.

- Dzień dobry.
- Pan Turner, jaki elegancki!

- Nowa marynarka?
- Tak, choć niestety wciąż fioletowa.

- Widzę właśnie. Insulina?
- Mama prosiła, żeby podrzucić.

I żeby siostra Julienne wpadła
do gabinetu po zamknięciu.

Przekażę.
Mam iść do niej do biura.

Dziękuję.

Twoja odwaga i opanowanie
w ciągu ostatnich tygodni

były godne podziwu
w każdym wymiarze.

- Ogromnie to szanuję.
- Dziękuję.

Ale nie zrobiłam nic szczególnego.
Po prostu szłam dalej.

Dlatego chciałam po tym ataku
wysłać cię do klasztoru.

Potrzebujesz czasu
na modlitwę i rozmyślania,

ale nie miałam
kim cię zastąpić.

Nie wiemy,
kiedy wróci siostra Evangelina…

…i czy w ogóle.

Mówiła, że będzie pół roku
w zakonie kontemplacyjnym.

Pół roku minęło,
a ona prawie się nie odzywa.

Czemu miałaby wybrać
życie w zamknięciu,

zrezygnować z położnictwa?

Czasem nie mamy wyboru.

Mogła usłyszeć inne powołanie.

Znów podrzucono nam
jabłka na schody!

To chyba szara reneta,
będą twarde jak brukiew.

Na pewno pani B. wymyśli,
jaki z nich zrobić smakołyk.

Znowu?

Tak. Mnie osobiście pasuje,
że nie będziemy znów jeść kabaczka.

To ja, położna!

Pani Matlin?

Proszę zejść!
Zrobi sobie pani krzywdę.

Nie mogę usiedzieć w miejscu.

Wczoraj wszystko wysprzątałam,
dziś zaczęłam malować.

- Jeszcze jedno pociągnięcie pędzla.
- Więc ja to zrobię.

- Nie musi pani.
- Muszę dbać o pacjentki,

a więc nie pozwolić pani
spaść z krzesła ani z okna.

Spaść z ósmego piętra -
byłby niezły bałagan.

Jak Tom i Jerry,
gdy spadli z dachu

i zrobili w chodniku dziurę
w kształcie kota. Albo myszy.

- Cześć.
- Cześć, kochanie.

Co się stało?

Żonę owładnął instynkt
wicia gniazda, panie Matlin.

- Trzeba by jej pomóc.
- Dziękujemy.

Muszę przyznać,
że to urocze mieszkanie.

Wycięliśmy listę prezentów ślubnych
z czasopisma.

Dostaliśmy wszystko, co chcieliśmy,
prócz szklanek do sherry.

Prawda, Leslie?

Pigułka antykoncepcyjna.

W najbliższych tygodniach
będzie w sprzedaży.

Długo o tym mówiono,
to żadna niespodzianka.

Nie, ale to wyzwanie.

Oczywiście, że to wyzwanie.
Podobnie jak kiedyś antybiotyki.

Antybiotyki były również cudem.

A pigułka to, według siostry,
nie cud?

To cud
z konsekwencjami moralnymi.

Dla innych form antykoncepcji
mamy poradnie planowania rodziny,

dostępne tylko dla małżeństw.

Właśnie! Dla pigułki minister zdrowia
nie wprowadził takich obostrzeń.

- Na razie.
- I to jest najlepsze.

Gdy mogę ją przepisywać,
skorzystają na tym i samotne kobiety.

Owszem.

Oboje dobrze znamy statystyki.

W Poplar rodzi się
10% pozamałżeńskich dzieci.

Z nieszczęściem i piętnem,
jakie to niesie.

Z pewnością na to patrzycie

z każdej możliwej strony
medycznej i społecznej.

Ale choć w nauczaniu anglikańskim
nic nie zakazuje antykoncepcji,

kościół spogląda na to
z puntu widzenia moralności.

Jak zresztą pani Turner wie.

No… oczywiście.

Może ciastko cytrynowe?

Mamy coś
bardziej niewyszukanego?

Mam herbatniki arrarutowe,
zaraz przyniosę.

Podwieczorek, siostro.

Dziś do was nie dołączę.

Muszę się trochę
pomodlić w kaplicy.

- Odmówisz modlitwę dziękczynną?
- Oczywiście.

Wszyscy wyszli
na wieczorne wizyty.

- Tylko ja jestem pod telefonem.
- Świetnie.

Wykupiłeś fabrykę brylantyny?

Na pogrzebie ludzie
oczekują elegancji.

Mamy tu Peggy May,

Rose Willow, Golden Maid,

Sweet Alice i Dorę Deane.

Jak skład jakiegoś chórku.

Całkiem tu uroczo.

Czemu siostra Crane
kazała nam iść razem?

Dziewczynko!

Wiesz, gdzie stoi
barka „Molly Belle”?

Mieszkam na niej. To tamta.

Twoja mama nazywa się
Marguerite Blacker?

No, ale mówią na nią Daisy.

Trixie ma zawsze
najświeższe nowości płytowe.

Miło, żeście przyszły,
ale już się lepiej czuję.

- Wcale nie.
- Nie zaprzeczaj matce, Lou.

W szpitalu byli dla niej dobrzy,
ale mówili, że może wyjść.

Przerwałyśmy panu posiłek,
przepraszam.

Pod tym numerem o każdej porze

może pani porozmawiać
z położną o ciąży.

Nie trzeba się umawiać.

Możemy wcześniej odpłynąć.

Jest szansa, że trafi się nam
ładunek do Manchesteru.

Ale dzięki.

Lou, weź od pani ten papier.

Wejdźcie, zbadajcie ją.

Nie zaszkodzi,
dla spokoju ducha.

Nie wiem, czemu rano
zrobiło mi się słabo.

Otwierałam tylko śluzę,
jak robię całe życie,

a kiedyś moja matka i babka.

Śluza to działka kobiet,
zawsze tak było.

Tak jak to.

Jesteś dobra w tej swojej działce -
serduszko dziecka mocno bije.

Jakbym zawiodła,
gdy mnie wzięli do szpitala.

Dałam sobie zrobić badania.

Jutro pewnie dostanę wyniki.

Mogę ci je tu przynieść,
albo ty wpadnij do przychodni.

Możemy dać ci coś dla dzieci,

sok pomarańczowy
albo dziką różę, jeśli wolisz.

Z dzikiej róży można wiele zrobić.
Czasem parzę z niej herbatę.

Bardzo jesteś miła,
ale nie będę cię zatrzymywać.

Tom.

Zaraz ktoś przyjdzie.

Fakt.

O nie.

- Tom!
- Co?

Cała ściana w brylantynie
z twojej głowy!

Nie!

I nie chce zejść.

Tylko bardziej się błyszczy.

Powiesz, że potknęłaś się
z maselniczką.

Pastorze, cóż za niespodzianka!
Przyszedł pastor na kompletę?

Tak. Owszem. W rzeczy samej.

Biedna pani Blacker. Jakby
wabić ptaszka, żeby jadł ci z ręki.

Jeden zły ruch, a odleci.

Chciałabym, żeby łatwiej było
pomagać potrzebującym.

Wiesz, że te dzieci
nie chodzą do szkoły?

Sprawdziłam to,
gdy byłaś w kajucie.

Najstarsza Lou ma 11 lat,
a chyba nie umie pisać i czytać.

To rodzina koczowników.

Nigdzie długo nie zagrzewają miejsca,
przebywają ogromne odległości.

Na pewno da się to obejść.

Pani Blacker była zdziwiona,
gdy usłyszała, co się jej należy.

Ale nie wiem,
czy zechce to przyjąć.

Flisacy kierują się własnymi zasadami,
zawsze tak było.

Nie bez powodu nazywają ich
wodnymi Cyganami. Ja…

Rany boskie! Skąd się wzięła
ta plama na tapecie?

Jaka plama?

Och! Oby to znów
nie była pleśń.

Siostra Julienne obawia się
grzyba w budynku.

Może to tylko
złudzenie optyczne?

Nie jest wilgotna, ale tłusta.

Podejrzewam, że to
manifestacja bytu z innego świata.

Wiadomo, że duchy przemawiają
za pośrednictwem dziwnych substancji.

Co by to nie było,
jest dziwne.

- Czuć to mężczyzną.
- Mężczyzną?

Zastanawiające, skąd wzięło się
prawie dwa metry nad ziemią.

- Dzień dobry paniom.
- Dzień dobry, siostro.

Po śniadaniu siostra Crane
zapozna was z harmonogramem.

Ale chciałabym, żebyście
wieczorem wzięły udział

w wyjątkowym seminarium
w Domu Nonnatusa.

Wieczorem muszę gdzieś być.
Jak co tydzień.

Rzeczywiście. Przepraszam.

Po długich modlitwach i rozmyślaniach

poprosiłam dra Turnera, by opowiedział
nam o pigułce antykoncepcyjnej,

która niebawem będzie dostępna.

To wspaniała nowina!

Zaprosiłam też
pastora Herewarda,

by pokazał nam to
z perspektywy chrześcijańskiej.

Szkoda, że nie ma siostry Evangeliny.
Miałaby masę do powiedzenia!

Siostra Evangelina
woli być nieobecna.

Musimy poradzić sobie
bez jej zdania.

SEZONOWY URODZAJ:
WSZYSTKO BEZPŁATNIE

Dziś pojawiły się Worcestery
i dzikie jabłka;

na tych drugich
wciąż czuć Epping Forest.

Nikt nie będzie miał nam za złe,
gdy podzielimy się uśmiechem losu.

Nim przylepisz tej powodzi
łatkę „uśmiechu losu”,

wysłuchaj najpierw
opinii moich jelit.

Rozumiem, że to prywatny list,
skoro sama go wysyłasz?

Tak, prywatny.

Do siostry Evangeliny.

Nie sądziłam,
że będziemy musiały ją prosić.

Ani ja.

Ale minął czas i kto wie, co zaszło
między naszą siostrą a Bogiem?

Kto wie,
jak miesza się jej umysł,

zamknięty
w ostentacyjnej ciszy?

Evangelina to kobieta

przeznaczona
do hałasu i ruchu,

stworzona, by słyszeć Boży głos
ponad zgiełkiem żywota.

Proszę, siostro…

Obawiasz się, co będzie z nami,
gdy nie wróci.

- Ja obawiam się o nią.
- Ja również.

A teraz idę nadać list.

Znakomite!

Bardzo ładnie.

- Proszę.
- Dziękuję.

Gino, od miesiąca
nie przybrałaś.

Więcej mleka
i koniecznie jedz ziemniaki.

To może być już niedługo,
trudno powiedzieć.

Nadal nic w domu nie zrobione.

Przyszłam tu specjalnie,
żeby nie pomalować łazienki.

- Albo męża.
- Też się robi niespokojny?

Nie widać tego. Jakby nie wiedział,
że spodziewamy się dziecka.

Dziękuję i przepraszam,
że siostra czekała.

Przyszły wyniki badań
ze szpitala.

- Paru trzeba się przyjrzeć.
- Dziękuję.

Może siostra skoczyć
do sali obok?

W tym tygodniu niezamężne matki
jadą autobusem na stację.

Trzeba tylko podpisać
ostatnie formularze.

Jasne.

- Dzień dobry, słucham?
- Znów mnie zemdliło.

Ruda siostra kazała mi przyjść;
chcę mówić tylko z nią.

Proszę usiąść,
zawołam siostrę Mount.

Mąż mi kazał przyjść.

Poród Jonaha był ciężki,
nie mogłam się długo pozbierać.

Z wiekiem jest coraz trudniej.

- Gdzie Jonah się urodził?
- Na barce, jak reszta.

Zawsze lubiłam
rodzić w ciszy i sama.

- Sama?
- Może nie tym razem.

Możemy zająć się tobą
po porodzie.

I dopilnować twojego ciśnienia,
dość niskiego.

Z badań szpitalnych wynika,
że masz anemię,

więc nasz drogi doktor
przepisze ci żelazo.

- Drogie są?
- Tylko standardowa opłata.

Bo mój Joe odrzucił transport
do Birminghamu, skoro tu szłam.

Gdzie Lou?

Robi wycinanki z bibuły z dziećmi.
I rządzi tam, z tego, co widać.

Matkuje moim trzem chłopakom.
To moja prawa ręka.

- Puk puk!
- Proszę wejść, doktorze.

Mówiłam właśnie pani Blacker,
jak jesteśmy niezawodni.

Dla szczęśliwego zakończenia
staniemy na uszach.

I właśnie dlatego musimy się
szczególnie panią zająć.

- Siostra mówiła coś o żelazie.
- Tak.

Chcę też panią położyć
na naszym oddziale położniczym.

Wiem, że ciężko będzie pani
być z dala od swoich dzieci.

Ale teraz pierwszeństwo
ma pani i maluch.

Zawsze wszystko
robimy wspólnie.

Nigdy się nie rozstajemy.

Mąż i dzieci mogą przychodzić
co dzień od 17.00 do 19.00,

a w weekendy dłużej.

Brzmi dobrze.

Będą miały masę do opowiadania.

Szkoła może przyjąć całą czwórkę;
Jonah i Barney byliby w jednej klasie,

a z Lou widzieliby się
na przerwach.

Chcesz iść do szkoły
czy zostać z tatą?

Do szkoły.

W porządku.

Bardzo mądrze.
Proszę sprawdzić,

czy dobrze zapisaliśmy pani nazwisko,
adres i datę urodzenia na skierowaniu

i wszystko będzie w porządku.

Nie wzięłam okularów.

To nic. Dogram wszystko
z dokumentami.

Siostro, obawiam się,
że dr Turner

nie chce przekrzykiwać się
z Black and White Minstrels.

Ten pokój trzeba oczyścić
dobrymi czynami,

jako że został skażony
pojawieniem się dziwnej substancji.

Co cię niepokoi, siostro?

Został po tym
dość wyraźny ślad…

…na ścianie.

Odnieś do kuchni.
Podamy je po pogadance.

W USA pigułkę początkowo

zatwierdzono jedynie do leczenia
zaburzeń miesiączkowania.

Ale teraz tysiące Amerykanek
stosuje ją w ramach antykoncepcji

i stwierdzono, że ma
stuprocentową skuteczność

w zapobieganiu ciąży.

Co najlepsze w tej
metodzie antykoncepcji,

jest w pełni
pod kontrolą kobiety.

Niektórym mężczyznom
to się nie spodoba.

Słuchajcie, wiele czasu spędziłam
w Poradni Planowania Rodziny,

naciągając kondomy
na drewniane…

siostro, mogę użyć
słowa „penis”?

Ależ tak.

…na drewniane penisy,

przekonując matki pięciorga
czy sześciorga dzieci,

że metody barierowe
są bardzo skuteczne.

I wciąż słyszałam te same odpowiedzi:
„Mój Eddie nie chce”.

„Mój Ted nie może”.

„Mój Billy twierdzi,
że to jak lizać miód przez słoik”.

Tyle stron trzeźwości
wciąż mnie zaskakuje.

Widzę, że każdego
sprowadziło tu coś wielkiego:

potoki łez,
telefon w głuchej ciszy nocy.

Pragnienie śmierci.

U mnie nie było inaczej.

Ale nikt nam nie powiedział -
przynajmniej mnie nikt nie mówił,

choć wlokę się tu autobusem 49
od prawie roku -

że życie bez alkoholu
bywa tak potwornie nudne.

Ta nuda,
ta beznadziejna nuda

picia co wieczór kakao.

Monotonia lemoniady
do niedzielnego lunchu.

Jak fajnie było mieszać drinki,
zastanawiać się,

co dodać do campari,
żeby było jaśniejsze,

miało siłę wyrazu?

Jakże kochałam
zapach wiśni maraskino!

Uwielbiałam ich
jaskrawą czerwień,

to, jak ludzie się uśmiechali,

gdy nadziałam wisienkę
na wykałaczkę.

To było
tak cudownie niepoważne.

Znaczyło to, że jestem wśród
przyjaciół, że nie jestem sama.

Nie bawię się już
wisienkami maraskino,

nie dodaję ich ani do kakao,
ani do lemoniady -

mają obrzydliwy smak.

Nie potrzebuję ich.

Wiem, że jednostką zabawy
nie jest butelka.

Znam wartość trzeźwości…

i wiem, czym naprawdę
jest przyjaźń, co to znaczy.

Zawsze wiedziałam,
tylko nie dostrzegałam.

Autobusowi 49
zawdzięczam całkiem sporo.

A wam wszystkim
zawdzięczam jeszcze więcej.

Dziękuję.

Jak z każdą
metodą antykoncepcji,

konieczna jest dyscyplina,
jeśli ma działać.

Dla części kobiet codzienne
jej zażywanie jest trudne.

Co może skończyć się tragicznie,
jeśli są pannami.

Bardzo bym chciała,
żebyśmy nie zaczęli promować…

rekreacyjnych stosunków.

Pastor Hereward
na pewno mnie poprze.

A jakie są wskazówki rządowe?

Czy nie powinno pastora bardziej
interesować nauczanie kościoła,

niż wskazówki od rządu?

Owszem, powinniśmy
pamiętać o Biblii.

Paweł napisał do Koryntian:

„Słyszy się powszechnie
o rozpuście między wami”.

„Niech każdy ma swoją żonę,
a każda swojego męża”.

Cóż to ma wspólnego
z tą kwestią?

Wtedy nie było antykoncepcji.

Czasy się zmieniają,
ale wartość małżeństwa pozostaje.

Więc powiedzmy,
że jest młoda kobieta, 19-, 20-letnia.

Kocha chłopca,
który kocha też ją,

I oboje wiedzą, że nie są w stanie
zwalczyć pożądania,

które ich do siebie przyciąga.

Powinni więc ryzykować wszystko,
reputację, spokój ducha,

bo po prostu nie mogą
nic poradzić?

Zalecałbym im wstrzemięźliwość.

Tymi mądrymi słowami pana Herewarda
zakończymy spotkanie.

Siostro Gilbert,
masz pierwszy dyżur.

Tom, jak możesz pouczać innych
o wstrzemięźliwości

w pokoju, gdzie twoja brylantyna
zrobiła mamuci ślad na ścianie?

Nikogo nie pouczałem.
Siostra Julienne mnie zaskoczyła.

- Przedtem nic nie mówiłeś.
- Nikt mnie o nic nie pytał.

I trudno byłoby mi włączyć się
do dyskusji o lekach i menstr…

Menstruacji.

- O obu rzeczach nic nie wiem.
- Może powinieneś się poduczyć,

idąc na zajęcia o planowaniu rodziny
w charakterze doradcy moralnego.

Popierasz przedmałżeński seks?

Mówię tylko, że wiem,
że to się ludziom zdarza,

i że wiem,
jak do tego dochodzi.

Wybacz, Gina Matlin
zaczęła rodzić pierwsze dziecko.

Będzie się denerwować,
póki ktoś nie przyjedzie.

Pocałujesz mnie?

Tylko raz.

Tygrysie.

Gino, masz za sobą ciężką noc,
ale to zupełnie normalne.

Zwłaszcza przy pierwszym dziecku.
I świetnie ci idzie.

Nieprawda. To boli. Strasznie boli,
a ten gaz jest do chrzanu!

Nie jest do chrzanu,
tylko się skończył.

Panie Matlin!

Przepraszam, zasnąłem.

A ja przepraszam,
że pana budzę,

ale musi pan zejść do telefonu.

Zachowujcie się, dzieciaki.

- Ty też.
- Siostra Mount mnie dopilnuje.

Może nie na koniu,
ale kawaleria przybyła!

Gino, dziecko
świetnie sobie radzi,

mamy też gaz,
który pomoże nam dotrzeć do celu.

Zastąpię cię,
wyglądasz na zmęczoną.

Krzycz, ile tylko
będziesz chciała.

To twój ostatni skurcz
bez wspomagania.

- Jestem tylko ja?
- Masz szczęście.

- Mamy chwilowy i niezwykły spokój.
- Ależ wysoki ten sufit.

Aż mi się kręci w głowie,
choć nie mam zawrotów.

Dziś masz dość dobre ciśnienie.

Dzień dobry, pani Blacker.

Lekarz zaraz panią zbada.

Woli pani jajka na twardo
czy na miękko?

Rano jadam tylko chleb.

Jajka mają
niezwykle dużo żelaza.

- A to co?
- Koszula, szlafrok i kapcie.

- Mówiłam, że wszystko zapewniamy.
- Nie, pytam o to.

„Własność oddziału położniczego
Kenilworth Row”.

Wszystko tak podpisujemy.

Urodziły się już ramionka.

Jeszcze jeden skurcz,
mocny i odważny,

a będziesz mogła
przytulić dziecko.

Zapracowałaś
na swoją nagrodę, dziewczę.

Masz synka! Zaczekaj tylko,
aż go zobaczysz.

Prawdziwy przystojniak
z tego malucha.

Twój mąż będzie się szczerzył
od ucha do ucha.

Nie sądzę,
żeby Leslie tego chciał.

Dziecka albo żony.

Na pewno tak nie jest.

Spotykaliśmy się tylko trzy miesiące
i musieliśmy się pobrać.

Żadne z nas tego nie planowało.

Do mnie to jakoś samo dotarło,
gdy poczułam ruchy małego -

ale do Lesliego chyba nie.

Jest taki mięciutki.

Leslie chciał nazwać chłopca Robert,
po swoim dziadku.

Ale tak naprawdę go nie chciał.

Ani mnie…

oprócz tego,
czego nie powinien chcieć.

Za późno już ronić nad tym łzy.

- Landrynkę?
- Tak, proszę.

Fatalna sprawa,
taki ślub z konieczności.

Wielu się w tym później odnalazło.
A wielu - wcale.

Ale to i tak lepsze od tego,

przez co przeszła moja mama,
gdy urodziła mnie, bękarta.

Rzadko o tym wspominam.

Dość powiedzieć,
że to zostawia ślad.

W czasie wojny
rozluźniły się zasady moralne,

ale mimo to, gdy miałam
spędzić weekend w Cleveleys

z sierżantem sił powietrznych,
prawie stchórzyłam.

Prawie?

Zebrałam potrzebne informacje

i z ogłoszenia w gazecie
zakupiłam irygator.

Nazywało się toto Omega Spray.

Trochę to było kłopotliwe,
ale daliśmy sobie radę.

Z Cleveleys będę zawsze
mieć dobre wspomnienia.

A co się z nim stało?
Z tym sierżantem lotnictwa?

Zginął nad Niemcami
w 1941 roku.

Cieszyłam się,
że wykorzystaliśmy moment.

Jest prawie pełnia.

Siostra Monica Joan trwa przy tym,
że przy pełni jesteśmy najaktywniejsi.

Gdy pracowałam na psychiatrii,
też to słyszałam.

Chciałabym, żeby dzieci Blackerów
zaaklimatyzowały się w szkole.

Mówili Daisy w czasie wizyty,
że inne dzieci są okropne.

Lou już nie chce tam chodzić.

- Brzydko pachną?
- Jak masa innych dzieci!

Nawet w kolejce do szczepienia czuć,
kto ma w domu łazienkę, a kto nie.

Dzieci Blackerów
nigdy nie będą mieć łazienki.

Ich ubrania
też wydzielają zapaszek.

Gdy znów obie
będziemy mieć wolny wieczór…

…chcę iść do Gateways Club.

Po co?

- Bo tam chodzą takie jak my.
- Już o tym rozmawiałyśmy.

Nie chcę być z „takimi jak my”,
tylko z tobą.

Tam możemy
trzymać się za ręce, tańczyć.

Nie wyróżniać się w tłumie.

Wybacz.

- Proszę, podaj dalej.
- Dziękuję.

Opłuczemy wam włosy,
podetniemy końcówki

i przebierzecie się
w eleganckie ubrania.

Gdy się spóźniamy,
śmieją się z nas.

Pani Dawkins pozwoliła wam
przyjść na 10.00 na muzykę.

I nikt nie będzie się z was śmiał,
gdy założycie świeże majtki i koszulki.

Proszę bardzo!

Dla każdego coś ładnego,
nawet wstążki dla Lou.

Świetnie! Odpoczynek
działa tak, jak powinien.

Czuję, że to będzie dziś.

Według naszych obliczeń
jeszcze nie czas.

Zobaczymy, co planuje
Matka Natura.

Mamo!

- Spójrz, kogo spotkałam na schodach!
- Chodźcie tu!

Co to ma być?

Co się stało?

Pielęgniarka je
trochę odsztafirowała.

Myśleliśmy, że się ucieszysz.

Z tego,
że nie są podobni do siebie?

Że śmierdzą dezynfekcją?

To tylko płyn przeciw wszom.
Dość świeży zapach jak dla mnie.

Moje dzieci nie mają wszy!

Wszami zarażasz się w szkole,
a chodzą tam od wczoraj!

Siostra Winifred się uparła.

Mawia, że lepiej
zapobiegać niż leczyć.

Ubraliście Lou jak dziecko!
Wstążki, podkolanówki?!

Na barce pięciu minut
nie wytrzymają!

Lou chciała tylko się dostosować,
być jak inne dzieci.

Ale nie jest jak inne dzieci!

Jest flisaczką, chcecie czy nie.
Mamy własne zasady!

Siostry chciały dla niej dobrze,
tak, jak ja dla ciebie.

Wiesz, co jest dla mnie dobre?

Moje własne łóżko,
własne jedzenie

i nie mieć na sobie nabazgrane:
„własność kogoś innego”!

Sama pani mówiła, że nie chce
rodzić kolejnego dziecka bez pomocy.

Pomoc to nie to samo,
co ingerencja!

- Proszę mi przynieść ubranie.
- Daisy…

MOJE ubranie, w którym przyszłam
i które mi wystarczy.

Idę do domu!

- Pani Blacker…
- Ubranie!

Lepiej miej spluwę w ręku.
Bez niej jesteś zerem.

Typowa jesień
jak z Rocznika Whitakera.

Trzeba zabić deskami okna.

Na pewno nie ma
powodu do paniki.

Zaczyna się konkretna burza,
siostro.

Dom Nonnatusa, mówi położna.

Może któraś z was
przyjechać na oddział położniczy?

Przyszła właśnie pani Mansoor,

a już mamy jedną panią, która
musiała iść prosto na porodówkę.

Już jadę, kochana.

W radio ogłosili alarm pogodowy,
wicher o sile dziewięciu stopni.

Tak że nie mogę nigdzie iść,

póki nie nałożę
trzech warstw lakieru na włosy.

Dom Nonnatusa, mówi położna.

Tato!

Zostań na dole,
póki nie przestanie wiać!

Mama źle się czuje.

- Siostro!
- Boże! Zaczęłaś rodzić?

Albo rodzę,
albo posikałam się w kapcie.

Chwieje się.
Cały blok się nam kołysze.

Naprawdę?

- Dobrze się czujesz?
- Nie wiem.

Boli mnie głowa
i coś mnie kłuje pod żebrami.

Mam się zawinąć
i zabrać stąd dzieciaki?

Nie możecie w tej wichurze
szwendać się nad kanałem!

Zabiorę cię do tego szpitalika
albo choć wezwę położną.

Nie! Pokłóciłam się z tą położną
i mówiłam poważnie.

Powiedz mi, co mam robić.

Idź po prześcieradło,
a Lou mi pomoże.

Dobry wieczór, pani Mansoor.

To jest pani Wheatley.

Siostro, dr Turner
jest na sali porodowej,

mamy ułożenie poprzeczne.

Może lepiej od razu
Della i Nahima.

I tak zaraz będziecie
mówić sobie po imieniu.

Nahimo!

- Widzę światła latarek.
- To tylko elektryczność.

Przy burzy wciąż miga.

Jak reflektory albo iskry.

Widzę je nawet
z zamkniętymi oczami.

Zobaczmy, na czym stoimy.

Przy odrobinie szczęścia
zaczniesz niedługo przeć.

Chwileczkę, Nahimo!
Obiecuję, że zaraz przyjdę.

To tylko światło w mieszkaniu.

Nie.

Źle widzę.

Sprowadzę pomoc.

Musicie przyjść do mojej mamy!

Wejdź.

Jeden kabel wiedzie na porodówkę,
tam muszę założyć szwy.

Na oddziale
też potrzebujemy światła.

Doktorze, u pani Mansoor
idzie główka!

Niektórzy rodzice
mają normalną pracę.

Kręć tą korbą.

Prędzej one padną niż ja.

To ja, położna!

Uwaga na głowę, siostro.
Już mamy wodę.

Dzięki!

Słyszałyśmy, że zaczęła krzyczeć,
a wiemy, co znaczą takie hałasy.

Trochę się uspokoiła,
gdy jesteśmy przy niej.

- Witam.
- Nie przeszkadza ci, że przyszłam?

- Mogę zostawić cię z koleżankami.
- Dziękuję.

Im też - nie znałam ich przedtem.

Co nie znaczy,
że nie jesteśmy koleżankami.

- Znamy życie, więc się znamy.
- To prawda.

Dobra, zwijamy się,
robimy miejsce.

Dzieciaki i tata
będą na „Złotej Damie”.

A mała? Jest dość duża,
mogłaby ci pomóc.

Weźcie ją też. Poradzimy sobie
z siostrą Mount, no nie?

Pewnie.
I nie będę cię ograniczać.

Proszę się uspokoić, odetchnąć
i powiedzieć, o co chodzi.

Mówi, że widzi jakieś błyski.

Wróć do Giny i zaczekaj z nią.

Zadzwonię po karetkę
i zaraz do was przyjdę.

Potrzebuję karetki
na Nelson Tower,

Anchorage Estate,
numer mieszkania…

Halo?

Jasny szlag!

Boże dobry!

No, dawaj!

Do końca tygodnia
nie muszę ćwiczyć.

Dobrze, że mieszkacie na ósmym,
nie na osiemnastym.

Zbadamy cię, kotku.

Leslie mówił, że boli cię głowa
i źle widzisz.

- Masz mdłości, wymiotujesz?
- Trochę mi niedobrze.

Przed wyjściem wezwałam karetkę
i zdaje się, że się nam przyda.

Lepiej będzie,
gdy pojedziesz do szpitala.

- A co z Robertem?
- Może pojechać z tobą.

Leslie, gdy byłeś tu z Giną,
miała jakieś drgawki, trzęsła się?

Coś, co wyglądało jak atak?

Nie. Nie wiem.

Bardzo z nią źle, siostro?

Tak zwany stan przedrzucawkowy
przytrafia się w ciąży.

Wyjątkowo występuje
również po urodzeniu dziecka.

Czy ona umrze?

Możemy jej pomóc
na wiele sposobów.

Ale karetka nie zna
pełnego adresu,

więc zejdź na dół, czekaj
przed drzwiami i zatrzymaj ich.

Nie zostawię jej.

- Leslie, nie mamy czasu.
- Nie opuszczę swojej żony.

Niech nie odchodzi, nie chcę.

Nie zostawiaj mnie, Leslie.

Gina, ubierz się ciepło
i załóż coś na nogi.

Właśnie tak, dzieciaki.
Nóżka za nóżką.

Już prawie jesteśmy, kochanie.

Jesteście cali?

Wymiotuje!

Świetnie ci idzie, Daisy.

Dalej, gołąbeczki.

Oszczędźcie sobie zalotów,

póki nie wsadzimy cię
bezpiecznie do karetki.

Dziecko się obraca.
Wie, co ma robić. Tak jak ty.

Wspaniale!

Mogę je przytulić?!

Zaczekaj chwileczkę.

Wybacz, maluszku.
I gotowe.

Teraz możesz ją podnieść.

- Ją?
- Masz córeczkę.

Jeszcze nie przecinaj.

No to za chwilkę.

Nie jest źle
być z kimś jednością,

być częścią czegoś większego.

Choć przez chwilę.

Ale my wiemy,
gdzie nasze miejsce.

- Jedzie siostra z nami?
- Pojadę za wami dla pewności.

Ale nie jestem ci potrzebna -
masz jego.

Naprawdę. On wie,
jak zaopiekować się rodziną.

Wiem.

I nie opuszczę jej.

To chciałyśmy usłyszeć.
Zuch chłopak!

Widziałyście,
jak wygląda ulica?

Nadal jest nieprzejezdna?

Dość powiedzieć, że nie dotarłabym tu
bez bardzo pomocnych strażaków.

Jaka sytuacja
na oddziale położniczym?

Nie mają telefonu ani prądu.

Z trzech rodzących,
u pani Jones trzeba było użyć kleszczy

i rano przewieziono ją
do św. Kutberta,

a panie Wheatley i Mansoor
wraz z dziećmi wypisano,

bo u nich w domu jest prąd.

Wpiszemy je na ranną listę.

Trzeba iść do pań blisko terminu
albo po nim, jeśli jakieś zostały,

i uświadomić je, że do odwołania
nie mamy telefonu.

Widziałam twój wpis
przy Ginie Matlin.

Poporodowa rzucawka
jest bardzo rzadka.

Gdy wyjeżdżałam ze szpitala,

była w stanie ciężkim, lecz stabilna,
a jej mąż koczował przed salą.

Ogólnie więc są powody
do optymizmu.

- Uwaga na głowę.
- Dziękuję.

Co się stało, Fred?

Spadł semafor z połową starego muru.
Poleciało jak domino.

- Są jacyś ranni?
- Pod gruzami raczej nikogo nie ma.

Przeprowadzimy was, żebyście
dostały się do pacjentów. Bob!

Spokojnie! To kupa gruzu,
nie piramidy egipskie!

Łapcie za łopaty i odgruzujcie.

- Jakbyście nie przeżyli wojny.
- Siostro!

Dzień doberek,
siostry Julienne i Mary Cynthio.

Widzę przy okazji, że Fred
splądrował garderobę.

Gdzie jest prawdziwa obrona
przeciwlotnicza, gdy jest potrzebna?

- Ostrożnie!
- Dziękuję, dam sobie radę.

Siostro, to naprawdę
niesamowita niespodzianka.

Nie byłoby niespodzianki,
gdy ktoś rano odebrał telefon.

- Wichura zerwała linię.
- I co z tym zrobiłyście?

Właśnie jadę
zadzwonić z poczty.

Co się stało
z „nigdy się nie poddamy”?

Przepraszam!

Wróciła na dobre,
czy tylko wpadła z wizytą?

Miejmy nadzieję,
że rozwieje wątpliwości.

Dziękuję.

Jeden problem z głowy.

Ich linia wciąż była czynna,
połączenie ochronił wiadukt.

Tak że zarekwirowałam ich linię
na czas nieokreślony.

Gdy skończysz ratować świat,
zajmij się moim rowerem.

Tak jest, siostro!

Będę się wdrażać powoli.
Na razie żadnego położnictwa.

Rozgrzeję się przy wizytach domowych,
nim powierzysz mi cenny ładunek.

Cudownie jest
mieć cię tu znowu.

Jakby nie patrzeć,
już był najwyższy czas.

Są granice,
jeśli chodzi o ciszę i spokój.

To tak, jak z przelanym
kwiatkiem doniczkowym.

Autoklaw wysterylizuje tylko
przedmioty porządnie wyczyszczone.

To maszyna, nie czarodziej.

Niemniej jednak
wciąż mamy prąd,

co jest błogosławieństwem z góry,
jeśli w ogóle jakieś bywa.

Ja jestem z tobą

i będę cię strzegł,
gdziekolwiek się udasz;

a potem sprowadzę cię
do tego kraju.

Bo nie opuszczę cię…

Księga Rodzaju zamiast Keatsa,
no proszę!

Wichura wdmuchała w siostrę
trochę rozsądku.

Sprawdź, czy jest
jakieś ciasto w pojemniku.

U niektórych huragan
niewiele zmienił.

Blackersowie,
wraz ze zdrowym maleństwem,

wyruszyli z Londynu na północ
prostą wodną trasą,

niezmienną od dziesięcioleci.

Pa! Szczęśliwej drogi!

Siostra Winifred załatwiła dzieciom
naukę drogą korespondencyjną.

Zawsze to coś.

Jednocześnie Leslie Matlin
stał się silnym,

odważnym i kochającym
mężem i ojcem.

Bo nie każde szczęście wybieramy.

Czasem jest jak plon:
trzeba je przyjąć.

Szukałam siostry.

Kolejny dar - dwa kilo robaczywych
jabłek i, niestety, kabaczek.

Chciałam cię o coś spytać.

W kwestii pigułki antykoncepcyjnej
powiem tylko, że to cały dr Turner.

Gdy tylko zwietrzy nowy lek,
świruje jak kot po kocimiętce.

Długo modliłam się
w tej intencji.

Ale teraz martwię się…
o ciebie.

Czemu? Czuję się znakomicie.

Chciałabym w to wierzyć,
ale to nieprawda.

- Rozumiem, że chodzi ci o to?
- Tak.

Miałam wylew.

Dwa miesiące
po wyjeździe do klasztoru.

Czemu nie dałaś nam znać?

- Modliłybyśmy się chociaż za ciebie.
- Wiem.

Ale wtedy to była sprawa
między mną a Bogiem.

I tak jest już lepiej.
Nie mogłam wcale ruszać ręką.

Miałyście mnie oglądać,
jak siorbię herbatę?

- Usta też były dotknięte?
- Tak, usta, mowa - komplet.

W ciągu sześciu tygodni
wszystko się cofnęło,

mimo że przeważnie
nie miałam z kim ćwiczyć.

Wiedziałam, co on chce mi
przez to powiedzieć.

Poszłam do cichego zakonu,
by nauczyć się spokoju,

a on mi to ukazał.

Odpowiedź na modlitwy
bywa inna, niż chcemy, ale…

Przeważnie są wysłuchiwane.

A taką odpowiedź
otrzymałam od niego:

gdy zmieniają się okoliczności,
musimy znaleźć inną drogę.

Teraz gdy zapinam guzik
czy zawiązuję sznurowadło,

przypominam sobie
o konieczności uczenia się.

Wszyscy powinniśmy sobie o tym
od czasu do czasu przypomnieć.

Nic nie zostaje takie samo.

My sami wciąż stajemy się inni.

A Ziemia kręci się
coraz szybciej.

Czasem w jednej chwili
zawiera się jasność i przepych.

Dojrzałość, mówiąca:
„Skosztuj mnie”

i zapraszająca do uczestnictwa
bez lęku i widma kary.

To owoc naszego doświadczenia,

odsłaniający w swym jądrze
nasionko wszystkich naszych nadziei.

Przyjmij tę radość
i to, co ona daje.

Życie jest cudowne…

i należy do nas.

Mamy prawo kochać
i rozkoszować się każdą chwilą.

Tłumaczenie: titi®

Synchro i drobne poprawki: Peterlin

Project Haven
www.facebook.com/ProHaven